Οι συμμορίες

Θυμάστε την περιόδο λίγο πριν τις ευρωεκλογές του 2009? Τα οικονομικά ματζούνια της κυβέρνησης (δώστε ζεστό χρήμα στις τράπεζες και Mercedes στο λαό) παραδόξως δεν λειτουργούσαν, οι βουλευτές είχαν αρχίσει να βγάζουν απαισιόδοξους ήχους μη-επανεκλογής, ο πρωθυπουργός ήταν εκτός φάσης και όλοι περίμεναν το παιχνίδι να τελειώσει.

Την ίδια περιόδο περνάμε και τώρα.
Η κυβέρνηση έχει αποτύχει ακόμα και με τα δικά της μέτρα.
Το έλλειμμα του 2010 έκλεισε στο δέκα κόμμα βλέπουμε τοις εκατό, το ίδιο προβλέπεται και για το 2011, οι βουλευτές έχουν αρχίσει να τσινάνε πως το άλογο που βρίσκονται καβάλα ήταν μάλλον ρουφιάνος (δηλαδή ψωράλογο) και ο πρωθυπουργός όπως πάντα βρίσκεται εκτός φάσης (όταν δεν βρίσκεται εκτός χώρας).

Μόνο που στο καινούργιο σκηνικό έχουν προστεθεί τώρα και διάφορες πολύ εμφανείς συμμορίες. Δηλαδή διάφορες οργανωμένες ομάδες ανθρώπων που έχουν στόχο την επίτευξη στόχων προσωπικών και της ομάδας τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό αποτέλεσμα που οι ενέργειες τους θα φέρουν.

Περίοπτη θέση σε αυτή την κατηγορία κατέχουν η τρόικα, η κομισιόν και η ΕΚΤ. Δηλαδή όλη αυτή την ομάδα διορισμένων ιδεολόγων της δεισιδαιμονίας του νεοφιλελευθερισμού που ψόφησε το 2007. Αφού εκβίασαν μέσω της ΕΚΤ την ιρλανδική κυβέρνηση να υποταχθεί στο εκεί μνημόνιο, και εκβίασαν μια μονοκομματική συναίνεσης προθύμων στην Πορτογαλία, ήρθαν τώρα στην ελλάδα ζητώντας απροκάλυπτα να αποικιοποιηθούμε αφού πρώτα φτιάξουμε ένα μονοκομματικό καθεστώς τύπου πορτογαλίας (ή ιαπωνίας αν θέλετε στην άλλη εκδοχή του). Όχι το σεπτέμβρη, όχι του χρόνου αλλά τώρα. Η μεγαλύτερη ηλιθιότητα αυτής της συμμορίας, είναι πως εκβιάζει κυβερνήσεις που είναι φιλικότατα προσκείμενες στη δεισιδαιμονία της. Κι αυτή η ανυπομονησία τους, δείχνει πως έχουν καταλάβει ότι το παιχνίδι τελειώνει, οπότε σαν νέοι τραπεζίτες, το σύνθημα γίνεται "ό,τι αρπάξουμε τώρα που γυρίζει".

Η ευρώπη ως το αποτέλεσμα της συμμαχίας μιας αριστοκρατίας γραφειοκρατών και πλουσίων, τρώει τα ψωμιά της πολύ γρήγορα.
Καθώς οι πιστώσεις καταρρέουν σαν τους σοβάδες ενός παραμελημένου οικοδομήματος και αυτοί που αισθάνονται ή είναι πλούσιοι λιγοστεύουν συνεχώς, εκλείπει στην ουσία και η μοναδικός ιστός νομιμοποιήσης αυτής της συμμορίας. Πως δημιουργούσε δηλαδή έναν κάποιο "πλούτο". Και μάλλον γρήγορα θα μάθουμε το αποτέλεσμα αυτής της κατάρρευσης. Αν δηλαδή οι ευρωπαίοι θα προτιμήσουν να ξανακλειστούν στα εθνικά καβούκια τους ή θα ξαναφτιάξουν από την αρχή αυτή την ένωση. Διότι μπορεί η ευρώπη να πεθαίνει ματαίως, σαν τους γερμανούς ριζοσπάστες δημοκράτες του 1848, αλλά η φαντασίωση της δημοκρατίας των πολλών είναι κάτι που το 1848 δεν πέθανε. Το εάν θα το επικυρώσουμε και σήμερα είναι κάτι που βρίσκεται στα χέρια μας.

Όσο για το χρέος, τα επιτόκια, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ίδιο τον καπιταλισμό, αυτά δεν είναι παρά μερικά -ιστορικά ορισμένα- εργαλεία. Μπορεί να παραμείνουν ενεργά, μπορεί και να ξεχαστούν. Ποιός άλλωστε θυμάται σήμερα πως οι αγγαρείες ήταν οι υποχρεωτικές εργασίες των δουλοπάροικων προς τον αφέντη τους?

techie chan