Το έγγραφο της CIA αναφέρει την απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας και τη διακοπή της λειτουργίας του ομοσπονδιακού κράτους της Γιουγκοσλαβίας για ένα χρονικό διάστημα ενός έτους και κατόπιν, μέσα σε
μια διετία, θα επέλθει η οριστική διάλυση.
Όπως αναφέρει αλβανικό δημοσίευμα των Σκοπίων, το έγγραφο βγήκε από τα συρτάρια των μυστικών υπηρεσιών και ήρθε στο φως της δημοσιότητας.
Το έγγραφο αυτό απευθυνόταν τότε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ σημειώνοντας ότι η Σερβία θα προσπαθήσει να εμποδίσει τους Σλοβένους και τους Κροάτες να αποσχισθούν από τη Γιουγκοσλαβία για να σχηματίσουν συνομοσπονδία και τονίζει την έξαρση του σερβικού εθνικισμού που θα προκαλούσε την διάλυση της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας.
«Δύσκολα θα αποτραπεί πόλεμος μεταξύ των δημοκρατιών, σοβαρές συγκρούσεις θα παρουσιασθούν και μεταξύ των κοινοτήτων και θα ακολουθήσει η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η βία θα είναι έντονη και μακροπρόθεσμη», αναφέρουν οι πράκτορες της CIA από τη Γιουγκοσλαβία το 1990.
Στο απόρρητο έγγραφο σημειώνεται ότι θα ακολουθήσει στρατιωτική εξέγερση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου και η αλβανική μειονότητα θα αναγνωριστεί στο Μαυροβούνιο και στην ομόσπονδη δημοκρατία των Σκοπίων.
Επιπρόσθετα αναφέρει ότι τόσο οι ΗΠΑ, όσο και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους θα μπορούσαν να κάνουν ελάχιστα για τη διατήρηση της ενότητας της Γιουγκοσλαβίας.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η CIA προτίθεται να δώσει στη δημοσιότητα και άλλα απόρρητα έγγραφα για τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία με βαρύτητα στον πόλεμο της Βοσνίας.
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν η αρχή
Η ιστορία των δραματικών αλλαγών στα Βαλκάνια έχει ήδη καταγραφεί. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο αντιμετώπισαν οι ελληνικές κυβερνήσεις αυτές τις αλλαγές είναι δυνατό να περιγραφεί και να κατανοηθεί μόνο αν λάβει κανείς υπόψη του τους στενότατους δεσμούς εξάρτησης των κυβερνώντων με τα ξένα κέντρα αποφάσεων. Οι δεσμοί αυτοί, τελικά, καθόρισαν την ελληνική εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια.Οι δεσμοί αυτοί υπαγόρευσαν επιλογές και χειρισμούς, οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνα αδιέξοδα, τη μετέτρεψαν σε μέρος της βαλκανικής κρίσης και την ενέπλεξαν σε προβλήματα ήσσονος σημασίας, την ίδια στιγμή που στην περιοχή εξελισσόταν ένα "μεγάλο", αλλά και επικίνδυνο παιχνίδι.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη,"διαπραγματευόταν" διευρυμένους ρόλους το καλοκαίρι του 1991, όταν οι "εταίροι" ετοιμάζονταν να τεμαχίσουν τη Γιουγκοσλαβία. Η ελληνική κυβέρνηση παρακολούθησε με χαρακτηριστική απάθεια το διπλωματικό παιχνίδι των "ισχυρών" για τη διανομή της γιουγκοσλαβικής πίτας, λες και η χώρα αυτή δεν ήταν στα Βαλκάνια και δε συνόρευε με την Ελλάδα, αλλά βρισκόταν σε άλλη ήπειρο. Ετσι, στις 16.12.91,η υπόθεση των Σκοπίων είχε γεννηθεί.
Τότε, στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στις Βρυξέλλες οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αφού η γερμανική μπότα επέβαλε την αναγνώριση της Κροατίας και της Σλοβενίας.
Ο Αντ.
Σαμαράς,υπουργός Εξωτερικών τότε, συνυπογράφει τη διάλυση,
"εξασφαλίζοντας ανταλλάγματα".
Οι τρεις περίφημοι όροι, που έθεσε ο Αντ.
Σαμαράς, "ικανοποιήθηκαν" στα λόγια αμέσως από τους "εταίρους", που
αναζητούσαν την απαραίτητη κοινοτική ομοφωνία, προκειμένου να προωθήσουν
την απόφαση για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Η ελληνική ικανοποίηση,
ωστόσο, κράτησε πολύ λίγο.
Η κοινοτική ομοφωνία εξασφαλίστηκε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό, πανηγύριζε για τις "πολιτικές και συνταγματικές εγγυήσεις" που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δώσει η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, καθώς και για τις διαβεβαιώσεις ότι δεν έχει εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας και πως το όνομα αυτής της χώρας δε θα υπονοεί επεκτατικές διαθέσεις.
Στις 15.1.92 η Επιτροπή Μπατεντέρ διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις, γνωμοδοτώντας πως η Δημοκρατία της Μακεδονίας συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστεί από τη Διεθνή Κοινότητα.
Οι εξελίξεις, από εκεί και έπειτα, είναι γνωστές.
Η κοινοτική ομοφωνία εξασφαλίστηκε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό, πανηγύριζε για τις "πολιτικές και συνταγματικές εγγυήσεις" που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δώσει η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, καθώς και για τις διαβεβαιώσεις ότι δεν έχει εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας και πως το όνομα αυτής της χώρας δε θα υπονοεί επεκτατικές διαθέσεις.
Στις 15.1.92 η Επιτροπή Μπατεντέρ διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις, γνωμοδοτώντας πως η Δημοκρατία της Μακεδονίας συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστεί από τη Διεθνή Κοινότητα.
Οι εξελίξεις, από εκεί και έπειτα, είναι γνωστές.
Οδήγησαν στον τρομακτικό εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία και τελικά
στη ΝΑΤΟική επέμβαση. Γνωστές είναι και οι θέσεις με τις οποίες
προσέγγισαν τις εξελίξεις οι αστικές ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, που
επικέντρωσαν την προσοχή τους στους διαγκωνισμούς μεταξύ των "ισχυρών"
για την εξασφάλιση επιρροής στη Χερσόνησο.
Σε αυτό το παιχνίδι των διαγκωνισμών - και αυτό ίσως είναι το πιο ανησυχητικό συμπέρασμα - εξακολουθεί να αναζητά ρόλο και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη ανοιχτά από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως φαίνεται από την πολιτική που ακολουθείται στην αλβανική κρίση. Λες και η πρόσφατη μόλις ιστορία πέρασε και δεν άγγιξε πουθενά και κανέναν από αυτούς...
ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Τα Βαλκάνια μετά την ανατροπή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων το 1989 αποτέλεσαν πεδίο άγριου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών. Η κατάρρευση ενός ολόκληρου μπλοκ χωρών (του ανατολικού δηλαδή) απελευθέρωσε για τις βλέψεις των δυτικών ένα τεράστιο ζωτικό χώρο και έθεσε επί τάπητος το ζήτημα του ξαναμοιράσματος του κόσμου και των σφαιρών επιρροής. Η Γιουγκοσλαβία, για λόγους που θα δούμε αμέσως παρακάτω, αποτέλεσε το πρώτο επίδικο κομμάτι λείας του λυσσασμένου ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών αρπαχτικών.
Η Γερμανία έχει την επίσημη και ανεπίσημη πρωτοβουλία για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Οι Γερμανοί νομίζουν πως θα αποτελέσουν τον ηγεμόνα της ανατολικής Ευρώπης μετά την πρασάρτηση της Αν.Γερμανίας. Έτσι παίρνει πρώτη την πρωτοβουλία και ανάβει το φυτίλι του εμφυλίου στην Κροατία και κάνει την υπέρβαση έναντι των ΗΠΑ, δείχνοντας ταυτόχρονα με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τον πρωταγωνιστικό ρόλο που θέλει να διεκδικήσει για λογαριασμό της στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων, όπως αυτή διατυπωνεται την περίοδο '90-'92 από τον πατέρα Μπους.
Σε αυτό το παιχνίδι των διαγκωνισμών - και αυτό ίσως είναι το πιο ανησυχητικό συμπέρασμα - εξακολουθεί να αναζητά ρόλο και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη ανοιχτά από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως φαίνεται από την πολιτική που ακολουθείται στην αλβανική κρίση. Λες και η πρόσφατη μόλις ιστορία πέρασε και δεν άγγιξε πουθενά και κανέναν από αυτούς...
ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Τα Βαλκάνια μετά την ανατροπή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων το 1989 αποτέλεσαν πεδίο άγριου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών. Η κατάρρευση ενός ολόκληρου μπλοκ χωρών (του ανατολικού δηλαδή) απελευθέρωσε για τις βλέψεις των δυτικών ένα τεράστιο ζωτικό χώρο και έθεσε επί τάπητος το ζήτημα του ξαναμοιράσματος του κόσμου και των σφαιρών επιρροής. Η Γιουγκοσλαβία, για λόγους που θα δούμε αμέσως παρακάτω, αποτέλεσε το πρώτο επίδικο κομμάτι λείας του λυσσασμένου ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών αρπαχτικών.
Η Γερμανία έχει την επίσημη και ανεπίσημη πρωτοβουλία για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Οι Γερμανοί νομίζουν πως θα αποτελέσουν τον ηγεμόνα της ανατολικής Ευρώπης μετά την πρασάρτηση της Αν.Γερμανίας. Έτσι παίρνει πρώτη την πρωτοβουλία και ανάβει το φυτίλι του εμφυλίου στην Κροατία και κάνει την υπέρβαση έναντι των ΗΠΑ, δείχνοντας ταυτόχρονα με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τον πρωταγωνιστικό ρόλο που θέλει να διεκδικήσει για λογαριασμό της στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων, όπως αυτή διατυπωνεται την περίοδο '90-'92 από τον πατέρα Μπους.
Η πολιτική της νέας τάξης αποτελεί την πρόταση των αμερικάνων
ιμπεριαλιστών προς το υπόλοιπο δυτικό στρατόπεδο για τη μοιρασιά της
ψυχροπολεμικής νίκης. Βέβαια η λέξη μοιρασιά δεν συνάδει με τις
ολοκληρωτικές ορέξεις των ΗΠΑ, οι οποίες διεκδικούν για λογαριασμό τους
τη μερίδα του λέοντος. Έτσι λοιπόν πολύ γρήγορα ο γερμανικός
τυχοδιωκτισμός φτάνει στα όριά του. Αποδεικνύεται ότι οι οικονομικές
εξορμήσεις της «ενωμένης» Γερμανίας δεν αντιστοιχούν στα γεωστρατηγικά
και στρατιωτικά της φόντα. Η μπάλα των εξελίξεων παρασέρνει όλους τους
ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Γενική στρατηγική της δύσης στον Ευρωπαϊκό χώρο ήταν η δημιουργία μιας ζώνης από την Τουρκία μέχρι την Ιταλία, που να αποκλείει τη Ρωσία από τη Μεσόγειο και ταυτόχρονα να την απωθεί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάθος. Ερείσματά τους στην περιοχή αυτή ήταν η Ελλάδα, η Τουρκία και οι ντόπιες αστικές τάξεις της περιοχής των Βαλκανίων, που στη Βοσνία ιδιαίτερα εκφράζονταν με τους μουσουλμάνους.
Αντίθετη βέβαια ήταν η στρατηγική της Ρωσίας που είχε ακόμα ισχυρά ερείσματα τα οποία ενίσχυσε περισσότερο με τις στρατιωτικές συμφωνίες με τη Σερβία και τη Βουλγαρία.
Οι ΗΠΑ ήθελαν να εδραιώσουν και να μονιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία σε μια ακόμη περιοχή της Ευρώπης και συγχρόνως να ελέγξουν τις κινήσεις των Ευρωπαίων και ιδιαίτερα τη διείσδυση της Γερμανίας στην περιοχή των Βαλκανίων.
Ιδιαίτερη στρατηγική των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών ήταν η ανάδειξή τους στην παγκόσμια σκακιέρα και ο έλεγχος της ζώνης που οδηγούσε στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Ιδιαίτερα η Γερμανία προσπαθεί να βρει διέξοδο προς τη Μεσόγειο μέσα από τον άξονα Αυστρίας-Σλοβενίας-Κροατίας και να επεκτείνει τις οικονομικές δραστηριότητές της στα Βαλκάνια με τους δικούς της όρους.
Οι ΗΠΑ που στην αρχή ήταν διστακτικές (απόσχιση Κροατίας , Σλοβενίας) όχι βέβαια γιατί ήταν αντίθετες στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αλλά γιατί ήθελαν να γίνει κάτω από τους δικούς τους όρους, ώστε να ελέγξουν για δικό τους όφελος τη νέα τάξη πραγμάτων που θα επικρατούσε στα Βαλκάνια, αργότερα αναλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στη Βοσνία και το Κόσσοβο, σέρνοντας πίσω τους τους υπόλοιπους ευρωπαίους.
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας θεωρήθηκε μια εύκολη υπόθεση για τους ιμπεριαλιστές (όχι και τόσο εύκολη όπως φάνηκε αργότερα) αφού η αστική τάξη της έκανε ότι μπορούσε για να προετοιμάσει το έδαφος γι' αυτό.Ο εκφυλισμός των κομουνιστικών ηγεσιών και η ανισόμετρη ανάπτυξη των περιοχών της είχαν δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες στους λαούς της. Η ανάπτυξη του βορρά σε βάρος του νότου ήταν τόσο κραυγαλέα όσο δείχνουν οι δείκτες του ΑΕΠ της εποχής εκείνης. Έτσι σύμφωνα με το δείκτη του ΑΕΠ που χρησιμοποιούσαν στη Γιουγκοσλαβία η Σλοβενία με το 8% του πληθυσμιακού δυναμικού είχε δείκτη 212 ενώ αντίθετα το Κόσσοβο με το ίδιο σχεδόν πληθυσμιακό δυναμικό είχε δείκτη 31, δηλ εφτά φορές λιγότερο.
Τα γεγονότα.
Τον Ιούνη του 1991 η Σλοβενία και η Κροατία μετά από προτροπή της Γερμανίας αποχωρούν από τη Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία. Η ΕΟΚ μέσα από τις δικές της αντιθέσεις φαίνεται στην αρχή να αντιδρά στην πρωτοβουλία της Γερμανίας. Μετά όμως από αφόρητες πιέσεις της και αφού προηγουμένως η Γερμανία έχει προχωρήσει σε μονομερή αναγνώριση της απόσχισης, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές συμφωνούν και αυτοί. Η εμφύλια αλληλοσφαγή έχει αρχίσει.
Σλοβενία.
Εδώ οι συγκρούσεις είναι οι λιγότερο φονικές αφού ο σέρβικος πληθυσμός αποτελεί μόνο το 3% του συνολικού πληθυσμού της.
Το Βελιγράδι δεν φαίνεται να αντιδρά στην απόσχιση της Σλοβενίας.
Κροατία.
Ο Σέρβικος πληθυσμός της Κροατίας εγκαταλείπεται από το Βελιγράδι. Εδώ οι σφαγές παίρνουν μεγαλύτερη έκταση και στους έξι μήνες της Σερβοκροατικής σύγκρουσης υπάρχουν πάνω από 10.000 νεκροί και 500.000 πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Όλη όμως αυτή η φρίκη ωχριά μπροστά σ' αυτό που θα ακολουθήσει στην Βοσνία - Ερζεγοβίνη.
Βοσνία - Ερζεγοβίνη.
Εδώ κυριαρχούν οι Σέρβοι και οι Μουσουλμάνοι που δεν έχουν καμία εθνολογική διαφορά παρά μόνο στο θέμα της θρησκείας τους. Το Φλεβάρη του 1992 με παρότρυνση των ιμπεριαλιστών και κυρίως των ΗΠΑ ο Ιζεντμπέκοβιτς προκηρύσσει δημοψήφισμα. Από αυτό το δημοψήφισμα απέχουν οι Σερβοβόσνιοι.
Οι Σερβοβόσνιοι έχοντας το παράδειγμα της Κροατίας όπου το Βελιγράδι άφησε στην τύχη του το Σέρβικο πληθυσμό, οργανώνονται και προσπαθούν να ενωθούν και να συγκεντρωθούν σε περιοχές όπου ο Σέρβικος πληθυσμός ήταν πλειοψηφία. Το ίδιο και οι Κροάτες της Βοσνίας. Οι διάφορες κατά καιρούς ευκαιριακές συμφωνίες μεταξύ των εμπολέμων είχαν σαν αποτέλεσμα να στριμώχνεται πότε το ένα και πότε το άλλο πληθυσμιακό στοιχείο και να αυξάνεται ο αριθμός των αθώων θυμάτων απ' όλες τις πλευρές.
Οι Μουσουλμάνοι όπως ήταν στριμωγμένοι μια και διέθεταν λιγότερο οπλισμό απ' όλους, άρχισαν τις προβοκάτσιες του τύπου σφαγές αμάχων, βομβαρδισμούς με όλμους στην αγορά του Σεράγεβο, σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, κλπ. Όπως αποκάλυψαν Γάλλοι κυανόκρανοι του ΟΗΕ μετά από μετρήσεις, οι όλμοι και οι οβίδες στην αγορά , στο συγκεντρωμένο πλήθος έξω από ένα φούρνο και στο ποδοσφαιρικό γήπεδο είχαν ριχτεί από θέσεις που κατείχαν Μουσουλμάνοι, ενώ αρκετές σφαγές αμάχων αποδείχτηκε ότι έγιναν από ειδικά εκπαιδευμένη ομάδα Μουσουλμάνων που δρούσε ανεξέλεγκτα.
Τα δυτικά ΜΜΕ οργίαζαν παρουσιάζοντας φρικιαστικές εικόνες σφαγμένων αθώων αμάχων πολιτών και τους Σερβοβόσνιους σαν ναζιστές εγκληματίες. Οι Ιμπεριαλιστές περίμεναν αυτή την αφορμή για να επέμβουν. Το Νοέμβριο το ΝΑΤΟ αρχίζει συνεχείς βομβαρδισμούς σε Σερβοβοσνιακές θέσεις με εκατόμβες νεκρών. Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι το όχημα μέσα από το οποίο οι αμερικανονατοϊκοί εμφανίζονται εκ των υστέρων σαν υψηλοί διαιτητές. Η Ιμπεριαλιστική επέμβαση αναγκάζει τους Σερβοβόσνιους να υπογράψουν το Δεκέμβρη του 1995 την συμφωνία του ΝΤΕΫΤΟΝ με την οποία δίνονται οι μεγαλύτερες πλουτοπαραγωγικές περιοχές στους Κροάτες και Μουσουλμάνους.
Κόσσοβο.
Το Κόσσοβο ο Σέρβικος εθνικισμός το θεωρεί σαν κοιτίδα του πολιτισμού του. Εδώ ζουν 2.000.000 άνθρωποι από τους οποίους το 10% είναι Σέρβοι ενώ το 90% Αλβανόφωνοι. Στο Κόσσοβο όπως και στην Κροατία και Σλοβενία είχε απαγορευτεί η ανάμειξη των πληθυσμών με απαγόρευση της μετοίκησης και εγκατάστασης των Σέρβων στις περιοχές αυτές πέραν ενός ποσοστού. Η απόδοση ευρείας αυτονομίας δεν αντιστάθμιζε τις τεράστιες διακρίσεις και ανισότητες που υπήρχαν ανάμεσα στους Γιουγκοσλάβικους πληθυσμούς. Ο εθνικιστής Κροάτης ΤΙΤΟ είχε δώσει σημασία στην ανάπτυξη του βορρά, με αποτέλεσμα ο νότος του Κοσσόβου να είναι μια από τις φτωχές περιοχές της Γιουγκοσλαβίας.
Τις τεράστιες αυτές διακρίσεις και ανισότητες εκμεταλεύτηκε ο Ιμπεριαλισμός ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του εθνικισμού της ντόπιας αστικής τάξης.
Ήδη από το 1997 είχε δημιουργηθεί και εξοπλιστεί με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, ο λεγόμενος Εθνικός απελευθερωτικός στρατός του Κοσσόβου ( UCK ) και αρχίζει τις επιθέσεις στις Σέρβικες περιοχές.
Τα σύννεφα του πολέμου άρχισαν να μαζεύονται ξανά πάνω από τον ουρανό των Βαλκανίων. Ο Μιλόσεβιτς καταργεί την αυτονομία του Κοσσόβου και απαγορεύει τη διδασκαλία της Αλβανικής γλώσσας στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια. Αυτό το γεγονός έχει σαν αποτέλεσμα να πυροδοτηθεί η παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του αλβανικού στοιχείου και η εκμετάλλευση των Αλβανών του Κοσσόβου σαν αναλώσιμου υλικού από την πλευρά του Ιμπεριαλισμού.
Το Μάρτη του 1998 η Κοσσοβάρικη ηγεσία προκηρύσσει δημοψήφισμα, στο οποίο αρνείται να πάρει μέρος ο Σέρβικος πληθυσμός της περιοχής. Οι εμφύλιες συγκρούσεις γενικεύονται με εκατοντάδες θύματα και από τις δύο πλευρές.
Η αυτοαποκαλούμενη ομάδα επαφής που αποτελείται από ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία Ιταλία από τη μια πλευρά στέλνει τελεσίγραφο στο Μιλόσεβιτς για να βρεθεί λύση, ενώ από την άλλη ρίχνει λάδι στη φωτιά στηρίζοντας και εξοπλίζοντας με σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό τον UCK, που μπορούσε να μπαινόβγαινει όποτε ήθελε από τα Αλβανικά σύνορα .
Ο Μιλόσεβιτς για να κερδίσει χρόνο προκηρύσσει δημοψήφισμα και ο Σέρβικος πληθυσμός απορρίπτει τη μεσολάβηση των Ιμπεριαλιστών.
Σ´ αυτή τη συγκυρία φαίνονται αφ' ενός η αδυναμία της Ρωσίας να στηρίξει το Μιλόσεβιτς, αφ' ετέρου οι αντιθέσεις των Ιμπεριαλιστών που από τη μια πλευρά οι Ευρωπαίοι θέλουν μόνο οικονομικές κυρώσεις, από την άλλη οι Αμερικάνοι και Άγγλοι θέλουν άμεση επέμβαση του ΝΑΤΟ.
Η Ευρωπαϊκή πλευρά και η Ρωσία υποκύπτουν στις Αμερικάνικες πιέσεις και δέχονται την επέμβαση του ΝΑΤΟ μόνο αν δοθεί εντολή από τον ΟΗΕ.
Μια συνάντηση Ρουγκόβα - Μιλόσεβιτς το Μάη του 1998 εκτονώνει προσωρινά την κρίση, αλλά οι Αμερικάνοι που θέλουν να επιβεβαιώσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο και να μετατρέψουν το Κόσσοβο σε προτεκτοράτο επιμένουν πιέζοντας τον Ρουγκόβα και αναδεικνύουν σαν ρυθμιστή της κατάστασης τον UCK που εντείνει τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία πιεζόμενη αντιδρά διατάσσοντας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και δημιουργεί ζώνη 2-3 χλμ στα Αλβανικά σύνορα και απαγορεύει στον UCK να μπαινοβγαίνει. Οι συγκρούσεις έχουν σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες πρόσφυγες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν συνεχώς τις σφαγές αθώων θυμάτων για να προετοιμάσουν το κοινό στην επερχόμενη επέμβαση των Ιμπεριαλιστών.
Και ενώ ο απεσταλμένος των ΗΠΑ Χόλμπρουκ φαίνεται να προωθεί υποκριτικά τη διπλωματική οδό, οι Αμερικάνοι πιέζουν με τον ΓΓ του ΝΑΤΟ τους Ευρωπαίους να συμμορφωθούν στις διαταγές τους, ενώ συγχρόνως εγκαθιστούν στρατεύματα στην ΠΓΔΜ, ενισχύουν τις χερσαίες δυνάμεις τους και φέρνουν αεροπλανοφόρα.
Τελικά οι Αμερικάνοι τελεσιγραφικά μαντρώνουν Σέρβους και Κοσσοβάρους σε αναγκαστικές συνομιλίες στο Ραμπουγέ της Γαλλίας το Μάρτη του 1999, παραμερίζοντας τον μετριοπαθή Ρουγκόβα και τις συνομιλίες αναλαμβάνουν οι εθνικιστές -τσιράκια των Αμερικάνων- ηγέτες του UCK. Εκεί οι απεχθείς όροι που επιβάλλονται στη Σέρβικη πλευρά αναγκάζουν τον Μιλόσεβιτς να αποχωρήσει από τις συνομιλίες.
O δρόμος του πολέμου έχει ανοίξει. Τα Νατοϊκά και Αμερικάνικα αεροπλάνα αρχίζουν ανηλεείς βομβαρδισμούς που έχουν σαν στόχους τις Σέρβικες θέσεις αλλά και τους Κοσσοβάρους και προκαλούν νέο κύμα προσφύγων προς την ΠΓΔΜ.
Στη Σερβία καταστρέφεται όλη η υποδομή της χώρας και ισοπεδώνονται πολλές πόλεις όπως η Πρίστινα, αλλά και χωριά του Κοσσόβου. Ατελείωτα καραβάνια προσφύγων στοιβάζονται σε καταυλισμούς-αποθήκες ανθρώπων στα σύνορα της ΠΓΔΜ.
Επί δύο και πλέον μήνες τα Αμερικανονατοϊκά αεροπλάνα σπέρνουν τον θάνατο και τη φρίκη σε πόλεις και χωριά της Σερβίας και του Κόσσοβου.
Η Ελληνική αστική τάξη σκύβει δουλικά στις εντολές των Αμερικάνων και προσφέρει δρόμους διέλευσης, βάσεις και αεροπλάνα άβακς στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η φρίκη του πολέμου είναι απερίγραπτη με εκατόμβες αθώων θυμάτων.
Η πλήρης σχεδόν καταστροφή του Κοσσόβου και της Σέρβικης υποδομής αναγκάζει το Μιλόσεβιτς το Μάιο του 1999 να συνθηκολογήσει. Οι ΗΠΑ έχουν βάλει για τα καλά μέσω του ΝΑΤΟ και ΟΗΕ τη μπότα τους στα Βαλκάνια, υπηρετώντας έτσι έναν βασικότατο στρατηγικό τους στόχο, την επέκτασή τους ανατολικά και την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας.
Γενική στρατηγική της δύσης στον Ευρωπαϊκό χώρο ήταν η δημιουργία μιας ζώνης από την Τουρκία μέχρι την Ιταλία, που να αποκλείει τη Ρωσία από τη Μεσόγειο και ταυτόχρονα να την απωθεί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάθος. Ερείσματά τους στην περιοχή αυτή ήταν η Ελλάδα, η Τουρκία και οι ντόπιες αστικές τάξεις της περιοχής των Βαλκανίων, που στη Βοσνία ιδιαίτερα εκφράζονταν με τους μουσουλμάνους.
Αντίθετη βέβαια ήταν η στρατηγική της Ρωσίας που είχε ακόμα ισχυρά ερείσματα τα οποία ενίσχυσε περισσότερο με τις στρατιωτικές συμφωνίες με τη Σερβία και τη Βουλγαρία.
Οι ΗΠΑ ήθελαν να εδραιώσουν και να μονιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία σε μια ακόμη περιοχή της Ευρώπης και συγχρόνως να ελέγξουν τις κινήσεις των Ευρωπαίων και ιδιαίτερα τη διείσδυση της Γερμανίας στην περιοχή των Βαλκανίων.
Ιδιαίτερη στρατηγική των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών ήταν η ανάδειξή τους στην παγκόσμια σκακιέρα και ο έλεγχος της ζώνης που οδηγούσε στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Ιδιαίτερα η Γερμανία προσπαθεί να βρει διέξοδο προς τη Μεσόγειο μέσα από τον άξονα Αυστρίας-Σλοβενίας-Κροατίας και να επεκτείνει τις οικονομικές δραστηριότητές της στα Βαλκάνια με τους δικούς της όρους.
Οι ΗΠΑ που στην αρχή ήταν διστακτικές (απόσχιση Κροατίας , Σλοβενίας) όχι βέβαια γιατί ήταν αντίθετες στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αλλά γιατί ήθελαν να γίνει κάτω από τους δικούς τους όρους, ώστε να ελέγξουν για δικό τους όφελος τη νέα τάξη πραγμάτων που θα επικρατούσε στα Βαλκάνια, αργότερα αναλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στη Βοσνία και το Κόσσοβο, σέρνοντας πίσω τους τους υπόλοιπους ευρωπαίους.
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας θεωρήθηκε μια εύκολη υπόθεση για τους ιμπεριαλιστές (όχι και τόσο εύκολη όπως φάνηκε αργότερα) αφού η αστική τάξη της έκανε ότι μπορούσε για να προετοιμάσει το έδαφος γι' αυτό.Ο εκφυλισμός των κομουνιστικών ηγεσιών και η ανισόμετρη ανάπτυξη των περιοχών της είχαν δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες στους λαούς της. Η ανάπτυξη του βορρά σε βάρος του νότου ήταν τόσο κραυγαλέα όσο δείχνουν οι δείκτες του ΑΕΠ της εποχής εκείνης. Έτσι σύμφωνα με το δείκτη του ΑΕΠ που χρησιμοποιούσαν στη Γιουγκοσλαβία η Σλοβενία με το 8% του πληθυσμιακού δυναμικού είχε δείκτη 212 ενώ αντίθετα το Κόσσοβο με το ίδιο σχεδόν πληθυσμιακό δυναμικό είχε δείκτη 31, δηλ εφτά φορές λιγότερο.
Τα γεγονότα.
Τον Ιούνη του 1991 η Σλοβενία και η Κροατία μετά από προτροπή της Γερμανίας αποχωρούν από τη Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία. Η ΕΟΚ μέσα από τις δικές της αντιθέσεις φαίνεται στην αρχή να αντιδρά στην πρωτοβουλία της Γερμανίας. Μετά όμως από αφόρητες πιέσεις της και αφού προηγουμένως η Γερμανία έχει προχωρήσει σε μονομερή αναγνώριση της απόσχισης, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές συμφωνούν και αυτοί. Η εμφύλια αλληλοσφαγή έχει αρχίσει.
Σλοβενία.
Εδώ οι συγκρούσεις είναι οι λιγότερο φονικές αφού ο σέρβικος πληθυσμός αποτελεί μόνο το 3% του συνολικού πληθυσμού της.
Το Βελιγράδι δεν φαίνεται να αντιδρά στην απόσχιση της Σλοβενίας.
Κροατία.
Ο Σέρβικος πληθυσμός της Κροατίας εγκαταλείπεται από το Βελιγράδι. Εδώ οι σφαγές παίρνουν μεγαλύτερη έκταση και στους έξι μήνες της Σερβοκροατικής σύγκρουσης υπάρχουν πάνω από 10.000 νεκροί και 500.000 πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Όλη όμως αυτή η φρίκη ωχριά μπροστά σ' αυτό που θα ακολουθήσει στην Βοσνία - Ερζεγοβίνη.
Βοσνία - Ερζεγοβίνη.
Εδώ κυριαρχούν οι Σέρβοι και οι Μουσουλμάνοι που δεν έχουν καμία εθνολογική διαφορά παρά μόνο στο θέμα της θρησκείας τους. Το Φλεβάρη του 1992 με παρότρυνση των ιμπεριαλιστών και κυρίως των ΗΠΑ ο Ιζεντμπέκοβιτς προκηρύσσει δημοψήφισμα. Από αυτό το δημοψήφισμα απέχουν οι Σερβοβόσνιοι.
Οι Σερβοβόσνιοι έχοντας το παράδειγμα της Κροατίας όπου το Βελιγράδι άφησε στην τύχη του το Σέρβικο πληθυσμό, οργανώνονται και προσπαθούν να ενωθούν και να συγκεντρωθούν σε περιοχές όπου ο Σέρβικος πληθυσμός ήταν πλειοψηφία. Το ίδιο και οι Κροάτες της Βοσνίας. Οι διάφορες κατά καιρούς ευκαιριακές συμφωνίες μεταξύ των εμπολέμων είχαν σαν αποτέλεσμα να στριμώχνεται πότε το ένα και πότε το άλλο πληθυσμιακό στοιχείο και να αυξάνεται ο αριθμός των αθώων θυμάτων απ' όλες τις πλευρές.
Οι Μουσουλμάνοι όπως ήταν στριμωγμένοι μια και διέθεταν λιγότερο οπλισμό απ' όλους, άρχισαν τις προβοκάτσιες του τύπου σφαγές αμάχων, βομβαρδισμούς με όλμους στην αγορά του Σεράγεβο, σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, κλπ. Όπως αποκάλυψαν Γάλλοι κυανόκρανοι του ΟΗΕ μετά από μετρήσεις, οι όλμοι και οι οβίδες στην αγορά , στο συγκεντρωμένο πλήθος έξω από ένα φούρνο και στο ποδοσφαιρικό γήπεδο είχαν ριχτεί από θέσεις που κατείχαν Μουσουλμάνοι, ενώ αρκετές σφαγές αμάχων αποδείχτηκε ότι έγιναν από ειδικά εκπαιδευμένη ομάδα Μουσουλμάνων που δρούσε ανεξέλεγκτα.
Τα δυτικά ΜΜΕ οργίαζαν παρουσιάζοντας φρικιαστικές εικόνες σφαγμένων αθώων αμάχων πολιτών και τους Σερβοβόσνιους σαν ναζιστές εγκληματίες. Οι Ιμπεριαλιστές περίμεναν αυτή την αφορμή για να επέμβουν. Το Νοέμβριο το ΝΑΤΟ αρχίζει συνεχείς βομβαρδισμούς σε Σερβοβοσνιακές θέσεις με εκατόμβες νεκρών. Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι το όχημα μέσα από το οποίο οι αμερικανονατοϊκοί εμφανίζονται εκ των υστέρων σαν υψηλοί διαιτητές. Η Ιμπεριαλιστική επέμβαση αναγκάζει τους Σερβοβόσνιους να υπογράψουν το Δεκέμβρη του 1995 την συμφωνία του ΝΤΕΫΤΟΝ με την οποία δίνονται οι μεγαλύτερες πλουτοπαραγωγικές περιοχές στους Κροάτες και Μουσουλμάνους.
Κόσσοβο.
Το Κόσσοβο ο Σέρβικος εθνικισμός το θεωρεί σαν κοιτίδα του πολιτισμού του. Εδώ ζουν 2.000.000 άνθρωποι από τους οποίους το 10% είναι Σέρβοι ενώ το 90% Αλβανόφωνοι. Στο Κόσσοβο όπως και στην Κροατία και Σλοβενία είχε απαγορευτεί η ανάμειξη των πληθυσμών με απαγόρευση της μετοίκησης και εγκατάστασης των Σέρβων στις περιοχές αυτές πέραν ενός ποσοστού. Η απόδοση ευρείας αυτονομίας δεν αντιστάθμιζε τις τεράστιες διακρίσεις και ανισότητες που υπήρχαν ανάμεσα στους Γιουγκοσλάβικους πληθυσμούς. Ο εθνικιστής Κροάτης ΤΙΤΟ είχε δώσει σημασία στην ανάπτυξη του βορρά, με αποτέλεσμα ο νότος του Κοσσόβου να είναι μια από τις φτωχές περιοχές της Γιουγκοσλαβίας.
Τις τεράστιες αυτές διακρίσεις και ανισότητες εκμεταλεύτηκε ο Ιμπεριαλισμός ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του εθνικισμού της ντόπιας αστικής τάξης.
Ήδη από το 1997 είχε δημιουργηθεί και εξοπλιστεί με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, ο λεγόμενος Εθνικός απελευθερωτικός στρατός του Κοσσόβου ( UCK ) και αρχίζει τις επιθέσεις στις Σέρβικες περιοχές.
Τα σύννεφα του πολέμου άρχισαν να μαζεύονται ξανά πάνω από τον ουρανό των Βαλκανίων. Ο Μιλόσεβιτς καταργεί την αυτονομία του Κοσσόβου και απαγορεύει τη διδασκαλία της Αλβανικής γλώσσας στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια. Αυτό το γεγονός έχει σαν αποτέλεσμα να πυροδοτηθεί η παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του αλβανικού στοιχείου και η εκμετάλλευση των Αλβανών του Κοσσόβου σαν αναλώσιμου υλικού από την πλευρά του Ιμπεριαλισμού.
Το Μάρτη του 1998 η Κοσσοβάρικη ηγεσία προκηρύσσει δημοψήφισμα, στο οποίο αρνείται να πάρει μέρος ο Σέρβικος πληθυσμός της περιοχής. Οι εμφύλιες συγκρούσεις γενικεύονται με εκατοντάδες θύματα και από τις δύο πλευρές.
Η αυτοαποκαλούμενη ομάδα επαφής που αποτελείται από ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία Ιταλία από τη μια πλευρά στέλνει τελεσίγραφο στο Μιλόσεβιτς για να βρεθεί λύση, ενώ από την άλλη ρίχνει λάδι στη φωτιά στηρίζοντας και εξοπλίζοντας με σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό τον UCK, που μπορούσε να μπαινόβγαινει όποτε ήθελε από τα Αλβανικά σύνορα .
Ο Μιλόσεβιτς για να κερδίσει χρόνο προκηρύσσει δημοψήφισμα και ο Σέρβικος πληθυσμός απορρίπτει τη μεσολάβηση των Ιμπεριαλιστών.
Σ´ αυτή τη συγκυρία φαίνονται αφ' ενός η αδυναμία της Ρωσίας να στηρίξει το Μιλόσεβιτς, αφ' ετέρου οι αντιθέσεις των Ιμπεριαλιστών που από τη μια πλευρά οι Ευρωπαίοι θέλουν μόνο οικονομικές κυρώσεις, από την άλλη οι Αμερικάνοι και Άγγλοι θέλουν άμεση επέμβαση του ΝΑΤΟ.
Η Ευρωπαϊκή πλευρά και η Ρωσία υποκύπτουν στις Αμερικάνικες πιέσεις και δέχονται την επέμβαση του ΝΑΤΟ μόνο αν δοθεί εντολή από τον ΟΗΕ.
Μια συνάντηση Ρουγκόβα - Μιλόσεβιτς το Μάη του 1998 εκτονώνει προσωρινά την κρίση, αλλά οι Αμερικάνοι που θέλουν να επιβεβαιώσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο και να μετατρέψουν το Κόσσοβο σε προτεκτοράτο επιμένουν πιέζοντας τον Ρουγκόβα και αναδεικνύουν σαν ρυθμιστή της κατάστασης τον UCK που εντείνει τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Η Γιουγκοσλάβικη ηγεσία πιεζόμενη αντιδρά διατάσσοντας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και δημιουργεί ζώνη 2-3 χλμ στα Αλβανικά σύνορα και απαγορεύει στον UCK να μπαινοβγαίνει. Οι συγκρούσεις έχουν σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες πρόσφυγες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν συνεχώς τις σφαγές αθώων θυμάτων για να προετοιμάσουν το κοινό στην επερχόμενη επέμβαση των Ιμπεριαλιστών.
Και ενώ ο απεσταλμένος των ΗΠΑ Χόλμπρουκ φαίνεται να προωθεί υποκριτικά τη διπλωματική οδό, οι Αμερικάνοι πιέζουν με τον ΓΓ του ΝΑΤΟ τους Ευρωπαίους να συμμορφωθούν στις διαταγές τους, ενώ συγχρόνως εγκαθιστούν στρατεύματα στην ΠΓΔΜ, ενισχύουν τις χερσαίες δυνάμεις τους και φέρνουν αεροπλανοφόρα.
Τελικά οι Αμερικάνοι τελεσιγραφικά μαντρώνουν Σέρβους και Κοσσοβάρους σε αναγκαστικές συνομιλίες στο Ραμπουγέ της Γαλλίας το Μάρτη του 1999, παραμερίζοντας τον μετριοπαθή Ρουγκόβα και τις συνομιλίες αναλαμβάνουν οι εθνικιστές -τσιράκια των Αμερικάνων- ηγέτες του UCK. Εκεί οι απεχθείς όροι που επιβάλλονται στη Σέρβικη πλευρά αναγκάζουν τον Μιλόσεβιτς να αποχωρήσει από τις συνομιλίες.
O δρόμος του πολέμου έχει ανοίξει. Τα Νατοϊκά και Αμερικάνικα αεροπλάνα αρχίζουν ανηλεείς βομβαρδισμούς που έχουν σαν στόχους τις Σέρβικες θέσεις αλλά και τους Κοσσοβάρους και προκαλούν νέο κύμα προσφύγων προς την ΠΓΔΜ.
Στη Σερβία καταστρέφεται όλη η υποδομή της χώρας και ισοπεδώνονται πολλές πόλεις όπως η Πρίστινα, αλλά και χωριά του Κοσσόβου. Ατελείωτα καραβάνια προσφύγων στοιβάζονται σε καταυλισμούς-αποθήκες ανθρώπων στα σύνορα της ΠΓΔΜ.
Επί δύο και πλέον μήνες τα Αμερικανονατοϊκά αεροπλάνα σπέρνουν τον θάνατο και τη φρίκη σε πόλεις και χωριά της Σερβίας και του Κόσσοβου.
Η Ελληνική αστική τάξη σκύβει δουλικά στις εντολές των Αμερικάνων και προσφέρει δρόμους διέλευσης, βάσεις και αεροπλάνα άβακς στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η φρίκη του πολέμου είναι απερίγραπτη με εκατόμβες αθώων θυμάτων.
Η πλήρης σχεδόν καταστροφή του Κοσσόβου και της Σέρβικης υποδομής αναγκάζει το Μιλόσεβιτς το Μάιο του 1999 να συνθηκολογήσει. Οι ΗΠΑ έχουν βάλει για τα καλά μέσω του ΝΑΤΟ και ΟΗΕ τη μπότα τους στα Βαλκάνια, υπηρετώντας έτσι έναν βασικότατο στρατηγικό τους στόχο, την επέκτασή τους ανατολικά και την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου