Τα παιδιά μας και τα Χριστούγεννα

Είπαν πως τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών! Κι όλοι ξέρουμε με πόση λαχτάρα όλοι, αλλά τα παιδιά μας ιδιαιτέρως περιμένουν τη μεγάλη αυτή γιορτή! Που είναι πράγματι η δική τους γιορτή, αφού ο Μεγάλος Θεός, γεννιέται ως ένας απλός, μικρός άνθρωπος, ένα βρέφος, στο ταπεινό στάβλο της Βηθλεέμ!


Έχετε, όμως, αναρωτηθεί, πως γιορτάζουν τα παιδιά μας τα Χριστούγεννα; Ας επιχειρήσουμε μιαν απλή προσέγγιση.

Κι ας δούμε πρώτα στο Σχολείο τι γίνεται. Σε πολλά Σχολεία ασφαλώς προετοιμάζουν οι δάσκαλοι τα παιδιά μιλώντας τους για το νόημα των Χριστουγέννων. Για τα γεγονότα εκείνης της ξεχωριστής νύχτας, που χώρισε την ιστορία του κόσμου στα δύο. Κι ίσως να βρίσκουν το χρόνο να διοργανώνουν και σχολικές γιορτές, με τραγούδια, με ποιήματα και θεατρικά έργα. Άλλα θα δραματοποιούν τα γεγονότα της Γέννησης. Κι άλλα, δυστυχώς, θα μιλάνε για καλικάντζαρους, για πέταλα, για καζαμίες κι ονειροκρίτες, για ροδομάγουλους, χοντρουλούς, ξενόφερτους, εισαγόμενους, κοκκινωπούς Αη-Βασίληδες... Ίσως, μερικοί, να μην τονίζουν καν τη μεγάλη σημασία, για όλη την ανθρωπότητα, αυτής της γιορτής με τέτοιου είδους εκδηλώσεις, αλλά να διοργανώνουν «πάρτι», με μοντέρνα χορευτική μουσική, φαγοπότι και τα συναφή...
Ασφαλώς αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το νόημα και το περιεχόμενο της Γιορτής. Πώς, όμως τα παιδιά μας ζουν τα Χριστούγεννα; Με τα έτοιμα γλυκά που αγοράζει πια και δε φτιάχνει η μητέρα, να μοσχοβολήσει το σπίτι; Με τα κάλαντα που δεν ξέρει να πει ή κι όταν βγει να τα πει, βρίσκει τις πόρτες μας κλειστές με τη δικαιολογία «μας τα 'παν άλλοι»; Με τα πλούσια, πανάκριβα δώρα; Με το ξενύχτι στα «ρεβεγιόν» της πιο Μεγάλης Νύχτας; Με τους ξέφρενους χορούς και την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ; Μα, είναι αυτά Χριστούγεννα; Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, γίνεται;
Μετά, γιατί διαμαρτυρόμαστε όταν ακούμε τα παιδιά μας να λένε ότι «οι πιο βαρετές μέρες είναι οι μέρες των γιορτών»; Και δεν συγκλονιζόμαστε από το φοβερό γεγονός ότι αυτές τις ημέρες ακριβώς διαλέγουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, και νέοι δυστυχώς οι περισσότεροι, για να δώσουν ένα τραγικό τέλος στην τραγική ζωή τους, τις «άδειες» μέρες... «Άδειες», γιατί εμείς τις αφήσαμε άδειες! Βγάλαμε τον Χριστό, την ουσία, το νόημα, αφήσαμε μόνο τα στολίδια, τα γλέντια και τα σχετικά και τρέχουν τα παιδιά μας να τα βρουν σε...
άλλες «ουσίες», που - τι τραγικό! - σκοτώνουν στο τέλος τα παιδιά μας!
Ο μακαριστός Γέροντας π. Παΐσιος, ο Αγιορείτης, συνιστούσε να πανηγυρίζουμε πνευματικά τις μεγάλες γιορτές. Να 'χουμε το νου μας στις άγιες ημέρες κι όχι στις δουλειές. Να λέμε την ευχή του Ιησού, δοξολογώντας το Θεό! Να μελετάμε τα γεγονότα της κάθε γιορτής, να συμμετέχουμε στις ακολουθίες και να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται με ευλάβεια. Ο νους μας να ζει τα θεία νοήματα και να αλλοιώνεται! Να πηγαίνει στον ουρανό!
Φοβάμαι πως δεν έχουμε άλλον καιρό! Να μιλήσουμε στα παιδιά μας! Να τους πούμε απλά και καθαρά, γιατί ο Χριστός έγινε άνθρωπος!
Ότι πήρε σάρκα, έγινε ορατός, έγινε ψηλαφητός, ο Υιός του Θεού, έγινε Υιός της Παρθένου, για να μας ξαναγυρίσει στην ευτυχία που είχαμε και χάσαμε!
Ότι έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνουμε κι εμείς «θεοί κατά χάριν»!
Ότι φτώχυνε Εκείνος, για να πλουτίσουμε εμείς με τη θεϊκή Του δόξα!
Ότι πήρε δούλου μορφή, για ν΄ απολαύσουμε εμείς την ελευθερία!
Ότι κατέβηκε στη γη, για να υψωθούμε εμείς στον Ουρανό!
Να του πούμε ότι ήρθε ο Χριστός στη γη, η ίδια η εικόνα του Θεού, για να δώσει στον άνθρωπο, τη φθαρμένη εικόνα του Θεού, την πρώτη της ομορφιά! Και να μπορέσει να γνωρίσει, με καθαρή καρδιά και καθαρό μυαλό μετά, τον αληθινό Θεό!
Κι είναι τόσο απλό - κι εύκολο - να δώσουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, στις καρδιές των παιδιών μας. Να, την ώρα που στολίζουμε μαζί το δέντρο, ή του εξηγούμε την εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού, π.χ., να του πούμε:
Βλέπεις, παιδί μου, τη φάτνη, το παχνί; Πόσο καθαρά, πόσο ταπεινά ήταν! Έτσι κι εσύ κάνε την καρδούλα σου! Ταπεινή! Χωρίς να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου! Χωρίς υπερηφάνειες! Να μην επιδεικνύεσαι! Να μη δείχνεις αυτά που έχεις! Να μη θες να ξεχωρίζεις επίτηδες από τους άλλους!

Βλέπεις τους Μάγους; Από πόσο μακριά έφυγαν, πόσο ταξίδι έκαναν, πόσα πράγματα άφησαν πίσω τους για να βρουν και να συναντήσουν τον Μεσσία, που τόσους αιώνες περίμεναν! Ας αφήσουμε κι εμείς τα γήινα, τις σκοτούρες και τις .έγνοιες τις καθημερινές κι ας πλησιάσουμε περισσότερο το Χριστό, όχι το χρυσό! Αυτός, ο Χριστός, να μπει περισσότερο στην καρδούλα σου, περισσότερο στη ζωή σου!
Εκείνοι προσέφεραν δώρα, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα! Δώσε κι εσύ κάτι σ' εκείνον που το έχει ανάγκη! Δώσε ψωμί σ΄ ένα φτωχό, δώσε ένα ευρώ και πάρε Παράδεισο!
Βλέπεις παιδί μου; Καθένας κάτι προσέφερε στο Χριστό! Η γη το σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, οι ποιμένες το θαύμα, οι άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί τον αστέρα, κι εμείς τη Μητέρα Παρθένο...
- Εσύ, παιδί μου, τι δώρα θα κάνεις στο νεογέννητο Χριστό; Διώξε την κακία από την καρδιά σου, τα βρώμικα λόγια και τα ψέματα από τα χείλη σου... Τη ζήλια, την τεμπελιά... Ξερίζωσε όλα αυτά τα αγκάθια που ασχημίζουν τον κήπο της ψυχής σου... Κι ομόρφυνέ τον! Στόλισέ τον με τις αρετές! Κι ετοίμασε τόπο καθαρό, με τη μετάνοια και με την ειλικρινή εξομολόγηση, για να γεννηθεί μέσα σου ο Χριστός!
Ίσως είναι ευκαιρία τα φετινά Χριστούγεννα, αφού «Παιδίον εγεννήθη υμίν», να φτιάξουμε μιαν άλλη, καλύτερη σχέση, με το Χριστό μας. Αλλά και μιαν άλλη, καλύτερη σχέση και με τα παιδιά μας. Μια ευκαιρία να βρει κι εκείνος και τα παιδιά μας ανοικτή και καθαρή την πόρτα της καρδιάς μας! Για να μπει μέσα στη ζωή μας και να μη φύγει ποτέ πια!

Δημοτικό Σχολείο Πυλών Καρπάθου

www.hamomilaki.gr