π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Σήμερα το πρωί άκουγα τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο. Τα τέσσερα από τα πέντε θέματα ήταν οικονομικής φύσεως. Βέβαια, όλα μιλούσαν για τη ζωφερή οικονομία, τοπική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια.
Σκέφτηκα πως η ενασχόλησή μου, γράφοντας γράμματα και κείμενα, ως πνευματικός πατέρας, θα πρέπει να κινείται σ’ αυτά που απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο. Άλλωστε, ο Χριστός, οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι άγιοι όλων των εποχών, δεν αδιαφορούσαν για ό,τι απασχολούσε τον άνθρωπο της εποχής τους. Στην επιστολή του ο Αδελφόθεος Ιάκωβος (Κειμ.2, 15-16) γράφει: «Ας πάρουμε την περίπτωση που κάποιος αδελφός ή κάποια αδελφή δεν έχουν ρούχα να ντυθούν και στερούνται το καθημερινό τους φαγητό. Αν κάποιος από σας τους πει: ‘Ο Θεός μαζί σας! Εύχομαι να βρείτε ρούχα και να χορτάσετε φαγητό’, ποιο το όφελος, αν δεν τους δώσει τα απαραίτητα που χρειάζεται το σώμα;». Εδώ ο Απόστολος θέλει να τονίσει την αναγκαιότητα των έργων ως έκφραση της πίστης. Αλλά το αναφέρω ως παράδειγμα που δείχνει τη διάσταση πραγματικότητας και διδαχής.
Ωστόσο, θα πρέπει να πω ότι γράφοντας δεν αισθάνομαι ότι διδάσκω ως ‘γνώστης και κατέχων. Απλά μοιράζομαι τους προβληματισμούς μου ως πορεύομενος, κι ως αγωνιζόμενος.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια ήθελα σήμερα να σχολιάσω τις ειδήσεις. Από πνευματικής άποψης. Ασφαλώς υπάρχει το οικονομικό πρόβλημα που ταλαιπωρεί αρκετούς λίγο ή πολύ. Σε κάποιους αναπτύχθηκε η φοβία, χωρίς ουσιαστικά να άλλαξαν οι συνθήκες ζωής τους. Σε άλλους ήλθε ως εφιάλτης, ψηλαφώντας καθημερινά τις δυσκολίες.
Όμως ο Χριστός μάς έδειξε μιαν άλλη θεώρηση των οικονομικών δυσκολιών. Αυτή που δεν αγχώνεται και δεν αγωνιά, αλλά εμπιστεύεται την πρόνοια του Θεού. Μια πρόνοια και μια έννοια που επεκτείνεται ακόμα και στα πετεινά του ουρανού και στα κρίνα του αγρού. «Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο;» (Ματθ. 6, 25). Και μας καλεί σε μιαν υπέρβαση του άγχους, τονίζοντάς μας ότι «για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό».
Η μέριμνα, ως αγωνία και άγχος, είναι δείγμα μιας αυτοθέωσης και μιας εσωτερικής βεβαιότητας ότι οι δικές μας δυνάμεις και μεθοδεύσεις θα ρυθμίσουν αποτελεσματικά τη ζωή μας. Η εργατικότητα, η σοφία και η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, ο προγραμματισμός και η φροντίδα, είναι δείγμα νηφάλιου και πιστού ανθρώπου, που ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει το παν αυτός κι αφήνεται στη δύναμη του Παντοδύναμου.
Μπορεί η συνεχής υπόμνηση από τα Μ.Μ.Ε για την οικονομική κρίση, όπως και η καθημερινή πραγματικότητα, να γίνονται πειρασμός για τη σιωπή και απουσία του Θεού από τη ζωή μας, όμως ξέρουμε εμπειρικά ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ξέρουμε ότι η φωνή της καρδιάς, της ταπεινής και απλής, που απευθύνεται μ’ εμπιστοσύνη στο Θεό, πάντα ακούγεται. Μπορεί ν’ αργεί ή να μην έρχεται όπως θέλουμε αλλά τελικά η παρουσία Του είναι δεδομένη. Και πώς θάταν διαφορετικά, αφού Εκείνος θέλησε να είμαστε τα παιδιά Του; «Μα ποιος από σας, αν του ζητήσει το παιδί του ψωμί θα του δώσει λιθάρι; Ή, αν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι; Αφού, λοιπόν, εσείς, παρ’ όλο που είστε αμαρτωλοί, ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας καλά πράγματα, πολύ περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας σας θα δώσει αγαθά σ’ όσους του ζητούν» (Ματθ. 7, 9-11).
πηγη:pistos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου