Οι θείοι από το Σικάγο

Υπάρχει ή όχι ενδιαφέρον, τελικά, από τους Ελληνοαμερικανούς επιχειρηματίες για επενδύσεις στην πατρίδα; Θέλουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη ή μήπως κάθε φορά προφασίζονται «εμπόδια», για να αποφύγουν μπλεξίματα «με το Ελλάντα»;

Όσοι παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα, που το ενδιαφέρον αυτό φαίνεται ότι «ξαναφούντωσε», μπορούν με σιγουριά να πουν ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Τι συμβαίνει;

Γεγονός αποτελεί ότι διάφοροι, επιτήδειοι και μη, τους προσεγγίζουν, τους
τάζουν λαγούς με πετραχήλια, τους παρουσιάζουν μια εικόνα εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα και προσπαθούν να τους «δαγκώσουν», όπου και όπως μπορούν.

Γρήγορα, ωστόσο, αντιλαμβάνονται, ότι οι «πατριώτες» μόνο ...αμερικανάκια δεν είναι.

Και κάπως έτσι, έκλεισαν πριν καν ανοίξουν, μεγάλα και φιλόδοξα projects, που πήγαν να στηθούν μέσα στην κρίση.
Άρα οι ομογενείς έχουν το δίκιο τους.
Έχουν όμως και άδικο.
Κι αυτό γιατί θέλουν να βγάλουν big money, βάζοντας όσο το δυνατόν λιγότερα.

Τα παζάρια που κάνουν είναι απίστευτα.
 «Στα όρια της γραφικότητας», όπως έλεγε στη στήλη Έλληνας επιχειρηματίας που βρέθηκε στο «τσακ» για να κλείσει δουλειά μαζί τους.

 Για την ακρίβεια, με δύο από τα πιο γνωστά ονόματα της ομογένειας, τα οποία προέβαλλαν τέτοιες απαιτήσεις, που στο τέλος, κυριολεκτικά, «δεν ήξεραν τι ήθελαν». Ισχύει, δηλαδή, ό,τι και παραπάνω, αλλά από την αντίστροφη. 
Δίνουν χάντρες και ζητούν ...χρυσό.
Κάπως έτσι, λοιπόν, οι καλές προθέσεις δεν μετουσιώνονται σχεδόν ποτέ σε πράξη και οι ...θείοι από το Σικάγο παίρνουν το αεροπλάνο της επιστροφής άπραγοι, εννιά στις 10 φορές.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε πολλές φορές στο παρελθόν και το ίδιο συμβαίνει και τώρα.
 Το πρόβλημα είναι πως και οι δύο πλευρές δεν λένε να διδαχθούν από το παρελθόν και να βάλουν μυαλό (και κανά δολάριο).

Ο Τειρεσίας