Το φαινόμενο Τσίπρα και ο αποχαιρετισμός στα όπλα

Γράφει ο Χρήστος Γιαννακούλας

Ο Νίκος Μαραντζίδης, ο καθηγητής πολιτικών επιστημών που εκλήθη εσπευσμένα στις τελευταίες εκλογές να βοηθήσει, από τη θέση του πολιτικού συμβούλου, τον Αλέξη Τσίπρα να δώσει την απέλπιδα εκλογική μάχη, δήλωσε χθες ότι είχε βαφτίσει την επιχείρηση με το κωδικό όνομα «Δουνκέρκη»,  παρομοιάζοντας έτσι την ύστατη μάχη οπισθοφυλακών για τη διάσωση της

εναπομείνασας εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ, με την διάσωση των περικυκλωμένων αγγλικών στρατευμάτων από το ομώνυμο λιμάνι, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όπως αποδείχθηκε βέβαια η επιχείρηση «Δουνκέρκη»εξελίχθηκε σε επιχείρηση «Βατερλό», για το οποίο ουδείς φυσικά μπορεί να κατηγορήσει τον πολιτικό σύμβουλο, την ήττα χρεώνεται ολόκληρη ο παραιτηθείς πλέον Αλέξης Τσίπρας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου, τα αίτια του οποίου θα επιχειρήσω να αναλύσω, και μιας και ο καθ' όλα συμπαθής κ. Μαραντζίδης αναφέρθηκε σε στρατιωτικά παραδείγματα, επιτρέψτε μου να τον ακολουθήσω. Από τη Σχολή Ευελπίδων αποφοιτούν κάθε χρόνο περίπου 300 αξιωματικοί. Πολλοί φτάνουν στο βαθμό του Συνταγματάρχη, αλλά ένας μόνο θα φθάσει  να γίνει αρχιστράτηγος. Ο λόγος είναι προφανής. Ελάχιστοι συγκεντρώνουν όλα εκείνα τα προσόντα και τις ικανότητες που απαιτούνται για τη θέση.

Διαφορετικοί ρόλοι, άλλες απαιτήσεις. Ένας Συνταγματάρχης συντονίζει μια μάχη, ένας Αρχιστράτηγος διαχειρίζεται έναν πόλεμο.

Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα.

Ο -πρώην- πλέον Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα κλασσικό προϊόν του κομματικού συστήματος που λυμαίνεται τον χώρο των πανεπιστημίων από τη μεταπολίτευση και μετά.

Ελάχιστο έως καθόλου διάβασμα, διαδηλώσεις για οποιονδήποτε παράλογο λόγο, καταλήψεις, τραμπουκισμοί, κτίσιμο καθηγητών εντός των γραφείων τους, ομιλίες γεμάτες πάθος για την παγκόσμια επανάσταση στα αμφιθέατρα, που συνήθως καταλήγουν σε συμπλοκές μεταξύ αντιπάλων παρατάξεων και χαριστική  βαθμολογια από φίλα προσκείμενους πολιτικά διδάσκοντες.

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί κατά τη διάρκεια της θητείας του να μην διακρίθηκε στο ακαδημαϊκό πεδίο, αλλά πρώτευσε σε όλα τα άλλα.

 Έτσι μετά την αποφοίτησή του από το Πολυτεχνείο, τοποθετήθηκε στη θέση του γραμματέα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και στα 34 χρόνια του προήχθη κατ'επιλογή και παρακάμπτοντας την κομματική ιεραρχία, από τον τότε Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ,  Αλέκο Αλαβάνο, στη θέση του αρχηγού του κόμματος. Στη συνέχεια με έξυπνους πολιτικούς τακτικισμούς, άφθονο λαϊκισμό και εκμεταλλευόμενος τη δυσαρέσκεια του κόσμου για τα σκληρά μέτρα που η χώρα είχε αναγκαστεί να λάβει, υπό την πίεση των δανειστών και της τρόικας,  αυτός, ένας άνθρωπος με μηδενική εργασιακή εμπειρία, αφού ως πολιτικός μηχανικός δεν είχε κτίσει ούτε πέργκολα σε αυλή εξοχικού, κατάφερε το 2015, σε ηλικία μόλις σαράντα ετών, να εκλεγεί Πρωθυπουργός. 

Ο συνταγματάρχης είχε γίνει στρατηγός πέντε αστέρων !!!

Δυστυχώς όμως τόσο για τον ίδιο, όσο κυρίως για την χώρα, δεν διέθετε τα προσόντα που απαιτούνται για τη θέση. Με τρομακτικά ελλείμματα  γνώσεων στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική και στον τρόπο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι θεσμοί της, το πρώτο τραυματικό εξάμηνο της διακυβέρνησής του οδήγησε τη χώρα στα όρια της εξόδου από τη ζώνη του Ευρώ.

Ευτυχώς την τελευταία στιγμή αντιλήφθηκε τον κίνδυνο και κινούμενος από το ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης, ανέκρουσε πρύμναν κάνοντας την περίφημη «kolotoumba».

Βέβαια οι ερασιτεχνισμοί, η άγνοια και οι ιδεοληψίες του, στοίχισαν στη χώρα 80 -κατά πολλούς 100- επιπλέον δις ευρώ και ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο.

Όμως η άγνοια δεν ήταν το μεγαλύτερο μειονέκτημα του απελθόντος Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του ήταν η τεράστια αδυναμία του στην επιλογή ικανών συνεργατών.

 Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας του επέλεξε και τοποθέτησε σε κρίσιμες θέσεις ανθρώπους χαμηλής δυναμικότητας που το μοναδικό τους προσόν ήταν η φιλική σχέση που διατηρούσαν μαζί του και η συμπόρευσή τους στην πολιτική από τα γυμνασιακά και φοιτητικά τους χρόνια. Να θυμίσω μόνο ότι στα χρόνια της πρωθυπουργίας του σε ένα από τα πιο σημαντικά κυβερνητικά πόστα, σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού, ευρισκόμενος δίπλα του στο Μαξίμου, υπήρξε ένας τύπος του οποίου η προηγούμενη εργασιακή εμπειρία ήταν σερβιτόρος σε μπαράκι.

Η δε παντελής άγνοιά του για τα οικονομικά τον έκανε να τοποθετήσει στη θέση του υπουργού Οικονομικών, έναν άλλο εξίσου ανεκδιήγητο τύπο, με ανεδαφικές στα όρια του παράλογου ιδέες, που περιφερόταν στις συνοδούς του Eurogroup ντυμένος σαν τον Γιώργο Μάγκα (ευτυχώς χωρίς Το κλαρίνο του) και μαγνητοφωνώντας παράνομα τους υπόλοιπους συναδέλφους του, υπουργούς Οικονομικών.

Το κορυφαίο δε είναι ότι προκειμένου να αποκτήσει την εξουσία δεν δίστασε να συνεργαστεί με έναν άλλο -ακροδεξιό- λαϊκιστή, τον βολικό Πάνο Καμμένο, αντί να αναζητήσει πολιτικούς συμμάχους ανάμεσα σε συγγενή ιδεολογικά σχήματα, όπως εκείνη την εποχή  ήταν το κεντροαριστερό ΠΟΤΑΜΙ, γιατί γνώριζε καλά ότι ο, φίλοευρωπαϊστής και σαφώς όχι λαϊκιστής, Σταύρος Θεοδωράκης δεν θα ήταν ένας βολικός yesman.

Στη συνέχεια, σε όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του πολιτεύθηκε με τη γνωστή συνταγή της Αριστεράς φορολογώντας ό,τι ζει και ό,τι αναπνέει, οδηγώντας στα όρια της εξαθλίωσης τη μεσαία τάξη.

Έπειτα βιάστηκε να κλείσει το Μακεδονικό χωρίς καν τη λαϊκή συναίνεση αφού για αυτόν το όνομα δεν είχε μεγάλη σημασία, ενώ κατά τη διάρκεια της θητείας του κατάφερε να γελοιοποιήσει αρκετές φορές τη χώρα στο εξωτερικό προσπαθώντας να μιλήσει μια γλώσσα την οποία δεν γνωρίζει, τα αγγλικά.

Η συνέχεια ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν εξίσου κακή. Διχαστικός και τοξικός λόγος, κλείσιμο του ματιού σε αντιεμβολιαστές και ψεκασμένους, υποστήριξη σε καταδικασμένους δολοφόνους, όπως ο Κουφοντίνας, προσπάθεια δυσφήμισης της χώρας στο εξωτερικό μέσω του προσφυγικού.

Υπενθυμίζω ότι ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο πρώτος που ασπάσθηκε και στη συνέχεια αναπαρήγαγε τα fake news των γνωστών ΜΚΟ για τη νεκρή Μαρία από τσίμπημα σκορπιού στον Έβρο.

Κάποιοι λένε ότι ο κ. Τσίπρας μαθαίνει γρήγορα. Διαφωνώ. Ο κ. Τσίπρας  δεν έμαθε, ούτε θα μάθει. Παραμένει ο ίδιος γνωστός λαϊκιστής που ήταν πάντα. Και αν, έστω, κάτι έμαθε από Οικονομία το έμαθε «στου κασίδη το κεφάλι». Το δικό μας.

Και στους μόνους που θα λείψει είναι στους συντρόφους του του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους πράγματι οδήγησε με αξιοθαύμαστη ικανότητα στη μάχη και σε μια μεγάλη νίκη που ποτέ δεν είχαν φανταστεί. Τους πήρε από το 3% και τους πήγε στην κυβέρνηση.

Όμως ο καλός συνταγματάρχης, όταν ήρθε η ώρα, αποδείχθηκε πολύ κακός Αρχιστράτηγος. Βέβαια έχει ένα άλλοθι :

Η «Σχολή Ευελπίδων» από την οποία αποφοίτησε έχει παράδοση στο να βγάζει μεσαία στελέχη πολύ ικανά στο αντάρτικο πόλεων, δηλαδή σε καταλήψεις και διαδηλώσεις, αλλά δεν φημίζεται για την ποιότητα των Αρχιστρατήγων της.

Έχει την δυνατότητα ο κ. Τσίπρας να κάνει ένα δυναμικό comeback;

Πιθανόν, είναι μόλις 49 ετών και στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ.   

Όμως και αν ακόμα κάποτε επιστρέψει, θα επιστρέψει σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Θα έχει πάντα κάποιους φανατικούς θαυμαστές, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να επηρεάσει εκείνη την κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που σε κάνουν πρωθυπουργό. Θα φαντάζει περισσότερο σαν ένας αναλογικός υπολογιστής σε μια ψηφιακή εποχή. 

*Ο Χρήστος Γιαννακούλας είναι δικηγόρος

voria.gr