Τὸ πιὸ συγκλονιστικὸ θαῦμα τοῦ γέροντος Παϊσίου (εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή του)

Γράφει ὁ π. Διονύσιος Ταμπάκης, ἐφημέριος Ι. Ναοῦ Παναγίας Ναυπλίου
 

Πολλοὶ «καλοδιάθετοι» καὶ ἐνοχλημένοι ἀπὸ τὴν ἀπήχηση καὶ ἐκτίμηση ποὺ τρέφει ὁ ἁπλὸς λάος στὸν Γέροντα Παΐσιο βγῆκαν νὰ ρίψουνε λάσπη καὶ νὰ καθυβρίσουν τὴν Ὀσιακὴ μορφή του. «Ἀντικείμενοι καὶ ὑπεραιρόμενοι ἐπὶ πάντα λεγόμενον θεὸν ἢ σέβασμα» (Πάρβλ. Β΄ Θέσ. Β,4). 

Ἀπὸ διάφορες γνωστὲς καὶ ἀλήστου μνήμης προελεύσεις βγῆκαν μὲ προθυμία νὰ ρίψουν πέτρες σὲ ἕνα εὐλογημένο δέντρο ποὺ μὲ τόσους ἀγαθοὺς καρποὺς ἔχει θρέψει τοὺς ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους τῆς γενιᾶς μας. 

Δὲν θὰ κάνουμε ἀπέναντί τους διαλεκτικὸ ἀγώνα,οὔτε θὰ ἀντιπαρατεθοῦμε. 

Ἄλλωστε ὁ καλύτερος κριτὴς εἶναι ὁ χρόνος καὶ αὐτὸς ἔχει κρίνει ἐπὶ 20 σχεδὸν χρόνια τὸ ἔργο καὶ τὸν λόγο τοῦ γέροντος Παϊσίου.
Τὰ θαύματα ἀμέτρητα ποὺ καὶ ἐν ζωὴ ἀλλὰ καὶ τώρα ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ἐπιτελεῖ μὲ τὴν χάρη Τοῦ Χριστοῦ μας. 

Ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀμέτρητα βιβλία ποὺ μὲ ἐπώνυμες μαρτυρίες εὐαγγελίζονται τὴν ἀνόθευτη ἁγιότητα τοῦ Πατρός.

 Θέλω νὰ μείνουμε ὅμως σὲ ἕνα συγκλονιστικὸ θαῦμα ποὺ ἐπὶ τόσες δεκαετίες
ἐπιτελεῖται μὲ ἀνεξήγητο ἀνθρωπίνως τρόπο. 

Καὶ ἐρωτῶ μετὰ ἀπορίας:
 

Πῶς ἕνα ἀγράμματο γεροντάκι σόφιζε καὶ δίδασκε τοὺς σοφούς του αἰῶνος τούτου; 

 Πῶς τόσοι ἔγκριτοι ἐπιστήμονες καὶ....
Καθηγητὲς Πανεπιστημίων προσέτρεχαν μὲ βεβαιότητα στὴν ἀλάνθαστη συμβουλή του;
Πῶς ἕνα πάμφτωχο Γεροντάκι ποὺ εἶχε γιὰ πιάτο ἕνα σκουριασμένο κονσερβοκούτι πλούτιζε μὲ Οὐράνια χάρη καὶ Χαρὰ τόσους φτωχοὺς ψυχικὰ ἀνθρώπους;
Πῶς ἕνας ἄσημος ἄνθρωπος, ὀρφανὸς ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη παρηγοριὰ καὶ βεβαιότητα, γέμιζε μὲ τόση ἐλπίδα καὶ σιγουριὰ τὰ χιλιάδες πλήθη ποὺ ἔτρεχαν στὸ Ἅγιον Ὅρος ἢ στὴν Ι.Μονὴ Σουρωτῆς γιὰ νὰ μιλήσουν μαζί του;
Πῶς ἕνας ἄνθρωπος μὲ μισὸ πνεύμονα ἔκανε νὰ ἀνασαίνουν καλύτερα τόσοι πονεμένοι καὶ συντετριμμένοι ἀπὸ τὶς θλίψεις Χριστιανοί;
Πῶς ἕνα κατατρεγμένο προσφυγάκι (40 ἡμερῶν διώχτηκε ἀπὸ τὴν Καππαδοκία μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο) ἐπαναπάτρισε στὴν ζεστασιὰ τοῦ Παραδείσου τόσους παραστρατημένους καὶ ζαλισμένους ἀνθρώπους;
Πῶς ἕνας ἐγκαταλελειμμένος Μοναχὸς στὴν μέση του δάσους, μόνος μαζὶ μὲ τὰ φίδια καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, γλύκαινε τὴν ζωὴ σὲ τόσες ἐγκαταλελειμμένες καὶ μοναχικὲς ψυχές;
Πῶς ἕνας ἀδύναμος καὶ ἄρρωστος Καλόγερος μὲ πάνω ἀπὸ δέκα σοβαρὲς ἀρρώστιες συντροφιά του,  τοῦ ὁποίου τοῦ ἔλειπαν τὰ μισὰ δόντια, μποροῦσε νὰ γιατρεύει θαυματουργικὰ ἀκόμη καὶ τώρα τὶς φανερὲς καὶ κρυφὲς πληγὲς τόσων δυστυχισμένων ἀνθρώπων;
Πῶς ἕνα ταπεινὸ καὶ περιφρονημένο γεροντάκι ἄλλαξε καὶ ἀλλάζει τὴν ζωὴ ριζικά, σὲ χιλιάδες ἀνθρώπους φέρνοντάς τους σὲ μετάνοια;

Ὡς Ἱερεῖς ξέρουμε πολὺ καλά, πόσα νέα παιδιά, μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πλάνη βουτηγμένα, διαβάζοντας μόνο μία σελίδα ἀπὸ τὰ βιβλία τοῦ ἐπιστρέφουν στὴν ἁγνὴ καὶ πεντακάθαρη ζωή.
Πῶς ἕνα ἀπέριττο μνῆμα λοιπὸν ἑνὸς ἀπέριττου καλόγερου μαγνητίζει ἑκατομμύρια πιστοὺς καὶ πονεμένους ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ρωσία,Εὐρώπη Ἀμερικὴ Αὐστραλία καὶ ὅλη τὴν Οἰκουμένη;

Μὲ λίγα λόγια ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀνήκει σὲ ἐκεῖνα τὰ Θεϊκὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστός μας «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμίν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κακεῖνος ποιήσει καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» (κατὰ Ἰωάννην 14:12)
 

Εἶχε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κάτοικο τῆς ψυχῆς τοῦ γι’αὐτὸ καὶ ὅσο κρυβόταν τόσο ὁ Θεὸς τὸν φανέρωνε καὶ τὸν φανερώνει στὸν κόσμο καὶ τὸν δοξάζει.
Αὐτὸς ἦταν ὁ Γέροντας Παΐσιος καὶ αὐτὰ τὰ θαύματά του!
Μόνος μικρός, μὲ μόνη του Θεοῦ τὴν προστασία.
Μόνος, μεγάλος, δοσμένος μόνο στὸν Θεὸ καὶ στὴν εἰκόνα Του.
Μόνος, στὸ τέλος τῆς ζωῆς του μὲ τὸν Θεὸ μόνον.
Ἕνα λαμπρὸ ἀστέρι ποὺ βασίλεψε τὸν 20ο αἰώνα γιὰ νὰ φωτίσει τὸν 21ο καὶ τὶς γενιὲς ποὺ θὰ’ρθουνε!

anavaseis