Ολοκληρωτικό Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα

Ο κόσμος ολόκληρος ζει πάνω σε μια παγκόσμια φούσκα. Πιο συγκεκριμένα μόνο το (1/15) του Παγκόσμιου ΑΕΠ αντιστοιχεί σε πραγματική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Τα υπόλοιπα (14/15) είναι μια πλασματική φούσκα δηλαδή μια απλή υπόσχεση πληρωμής. Με βάση αυτή την υπόσχεση πληρωμής, ένας επόμενος ‘επενδυτής’ δημιουργεί ένα άλλο οικονομικό παράγωγο. Έτσι έχουν δημιουργηθεί αλυσίδες παραγώγων. Όταν όμως κάποιος από την αλυσίδα που έχει δομηθεί, αρχίσει – για τον οποιοδήποτε λόγο - να μην
πληρώνει, και άρα αίρεται η εμπιστοσύνη αφού η υπόσχεση δεν εκπληρώνεται, τότε θα αρχίσει η διαδοχική ακύρωση πληρωμών και τότε θα έχουμε μια διαδοχική κατάρρευση των οικονομικών παραγώγων. Τότε θα έχουμε ένα τεράστιο οικονομικό κραχ, το οποίο θα καταστρέψει τον κόσμο έτσι όπως αυτόν τον ξέρουμε σήμερα.



Τα σημεία ότι σήμερα μια τέτοια θύελλα έρχεται, είναι πολλά. Οι κυβερνήσεις και όχι μόνο η δικές μας αλλά και άλλων κρατών, είναι εντελώς απροετοίμαστες. Και για αυτό έχουν βαρύτατες ευθύνες. Διότι οι κυβερνήσεις επέτρεψαν στις χρηματοπιστωτικές εταιρείες να δράσουν όπως έδρασαν υποθηκεύοντας τα έθνη. Οι κυβερνήσεις και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό των διαφόρων κρατών δεν προστάτευαν την οικονομία των χωρών τους. Και όχι μόνον ολιγώρησαν αλλά αντίθετα άφησαν εντελώς ελεύθερες και ανεξέλεγκτες τις λεγόμενες ‘αγορές’. Και μάλιστα η φιλελεύθερη πτέρυγα των διαφόρων κομμάτων εργάστηκε συστηματικά ώστε να δημιουργηθεί κυρίαρχη ιδεολογία με θρησκευτικό δόγμα την ελευθερία των αγορών. Και όχι μόνο αυτό, σήμερα ξέρουμε ότι μέρος του πολιτικού προσωπικού απέκτησε αμφίδρομες σχέσεις με το χρηματιστικό κεφάλαιο με αμοιβαίο όφελος. Οι ‘αγορές’ όμως κυριάρχησαν και στα ΜΜΕ, αφού η πλειοψηφία τους ελέγχονται από αυτές. Τα μνημόνια και τα λεγόμενα μέτρα που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται στην Ελλάδα δεν έλυσαν το πρόβλημα. Το αντίθετο μάλιστα. Δημιούργησαν έναν νέο κύκλο ύφεσης. Και όλοι σήμερα ξέρουμε ότι σύντομα πρόκειται να έχουμε και δεύτερο πιο καταστροφικό κύμα μέτρων.


Ξέρουμε ότι βασικός κανόνας στο καπιταλισμό είναι ότι οι επιχειρήσεις ή κερδίζουν όταν επιτυγχάνουν ή κλείνουν όταν δεν τα καταφέρνουν στην αγορά. Νόμος αμείλικτος. Όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν ισχύει για τις Τράπεζες. Όσες Τράπεζες χρεοκόπησαν, χρηματοδοτήθηκαν διότι την επιβίωση των Τραπεζών την εγγυάται το κράτος, χάριν των καταθέσεων. Αν όμως αντί για Τράπεζες ήταν άλλο είδους επιχειρήσεις, τότε αυτές θα είχαν πτωχεύσει. Όμως αυτό είναι μια αντίφαση, διότι δεν μπορεί όταν οι Τράπεζες διάγουν ευνοϊκές οικονομικές περιόδους να κερδοσκοπούν και να πλουτίζουν και όταν πτωχεύουν να ολισθαίνουν την ζημία τους προς το κράτος και να ζητούν βοήθεια. Το κράτος δεν πρέπει να λάβει πίσω τα χρήματα τα οποία έδωσε για να τις διασώσει; ‘H σε περίπτωση αδυναμίας αυτού, δεν πρέπει το κράτος να γίνει μέτοχος των τραπεζών ή ακόμη και να λάβει μέρος των παγίων της Τράπεζας. Ως πότε θα ισχύει για τις Τράπεζες τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου;


Είναι κατάδηλο πλέον ότι το οικονομικό σύστημα στηρίζεται σε ένα στρεβλά ‘φιλελεύθερο’ δόγμα. Σε ένα άδικο και ανήθικο ιδεολόγημα το οποίο ευνοεί την ολιγαρχία του χρήματος. Όταν τα πράγματα είναι ευνοϊκά θεωρείται εγκληματική η οποιαδήποτε παρέμβαση τους κράτους. Όταν όμως ξεσπάσει καταιγίδα οι Τράπεζες προστρέχουν στην προστασία του Κράτους για να τις προστατέψει. Ένας ιδεολογικός ολοκληρωτισμός στο απόγειό του. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση του δόγματος της ελευθερίας των αγορών εισπράττει την λοιδορία και ρίχνεται στην πυρά μια νέας Ιεράς Εξέτασης.


Η επιβολή φόρου στις χρηματιστικές συναλλαγές θα ήταν το ελάχιστο που θα έπρεπε να επιβάλλουν οι κυβερνήσεις. Αλλά το Παγκοσμιοποιημένο σύστημα δεν δέχεται κανόνες. Το Παγκόσμιο σύστημα είναι ένα διεθνές δίκτυο το οποίο ενεργεί πάνω από τα διάφορα Κράτη. Δεν ενδιαφέρεται για τις κοινωνίες των Κρατών.


Η Ελλάδα σήμερα έχει άμεση ανάγκη να επανακτήσει την νομισματική της κυριαρχία. Και αυτό δεν είναι ορατό σήμερα. Αν όμως αυτό δεν το κάνει τότε θα έχει άμεσο έλεγχο από την Τρόικα και άλλων παρομοίων οργάνων. Από τον 17 αιώνα και μετά έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη και την Αμερική μια τάξη συστηματικών ‘κλεπτών’ πλούτου. Οι πολίτες μετατράπηκαν σε απλοί φορολογούμενοι και οι κυβερνήσεις παίζουν το ρόλο των Αστυνομικών οργάνων οι οποίοι μετατρέπουν τον πλούτο της άρχουσας αυτής τάξης. Οι πολίτες έχουν μετατραπεί σε δουλοπαροίκους. Το όλο σύστημα διευθύνεται από τραπεζιτικούς παράγοντες και αστυνομεύεται από κράτη.


Η Ελλάδα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, και η κρίση αυτή θα βαθαίνει εφ όσον ζει με την ελπίδα ότι θα την σώσουν οι Ευρωπαίοι κλπ. Ίσως το πιο δόκιμο θα ήταν η Ελλάδα να είχε ήδη κηρύξει χρεοκοπία πριν περίπου 1 χρόνο. Η Ελλάδα δεν είχε χρέη σε κράτη. Είχε χρέη προς τραπεζίτες. Οι τραπεζίτες θα έπρεπε και αυτοί να αναλαμβάνουν ρίσκα. Αφού αυτό δεν το κάναμε τότε, τώρα όσο περνάει ο καιρός τα χρέη ανακεφαλαιώνονται και αυξάνονται βυθίζοντάς μας σε ένα χάος χρεών.


Στο διεθνές σκηνικό δεν έχουμε ανοικτή αγορά όπως αυτοί ισχυρίζονται, αλλά έχουμε στρέβλωση. Δηλαδή οι κεφαλαιούχοι εισπράττουν τα κέρδη και οι φορολογούμενοι πολίτες αναλαμβάνουν τους φόρους. Έτσι σταδιακά οι πολίτες των διαφόρων χωρών μετατρέπονται σε καταναλωτές επί πιστώσει και σε δούλους. Και όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά μας σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει αποδώσει τα μέγιστα.


Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν. Θα πρέπει να ανατραπεί. Το πώς, είναι το μεγάλο θέμα.

ΠΗΓΗ:Ε.Σ.