του Νίκου Ηλιάδη
Ας μη βιαστούμε να ρίξουμε ξανά όλο το ανάθεμα στο ανάλγητο αθηνοκεντρικό κράτος. Όχι ότι είναι άμοιρο ευθυνών, αλλά δεν φταίει μόνον εκείνο
Την περασμένη Παρασκευή ο πρωθυπουργός παρουσίασε, σε ειδική εκδήλωση στη Γλυφάδα, το σχέδιο ανάπλασης του παραλιακού μετώπου της Αττικής, συνολικής διαδρομής 76 χιλιομέτρων, από τον Πειραιά μέχρι το Σούνιο, διατρέχοντας οκτώ δήμους. Η ανάπλαση περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ενιαίο ποδηλατόδρομο και πεζόδρομο, χώρους άθλησης, χώρους για τα παιδιά και
χώρους αναψυχής. Παράλληλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγγειλε ότι σε όλη την Αττική θα κατασκευαστεί μητροπολιτικό δίκτυο ποδηλάτου, συνολικού μήκους άνω των 100 χιλιομέτρων. Όλες, δε, αυτές οι παρεμβάσεις πρόκειται να χρηματοδοτηθούν από τις δράσεις του Ταμείου Ανάκαμψης και του Σχεδίου “Ελλάδα 2.0”.Διαβάζοντας όλα αυτά δεν ένιωσα ζηλοφθονία, παρά μόνον μελαγχολία.
Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Την ώρα που η Θεσσαλονίκη κάνει τώρα τα πρώτα, στην ουσία, βήματα για την εκκίνηση της διαδικασίας σχετικά με την ανάπλαση του δικού της παραλιακού μετώπου, συνολικού μήκους περίπου 55 χιλιομέτρων, με ασαφές ακόμη χρονοδιάγραμμα αλλά και τρόπους χρηματοδότησης των σχεδιαζόμενων παρεμβάσεων, στην Αθήνα οι διαδικασίες προχωρούν με πρωθυπουργική εγγύηση κι απ’ ό,τι φαίνεται, και με εξασφαλισμένους πόρους.
Κι ας μη βιαστούμε να ρίξουμε ξανά όλο το ανάθεμα στο ανάλγητο αθηνοκεντρικό κράτος. Όχι ότι είναι άμοιρο ευθυνών, αλλά δεν φταίει μόνον εκείνο.
Ευθύνες, και μάλιστα σημαντικές, έχουμε κι εμείς και όσο δείχνουμε με το δάκτυλο την Αθήνα τόσο η απόσταση από το λεκανοπέδιο θα αβγαταίνει. Δύο είναι οι κύριες αιτίες της καθυστέρησης της Θεσσαλονίκης, όχι έναντι της Αθήνας, αυτή θα ήταν μια εσφαλμένη ανάγνωση, αλλά έναντι του επιπέδου στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται μια πόλη με αυτήν τη γεωστρατηγική θέση, την ιστορία της, τον πληθυσμό της, τον δυναμισμό της.
Η πρώτη αιτία έχει να κάνει με ένα τεράστιο θεσμικό κενό που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη και δεν είναι άλλο από την απουσία ενός μητροπολιτικού οργάνου το οποίο να μελετά, να σχεδιάζει και να υλοποιεί, κατά ενιαίο τρόπο για ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα. Τον ρόλο αυτόν στην Αθήνα τον έχουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις με τα υπουργεία. Στα μέρη μας, το κενό αυτό προσπαθούσε να το καλύψει για πολλά χρόνια ο Οργανισμός Ρυθμιστικού ο οποίος όμως, απεδείχθη πολύ λίγος, ανήμπορος να αντεπεξέλθει σε αυτόν το ρόλο, εξ ου και όταν καταργήθηκε, ουδείς αντελήφθη την απουσία του.
Μόνον η συγκρότηση ενός ισχυρού μητροπολιτικού δήμου ο οποίος θα είχε υπό την ευθύνη του ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα, θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση, ικανή να καλύψει αυτό το τεράστιο κενό. Όλοι το αντιλαμβάνονται αλλά ουδείς τολμά να το θέσει καθώς θα βρει απέναντί του τα διάφορα μικροσυστήματα εξουσίας τα οποία υπάρχουν χάρη σε αυτόν τον πολυκερματισμό. Όμως έτσι, τίποτε καλό δεν μπορεί να προκύψει για την πόλη. Κάποιες γειτονιές της, κάποιοι περιφερειακοί δήμοι μπορεί να κάνουν ένα βήμα μπροστά, αλλά συνολικά η περιοχή θα παραμένει σε καθυστέρηση.
Πλείστα όσα τα κακά παραδείγματα αυτής της παθογένειας.
Να πάρουμε το μετρό, το οποίο σχεδιάστηκε αρχικά αποκλειστικά εντός των ορίων του κεντρικού δήμου; Να μιλήσουμε για μια από τις πολλές χαμένες ευκαιρίες, όπως αυτή της ανάπλασης της περιοχής των κάστρων, όπου την ευθύνη εντός των τειχών έχει ο δήμος Θεσσαλονίκης και εκτός αυτών, ο δήμος Νεάπολης Συκεών; Ή μήπως να μιλήσουμε και γι’ αυτό ακόμη το παραλιακό μέτωπο όπου, πριν να αναλάβει πρωτοβουλία, αρχικά το ΤΕΕ/ΤΚΜ και στη συνέχεια η Περιφέρεια, ο κάθε δήμος έφτιαχνε τα δικά πλάνα, για να οδηγηθούμε σε ένα σχέδιο με τρεις (!) μαρίνες, λες και πρόκειται για το Μονακό της ανατολικής Μεσογείου.
Η δεύτερη αιτία έχει να κάνει με το πολιτικό προσωπικό της πόλης το οποίο, διαχρονικά αρκείται, για να μην πούμε βολεύεται κιόλας, με τη Θεσσαλονίκη σε δεύτερο ρόλο. Προσωπικό το οποίο στην πλειονότητά του δεν έχει μάθει να σχεδιάζει και όταν αποφασίζει να υψώσει τη φωνή του για να απαιτήσει, το κάνει συνήθως μόνον για ίδιο όφελος, αναμασώντας τον κακό αθηνοκεντρισμό ο οποίος μπορεί να μην φέρνει έργα, αλλά πουλάει και φέρνει ψήφους.
Και για να επιστρέψουμε στο σήμερα, οι μόνες δεσμεύσεις τις οποίες φαίνεται να έχει αναλάβει η σημερινή κυβέρνηση έναντι της Θεσσαλονίκη είναι η ολοκλήρωση του μετρό, κάποια στιγμή το 2023, και το flyover της περιφερειακής.
Ιδού, λοιπόν, η πρόκληση για το πολιτικό προσωπικό της πόλης· να συνεννοηθεί και να απαιτήσει την ένταξη και χρηματοδότηση και άλλων εμβληματικών έργων, αναγκαίων για την πόλη, όπως η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, της περιοχής των κάστρων, του εκθεσιακού κέντρου, του άξονα της Αριστοτέλους κ.ο.κ., στα βασικά χρηματοδοτικά εργαλεία της επόμενης τριετίας, τετραετίας. Μεριμνώντας, παράλληλα, για τη θέσπιση ενός ισχυρού μητροπολιτικού οργάνου το οποίο να σκέφτεται και να δρα για την πόλη.
Πηγή: https://www.voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου