Μια μικρη αναλυση που θελω να κανω πανω στις ταινιες τρομου. Συγκεκριμενα, για ενα παρακλαδι τους, τις ταινιες οπου πρωταγωνιστες ειναι τα Ζομπι, νεκροζωντανοι δηλαδη που δεν εχουν σχεση με τους "γοητευτικους" Βρυκολακες, αντιθετως, ειναι μουχλιασμενοι, σαπιοι, αιμοδιψη τερατα που κατασπαραζουν ο,τι σε ανθρωπο τυχει να βρουνε στον δρομο τους.
Γενικα, οι ταινιες τρομου, εχουν φανατικο κοινο για τον εξης πιστευω λογο: Επειδη προσφερουν ενα
διωρο θεαμα που εκτος του οτι σε καθηλωνει με τους γρηγορους ρυθμους δρασης, σου παρεχει επιπλεον μια αποδραση απο τη πραγματικοτητα και τους πραγματικους κινδυνους της.
Οι ταινιες τρομου δεν ειναι..τρομακτικες. Δεν τις βλεπουμε για να τρομαξουμε, τις βλεπουμε για να κανουμε ενα διαλλειμμα απο τον πραγματικο τρομο. Τις βλεπουμε για να οριοθετησουμε τον εχθρο σε δρακουλες, ζομπι, λυκανθρωπους, δαιμονες, η ακομα και σε παρανοικους δολοφονους κατα συρροη, σε πραγματα που δεν υπαρχουν η και να υπαρχουν,
τουλαχιστον πιστευουμε οτι κατα 99% δε προκειται να συναντησουμε:)
Κ ειναι καθησυχαστικος αυτος ο τρομος απεναντι σε εναν ανυπαρκτο εχθρο.
Κι αυτη η τελετουργια εξορκισμου του ανυπαρκτου εχθρου-φοβου, απομακρυνει απο το μυαλο μας τους υπαρκτους εχθρους και φοβους.
Μια ταινια για εναν ναρκομανη που υποφερει, πχ το REQUIEM FOR A DREAM ειναι απειρως τρομακτικοτερη. Τρομακτικοτερη μπορει να ειναι και μια ταινια για ενα ζευγαρι μεσηλικων που χωριζει και καλειται να αντιμετωπισει πια τον κοσμο ο καθενας χωριστα, διχως τη προστατευτικη αγκαλια. Ποσο μαλλον οταν ο ενας πεθαινει, πχ στο ABOUT SCHMIDT, με το Νικολσον.
Η μια ταινια ακομα πιο ρεαλιστικη, που δειχνει τα υπαρκτα προβληματα ενος απολυμενου απο τη δουλεια του, και τη ντροπη που νιωθει απεναντι στην οικογενεια του, οπως το ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ.
Οι φανατικοι θαυμαστες ομως των ταινιων τρομου δε βλεπουν το Σινεμα ως ενα θεαμα στο οποιο συμμετεχουν και θελουν να προβληματιστουνε για οσα ηδη προβληματιζονται. Περισσοτερο το βλεπουν ως μια διωρη διαφυγη απο τη πραγματικοτητα, μια καποιου ειδους αλλοκοτη διασκεδαση, αλλοκοτη για οσους αντιπαθουν τις ταινιες τρομου, φυσιολογικοτατη για εκεινους.
Ενα παρακλαδι των ταινιων τρομου, ειναι και οι ταινιες με ζομπι.
Ο γκουρου και δημιουργος αυτων των ταινιων, ειναι ο Τζωρτζ Ρομερο. Στη κλασσικη ταινια του, THE NIGHT OF THE LIVING DEAD, ανθρωποφαγα ζομπι πολιορκουν τους κατοικους ενος σπιτιου,
και η καταληξη ειναι να τους κανουν ολους μια χαψια. Ο εκκεντρικος σκηνοθετης Ρομερο δεν επαψε να σκηνοθετει ταινιες αποκλειστικα με ζομπι, νομιζω οτι ειναι η μονιμη θεματολογια των ταινιων του!
ΤHE DAWN OF THE DEAD, THE DAY OF THE DEAD, LAND OF THE DEAD
(Μικρη διορθωση:Ψαχνοντας στο IMDB, ανακαλυψα οτι ο Ρομερο εχει σκηνοθετησει και ταινιες που δεν αφορουν Ζομπι, οπως το αρκετα καλο DARK HALF, βασισμενο σε μυθιστορημα του Στηβεν Κινγκ. Παρολα αυτα, οι περισσοτερες ταινιες του ακολουθουν την ιδια θεματικη και ακομα κι αυτες που δεν αφορουν ζομπι, παλι ταινιες τρομου ειναι)
Η υπαρξη των ζομπι οφειλεται -σε καποιες ταινιες- στη μολυνση του περιβαλλοντος και στο δηλητηριο που χυνουμε καθημερινα πανω στη Μητερα-Γη
(NIGHT OF THE LIVING DEAD, THE CRAZIES)
Περαν των οικολογικων ανησυχιων, συνηθως τα Ζομπι δεν ειναι παρα εκφανσεις του Κακου, πλασματα που γεννηθηκαν απο τις σκοτεινες Αβυσσους του Κακου, κι απειλουν να εξολοθρευσουν την ανθρωποτητα (πχ το πολυ καλο REC, η το DYLLAN DOG)
Αλλες φορες η παρουσια τους ειναι ανεξηγητη, απλα πεφτει η πρωτη δαγκωματια και μετα αρχιζει το σοου! Παντως, σε ολες ανεξαιρετως τις ταινιες, ακολουθειται σχεδον το ιδιο μοτιβο:
Η μολυνση μεταδιδεται αμεσα απο το δαγκωμα. Μοιαζει με τη λυσσα, ενα ζομπι σε δαγκωνει και μετα δεν υπαρχει γυρισμος. Ο,τι και να γινει, η κατασταση ειναι μη-αναστρεψιμη: Συντομα θα ψαχνεις κι εσυ για ανθρωπινη σαρκα. Εκτος να πεσουν πανω σου πολλα και σε κατασπαραξουν ολοσχερως, κατι που σαφως μοιαζει προτιμοτερο απο τη μετατροπη σου σε ενα καννιβαλικο πλασμα που εχει απωλεσει πληρως καθε τι ανθρωπινο πανω του, καθε ανθρωπινη υποσταση που πριν ειχε.
Απαξ και τα δοντια του χωθουν στη σαρκα σου, δεν υπαρχει διαφυγη.
Συνδεοντας λοιπον τη πρωτη φαινομενικα ασχετη παραγραφο με το θεμα των Ζομπι, εχω να πω οτι η μοναδικη ερμηνεια που ερχεται στο μυαλο μου, ειναι η εξης αλληγορια:
Κι αυτη η αλληγορια δεν ειναι τοσο η προφανης, η μετατροπη μας δηλαδη σε ενα ZOMBIE NATION,
υπνωτισμενα ζομπι που χειραγωγουνται εχοντας απωλεσει πληρως την ενεργητικοτητα και τη πρωτοβουλια. Ζωντανοι νεκροι που δε σκεφτομαστε, που δεν αντιδρουμε, που δεν ανατρεπουμε
αυτη τη σαπια σαπιλα του Καθεστωτος, πιο σαπια κι απο τη νεκρη μας σαρκα.
Η αλληγορια ειναι αλλη. Ειναι η φτωχεια που μεταδιδεται ακαριαια κι οχι η λυσσα.
Ειναι η φτωχεια αυτη που μας καταδικαζει στον αλληλοκαννιβαλισμο, η εξαθλιωση,
η ραγδαια προλεταριοποιηση των πρωην μικροαστων και μεσαιων στρωματων που νομιζαν οτι ειχαν εξασφαλισει μια αξιοπρεπη η και μια πλουσια ζωη και τωρα βλεπουν τα σπιτικα και τις γειτονιες τους να μετατρεπονται σε σκηνικα βγαλμενα απο τις φρικτοτερες ταινιες τρομου.
Αλλα αυτο που μας μολυνε, αυτο που θα μας μετατρεψει σε αιμοδιψη τερατα που θα στραφουνε ο ενας στη σαρκα του αλλου για να τραφουνε,
δεν ειναι-προς το παρον- τουλαχιστον μια οικολογικη καταστροφη.
Δεν ειναι ουτε η οργη του Θεου
(Η τουλαχιστον, αυτο ειναι κατι που θα απεκλειαν οι μη θρησκευομενοι)
Ειναι η ανεξελεγκτη ταση του Κεφαλαιου να θρεφεται απο ζωντανη σαρκα, απο τον ιδρωτα και το αιμα των εργαζομενων, να τους καταπινει μεσα στην αχνιστη χοανη του Κερδους του,
κι οταν ξεμενει απο σαρκες ζωντανων εργατων, αρχιζει να τρωει τις δικες του,
ενας Ουροβορος Οφις, που κατασπαραζει στη λυσσα τα ιδια τα κομματια του εαυτου του
(ασθενεστεροι καπιταλιστες)
και μετα αντε παλι απο την αρχη
ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΖΟΜΠΙ: ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ
Ειναι λοιπον η φτωχεια που μεταδιδεται οχι μονο με το δαγκωμα
(Εδω μπορει να γινει και ο συμβολισμος οτι η φτωχεια θα μας αναγκασει στο τελος να τρωμε ο ενας τον αλλον), αλλα με τον αερα, με το νερο ,με την αναπνοη μας, με τα παντα
διοτι οταν αρχιζει η υφεση στην οικονομια και μαγαζια αρχιζουν να κλεινουν το ενα μετα το αλλο, τοτε παυουν να καταναλωνουν εκεινοι που μπορουν να επενδυσουν, ενω οι υπολοιποι παυουν να καταναλωνουν επειδη δε μπορουν. Και η παραγωγη τελειωνει, και ο τρομος αρχιζει, και μπαινει η Οικονομια μας σε ενα σπιραλ θανατου οπως ειχε προφητεψει πριν εναμιση περιπου χρονο, ο μεγας φιλελληνας και συνδαιτημονας του Καθεστωτος Πασοκ, Τζωρτζ Σορος
ZOMBIE NATION που ελεγε και το παλιο τραγουδακι, ενα εθνος αποτελουμενο απο Ζομπι, που θα τρωει ο ενας τον αλλον, μεχρι να μη μεινει ανθρωπινη αξιοπρεπεια και υποσταση πουθενα.
Γιατι, τελικα, ακομα και στις ταινιες, τα πραγματικα θυματα ειναι τα ιδια τα ζομπι.
Δυστυχισμενες υπαρξεις που εχασαν καθε τι ανθρωπινο μεσα τους και περιφερονται αθλιοτερα κι απο ζωα στους δρομους των πρωην μεγαλουπολεων-νυν παραγκουπολεων
(Υστερα απο την ενσκηψασα καταστροφη), ψαχνοντας απεγνωσμενα για τροφη, ανικανα να επιτελεσουν ακομα και τις στοιχειωδεις ανθρωπινες λειτουργιες, λυσσασμενοι ο ενας απο τον αλλον
και ολοι μαζι να σερνουν το χορο της Καταστροφης,
εναν χορο που δε ξεκινησαν οι ιδιοι,
αλλα οι ιδιοι ειναι ανικανοι να σταματησουν,
ενα χορο Καταστροφης αλλα περισσοτερο, Αυτοκαταστροφης.
Κλεινω την αναρτηση με λιγα λογια για τη ταινια του Ρομερο, LAND OF THE DEAD,
μια αναφορα η οποια ελπιζω να δεσει λιγο περισσοτερο την αναρτηση.
Σε αυτη τη ταινια, η Καταστροφη εχει ηδη ερθει και τα Ζομπις (Φτωχεια) εχουν "κυριευσει" τον πλανητη. Αυτοι που καταφεραν να επιβιωσουν, δημιουργησαν μια Πολη-Οχυρο, εχοντας στησει μια περιμετρο η οποια τους προστατευει απο τα Ζομπι που απεγνωσμενα θελουν να εισβαλλουν μεσα εκει για να "τραφουν"
Σε αυτη τη Πολη, κανει κουμαντο ο Ντενις Χοπερ, που υποδυεται εναν μεγιστανα- Αφεντικο, που ουσιαστικα του ανηκει η Πολη, του ανηκουν τα παντα μεσα σε αυτην. Οι ανθρωποι μεσα εκει ουσιααστικα ειναι δουλοι του, ομως ειναι κατι που αποδεχονται αδιαμαρτυρητα, γιατι τουλαχιστον εκει παραμενουν "προστατευμενοι" απο τα αιμοδιψη Ζομπι.
Η απελπισια ομως κανει τα Ζομπι (εδω ειναι περισσοτερο ανθρωπινα απο ποτε, μαλιστα εχουν καταφερει και μια υποτυπωδη "αυτοργανωση"!)
να βρουν τελικα τροπους να εισβαλλουν στη Πολη. μια Πολη που αδιαφορει για το Χαος που υπαρχει απεξω και νομιζει οτι μπορει να προστατευτει -απο την Απελπισια που βασιλευει εκει εξω-
με συρματοπλεγματα και τειχη.
Και αυτοι που νομιζαν οτι τους προστατευουν τα συνορα και οι ντοπιου πλουτοκρατες-εξουσιαστες, ανακαλυπτουν με τον πλεον επωδυνο τροπο οτι ενας ειναι ο Θεος, τουλαχιστον στο υλικο Συμπαν
και αυτον καποτε θα προσκυνησουμε ολοι θελοντας και μη..
..κι αυτος ο Θεος λεγεται Αναγκη..
(Φανερες εδω οι αναφορες και οι επιρροες απο τη ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
του Εντγκαρ Αλαν Ποε.)
Ισως δυστυχως κι αυτη να ειναι η μοναδικη ελπιδα, και λεω δυστυχως γιατι δε πιστευω στο Χαος αλλα στη συντεταγμενη Ανατροπη.
Ισως δηλαδη η μονη ελπιδα να ειναι το Χαος και η Καταστροφη.
Να μη μεινει τιποτα ορθιο απο αυτη τη σαπια σαπιλα.
Να κατασπαραξουμε ο ενας τον αλλον, και ολοι μαζι τους πρωτεργατες της Σαπιλας,
και υστερα απο τα συντριμμια να φτιαξουμε τον κοσμο ξανα απο την Αρχη.
Το ιδανικοτερο εδω βεβαια θα ηταν να αποφυγουμε το πρωτο σκελος, δηλαδη το "ο ενας τον αλλον"
μακαρι δηλαδη, αλλα δεν το πολυβλεπω.
Φοβαμαι δηλαδη πως οταν "μολυνθουμε" απο τη φτωχεια και την εξαθλιωση,
η "ανθρωπινη σαρκα" -σε ενα μεταφορικο προς το παρον επιπεδο-
θα μας φαινεται νοστιμοτερη..
πηγη:celinathens.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου