Αγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Μονής Οσίου Δαβίδ Ευβοίας. Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στο Λιβίσι της Μάκρης. Οι γονείς του ήταν ο Σταύρος και η Θεοδώρα Τσαλίκη. Ήταν ευσεβείς και
Άγιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης
Η οικογένεια του Αγίου Ιακώβου ήταν γνωστή στην περιοχή για την ευσέβεια και την βαθιά χριστιανική της πίστη. Η οικογένειά του είχε ως ευλογία επτά γενεές Ιερομονάχων, έναν αρχιερέα και έναν άγιο.
Το 1922 ο πατέρας του Αγίου Ιακώβου, Σταύρος Τσαλίκης πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τούρκους.
Ταλαιπωρημένοι και εξοντωμένοι οι Έλληνες της Μικράς Ασίας το 1922 αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους λόγω των άγριων εγκλημάτων που διέπρατταν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλιστές.
Έτσι και ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Ήταν τότε μόλις 2 ετών, μαζί με τη μητέρα του, τη γιαγιά του και τα δυο αδέλφια του, τον Γιώργο τεσσάρων χρόνων και την Αναστασία μόλις 40 ημερών ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους και με ένα από τα πολλά προσφυγικά καράβια έφτασαν στον Πειραιά.
Από τον Πειραιά τους πήγαν στην Ιτέα και από κει σε ένα χωριό της Άμφισσας τον Άγιο Γεώργιο. Εκεί έμειναν για δυο χρόνια μαζί με άλλες οικογένειες μέσα σε μια αποθήκη κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.
Μετά από τα δυο χρόνια ο ελεήμων Θεός έφερε τον πατέρα του Αγίου στην περιοχή να αναζητά δουλειά. Είχε δραπετεύσει από τους Τούρκους. Έτσι κατάφερε να φτάσει στην περιοχή εκείνη όπου ήταν και η οικογένειά του και ξαναέσμιξαν.
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, σε ηλικία μόλις πέντε ετών έπαιρνε ένα κεραμιδάκι και ένα καρβουνάκι από την πυροστιά και έψελνε «αλούγια – αλούγια» (δηλαδή αλληλούϊα – αλληλούϊα) και θυμιάτιζε όλες τις οικογένειες που ζούσαν μέσα στην αποθήκη.
Στα τέλη του 1925 η οικογένεια του Αγίου Ιακώβου μαζί με άλλες μεταφέρθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Φαράκλα της Βόρειας Εύβοιας. Η μητέρα του Θεοδώρα καθώς ήταν ευσεβής μεγάλωσε τον Άγιο Ιάκωβο εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Από έξι χρονών ο μικρός Ιάκωβος ήξερε απ’ έξω τη Θεία Λειτουργία.
Αγαπούσε πολύ να πηγαίνει στην Εκκλησία και να διακονεί και γι’ αυτό πήγαινε πολύ συχνά στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, που βρισκόταν λίγο πιο έξω από το χωριό και άναβε τα καντήλια και περιποιόταν τον ναό.
Ήταν πολλές φορές που είδε μπροστά του την Αγία Παρασκευή και μια από αυτές του είπε η Αγία Παρασκευή:
Ιάκωβε τι θέλεις να σου δώσω; Ο μικρός Ιάκωβος απάντησε στην Αγία: Να ρωτήσω τη μαμά μου. Και ρώτησε τη μαμά του και εκείνη του είπε να του δώσει την «τύχη» του. Ήταν τόσο αγία η ζωή του μικρού Ιακώβου που στο χωριό τον σέβονταν και τον υπολόγιζαν ως παιδί της Εκκλησίας και του Θεού. Και ο Θεός δια μέσω του μικρού και αγιασμένου βίου του μικρού Ιακώβου θαυματουργούσε, και έτσι όλοι στο χωριό τον είχαν για γιατρό.
Ο ίδιος ανάφερε:
«Εγώ δεν ήξερα τίποτα. Είχα μία Σύνοψη και ό,τι προσευχή έβρισκα τους διάβαζα, τους σταύρωνα, τους ράντιζα με αγιασμό και γινόντουσαν καλά».
Μετά το Δημοτικό δεν πήγε στο Γυμνάσιο διότι θα έπρεπε να πάει στη Χαλκίδα. Ο πατέρας του φοβούμενος τους κινδύνους της πόλεως για την ψυχή του μικρού του αγοριού προτίμησε να τον κρατήσει στον χωριό και να τον έχει μαζί του στις δουλειές.
Από την ηλικία των 13 με 14 ετών όλη μέρα δούλευε για το μεροκάματο και για να βοηθήσει τους συγχωριανούς του, και το βράδυ ασκούσε τον εαυτό του σε μετάνοιες και προσευχές. Επίσης βίαζε πολύ τον εαυτό του στο θέμα της νηστείας. Την περίοδο της κατοχής κινδύνεψε 2-3 φορές γιατί πολλές φορές έδινε το προσφάι του είτε σε κανέναν πεινασμένο γέροντα ή άλλο παιδάκι.
Το 1942 εκοιμήθη οσιακά η μητέρα του Θεοδώρα, η οποία προγνώριζε την κοίμηση της 3 μέρες πριν.
Μετά το θάνατο της, η μητέρα του Αγίου Ιακώβου του εμφανίστηκε στον ύπνο του και τον νουθέτησε. Με αυτό τον τρόπο πήρε πολύ δύναμη ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και παρηγόρησε την ψυχή του.
Σε ηλικία 27 ετών εξέτισε την στρατιωτική του θητεία. Παρά τις δυσκολίες και τα πειράγματα των συστρατιωτών του στο τέλος κατάφερε με την ενάρετη του ζωή να τους διδάξει πολλά και να τον αγαπήσουν όλοι. Όταν απολύθηκε από τον στρατό ήταν 30 χρονών και σύμφωνα με την εντολή της μητέρας του αποκατέστησε την αδελφή του και ακολούθησε την μοναχική ζωή, την οποία ποθούσε από την παιδική του ηλικία.
Επιθυμία του Αγίου ήταν να πάει στους Αγίους Τόπους. Προτού όμως φύγει θεώρησε καλό να περάσει από το Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ της Εύβοιας. Εκεί ο Όσιος Δαβίδ του εμφανίστηκε και έκανε τον Άγιο να υποσχεθεί στον Όσιο ότι θα παραμείνει στη Μονή.
Ξεκινώντας τη μοναχική ζωή ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης έβαλε απαράβατη την υπακοή.
Στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ εργαζόταν στην πνευματική και σωματική εργασία και εκίνησε το φθόνο του μισόκαλου διαβόλου. Ο Άγιος Ιάκωβος παρότι τις δυσκολίες και τις ιδιορρυθμίες κάποιων μοναχών του μοναστηριού δεν κάμφθηκε αλλά συνέχισε τον αγώνα του.
Παρότι την φτώχεια της Μονής και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο Άγιος στο ερειπωμένο και παγωμένο κελί του, δεν κάμφθηκε καθόλου. Αλλά συνεχώς ασκούνταν σε πνευματικούς αγώνες. Ο σατανάς δεν έπαυε να τον πολεμά. Μια από τις πολλές επιθέσεις που δέχτηκε ήταν και αυτή που από 18 δαίμονες με μορφές ανθρώπων, πιθήκων κ.α. που από το ξύλο τον άφησαν μισοπεθαμένο, όταν μπόρεσε πια και απελευθέρωσε το χέρι του κι έκανε το Σταυρό του.
Ο Άγιος Ιάκωβος σε όλες αυτές τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς αλλά και σε πολλούς άλλους αντέταξε την ακλόνητη πίστη του στο Θεό και τη θεία αγάπη του προς τον Όσιο Δαυίδ.
Ο Θεός αξίωσε τον Άγιο Ιάκωβο δια του μεγάλου χαρίσματος της ιεροσύνης. Η χειροτονία του σε διάκονο έγινε στις 18 Δεκεμβρίου του 1952 στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας στη Χαλκίδα και σε ιερέα την επομένη 19 Δεκεμβρίου στο παρεκκλήσι του Επισκοπείου. Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος είπε στον Άγιο Ιάκωβο μετά τη χειροτονία του ένα λόγο προφητικό: «Και συ παιδί μου, θα αγιάσεις. Να συνεχίσεις με τη δύναμη του Θεού και θα σε ανακηρύξει Άγιο η Εκκλησία».
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης μέσα στο ναό κατά τη διάρκεια της θείας Λατρείας ζούσε ως ιερεύς πολλά πνευματικά γεγονότα. Γινόταν επίγειος άγγελος «συλλειτουργών», όπως ο ίδιος έλεγε σε ορισμένα πρόσωπα, με Χερουβείμ και Σεραφείμ και με Αγίους. Ως πνευματικός πατέρας διέπρεψε. Κανένας δεν έφευγε από το πετραχήλι του χωρίς να είναι αναπαυμένος και ευχαριστημένος.
Το 1975 ανέλαβε την ηγουμενία του Μοναστηριού, αποκαλύφθηκαν εξ ανάγκης τα πολλά του χαρίσματα που αγωνιζόταν επιμελώς να κρύβει.
Η φήμη της Μονής για τα θαύματα του Οσίου Δαβίδ, τον αγιασμένο ηγούμενο της Άγιο Ιάκωβο, τον ανύστακτο κόπο και την αβραμιαία φιλοξενία των πατέρων της διαδόθηκε σιγά – σιγά παντού και πλήθη πιστών από την Ελλάδα και το εξωτερικό κατέφθαναν στη Μονή, η οποία έτσι αναδείχθηκε, όπως γράφτηκε, «κυψέλη πνευματικής ζωής και φάρος Ορθοδοξίας, πανελλήνιο προσκύνημα, πανορθόδοξη αναφορά του αιώνα μας».
Από τα πενήντα πέντε χρόνια του και μετά παρεχώρησε ο Θεός κι ο Άγιος Ιάκωβος πέρασε εκτός των άλλων δοκιμασιών και πολλές και επώδυνες ασθένειες. Η τελευταία δοκιμασία με την υγεία του ήταν η πάθηση της καρδιάς του.
Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η οσιακή κοίμηση του Αγίου, την οποία προγνώριζε, γι’ αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη ιεροδιάκονο που εξομολόγησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991, εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει».
Και έτσι το απόγευμα της ίδιας ημέρας στις 4:17 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο και οσιακό. Τα πλήθη του κόσμου που παρευρέθηκαν στην κηδεία του αναφωνούσαν το «άγιος, άγιος…» και μαρτυρούν ότι την ώρα που το λείψανο τοποθετούνταν μέσα στον τάφο είδαν τον Άγιο όρθιο να ευλογεί τα πλήθη (σύμφωνα με μαρτυρία του μακαριστού Γέροντος Κυρίλλου).
Πολλές είναι οι μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια. Μαρτυρίες για εμφανίσεις, επεμβάσεις και βοήθειες του Αγίου Ιακώβου του εν Ευβοία του με συγχωρείτε.
Τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προέβη στην Αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη του εν Ευβοία.
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, ευχόμαστε να πρεσβεύει στον ελεήμονα Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου