Ένα καλά κρυμμένο μυστικό

Ζούμε ιστορικές ημέρες, δεν χωράει αμφιβολία γι΄ αυτό.
Η Ευρώπη καλείται για άλλη μία φορά στα τελευταία εκατό χρόνια να αποφασίσει αν θα κινηθεί προς την κατεύθυνση μιας φιλόδοξης Ομοσπονδίας ή αν θα χαθεί σε ατελέσφορες και ενίοτε αυτοκαταστροφικές ενδοσκοπήσεις, φυλετικών, εθνικών και γεωγραφικών διαχωρισμών.

Η πρόσφατη απόφαση για την αντιμετώπιση της κυπριακής κρίσης κρύβει πολλά μυστικά, αλλά και έναν μεγάλο φόβο:

 Ότι το αδηφάγο και ανεξέλεγκτο τζογαδόρικο κεφάλαιο θα καταπιεί τον υγιή καπιταλισμό.
Κι ενώ όλοι δήθεν καταγγέλλουν το φαινόμενο του καπιταλισμού – Καζίνο, στην πράξη κλείνουν τα μάτια στην δράση του και απολαμβάνουν την θαλπωρή που προσφέρει η δύναμή του.

Ας μην γελιόμαστε!
Οι ισχυροί πολιτικοί άνδρες της Ευρώπης συνεχίζουν την καριέρα τους ως σύμβουλοι ή μέλη διοικητικών συμβουλίων των μεγάλων κερδοσκοπικών funds.
 Η ισχύς τους είναι απίστευτη.
 Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε αν υφίστανται κυβερνήσεις στην Ευρώπη ή κάνει κουμάντο η μεγάλη των κερδοσκόπων κυβέρνηση.

Ο κίνδυνος για την Ευρώπη είναι μεγάλος.
Όταν τα κράτη και οι θεσμοί της Ευρώπης δεν μπορούν να εγγυηθούν την εύρυθμη λειτουργία των τραπεζών, τους κόπους των αποταμιευτών τους, τότε τα κράτη αυτά είναι στην πραγματικότητα ανίσχυρα. Όταν ο ιός της αμφιβολίας κτυπάει το τραπεζικό σύστημα, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη.

Αλήθεια, ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι υπάρχουν τράπεζες στην Ευρώπη που έχουν μοχλεύσει δεκάδες φορές τις καταθέσεις τους;
Από την άλλη μεριά, θα ρωτήσει κάποιος αν είναι σωστό και δίκαιο να πληρώσουν οι φορολογούμενοι την πιθανή χρεοκοπία μιας τέτοιας τράπεζας.

Η απάντηση είναι πως όχι, δεν είναι δίκαιο. Το ίδιο άδικο, όμως, είναι και για τους καταθέτες να χάνουν τα λεφτά τους, όταν υπάρχει μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που θα έπρεπε να παίζει σωστά τον ρόλο της.

Σε κάθε περίπτωση, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Το τραπεζικό σύστημα νοσεί!
 Έχει πρόβλημα.
Και τι κάνει σε μία τέτοια περίπτωση μία δραστήρια κοινωνία;
Αναλαμβάνει δράση και κάνει νέους κανόνες.
Το ζητούμενο δεν είναι να μην σπάσουμε ταμπού, αλλά η ευημερία και η ασφάλεια των πολιτών.
Τι νόημα έχει να μιλάμε διαρκώς για θεωρητικά πράγματα, όταν ο κόσμος υποφέρει εξαιτίας της αναβλητικότητας των πολιτικών;

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα!
Το πολιτικό σύστημα στην Ευρώπη δεν θέλει στην πραγματικότητα να διαταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. Δεν θέλει να κτυπήσει την μεγάλη κυβέρνηση των κερδοσκόπων.
Δεν θέλει να αγγίξει το τραπεζικό σύστημα.
Γι΄ αυτό και αναβάλει διαρκώς το ραντεβού της Ευρώπης με το μέλλον της. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος διολίσθησης της Ευρώπης σε καταστάσεις που έχει γνωρίσει στο παρελθόν και οι οποίες της έχουν κοστίσει ακριβά.

του  ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

απο το capital.gr