Τό συγκλονιστικὸν θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

«Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς καὶ δοξάσατε Χριστὸν τὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».

  Τὸ Ἅγιο Φῶς ἐμφανίσθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὴν ὥρα ποὺ ἔλαβε χώρα ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μετὰ τὰ μεσάνυκτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου καὶ λίγες ὧρες πρὶν ἀπὸ τὸ ξημέρωμα τῆς  Κυριακῆς τοῦ Πάσχα μὲ

πιθανότερη ἡμερομηνία τὴν 5η Ἀπριλίου τοῦ 33 μ.Χ.

  Ὅσοι παρευρίσκονται τὸ Μεγάλο Σάββατο στὸν Πανάγιο Τάφο εἶναι μάρτυρες τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θαύματος. Δυστυχῶς ὅμως κάποιοι ποὺ θέλουν νὰ πλήξουν τὴν Ἐκκλησία, τὸ ἀμφισβητοῦν.

• Ἀπὸ τὸ περισπούδαστο βιβλίο τοῦ κ. Χάρη Κ. Σκαρλακίδη «“ΑΓΙΟ ΦΩΣ”, Τὸ θαῦμα τοῦ Μ. Σαββάτου στὸν Τάφο τοῦ Χριστοῦ», ὅπου ὑπάρχουν 42 ἱστορικὲς μαρτυρίες, σταχυολογοῦμε δύο πρόσφατες. Ἡ πρώτη εἶναι καὶ τοῦ Πατριάρχου Διόδωρου Α (1981 -2000):

  «Ὁ Πατριάρχης Διόδωρος Α΄ διηγεῖται:

  “Ἀφοῦ σβήσουν ὅλα τὰ φῶτα, σκύβω καὶ εἰσέρχομαι στὸν πρῶτο θάλαμο τοῦ Τάφου. Ἀπὸ ἐκεῖ βρίσκω τὸν δρόμο μέσα στὸ σκοτάδι γιὰ τὸν ἐσωτερικὸ θάλαμο τοῦ Τάφου, ὅπου ἀποτέθηκε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖ, γονατίζω μὲ ἱερὸ φόβο καί… λέγω συγκεκριμένες προσευχές, οἱ ὁποῖες ἔχουν μεταβιβασθεῖ σὲ μᾶς διὰ μέσου τῶν αἰώνων καί, ἀφοῦ τὶς ἔχω ἀναγνώσει, ἀναμένω. Μερικὲς φορὲς μπορεῖ νὰ περιμένω μερικὰ λεπτά, ἀλλὰ συνήθως τὸ θαῦμα πραγματοποιεῖται ἀμέσως μόλις διαβάσω τὶς προσευχές. Ἀπὸ τὸν πυρῆνα τῆς πέτρας, στὴν ὁποία κειτόταν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἕνα ἀπροσδιόριστο Φῶς ἀναδύεται πρὸς τὰ ἔξω. Συνήθως ἔχει μία μπλὲ ἀπόχρωση, ἀλλὰ τὸ χρῶμα μπορεῖ νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ πάρει πολλὲς διαφορετικὲς ἀποχρώσεις. Δὲν μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ μὲ ἀνθρώπινους ὅρους. Τὸ Φῶς ἀναδύεται ἀπὸ τὴν πέτρα σὰν νὰ ἀναδύεται ἀπὸ μία λίμνη· σχεδὸν μοιάζει σὰν νὰ ἔχει καλυφθεῖ ἡ ταφόπλακα ἀπὸ ἕνα ὑγρὸ σύννεφο, ἀλλὰ εἶναι Φῶς. Αὐτὸ τὸ Φῶς κάθε χρόνο συμπεριφέρεται διαφορετικά. Μερικὲς φορὲς καλύπτει μόνο τὴν ταφόπλακα, ἐνῷ ἄλλες φορὲς γεμίζει μὲ Φῶς ὁλόκληρο τὸ Κουβούκλιο, ὥστε οἱ ἄνθρωποι ποὺ στέκονται ἔξω ἀπὸ τὸν Τάφο καὶ κοιτάζουν μέσα βλέπουν νὰ ἔχει γεμίσει μὲ Φῶς.

  Αὐτὸ τὸ Φῶς δὲν καίει. Ποτὲ δὲν ἔχει καεῖ ἡ γενειάδα μου σὲ αὐτὰ τὰ 16 χρόνια ποὺ εἶμαι Πατριάρχης στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔχω λάβει τὸ Ἅγιο Φῶς. Τὸ Φῶς ἔχει διαφορετικὴ σύσταση ἀπὸ ἕνα φυσιολογικὸ φῶς ποὺ καίει σὲ μία κανδήλα. Σὲ ἕνα συγκεκριμένο σημεῖο τὸ Φῶς ἀνέρχεται πρὸς τὰ πάνω καὶ σχηματίζει μία στήλη, τῆς ὁποίας ἡ φλόγα ἔχει διαφορετικὴ φύση, ἔτσι ὥστε εἶμαι ἱκανὸς νὰ ἀνάψω τὶς λαμπάδες μου ἀπὸ αὐτή. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀφοῦ λάβω τὴ φλόγα στὶς λαμπάδες μου, ἐξέρχομαι καὶ δίνω τὸ Φῶς πρῶτα στὸν Ἀρμένιο πατριάρχη καὶ μετὰ στὸν Κόπτη. Μετὰ ἀπ’ αὐτὸ μοιράζω τὸ Φῶς σὲ ὅλους τοὺς παρισταμένους στὸν Ναό.

• Ἡ δεύτερη μοναδικὴ καὶ συγκλονιστικὴ μαρτυρία εἶναι τοῦ μοναχοῦ π. Μητροφάνους, τοῦ μοναδικοῦ αὐτόπτου μάρτυρος:

  «“Ἔπρεπε νὰ δῶ, ὡς ἄλλος ἄπιστος Θωμᾶς”, λέει «μὲ τὰ μάτια μου, τί ἀκριβῶς γίνεται μέσα στὸν Τάφο, γιὰ νὰ πιστέψω» (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Σάββα Ἀχιλλέως «Εἶδα τὸ Ἅγιο Φῶς»).

  Τὰ μεσάνυκτα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς τοῦ ἔτους 1926, ὁ π. Μητροφάνης βάζει σὲ ἐφαρμογὴ τὸ παράτολμο σχέδιό του. Στὶς 00:30 τὴ νύκτα ζητᾶ ἀπὸ ἕνα βοηθό του νὰ τοῦ φέρει μία σκάλα, γιὰ νὰ ἐλέγξει τὶς κρεμάμενες κανδῆλες. Ἀφοῦ ἀνέβηκε στὴν ὀροφὴ τοῦ Τάφου εἶπε στὸν βοηθό του νὰ πάρει πίσω τὴ σκάλα, μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι θὰ κατέβαινε μὲ ἕνα πήδημα, ὅταν θὰ τελείωνε τὸν ἔλεγχο.

  Ὁ π. Μητροφάνης, ὅμως, παρέμεινε στὴν κρύπτη ὅλη τὴ νύκτα. Οἱ ὧρες ποὺ ἀκολούθησαν ἦταν μαρτυρικές, ὅπως διηγεῖται, διότι ἄρχισε νὰ διακατέχεται ἀπὸ ἕνα πρωτόγνωρο τρόμο. Ἐνοχὲς καὶ τύψεις τὸν βασάνιζαν γι’ αὐτὸ ποὺ τόλμησε νὰ κάνει. «Ἄρχισα νὰ φτύνω τὸν ἑαυτό μου», λέει, «γιὰ τὸ κατάντημα καὶ τὴν ἀνώριμη ἀπόφασή μου… Ὅλος ὁ κόσμος πιστεύει. Μόνο ἐσύ, π. Μητροφάνη, δὲν πιστεύεις».

  Ἐπὶ 12 ὧρες παρέμεινε ἀκίνητος καὶ σιωπηλός. Μαζί του εἶχε μόνο λίγο νερὸ καὶ ἕνα μικρὸ φακό, τὸν ὁποῖο χρησιμοποίησε στὶς 11 τὸ πρωί, ὅταν ὁ Τάφος σφραγίστηκε μὲ μελισσοκέρι καὶ ἔμεινε μόνος του στὸ σκοτάδι.

  Μία ὥρα ἀργότερα, σύμφωνα μὲ τὸ Τυπικό, τὴ δωδεκάτη μεσημβρινή, ἡ πόρτα τοῦ Τάφου ἀποσφραγίστηκε καὶ ἀργότερα εἰσῆλθε ὁ Ἕλληνας Πατριάρχης.

  «Τότε διέκρινα τὴ μορφὴ τοῦ Πατριάρχη, ποὺ ἔσκυψε γιὰ νὰ εἰσέλθει μέσα στὸ ζωοδόχο μνῆμα. Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴ στιγμή, ποὺ ἡ ἀγωνία μου βρισκόταν σὲ φοβερὴ ὑπερένταση μέσα στὴ νεκρικὴ σιγή, ποὺ μόλις ἄκουγα τὴν ἀναπνοή μου, ξαφνικὰ ἄκουσα ἕνα ἐλαφρὺ συριγμό. Ἔμοιαζε μὲ λεπτὴ πνοὴ ἀνέμου. Καὶ ἀμέσως εἶδα ἕνα ἀλησμόνητο θέαμα, ἕνα γαλάζιο Φῶς νὰ γεμίζει ὁλόκληρο τὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ ζωοδόχου Τάφου… Πόση ἀνησυχία εἶχε ἐκεῖνο τὸ γαλάξιο Φῶς, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔβλεπα καθαρὰ τὸν Πατριάρχη, ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου κυλοῦσε ὁ ἱδρώτας… Καὶ σὰν νὰ φωτιζόταν ἀπὸ τὸ Φῶς ἐκεῖνο, ἄρχισε νὰ ἀναγιγνώσκει  τὶς εὐχές… Καὶ ἀμέσως τὸ γαλάζιο Φῶς ἄρχισε νὰ μεταμοφώνεται σὲ ἕνα ὁλόλευκο Φῶς, ὅπως ἐκεῖνο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἐν συνεχείᾳ τὸ ὁλόλευκο ἐκεῖνο Φῶς μεταμορφώθηκε σὲ μία ὁλοφώτεινη σφαῖρα σὰν τὸν ἥλιο, ποὺ ἔμεινε ἀκίνητη πάνω ἀπὸ τὴν κεφαλὴ τοῦ Πατριάρχη. Κατόπιν εἶδα τὸν Πατριάρχη νὰ κρατάει τὶς δεσμίδες τῶν 33 κεριῶν. Καὶ ὅπως ἀνύψωσε ἀργὰ τὰ χέρια του, ἄναψε αὐτομάτως ἡ ἁγία κανδήλα καὶ οἱ τέσσερις δεσμίδες τῶν κεριῶν του. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἐξαφανίστηκε ὁ ὁλοφώτεινη σφαῖρα. Τὰ μάτια μου γέμισαν μὲ δάκρυα καὶ τὸ σῶμα μου καιγόταν  ὁλόκληρο».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος