Β΄Κυριακή των Νηστειών (Γρηγορίου του Παλαμά)- «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»

Ἀπόστολος: Ἑβρ. α´ 10–14, β´ 1–3

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. β´ 1–12

Ἦχος: πλ. α´.— Ἑωθινόν: Ε´

«Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»

Μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας ἑνὸς δυστυχισμένου ἀνθρώπου, τοῦ παραλυτικοῦ τοῦ Εὐαγγελίου, ἐξ αἴφνης γεννᾶται ἡ ἐλπίδα. 
Στὴν πόλη ποὺ ζοῦσε, τὴν Καπερναούμ, ἦρθε ὁ
Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ πλῆθος πολὺ συνέτρεξε νὰ ἀκούσει τὴν διδασκαλία Του καὶ νὰ λάβει θεραπεία. 
Ἀλλὰ ὁ παραλυτικὸς δὲν μποροῦσε νὰ μεταβεῖ μόνος του.

Ὅμως τέσσερεις φίλοι του ἀναλαμβάνουν νὰ μεταφέρουν τὸ κρεββάτι τοῦ παραλυτικοῦ ὡς τὴν οἰκία, ποὺ κήρυττε ὁ Ἰησοῦς, ἀλλὰ τὸ πολὺ πλῆθος τοὺς ἐμπόδιζε νὰ πλησιάσουν. Τότε, σκέφτονται νὰ ξηλώσουν τὴν σκεπὴ καὶ νὰ κατεβάσουν τὸν παραλυτικὸ μὲ σχοινιὰ δεμένο, ὥστε νὰ βρεθεῖ μπροστὰ στὸν Χριστό.

Τὸ σημεῖο αὐτὸ τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς μᾶς τονίζει τὴν ἀνάγκη νὰ στεκόμαστε συμπαραστάτες καὶ βοηθοὶ τῶν ἀσθενούντων. 

Ἡ χριστιανική μας πίστη μᾶς κατευθύνει νὰ βοηθοῦμε ἐμπράκτως τοὺς ἀσθενεῖς σὲ μία ἐποχή, ποὺ πολλοὶ δυστυχεῖς καὶ ἀνήμποροι συνάνθρωποί μας ζοῦν μόνοι τους καὶ βιώνουν τὴν ἀσθένειά τους μοναχικοὶ καὶ ἀβοήθητοι. 

Ἕνα δεύτερο σημεῖο ἄξιον παρατηρήσεως εἶναι ὅτι ἡ ἀγάπη καὶ βοήθεια πρὸς τοὺς ἀσθενεῖς μπορεῖ νὰ χρειαστεῖ νὰ ἀνακαλύψει πρακτικοὺς καὶ πρωτότυπους τρόπους, γιὰ νὰ γίνει πιὸ ἀποτελεσματική, ὅπως ἔπραξαν οἱ τέσσερεις φίλοι τοῦ παραλυτικοῦ. 

Ἡ ἀγάπη πάντα βρίσκει τὸν τρόπο.

Ἀλλὰ τὸ κεντρικὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν παραλυτικό: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι».Ἐνῶ ὅλοι θὰ περίμεναν ὁ Χριστὸς νὰ θεραπεύσει τὸν παραλυτικό, ὁ Κύριος ἐνεργεῖ ἀπρόσμενα καὶ μὲ τὸ κῦρος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ θεραπεύει πρῶτα τὴν ψυχή του συγχωρώντας του τὶς ἁμαρτίες, κάτι ποὺ προκαλεῖ τὴν ὑποκριτικὴ ἀγανάκτηση μερικῶν παρισταμένων γραμματέων. 

Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἐνεργεῖ σύμφωνα μὲ τοὺς ἀνθρώπινους διαλογισμούς, ἀλλὰ ὡς Κύριος δίδει προτεραιότητα στὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς καὶ ἀκολουθεῖ ἡ θεραπεία τοῦ σώματος. 

Διότι, ὅταν ἡ ψυχὴ ἀσθενεῖ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας, ἡ σωματικὴ ὑγεία ὀλίγον ὠφελεῖ καὶ εἶναι προσωρινή, ἐνῶ οἱ πνευματικὲς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας διαρκοῦν γιὰ τὴν αἰωνιότητα. 

Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἡ ψυχὴ ἀσθενεῖ, τότε καὶ τὸ σῶμα ἀσθενεῖ ἀπὸ τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν.

Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ σήμερα, εὔκολα ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὰ θαύματα καὶ τὶς θεραπεῖες ἀσθενῶν, ὅπως τοῦ παραλυτικοῦ. 

Ὅμως ὁ Χριστὸς μᾶς δείχνει πὼς πρέπει νὰ δίδουμε μεγαλύτερη σημασία στὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ αὐτὴν νὰ ἐπιδιώκουμε μὲ ἐπιμέλεια. 

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μέγας Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, καὶ σὲ Αὐτὸν ὀφείλουμε νὰ προστρέξουμε μὲ μετάνοια, ἐξομολογούμενοι τὶς ἁμαρτίες, ποὺ φωλιάζουν στὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχή μας, γιὰ νὰ τύχουμε τῆς συγχωρήσεως καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ βροῦμε τὴν πραγματικὴ θεραπεία.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 07/3/2014