Του Δημήτρη Αντωνίου, ιατρού-ογκολόγου, χειρουργού, διδάκτορα μοριακής ανοσολογίας
ΝΟΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ: 1) ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (αρ.95.1α Σ) και ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ (αρ.4 Σ, αρ. 20 Χάρτης ΕΕ, αρ.7 Χάρτης Δικαιωμάτων του ΟΗΕ) και των Διακρίσεων (αρ. 14 Σύμβ. Ρώμης 1950, 21 Χάρτης ΕΕ, 2 Χάρτης Δικαιωμάτων ΟΗΕ) και αρ. 8 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α., 3 παρ. 2 του Χ.Θ.Δ.Ε.Ε. και 5 της Σύμβασης του Οβιέδο (ν.2619/1998, Α΄132)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
Ar.21.3 Συντάγματος: Το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών
Ανάλυση: Το κράτος –με επιταγή του Συντάγματος (βούλησης του ελληνικού λαού- εγκαθιδρύει τους θεσμούς και διαδικασίες εγγύησης της ατομικής εκάστου πολίτη, αλλά και της συλλογικής-δημόσιας υγείας γενικότερα.
Ως δημόσια υγεία νοείται η γενική του πληθυσμού υγειονομική κατάσταση, όχι ως άθροισμα των ανεξάρτητων μεμονωμένων μεταξύ των ατομικών καταστάσεων υγείας των ατόμων, αλλά ως η γενική κατάσταση υγείας του λαού, στην οποία η κατάσταση υγείας εκάστου, εξαρτάται από την
κατάσταση υγείας του άλλου κι η οποία μεταδίδεται στον πρώτο κι αντίστροφα, όπως π.χ. στις ανθρωπογενείς μεταδοτικές ασθένειες, όπως αυτή του κορονοιού, στα πλαίσια των οποίων το κράτος, εντελλόμενο από το Σύνταγμα, οφείλει να δράση προληπτικά και θεραπευτικά και στο νομικό πλαίσιο κι επιτακτικά επί των ατόμων, όταν οι τελευταίοι δεν σέβονται την ατομική των ευθύνη, ως κοινωνικό των καθήκον, έναντι της υγείας των άλλων.Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το κράτος ΔΕΝ μπορεί να επέμβει στο άτομο για την προστασία της προσωπικής –ατομική του υγείας, χωρίς την συναίνεσή του, αλλά μόνο εάν εξ` αυτού κινδυνεύει η δημόσια υγεία (όπως π.χ. π.χ. στις ανθρωπογενείς μεταδοτικές ασθένειες, όπως αυτή του κορονοιού). Έτσι, το αρ.5.παρ4 και η αντίστοιχη ερμηνευτική δήλωση του Συντάγματος, επιτρέπει στην κυβέρνηση να περιορίσει το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης των πολιτών για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, τηρουμένης πάντοτε της Αρχής της Αναλογίας, μεταξύ του προστατευομένου δικαιώματος (ελεύθερη μετακίνηση) και του περιορισμού του (περιορισμός της ελεύθερης μετακίνησης), σε σχέση με το προσδοκώμενο κι εφικτό αποτέλεσμα (προστασία της δημόσιας υγείας), κριτήριο
της οποίας (Αρχής της αναλογικότητας) είναι In Dubio pro Libertate (ήτοι υπέρ του μη-περιορισμού).
Έτσι, το κράτος δεν μπορεί να επέμβει επιτακτικά ούτε για την διακοπή του καπνίσματος σε ιδιωτικούς ή ανοιχτούς χώρους, ούτε για την απαγόρευση του ποτού, ενώ δεν στερεί από τα θύματα των ατομικών αυτών συνηθειών, την νοσηλεία των με δημόσια έξοδα (στο ΕΣΥ).
Αντίθετα, το κράτος επεμβαίνει περιοριστικά στις ατομικές ελευθερίες π.χ. ελεύθερες μετακινήσεις, για την προστασία ανθρωπογενών μεταδοτικών ασθενειών.
Το ερώτημα που προκύπτει συνεπώς, είναι εάν ο συγκεκριμένος εμβολιασμός με τα συγκεκριμένα εμβόλια m RNA (Pfizer, Moderna) κι αδενοιών (Astra Zeneca, J&J) κατά της πανδημίας Covid-19 (από τον κορονοιό SARS-Cov-2) μπορούν να επιβληθούν ως υποχρεωτικά από την κυβέρνηση για την προστασία της δημόσιας υγείας, ή εάν τα εμβόλια αυτά εμπίπτουν αυστηρά στο πλαίσιο της προστασίας της ατομικής υγείας εκάστου πολίτη, στο οποίο η κυβέρνηση ΔΕΝ μπορεί να επέμβει παραβιάζοντας την ελευθερία αυτοδιάθεσης του ατόμου, προσβάλλοντας την ανθρώπινη αξία και προσωπικότητά του (αρ.25, Σ).
Η απάντηση είναι αδιαμφισβήτητα ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει υποχρεωτικά τα εμβόλια αυτά για τους εξής λόγους:
Τα παραπάνω συγκεκριμένα εμβόλια κατά του κορονοιού, είναι προληπτικά κατά της Covid-19 μέσα κι όχι θεραπευτικά, ούτε μέσα κατά της διασποράς των νόσων, για έναν απλό λόγο: ΟΛΑ τα εμβόλια κατά του κορονοιού ΔΕΝ σκοτώνουν τον ιό (επομένως δεν είναι θεραπευτικά), αλλά εμποδίζουν απλά την νοσογόνο δράση του (επομένως-θεωρητικά- καθιστούν την νόσηση ελαφρύτερη στους εμβολιασμένους). Αυτό προκύπτει από την κατασκευή των και τον σχεδιασμένο δια της πρώτης τρόπου δράσης των, όπως τον περιγράφουν κι οι ίδιες οι εταιρείες παραγωγής του και η ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ: Αυτό ισχύει διότι τα συγκεκριμένα εμβόλια ΔΕΝ σκοτώνουν τον κορονοιό, αλλά απλά εμποδίζουν την δράση του, μπλοκάροντας (δια των αντιστοίχων αντισωμάτων που αυτά παράγουν) την «εφαρμογή» (επικόλληση) της πρωτείνης S του επιφανειακού πρωτεινικού περιβλήματος του ιού με τους πρωτεινικούς υποδοχείς της Αγγειοτενσίνης-ΙΙ των ανθρώπινων κυττάρων, μηχανισμός αναγκαίος για την είσοδο του ιού στα κύτταρα και την άσκηση της νοσογόνου δράση του.
Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι το εμβόλιο- σύμφωνα με τα παραπάνω- ΔΕΝ σκοτώνει τον ιό, εφόσον δεν του διαταράσσει την χημική δομή και λειτουργική ακεραιτότητα του m RNA, η ακεραιότητα του οποίου άλλωστε είναι αναγκαία για την λειτουργία των εμβολίων αυτών. Συνεπώς, η δράση του εμβολίου ΔΕΝ είναι θεραπευτική, αλλά μόνο προληπτική, καθιστώντας –θεωρητικά-ελαφρύτερη την νόσηση στους εμβολιασμένους.
Γι` αυτό (επειδή τα εμβόλια δεν σκοτώνουν τον ιό), η «ανοσία» που παρέχουν –θεωρητικά- τα εμβόλια αυτά, ήτοι η παραγωγή αντισωμάτων (χημική ανοσία) (κυτταρική ανοσία ΔΕΝ υπάρχει ούτε θεωρητικά) λέγεται «non-sterilizing immunity», γεγονός που έχει όμως ΜΕΓΑΛΗ σημασία για την πρόκληση μεταλλάξεων του ιού από τα εμβόλια αυτά, όπως θα περιγράψω παρακάτω.
Αντίθετα, ένα εμβόλιο απευθείας κι άμεσα κατά του mRNA του ιού, ή κατά της πρωτείνης Ν του νουκλεοκαψιδίου του ιού (εσωτερικό κι άμεσο πρωτεινικό περίβλημα του m RNA) που είναι προσκολημμένη στο m RNA του, θα σκότωνε πράγματι τον ιό, διότι θα του κατέστρεφε το m RNA του, επιτυγχανομένης έτσι «sterilizing immunity» . Τέτοιο όμως εμβόλιο δεν έχει ακόμα παραχθεί.
Αντίθετα πολλά από τα ήδη χρησιμοποιούμενα αντιικά φάρμακα δρούν –με άλλοτε άλλο βαθμό αποτελεσματικότητας- ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, ήτοι «σκοτώνοντας τον ιό» μπλοκάροντας την αναπαραγωγή του m RNA του. Γι` αυτό πολλά από τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται κι ως αντι-καρκινικά (π.χ. Μethotrexate). Aντίστοιχη μικροβιοκτόνο δράση ασκούν και τα` αντιβιοτικά κατά των κοινών μικροβίων.
Για τους παραπάνω λόγους, τα εμβόλια κατά του κορονοιού, εφόσον ΔΕΝ σκοτώνουν τον ιό, δεν εμποδίζουν την διάδοση και διασπορά του (ο ιός αυτός μεταδίδεται κι αερογενώς και δεν απαιτείται η άμεση σωματική επαφή των φορέων μεταξύ των), αντίθετα μάλιστα!, από τις κλασικές «παληές» εμπειρικές γνώσεις της ιατρικής, αλλά κι από πρόσφατες (Ιανουάριος 2021) μελέτες των παν/μίων Rockfeller και Bethesda των ΗΠΑ, τα αντισώματα που παράγουν οι εμβολιασμένοι με το εμβόλιο της Pfizer ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ τις γνωστές 3 μεταλλάξεις του ιού που είχαν τότε κι έχουν και τώρα κατακλύσει τον κόσμο και την Ελλάδα, ήτοι την της Αγγλίας (Alpha), Ν. Αφρικής (Βeta) και Βραζιλίας (Gamma), αντικαθιστώντας κατά 100% τον αρχικό «φυσικό» ιό και οι οποίες-εξ` ορισμού- ως μεταλλάξεις είναι ανθεκτικές έναντι του (των) εμβολίων που τις προκάλεσαν (όπως ακριβώς συμβαίνει με την ανάπτυξη ανθεκτικών στελεχών των κοινών μικροβίων στα αντιβιοτικά) αχρηστεύοντάς τα ταυτόχρονα κι εκ του γεγονότος ότι τα εμβόλια αυτά έχουν παραχθεί αποκλειστικά ως «γενετικά αντίγραφα» του αρχικού ιού.
Άλλη δε μελέτη των Παν/μίων Ben Gourion & Tel Aviv του Ισραήλ, απέδειξαν πρόσφατα ότι οι εμβολιασμένοι με το εμβόλιο της Pfizer, αφενός μεταλλάσσουν πάνω τους τον αρχικό ιό στην θανατηφόρο μετάλλαξη της Ν. Αφρικής (από την οποία έχει προέλθει ως νέα μετάλλαξη η τελευταία θανατηφόρος μετάλλαξη «Δέλτα»), φέρουν 8 φορές μεγαλύτερο ιικό φορτίο και τα μεταδίδουν στον γενικό πληθυσμό 8 φορές περισσότερο από τους ανεμβολίαστους.
Συνεπώς και οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν τον ιό, όπως κι οι ανεμβολίαστοι, αν όχι και περισσότερο. Τα ίδια συμβαίνουν και ως προς τον ποσοστό βαρειών νοσήσεων στις ΜΕΘ και θανάτων των εμβολιασθέντων σε σχέση με τους ανεμβολίαστους, των πρώτων βεβαίως υφισταμένων και των πολύ βαρειών επιπλοκών των εμβολιασμών, ήτοι παραλύσεων και πνευματικής έκπτωση και περικαρδίτιδων (ιδιαίτερα στους νέους) (Pfizer) (και θρομβώσεων (Astra Zeneca) και ΘΑΝΑΤΩΝ.
Συναφώς με τα παραπάνω, σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος κορονοιός SARS-Cov-2 (πανδημία Covid-19) μεταδίδεται –όπως είπαμε- ισότιμα από μη-νοσούντες φορείς, εμβολιασμένους και μη-εμβολιασμένους και μάλιστα αερογενώς (ήτοι χωρίς να απαιτείται σωματική επαφή, όπως αντίθετα απαιτείτο με τον ιό Ebola), αλλά επίσης, (μεταδίδεται) ισότιμα κι από νοσούντες και μη-νοσούντες.
Συνεπώς, το επιχείρημα των υπέρμαχων των εμβολιασμών ότι τα εμβόλια δρούν προληπτικά αφενός θεραπευτικά αφετέρου κατά της μετάδοσης και διασποράς του ιού, είναι, και ως προς τα δύο μέρη, ΙΑΤΡΙΚΑ ΨΕΥΔΗΣ.
Η συνθήκη αυτή ισχύει μόνο με το εμβόλιο κατά της φυματίωσης, της οποίας το μυκοβακτηρίδο ΜΟΝΟ μεταδίδεται μόνο από τους κλινικά νοσούντες, οπότε εδώ πράγματι το εμβόλιο, επειδή σκοτώνει το μυκοβακτηρίδιο, δρά και θεραπευτικά αλλά και προφυλάσσει από την διασπορά της νόσου…αλλά αυτό ισχύει μόνο για την ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ.
Επειδή δε μόνο μια πραγματικά θεραπευτική μέθοδος με φάρμακα, σκοτώνει τον ιό, εμποδίζοντας έτσι την μετάδοσή του, είναι πράγματι προς όφελος της δημόσιας υγείας,
ΜΟΝΟ μια τέτοια θεραπεία θα μπορούσε να επιβληθεί αναγκαστικά με νόμο στους νοσούντες, ΟΧΙ ως μέσον αναγκαστικής των θεραπείας γιατί αυτό- χωρίς την συναίνεση του ασθενούς- παραβιάζει την προσωπικότητα, ελευθερία αυτοδιάθεσης και αξία του ανθρώπου, αλλά ως μέσον κατά της διασποράς της νόσου. Κανένας δεν μπορεί να επέμβει σωτηριακά σε έναν απεργό πείνας με βίαιη σίτισή του, για να σώσει την ζωή του.
Ως επιτρεπτά μέσα πρόληψης της διασποράς-ελλείψει αποτελεσματικών φαρμακευτικών θεραπευτικών μέσων, είναι η αναγκαστική απομόνωση του ασθενούς ή κλιμακούμενος περιορισμός των μετακινήσεών του κι επαφών του (αρ.5.4 κι ερμ/κή δήλωση Σ) κι επιπλέον και ο ισότιμος περιορισμός των μετακινήσεων και των εμβολιασμένων και μη-εμβολιασμένων μη-εισέτι νοσούντων (διότι, όπως είπαμε) και οι δύο αυτές ομάδες μεταδίδουν τον ιό στον ίδιο βαθμό (δύο χωριστές Σπιναλόγκες!).
Έτσι τα περιοριστικά μέτρα μετακίνησης κι επαφών, πρέπει ν` αφορούν ισότιμα και τις δύο ομάδες, εμβολιασμένων και μη-εμβολιασμένων, άλλως είναι ιατρικά εσφαλμένες κι απρόσφορες και νομικά αντι-συνταγματικές ως παραβιάζουσες τα αρ.4,5,25 Σ.
ΣΥΝΕΠΩΣ, η πολιτεία, ως εγγυήτρια, οφείλει να εξασφαλίσει και στις δύο παραπάνω τάξεις, την ισότιμη δυνατότητα άσκησης του δικαιώματος (με την παρακάτω επιφύλαξη) (*) εκάστης στον εμβολιασμό ή στον μη-εμβολιασμό,δεδομένου ότι η τελευταία τάξη ΔΕΝ εγκυμονεί κινδύνους για την δημόσια υγεία περισσότερο από την πρώτη. Ή εναλλακτικά, τα προφυλακτικά μέτρα να ισχύον κι εφαρμόζονται ισότιμα και από τις δύο ομάδες.
Η Κυβέρνηση οφείλει –εκ του Συντάγματος- να ενεργεί ως ενοποιητική του λαού δύναμη, προστατεύοντας στην άσκησή των τα ανθρώπινα δικαιώματα (αρ.1-25 Σ) τα οποία ακριβώς εκφράζουν την ενότητα του λαού σε Έθνος, κι αποτελούν τα κριτήρια ερμηνείας όλων των λοιπών διατάξεων του Συντάγματος.
Σε αντίθετη περίπτωση-όπως είναι ο αναγκαστικός εμβολιασμός- η Κυβέρνηση δρά ως μια ΞΕΝΗ ΕΧΘΡΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ που επιδιώκει τον διχασμό των Ελλήνων προς όφελός της.
Ο Εθνικός Εχθρός είναι πάντα ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΣ, όχι εσωτερικός. Εάν υπάρξει τέτοιος, τότε είμαστε σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου.
(*) Επιφύλαξη: Από τις παραπάνω σκέψεις, του ουσιαστικού και νομικού μέρους, προκύπτει ότι ακόμα και η θέσπιση ισότιμων περιοριστικών μέτρων σε εμβολιασμένους και μη-εμβολιασμένους, είναι μέτρα απρόσφορα, ακατάλληλα κι επικίνδυνα για την δημόσια ασφάλεια και υγεία, παραβιάζοντα την αρχή της αναλογικότητας (Σ 25). Οι υγειονομικές και νομικές λύσεις πρέπει να αναζητηθούν αλλού.
Τα παραπάνω ισχύουν τόσο για την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών στους υγειονομικούς υπαλλήλους, όσο και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο νόμος και η αντίστοιχη εκτελεστική ΚΥΑ που επιτρέπουν την είσοδο στα γήπεδα ποδοσφαίρου ΜΟΝΟ στους εμβολιασμένους, είναι –ουσιαστικά κρινόμενη- απρόσφορα, ακατάλληλα κι επικίνδυνα για την δημόσια ασφάλεια και υγεία, παραβιάζοντα την αρχή της αναλογικότητας (Σ 25).
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: TO NOMΙΚΟ ΜΕΡΟΣ
1) Ο σχετικός νόμος (και η θεμελιωμένη επ` αυτού ΚΥΑ) ΔΕΝ είναι νόμος, επειδή δεν είναι γενικός κι αφηρημένος (general and abstract) και τούτο επειδή διαχωρίζει μεταξύ των δύο ομάδες πολιτών (εμβολιασμένων και μη) και μάλιστα με άνισες δυσμενείς διακρίσεις εις βάρος των μη-εμβολιασμένων, παραβιάζοντας έτσι το αρ.4 Σ. Στα πλαίσια αυτά, στο θέμα π.χ. της άδειας παρακολούθησης των ποδοσφαιρικών αγώνων, ένας, σύμφωνος με το αρ.4 Σ «συνταγματικός» νόμος πρέπει να προβλέπει ότι το ίδιο παιγνίδι να παίζεται ΔΥΟ φορές, με την ίδια βαθμολογική αξία, την μία φορά με θεατές αποκλειστικά τους εμβολιασμένους και την 2η με τους ανεμβολίαστους
2) Ο νόμος για την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών «για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας» (εκτός του αβασιμότητάς του για λόγους ουσίας, ήτοι παραβίασης κλασικών ιατρικών κανόνων-βλ.παραπάνω), παραβιάζει ταυτόχρονα, a priori κι αναγκαστικά και την Αρχή της In Dubio pro Libertate, θυσιάζοντας το δικαίωμα της ελευθερίας στην αυτοδιάθεση του προσώπου μου υπέρ του δικαιώματος της υγείας.
Και τούτο διότι ΔΕΝ υφίσταται σχέση «κανόνος προστασίας του δικαιώματος της ελευθερίας και της εξαίρεσής του (υποχρεωτικότητα εμβολιασμού)». Ήτοι, δεν υφίσταται νομική και πρακτική σχέση μεταξύ της προστασίας των a priori υπερτάτων δικαιωμάτων της ελευθερίας του ατόμου (προστατευόμενο δικαίωμα), της αξίας του ανθρώπου και της προσωπικότητας (υπερτάτη έκφραση των οποίων είναι η απόλυτη εξουσία επί του προσώπου μας) (αρ.1,2,5,25)- τα οποία η πολιτεία ΟΦΕΙΛΕΙ εκ του συντάγματος να τα προστατεύει εν τη ασκήσει των - και του posteriori κοινωνικού δικαιώματος της υγείας, για την προστασία του οποίου η πολιτεία «μεριμνά» (αρ.21 Σ) όταν αυτό ζητηθεί από τους πολίτες.
Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, ΔΕΝ συντρέχει σύγκρουση δύο δικαιωμάτων (ελευθερίας του ατόμου και υγείας), διότι έκαστον μπορεί να εξασφαλιστεί ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ του άλλου και τούτο διότι α) η υγεία μπορεί να εξασφαλιστεί από το κράτος με άλλα μέσα (*), εξαιρουμένου του περιορισμού της ελευθερίας,
β) η δημόσια υγεία ΔΕΝ εξασφαλίζεται με τα εμβόλια (βλ.παραπάνω) και
γ) σε κάθε περίπτωση, ο λαός (πολίτης) ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ από την κυβέρνηση τον εμβολιασμό του (δεν ζήτησε άσκηση δικαιώματος) και γι` αυτό άλλωστε η κυβέρνηση τον επιβάλλει –ολοκληρωτικά- υποχρεωτικά) παραβιάζοντας έτσι την αρχή της αναλογικότητας (in dubio pro libertate).
(*) άλλα μέτρα: απομόνωση αμφοτέρων των ομάδων εμβολιασμένων, ελλήνων κι αλλοδαπών και μη-, απ έρευνα για παραγωγή και χρήση ήδη γνωστών φαρμάκων κι εμβολίων (διαφορετικών των παρόντων), προστασία του περιβάλλοντος από τα ιικά λύματα, χημική ανάλυση των εμβολίων κλπ.
3) Λόγω της ουσιαστικής και νομικής ανεξαρτησίας των δύο παραπάνω δικαιωμάτων (ελευθερίας και δημόσιας υγείας, αρ.3,5,25 και 21 Σ), η οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ των ως «κανόνος-εξαίρεσης» (*) εις βάρος της αρχής της ελευθερίας (όπως γίνεται στην συγκεκριμένη περίπτωση με τον συγκεκριμένο νόμο) παραβιάζει εξ` ορισμού και την Αρχή της Αναλογικότητας (δια της παραβίασης της Αρχής In Dubio Pro Libertates υπέρ της υγείας) (αρ.25 Σ), διότι (η συσχέτιση αυτή) θυσιάζει το υπέρτατο στοιχείο της Δημοκρατικής Αρχής, ήτοι το δικαίωμα στην ελευθερία αυτοδιάθεσης του προσώπου, υπέρ ενός δικαιώματος (της υγείας) το οποίο όμως μπορεί να επιτευχθεί ανεξάρτητα του πρώτου και για τον λόγο αυτό - αν κι η προστασία του δικαιώματος ελευθερίας είναι της ιδίας νομικής αξίας με αυτό της υγείας- η προστασία του πρώτου στην ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ προηγείται.
(*) τέτοια επιτρεπτή συσχέτιση «κανόνος-εξαίρεσης» (με εφαρμοστέα επίσης την αρχή της αναλογικότητας και της In Dubio pro Libertate), ισχύει στην εκτίμηση του επιτρεπτού του περιορισμού της μετακίνησης των πολιτών για λόγους δημόσιας υγείας της παρ.4 αρ.5 Σ και της σχετικής Ερμηνευτικής δήλωσης, καθώς και στην επιτρεπτή συσχέτιση στην εφαρμογή των διατάξεων των παρ.1,2 του αρ. 11 Σ.
Στην περίπτωση όμως των ποδοσφαιρικών αγώνων, περιορίζεται μόνο η μετακίνηση των ανεμβολίαστων, ο περιορισμός των οποίων αίρεται μόνο με τον αναγκαστικό εμβολιασμό των, η υποχρεωτικότητα του οποίου όμως παραβιάζει ανεπίτρεπτα την ελευθερία των ανεμβολίαστων, καθότι αυτοί ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να δεχτούν κάτι που δεν θέλουν (τον εμβολιασμό), για να μπορέσουν να εξισωθούν ως προς τα αναφαίρετα δικαιώματά των με τους εμβολιασμένους.
4) Ο εμβολιασμός (κι ο αντίστοιχος νόμος), σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι μη- αναγκαίο, ακατάλληλο κι απρόσφορο μέσο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού (περιορισμός της διάδοσης του ιού), αλλά και μη-θεμιτό (ως παραβιάζοντα την αρχής της αναλογικότητας), με συνέπεια να είναι κι αθέμιτο μέσο , ενώ κι ο επδιωκόμενος σκοπός του καθίσταται κι αυτός αθέμιτος (λόγω του αθέμιτου μέσου επίτευξής του).
5) Τα συγκεκριμένα ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ! (μέχρι τον Ιανουάριο του 2023!) εμβόλια αυτά είναι ακατάλληλα, απρόσφορα, αλλά κι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ για την υγεία των πολιτών μέσα για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού (περιορισμός της διάδοσης του ιού), διότι από τα παγκόσμια επιδημιολογικά δεδομένα του ΠΟΥ, αλλά και της Ελλάδος, που σας καταθέτουμε, προκύπτει ότι την περίοδο των εμβολίων (Ιανουάριος – Ιούνιος 2021), σε σύγκριση με το έτος προ των εμβολιασμών του 2020. έχουν 100πλασιαστεί τα κρούσματα, η νοσούντες και οι θάνατοι, έχει κατακλυσθεί ο κόσμος από θανατηφόρες ανθεκτικές στα εμβόλια μεταλλάξεις (που δεν υπήρχαν προ του εμβολίου) και τις οποίες (μεταλλάξεις) προκάλεσαν τα εμβόλια, και η μετακίνηση της καμπύλης νόσησης στις νεαρότερες ηλικίες (ακόμα κα σε νέα βρέφη) τις οποίες προτιμούν οι μεταλλάξεις αυτές και τέλος οι τεράστιες σε αριθμό (αν και στην Ελλάδα αποκρύπτονται!) σοβαρές επιπλοκές των εμβολίων που περιέγραψα πάρα πάνω (όλα τα στοιχεία αυτά θα τα καταθέσουμε αναλυτικά στις προτάσεις μας).
ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΕΙΤΑΙ η χρήση ενός εμβολίου, για το οποίο γνωρίζουμε ότι εμπεριέχει ως επιπλοκή του και τον ΘΑΝΑΤΟ του εμβολιασμένου, όσο σπάνιος κι αν είναι αυτός, διότι για τον εκάστοτε συγκεκριμένο θανόντα, αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι θεσμικά υπεύθυνο κρατικοί λειτουργοί (υπουργοί, μέλη του ΕΟΔΥ, της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, καθηγητές κλπ), δηλώνουν καθημερινά στο ΜΜΕ, βασανιστικά, απάνθρωπα και σαν σιδερικά
δολοφονικά ρομπότ, ότι «ξέρουμε ότι μερικοί θα πεθάνουν από τα εμβόλια, αλλά οι θάνατοι αυτοί είναι σπάνιοι, ελάχιστοι και σε κάθε περίπτωση τα οφέλη του εμβολιασμού είναι μεγαλύτερα των κινδύνων!...» (σε αυτό συμφωνούν και οι νεκροί προφανώς).
6) Από τις παραπάνω σκέψεις, του ουσιαστικού και νομικού μέρους, προκύπτει ότι ακόμα και η θέσπιση ισότιμων περιοριστικών μέτρων σε εμβολιασμένους και μη-εμβολιασμένους, είναι μέτρα απρόσφορα, ακατάλληλα κι επικίνδυνα για την δημόσια ασφάλεια και υγεία. Οι υγειονομικές και νομικές λύσεις πρέπει να αναζητηθούν αλλού.
ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ:
Σύμβαση της Ρώμης 1950: αρ.2 (δικαίωμα στην ζωή, σεβασμός του προσώπου)
Χάρτης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της ΕΕ (2000): αρ.1,4,5 (απαράβατο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αρ.2 (δικαίωμα στην ζωή), αρ.3,4 (δικαίωμα στην ακεραιότητα του προσώπου και προστασίας σε βιολογικά πειράματα και πράξεις, αρ. 6 (προστασία της ελευθερίας τους ατόμου), αρ.20 (ισότητα έναντι του νόμου), αρ.34 (δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλεια και υγεία), αρ.35 (προστασία υγείας), αρ. 37 (προστασία περιβάλλοντος)
Χάρτης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ: αρ.1,3,6 (δικαίωμα στην ελευθερία, αρ.7 (ισότητα έναντι του νόμου), αρ.22 και 26.2 (δικαίωμα στην κοινωνική προστασία και της ελεύθερης ανάπτυξης του προσώπου), αρ.25 (δικαίωμα στην υγεία), αρ.29.1,2 (κοινωνική ευθύνη του ατόμου κι ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας), αρ.30 (απαγόρευση στέρησης των δικαιωμάτων του Χάρτη από τα κράτη).
ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ (ΓΤΟ) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ (Οδηγία 2001/83/ΕΚ Κανονισμός 726/2004 και Οδηγία 2001/83/ΕΚ)
Τα παραπάνω προβλέπονται στις εξής δεσμευτικές διατάξεις του Ευρωπαικού Δικαίου:
1) των αρ. 1παρ.1,4, 5παρ.2,3, 6 της Οδηγίας 2001/83/ΕΚ/06-11-2001), Παράρτημα Ι Μέρος IVπαρ.3.2.1.1.
2) αρ.1,2παρ.4, 4, 12-19-24 της Οδηγίας 2001/18/ΕΚ/12-03-2011, Παράρτημα ΙΑ, Παράρτημα ΙΙ, ΙΙΙ
3) αρ.2,3,4,6παρ.2α,γ,3 και αρ. 10,12,14παρ.7,8,9 (και 83) του Κανονισμού 726/31-03-2004, που διαβάζεται σε συνδυασμό με τις δύο προαναφερόμενες Οδηγίες.
4) Κανονισμός 507/2006 (συμπληρωματικός του Κανονισμού 726/2004).
Το ανατριχιαστικότερο όμως είναι ότι οι υπεύθυνοι κρατικοί φορείς στην Ελλάδα και της ΕΕ, επειδή ακριβώς γνωρίζουν τα παραπάνω, ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να υπογράψουν και να εκδώσουν επίσημη κι έγκυρη άδεια κυκλοφορίας και χρήσης του εμβολίου BNT162b2, ενώ αντίθετα η διάθεση και χρήση του εμβολίου αυτού, έγινε με τις επιταχυντικές διαδικασίες «λόγω εκτάκτων αναγκών», οι οποίες όμως ΔΕΝ εφαρμόζονται στα εμβόλια που είναι ΓΤΟ!!
ΟΙ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΙ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ!
Σύμφωνα με τα αρ.52 επ. του ν.4764/Δεκεμβρίου 2020, για την διανομή και χρήση των συγκεκριμένων εμβολίων κατά του κορονοιού, θα εκδοθεί από τον Υπουργό Υγείας «άδεια έκτακτης ανάγκης» (η οποία είναι νομικά διάφορη της άδειας «υφ`όρων» που εδόθη από την Commission). Τέτοια άδεια όμως δεν εξεδόθη, όπως με έχουν βεβαιώσει εγγράφως ΟΛΑ τα νοσοκομεία της Ελλάδος μετά από σχετική μου αίτηση.
Συνεπώς, δεν μπορεί το κράτος νόμιμα να καταστήσει υποχρεωτικά εμβόλια για τα οποία το ίδιο ΔΕΝ έχει εκδώσει άδεια χρήσης των, με την οποία να εγγυάται την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητά των (αυτή την έννοια έχει η άδεια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου