Λανθασμένη η επιδίωξη βιώσιμου χρέους και η έξοδος στις "αγορές"

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την βιωσιμότητα του χρέους και για τη δυνατότητα προσφυγή στις «αγορές» για νέα δάνεια. Και οι δύο αυτοί προβληματισμοί και επιδιώξεις, είναι τόσο άκαιρες όσο ενδεχομένως και επικίνδυνες, άρα και ανεύθυνες και απαράδεκτες. Δηλαδή. 

Η βιωσιμότητα  ενός χρέους, μεγάλου ή μικρού, εξαρτάται από την
οικονομική κατάσταση του χρεώστη και δη από τη δυνατότητα καταβολής κάποιου ποσού, μικρού ή μεγάλου, για την αποπληρωμή του. 

Τη στιγμή αυτή η χώρα μας έχει κάποια τέτοια δυνατότητα; Καμία! 
Επομένως ποιος ο λόγος να μας απασχολεί και να προβληματιζόμαστε; 

Ο προβληματισμός για μείωση του χρέους μας τη στιγμή αυτή είναι όχι μόνο άκαιρη αλλά και επικίνδυνη. 
Άκαιρη διότι όσο και να μειωθεί το χρέος μας, δεν είναι δυνατό να αποπληρώνεται χωρίς επί πλέον δανεισμό μας. Τώρα λοιπόν που ματώσαμε στην κυριολεξία, για να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, έστω και μικρό, είναι ώρα να επικεντρωθούμε στην ανάπτυξη ώστε να αυξήσουμε το πλεόνασμα, το οποίο θα μας επιτρέψει να χαλαρώσουμε τα σκληρά και επώδυνα μέτρα και να ενισχύσουμε τις αδύναμες ομάδες πολιτών και όχι να συνεχίζουμε να δανειζόμαστε για αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων. 
Μια τέτοια τακτική είναι και επικίνδυνη διότι αναχαιτίζει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και αυξάνει το δημόσιο χρέος. 
Άρα καταστροφική λύση. 

Η μόνη δέουσα, σοφή και επωφελής λύση, τόσο για μας όσο και για τους δανειστές μας, είναι, αυτή που επαναλαμβάνουμε επίμονα στα τελευταία μας σημειώματα, το πάγωμα του δημόσιου χρέους για μια πενταετία τουλάχιστον αν όχι δεκαετία, με επιτόκιο αυτό το οποίο χρεώνει η ΕΚΤ τις Τράπεζες, έτσι ώστε επιτυγχάνοντας ανάπτυξη, θα είμαστε σε θέση να συζητήσουμε πώς και πότε θα ρυθμίσουμε την αποπληρωμή του δανείου μας.
 Έτσι και μόνο έτσι υπάρχει δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων και οι δανειστές μας πρέπει να το αντιληφθούν και να συναινέσουν, αν όχι να προτρέψουν, στη λύση του παγώματος.
 Στην απευκταία περίπτωση άρνησης των δανειστών μας, χωρίς ουσιαστική και πειστική αιτιολογία, σημαίνει ότι διακατέχονται από δόλιες σκέψεις και επιδιώξεις και οφείλουμε να προσαρμόσουμε την πολιτική μας αναλόγως, με θάρρος και ευθύτητα και τολμώ να πω και ασχέτως επιπτώσεων. 

Όσο για την έξοδό μας στις «αγορές», τι σημαίνει; 
Ότι αντί να δανειζόμαστε με βάση τα μνημόνια θα δανειζόμαστε κατ’ ευθείαν από την «ελεύθερη αγορά» ; 
Αλλά να δανειζόμαστε για ποιο λόγο; 
Και υπάρχει αυτή η αγωνία πότε θα το επιτύχουμε και αν το επιτύχουμε θα θριαμβολογούμε;   
Θα δανειζόμαστε για να καλύπτουμε τα ελλείμματά μας στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα τοκοχρεολύσια; 
Δηλαδή να αυξάνουμε το χρέος μας με πιο ταχείς ρυθμούς από αυτούς των μνημονίων, διότι τα επιτόκια θα είναι υψηλότερα;
 Αν όμως πετύχουμε το πάγωμα των δανείων μας, έχοντας πρωτογενές πλεόνασμα, τα μόνα δάνεια τα οποία θα χρειαζόμαστε, πρέπει να είναι για αναπτυξιακούς σκοπούς. Δηλαδή για αναπτυξιακά, επενδυτικά επιχειρηματικά δάνεια, των οποίων η αποπληρωμή τους θα γίνεται από τα κέρδη των επιχειρήσεων, επιχειρήσεις οι οποίες θα συμβάλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη και στην πορεία προς την ευημερία.

Την ανάπτυξη, που είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από την κρίση και τις οδυνηρές συνέπειές της για το λαό μας, θα πετύχουμε, μεταξύ άλλων, με την βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος και την φιλική αντιμετώπιση των επενδυτών, αλλά και των υφισταμένων επιχειρηματιών, μικρών και μεγάλων.
 Είναι σε όλους γνωστό ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιχειρηματίες παντός είδους και μεγέθους, υποφέρουν λόγω της οικονομικής κρίσης και των σκληρών μέτρων και πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε αντικειμενική αδυναμία εκπλήρωσης των οικονομικών υποχρεώσεών τους και προς το δημόσιο.

 Θα πρέπει επομένως η κυβέρνηση και όλες οι συναρμόδιες υπηρεσίες, να αντιμετωπίζουν τους ταλαίπωρους αυτούς επιχειρηματίες, με συμπάθεια και συμπαράσταση, ακόμη και με σύνδρομο ενοχής και όχι με διώξεις και σκληρά εισπρακτικά μέτρα, τα οποία όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματικά, αφού η αδυναμία τους είναι αντικειμενική, αλλά θα τους δώσουν την χαριστική βολή με το κλείσιμο αυτών των επιχειρήσεων και την εκτόξευση της ανεργίας. 

Ας επικρατήσουν η σωφροσύνη και η ορθολογική αντιμετώπιση του προβλήματος, με το πάγωμα των υποχρεώσεων των τεκμηριωμένα αδύναμων να ανταποκριθούν και την παντοειδή ενίσχυσή τους, έτσι ώστε να ορθοποδήσουν και τότε θα δυνηθούν να καταβάλουν τις υποχρεώσεις τους. 
Η κυβέρνηση ας συμπεριφερθεί ως στοργικός και σώφρων πατέρας προς τα δεινοπαθούντα τέκνα του και όχι ως δυνάστης, με επακόλουθο την καταστροφή της κοινωνίας και της οικονομίας.    


Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος

thiakos.blogspot.gr