Οι αντιδράσεις για την ηχορύπανση που πλήττει την ακουστική των θερινών θεάτρων της πόλης, όπως το Θέατρο Δάσους και το Θέατρο Κήπου, επιστρέφουν σχεδόν κάθε καλοκαίρι — αλλά λύσεις δεν έρχονται.
Χαρακτηριστική η άποψη του Μιχαήλ Μαρμαρινού που αυτό το καλοκαίρι συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ και μεταξύ άλλων που λέει για το Δάσους, προέτρεψε τους θεατές αν θέλουν να δουν το «ζ – η – θ – ο ξένος» να πάνε στην Επίδαυρο στις 11 και 12 Ιουλίου που έκανε πρεμιέρα (και καταχειροκροτήθηκε) και όχι στο Θέατρο Δάσους, όπου θα έρθει την Κυριακή 31 Αυγούστου ακριβώς λόγω των ήχων που μπορεί να ακούγονται –
Πρόβλημα που δυστυχώς γνωρίζουν όλοι πως υπάρχει, τόσο οι θεατές που πηγαίνουμε κάθε καλοκαίρι, όσο και οι καλλιτέχνες που έρχονται να παίξουν σε αυτό..
Ιστορικά στοιχεία
Μαρμαρινός: «Η Επίδαυρος έχει τη νύχτα της φύσης. Το Δάσους, όχι.»
Μιλώντας στη συνέντευξη Τύπου του ΚΘΒΕ στις 25 Ιουνίου για την παράσταση «ζ-η-θ- ο ξένος», ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός δεν έκρυψε τη λύπη του για την κατάσταση στο Θέατρο Δάσους, συγκρίνοντάς το ευθέως με την Επίδαυρο: «Υπάρχει μία στιγμή (στην παράσταση) που έχει διάρκεια και δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο η νύχτα της Επιδαύρου. Δεν ξέρω αν το Θέατρο Δάσους έχει τη δυνατότητα να την προσφέρει… Στο Δάσους, άμα κάνεις σιωπή, ακούς κουδούνια ή και άλλα πράγματα»..
Ο ίδιος υπογράμμισε ότι δεν προτείνει λύσεις – «δεν είναι η δουλειά μου» είπε – αλλά επισήμανε ότι η συνολική πολιτιστική αντιμετώπιση του θεάτρου είναι υποβαθμισμένη.
Αναλυτικά, όσα είπε στο καφέ του Βασιλικού Θεάτρου πριν λίγες μέρες:
«Η τεχνολογία, μας έχει δώσει τη δυνατότητα σε ένα γκρο πλαν του αισθήματος και της σκέψης. Δηλαδή, δε χρειάζεται διαρκώς να γκαρίξω το αίσθημα, αλλά μπορεί η τεχνολογία να το κλέψει αυτό και να το μοιραστεί. Αυτή την τεχνολογία, την χρησιμοποιούμε. Θα μπορούσα να πω πως υπάρχει μία στιγμή που έχει μία διάρκεια και που δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο η νύχτα της Επιδαύρου.
Αλλά η Επίδαυρος έχει μία νύχτα να προσφέρει που δε ξέρω αν το Θέατρο Δάσους έχει τη δυνατότητα να την προσφέρει. Στο Δάσους, άμα κάνεις σιωπή ακούς κουδούνια ή και άλλα πράγματα. Κι αυτό, το ξαναλέω, είναι κρίμα γιατί υπάρχει ένα ενδιαφέρον θέατρο πάνω, το οποίο είναι απόλυτα υποβαθμισμένο από την πολιτιστική αντιμετώπιση του πράγματος. Δε θέλω να προτείνω λύσεις, δεν είναι δική μου δουλειά, εγώ το επισημαίνω μόνο.
Αλλά στην Επίδαυρο, η σιωπή είναι σιωπή.
Είναι η σιωπή της φύσης. Η νύχτα είναι η νύχτα της φύσης και αυτά μπαίνουν εντελώς μέσα στη δραματουργία γι’ αυτό αν θέλετε να δείτε την παράσταση, πρέπει να έρθετε στην Επίδαυρο. Λυπάμαι που το λέω».
Δυστυχώς, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο έντονες είναι αυτές οι καλλιτεχνικές φωνές που ζητούν κάτι να αλλάξει στο Θέατρο Δάσους και να μπορούν τόσο οι ηθοποιοί, όσο και οι θεατές να απολαμβάνουν τις θεατρικές δουλειές που έρχονται, χωρίς καμία παρεμβολή.
Δεν είναι πολυτέλεια να θέλεις να αφοσιωθείς σε αυτό το θέαμα που επιλέγεις να δεις. Είναι δικαίωμα και αυτό κάποια φορά πρέπει να αλλάξει διορθώνοντας ίσως αρκετά πράγματα στον χώρο. Για όσους ασχολούμαστε με το πρόβλημα και ζούμε στη Θεσσαλονίκη, ξέρουμε πολύ καλά για τι μιλάμε.
Χαρακτηριστικό ήταν και το ξέσπασμα του Ιεροκλή Μιχαηλίδη πριν μερτικά χρόνια – δεν ξεχνιέται – που επί σκηνής, παίζοντας «Αντιγόνη» έδειξε την ενόχληση του για συναυλία του Στέλιου Ρόκκου που γινόταν λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά και εμπόδιζε στην διεξαγωγή της παράστασης. «Δεν γίνεται να παίζει μια συναυλία, σε μια άλλη ατμόσφαιρα, μιας άλλης παράστασης. Και το θέατρο είναι ευαίσθητο σε αυτά. Δεν μπορείς να ακούς ταυτόχρονα τη μουσική από αλλού. Ήταν όμως τόσο έντονο, ήταν σαν να ήταν ακριβώς μέσα στο θέατρο η συναυλία.
Ακούγαμε τους στίχους από τα τραγούδια, είναι αδιανόητο αυτό και δεν το έχουμε συναντήσει πουθενά» είχε πει λίγες ώρες μετά, μιλώντας βέβαια και για καφέ μπαρ που δυανμώνουν τη μουσική τους και ακούγονται κι αυτά την ώρα των παραστάσεων «Δύο θέατρα έχει η πόλη, πρέπει να φροντίσουν ακόμη και τα διπλανά καταστήματα. Γιατί έχει συμβεί και αυτό, κάποιες φορές ενοχλούν παίζοντας μουσική», συμπλήρωσε. Μπουρδούμης: «Ηχορύπανση που έχει παγιωθεί – και τη συνηθίσαμε»
Χαρακτηριστική ήταν η άποψη του Αλέξανδρου Μπουρδούμη σε σχετικό θέμα της Parallaxi το 2023, όπου μίλησε για το πρόβλημα του Θεάτρου Δάσους, χωρίς να έχουν αλλάξει πολλά από τότε. «Η ηχορύπανση στην περιοχή είναι φαινόμενο παγιωμένο εδώ και πολλά χρόνια. Είναι λυπηρό που δεν έχει βρεθεί τρόπος ώστε να συνεννοηθούν τα μαγαζιά με το φεστιβάλ.
Ο κόσμος πληρώνει εισιτήριο για να ακούσει την παράσταση – όχι τον ήχο ενός κοντινού μπαρ.» Η Θεσσαλονίκη του πολιτισμού ή της παράλληλης φασαρίας; Το ζήτημα ξεπερνά πια την ενόχληση.
Αγγίζει τον ίδιο τον τρόπο που μια πόλη αντιλαμβάνεται την πολιτιστική της ταυτότητα. Αν η εμπειρία μιας παράστασης αλλοιώνεται από εξωγενείς ήχους, αν η σιωπή δεν μπορεί να είναι δραματουργικό εργαλείο, τότε ο πολιτισμός γίνεται συμβιβασμός. Και το ερώτημα παραμένει: Θα συνεχίσει η Θεσσαλονίκη να «συνηθίζει» το θόρυβο — ή θα βρει τρόπο να του βάλει όρια όταν το απαιτεί η τέχνη;.
Το Θέατρο Δάσους ξεκίνησε να λειτουργεί το 1965. Η αρχική του μορφή, μια κατασκευή με μεταλλικές στηρίξεις και ξύλινες κερκίδες, σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Πάτροκλο Καραντινό, υλοποιήθηκε με τη συμβολή του ΕΟΤ.
Η πρώτη παράσταση του ΚΘΒΕ που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Δάσους ήταν η «Σίβυλλα» του Α. Σικελιανού σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καραντινού τον Σεπτέμβριο του 1965. Το 1976 το Θέατρο Δάσους ανακατασκευάζεται, νοτιοδυτικά της πρώτης κατασκευής και με μπετόν αυτή τη φορά, σε σχέδια του καθηγητή του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Νικολάου Μουτσόπουλου.
Η ανακατασκευή εγκαινιάζεται με τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στους κεντρικούς ρόλους. Την περίοδο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης − Θεσσαλονίκη 1997, το Θέατρο Δάσους αναδιαμορφώνεται και η χωρητικότητά του αυξάνεται στις 3.894 θέσεις. (από το site του ΚΘΒΕ)..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου