Γιατί στη ΣΥΡΙΑ δεν μπορεί να γίνει επέμβαση τύπου ΛΙΒΥΗΣ.Σύγκριση των χωρών.

Μόλις προχθές ο Βρετανός ΥΕΘΑ απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Συρία,ανάλογης μ΄ αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Λιβύη. Η σύγκριση των δύο χωρών,της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό τους,αλλά και των σχέσεων που έχουν με τα γειτονικά κράτη εξηγεί το γιατί.




Συρία

Ηγέτης Πρόεδρος Μπασάρ Αλ-Άσαντ

Χρόνος στην εξουσία 10 χρόνια

Πληθυσμός 22,5 εκατ.

Kατά κεφαλή ΑΕΠ 4.800 δολάρια

Eξαγωγές πετρελαίου (βαρέλια ανά ημέρα) 0.15m

Οι ξένες επενδύσεις (τελευταίο έτος) $ 9.7 δις

Στρατιωτικές δαπάνες (2009) $ 2.23 δις

Αδειες εξαγωγής όπλων (2009) € 2,7 εκατ.



Λιβύη

Ηγέτης συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι

Στην εξουσία 32 χρόνια

Πληθυσμός 6,6 εκατ.

Το κατά κεφαλή ΑΕΠ 13.800 δολάρια

Οι εξαγωγές πετρελαίου (βαρέλια ανά ημέρα) 1.5m

Οι ξένες επενδύσεις (τελευταίο έτος) $ 6,6 δισ.

Στρατιωτικών δαπανών (2009) $ 1.71δις

Αδειες εξαγωγής όπλων (2009) € 343.7 εκ.

Νομιμότητα της παρέμβασης

Συρία:Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπόρεσε καν να συμφωνήσει σχετικά με τη διατύπωση μιας δήλωσης που θα καταδίκαζε τη βία της κυβέρνησης.Η Ρωσία λέει ότι τα γεγονότα στη Συρία δεν συνιστούν απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.

Λιβύη :Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επιτρέπει "όλα τα αναγκαία μέτρα" για την προστασία των αμάχων στη Λιβύη. Τα μέλη του Συμβουλίου τόνισαν την υποστήριξη για μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων.

Ισορροπία των δυνάμεων

Συρία: Οι ένοπλες δυνάμεις της Συρίας είναι πολύ ισχυρότερες.325.000 τακτικός στραττός και περισσότερους από 100.000 παραστρατιωτικούς,διαθέτει το καθεστώς.

Οι επίλεκτες μονάδες του είναι απολύτως πιστές στην οικογένεια Άσαντ.


Λιβύη: Ο Καντάφι έχει 50.000 ισχυρό στρατό, αλλά και παραστρατιωτικές μονάδες που αποδείχθηκαν πιο επίμονες και καλύτερα εξοπλισμένες. Υπήρχαν ελπίδες της Δύσης για μαζικές αποστασίες στις ένοπλες δυνάμεις και την κυβέρνηση αλλά αυτές οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες.
Απειλές για τους αμάχους δικαιολογούν παρέμβαση

Σύμμαχοι

Συρία: έχει ισχυρή στήριξη από έναν σημαντικό περιφερειακό παίκτη, το Ιράν, με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Έχει μια ισχυρή σχέση με την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ. μακροχρόνιους δεσμούς με τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και της Χαμάς στη Γάζα, κάτι που αφήνει ανοιχτό ενδεχόμενο αντίποίνων.


Λιβύη:ο Καντάφι έχει εχθρούς σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην περιφέρειά του. Η Δυτική παρέμβαση είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είχε γίνει αν δεν είχε εγκριθεί από τον Αραβικό Σύνδεσμο, και δεν υποστηριζόταν ενεργά από μερικά κράτη του Κόλπου. Μόνο η Βενεζουέλα τάχθηκε σθεναρά υπέρ του Καντάφι, ενώ η Ζιμπάμπουε ήταν μία από τις λίγες χώρες που είναι πρόθυμη να του δώσει ασφαλές καταφύγιο, αν παραιτηθεί.

Περιφερειακές συνέπειες της παρέμβασης

Συρία: Απρόβλεπτες αλλά σχεδόν σίγουρα σοβαρές. Η εγγύτητα με το Ισραήλ προκαλεί κινδύνους. Θα ήταν πιθανό να αποσταθεροποιήσουν τον Λίβανο, όπου η Χεζμπολάχ έχει μια στενή σχέση με τη Συρία και το Ιράν.

Λιβύη: Η Λιβύη έχει λίγους φίλους και είναι τοποθετημένη μεταξύ δύο κρατών που έχουν υποστεί τη δική τους δημοκρατική επανάσταση και δεν έχουν καμία συμπάθεια για το καθεστώς Καντάφι।

πηγη:www.onalert.gr

Ψάχνουν τους κλέφτες, αθωώνουν τους πλούσιους της Βουλής

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Η απογοητευτική κατάσταση που παρουσίασε χθες η Βουλή, κατά την συζήτηση για την σύσταση (άλλης μιας) Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής που θα διενεργήσει (άλλη μια) προκαταρκτική εξέταση για την υπόθεση των υποβρυχίων (που έγερναν και τώρα δεν γέρνουν πια) έχει και μια επιπλέον θλιβερή πτυχή.

Σχεδόν όλοι όσοι μίλησαν, έκαναν και έναν πρόλογο σχετικά με το πώς πρέπει να ελέγχονται τα «πόθεν έσχες», ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών δεν προέρχονται από άνομες δραστηριότητες – δηλαδή από μίζες.

Επί του προκειμένου έχουν ακουστεί κατά καιρούς (και χθες) τα πάντα: Να δημοσιοποιούνται τα «πόθεν έσχες» στο διαδίκτυο. Να γίνει έλεγχος της περιουσιακής και οικονομικής κατάστασης όλων και οι μεταβολές αυτών στα τελευταία σαράντα σχεδόν χρόνια. Να ανοίγουν λογαριασμοί. Να χτυπήσουμε κάτω σαν χταπόδια τις off-shore. Να δημεύονται περιουσίες με συνοπτικές διαδικασίες. Να γίνεται πραγματικός έλεγχος του «πόθεν» και όχι απλώς να καταγράφεται το «έσχες». Να γίνεται έλεγχος από ανεξάρτητη επιτροπή με την συμμετοχή δικαστών. Και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.

Προκαλεί αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα έχει αποδεχθεί πως υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν στο μέλλον πολιτικοί προδότες, πολιτικοί που παίρνουν μίζες σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, αλλά ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο να εντοπίσει και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους κλέφτες.

Προκαλεί επίσης αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι σε μια δημόσια συζήτηση μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής, υπήρξαν μέλη της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας που συνέδεσαν τις μίζες με το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεών μας, εμφανίζοντας (για λόγους δικής τους αυτοπροβολής; ανοησίας; άγνοιας κινδύνου;) έναν στρατό που θα μπορούσε να ηττηθεί αύριο το πρωί!

Προκαλεί τέλος αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι άλλοι τους σιγοντάρισαν, περίπου λέγοντας από το βήμα της Βουλής πως «έτσι είναι, αλλά μην τα λέτε, διότι μας ακούνε οι Τούρκοι»!

Λόγια, λόγια, λόγια. Εκθέσεις ιδεών και εξυπνακισμοί. Αυτοπροβολή σε βάρος της χώρας που μαστίζεται από την οικονομική κρίση και υποχρεώνεται να περιορίσει τις αμυντικές της δαπάνες χωρίς να πληγεί το αξιόμαχο των δυνάμεών της.

Ένα πράγμα δεν μας είπαν χθες: Γιατί χρειάζεται να κατατίθενται κάθε χρόνο στη Βουλή σελίδες ολόκληρες με περιουσιακά στοιχεία; Για ποιο λόγο έχουμε την πιο πλούσια Βουλή του κόσμου (για να μνημονεύσω και το ερώτημα που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ο Χρήστος Πασαλάρης); Τι τα χρειάζονται όλα αυτά; Πώς γίνεται ο λαός να πένεται και οι εκπρόσωποί του να είναι πάμπλουτοι; Υπάρχει σήμερα πολιτικός που θα «πεθάνει στην ψάθα»;

Με λίγα λόγια, έχουν μπει πάλι αντίθετα οι πόλοι: Αντί να αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο οι πολιτικοί μας έχουν τόσο μεγάλη εξάρτηση από τα υλικά αγαθά – και να τους κρίνουμε με βάση αυτήν την βουλιμία τους – ψάχνουμε να βρούμε αν νομίμως απέκτησαν αυτά τα αγαθά.

Άντε και τα απέκτησαν νομίμως – με κληρονομιές, με δάνεια, με επιτυχείς επαγγελματικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες. Εκεί είναι το θέμα;

Έχουν οδηγήσει την χώρα στην εξαθλίωση και στον εξανδραποδισμό και πρέπει να αποδεχθούμε πως ήσαν ικανοί να αυξήσουν τις προσωπικές τους περιουσίες, αλλά ανίκανοι να διαχειριστούν το κράτος, το οποίο έριξαν στα βράχια;

Δεν είναι ύποπτο αυτό; Διχασμένες προσωπικότητες μας κυβερνούν; Δεν προλαβαίνουν να σώσουν το κράτος επειδή ασχολούνται με την διόγκωση της δικής τους προσωπικής περιουσίας; Περνούν τον καιρό τους παίρνοντας δάνεια (αλήθεια γιατί τους τα δίνουν με τόση ευκολία;) και κάνοντας αγορές; Βρίσκουν χρόνο γι’ αυτό, αλλά όχι για να ασχοληθούν με τις υποθέσεις του κράτους; Κτηματομεσίτες είναι; Θέλουν να αποδείξουν πως είναι αρκετά πλούσιοι από μόνοι τους, οπότε δεν θα χρειασθεί να κλέψουν; Έχουν περισσότερες ανάγκες από τους «κοινούς θνητούς»;

Μήπως θέλουν να μας αποδείξουν ότι επαξίως καταλαμβάνουν τα δημόσια αξιώματα, αφού είναι τόσο ικανοί στην διαχείριση των οικονομικών τους υποθέσεων;

Μα αν οι Έλληνες πολιτικοί διαχειρίζονταν τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας με την ίδια δεξιοτεχνία που διαχειρίστηκαν τα προσωπικά τους οικονομικά και περιουσιακά στοιχεία, τότε δεν θα είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα.

Έχουμε, όμως, πρόβλημα. Επομένως, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Οπότε, ακόμη και ο έλεγχος του «πόθεν» χάνει την αξία του. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία του «έσχες». Και το ερώτημα που πρέπει να κυριαρχήσει είναι «γιατί έσχες;». Τι τα χρειάζεσαι όλα αυτά; Είσαι διαφορετικός από τον μέσο Έλληνα που αρκείται να αποκτήσει – με μεγάλο αγώνα – ένα σπίτι και ένα εξοχικό και ένα αυτοκίνητο; Είσαι καλύτερος;

Αλλά στην Ελλάδα δεν ψήφισε ποτέ κανείς με βάση το «έσχες». Λες και θεωρούν όλοι αυτονόητο ότι πρέπει οι πλούσιοι να κάθονται στα έδρανα της Βουλής, ως τρόπαιο της κοινωνικής επιτυχίας τους. Τρέχουν οι φτωχοί, οι μεσαίοι, αυτοί που ιδρώνουν για να εξυπηρετήσουν το δάνειο της πρώτης κατοικίας για να τους επιβραβεύσουν με την ψήφο τους. Δουλικότητα; Σύνδρομο; Κόμπλεξ κατωτερότητας; Άγνωσται οι βουλαί του λαού.

Το «έσχες», λοιπόν. Αυτό είναι το θέμα. Το «πόθεν» δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ. Δεν υπάρχει τόσο ηλίθιος κλέφτης που θα εντάξει σε δήλωση του «πόθεν έσχες» το προϊόν της διαφθοράς του.

Θέλουμε εδώ και τώρα να μάθουμε για ποιο λόγο επιδίδονται σε κούρσα απόκτησης περιουσιακών στοιχείων. Γιατί πουλάνε και αγοράζουν, φουσκώνοντας τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Τελικό ερώτημα: Δέχονται να απαλλαγούν από τις περιουσίες τους, να αποποιηθούν τον πλούτο τους, να εκποιήσουν τα περιττά υπέρ ενός σκοπού – αν έμπαινε αυτός ο όρος προκειμένου να συνεχίσουν να εκπροσωπούν τους φτωχούς και τους μικρομεσαίους;

Τρελό; Ουτοπικό; Εκτός τόπου; Δονκιχωτικό; Σουρεαλιστικό; Πρόταση αιθεροβάμονος;

Συμφωνώ. Και επιστρέφω αμέσως στην πραγματικότητα: Δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.

Αλλά και πάλι, γιατί σπεύσατε να με αποπάρετε; Ήδη απαγορεύεται η συμμετοχή πολιτικών και άλλων αξιωματούχων στις off-shore. Θα μου πεις, άντε πιάστους. Αλλά άλλο πράγμα είναι να επιτρέπεται να παίζεις στο Χρηματιστήριο (θυμάστε; Έτσι, με την εσωτερική πληροφόρηση που εξασφάλιζαν λόγω θέσης, χτίστηκαν περιουσίες) και άλλο να απαγορεύεται.

Φυσικά, αυτά έπρεπε να είναι αυτονόητα, να μην χρειάζονται νόμοι. Πολιτική είναι να ασχολείσαι με τη ζωή των άλλων, όχι με την δική σου.

Αλλά αφού πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι, ποιον θα έβλαπτε μια διάταξη στο Σύνταγμα που θα απαγορεύει σε όσους μετέχουν του δημόσιου βίου να διατηρούν περιουσίες και τραπεζικούς λογαριασμούς πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο που θα οριστεί αυστηρά; (Συμπεριλαμβανομένων και συζύγων και τέκνων, φυσικά).

Άλλη λύση εκτός από την απαξίωση και την περιφρόνηση του πλούτου δεν υπάρχει.

Σε κίνδυνο ..λουκέτου τρία εργοστάσια ζάχαρης-καταστροφή των αγροτών.

Αντιμέτωπα με λουκέτο βρίσκονται τα εργοστάσια της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης σε Πλατύ, Σέρρες και Ορεστιάδα μετά την απόφαση των αγροτών να μην σπείρουν τεύτλα, θεωρώντας «αδύναμα» και ανεπαρκή τα προβλεπόμενα οικονομικά κίνητρα.

Συγκεκριμένα, φέτος σπάρθηκαν μόνον 50.000-60.000 στρέμματα όταν ο στόχος σποράς σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΕΒΖ, Χρυσόστομο Γερούκη, ήταν 150.000 στρέμματα, με αποτέλεσμα η παραπάνω σπαρμένη έκταση να αποδώσει παραγωγή μόνον 30.000-40.000 τόνων ζάχαρης, δηλαδή το ένα τέταρτο έως ένα πέμπτο της εθνικής ποσόστωσης των 158.000 τόνων. Οι υπόλοιποι τόνοι που χρειάζονται για να καλυφθεί η εθνική ποσόστωση αναμένεται να παραχθούν εκτός της χώρας μας σε Γαλλία και Γερμανία για λογαριασμό της ΕΒΖ με τη μέθοδο του «φασόν», πριν συσκευαστούν υπό την ετικέτα της εταιρείας και επιστρέψουν και στην ελληνική αγορά, όπου η ετήσια ζήτηση υπολογίζεται σε 320.000 τόνους.

Μάλιστα, η παραπάνω απόφαση προκάλεσε την αντίδραση της περιφερειακής επιτροπής Κ. Μακεδονίας του ΠΑΣΟΚ, η οποία ανέφερε ότι η περιορισμένη σπορά τεύτλων, λόγω και της έλλειψης οικονομικών κινήτρων προς τους αγρότες από την ΕΒΖ, θέτει σε κίνδυνο τη συνέχιση της λειτουργίας των ζαχαρουργείων Πλατέος, Σερρών και Ορεστιάδας. Επίσης αναφέρει χαρακτηριστικά πως η ΕΒΖ μετατρέπεται «από καθετοποιημένη αγροτική βιομηχανία .. σε εμπορικό τμήμα εισαγωγής ζάχαρης».

Ωστόσο, από την πλευρά της διοίκησης της ΕΒΖ, διαψεύστηκε οποιαδήποτε απόφαση για κλείσιμο των μονάδων. Οι ίδιοι παράγοντες σε δηλώσεις τους στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τόνισαν ότι το τοπίο αναμένεται να ξεκαθαρίσει περισσότερο μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαΐου, κατά την επόμενη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας.

Από την πλευρά των εργαζομένων ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων, Μανώλης Λαγογιάννης, σε δηλώσεις του ανέφερε ότι οι «εταιρείες που θα παράγουν φασόν τη ζάχαρη της ΕΒΖ ζητούν εκατομμύρια ευρώ, ενώ εάν είχαμε αποφασίσει να δώσουμε 800.000 ευρώ στους αγρότες, η ζάχαρη αυτή θα παραγόταν εδώ». Μάλιστα, ο ίδιος αμφισβητεί αν οι σπαρμένες με τεύτλα εκτάσεις φτάνουν ακόμη και στις 60.000 στρέμματα, όπως υποστηρίζουν κύκλοι της διοίκησης. Υποστηρίζει δε ότι ήδη «έπιασε δουλειά» και η τράπεζα, που έχει αναλάβει ρόλο συμβούλου για την εξεύρεση αγοραστή του μεριδίου της ΑΤΕ στην ΕΒΖ.

«Την επόμενη εβδομάδα, πιθανώς την Πέμπτη, θα συναντηθούμε με τη διοίκηση της ΕΒΖ για να συζητήσουμε τις εξελίξεις. Πρέπει να γίνει σε όλους κατανοητό ότι για τον καθορισμό του μέλλοντος της ΕΒΖ είναι επιβεβλημένη η διαβούλευση με τους εργαζομένους. Αλλιώς θα πέσουν μηνύσεις κατά προσώπων», προειδοποιεί ο κ. Λαγογιάννης.



πηγη bankingnews.gr

Γιατί δεν αφήνουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει

Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο.. αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο.
Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.

Τα CDS, τα περιβόητα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας, που κατά το γνωστό παραλληλισμό επιτρέπουν σε κάποιον να αγοράσει ασφάλιση για το σπίτι του γείτονα και να γίνει πλούσιος μόλις αυτό καεί, βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του προβληματισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη βάση του οποίου θα δοθεί και η απάντηση στο ερώτημα των δισεκατομμυρίων: μπορεί να επιτραπεί μια χρεοκοπία στη μεγαλύτερη νομισματική ένωση ανεξάρτητων κρατών;

Τα δεδομένα του προβλήματος, όπως τονίζουν στο S10 έγκυρες τραπεζικές πηγές, έχουν ως εξής: n Όλα τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, από την απλή επιμήκυνση μέχρι το γενναίο «κούρεμα» πιστωτών, έχουν σήμερα από μόνα τους πάψει να απασχολούν σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα για τις ενδεχόμενες παρενέργειές τους, οι οποίες θα ήταν δυσβάστακτες αν το ίδιο γεγονός είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο.

n Νεότερα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δείχνουν ότι στα τέλη του 2010 η συνολική έκθεση (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ξένων τραπεζών στην Ελλάδα είχε μειωθεί δραστικά στα 160 δισ. δολ. Τη μεγαλύτερη έκθεση έχουν γαλλικές (53 δισ.) και γερμανικές (34 δισ.) τράπεζες. Τα ποσά αυτά είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρά σε σχέση με το ενεργητικό των τραπεζών και με την κεφαλαιακή τους βάση, που έχει στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά.

n Στη χειρότερη περίπτωση θα χρειασθούν μικρές ενέσεις κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις και τους μετόχους για να αντιπαρέλθουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να αντέξουν στο κόστος ακόμη και μιας σχετικά «βαριάς» αναδιάρθρωσης του χρέους, έστω και με ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έχει συσταθεί με πρωτοβουλία της τρόικας, όχι τυχαία, και έχει «προικιστεί» με κεφάλαιο 10 δισ. ευρώ.

Αν, λοιπόν, το ελληνικό πρόβλημα εξετασθεί από αυτή τη στενή οπτική γωνία, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δώσει αύριο το πρωί την άδειά της, για να τελειώσει το «ελληνικό μαρτύριο του αργού θανάτου» και να ικανοποιηθεί ο Βρετανός σχολιαστής για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά. Όμως, στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος βρίσκεται καλά τοποθετημένη η «βόμβα» των CDS, που αυτή την περίοδο για τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή, πριν από οποιαδήποτε απόφαση για μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη.

Το μυστικό της υπόθεσης των CDS έχει δύο οπτικές προσέγγισης:

n Από την πλευρά των πωλητών των CDS, δηλαδή των μεγάλων τραπεζών με αξιολόγηση «τριπλού Α», που πουλάνε σε επενδυτές τα συμβόλαια κάλυψης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, αυτό που δεν αποκαλύπτει η ΕΚΤ, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια, είναι ότι οι μεγαλύτεροι πωλητές τέτοιων συμβολαίων είναι τα..καμάρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι κορυφαίες τράπεζες της ευρωζώνης (γαλλογερμανικής, κυρίως, προέλευσης). Αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός (credit event), δηλαδή μια επιβεβλημένη σε όλους τους κατόχους ομολόγων αλλαγή των όρων των τίτλων, θα ενεργοποιηθούν τα CDS και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν εκτεθειμένες σε υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, που θα τις «γονατίσουν», ενώ οι αρχές θα έχουν τη δυσάρεστη πολιτικά υποχρέωση να ενισχύσουν με κεφάλαια των φορολογουμένων τραπεζικά ιδρύματα που ουσιαστικά «τζογάρισαν» στη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης και «κάηκαν».

n Από την πλευρά των αγοραστών των CDS, το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: υπάρχει ένα νομικό «παράθυρο» στα συμβόλαια, που αν το αξιοποιήσουν κατάλληλα όσοι επεξεργασθούν το σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ακριβοπληρωμένων για τους αγοραστές συμβολαίων. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε μια ανταλλαγή ομολόγων σε εθελοντική βάση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί το χρέος, τα CDS χάνουν εντελώς την αξία τους, καθώς δεν θα υπάρχει το πιστωτικό γεγονός που θα τα ενεργοποιεί. Έτσι χάνουν δισεκατομμύρια οι αγοραστές των λεγόμενων «γυμνών» CDS, δηλαδή όσοι τα απέκτησαν μόνο για κερδοσκοπία, χωρίς να κατέχουν ομόλογα που χρειάζονται ασφάλιση κινδύνου (βλ. το παράδειγμα με το ασφαλιστήριο για το σπίτι του γείτονα). Σε αυτή την περίπτωση κερδίζουν μεν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά χάνουν τα κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, που θα είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες για να κλείσουν τα συμβόλαια CDS και υπάρχει ένας άλλης τάξεως κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.

Ακόμη χειρότερα για την ΕΚΤ, όμως, είναι τα πράγματα σε σχέση με μια τρίτη κατηγορία επενδυτών. Αυτών που έπαιξαν το φαινομενικά απλό κερδοσκοπικό παιχνίδι, όπου αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) με «τρελές» αποδόσεις και παράλληλα ασφάλιζαν τον κίνδυνο αυτών των τοποθετήσεων με αγορές CDS. Οι διαφορές ανάμεσα στις αποδόσεις των ομολόγων και στο κόστος ασφάλισης ήταν σταθερά θετικές και όχι ασήμαντες (ξεπερνούσαν οριακά τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων), γι’ αυτό και το παιχνίδι αυτού του είδους είχε νόημα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, όπως λένε τραπεζικοί παράγοντες, όταν κλιμακώθηκε η κρίση στην περιφέρεια ουσιαστικά οι μόνοι αγοραστές ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας ήταν η ίδια η ΕΚΤ και οι κερδοσκόποι που ασφάλιζαν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τις επενδυτικές θέσεις τους.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα; Αν επιλεγεί για την Ελλάδα μια λύση αναδιάρθρωσης που θα ενεργοποιεί τα CDS, οι επενδυτές που προαναφέρθηκαν θα «κάνουν τζάκποτ» εις βάρος των μεγάλων τραπεζών. Αν επιλεγεί μια λύση εθελοντικής αναδιάρθρωσης, όμως, οι ίδιοι επενδυτές θα δουν τα χαρτιά των CDS που έχουν στα χέρια τους να χάνουν εντελώς την αξία τους και είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε μαζική έξοδο όχι πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και πιθανόν από άλλες, λιγότερο «ασθενείς» χώρες της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Η ΕΚΤ ακόμη προσπαθεί να υπολογίσει, χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα όμως, ποιες διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το ντόμινο σε αυτή την περίπτωση και πόσο ασφαλείς είναι οι άλλες, πλην της Ελλάδας, περιφερειακές οικονομίες.

Στην αρχή της ελληνικής κρίσης είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απαγορευθούν τα «γυμνά» CDS και να τεθούν αυστηροί κανόνες εποπτείας για τα CDS αντιστάθμισης κινδύνου. Η ιδέα, την οποία υποστήριξε και ο Γ. Παπανδρέου, είχε κερδίσει έδαφος στις τάξεις των ηγετών της ευρωζώνης, αλλά τελικά απορρίφθηκε επειδή στο παρασκήνιο μπλόκαραν την υλοποίησή της οι μεγάλες τράπεζες, που έβλεπαν μεγάλα κέρδη από αυτή την αγορά συμβολαίων ασφάλισης.

Τώρα, το πρόβλημα των CDS «στοιχειώνει» όλες τις προσπάθειες εξόδου της ευρωζώνης από την κρίση χρέους, αφού κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για τη μια ή την άλλη λύση που θα περιλαμβάνει μια αναδιάρθρωση χρέους, υπό τον φόβο ότι θα ανοίξει ένα τραπεζικό «κουτί της Πανδώρας» με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε εξωφρενικά προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια, για να συζητηθεί το 2013 η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν ο χρόνος θα έχει γιατρέψει τις πληγές που άνοιξαν οι τραπεζίτες με τις ολέθριες επιλογές τους και τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.


πηγη sofokleous10.gr

Ιστορίες χρεοκοπίας 70 χωρών σε 200 χρόνια

Τα ελληνικά «συμπτώματα» και οι προειδοποιήσεις σε ΗΠΑ - Βρετανία του Αμερικανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

Τα υψηλά χρέη οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει μελέτη του Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών των ΗΠΑ (ΝΒΕR) και ύστερα από αυτή τη διαπίστωση, χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Βρετανία θα πρέπει να νιώθουν άβολα. Από την καταγραφή όλων των χρεοκοπιών σε 70 χώρες τους τελευταίους δύο αιώνες το συμπέρασμα είναι σαφές: καμία χώρα με υψηλό δημόσιο και εξωτερικό χρέος δεν απέφυγε την πτώχευση.

Με βάση τα ευρήματα της μελέτης και της καθηγήτριας Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, Κάρμεν Ρέινχαρτ, ο κίνδυνος πτώχευσης της Ελλάδας ήταν προδιαγεγραμμένος από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, καθώς είχε όλα τα «συμπτώματα»: απότομη αύξηση του δανεισμού του ιδιωτικού τομέα, πτώση των δημοσίων εσόδων, μεγάλη αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων. Το μόνο που έλλειπε ήταν το «σκάσιμο» κάποιας φούσκας, που ιστορικά οδηγεί στην «απόλυτη χρεοκοπία» όταν συνυπάρχουν τα παραπάνω. Και για κάποιους ήρθε. Ισως η πιστωτική κρίση (subprime) που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007 να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σύμφωνα με τα κριτήρια της Ρέινχαρτ, τα θεμέλια για μια πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας είχαν μπει από τη δεκαετία του 1980, όταν το δημόσιο χρέος από το 24% εκτινάχθηκε στο 80%. Δηλαδή, σε υψηλότερο επίπεδο από της Βρετανίας σήμερα, που απειλείται με δημοσιονομική κρίση.

Καταστροφικός συνδυασμός

Η Ρέινχαρτ μαζί με τον γνωστό οικονομολόγο Κένεθ Ρόγκοφ σε άλλη μελέτη του 2009 είχαν διαπιστώσει ότι απότομη μείωση των δημοσίων εσόδων που συνοδεύεται με αύξηση ελλειμμάτων και χρέους κατά 86% εντός τριετίας οδηγούν σε υποβαθμίσεις πιστοληπτικής ικανότητας και πολλές φορές στη χρεοκοπία. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ξεκινούν από το 1891 (πρώτη χρεοκοπία Αργεντινής) και φτάνουν μέχρι την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της Ινδονησίας το 1999 - 2000. Μία παρόμοια κρίση είχε προηγηθεί το 1931 στην Αυστρία, που οδηγήθηκε σε χρεοκοπία το 1932.

Σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη της Ρέινχαρτ που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο, η πιο ισχυρή αιτία που οδηγεί ένα κράτος σε αδυναμία πληρωμών είναι το υψηλό χρέος. Ακολουθεί η κρίση στο τραπεζικό σύστημα, ενώ λιγότερες ήταν οι περιπτώσεις που ο υπερπληθωρισμός (άνω του 500%) οδήγησε σε πτώχευση.

Ενα ακόμη συμπέρασμα είναι ότι τα υψηλά χρέη του ιδιωτικού τομέα είναι αυτά που προηγούνται μιας τραπεζικής κρίσης, ενώ δεν συνδέονται άμεσα σε μεγάλο βαθμό με τη χρεοκοπία κρατών. Αποτελούν όμως πρόδρομα σημάδια. Μάλιστα, παρατηρείται ότι το χρέος στον ιδιωτικό τομέα κορυφώνεται όσο πλησιάζει η κρίση. Τα χρέη εξακολουθούν να αυξάνονται ως ποσοστό του ΑΕΠ και μετά τη χρεοκοπία, επειδή μειώνεται το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Επίσης, μετά τη χρεοκοπία ή την κρίση, τα ιδιωτικά χρέη μετατρέπονται σε δημόσια. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 1980.

Ρέινχαρτ και Ρόγκοφ καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το υψηλό χρέος του ιδιωτικού τομέα είναι πιο ευαίσθητο όταν σκάνε φούσκες. Επίσης, πρόδρομο σημάδι επερχόμενης κρίσης αποτελεί η ταυτόχρονη άνοδος του βραχυπρόθεσμου χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού), όπως συνέβη στο Μεξικό. Και τα πιο επικίνδυνα είναι τα αποκαλούμενα «κρυφά χρέη του ιδιωτικού τομέα». Είναι αυτά που δημιουργούνται με την παροχή κρατικών εγγυήσεων.

Βρετανία, ΗΠΑ, Ιαπωνία

Κι αν η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία πρέπει να ανησυχούν σήμερα, η Ελλάδα θα έπρεπε να λάβει τα μέτρα εδώ και πολλά χρόνια. Σήμερα, ανησυχεί η Βρετανία με δημόσιο χρέος 68% του ΑΕΠ, αλλά με έλλειμμα μεγαλύτερο του 11%. Ανησυχούν οι ΗΠΑ και μιλούν για ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής με δημόσιο χρέος 86% του ΑΕΠ, το οποίο όμως προβλέπεται να ξεπεράσει το 100% το 2011. Εντονότερος είναι ο προβληματισμός για την Ιαπωνία, με δημόσιο χρέος που αγγίζει το 200%.

Στην Ελλάδα, από το 2000 μέχρι σήμερα το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε, αφού από 141 δισ। ευρώ εκτινάχθηκε το 2009 στα 273 δισ. ευρώ και φέτος προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι θα ξεπεράσει τα 296 δισ. ευρώ. Ετσι, το δημόσιο χρέος σήμερα ξεπερνάει το 100% και το εξωτερικό χρέος είναι ακόμη μεγαλύτερο (περίπου 400 δισ. ευρώ), ενώ το δημοσιονομικό έλλειμμα ανέρχεται κοντά στο 14%. Τα χρέη του ιδιωτικού τομέα ανέρχονται σήμερα στο 107% του ΑΕΠ, όταν το 2005 ήταν στο 76,4% και το 2000 στο 43,3%.

πηγη:news.kathimerini.gr

Σε 2,5 ώρες και με 70 ευρώ η ίδρυση επιχείρησης

Σε χρόνο-ρεκόρ δυόμισι ωρών και με κόστος μόλις 70 ευρώ μπορεί πλέον να δημιουργηθεί μια νέα ομόρρυθμη ή ετερόρρυθμη επιχείρηση, αξιοποιώντας την υπηρεσία one stop shop, την οποία μεταξύ άλλων προσφέρει και το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης (ΕΕΘ).

Της Μπέττυς Κυριακίδου

Kiriakidoub@makthes.gr

Η λειτουργία της εν λόγω υπηρεσίας, όπως ανέφερε χθες στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου ο πρόεδρος του ΕΕΘ Μιχάλης Ζορπίδης, αποτελεί πολύ θετικό βήμα για την πάταξη της γραφειοκρατίας και την εξοικονόμηση χρημάτων, καθώς μέχρι σήμερα για τη σύσταση μιας επιχείρησης απαιτούνταν περίπου 20 εργάσιμες ημέρες και 500-600 ευρώ.

“Από την εφαρμογή του μέτρου μέχρι σήμερα έχουν συσταθεί από την υπηρεσία μίας στάσης του ΕΕΘ έξι από τις 35 εταιρείες που έχουν εξυπηρετηθεί σε όλη τη χώρα”, ανέφερε ο κ. Ζορπίδης, προσθέτοντας ότι ο χρόνος-ρεκόρ του επιμελητηρίου είναι δυόμισι ώρες και αφορά δύο επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα του real estate.

Τα προβλήματα

Ωστόσο, συμπλήρωσε ότι το εν λόγω μέτρο παρουσιάζει πρακτικά και ουσιαστικά προβλήματα:

• Από το μέτρο εξαιρούνται οι ατομικές επιχειρήσεις, αλλά και οι ΟΕ και οι Ε.Ε., για τις οποίες απαιτείται ειδική αδειοδότηση, όπως για παράδειγμα τουριστικά γραφεία, φροντιστήρια, εταιρείες υγειονομικού ενδιαφέροντος κτλ. Σε περίπου δύο μήνες εκτιμάται ότι θα μπορούν να ενταχθούν στο μέτρο και οι ατομικές επιχειρήσεις, ενώ πρόταση του ΕΕΘ είναι να ενταχθούν και οι εταιρείες που απαιτούν ειδικές αδειοδοτήσεις, προσκομίζοντας μια υπεύθυνη δήλωση ότι πληρούν όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές λειτουργίας, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Στη συνέχεια ο αρμόδιος φορέας θα πρέπει να πραγματοποιεί δειγματοληπτικούς ελέγχους προκειμένου να ελέγξει τη νομιμότητά τους.
• Τα επιμελητήρια δεν είναι συνδεδεμένα on line με το ΙΚΑ και τον ΟΑΕΕ και η επικοινωνία πραγματοποιείται μέσω φαξ και τηλεφώνων, γεγονός που μπορεί να καθυστερήσει πολύ τις διαδικασίες. Και αυτό το πρόβλημα εκτιμάται ότι θα λυθεί τους επόμενους μήνες.

“Αν αντιμετωπιστούν και τα παραπάνω θέματα, η επιχειρηματικότητα θα απεμπλακεί εντελώς από τις αγκυλώσεις και την εκμετάλλευση των επιτήδειων, που έχουν στήσει βιομηχανία πλουτισμού, χαρακωμένοι πίσω από την πολυνομία και την απαιτούμενη γραφειοκρατία”, υπογράμμισε ο κ. Ζορπίδης.

Για τη διαδικασία της υπηρεσίας μίας στάσης και με στόχο την απλούστευση των γραφειοκρατικών απαιτήσεων και την εξυπηρέτηση των μελών του το ΕΕΘ έχει εκπαιδεύσει τους υπαλλήλους που ασχολούνται με τις εγγραφές στο μητρώο του, οι οποίοι αναλαμβάνουν για λογαριασμό των επιχειρήσεων τη διεκπεραίωση όλων των διαδικασιών για την εγγραφή τους στην εφορία και τον ΟΑΕΕ, τη δημοσίευση του καταστατικού στο οικείο πρωτοδικείο, καθώς και την είσπραξη όλων των σχετικών τελών απεμπλέκοντας τους ενδιαφερόμενους από πολυήμερη ταλαιπωρία. “Φροντίζουμε μάλιστα και την έκδοση ΑΦΜ και ΑΜΚΑ σε όσους δεν διαθέτουν”, σημείωσε ο ίδιος.

Πιστοποίηση και στα ΚΕΠ

Και τα ΚΕΠ θα μπορούν να λειτουργούν ως υπηρεσία μίας στάσης για τη σύσταση ομόρρυθμων και ετερόρρυθμων εταιρειών (κάθε μορφής) που δεν απαιτούν συμβολαιογραφικό έγγραφο, εφόσον λάβουν τη σχετική πιστοποίηση, σύμφωνα με κοινή υπουργική απόφαση. Φορέας πιστοποίησης των ΚΕΠ ορίζεται η γενική γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης του υπουργείου Εσωτερικών, ενώ ο φορέας πιστοποίησης των ΚΕΠ διατηρεί ηλεκτρονικό μητρώο όπου καταχωρούνται τα πιστοποιημένα ΚΕΠ.

Ποια είναι τα βήματα για τη δημιουργία επιχείρησης

Οι ενδιαφερόμενοι για τη σύσταση ΟΕ ή ΕΕ προσκομίζουν τα δικαιολογητικά που απαιτούνται, καθώς και τα δικαιολογητικά εκπροσώπησης.

Γίνεται ο έλεγχος των δικαιολογητικών.

Αρχίζει η ηλεκτρονική καταχώρηση. Τα στοιχεία που καταχωρούνται κατά σειρά είναι:

• νομική μορφή,
• εξουσιοδότηση,
• καταχώρηση στοιχείων υπεύθυνου επικοινωνίας,
• έλεγχος ΑΦΜ υπεύθυνου,
• εισαγωγή στοιχείων μελών εταιρείας και έλεγχος ΑΦΜ μελών,
• επιβεβαίωση στοιχείων μελών φυσικών ή νομικού προσώπου,
• προετοιμασία αίτησης για καταχώρηση στο ΓΕΜΗ,
• είσπραξη ειδικού τέλους εγγραφής,
• έλεγχος επωνυμίας και διακριτικού τίτλου,
• προεγγραφή στο ΓΕΜΗ,
• έλεγχος φορολογικών ενημεροτήτων με βάση το ΑΦΜ,
• έλεγχος ασφαλιστικών ενημεροτήτων ΟΑΕΕ,
• έλεγχος ασφαλιστικών ενημεροτήτων ΙΚΑ.

Πηγή: Εφημερίδα Μακεδονία

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΕΗ

Το νέο άρθρο του Βασίλη Βιλιάρδου


Η διάχυτη ατμόσφαιρα μίας κρίσης χρέους προσφέρει τα αναγκαία προσχήματα, έτσι ώστε να ακολουθήσει μία ολοκληρωτική εκποίηση επιχειρήσεων και να παραδοθεί η χώρα-στόχος στον έλεγχο των πολυεθνικών εισβολέων. Προβλέποντας ότι, η μεγάλη «μάχη» των αποκρατικοποιήσεων στη χώρα μας θα δοθεί σύντομα στο «πεδίο» της ΔΕΗ, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε πως, “Τα τραυματικά γεγονότα, τα οποία προκαλούν την εξασθένηση των αντιστάσεων μίας κοινωνίας, με αποτέλεσμα....
να μην λαμβάνονται υπ’ όψιν από τους κυβερνώντες οι επιθυμίες των ψηφοφόρων τους, δεν βασίζονται πλέον στη βία – όπως κάποτε συνέβαινε με τη βοήθεια των δικτατορικών καθεστώτων. Οι κρίσεις του χρέους υποχρεώνουν πια τις χώρες «να προβαίνουν σε ιδιωτικοποιήσεις ή να πεθαίνουν», σύμφωνα με αξιωματούχο του ΔΝΤ, ο οποίος αναφερόταν στη μεγαλύτερη εκποίηση επιχειρήσεων, σε εξευτελιστικές τιμές, η οποία έγινε ποτέ στον κόσμο – σε αυτήν δηλαδή που ακολούθησε την ασιατική κρίση”.

Κατά τον M.Gandhi τώρα, “Μία ένοπλη σύρραξη ανάμεσα σε έθνη μας προκαλεί φρίκη. Όμως ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι καλύτερος από μία ένοπλη σύρραξη – είναι σαν μία χειρουργική επέμβαση. Ένας οικονομικός πόλεμος αποτελεί ένα παρατεταμένο μαρτύριο, ενώ οι καταστροφές του δεν είναι λιγότερο τρομακτικές από εκείνες του καθαυτού, του συμβατικού δηλαδή πολέμου”.

Ας μην ξεχνάμε δε ότι, “Όταν μία αντιπροσωπεία του ΔΝΤ «επισκέπτεται» μία χώρα, θέτοντας σαν προϋπόθεση για την εκχώρηση δανείων τον περιορισμό των κοινωνικών και λοιπών δαπανών, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ. Το ΔΝΤ απαιτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και βιομηχανιών, με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος «εισβολής» για τη Δύναμη που εκπροσωπεί, από αυτό που θα είχε ο ανελέητος βομβαρδισμός των νοσοκομείων, των σχολείων και των βιομηχανιών - όπως στο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Το αποτέλεσμα όμως, για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: Η απόλυτη καταστροφή της” (M.Chossudovsky).

Περαιτέρω, σύμφωνα με την Simone de Beauvoir, σε συνδυασμό με τη σημερινή θέση της Ελλάδας και τη σκιώδη διακυβέρνηση της, “Η κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη. Υπάρχουν επομένως δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της ή, διαφορετικά, την απορρίπτεις εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα μέρη της”

Επομένως, στην περίπτωση της Ελλάδας, είτε αποδεχόμαστε την ξένη κατοχή με όλες τις «μεθόδους» της (μνημόνια, εκποίηση ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών στοιχείων, περιορισμός των αμοιβών, στασιμοπληθωρισμός, ανεργία, εξαθλίωση κλπ), είτε την απορρίπτουμε εξ ολοκλήρου - «εκδιώκοντας» τους εισβολείς (ανάπτυξη ή χρεοκοπία). Δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος λοιπόν, όπως αυτός που θέλουν να μας πείσουν κάποια πολιτικά κόμματα μας.

Ολοκληρώνοντας, “Όπως δεν υπάρχει ήπιος τρόπος για να θέσεις μία χώρα υπό κατοχή εναντίον της θέλησης των πολιτών της, δεν υπάρχει ειρηνικός τρόπος για να στερήσεις από τους ανθρώπους όσα χρειάζονται για να ζουν με αξιοπρέπεια– εκτός ίσως από μία μεθοδική, σκόπιμα «ενορχηστρωμένη» κρίση δημοσίου χρέους, η οποία έχει δρομολογηθεί, σιωπηλά και μυστικά, αρκετά χρόνια πριν, με την ενδοτική βοήθεια ορισμένων ιθυνόντων της”.

Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ

Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία (M.Friedman), στην οποία στηρίχθηκε η επέλαση του μονοπωλιακού καπιταλισμού (Wall Street), “Μόνο μία κρίση – είτε είναι πραγματική, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως τέτοια – οδηγεί σε ουσιαστικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μία κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύουμε ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές, οι οποίες να μπορούν να αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες - να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως εκείνη τη στιγμή που το πολιτικά αδύνατον (όπως η λεηλασία μίας χώρας με τη θέληση της), θα καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο”.

Η κρίση, στην οποία αναφέρεται η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αυτή δηλαδή που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του μονοπωλιακού καπιταλισμού (πολυεθνικές, τράπεζες), δεν είναι προφανώς στρατιωτική, αλλά οικονομική. Αυτό που εννοεί είναι ότι, οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται συνήθως από μία εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία ευρίσκεται μεταξύ των τριών παρακάτω αντικρουόμενων ομάδων και συμφερόντων:

(α) Η πρώτη ομάδα είναι οι εργαζόμενοι στη χώρα της, οι οποίοι επιθυμούν θέσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς τους, κοινωνικές παροχές, περισσότερο ελεύθερο χρόνο κλπ.

(β) Η δεύτερη ομάδα είναι οι «ιθαγενείς» επιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες δηλαδή των μέσων παραγωγής, οι οποίοι επιθυμούν χαμηλούς φόρους, χαλαρές ρυθμίσεις (διευκόλυνση των απολύσεων κλπ), περιορισμένες αυξήσεις μισθών κα.

(γ) Η τρίτη ομάδα είναι οι ξένοι επενδυτές, πολυεθνικές και χρηματοπιστωτικός κλάδος, οι οποίοι επιθυμούν πλήρη ελευθερία κινήσεων - έτσι ώστε να μπορούν να λεηλατούν ανενόχλητοι τον εθνικό πλούτο, χωρίς να πληρώνουν φόρους και με το χαμηλότερο δυνατό κόστος λειτουργίας.

Η Πολιτική λοιπόν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτές τις αντικρουόμενες δυνάμεις, εκ των οποίων η πολυπληθέστερη (εργαζόμενοι) αποτελεί τους ψηφοφόρους της, ενώ η μειοψηφία (επιχειρηματίες, πολυεθνικές) τουςχρηματοδότες της (σε αντίθεση με άλλες διαδικασίες, όπως αυτές που καθορίζουν τις αποφάσεις στο ΔΝΤ, στη Δημοκρατία οι ψήφοι δεν είναι ανάλογοι με τον πλούτο των εκλογέων – μία ψήφο δηλαδή έχει ο πάμπλουτος και μία ο πάμπτωχος).

Εάν όμως ξεσπάσει μία σοβαρή οικονομική κρίση, όπως αυτή σήμερα στη χώρα μας, η οποία προκλήθηκε (αφορμή) από την απίστευτα καταστροφική διαχείριση του δανειακού μας προβλήματος, αμέσως μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης μας, ενώ επιδεινώθηκε από την οικονομικά παράλογη υφεσιακή πολιτική του ΔΝΤ (το οποίο όμως είναι εκπαιδευμένο να αντιμετωπίζει τις κρίσεις όχι ως προβλήματα προς επίλυση, αλλά ως ευκαιρίες επέκτασης και εισβολής), επισκιάζονται όλα τα άλλα - οπότε οι ηγέτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι είναι αναγκαίο, ή ισχυρίζονται αυθαίρετα ότι είναι αναγκαίο, «στο όνομα» της αντιμετώπισης μίας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

Συμπερασματικά λοιπόν, κατά μία έννοια οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της Δημοκρατίας – αποτελούν δηλαδή «κενά» στο συνηθισμένο πολιτικό βίο, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση των πολιτών και για συναίνεση.

Τέλος, σύμφωνα με τη «θεωρία της κρίσης», την οποία φαίνεται να αντέγραψε ο νεοφιλελευθερισμός από τον κομμουνισμό (όπως συνέβη με τις κεντρικά κατευθυνόμενες τράπεζες – άρθρο μας), «Όπως τα κραχ στις αγορές μπορούν να επιφέρουν μία κομμουνιστική επανάσταση, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως φασιστικές αντεπαναστάσεις» - οδηγώντας προφανώς στην βασιλεία των αγορών, μέσα από την αποκρατικοποίηση της πολιτικής εξουσίας, συχνά με τη βοήθεια κάποιωνδιατεταγμένων ΜΜΕ.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Η Μ. Βρετανία υπό την M.Thatcher, όπως οι Η.Π.Α. υπό τον R.Reagan, ήταν οι πρώτες χώρες, στις οποίες κυριάρχησε το νεοφιλελεύθερο «δόγμα» – με την πλήρη αποκρατικοποίηση του δημοσίου τους, η οποία οδήγησε σήμερα τις δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις αφενός μεν στην υποταγή τους στο Καρτέλ, αφετέρου στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (το συνολικό χρέος της Μ. Βρετανίας υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της, με το δημόσιο να έχει μηδενικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ στις Η.Π.Α., τη «βασίλισσα» των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των αγορών, τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα ελλείμματα έχουν εκτοξευθεί στα ύψη).

Περαιτέρω, επειδή ο δρόμος προς την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του δημοσίου «διέρχεται» υποχρεωτικά μέσα από τον «πόλεμο» με τα εργατικά συνδικάτα, στις Η.Π.Α. απολύθηκαν 14 χιλιάδες περίπου ελεγκτές της εναέριας κυκλοφορίας, ενώ στη Μ. Βρετανία διεξήχθη ο «πόλεμος» εναντίον του συνδικάτου των ανθρακωρύχων - από τους οποίους εξαρτιόταν ολόκληρη η χώρα για το φωτισμό και τη θέρμανση της (όπως συμβαίνει με τη ΔΕΗ στην Ελλάδα).

Η ευκαιρία για την πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας παρουσιάστηκε με την επιτυχή έκβαση του πολέμου των νησιών Φόκλαντ. Όταν λοιπόν το 1984 απέργησαν οι ανθρακωρύχοι, η αντιπαράθεση της κυβέρνησης μαζί τους παρουσιάστηκε ως συνέχεια του πολέμου με την Αργεντινή – ενώ απαιτήθηκε μία εξ ίσου βίαιη λύση. «Έπρεπε να πολεμήσουμε τον εξωτερικό εχθρό στα Φόκλαντ και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος είναι ένας πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος, αλλά εξίσου επικίνδυνος για την ελευθερία», είχε ανακοινώσει τότε με θράσος η βρετανίδα πρωθυπουργός - «καταγράφοντας»τους βρετανούς εργάτες ως «εσωτερικό εχθρό» και εξαπολύοντας όλη την ισχύ του κράτους εναντίον των απεργών.

Φυσικά είχε φροντίσει προηγουμένως, με τη βοήθεια των αμερικανών συμβούλων της, να «αποδομήσει» μεθοδικά τους ανθρακωρύχους-συνδικαλιστές, διοχετεύοντας έντεχνα σκάνδαλα στα ΜΜΕ σχετικά με ατασθαλίες, καθώς επίσης με διάφορες άλλες ενέργειες ορισμένων ιδιοτελών συνδικαλιστών, οι οποίοι ήταν διεφθαρμένοι (παραλληλισμός με τη ΔΕΗ – ξαφνικό «πόρισμα» του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης κλπ). Προφανώς, η πληροφόρηση προερχόταν από τις μυστικές υπηρεσίες, αφού μέσα στα συνδικάτα διείσδυσαν πολλοί πράκτορες και πληροφοριοδότες, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα και τις κατοικίες όλων των συνδικαλιστών – ακόμη και το λαϊκό εστιατόριο, στο οποίο σύχναζαν οι ηγέτες του συνδικάτου.

Ο απώτερος στόχος της μεθοδικής, της ύπουλης καλύτερα «επίθεσης», ήταν ο διασυρμός των συνδικαλιστών, στα μάτια της κοινής γνώμης. Όπως έχει πει άλλωστε ο J.Schumpeter, «Ο διασυρμός αντικαθιστά την αντίκρουση, καθώς το μέσο ακροατήριο αγνοεί κατά κανόνα πλήρως το γεγονός ότι, ένας διασυρμός καλύπτει συχνά την αδυναμία διάψευσης».

Για παράδειγμα, όταν ο λαός ακούει ότι κάποιοι συνδικαλιστές είναι διεφθαρμένοι, έχοντας αποκομίσει μεγάλες αμοιβές, ότι χρηματίζονται κλπ, σχηματίζει τη γνώμη ότι, όλοι οι συνδικαλιστές είναι διεφθαρμένοι - οπότε δεν αντιτίθεται στο ξεπούλημα της επιχείρησης, το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα αφενός μεν την αύξηση της ανεργίας, αφετέρου τον τριπλασιασμό των τιμών του ρεύματος (όπως συμβαίνει σήμερα με τη ΔΕΗ στην Ελλάδα, προφανώς στα πλαίσια των σχεδίων εκποίησης της - η οποία είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα όσο αμύνονται οι συνδικαλιστές, ενώ είναι μια κερδοφόρα κοινωφελής επιχείρηση).

Συνεχίζοντας, αφού η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας είχε εξωθήσει έντεχνα τους ανθρακωρύχους σε απεργία, έτσι ώστε να τοποθετηθεί εναντίον τους «σύσσωμη» η κοινή γνώμη, λόγω των προβλημάτων στην ηλεκτροδότηση και στη θέρμανση, παράλληλα με την «διοχέτευση» σκανδάλων (είχε ισχυρισθεί ακόμη και ότι ο ηγέτης του συνδικάτου ήταν πράκτορας της Μ15, έχοντας ως αποστολή του να αποσταθεροποιήσει και να υπονομεύσει το συνδικάτο), εισήλθε στο δεύτερο στάδιο του σχεδίου της – την αστυνομική βία, με την οποία «κατεστάλησαν» οι απεργιακές κινητοποιήσεις.

Όπως συνέβη με τον πόλεμο των Φόκλαντ, δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον για διαπραγματεύσεις, αλλά μία «στοχευμένη» αποφασιστικότητα να συντριβεί το συνδικάτο, ανεξαρτήτως κόστους – το οποίο, αφού κινητοποιήθηκαν πάνω από 3.000 αστυνομικοί, ήταν τεράστιο. Τελικά τα σχέδια της κυβέρνησης πέτυχαν, αφού οι εργάτες πεινούσαν και δεν μπορούσαν να αντέξουν τη μαζική επίθεση εναντίον τους.

Η συντριπτική αυτή ήττα του συνδικάτου των ανθρακωρύχων έστειλε ουσιαστικά ένα καθαρό μήνυμα στις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις λέγοντας τους έμμεσα ότι: “Αφού η κυβέρνηση έφτασε στα άκρα για να λυγίσει τους ανθρακωρύχους, από τους οποίους ολόκληρη η χώρα εξαρτιόταν για το φωτισμό και τη θέρμανση της, θα ήταν αυτοκτονία για τα ασθενέστερα συνδικάτα, τα μέλη των οποίων εργαζόταν σε λιγότερο κρίσιμους τομείς της οικονομίας, να αμφισβητήσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές”.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας έχουμε την άποψη ότι, εάν τελικά «υποταχθεί» το συνδικάτο της ΔΕΗ, το οποίο θεωρούμε ως ένα από τα ισχυρότερα στη χώρα μας, «επιτρέποντας» το ξεπούλημα μίας επιχείρησης, η οποία «έχει πρόσβαση» ουσιαστικά σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων, η εκποίηση των υπολοίπων κερδοφόρων εταιρειών του Δημοσίου (ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, Διεθνής Αερολιμένας κλπ) δεν θα συναντήσει καμία αντίσταση εκ μέρους των εργαζομένων τους – ενώ θα έχει δυστυχώς τη σύμφωνη γνώμη των Ελλήνων Πολιτών, οι οποίοι έχουν υποφέρει πράγματι στο παρελθόν από την κάκιστη συμπεριφορά πολλών συνδικαλιστικών οργανώσεων (μη εξαιρουμένης της ΔΕΗ).

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η ΔΕΗ δεν θα κάνει ακόμη περισσότερα λάθη και δεν θα εξωθηθεί σε απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες θα προκαλέσουν την οργή των Πολιτών – οδηγώντας την επιχείρηση στο ξεπούλημα. Επίσης ότι θα μπορέσει να εξυγιάνει τα εργατικά συνδικάτα της, εκδιώκοντας άμεσα και τιμωρώντας παραδειγματικά όλους όσους υπέπεσαν σε σφάλματα ή είναι συνεργοί των «κατακτητών».

Τέλος ότι, οι συνδικαλιστές θα λειτουργήσουν με σύνεση, κινητοποιούμενοι για θέματα που αφορούν ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Για παράδειγμα, τοποθετούμενοι εναντίον της είσπραξης των δημοτικών τελών εκ μέρους της εισηγμένης επιχείρησης, τα οποία δίνουν μία εσφαλμένη εικόνα ακρίβειας στους λογαριασμούς ρεύματος - παρά το ότι η χρέωση της κιλοβατώρας είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη.

Η ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς - με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά «διαφύγουν», μέσω των πολυεθνικών, στο εξωτερικό (φοροαποφυγή), ταυτόχρονα με την αύξηση των τιμών, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος για την Ελλάδα αλλά, αντίθετα, η ζημία θα πολλαπλασιασθεί.

Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξάνει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή.

Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αύξηση των φόρων, μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).

Επομένως, γιατί θα έπρεπε η ΔΕΗ να προβεί σε αθρόες απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας, η οποία «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα, υπεραξίες) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων; Ας μην ξεχνάμε ότι, μετά την «εισβολή» του ΔΝΤ στη Βραζιλία, μόνο η Petrobras παρέμεινε στην ιδιοκτησία του δημοσίου (χάρη στους συνδικαλιστές της) - ενώ η Χιλή υποφέρει από έλλειψη ακόμη και πόσιμου νερού, μετά την άλωση της από τις πολυεθνικές.

Συμπερασματικά λοιπόν, δεν είμαστε σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων μας, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας.

Πόσο μάλλον αφού, η ενδεχόμενη πώληση όλων των εισηγμένων επιχειρήσεων του δημοσίου σήμερα, δεν θα αποφέρει παραπάνω από 7 δις € στα ταμεία του κράτους – το έλλειμμα μας δηλαδή για περίπου τρεις μήνες (!) ή τους τοκογλυφικούς τόκους που πληρώνουμε (άρθρο μας) για περίπου 5 μήνες. Ταυτόχρονα θα επιβαρύνει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μας, αφού δεν θα εισπράττονται πλέον μερίσματα, θα αυξηθεί η ανεργία και θα περιορισθούν τα φορολογικά έσοδα – λόγω της διαδεδομένης «φοροαποφυγής» των πολυεθνικών.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

“Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία κλπ, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις – πλέον, όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά στις πλούσιες χώρες της Δύσης, όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ”.

Με βάση τα παραπάνω, η επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας, αποκτά μία εντελώς διαφορετική εικόνα – αφού πρόκειται για μία χώρα της Ευρωζώνης, η οποία αποτελεί ένα εξαιρετικά πλούσιο «λάφυρο» για τους κυρίαρχους των αγορών. Επομένως, ο πόλεμος εναντίον των πανίσχυρων δυνάμεων κατοχής, έτσι όπως αυτές «επιτίθενται» με τα καταστροφικά οικονομικά «εργαλεία» τους (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, Εταιρείες Αξιολόγησης, Επενδυτικές Τράπεζες, Διεθνείς επενδυτές, Οικονομολόγοι, Οικονομικός Τύπος, εσωτερικές ολιγαρχίες κλπ), είναι πολύ δύσκολο να κερδηθεί – εκτός εάν δεν καταστραφεί η κοινωνική συνοχή και δεν μεσολαβήσουν εμφύλιοι πόλεμοι (ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, πολίτες εναντίον συνδικαλιστών, μισθωτοί εναντίων ελευθέρων επαγγελματιών, μεσαίες επιχειρήσεις εναντίον μικρών κλπ).

Ας μην ξεχνάμε ότι, η «ορθόδοξη» προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους,συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα, τα οποία αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία.

Κλείνοντας είναι ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε ότι, η εγκατάσταση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στη Βολιβία δρομολογήθηκε από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση – με τα μέλη του κόμματος της να αγνοούν εντελώς ότι, ο ηγέτης τους είχε κλείσει μία συμφωνία πολύ πριν στο «παρασκήνιο». Με εξαίρεση τον υπουργό οικονομικών, καθώς επίσης τον υπουργό σχεδιασμού, οι οποίοι ανήκαν στην ενδοτική «μυστική ομάδα», ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός δεν είχε καν αναφέρει στο νεοεκλεγμένο υπουργικό του συμβούλιο την ύπαρξη της «ομάδας έκτακτης ανάγκης» - της «σκιώδους εξουσίας» δηλαδή στη χώρα του, ισχυριζόμενος ότι ό ίδιος λαμβάνει ελεύθερα τις τελικές αποφάσεις.

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα το βιβλίο «Η κρίση των κρίσεων», το οποίο περιλαμβάνει επιλεγμένα οικονομικά άρθρα του 2009.

http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2335.aspx

07/08/2008 Η συγκριτική εικόνα της Ελλάδας σχετικά με το κόστος του χρήματος

Για όσους θέλουν να θυμούνται...

Τρίτη στην κατάταξη των χωρών με τις καλύτερες αποδόσεις στις προθεσμιακές καταθέσεις, δεύτερη φθηνότερη στα νέα στεγαστικά δάνεια, αλλά και τρίτη ή πρώτη από άποψη ακρίβειας στα νέα καταναλωτικά και στα παλαιά καταναλωτικά δάνεια αντίστοιχα. Αυτή είναι η εικόνα που προκύπτει για τη χώρα μας, κατά τη σύγκρισή της με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης σε ό, τι αφορά το κόστος χρήματος, όπως αποτυπώνεται στα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για την εξέλιξη των επιτοκίων τον μήνα Ιούνιο.

Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν την υψηλή κατάταξη των ελληνικών τραπεζών στις αποδόσεις για προθεσμιακές καταθέσεις έως 1 έτος, που μεσοσταθμικά διαμορφώθηκαν στο 4,84%, αμέσως μετά το 5,11% της Κύπρου και το 4,88% της Φινλανδίας. Στη στεγαστική πίστη, οι ελληνικές τράπεζες, προσφέρουν τα πιο ανταγωνιστικά επιτόκια (5,05%), αμέσως μετά το Λουξεμβούργο, που βρίσκεται σε θέση αναπνοής με επιτόκιο 5,03%. Τα δύσκολα είναι στην καταναλωτική πίστη, όπου η σύγκριση δεν ευνοεί όσους Ελληνες, καταφεύγουν στις τράπεζες για νέο καταναλωτικό δάνειο. Το επιτόκιο που μεσοσταθμικά θα πληρώσουν διαμορφώνεται στο 8,65%, κατατάσσοντας τη χώρα μας στην 3η πιο ακριβή θέση, αμέσως μετά την Πορτογαλία με 12,09% και την Ισπανία 9,25%.

Το γεγονός μάλιστα ότι το 8,65% της Ελλάδος, αποτελεί μια μεσοσταθμική σύγκριση που περιλαμβάνει και τα επιτόκια που προσφέρουν οι τράπεζες για την αναχρηματοδότηση παλαιών δανείων και τη μεταφορά υπολοίπων, δεν επιτρέπει ασφαλή συμπεράσματα για το κόστος των καταναλωτικών δανείων, που στην πραγματικότητα είναι πολύ υψηλότερο και προσεγγίζει εκείνο των πιο ακριβών χωρών. Αντίστοιχη είναι η εικόνα που προκύπτει και για το κόστος χρήματος με το οποίο επιβαρύνονται όσοι έχουν πάρει καταναλωτικό δάνειο κατά το παρελθόν, οι οποίοι πληρώνουν τα πιο ακριβά επιτόκια (8,13%) στην Ευρωζώνη. Αν πάντως οι αυξημένες καθυστερήσεις στην καταναλωτική πίστη, ερμηνεύουν τα αυξημένα επιτόκια, δεν φαίνεται να υπάρχει επαρκή ερμηνεία για τα επιτόκια που πληρώνουν οι Ελληνες για υπερανάληψη, τα οποία είναι τα πιο ακριβά (14,49%) και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης.

ΠΗΓΗ:kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_07/08/2008_280324

Πολεμούν την μαφία με κατασχέσεις

Καραμπινιέροι μαζί με έναν από τους αρχηγούς της Ντραγκέτα

Στην κατάσχεση ακινήτων αξίας 190 εκ ευρώ προχώρησαν οι καραμπινιέροι και η ιταλική οικονομική αστυνομία στη διάρκεια συνδυασμένης επιχείρησης σε Καλαβρία, Λομβαρδία, Καμπάνια και Ρώμη.

Τα ακίνητα ανήκαν σε μια «οικογένεια» της Ντράγκετα (της καλαβρέζικης μαφίας) και πρόκειται για 44 σπίτια, 4 βίλες, 60 οικόπεδα, ενώ κατασχέθηκαν και 150 περίπου αυτοκίνητα.

Σύμφωνα με τις ιταλικές εισαγγελικές αρχές, οι κατασχέσεις οδηγούν στην ουσιαστική εξόντωση μιας από τις πιο επικίνδυνες «φαμίλιες», της οποίας τα μέλη στερήθηκαν κάθε περιουσιακού στοιχείου.

Παράλληλα, λουκέτο μπήκε και σε δύο επαγγελματικές ποδοσφαιρικές ομάδες, μέσω των οποίων οι μαφιόζοι έκαναν ξέπλυμα χρήματος, αλλά και κέρδιζαν επιρροή στην κοινή γνώμη.

Στο Ρέτζιο Καλάμπρια, μια κάθε άλλο παρά εύπορη περιφέρεια της Ιταλίας, σε δύο μόνο χρόνια έχουν κατασχεθεί χρήματα και ακίνητα ύψους 1,6 δις ευρώ!

πηγη:www.elzoni.gr

Το χρεωμένον φυγείν αδύνατον

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης

ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ να το πάρουμε απόφαση… Δεν βγαίνει! Κάναμε ό,τι μπορούσαμε κι ό,τι αντέχαμε να κάνουμε! Κόψαμε μισθούς, κόψαμε συντάξεις, στείλαμε κόσμο και κοσμάκη στην ανεργία, απολύσαμε συμβασιούχους, μειώσαμε δαπάνες, κόψαμε φάρμακα και ιατρικές εξετάσεις, εκβιάσαμε μικρομικρούς και μικρομεσαίους επιχειρηματίες, βάλαμε έκτακτες εισφορές, εισπράξαμε περαιώσεις, αφήσαμε απλήρωτους εκείνους που έπρεπε να έχουν πληρωθεί και δώσαμε πολυετή ομόλογα σε εκείνους που έπρεπε να έχουν πάρει μετρητά, αλλά είναι εμφανές πως δεν βγαίνει! Το χρέος μεγαλώνει, το έλλειμμα αυξάνεται κι όλα δείχνουν πως και τα δανεικά τελειώνουν.

Εν τω μεταξύ, αυξάνεται καθημερινώς ο αριθμός των οικονομολόγων, οι οποίοι συστήνουν αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ως μόνη λύση. Μιλάνε για «κούρεμα»! Ηδη, ακούγεται πως εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τα ελληνικά κρατικά ομόλογα θα ήταν διατεθειμένοι να χάσουν το 30% και το 40%, αρκεί να τα ξεφορτωθούν. Επειδή, όμως, οι επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία από μια αναδιάρθρωση θα είναι σκληρές και για εμάς τους Ελληνες, η κυβέρνηση αρνείται να προσφύγει σε μια τέτοια λύση και λέει πως θα το παλέψει μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός μας.

Παραλλήλως, ζητά από εμάς, τους πολίτες, να κατανοήσουμε την κατάσταση και να βοηθήσουμε αγογγύστως. Τέτοιες στιγμές, θυμάμαι πως, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, όταν ήταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, είπε: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για εσένα! Ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου!». Και αποφασίζω να βοηθήσω την πατρίδα μου προτείνοντας μία λύση που, ώς τώρα, δεν δείχνουν να την έχουν σκεφτεί οι εγκέφαλοι αυτής της κυβέρνησης.

Η λύση είναι η εξής: Καλούμε όλους τους δανειστές μας να μας επισκεφτούν. Τους φιλοξενούμε με τον καλύτερο τρόπο, πλουσιοπάροχα, και στη συνέχεια τους ανακοινώνουμε το σχέδιό μας. Τους λέμε:

«Ξέρουμε πως σας χρωστάμε πολλά και ξέρουμε και πως δεν μπορούμε να σας εξοφλήσουμε. Για να μην εξαγγείλουμε πως πτωχεύουμε και βρεθείτε να έχετε χάσει όλα αυτά τα τεράστια ποσά μέσα σε μια ημέρα και μας πάθετε τίποτα, ακούστε τι θα κάνετε… Θα γράψετε αναλυτικά, πίσω από την πόρτα των ιδρυμάτων σας, τα ποσά που σας χρωστάμε. Κάθε πρωί θα σβήνετε και από ένα μικρό ποσό. Πριν καν το καταλάβετε, θα ξυπνήσετε ένα πρωί και δεν θα σας χρωστάμε τίποτα!».

Δεν θέλω να με ευχαριστήσει ο Παπακωνσταντίνου, αλλά νομίζω πως του βρήκα τη λύση!

πηγη:activistis.gr

Το πανόραμα των προθεσμιακών – Τι προσφέρει η κάθε τράπεζα

Νέο τοπίο, με υψηλά επιτόκια, ειδικά προνόμια, ακόμα και δωροεπιταγές για τους καταθέτες έχει δημιουργηθεί στον τραπεζικό στίβο.

Η εκτίναξη των spread, που ουσιαστικά αποκόπτει τους τραπεζίτες από τη διατραπεζική αγορά, η αύξηση των αποδόσεων στα έντοκα γραμμάτια και η σταθερή μείωση των χαρτοφυλακίων αναγκάζει τους τραπεζίτες να πληρώσουν ακριβά τη ρευστότητα που αντλούν από τους καταθέτες.
Μάλιστα, σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου τα υψηλά επιτόκια ήταν προνόμιων μόνο για εκείνους που διέθεταν μεγάλα διαθέσιμα, πλέον οι τράπεζες προσφέρουν υψηλές αποδόσεις σε αποταμιευτικούς λογαριασμούς στους πελάτες που προσθέτουν από 20 ευρώ το μήνα. Παράλληλα, για πρώτη φορά, εκτός από τους τόκους, έχουν φτάσει να δίνουν δωροεπιταγές για αγορές από σούπερ μάρκετ ή πρατήρια βενζίνης.
Την ίδια στιγμή, τα επιτόκια παραμένουν σε υψηλά επίπεδα καθώς, ανάλογα µε την τράπεζα αλλά και το ύψος της κατάθεσης, μπορεί κανείς να αξιώσει αποδόσεις άνω του 4% Βέβαια, για να εξασφαλιστούν υψηλά επιτόκια στα σύνθετα προϊόντα θα πρέπει να τηρηθούν συγκεκριμένοι όροι, όπως για παράδειγμα ο καταθέτης να µη σηκώσει από τον λογαριασμό χρήματα για ορισμένο διάστημα. Σε άλλες περιπτώσεις, το προνομιακό επιτόκιο αφορά μόνο συγκεκριμένο ποσό ενώ τα υπόλοιπα χρήματα τοκίζονται µε πολύ χαμηλότερους όρους.

Δείτε τις καλύτερες προσφορές των τραπεζών

Εθνική Τράπεζα: Κλιμακωτή κατάθεση με διπλάσιους τόκους το Πάσχα, το Καλοκαίρι και τα Χριστούγεννα
Alpha Bank: Κλιμακωτή προθεσμιακή κατάθεση με επιτόκιο έως 4,6%
Eurobank: Προθεσμιακή κατάθεση με επιτόκια που αυξάνονται κάθε μήνα
Πειραιώς: Αποταμιευτικός λογαριασμός με επιτόκιο 4% για ποσά από 20 ευρώ το μήνα
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο: Κλιμακωτή κατάθεση με επιτόκιο έως 6%
ΑΤΕBank: Ευέλικτη προθεσμιακή κατάθεση διάρκειας 18 μηνών
Emporiki Bank: Προθεσμιακή κατάθεση έως 18 μηνών με επιτόκια έως 6,5%
Marfin Bank: Bonus οι τόκοι ενός μήνα με τη λήξη της κατάθεσης
Τράπεζα Κύπρου: Λογαριασμός μισθοδοσίας με επιτόκιο έως 5%
Millennium Bank: Δωροεπιταγές έως 20 ευρώ το μήνα για τους καταθέτες
Citibank: Λογαριασμός ταμιευτηρίου για αυτόματη εξόφληση λογαριασμών
Attica Bank: Λογαριασμός ταμιευτηρίου με επιτόκιο 1,50%, από το πρώτο ευρώ
Geniki Bank: Ειδικός αποταμιευτικός λογαριασμός με επιτόκιο 3%
Probank: Διπλή προθεσμιακή κατάθεση για μεγαλύτερη ευελιξία και υψηλότερη απόδοση
HSBC: Λογαριασμός μισθοδοσίας με κλιμακωτό επιτόκιο
Protobank: Προθεσμιακή κατάθεση με επιτόκιο έως 9%
FBBank: Προθεσμιακός λογαριασμός με ετήσια απόδοση 5,7%
Ελληνική Τράπεζα: Ετήσια προθεσμιακή κατάθεση με επιτόκιο 4,7%
Πανελλήνια Τράπεζα: Προθεσμιακές καταθέσεις με προνομιακό επιτόκιο

Γιώργος Θεοδώρου
www.bankingnews.gr

Το «όχι» της επιβίωσης

• Του Δημήτρη Καζάκη

Οικονομολόγου – Αναλυτή

Η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Ο λαός με κομμένη την ανάσα βιώνει καθημερινά την ολοκληρωτική ανατροπή του οικογενειακού και προσωπικού του βίου. Αντιμετωπίζει την ισοπέδωση των δικαιωμάτων του και των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών.

Οι πολιτικές που επιβάλλονται τον οδηγούν με βίαιο τρόπο στην απόλυτη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλα τα εχέγγυα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφεται κυριολεκτικά. Όσο συνεχίζεται η ίδια πορεία, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολα αναστρέψιμη, ακόμη και στα πλαίσια μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής.

Σήμερα έχει γίνει καθαρό ότι η επιβολή του καθεστώτος κατοχής με τη μορφή της κηδεμονίας από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα ...

συνεχίσει να πληρώνει τους Ευρωπαίους και εγχώριους τραπεζίτες, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο έλεος των αγορών, των πιο αδίστακτων αρπακτικών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων. Το κύριο ενδιαφέρον της τρόικας δεν ήταν ποτέ η αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, αλλά η προστασία των μεγάλων τραπεζών και του ευρώ. Η χώρα και ο λαός της κρίθηκαν αναλώσιμοι προκειμένου να εξευμενίσουν τις αγορές και να επιβιώσει το ευρώ.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, παραγωγοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν κλήθηκαν απλώς να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας τους από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Κηδεμόνες – κατακτητές

Η κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής δεν μπορούν πλέον να συγκαλύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με την επιβολή του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της Ε.Ε. δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» από τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα ήταν και είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ο Έλληνας εργαζόμενος δεν χάνει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του, αλλά και την ίδια τη χώρα του. Κομμάτι - κομμάτι αρχίζει να πουλιέται σε κυκλώματα της διεθνούς αγοράς που ξέρουν πώς να κερδίζουν από μια κατεστραμμένη χώρα.

Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί, θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να χωριστεί η χώρα σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα έχει πλέον μετατραπεί ανοιχτά σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.

Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος, δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του και ιδιαιτέρως στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.

Άρνηση του χρέους

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αλλάξει οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόχος του δημόσιου δανεισμού, αν δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της. Όποιος το αγνοεί αυτό, απλώς ονειροβατεί.

Μια ριζικά διαφορετική πολιτική που ξεκινά στη βάση των αληθινών συμφερόντων του λαού και της χώρας οφείλει να ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής τα στοιχειώδη:

Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός.

Τα δανεικά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού και της χώρας.

Ο δανεισμός χρηματοδότησε τη λεηλασία του τόπου και μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που σήμερα ρίχνει τη χώρα και τον λαό της στον Καιάδα του ΔΝΤ.

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει τον «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.

Ποια είναι η απάντηση; Μόνο μία:

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.

Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από το 1880, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε άρνηση της πληρωμής του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνάφθηκαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας. Αν είναι να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.

Ποιο κράτος δικαίου;

Μα είναι δίκαιο κάτι τέτοιο; Είναι δίκαιο να μην πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε;

Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι «ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους. Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων».Γι’ αυτό και ο R. T. Ely, που από πολλούς θεωρείται ο πρύτανης της οικονομικής επιστήμης στις ΗΠΑ, έλεγε ότι «μόνο οι δυνατοί και οι ισχυροί είναι υπέρμαχοι της ελεύθερης σύμβασης δίχως κανέναν έλεγχο και περιορισμό. Η ελεύθερη σύμβαση προϋποθέτει ίσους πίσω από το συμβόλαιο για να μπορέσει να υπάρξει ισότητα». Κράτος δικαίου είναι εκείνο το κράτος που προασπίζεται με όλα τα έννομα μέσα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών του και όχι εκείνο που τα ξεπουλά προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών. Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν εξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα.

Υπήρξε πραγματικά ίση μεταχείριση μεταξύ ίσων στη διαδικασία δημόσιου δανεισμού; Ούτε κατά διάνοια. Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοι εξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893/1932). Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν. Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο». Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1.000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1.000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει. Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1.000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.

Την ίδια εποχή με τη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) εξανάγκαζαν την Ελλάδα μαζί με μια σειρά άλλες χώρες να χαρίσουν τα χρέη που είχε δημιουργήσει η χιτλερική Γερμανία προς αυτές. Μέσα σ’ αυτά τα χρέη ήταν και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, το δάνειο του αίματος, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ξ. Ζολώτας, που πήραν οι ναζί κατακτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα.

Η Ελλάδα αναγνώριζε την ανάγκη ανάπτυξης της Γερμανίας χωρίς το βάρος των χρεών της, προκειμένου να επωφεληθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά οι μεγάλοι μας σύμμαχοι αρνήθηκαν να κάνουν το ίδιο για τη μικρή Ελλάδα, που στο κάτω - κάτω της γραφής έδωσε τόσα στον πόλεμο ενάντια στον χιτλερισμό και βγήκε από αυτόν τελείως κατεστραμμένη. Αντίθετα την έσπρωξαν στον εμφύλιο και της χρέωσαν τα προπολεμικά χρέη για να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι.

Από τότε αρχίζει η κακοδαιμονία του δημόσιου χρέους για τη νεότερη Ελλάδα. Ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος χαρακτήριζε ως «σκάνδαλο» τη συμπεριφορά των μεγάλων συμμάχων και εταίρων μας.

Εξαγορά και εκμαυλισμός

Και πώς τα κατάφεραν και εξανάγκασαν τη χώρα να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη; Εξαγοράζοντας με το 30% και πλέον των ελληνικών ομολόγων τις ισχυρές πολιτικές οικογένειες του τόπου, το παλάτι και φυσικά τις μεγάλες οικονομικές δυναστείες της χώρας, που μυρίστηκαν εύκολο και γρήγορο χρήμα. Από τότε το προπολεμικό χρέος είτε μεταφέρθηκε σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε το δημόσιο χρέος της χούντας και της πρώτης μεταπολίτευσης του Καραμανλή να εμφανιστεί χαμηλό, είτε φορτώθηκε στις μεγάλες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.), είτε ανταλλάχθηκε με προκλητικά χαριστικές συμβάσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα του εξωτερικού.

Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ούτε μία δανειακή σύμβαση δεν υπήρξε, είτε με κράτος, είτε με χρηματοπιστωτικούς ομίλους του εξωτερικού, που να μην περιέχει αφενός τοκογλυφικούς όρους και αφετέρου πρωτοφανείς δεσμεύσεις για το ελληνικό κράτος. Έτσι οι δανειακές συμβάσεις με τις γαλλικές τράπεζες την εποχή του φλερτ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν - Καραμανλή τη δεκαετία του ’70 προέβλεπαν την παράλληλη αγορά όπλων, τροφίμων, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων κ.ο.κ. από τη Γαλλία. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δάνειζε το ελληνικό κράτος μόνο αν το δεύτερο άνοιγε την εσωτερική αγορά του στην πρώτη. Αυτό έγινε με όλους τους δανειστές. Κι έτσι ο δημόσιος δανεισμός όχι μόνο γινόταν με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με παρελκόμενες συμφωνίες που οδηγούσαν στην καταστροφή την αναιμική βιομηχανία και γενικά την παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα.

Από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα ο δημόσιος δανεισμός γίνεται κυρίως με ομόλογα, που επιτρέπει αφενός τη χειραγώγηση και την εξαγορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αφήνει εμφανή ίχνη. Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα η Ελλάδα πληρώνει τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνει τραπεζικές μεσιτείες στο υπερδιπλάσιο της διεθνούς τραπεζικής πρακτικής και κάθε μεγάλη αγορά ομολόγων συνοδεύεται από παραχωρήσεις για «μεγάλα έργα» και κρατικές προμήθειες.

Δανειζόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο

Για να δείξουμε τη σχέση δανειστών και ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων αρκεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος δανειστής της χώρας με βάση την πρόσφατη δανειακή σύμβαση όπου η κυβέρνηση απεμπόλησε «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει αυτολεξεί η ίδια η δανειακή σύμβαση, την ασυλία της χώρας λόγω εθνικής κυριαρχίας, είναι η Γερμανία. Όμως δεν μας δανείζει το γερμανικό κράτος, αλλά μια τράπεζα κρατικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο, η kfw. Η τράπεζα αυτή είναι κι ένας από τους βασικούς μετόχους της Deutsche Telekom, που είναι κύριος μέτοχος στον ΟΤΕ. Το πώς μπήκε η Deutsche Telekom στον ΟΤΕ αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και συνδέεται με ανταποδοτικά οφέλη υπέρ των Γερμανών, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να αγοράσουν οι γερμανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία που οι γερμανικές τράπεζες έγιναν ένας από τους δυο μεγαλύτερους δανειστές του ελληνικού κράτους, η Γερμανία εδραιώθηκε στην Ελλάδα ως η πρώτη οικονομική δύναμη κατέχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας και έχοντας διεισδύσει όσο κανένας άλλος σε όλους τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας μας; Όχι βέβαια.

Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται δυο βασικές προϋποθέσεις: Εξαγορασμένοι πολιτικοί και μια οικονομική ολιγαρχία που ζει όχι από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά από τον παρασιτισμό της χρηματιστικής κυβείας και τον μεταπρατισμό ξένων συμφερόντων. Από πού κι ως πού λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να δεχθεί τη «συμβατική ισοτιμία» και το «δίκαιο» των απαιτήσεων δυνάμεων που εκβίασαν, εξαγόρασαν, λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν αυτόν τον τόπο; Τι σόι «κράτος δικαίου» απηχεί η δανειακή σύμβαση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τον εκβιασμό των αγορών; Μια δανειακή σύμβαση που δεν υπάρχει όμοιά της από την εποχή των διομολογήσεων που επέβαλαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις στον «μεγάλο ασθενή» της Ανατολής, τον Οθωμανό Σουλτάνο. Είναι δίκαιη η υποθήκευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της στους δανειστές; Πότε έγινε στην ιστορία κάτι τέτοιο;

Οικονομική βία

Από τη στιγμή που οι δανειστές της χώρας επέβαλαν αυτό το καθεστώς, έχασαν κάθε δυνατότητα να επικαλούνται το δίκαιο για τα αιτήματά τους, έχασαν κάθε έννομο και συμβατικό στοιχείο από τις απαιτήσεις προς τη χώρα και τον λαό της. Δεν μπορείς να υποδουλώνεις μια χώρα και έναν λαό, να τον αναγκάζεις να ζήσει μια κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχεις «έννομες απαιτήσεις». Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής, είτε γίνεται με τα όπλα, είτε με οικονομικά μέσα. Και απέναντι στον κατακτητή υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο πατριωτισμός των Ελλήνων, οι οποίοι, σύμφωνα και με το σύνταγμα (120.4), «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Όπως γνωρίζουν όλοι, η βία δεν είναι μόνο στρατιωτική, είναι επίσης πολιτική και οικονομική। Σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται πρώτα και κύρια απέναντι στους νέους κατακτητές της χώρας, τους ντόπιους δωσίλογους κυβερνώντες και κάθε άλλον που επικαλείται το δίκαιο για να ρίξει την ευθύνη στο θύμα ώστε να αθωωθεί ο θύτης.

πηγη:kostasxan.blogspot.com