Αυτό δεν λέγεται “άνοιξη”

The Arab Spring… Αυτή ήταν η κωδική ονομασία που έδωσε η Δύση στη διαρκή επανάσταση των αραβικών χωρών και της ευρύτερης περιοχής, που ξεκίνησε από την Τυνησία, συνεχίστηκε στην Αίγυπτο, κορυφώθηκε στη Λιβύη, και έχει πλέον στραμμένα τα βέλη της στη Συρία.

Ο Μπεν Αλί, ο Μουμπάρακ και ο Καντάφι είδαν την πολυετή μονοκρατορία τους να καταρρέει. Μέσα στη βία και το αίμα. Κι αν με τον Μπεν Αλί… λίγοι ασχολούνται, ο Χόσνι Μουμπάρακ και ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν δυο περιπτώσεις εκπεσόντων ηγετών, που συγκέντρωσαν πάνω τους το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης.

Ο πρώην Πρόεδρος της Αιγύπτου, βρίσκεται στη φυλακή, και οι νεώτερες εικόνες που έχουμε, τον δείχνουν πάνω σε ένα κρεβάτι-φορείο, πίσω από κλουβί, στην αίθουσα του δικαστηρίου όπου κλήθηκε να απολογηθεί.

Ο Μουαμάρ Καντάφι είναι από χθες νεκρός. Στη Σύρτη, την πόλη όπου γεννήθηκε, έμελλε να πεθάνει. Μέσα στη βία. Με τους αντάρτες να τον περιφέρουν στην πόλη, προτού πεθάνει στα χέρια τους. Και τις σκηνές να καταγράφονται από κινητά τηλέφωνα, ώστε να έχουν η Δύση και η… Ιστορία, τα πειστήρια που χρειάζονται.

Το θέαμα της δολοφονίας του Μουαμάρ Καντάφι ήταν επιεικώς αποτρόπαιο. Ίσως και να ξεπέρασε τις σκηνές με τον απαγχονισμό του Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ, τότε που ο επίσης εκπεσών ηγέτης της Βαγδάτης ξέσπασε κατά των τιμωρών του, προτού του φορέσουν τη μαύρη κουκούλα, και τραβήξουν το σχοινί γύρω από τον λαιμό του.

Την είδηση του θανάτου του Μουαμάρ Καντάφι, ακολούθησαν πανηγυρισμοί πολιτών σε όλη τη Λιβύη. Αλλά και λόγια χαράς, από τους επικεφαλείς του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου, και της Δύσης.

Κάπου εδώ, η υποκρισία αρχίζει να γίνεται εξοργιστική. Οι πολίτες της Λιβύης που έζησαν και υπέστησαν δεινά από την πολυδεκαετή τυραννία του Μουαμάρ Καντάφι, δικαιούνται να βιώνουν και να εκφράζουν τέτοια συναισθήματα. Οι υπόλοιποι όμως;

Οι νέοι ηγέτες της Λιβύης, που απαρτίζουν το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, ήταν στην πλειοψηφία τους, αν όχι στην… ολότητά τους, συνεργάτες του Μουαμάρ Καντάφι. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Για μερικά, ή και πολλά ακόμη χρόνια. Κατείχαν δημόσιες θέσεις και αξιώματα, έγιναν υπουργοί και δικαστικοί, απόλαυσαν για κάποιο διάστημα τα… αγαθά της τυραννίας. Τότε προφανώς είχαν… περιορισμένη όραση, και αντίστοιχα μειωμένη αντιληπτική ικανότητα.

Για τους ηγέτες της Δύσης, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Οι περισσότεροι υπήρξαν επί μακρά σειρά ετών, διεθνείς εταίροι του καθεστώτος της Λιβύης. Το πετρέλαιο της χώρας βλέπετε, είναι εξαιρετικά καθαρό και ποιοτικό, ώστε όλες οι μεγάλες δυνάμεις να επιθυμούν να συνάψουν συμβόλαια συνεργασίας με τον Καντάφι.

Τότε, δεν έβλεπαν, ή παρέκαμπταν την «τυραννική» διακυβέρνηση του συνταγματάρχη. Δεν άκουγαν τον λαό της Λιβύης να εκλιπαρεί για βοήθεια. «Ξέχασαν» ακόμη και τον βομβιστή του Λόκερμπι, ή άλλες τρομοκρατικές ενέργειες και δράσεις.

Από τη διάσημη σκηνή του Μουαμάρ Καντάφι, σε όλα τα μεγάλα διεθνή γεγονότα, πέρασαν σχεδόν όλοι οι σημαντικοί ηγέτες του πλανήτη, τις τελευταίες δεκαετίες. Ο ίδιος ο συνταγματάρχης είχε γίνει δεκτός… παντού. Από τον ΟΗΕ μέχρι την Ευρώπη και την Αμερική.

Όταν το ΝΑΤΟ αποφάσισε να βομβαρδίσει τη Λιβύη, βλέποντας ότι οι ντόπιοι αντάρτες δεν επαρκούσαν για να ανατρέψουν το καθεστώς Καντάφι, ο μεγάλος γιος του συνταγματάρχη, Σαϊφ αλ-Ισλάμ, είχε αποκαλύψει, ενδεχομένως άθελά του, ένα περίπλοκο παρασκήνιο: «Αν θέλουν να κάνουμε νέες συμφωνίες για το πετρέλαιο, σε πιο χαμηλές τιμές, ας έρθουν σε εμάς. Όχι στους αντάρτες», είχε πει.

Γιατί, την ώρα που οι βομβαρδισμοί συνεχίζονταν, και το καθεστώς Καντάφι δεν είχε ακόμη ανατραπεί, όλες οι δυτικές κυβερνήσεις έσπευσαν να αναγνωρίσουν το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο. Και να κλείσουν μαζί του συμφωνίες για την εξαγωγή πετρελαίου.

Αυτό φυσικά δεν λέγεται «άνοιξη». Αλλά μάλλον, βαρύς χειμώνας. Οι ισχυροί του πλανήτη παραγνωρίζουν ότι στην εποχή της δικτυακής επανάστασης, λίγα πράγματα μπορούν να μείνουν κρυφά. Και ακόμη λιγότερα, να παραμείνουν ανεξήγητα.

απο την ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ

πηγη:statesmen.gr