Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Του ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ ΔΕΛΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Σήμερα, κανένας πια δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η οικονομική κρίση που πλήττει την ευρωζώνη, αλλά και όλες τις χώρες και τους λαούς του πλανήτη, είναι προϊόν μιας νέας δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Παρά τη σύγχυση που επικρατεί στα μυαλά αστών και «μαρξιστών» οικονομολόγων το σήμα που εκπέμπεται από παντού είναι πανομοιότυπο. Το σύστημα καταρρέει

Ογδόντα χρόνια μετά την κρίση του 29-30 είναι πια φανερό ότι η τωρινή κρίση-ύφεση αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα υφεσιακό κύκλο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι το γεγονός ότι αντιστοιχεί σε μια νέα, τρομακτικά μεγαλύτερη φάση από του 29-30, διαρθρωτικής αλλαγής στη συγκεντροποίηση και κυριαρχία του πλασματικού χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα, συνέχεια, και ολοκλήρωση της κρίσης του 70-73 και των μέτρων που πάρθηκαν τότε για το ξεπέρασμα της. Αλλά πάνω απ όλα χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η κρίση του70-73 σηματοδοτεί την αλλαγή μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου. Σηματοδοτεί το πέρασμα από ένα μακρύ κύμα ανάπτυξης, το οποίο ξεκινάει από το τέλος του 2ου παγκόσμιου πόλεμου, στη μετάβαση ενός πολύ μακρού κύματος ύφεσης που κρατάει μέχρι σήμερα. Οι δυο αυτές περίοδοι χαρακτηρίζονται από μια ουσιώδη διαφορά.

Η πρώτη περίοδος μετά από κάθε εξάχρονο η δεκάχρονο υφεσιακο κύκλο, παρουσίαζε μια αύξηση, η τουλάχιστον ισόποση επένδυση κεφαλαίων με τον προηγούμενο κύκλο. Μια μείωση ανεργίας η απορρόφηση μεγάλου τμήματος της που δημιουργούσε ο προηγούμενος κύκλος, (κρατώντας ένα στάνταρτ ασφαλείας 3% με 5 %, για τον εσωτερικό ανταγωνισμό στους κόλπους της εργατικής τάξης). Μια αύξηση η έστω σταθεροποίηση της κατανάλωσης.

Η δεύτερη περίοδος η οποία ξεκίνησε μετά το 73, παρουσίαζε τελείως διαφορετικά συμπτώματα. Μετά από κάθε υφεσιακο κύκλο, η φάση ανάπτυξης χαρακτηριζόταν από μείωση των επενδύσεων του προηγούμενου κύκλου, μη απορρόφησης και κατ' επέκταση αύξησης της ανεργίας. Σαν συνέπεια, μαζί με μια σειρά περιοριστικά μέτρα που άρχισαν να επιβάλλονται ενάντια στην εργασία, επέφεραν μια συνεχή μείωση της κατανάλωσης.

Από τότε κιόλας άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα της κόπωσης του συστήματος για την όλο ένα και μεγαλύτερη επέκταση του, την όλο ένα και μεγαλύτερη αδυναμία της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Από τότε κιόλας άρχισε να φαίνεται η αδυναμία εξισορρόπησης της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους. Η εμφάνιση πλεονασματικού κεφαλαίου μη δυνάμενου να επενδυθεί άρχισε από τότε να καθορίζει την πορεία της παραγωγής. Έτσι, όλη η συσσώρευση της προηγούμενης ανάπτυξης άρχισε να δένει τη θηλιά γύρο απ' το λαιμό του συστήματος.

Με την κατάργηση του «χρυσού κανόνα» η αλλιώς της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς, (της σταθερής ισοτιμίας χρυσού-δολαρίου στα 33 δολάρια η ουγκιά ποσό που αντιστοιχούσε στο αποθεματικό των ΗΠΑ,) μαζί με την κατάργηση των περιοριστικών νόμων για την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, το χρηματιστικό κεφάλαιο άρχισε για άλλη μια φορά να παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία της παραγωγής. Η ισορροπία του βιομηχανικού με το χρηματιστικό κεφάλαιο που καθόριζε την μέχρι τότε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έπαψε να υφίσταται. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η ανισορροπία μεταξύ σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου που καθόριζε την παραγωγή υπεραξίας. Η υπέρ εκμετάλλευση της εργασίας που επέβαλαν οι νέες τεχνολογίες δεν κατόρθωναν να εξισορροπήσουν την αλματώδη πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους. Η Περίοδος της κρίσης είχε ξεκινήσει.
Η αδυναμία να κατανοηθεί αυτή η πραγματικότητα ακόμα και σήμερα από μαρξιστές αναλυτές βασίζεται στο γεγονός, ότι όλη αυτή η πορεία ήταν τρομακτικά μακρόχρονη και χωρίς απότομες αλλαγές. Όλη η προηγούμενη πορεία ανάπτυξης και η συσσώρευση που είχε δημιουργήσει, λειτουργούσε σαν μαξιλάρι σε κάθε υφεσιακό κύκλο, ρίχνοντας την κρίση στα μαλακά. Ταυτόχρονα η κερδοφορία του κεφαλαίου μέσω μιας σειράς μηχανισμών (χρηματιστήριο αύξηση παραγωγής και τιμής τίτλων κλπ) παράγοντες που πρόσθεταν πλασματικό κεφαλαίο στο ενεργητικό του, δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση, ότι αφού υπάρχει κερδοφορία (του κεφαλαίου) υπάρχει και ανάπτυξη. Έτσι ενώ η κρίση είχε ξεκινήσει όλοι αυτοί οι παράγοντες την έκαναν δυσδιάκριτη.



Μια σειρά μέτρα που πάρθηκαν στην συνέχεια την έκαναν ακόμα πιο μακρόχρονη και ταυτόχρονα ακόμα πιο δυσδιάκριτη.

Τα μέτρα αυτά περιλάμβαναν


α) την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, με την εφαρμογή μιας σειράς νέων τεχνολογιών αλλά και την ένταση και εξοικονόμηση εργασίας. Αυτό μαζί με την επιστράτευση των παγκόσμιων πλεονασματικών χεριών, που επέτεινε τον ανταγωνισμό στους κόλπους της εργατικής τάξης, είχε σαν αποτέλεσμα μια παγκόσμια συμπίεση των μισθών με συνέπεια μια πιο αργή πτώση του ποσοστού του κέρδους
β) Υπονόμευση του προηγούμενου σταδίου του (εθνικού) μονοπωλιακού καπιταλισμού και το άνοιγμα του σε ένα ακόμα πιο άγριο διεθνή ανταγωνισμό, είχε σαν αποτέλεσμα την μεταφορά μεγάλου τμήματος της παραγόμενης παγκόσμιας υπεραξίας στο κέντρο μέσω του κλεισίματος μιας σειράς τομέων της παραγωγής και κατάρρευσης της περιφέρειας. Και ενώ αυτό φαινομενικά έδινε αύξηση των κερδών μέσω του χρηματιστηρίου, στην πραγματικότητα μείωνε την κερδοφορία, μείωνε της επενδύσεις και αύξανε την ανεργία. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της καταλήστευσης της περιφέρειας όλα αυτά τα χρόνια σήμερα γίνεται δυναμίτιδα στα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλισμού
γ) Την μεταφορά και εγκατάσταση στην περιφέρεια, (Κίνα Ινδία και αλλού), μιας σειράς βιομηχανικών μονάδων του κέντρου (Αμερική Ευρώπη), για την εκμετάλλευση μιας εργατικής τάξης με στοιχειώδη μεροκάματα και ανύπαρκτη συνδικαλιστική δομή. Και ενώ έδειχνε και αυτό μια χρηματιστηριακή κερδοφορία, στην πραγματικότητα λειτουργούσε καταλυτικά στην πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους με δυο τρόπους. Ένα αύξανε την ανεργία στο εσωτερικό αργά αλλά σταθερά στην αρχή, και με αλματώδεις ρυθμούς σήμερα, η ανεργία πίεζε τους μισθούς και τα δύο μαζί μείωναν την κατανάλωση. Και δυο, αύξανε την πίεση στην εσωτερική βιομηχανία μέσω του ανταγωνισμού από τα φτηνότερα εισαγόμενα προϊόντα της περιφέρειας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη συμπίεση των ημερομίσθιων, το κλείσιμο μιας σειράς βιομηχανιών και ξανά, την αύξηση της ανεργίας και την πτώση της κατανάλωσης . Τα αποτελέσματα αυτού του φαύλου κύκλου των μέτρων την εισπράττει σήμερα ο καπιταλισμός με μια ένταση των διεθνών εμπορικών ανταγωνισμών και με μια αλλαγή στην σκακιέρα των γεωστρατηγικών ισορροπιών.
δ) Με την κατάργηση των νόμων για την κίνηση κεφαλαίων και την ενίσχυση μέσω των ηλεκτρονικών αγορών της κίνησης του χρηματιστικού κεφαλαίου, και για να αντισταθμιστούν οι χαμηλές αποδόσεις στο ποσοστό του κέρδους στην παραγωγή, δημιούργησαν μια σειρά από φούσκες στην αγορά (παράδειγμα η φούσκα των ακινήτων). Η δημιουργία τους τροφοδοτήθηκε από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και διευκολύνθηκε από μια σειρά εκτεταμένες χρηματοπιστωτικές καινοτομίες, όπως τα παράγωγα και οι τίτλοι εγγυημένων δανειακών υποχρεώσεων, ταυτόχρονα, για την απορρόφηση όλων αυτών των ρίσκων, δημιούργησαν μια καινοφανή αγορά, την αγορά εικονικού κεφαλαίου, τζογαριζαν δηλαδή στο χρηματιστήριο και στις διεθνείς κεφαλαιαγορές καταγράφοντας κέρδη με εικονικά κεφάλαια
ε) Και τέλος, ζώντας σε ένα συνεχώς αυξανόμενο πέλαγος πλασματικού κεφαλαίου, και ευτυχίας με την κερδοφορία των τίτλων, την τελευταία δεκαπενταετία, προσπαθώντας να ενισχύσουν την παραγωγή, πέρασαν σε ένα τεράστιο πρόγραμμα ενίσχυσης της ζήτησης με την ώθηση της οικονομίας του χρέους, κρατικού, εταιρικού και του χρέους των νοικοκυριών.

Οι μάγοι των αγορών πίστευαν ότι είχαν βρει το φάρμακο για όλες τις ασθένειες του συστήματος. Είχαν απόκτηση το κλειδί που τους οδηγούσε στον παράδεισο. Το σύστημα είχε σωθεί, κρίσεις τέλος. Τα παράγωγα οι τίτλοι και οι αγορές εικονικών κεφαλαίων ήταν η λύση. Η σαραντάχρονη αυτή πορεία δημιούργησε μια τόσο τρομακτικά μεγάλη συσσώρευση πλασματικού κεφαλαίου που παρόμοια της δεν δημιούργησε όλη μαζί η προηγούμενη καπιταλιστική ιστορία. Αστοί, αλλά και «μαρξιστές» οικονομολόγοι κολυμπώντας σ' αυτό το πέλαγος της πλασματικής κερδοφορίας αποδείχτηκαν ανίκανοι να προβλέψουν αυτό που ερχόταν.

Και όταν η καταιγίδα ξέσπασε με την κατάρρευση της φούσκας των ακίνητων στην Αμερική, σαρώνοντας όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλισμό και οδηγώντας το σύνολο σχεδόν των τραπεζών στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αστοί, μαρξιζοντες, αλλά και «μαρξιστές» οικονομολόγοι άνοιγαν κατάπληκτοι το στόμα τους μπροστά σ' αυτό το παράδοξο φαινόμενο. Πως μπορεί να συμβαίνει κάτι που η σοφία τους δεν μπόρεσε να προβλέψει? Και τότε άρχισαν κάτι να ψελλίζουν για την τοξικότητα των ομολόγων, κάτι για της λάθος ενέργειες των τραπεζών, κάτι για τον Μαρξ και τις αναλύσεις του στον τρίτο τόμο, κάτι για το Κέινς, και πάει λέγοντας. Ο τρόμος της επικράτησης του κομμουνισμού και της παγκόσμιας επανάστασης φώλιασε για τα καλά στους διαδρόμους και τα γραφεία της Γουόλτ στρήτ και του Σιτι. Σε αυτούς τους πρώτους μήνες του πανικού, τρομοκρατημένες κυβερνήσεις, ανέσυραν μια σειρά μέτρα από την φαρέτρα του Κέινς. Μπροστά στον κίνδυνο γενικής κατάρρευσης μια σειρά τράπεζες και ασφαλιστικοί οργανισμοί κρατικοποιήθηκαν και τα κράτη ανέλαβαν με την παροχή εγγυήσεων την ομαλή λειτουργία των τραπεζών. Οι τοκογλύφοι και οι τραπεζίτες ανάσαναν, τα κράτη είχαν αναλάβει όλη την βρώμικη δουλειά. Με μοχλό την αύξηση του δημόσιου χρέους ένας πακτωλός χρήματος μπήκε στης τράπεζες και μεγάλη μερίδα τοξικών τίτλων ξεπλύθηκαν στο καθαρτήριο μιας αλόγιστης κρατικής παρέμβασης. Υπολογίζεται ότι μόνο το αμερικανικό δημόσιο, τους πρώτους μήνες της κρίσης, παρείχε εγγυήσεις για πάνω από 200 τρισεκατομμύρια δολάρια. Παρόλο που σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ οι απώλειες στις αξίες των τίτλων το 2009 ανήλθε σε περίπου 55 τρισεκατομμύρια δολάρια και άλλο τόσο το 2010, (ποσό που ισοδυναμεί με δυο χρόνων παραγόμενο παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν), ένας ωκεανός χρήματος ψάχνει εναγωνίως αποδόσεις σε μια όλο ένα και περισσότερο συρικνούμενη παραγωγική βάση. Υπολογίζεται ότι πάνω από το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής είναι σήμερα εκτός λειτουργίας. Μια τεράστια υπερσυσσώρευση χρηματιστικού παρασιτικού κεφαλαίου, που υπολογίζεται ότι φθάνει τα 700 τρις δολάρια, προσπαθεί να βρει διέξοδο σε ένα παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν κατ' έτος που μόλις ανέρχεται στα 55 τρις δολάρια. Όλος αυτός ο ωκεανός πληθωριστικού χρήματος ο οποίος τείνει να μην εκφράζει πια ούτε την αξία του χαρτιού που είναι τυπωμένος, σπρώχνει μέσω του χρηματιστηρίου τις τιμές των πρώτων υλών και των τροφίμων σε αστρονομικά ύψη, οδηγώντας εκατομμύρια καταναλωτές στην φτώχια και την πείνα. Η ανάλυση του Μαρξ για την μεταβολή της αξίας των προϊόντων αντιστρόφως ανάλογα με την αξία του γενικού τους ανταλλάξιμου, του χρήματος, παίρνει σήμερα ένα δραματικό χαρακτήρα. Ένα χωρίς αξία γενικό ανταλλάξιμο σπρώχνει στα ύψη τις αξίες όλων των υπόλοιπων εμπορευμάτων εκτός του εμπορεύματος της εργασίας, αυτή πρέπει να πέσει θυσία στο βωμό της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον? Εάν επιστρέψουμε ξανά σε ένα ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 3% παγκόσμια, αυτό σημαίνει δυνατότητα επικερδών επενδυτικών ευκαιριών σε μόνο 1,6 έως 2 τρις δολάρια, τα υπόλοιπα?

Σήμερα, μετά το πρώτο σοκ, το τέρας του νεοφιλελευθερισμού είναι πάλι εδώ. Η μόχλευση (υπερβολική χρήση δανειακού χρήματος) που μας οδήγησε στην προηγούμενη κρίση επαναλαμβάνεται και σήμερα σε ακραίο βαθμό, καινούργιοι τρόποι αγοράς και πώλησης εικονικών κεφαλαιακών χρεών εφευρίσκονται. Οι εικονικές άξιες είναι πάλι εδώ! Όμως η κατάσταση έχει αλλάξει, οι συνθήκες δεν είναι πια ίδιες. Η προηγούμενη αυταπάτη που στήριζε την αύξηση της κατανάλωσης και με αυτό τον τρόπο την αύξηση της παραγωγής μέσω του χρέους, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο φόβος των επισφαλειών έχει γίνει κυρίαρχος, τα ρίσκα λιγοστεύουν μαζί με το κλείσιμο της στρόφιγκας των δανείων με αποπληρωμή ένα αβέβαιο μέλλον. Οι τίτλοι, τα ομόλογα και η χαρτουρα δεν βοηθάει στην καταγραφή πραγματικών κερδών στο ενεργητικό των τραπεζών, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι δυναμίτης έτοιμος να σκάσει στα χέρια των διεθνών τζογαδορων του χρηματιστηρίου και των παραγώγων. Τα ρίσκα πρέπει να λιγοστέψουν, και τα χαρτιά να μετατραπούν σε πραγματικές αξίες. Έτσι η κρίση παίρνει σήμερα ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα, τα χαρτιά πρέπει να μετατραπούν σε εμπράγματες η έστω ενυπόθηκες αξίες. Η ΚΡΙΣΗ ΠΙΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ

Έτσι στο βωμό της εξυπηρέτησης αυτού του τεράστιου πλεονάσματος, και με αιτιολογία την εξυπηρέτηση του χρέους πνίγεται η ανάπτυξη της παραγωγής και λειτουργεί ο ακραίος ιμπεριαλισμός των «αγορών». Οι προηγούμενες δυνατότητες αναπαραγωγής του κεφαλαίου μέσω της τεχνολογικής επανάστασης και της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας που αυτή επέφερε έχουν πια εξαντληθεί. Μέτρα όπως το πάγωμα των μισθών και η ελαστικοποιηση των εργασιακών σχέσεων δεν είναι πια αρκετά. Για να μετατραπούν τα άχρηστα χαρτιά σε πραγματικές αξίες πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα.

Βασικό εργαλείο για αυτό το σκοπό είναι να βρεθούν υπάκουες και ελεγχόμενες κυβερνήσεις, οι οποίες χρησιμοποιώντας το δόγμα του «σοκ και δέος» και αφαιρώντας βασικά δημοκρατικά δικαιώματα οπό τους λαούς τους, να προσπαθήσουν να μετατρέψουν το χρέος σε υλικό κέρδος. Χρειάζεται έλεγχος όχι μόνο πια των αδύναμων και ανίσχυρων κρατών και λαών αλλά του συνόλου των κρατών τα οποία μέσω του δανεισμού των, έφθασαν στο σημείο, να μη μπορούν να εξασφαλίσουν πια τα ληστρικά τοκοχρεολύσια. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, πρέπει να θυσιαστούν στο μολοχ του κέρδους των διεθνών τοκογλύφων τα πάντα. Δεν έχουν άλλη λύση παρά να περάσουν σε μια νέα φάση. Πρέπει να εξαγοράσουν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες και εκμεταλλεύσεις με εξευτελιστικά τιμήματα.

Ακόμα και με δικαιολογία τα δημοσιονομικά ελλείμματα, οι κοινωνικές παροχές που κατακτήθηκαν με αίμα την προηγούμενη περίοδο πρέπει να καταργηθούν. Οι υπηρεσίες του κράτους (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες κλπ) πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν. Το μερίδιο της υπεραξίας που παρεχόταν στην κοινωνία μέσω του «κοινωνικού κράτους, πρέπει να μπει στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τα δικαιώματα, οι συνθήκες εργασίας και οι αμοιβές των εργαζομένων, πρέπει να καταργηθούν για να μεταφερθεί ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της παραγόμενης υπεραξίας στην εξυπηρέτηση του κέρδους. Ένας ανελέητος και ολοκληρωτικός πόλεμος, όχι μόνο ενάντια στην εργατική τάξη αλλά στο σύνολο της κοινωνίας έχει ξεσπάσει.

Έτσι στην προσπάθεια τους οι αγορές να γίνουν απόλυτα κυρίαρχες του συνόλου της παγκόσμιας περιουσίας μιας σειράς κρατών και λαών και να καρπωθούν το μέγιστο μέρος του παραγόμενου πλούτου, δεν λογαριάζουν αν η υποχρεωτική ροή χρήματος στην εξυπηρέτηση τόκων, αποστερεί τα κράτη από αναγκαίους πόρους. Σε όλο τον κόσμο παρακολουθούμε μια διελκυνστίδα αύξησης των φόρων, αύξηση στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών, μείωσης των μισθών. Ενέργειες που το μόνο που κάνουν είναι να τροφοδοτούν την ύφεση. Η ύφεση σαν συνέπεια, δημιουργεί ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, και αυτοί με τη σειρά τους νέους φόρους νέες περικοπές και επιδείνωση της ύφεσης. Μέσα σ' αυτό, το φαύλο κύκλο είναι φανερό ότι η παραγόμενη πίττα διαρκώς μικραίνει, επομένως θα αφαιρεθεί η δυνατότητα έλεγχου της παραγωγής από μια μεγάλη μερίδα μικρού και μεσαίου κεφαλαίου, ενώ ακόμη μέσω καταστροφής θα χαθεί και ένα μέρος του μεγάλου και μεσαίου παραγωγικού κεφαλαίου. Στρατιές ανέργων προερχόμενες από τη μεσαία τάξη θα προστεθούν στον κατάλογο των ήδη υπαρχόντων.

Η εξέλιξη αυτή σαν φυσικό επακόλουθο, οδηγεί τις διεθνείς ισορροπίες σε νέες ανακατατάξεις. Η ανάγκη για έλεγχο ή ξαναμοίρασμα των αγορών σπρώχνει τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους σε απίστευτης αγριότητας καταστροφές και τους λαούς σε αριθμούς «ασύμμετρων απωλειών». Ένας διεθνής εμπορικός πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη, με απρόβλεπτο μέλλον για μια σειρά χώρες.

Ο πόλεμος αυτός εκφράζεται πλέον μέσω των έντονων νομισματικών διαταραχών. Οι πιέσεις της Αμερικής για ανατίμηση του γουαν και η άρνηση της Κίνας να το κάνει. Η πρόταση της Ρωσίας να δημιουργηθεί μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά μέχρι τα Ουράλια στην προσπάθεια της να στηρίξει το Ρούβλι σε μια μεγαλύτερη αγορά. Η αδυναμία του ευρώ, ενός καθαρά τραπεζικού και όχι κρατικού, η διακρατικού νομίσματος, χωρίς πολιτική, και πάνω απ' όλα στρατιωτική κάλυψη, βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Για να αντέξει στην τρικυμία, προσκολλάται στο άρμα του δολαρίου ακολουθώντας την υποτίμηση του με μια σημαντική διαφορά οι ΗΠΑ τυπώνουν δολάρια ενώ η ΕΚΤ δεν τυπώνει ευρώ.

Η Ευρώπη μπαίνει ξανά σε μια νέα φάση αβεβαιότητας και αναταραχής. Όλες οι μεγαλοστομίες για ενωμένη Ευρώπη κάτω απ' το άρμα του καπιταλισμού τινάζονται στον αέρα. Οι χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης, πληρώνουν με ένα πολύπλευρο τρόπο το τίμημα. Με κατεστραμμένες παραγωγικές βάσεις, σαν αποτέλεσμα του δεσίματος τους στο άρμα του εύρο, με ελλειμματικό ισοζύγιο συναλλαγών, με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και με τεράστια χρέη και δυσβάσταχτα επιτόκια δανειακών υποχρεώσεων. Όλες οι εφαρμοσθείσες πολιτικές των μηχανισμών στήριξης δεν κατάφεραν να κατευνάσουν τις περιβόητες «αγορές» και τα επιτόκια δανεισμού τινάζονται συνεχώς στα ουράνια. Η συζητούμενη έκδοση ευρωομολόγων δεν εγγυάται άλλη εξέλιξη, παρά μόνον μια προσωρινή ρύθμιση. Με πολιορκητικό κριό την Γερμανία, τη χώρα με τα μεγαλύτερα πλεονάσματα, οδηγούν το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών μέσω του συμφώνου σταθερότητας, στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι περικοπές μισθών, το κοινωνικό κράτος, το σύνολο των κατακτήσεων της προηγούμενης πεντηκονταετίας μπαίνουν πια στην κλίνη του Προκρούστη για να εξασφαλιστεί ότι η χαρτουρα των τραπεζών θα ποτιστεί με το αίμα των εργαζόμενων ώστε να ανθοφορήσει το κέρδος των τοκογλύφων.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί παντού. Οι χώρες της λεκάνης της μεσογείου, της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής αλλά και των ΗΠΑ μη εξαιρουμένων, βρίσκονται στην ίδια μοίρα.

Ο κατήφορος αυτός έχει τέλος? Οι αστικές τάξεις έχουν απάντηση? Αυτή η θηλιά που έχει δέσει στο λαιμό τους το τεράστιο πλεόνασμα κεφαλαίου και τους οδηγεί, μαζί με το σύνολο της κοινωνίας στον όλεθρο, έχει απάντηση? Παρόλο που όλες οι πολιτικές ανάσχεσης της κρίσης, αντί να μειώνουν, αντίθετα μεγαλώνουν τον όλεθρο και μαζί τη θηλιά για να κρεμαστεί το σύστημα, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Οι εξελίξεις και μαζί και οι αγώνες που ξεκινούν σε αυτή τη νέα φάση, θα καθορίσουν το μέλλον .

Και η εργατική τάξη? Πως αντιμετωπίζει η εργατική τάξη τη δυναμική αυτής της κρίσης? Πως αντιμετωπίζει ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή εργατική τάξη, η φορτωμένη με τόση ιστορική πείρα, αυτή την κατάσταση?

Και η αριστερά? Πως απαντούν τα κόμματα της εργατικής τάξης σ' αυτή τη κρίση? Σε καιρούς κρίσης ο παραλογισμός του καπιταλισμού είναι εξόφθαλμα φανερός. Σε μια εποχή που το πλεονάζον κεφάλαιο και η πλεονάζουσα εργασία είναι το κυρίαρχο και δεν υπάρχει πια πιθανότητα να συνδυαστούν ξανά στην παραγωγική διαδικασία. Σε μια εποχή που το σύνολο της κοινωνίας πέφτει όλο ένα και πιο βαθιά στην εξαθλίωση και οι απαντήσεις θα έπρεπε να είναι αυτονόητες, η σύγχυση και η αδράνεια είναι ο κανόνας. Το δικαίωμα στην τεμπελιά, η καταπληκτική μπροσούρα που εκατόν είκοσι τόσα χρόνια είναι γραμμένη από τον Λαφάργκ, φαντάζει αδιανόητο ότι μπορεί να εφαρμοστεί σήμερα. Το σύνολο σχεδόν της αριστεράς προτιμά να παπαγαλίζει τις αρλούμπες των αστών οικονομολόγων παρά να στύψουν το κεφάλι τους για πρακτικές απαντήσεις στη σημερινή ιστορική συγκυρία.

Μια προσέγγιση του παρελθόντος για την προσπάθεια να δοθούν όσο το δυνατόν το δυνατόν «σωστές» απαντήσεις στο παρόν, είναι εδώ απαραίτητη. Ξέρουμε βέβαια ότι στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων δίνο νται όλες οι απαντήσεις. Το μάκρος και η δυσκολία των αγώνων όμως, εξαρτώνται από την κατανόηση αυτού του παρελθόντος.

Η μεταπολεμική περίοδος χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη των παραγωγικών δυναμεων, που παρομοια της δεν ειχε υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Ορισμένα αλλά βασικά στοιχεία που καθόρισαν αυτή την ανάπτυξη είναι

α) Αμέσως μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η εξάπλωση της ευρωπαϊκής, και κατ' επέκταση της παγκόσμιας επανάστασης, χτυπούσε την πόρτα για άλλη μια φορά στον καπιταλισμό. Το φάντασμα του κομμουνισμού και παρά της συμφωνίες της Γιάλτας, είχε αρχίσει να πλανάται ξανά πάνω απ' την Ευρώπη. Αυτό οδήγησε τον καπιταλισμό σε αναδίπλωση.

β) Η ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης βιομηχανικής βάσης της Ευρώπης λειτούργησε σαν μοχλός ανάπτυξης όλου του συστήματος, απορροφώντας μεγάλα ποσά αργούντος κεφαλαίου.

γ) οι τεχνολογικές ανακαλύψεις του πόλεμου αλλά και όλης της προηγούμενης περιόδου μπήκαν με ένα επαναστατικό τρόπο στην παραγωγή. Μια σειρά νέοι βιομηχανικοί κλάδοι ξεπήδησαν, όπως η βιομηχανία πλαστικών, η ηλεκτρονική βιομηχανία, η χημική βιομηχανία και άλλες. Αυτά ήταν τα άλογα κούρσας που άρχισαν να σέρνουν το άρμα της ανάπτυξης.

δ) Μια σειρά αλλαγές στην οργάνωση της λειτουργίας της παραγωγής πραγματοποιήθηκαν μετά την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, πράγμα που έκανε την εκμετάλλευση της εργασίας και μαζί την αύξηση της κερδοφορίας να τιναχτεί στα ύψη.

ε) τέλος, με αφορμή και σε συνδυασμό όλων των παραπάνω, έγινε δυνατή η εφαρμογή μιας πολιτικής απορρόφησης της ανεργίας και αύξησης των μισθών. Οι βάσεις που μπορούσε επιτέλους να στηθούν οι θεωρίες του Κεινς είχαν μπει. Η αύξηση μιας τεράστιας εσωτερικής αγοράς μέσω της αύξησης της ζήτησης μπήκε σε κίνηση. Η «θεωρία» της καταναλωτικής κοινωνίας γεννήθηκε. Η ανεργία κρατήθηκε στο μέσο ανεκτό επίπεδο του 3%. Χρησιμοποιώντας την διακρατική μετανάστευση σαν μοχλό, έδινε ανάσα στις χώρες του περιφερειακού καπιταλισμού (όπως η Ελλάδα η Ιταλία και άλλες) με ένα διπλό τρόπο. Από τη μια τις ανακούφιζαν από το πλεονάζον εργατικό δυναμικό, ρίχνοντας την ανεργία σε ανεκτά επίπεδα, και από την άλλη τις βοηθούσαν μέσω των εμβασμάτων, στις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής τους. Ταυτόχρονα, επενδύσεις σε μια σειρά κλάδους πραγματοποιήθηκαν και στην περιφέρεια σαν αποτέλεσμα της ένταξης τους στον νέο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, χωρίς την βοήθεια της Σταλινικής γραφειοκρατίας της Σοβιετικής Ένωσης και των πρακτορείων της των κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης. Μόνο με την δική τους συμβολή έγινε δυνατόν να πραγματοποιηθεί όλη η παραπάνω κίνηση.

Έτσι, οι παράγοντες για να μπούμε σε ένα μακρύ κύμα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων είχαν μπει ήδη σε κίνηση, και μαζί με αυτούς, οι συνθήκες που γενούν τις αυταπάτες φυτεύτηκαν. Να σημειώσουμε εδώ, ότι όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες που η μισή σχεδόν παγκόσμια αγορά, μετά και την κινέζικη επανάσταση, είχε φύγει από τον έλεγχο του καπιταλισμού.

Οι παραχωρήσεις του καπιταλισμού, βασισμένες στο φόβο της επανάστασης, στην αρχή και στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στη συνέχεια, τροφοδότησαν τον ρεφορμισμό, και καλλιέργησαν σε όλες τις επερχόμενες γενιές των εργατών, την αυταπάτη της δύναμης και του αδιαφιλονίκητου του συστήματος. Ο καταναλωτισμος και η πίστη ότι αυτός δεν θα τελειώσει ποτέ μπόλιασε τη συνείδηση πολλών γενεών εργαζομένων. Οι επαναστατικές παραδόσεις ξεχάστηκαν, ο μαρξισμός πετάχτηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ο εφησυχασμός για το απεριόριστο των δυνατοτήτων του συστήματος εδραιώθηκε στην συνείδηση τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αναδείχτηκαν εκείνη την περίοδο στόμωσαν τις επαναστατικές διεκδικήσεις του παρελθόντος και στην συνέχεια μετατράπηκαν σε πειθήνια όργανα των εργοδοτών με το αζημίωτο. Γενιές ολόκληρες συνδικαλιστών ηγετών διαφθάρηκαν χρηματιζόμενοι, παίζοντας τα παιχνίδια της εξουσίας στην καμαρίλα της γραφειοκρατίας και τους διαδρόμους της κυβερνητικής εξουσίας. Ο συνδικαλισμός έτσι μετατράπηκε σε σκαλοπάτι πλουτισμού και προσωπικής ανέλιξης στην κοινωνική ιεραρχία. Τα κόμματα αποστεωθηκαν. Η υπεράσπιση των στενών γραφειοκρατικών τους συμφερόντων έγινε κανόνας και η υπεράσπιση των εργατικών διεκδικήσεων, υπόθεση συναλλαγών με την εξουσία. Οι έτσι και αλλιώς κακές τους σχέσεις με το μαρξισμό ολοκληρώθηκαν. Νέες θεωρίες για την ικανότητα της μακροβιότητας του καπιταλισμού γεννήθηκαν. Θεωρίες όπως η «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και των ελλείψεων στη θεωρία του Μαρξ για την αξία, έγιναν κυρίαρχες, και τα κόμματα ανέλαβαν εργολαβικά την υπεράσπιση τους. Ο ρεφορμισμός στο μεγαλείο του! Μια αλληλεξάρτηση του ρεφορμισμού της τάξης και των ηγετών της έγινε τόσο αξεδιάλυτη, που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πια ποιος επηρέαζε ποιόν

Κομμάτια ανεξάρτητων αγωνιστών που προσπάθησαν να απεγκλωβιστούν από τη μέγγενη του ρεφορμισμού, πιεσμένα από το μέγεθος και την αποδοχή της εργατικής τάξης και των επισήμων κομμάτων της από τη μια, και αναμασώντας επαναστατικά τσιτάτα σε μια εργατική τάξη που ο ρεφορμισμός ήταν κυρίαρχος από την άλλη, χωρίς θεωρητική επεξεργασία και κατανόηση της εποχής, απομονώθηκαν στο περιθώριο και κατρακύλησαν στον σεκταρισμό. Οι διαφωνίες, οι διασπάσεις και οι προσωπικές έριδες μεταξύ τους, τροφοδοτουσε την καθημερινοτητα τους

Αυτή η κατάσταση κυριαρχούσε όλη την προηγούμενη περίοδο μέχρι τις μέρες μας. Έτσι στην μεγάλη στροφή της νέας περιόδου, η εργατική τάξη βρέθηκε απροετοίμαστη και άοπλη. Τα συνδικάτα και τα κόμματα της αποδείχτηκαν ανίκανα να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντα των νέων καιρών

Η λαίλαπα της κρίσης που χτύπησε με ιδιαίτερη σφοδρότητα και για ιδιαίτερους λόγους την Ελλάδα, την βρήκε παντελώς απροετοίμαστη για τις νέες συνθήκες

Ελπίζω να καταπιαστώ σύντομα με σκέλος που αφορά την Ελλάδα

Θέμης Δελβιζόπουλος

delvithemis@hotmail.com

πηγη:iskra.gr

Βρέθηκε ο … αντι-Καντάφι

Σπουδαγμένος στην Αμερική, νεοφιλελεύθερος και μάλιστα της απολύτης εμπιστοσύνης των ΗΠΑ, ο Μαχμούντ Τζιμπρίλ είναι μία προσωπική επιλογή του Νικολά Σαρκοζί ως ο πολιτικός της Λιβύης, ο οποίος καλείται να διαδραματίσει ρόλο «Αντικαντάφι» στην παρούσα κρίση.

Την επιλογή των Ηλυσίων Πεδίων φαίνεται πώς στηρίζει και η Μεγάλη Βρετανία ενώ αναμφίβολα οι πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης δεν θα είχαν αντίρρηση να πριμοδοτήσουν μία τέτοια επιλογή.

Στα χέρια του Αλί Ταρκούνι, πρώην καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, εναποτίθεται ο οικονομικός τομέας της κυβέρνησης των αντικαθεστωτικών, αφού αναλαμβάνει καθήκοντα Υπουργού επί των Οικονομικών της σπαρασσόμενης χώρας. Αμερικανοσπουδαγμένος και προφανώς με σαφή αρνητική θέση έναντι της Τζαμαχιρία του Μουαμάρ Καντάφι, ο Αλί Ταρκούνι αποτελεί και αυτός εγγύηση για την δυτικόστροφη και κυρίως μη ισλαμιστικού τύπου στροφή της Λιβύης των εξεγερμένων.

Αν και η κυβέρνηση που σχηματίστηκε στην Βεγγάζη θα έπρεπε λογικά να απηχεί τις απόψεις τουλάχιστον των δύο από τις τρεις αντιπολιτευόμενες φράξιες δηλαδή τους δυτικόστροφους αντικανταφικούς, τους ριζοσπάστες ισλαμιστές και τέλος τους καθοδηγούμενος από την Αλ Κάϊντα του Μπαχρέμπ, εν τούτοις τα δύο πρώτα ονόματα του κυβερνητικού σχηματισμού έχουν οσμή… απόλυτα δυτική.

Ποιος είναι ο Μαχμούντ Τζιμπρίλ

Το αντίπαλο δέος του Muammar Gaddafi γεννήθηκε το 1952 στη Λιβύη. Το 1975 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου και συγκεκριμένα από τη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών.

Ένθερμος υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού, αποφάσισε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να διευρύνει τον κύκλο σπουδών του, κάνοντας μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες, ενώ το 1984 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο αντικείμενο του στρατηγικού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ στις Η.Π.Α..

Την περίοδο 1987-1988 ήταν εκείνος που διοργάνωσε τις πρώτες δύο Συνόδους Κορυφής των αραβικών χωρών, ενώ φαίνεται ότι διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο από τη θέση του συμβούλου σε θέματα διοίκησης και διακυβέρνησης, ένα αξίωμα που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό σε αρκετούς από τους ηγέτες τους αραβικού κόσμου, οι οποίοι τον εμπιστεύθηκαν.

Άνθρωπος βαθιά μορφωμένος, ο Τζιμπρίλ βρήκε θέση στο στρατοκρατικό καθεστώς της Λιβύης, όταν το 2007 ο ίδιος ο συνταγματάρχης Καντάφι τον έχρισε πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Οικονομικής Ανάπτυξης, θέση-κλειδί από την οποία, ωστόσο, βοήθησε τόσο τις Η.Π.Α. όσο και τη Βρετανία να διεισδύσουν οικονομικά, μέσω επενδύσεων, στη χώρα.

Με το ξέσπασμα της πολιτική κρίσης στη Λιβύη, στις αρχές του 2011, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία των αντικαθεστωτικών δυνάμεων, οι οποίες τον ανέδειξαν πρόεδρο του Μεταβατικού Επαναστατικού Συμβουλίου και ταυτόχρονο πρόεδρο της Λιβυκής Δημοκρατίας.

Θέση κλειδί αναλαμβάνει και ο λέκτορας Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, Αλί Ταρχούνι, καθώς αναμένεται να διοριστεί ως ο υπουργός οικονομικών. Να σημειωθεί ότι ο Ταρχούνι ήταν πολιτικός συντονιστής για το εθνικό συνέδριο της Λιβυκής αντιπολίτευσης।

πηγη:www.politis-gr.

Η χρεοκοπία είναι όχι μόνο αναπόφευκτη, αλλά αποτελεί και …ιστορική παράδοση

Οι νομισματικές ενώσεις είναι
καταδικασμένες να αποτύχουν..

Η πρόσφατη παραίτηση του Πορτογάλου πρωθυπουργού José Sócrates, θα ρίξει την ευρωζώνη σε μια κρίση από την οποία δύσκολα θα συνέλθει.

Η αποτυχία του Sócrates να περάσει τη πολιτική λιτότητας στο λαό του, αποτελεί μια κρίσιμη καμπή για την ΕΕ.

Είναι η στιγμή, που οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης αποφασίζουν να πάψουν να δέχονται διαταγές από το κέντρο. Στην ουσία, η Πορτογαλία υιοθετεί μια εκβιαστική οικονομική πολιτική, η οποία της είναι και αποδοτική.

Η χώρα δέχεται να διασωθεί οικονομικά από τα χάλια στα οποία βρίσκεται, αλλά με τους δικούς της μόνο όρους.

Αλλιώς, έχει ένα θανατηφόρο όπλο στα χέρια της. Μπορεί να αποφασίσει να χρεοκοπήσει, κάτι που θα ήταν μια κακοπροαίρετη πράξη, θέτοντας σε κίνηση έναν νέο (δεύτερο) γύρο για την τραπεζική κρίση που ξεκίνησε το 2007.

Οι συνέπειες από μια πορτογαλική χρεοκοπία θα ήταν τρομακτικές.

Θα διαλύονταν το ευρώ, θα υπήρχε μαζική ανεργία, οικονομική κατάρρευση, και κοινωνική απελπισία. Μέχρι σήμερα, οι πραγματικές συνέπειες της κρίσης της ευρωζώνης δεν έχουν γίνει πλήρως γνωστές, κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο μέρος στον οικονομικό αναλφαβητισμό των δημοσιογράφων. Οι περισσότεροι δεν έχουν την ικανότητα να αμφισβητήσουν τα λεγόμενα των οικονομολόγων, των πολιτικών, ή να διαβάσουν ανάμεσα στις γραμμές των παραπλανητικών τραπεζικών ισολογισμών.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μοιράζονται το ισχυρό αίσθημα για το ευρώ, που έχουν και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί. Για παράδειγμα οι Financial Times ήταν ανέκαθεν υπέρ του κοινού νομίσματος, και ακόμη και πρόσφατα δημοσίευσαν άρθρο πως η Αγγλία θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση σήμερα, αν υιοθετούσε το ευρώ στην αρχή.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι η άγνοια της ιστορίας.

Εκεί βλέπουμε μια επανάληψη των γεγονότων. Για παράδειγμα, η Πορτογαλία αθέτησε το εθνικό της χρέος πέντε φορές από το 1800, η Ελλάδα επίσης πέντε φορές, η Ισπανία επτά, (και δεκατρείς φορές από το 1500).

Σε αντίθεση, τα αγγλοσαξονικά κράτη σπάνια κάνουν κάτι τέτοιο. Η Βρετανία δεν αθέτησε χρέος της εδώ και 1.000 χρόνια, αν και κόντεψε αρκετές φορές. Το ίδιο ο Καναδάς, η Αυστραλία, και οι ΗΠΑ. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν δέχονται μια αθέτηση χρέους, βάσει των πολιτισμικών τους αρχών. Η Ελλάδα όμως, έχει διανύσει τη μισή της ιστορία ως ανεξάρτητο κράτος (182 χρόνια) σε κατάσταση χρεοκοπίας, και συνεπώς σε αδυναμία να προσφύγει στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, κάτι που μάλλον θα επαναληφθεί σύντομα.

Τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν πως η πεποίθηση των γραφειοκρατών, των σχολιαστών, και των αξιωματούχων, ότι δύσκολα θα δούμε πτώχευση σε χώρα της ευρωζώνης, είναι απλά λάθος. Ισχύει μάλλον το αντίθετο. Η παραδοσιακή φυσιολογική αντίδραση της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, και πολλών άλλων ευρωπαϊκών κρατών σε οικονομικές κρίσεις όπως η σημερινή, είναι να κηρύξουν πτώχευση. Για αυτό, το περίεργο θα ήταν να μην αθετήσουν το χρέος τους για μια ακόμη φορά.

Όπως μας δείχνει η ιστορία, οι νομισματικές ενώσεις, όπως είναι η σημερινή ευρωζώνη, στο τέλος πάντα αποτυγχάνουν.

Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες δεν πιστεύουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο επειδή όπως λένε υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση υπέρ του ευρώ. Όπως άλλωστε δήλωσαν ο Σαρκοζί και η Μέρκελ, θα κάνουν τα πάντα για να στηρίξουν το ευρώ. Ναι, αλλά μάλλον ονειρεύονται. Μάχονται με δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν, και που στο τέλος θα τους πνίξουν. Η οικονομική πραγματικότητα, και όχι η πολιτική ρητορική, είναι αυτή που θα καθορίσει το μέλλον του ευρώ.

Δυστυχώς, το πείραμα της σύγκλισης οικονομιών τόσο διαφορετικών μεταξύ τους όπως είναι της Ελλάδας και της Γερμανίας, αποδείχθηκε λάθος.

Η οικονομία της Γερμανίας, ευνοημένη από μια τεχνητά χαμηλή νομισματική ισοτιμία και χαμηλά επιτόκια, ανθίζει.

Οι οικονομίες όμως της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας και άλλων, καταστρέφονται.

Επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία καλπάζει, και στηριζόμενες σε πακέτα διάσωσης, οι χώρες αυτές βλέπουν πως ο αυτοσεβασμός και η ανεξαρτησία τους εξαφανίζονται.

Αν οι χώρες αυτές ήταν εκτός ευρωζώνης, δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Θα επενέβαινε το ΔΝΤ, θα αναδιάρθρωνε τα χρέη τους, και θα επέτρεπε τα νομίσματα τους να βρουν την ανταγωνιστικότητα τους. Στη περίπτωση της Ελλάδας, αυτό το επίπεδο θα ήταν τουλάχιστον το μισό του σημερινού της, ως μέλος της ΟΝΕ.

Βραχυπρόθεσμα, θα διασωθεί και η Πορτογαλία.

Οι Γερμανοί ταμίες, και η ΕΚΤ δεν έχουν άλλη επιλογή, πλην της καταστροφής τους. Όμως αυτή η διάσωση θα οδηγήσει νομοτελειακά σε μια νέα τραπεζική κρίση που θα οδηγήσει ολόκληρη την ήπειρο σε νέα ύφεση, πολύ χειρότερη από τη τρέχουσα.

πηγη:antinews

Η κοινωνία χρεοκόπησε πριν την οικονομία

Όλοι οι άνθρωποι κάνουν υπομονή για κάτι.

Το μικρό παιδί, κάνει υπομονή για να μεγαλώσει γιατί έχει την ψευδαίσθηση ότι το να μεγαλώνεις έχει μόνο θετικά.

Ο μαθητής, κάνει υπομονή για να γίνει φοιτητής και να ξεκινήσει τον απογαλακτισμό του, ο οποίος ειδικά στην ελληνική κοινωνία, είναι νοητός.

Ο μορφωμένος και ευρωσπουδαγμένος 25άρης νέος κάνει υπομονή για να ενταχθεί σε μια πολυεθνική με "κύρος", σαν αυτές που φτιάχνουν τα εμβόλια με τις γρίπες-μύθους και τις άλλες που πουλάνε γενετικώς μεταλλαγμένες τροφές, για να αισθανθεί ότι επειδή φόρεσε πουκάμισο και καλό παντελόνι, κρατώντας και μια βαλίτσα με ένα λαπτοπ, κάνει "κουμάντο".

Ο παραπάνω επαγγελματικά αποκατεστημένος και "πετυχημένος", κάνει υπομονή για να παντρευτεί, αφού το παίξει κατά του γάμου και περιμένει να "ζήσει τη ζωή του" πρώτα, και να αποκτήσει ένα κλουβάκι και αυτός που θα αποπληρώνει μια ζωή, εκτός αν οι γονείς ανήκουν στο κομμάτι της Σκοτεινής Γενιάς του Πολυτεχνείου, στην οποία πολλοί άχρηστοι γλείφτες μάζεψαν αερολεφτά των διεθνών τραπεζιτών, οι οποίοι διοικούν και θεσμικά πλεον τη χώρα μας.

Θα πει κάποιος: "Και τώρα νομίζεις ότι μας λες κάτι καινούριο ρε φίλε; Τα έχουμε ξανακούσει όλα τα παραπάνω τα χιλιοπιπιλισμένα".

Θα συμφωνήσω όσο δεν πάει.

Τα αναφέρω ως βάση για να επικεντρωθώ σε μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση. Η κοινωνία μας στην Ελλάδα, είναι πανέτοιμη να ενταχθεί στο παρτάκι που ετοιμάζεται παγκοσμίως για κεντρική διαχείριση των σημερινών κρατών-εθνών, από την τραπεζική (φαινομενικά) κλίκα. Ακούγεται υπερβολικό;

Εξηγούμαι πολύ συγκεκριμένα:

Οι Έλληνες, αναθέσαμε την εξουσία στα παιδιά του "πράσινου ήλιου", στους σοσιαλιστές των μπουζουκιών και του Κολωνακίου και σε όλη την ομάδα των προοδευτικών αντιρατσιστών που τους περιβάλλει, αλλά αρκετούς μήνες μετά διαπιστώνουμε ότι η χώρα διοικείται και θεσμικά από μη εκλεγμένους φορείς. Εως και ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός μας (ο Έλληνας της διασποράς με τον εξορισμένο πατέρα) ανέφερε ότι τους νόμους που ψηφίστηκαν για τα νέα μέτρα τους επέβαλλε το ΔΝΤ.
Άρα έφτασε μέχρι και να νομοθετήσει ένας μη εκλεγμένος από τους Έλληνες φορέας.
Η περιορισμένη εθνική κυριαρχία
διατυμπανίζεται κάθε άλλο παρά συμπτωματικά.

"Είσαι μηδενιστής", θα πουν κάποιοι, "οι δυο νόμοι αυτοί (και τα πρώτα μέτρα ήταν ΔΝΤ) είναι "μεμονωμένες περιπτώσεις" (μα τι βιασμένη φράση από τους υπαλλήλους των διεθνών ληστών). Έστω ότι είναι, τι επηρεάζει πιο πολύ την καθημερινότητά μας και το μέλλον μας, οι νόμοι του ΔΝΤ που μειώνουν άμεσα και τάχιστα το βιοτικό επίπεδο όλων μας, ή οι κατεδαφίσεις της πράσινης Τίνας και η δημιουργία κόμματος της Ντόρας;

Αναφέρθηκα παραπάνω στους γλείφτες της Σκοτεινής Γενιάς του Πολυτεχνείου. Το μετέπειτα ξεφτίλισμα αυτής της γενιάς και η "μεταλαμπάδευσή" του στη δική μας, είναι και ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο. Δεν κατηγορώ τις προθέσεις της, καθώς οι περισσότεροι ήταν ενάντια στους χουντικούς εθνοπροδότες και μην ξεχνάμε ότι πολλοί από αυτούς είδαν γονείς τους ή κοντινούς τους ανθρώπους να βασανίζονται και να μπαίνουν φυλακή. Η δική μου γενιά δεν έχει δικαίωμα να αναφερθεί καν σε τέτοιες καταστάσεις, καθώς έχουμε μεγαλώσει μέσα στην πούδρα, αν συγκρίνουμε με το πως μεγάλωσαν οι σημερινοί 55άρηδες-60άρηδες. Δυστυχώς ή ευτυχώς κρίνω μόνο εκ του αποτελέσματος, καθώς ήμουν και αγέννητος τότε και δεν μπορώ να έχω πλήρη άποψη των πραγμάτων και των γεγονότων.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία από την οποία λείπει η περηφάνεια, σε συνάρτηση με την έλλειψη αξιοπρέπειας.
Και δεν μιλάω για "εθνικές υπερηφάνειες" και μπουρδολογίες που μόνο διχασμό επιφέρουν στους ανθρώπους. Εμείς εδώ, που έτυχε να γεννηθούμε σε αυτό το μέρος της Γης, έχουμε χάσει σαν "κοινότητα-κοινωνία" την περηφάνειά μας, το ηθικό μας. Δε μπορούμε να πούμε ότι είμαστε περήφανοι, όταν το ιδανικό σε συτή τη χώρα είναι πως ο καθένας θα "πιάσει την καλή", πάντα εις βάρος άλλων.

Μπορεί να έχει υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό κάποιος που κλέβει τους κόπους των άλλων; (ληστεία δημοσίου χρήματος)

Μπορούν να έχουν υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό οι παντός τύπου ρουφιάνοι, επειδή η ρουφιανιά επιβραβεύεται βραχυπρόθεσμα; (π.χ. στις πολυεθνικές, στη δημοσιογραφία)

Μπορούν να έχουν υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό όσοι φθονούν τους άλλους;

Μπορούν να έχουν υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό όσοι ικανοποιούνται με τη δημιουργία και προβολή αποδιοπομπαίων τράγων; (π.χ. η λίστα των γιατρών του Κολωνακίου, που μου θυμίζει τη "Λίστα του Σίντλερ" )

Δεν είμαστε όλοι έτσι και δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Αλλά δυστυχώς τα παραπάνω περιγράφουν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας σήμερα.

Είμαστε σε μια εποχή που καλλιεργούνται τα πιο πρωτόγονα και πιο ατομικιστικά ένστινκτά μας ώστε να επεκταθεί ο ήδη υπάρχον διχασμός μας (κόμματα, ρατσιστικές κορώνες, ποδοσφαιρικές ομάδες, καθοδηγούμενη "κόντρα" δημοσίων με ιδιωτικούς υπαλλήλους).
Σε μια τέτοια εποχή μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός του καθενός μας.
Ο περήφανος άνθρωπος δεν υποδουλώνεται εύκολα.

Η οικονομία είναι απλά το μέσο για το "νέο φυσιολογικό" όπως το ονομάζουν, που δεν είναι τίποτα άλλο παρα η πλήρης κηδεμονία όλων μας από μια πολύ συγκεκριμένη "ομάδα" παγκοσμίως.

Η κοινωνία χρεωκόπησε.
Ας μην αφήσουμε να χρεωκοπήσει και η ανθρώπινη υπόστασή μας.
Εν κατακλείδι, όλοι κάτοικοι του ίδιου τόπου και κατ’επέκταση του ίδιου πλανήτη είμαστε..

πηγη:www.spartiatai.blogspot.com

Βυθίσατε τις χώρες...

Τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα
έφεραν τον πόλεμο στη Λιβύη..

Με πυραύλους τόμαχοκ ή Σύμφωνα λιτότητας, οι "συμμαχικές" δυνάμεις και οι παντοκρατόρισσες "αγορές" επιβάλλουν σταθερά και βίαια στους λαούς του κόσμου, την απόλυτη κυριαρχία τους.

Οι πολιτικές και οικονομικές δικτατορίες απλώνονται σαν τσουνάμι.

Αλλες νέες και άλλες "ανανεωμένες".

Επικαιροποιημένοι στόχοι, η κοινωνική Ευρώπη και οι χώρες με πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Οι άρχουσες τάξεις και οι μηχανισμοί βίας που διαφεντεύουν Τυνησία και Αίγυπτο πρόκειται να χορηγήσουν μία "ασπιρίνη" δημοκρατίας και ένα καρβέλι ψωμί στους λαούς τους.

Ετσι θα απαλλαγούν από τις αντιδράσεις των "ξυπόλητων και πεινασμένων" πολιτών και θα συνεχίσουν την πολιτική και οικονομική επικυριαρχία τους.

Ούτε γάτος, ούτε ζημιά.
Μάλλον, η "ζημιά" (μέχρι τώρα) είναι ελάχιστη, χωρίς ουσιαστικές συνέπειες για το κυρίαρχο Σύστημα και ο "γάτος" θα αντικατασταθεί με άλλον, αν δεν καταφέρει να αλλάξει...χρώμα.

Οι χώρες θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν υπό την επιτήρηση του "δημοκρατικού" δυτικού κόσμου

πλουσιότερες κατά μία ασπιρίνη και μία φραντζόλα.

Οι ελπίδες που γέννησαν οι εξεγέρσεις οδηγούνται στο μαρασμό.

Το βήμα αποδεικνύεται μετέωρο... (είθε να διαψευστούμε).

Ο Καντάφι της Λιβύης είναι...συνταγματάρχης-άρχων περισσότερο από 4 δεκαετίες.
"Μαρξιστής" ολίγων κυβικών, αντι-αποικιοκράτης, αντιβασιλικός. Ετσι ξεκίνησε...κάτι σαν Ελευθερωτής.
Για τις δυτικές κυβερνήσεις και τις εταιρείες πετρελαιοειδών ήταν "τρομοκράτης".
Το "δικτάτορας" πολύ λίγο τους απασχολούσε και ενοχλούσε.
Αποχαρακτηρίστηκε και προήχθη σε "δικό μας παιδί" μόλις "ακούμπησε" μερικά εκατομμύρια δολάρια και μερικά εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο α΄ ποιότητας.

Κάποια στιγμή, το ανόητο χαϊδεμένο παιδί άνοιξε τα σύνορα της χώρας του και έδωσε αρκετές δουλειές στην αναδυόμενη παγκόσμια υπερδύναμη...την Κίνα.

Αμεση και τεράστια η απειλή για τη...Δύση.

Το ξυπνητήρι των Συμφερόντων κυβερνήσεων και Κεφαλαίων...ήχησε δαιμονισμένα.
Αφυπνίστηκαν οι ανθρωπιστικές και δημοκρατικές ευαισθησίες του γάλλου και αμερικάνου προέδρου, του εγγλέζου πρωθυπουργού και των...προέδρων των εταιρειών πετρελαίων!!
Κι άρχισαν την ιμπεριαλιστική τους "Οδύσσεια".

Αν φύγει ή μείνει ή αντικατασταθεί ο "Καντάφι", λίγο τους νοιάζει.
Τους αρκεί εκείνος ο...γάτος που θα ξαναγυαλίσει τα συμφέροντά τους...
Στη Λιβύη και στον κόσμο ολόκληρο.
Στην Ιρλανδία και την Ελλάδα.
Στην Πορτογαλία και την...Ταγκανίκα!!

πηγη:politikokoraki.blogspot.com

Κοιτάξτε τι συνέβη στην ... Ελλάδα!

Η Ζαν Μαρί Λε Πεν.

Η Γαλλία, η Ισπανία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία θα πρέπει να εγκαταλείψουν το ευρώ, αφού αυτό δεν τους έφερε ευημερία,

είπε η Marie Le Pen, επικεφαλής του γαλλικού Εθνικιστικού κόμματος "Εθνικό Μέτωπο", μιλώντας στην Καθημερινή.

«Μας υποσχέθηκαν ότι αυτό το νόμισμα θα μας έφερνε ανάπτυξη και ευημερία. Και τι έγινε;

Οι λαοί καταστράφηκαν.

Μιλάμε για πραγματική τραγωδία», είπε.

«Κοιτάξτε τι συνέβη στην Ελλάδα.

Η ελληνική κοινωνία πηγαίνει μαζικά πίσω, ολόκληρες δεκαετίες.

Και αν ο ελληνικός λαός δείχνει να κάνει υπομονή, που μου έχει μάλιστα προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, πόσο ακόμα είναι δυνατόν να κρατήσει αυτή; Πρέπει να απελευθερώσουμε τους λαούς μας και να επιστρέψουμε ο καθένας στο δικό του νόμισμα.

Με το ευρώ έχουμε χάσει τα κοινωνικά κεκτημένα μας, τα οποία είχαμε αποκτήσει με πολύ ιδρώτα.

Μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το νόμισμα αυτό μας υποχρεώνει να δανειζόμαστε από τις διεθνείς αγορές. Αυτό από μόνο του είναι σκάνδαλο. Και στροβιλιζόμαστε όλοι στη δίνη μιας υπερχρέωσης, από την οποία δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ», ανέφερε χαρακτηριστικά η Le Pen.

Άφησε μάλιστα σοβαρές αιχμές για τον επικεφαλής του ΔΝΤ Dominique Strauss Kahn, εν όψει φυσικά και της φημολογούμενης στροφής του στη γαλλική πολιτική. Ο Dominique Strauss Kahn υποτιμά την κατάσταση στην Ελλάδα, όπως υποτιμά την κατάσταση και στη Γαλλία. Δεν καταλαβαίνει ότι οδεύουμε προς μια καταβαράθρωση των οικονομιών.

Πρέπει να βγούμε από το ευρώ, εδώ και τώρα

τόνισε η Le Pen।
πηγη:/www.elkosmos.gr

Πρωτοφανής διαδήλωση στο Λονδίνο

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

Παρέλυσε χθες το κέντρο του Λονδίνου από την ογκώδη διαδήλωση κατά των περικοπών στον δημόσιο τομέα που προβλέπει το πρόγραμμα εξυγίανσης της οικονομίας της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον

400.000 πολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Συνδικάτων διαμηνύοντας προς την κυβέρνηση συνασπισμού ότι αυτή είναι μόνο η αρχή και πως οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν έως ότου η κυβέρνηση συνειδητοποιήσει πως οι περικοπές της σηματοδοτούν επιστροφή σε αδιέξοδες νεοφιλελευθερες πολιτικές της θατσερικής περιόδου.

Ήταν μια απολύτως πετυχημένη και πειθαρχημένη πορεία, αξιολογούν οι οργανωτές της, το Κογκρέσο Εργατικών Συνδικάτων αλλά και η αστυνομία, μια μαζική διαδήλωση που μετέφερε στην κυβέρνηση Κάμερον το μέγεθος της δυσαρέσκειας της πλειοψηφίας των Βρετανών απέναντι στο εξαγγελθέν πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που αφορά στον μηδενισμό του έλλειματος του προϋπολογισμού σε μόλις μια 4ετία. Ένα πρόγραμμα που προβλέπει περικοπές δημοσίων δαπανών κατά 100 δις. ευρώ.

Πρωτοφανής σε έκταση διαδήλωση

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Σχεδόν μισό εκατομμύριο Βρετανοί συμμετείχαν στις διαδηλώσειςΟ πρωτοφανής για τα βρετανικά δεδομένα,όγκος της πορείας αλλά και η συνθεσή της, στην συντριπτική πλειοψηφία μεσοαστοί εργαζόμενοι -καθηγητές, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, καλλιτέχνες, οικογένειες με τα παιδιά τους και μια ομάδα μητέρων με τα καροτσάκια- μπορεί να συγκριθεί μόνον με την μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση του 2003. Η χθεσινή ήταν μια πορεία υποδειγματικά οργανωμένη και αποτελεσματικά φρουρημένη από 1500 συνδικαλιστές. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί μάλλον αντιαισθητική παρενέργεια, αλλά δυστυχώς συνηθισμένη, η αντικοινωνική δράση περίπου 500 αναρχικών οι οποίοι επιτέθηκαν με ξύλα και κροτίδες σε πολυτελή καταστήματα και τράπεζες στο εμπορικό κέντρο του Λονδίνου γύρω από την Oxford Street, πολύ μακρυά από τον όγκο της διαδήλωσης. Συνελήφθησαν 211 άτομα ενώ περισσότερα από 30, μεταξύ αυτών και 16 αστυνομικοί, χρειάστηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο.

Η αρτιότητα της οργάνωσης αποστόμωσε ορισμένα κυβερνητικά στελέχη που έσπευσαν εκ των προτέρων να στρέψουν τα πυρά τους κατά του ηγέτη των Εργατικών Εντ Μιλιμπαντ, κυρίου ομιλητή στη διαδήλωση, κατηγορώντας τον για συμμαχία με “ακροαριστερά” στοιχεία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Μαρία Καστρισιανάκη, Λονδίνο

Υπεύθ। σύνταξης: Κώστας Συμεωνίδης

deutsche welle

Η Βουλγαρία δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της για τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη, δηλώνει ο αντιπρόεδρος της «Τρανσνιέφτ»

Η Βουλγαρία δεν τήρησε τη δέσμευσή της και δεν εξόφλησε το χρέος της ως προς το σχέδιο του πετρελαιαγωγού «Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη» δήλωσε ο αντιπρόεδρος της ρωσικής εταιρείας πετρελαϊκών δικτύων «Τρανσνιέφτ» Μιχαήλ Μπάρκοφ.

Σύμφωνα με τον κ. Μπάρκοφ, η βουλγαρική πλευρά επικαλέστηκε «διαδικαστικές δυσκολίες», αν και οι πλευρές είχαν σαφώς συμφωνήσει ότι η βουλγαρική πλευρά θα κάλυπτε το χρέος των 7,3 εκατ. ευρώ έως τις 20 Μαρτίου.

Η «Τρανσνιέφτ» προτίθεται να ανακοινώσει στην ηγεσία του ρωσικού υπουργείου Ενέργειας πώς έχει η κατάσταση για «να ληφθούν περαιτέρω αποφάσεις ως προς το σχέδιο».

Ο αντιπρόεδρος της «Τρανσνιέφτ» εξήγησε ότι τα μέσα, που διαθέτει η κοινοπραξία Trans-Balkan Pipeline B.V. επαρκούν έως το Μάιο - Ιούνιο.

«Είναι προφανές ότι ούτε εμείς, ούτε η Ελλάδα δεν θα πληρώσουμε περισσότερο» είπε, προσθέτοντας ότι παρ’ όλ’ αυτά η Ρωσία δεν σχεδιάζει οριστικά να ακυρώσει το σχέδιο, γι’ αυτό και εάν η Βουλγαρία δεν πληρώσει τις οφειλές της, η εταιρεία του αγωγού θα μπει στο λεγόμενο καθεστώς «ύπνωσης», κρατώντας μόνο ένα γραφείο στην έδρα της το Άμστερνταμ και έναν εργαζόμενο, αν και ακόμη είναι νωρίς να ειπωθεί κάτι τέτοιο.

Η 20ή Μαρτίου είναι η δεύτερη διαδοχική προθεσμία που δεν τηρεί η Βουλγαρία, έπειτα από εκείνη του Δεκεμβρίου 2010 και αποφασίστηκε να δοθεί η σχετική παράταση κατά τη συνεδρίαση του εποπτικού συμβουλίου του αγωγού στις 17 Φεβρουαρίου στη Ρώμη. Επόμενη συνεδρίαση έχει οριστεί για τον Ιούνιο.

Όπως μεταδίδει το πρακτορείο ΙΤΑΡ-ΤΑΣΣ επικαλούμενο δηλώσεις του υφΥΠΕΚΑ Γ.Μανιάτη, παρά τις βουλγαρικές ενστάσεις και αιτήσεις αναθεώρησης της ενεργειακής συνεργασίας με τη Ρωσία, το έργο του «Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη» είναι υπόθεση προτεραιότητας για την ελληνική κυβέρνηση και έχει περάσει την προκαταρκτική περιβαλλοντική εξέταση με βάση τα κριτήρια της ΕΕ.

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τι εκτιμούν έξι διεθνείς funds managers για οικονομία, δολάριο και χρυσό

Τι θα συμβεί στην αμερικανική οικονομία και το δολάριο προσεχώς; Μπορεί ο πληθωρισμός να αυξηθεί δραματικά; Πιο είναι το outlook του χρυσού, και που πρέπει να τοποθετηθούν οι επενδυτές; Έξι μεγάλοι επενδυτές και αναλυτές απαντούν στα ερωτήματα αυτά, σε μία περίοδο που οι αγορές «αρνούνται» πεισματικά να δείξουν οποιαδήποτε διάθεση τους.

Jim Rogers [Rogers International Commodities Index (RICI)]
Τα δύσκολα μάλλον δεν έχουν περάσει για την αμερικανική οικονομία. Η πτώση του δολαρίου, τα προβλήματα χρέους της κυβέρνησης και των Πολιτειών, και τα προβλήματα στα ταμεία είναι τεράστια. Ο Rojers δεν πιστεύει ότι υπάρχει θέμα πληθωριστικών πιέσεων, ενώ θεωρεί ότι το δολάριο θα συνεχίζει να υποχωρεί. Αναφορικά με το χρυσό, ο Rogers επαναλαμβάνει ότι πρόκειται περί μίας ακόμη φούσκας, και περιμένει να δει πότε θα σκάσει.
Bill Bonner [Agora]
Κανένα πρόβλημα των ΗΠΑ και της Ευρώπης δεν έχει επιλυθεί ακόμη. Μόνο καθυστερήσεις βλέπουμε, αύξηση του χρέους και υπέρογκα ποσά από τις Κεντρικές Τράπεζες. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, με τη διαδικασία της απομόχλευσης να καθυστερεί. Δε θεωρεί μάλιστα ότι ο πληθωρισμός μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο, αν και αναφέρει ότι τα κεφάλαια πρέπει να προωθηθούν προς το χρυσό για προστασία.
Peter Schiff [Euro Pacific Precious Metals]
Η κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία παραμένει η ίδια. Είμαστε μία υπερχρεωμένη «οικογένεια» που απλά προσπαθεί να καθυστερήσει την αναπόφευκτη κατάρρευση. Ο Schiff θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξουν προβλήματα στις τιμές καταναλωτή, λόγω αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων. Πιστεύει δε ότι η υποτίμηση του δολαρίου θα συνεχιστεί, στηρίζοντας το χρυσό ως επενδυτική διέξοδο.
Jeffrey Christian [CPM Group]
Θεωρώ ότι τα χειρότερα πέρασαν, αλλά θα πρέπει να μην ενθουσιάζονται οι επενδυτές από τις εκτιμήσεις που κάνουν λόγο για ισχυρή ανάπτυξη. Ακόμη η οικονομία προσπαθεί να συνέλθει. Η Ευρώπη έχει πολύ σημαντικά θέματα να επιλύσει, αλλά οι αγορές θα αρχίσουν να εξομαλύνουν τις πιέσεις τους. Επίσης συστήνει τη Fed να προχωρήσει σε «αποστείρωση» των επιπλέον κεφαλαίων ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα πληθωρισμού. Βραχυπρόθεσμα θεωρεί μάλιστα ότι το δολάριο θα ενισχυθεί έναντι των υπολοίπων νομισμάτων, αλλά μεσοπρόθεσμα θα συνεχιστεί η υποτίμηση του. Ο Cristian βλέπει παράλληλα και το χρυσό να φτάνει τα 1.500 δολάρια, με μέσο όρο έτους τα 1.369 δολάρια.
John William [Shadow Government Statistics]
Βλέπω αυτή την επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας σαν το δεύτερο «V» μία ύφεσης «W». Σιγά σιγά θα γίνει πιο ξεκάθαρο ότι η εξάρτηση της αμερικανικής οικονομίας από εξωτερικούς παράγοντες και η ευρωπαϊκή κρίση χρέους θα οδηγήσει προς τα εκεί. Η πτώση του δολαρίου και η συνεχιζόμενη χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής θεωρεί ο William ότι μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα του πληθωρισμού. Γι’ αυτό το λόγο συστήνει ανεπιφύλακτα τοποθέτηση στο χρυσό.
Steve Henningsen [The Wealth Conservancy]
Οι κυβερνήσεις παγκοσμίως θέλουν να μας πείσουν ότι τα χειρότερα πέρασαν, αλλά η εμπιστοσύνη στις αγορές δεν υπάρχει. Πολλά θεμελιώδη «χτίζονται» πάνω στην εμπιστοσύνη για το σύστημα, κάτι όμως που δεν υπάρχει. Ο Henningsen θεωρεί ότι οι πιέσεις προς τα πάνω των τιμών καταναλωτή θα υπάρχουν κυρίως για την ενέργεια και τα βασικά αγαθά. Παράλληλα, αναμένει περαιτέρω πτώση για το δολάριο. Επικρίνει ακόμη αυτούς που πιστεύουν ότι ο χρυσός είναι φούσκα, συστήνοντας τοποθετήσεις.

www.bankingnews.gr

«Ο μαύρος κύκνος» της πυρηνικής ενέργειας και η παγκόσμια οικονομία

Ο μαύρος κύκνος συμβολίζει το σπάνιο, το απρόβλεπτο, αλλά και το υπαρκτό και καταστροφικό. Πιθανή πυρηνική τήξη στη Φουκουσίμα είναι ένας καταστροφικός ‘μαύρος κύκνος’. Τι σημαίνει όμως για την παγκόσμια οικονομία;

Φαίνεται ότι ο αιώνας μας βρίθει από ‘μαύρους κύκνους’: οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, η κατάρρευση της Lehman Brothers και η παγκόσμια οικονομική κρίση, και τώρα η απειλή μιας πυρηνικής καταστροφής στη Φουκουσίμα.

Πόσο θα επηρεάσει άραγε η τελευταία την παγκόσμια οικονομία;

Οι ειδικοί αναλυτές έγιναν προσεκτικοί μετά το φιάσκο της Lehman Brothers και δεν τολμούν να κάνουν μεγαλόστομες προβλέψεις.

Η επιβράδυνση στον εφοδιασμό βιομηχανικών ειδών και η Κίνα

Τόκιο: Μετά την οικονομική ύφεση το πυρηνικό πλήγμα;Ο Γερμανός οικονομολόγος Γιούργκεν Μάτες από το Ινστιτούτο της Γερμανικής Οικονομίας (IW) στην Κολωνία εκτιμά ότι ο πιο ρεαλιστικός κίνδυνος είναι η επιβράδυνση ή και το σπάσιμο της αλυσίδας εφοδιασμού βιομηχανικών ειδών, εάν σταματήσει η παραγωγή στην Ιαπωνία διότι: «Η Ιαπωνία είναι ο σημαντικότερος προμηθευτής ανταλλακτικών της παγκόσμιας ηλεκτρονικής βιομηχανίας. Επομένως πολλές χώρες εξαρτώνται πλήρως από την συνεχή ροή εφοδιασμού με ανταλλακτικά και δεν μπορούν άμεσα και χωρίς απώλειες να τα αντικαταστήσουν. Αυτό αφορά και τη γερμανική ηλεκτρονική βιομηχανία ή ακόμη και τη βιομηχανία κατασκευής μηχανημάτων.»

Οι περισσότεροι Γερμανοί αναλυτές υπογραμμίζουν ότι το ισχυρότερο πλήγμα από το τσουνάμι και μια πιθανή πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία θα το δεχθεί η Κίνα διότι οι εξαγωγές της Ιαπωνίας προς την Κίνα καλύπτουν το 20% επί του συνόλου των ιαπωνικών εξαγωγών. Από αυτές όμως το μεγαλύτερο μέρος περνάει από την κινεζική μεταποιητική βιομηχανία και το τελικό προϊόν εξάγεται κατόπιν από την Ιαπωνία σε όλο τον κόσμο.

Ο Αντρέας Ρέες, επικεφαλής οικονομολόγος της Uni Credit, υποστηρίζει ότι η συγκυρία αυτή θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην Κίνα που είναι σήμερα και η παγκόσμια ατμομηχανή της ανάκαμψης. Ήδη παρατηρείται, όπως υπογραμμίζει ο ειδικός αναλυτής, επιβράδυνση: «Παρατηρούμε μια μόνιμη επιβράδυνση, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στις αυξήσεις των τιμών στα είδη διατροφής.

Η κινεζική κεντρική τράπεζα έχει ήδη αυξήσει αισθητά τα επιτόκια, το ελάχιστο υποχρεωτικό αποθεματικό των τραπεζών και το ποσοστό των πιστώσεων και τώρα έρχεται η ιαπωνική κρίση με το τσουνάμι και την πυρηνική καταστροφή.»

Το τσουνάμι και η πυρηνική καταστροφή θα επηρεάσουν ψυχολογικά τις αγορές;

Πεκίνο: Κινέζοι τρέχουν να προμηθευτούν τρόφιμα μετά το τσουνάμι στην ΙαπωνίαΥπάρχουν όμως και οι λεγόμενες ψυχολογικές επιπτώσεις ή όπως τις λένε τα τελευταία χρόνια αναλυτές και δημοσιογράφοι ‘το φαινόμενο του CNN’. Δηλαδή ο φόβος και ανασφάλεια που καταλαμβάνει καταναλωτές, επενδυτές και επιχειρηματίες όταν βλέπουν εικόνες καταστροφής σαν αυτές που μεταδίδει συνήθως το CNN.

Οι τηλεοπτικές εικόνες από το σεισμό, το τσουνάμι και τις εξελίξεις στη Φουκουσίμα ενδέχεται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στις επενδύσεις και στην κατανάλωση. Στην ΕΕ και την ευρωζώνη μπορεί να έχει επιπτώσεις αυτό το σενάριο μόνον εάν οι Ιάπωνες ασφαλιστές και επενδυτές αποσύρουν τα κεφάλαιά τους από την Ευρώπη για την ανασυγκρότηση της χώρας τους.

Ας σημειωθεί ότι οι Ιάπωνες κατέχουν ευρωπαϊκά ομόλογα και χρεόγραφα κάθε είδους αξίας 800 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Παρ’ όλα αυτά οι Γερμανοί αναλυτές εκτιμούν ότι ακόμη και μία σούπερ πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία δεν πρόκειται να προκαλέσει παγκόσμια οικονομική ύφεση. Και αυτό διότι η Ιαπωνία είναι καθαρά χώρα εξαγωγών και όχι εισαγωγών.

Με άλλα λόγια: εάν καταρρεύσει στην Ιαπωνία η εσωτερική ζήτηση θα πληγούν κατά κύριο λόγο οι ιαπωνικές επιχειρήσεις। Ισχυρό πλήγμα θα δεχθεί όμως και η μεταποιητική βιομηχανία στην Κίνα και τα ‘απόνερα’ ενδέχεται να δημιουργήσουν παγκοσμίως ‘κάποιες δυσκολίες’, αλλά όχι νέα οικονομική ύφεση.

πηγη:deutsche welle

Αποκαλυπτικό:Πώς μας ληστεύουν τα Σούπερ Μαρκετ

Διάβασέ το!Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να καταλάβεις τις προσπάθειες χειραγώγησής σου. Ο βασικότερος είναι να καταλάβεις πως λειτουργεί ο εαυτός σου.
Πολυεθνικά-ελληνικά Super Market και Ψυχολογικές Στρατηγικές Marketing

Ας αρχίζουμε λοιπόν με μια απλή βασική αντικατασκοπευτική εργασία. Δε θα ξαναδείτε ποτέ πια τα σουπερμάρκετ ή τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα με το ίδιο μάτι μετά από αυτό.

Η είσοδος είναι στα δεξιά, εντούτοις εσείς περπατάτε αριστερά
Σε όλα τα σύγχρονα σουπερμάρκετ ο σκλάβος ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθήσει μια αριστερόστροφη φορά (αντίθετη από τους δείκτες του ρολογιού). Το 95% του κόσμου έχει μια ελαφριά ατελή ισορροπία: κλείνει προς τα αριστερά. Εάν αφήστε κάποιον μόνον του στην έρημο (μην το κάνετε), θα αρχίσει να στρέφεται τριγύρω κατά την αριστερόστροφη φορά. Αυτός είναι ο λόγος που ΟΛΑ τα σύγχρονα σουπερμάρκετ έχουν μια αριστερόστροφη διαρρύθμιση η οποία, παρεμπιπτόντως, έχει άλλες συνέπειες και κρυφές σημασίες όπως θα δείτε παρακάτω.

Γιατί ξεκινούν πάντα με φρέσκα φρούτα;

Ο πρώτος λόγος : είναι ότι οι άνθρωποι που μπαίνουν μέσα σε ένα σουπερμάρκετ έχουν τη τάση να διατηρήσουν την ταχύτητα που είχαν στο δρόμο και θα προσπερνούσαν έτσι χωρίς να παρατηρήσουν τα πρώτα εμπορεύματα, αν δεν τους σταματούσατε με μια έκρηξη χρωμάτων και μυρωδιών που μόνο τα φρέσκα φρούτα μπορούν να προσφέρουν. Ένας δεύτερος λόγος είναι να νιώσει αμέσως ο πελάτης τη σιγουριά ότι βρίσκεται σε ένα μαγαζί με φρέσκα και καλά πράγματα και όχι σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα με αμφισβητήσιμης ποιότητας προϊόντα.
Σημειώστε ότι η διάταξη των φρούτων και των λαχανικών δεν είναι τυχαία. Ολόκληρο το ζήτημα στις τεχνικές υποδούλωσης που χρησιμοποιούν τα σουπερμάρκετ είναι ότι τα πολύ λίγα πράγματα που είναι πραγματικά χρήσιμα και πρέπει να αγοραστούν, κατακλύζονται από μια πληθώρα άλλων εντελώς άχρηστων προϊόντων σε πολύ πιο δαπανηρές ποικιλίες και ιδιότητες, εξαιτίας των τεράστιων κερδών που αφήνουν και των μικρότερων κερδών που αφήνουν τα βασικά προϊόντα.

Επιμελημένος Φωτισμός και Μουσική

Πορτοκάλια και μήλα με πολλούς καθρέφτες, μπανάνες και αχλάδια σε ένα πράσινο περιβάλλον, σαλάτες και πατάτες με καθαρό φως.κόκκινο για το κρέας (διότι το άσπρο φως θα το έκανε γκρίζο) κ.λ.π. Ρίξτε μια ματιά στα κόλπα του φωτισμού που χρησιμοποιούν την επόμενη φορά που θα πάτε στο σουπερμάρκετ. Σημειώστε επίσης ότι είναι απαραίτητη η απαλή μουσική , γιατί διαφορετικά το σουπερμάρκετ θα φαινόταν νεκρό χωρίς αυτήν. Αυτή δεν πρέπει να είναι εντούτοις πολύ δυνατή. και θα πρέπει να αλλάζει ανάλογα με την ώρα. Βλέπετε ξέρουν πότε πάνε οι μικρότεροι και πότε οι μεγαλύτεροι σκλάβοι για να καταναλώσουν και διαμορφώνουν ανάλογα τη μουσική τους.

Το ακριβό είναι το εύκολο και το φτηνό το δύσκολο

Τα προϊόντα τοποθετούνται με τέτοιο τρόπο, ώστε τα ακριβά να είναι πάντα προς την κατεύθυνση της πορείας του σκλάβου και στο καλύτερο ύψος για να πιαστούν. Αντίθετα, οι φτηνότερες ποικιλίες των ίδιων προϊόντων είναι πάντα από πίσω και λίγο χαμηλότερα ή λίγο ψηλότερα.
Σταματήστε τώρα και κοιτάξτε τις ποικιλίες ενός δοσμένου είδους προϊόντος, ας πούμε ενός απορρυπαντικού για πλυντήρια. Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί έχουν τη συνήθεια να κοιτάνε από τα αριστερά προς τα δεξιά, όπως ακριβώς διαβάζουν, έτσι οι φτηνότερες ποικιλίες ενός προϊόντος τοποθετούνται στ' αριστερά και οι ακριβότερες στα δεξιά, εκεί ακριβώς που τελειώνει το σκανάρισμα με τα μάτια σας, με την ελπίδα ότι τα χέρια σας θα είναι γρηγορότερα από το μυαλό σας και θα ακολουθήσουν όχι την αρχική και ξεχασμένη πια, αλλά την πιο πρόσφατη, τελική οπτική εντύπωσή σας..
Θα έχετε παρατηρήσει ότι όλα τα ψυγεία ανοίγουν με ένα παράξενο τρόπο. Οι πόρτες τους είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να αναγκάσουν τον σκλάβο να δει άλλα προϊόντα αμέσως μόλις κλείσει μία. Παρατηρήστε επίσης τη διάταξη των προϊόντων στο δάπεδο. δεν είναι τυχαία, όπως μπορείτε να δείτε. Παρατηρείτε πόσο μακριά είναι εκείνα τα προϊόντα και πόσο εύκολο είναι να πιάσετε αυτά εδώ; Για δείτε τις τιμές τους για να καταλάβετε τη διαφορά..

Μπορώ να μην σας εξυπηρετήσω; -Οι απόμακροι υπάλληλοι

Ποτέ δε θα ακούσετε έναν υπάλληλο του σουπερμάρκετ να σας ρωτά, όπως σε άλλα καταστήματα, το γνωστό "μπορώ να σας εξυπηρετήσω, παρακαλώ;" εκτός και αν θέλετε πραγματικά τη βοήθειά του και τον κυνηγήσετε για να σας τη δώσει, αν βρείτε κανέναν καμιά φορά μπροστά σας, γιατί συνήθως είναι άφαντοι!. Ο λόγος που σας αποφεύγουν και δεν σας μιλούν είναι για να μην σπάσουν τη μαγεία της ύπνωσής σας και περιορίσουν έτσι την πιθανότητα να αγοράσετε ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα που δεν τα χρειάζεστε ή, το χειρότερο για τα αφεντικά τους, ξαφνικά να "ξυπνήστε" και να αρχίστε να αδειάζετε ένα μεγάλο μέρος από το εξευτελιστικά γεμάτο καροτσάκι σας.
Οι υπάλληλοι είναι επίσης απασχολημένοι με το να τοποθετούν τα διάφορα προϊόντα στη "σωστή" θέση τους. Πρέπει αυτά να βρίσκονται σε μια προκαθορισμένη απόσταση.. πάρα πολλοί άνθρωποι βλέπετε σε ένα στενό χώρο και μερικοί σκλάβοι θα βάλλουν ξανά στο ράφι το προϊόν που είχαν στα χέρια τους, αντί για το καροτσάκι τους.. Αλήθεια ξέρετε ότι το 35% των προϊόντων που αγοράζετε για το ψυγείο σας θα πάνε κατευθείαν από αυτό στο σκουπιδοτενεκέ σας; Αυτό ακριβώς είναι το ποσοστό του κάθε προϊόντος που πετιέται!

Οι Πάγκοι των Προσφορών

Οι περισσότεροι σκλάβοι έρχονται στο σουπερμάρκετ τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα και δε θέλουν να βλέπουν πάντα τα ίδια πράγματα στις ίδιες θέσεις, πράγμα που θα μπορούσε επίσης να τους οδηγήσει στο σωστό συμπέρασμα ότι εκπαιδεύονται να αγοράζουν(ακόμα και όταν θέλουν να βρίσκουν εύκολα ένα πράγμα που ζητούν και να ξέρουν τη συνηθισμένη θέση του). Πρέπει λοιπόν ένα μέρος των προϊόντων να μένει στη θέση του και ένα άλλο να μετακινείται. Αυτό το ρόλο παίζουν οι πάγκοι των προσφορών.. Σαμπουάν σήμερα, απορρυπαντικό αύριο.

Κλάψε Μπέμπη Κλάψε..

Το τελευταίο ψάρεμα των βαλαντίων του σκλάβου γίνεται στους πάγκους, μπροστά από τα ταμεία, όπου είναι αναγκασμένος να σταματήσει περιμένοντας στην ουρά. Ξέρουν ότι μια και πάει στο ταμείο να πληρώσει είναι αποφασισμένος να μην αγοράσει τίποτε άλλο, αλλά αυτοί οι πάγκοι δεν απευθύνονται στη μαμά ή στο μπαμπά, αλλά στο μικρό παιδί τους. Δείτε τι ακριβώς περιέχουν: τσίχλες, καραμέλες, μέντες κ.λπ., κάτι που δεν ενδιαφέρουν συνήθως τους μεγάλους παρά μόνο τα μικρά παιδιά. Δείτε και τις τιμές τους, αν υπάρχουν. Αυτές είναι σαφώς μεγαλύτερες από τις τιμές των ίδιων προϊόντων σε άλλα μέρη του μαγαζιού, όπου δεν τα παρατηρείτε συνήθως ποτέ, γιατί δεν προτίθεσθε να τα αγοράσετε. Τι γίνεται λοιπόν εδώ στους πάγκους, μπροστά από τα ταμεία, καθώς περιμένετε στην ουρά; Το μικρό παιδί σας λιμπίζεται τη σοκολάτα ή το κουτί με τις τσίχλες που υπάρχει εκεί και το παίρνει και το βάζει και αυτό στο καροτσάκι σας. Και εάν τυχόν το βάλετε ξανά πίσω στο πάγκο, λέγοντάς του ότι δεν το χρειαζόσαστε αυτό το πράγμα, αρχίζει τα κλάματα και τη φασαρία, ενοχλώντας το κόσμο γύρω του, μέχρι να αναγκαστείτε να του το πάρετε για να σωπάσει..

Πώς να αντιμετωπίσετε αυτή τη κατάσταση;

Εκπαιδεύστε απλά από πριν το παιδί σας να κάνει κάποια σκανδαλιά στο πάγκο, όπως το να ανακατέψει τα επιμελώς φτιαγμένα εκεί πράγματα. Η ελευθερία στη σκανδαλιά είναι πολύ πιο ελκυστική γι' αυτό από τη γεύση της σοκολάτας. Ή χαλάστε οι ίδιοι την όμορφη διακόσμηση αυτού του πάγκου, εγκαταλείποντας για παράδειγμα εκεί άγαρμπα ένα από τα πράγματα που έχετε πάρει στο καροτσάκι σας και το οποίο δε χρειάζεστε ιδιαίτερα. Αν μάλιστα διαλέξτε να αφήσετε επίτηδες ένα αναποδογυρισμένο κουτί παγωτό, τότε θα έχετε πάρει καλύτερα την εκδίκησή σας για όσες σοκολάτες και τσίχλες αναγκαστήκατε να ακριβοπληρώσετε τη τελευταία στιγμή μπροστά στο ταμείο μέχρι τώρα..

Εσείς Έχετε Πάρει Κερδοκάρτα;

Όχι ευχαριστώ, δε θέλω! Αυτό είναι ένα βρώμικο και φτηνό κόλπο για να μαζέψουν ένα μεγάλο πλήθος προσωπικών δεδομένων σας, χωρίς να κουραστούν στο ελάχιστο από μέρους τους. Στο εξής θα ξέρουν αναλύοντας τα προϊόντα που αγοράζετε κάθε φορά πότε τρώτε, πότε πίνετε, πότε χέζετε, πότε πλένεστε ή πότε πηδάτε, εντελώς τσάμπα και θα γεμίσουν τις βάσεις δεδομένων τους με πολύτιμες πληροφορίες για τις καταναλωτικές σας συνήθειες. Άλλωστε δεν κερδίζετε και τίποτα σπουδαίο με τις σχεδόν μηδαμινές εκπτώσεις τους μπροστά στις πολύτιμες πληροφορίες που παίρνουν κρυφά και τσάμπα από σας.

Ας πολεμήσουμε λοιπόν εναντίον τους! Καταλάβετε καλά το παιχνίδι τους κι εξηγήστε το και στους άλλους!





πηγη topikopoiisi.blogspot.com

Εκτός ελέγχου η ευρωπαϊκή κρίση;

Όσο πλησιάζει η ώρα της συζήτησης στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για το τελικό «πακέτο» μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη, οι εξελίξεις στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία γίνονται όλο και πιο δραματικές, απειλώντας να προκαλέσουν νευρική κρίση στις αγορές, λίγο πριν την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων. Ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας παραιτήθηκε μετά την απόρριψη από τη Βουλή των μέτρων λιτότητας, που είχε παρουσιάσει μόλις στις 11 Μαρτίου στους ομολόγους του, κερδίζοντας επαίνους για την αποφασιστικότητά του. Αυτή η δραματική πολιτική τροπή των πραγμάτων στην Πορτογαλία οδηγεί πολλούς αναλυτές στην εκτίμηση, ότι ίσως την Παρασκευή χρειασθεί να συζητήσουν οι ηγέτες της ευρωζώνης την ένταξη άλλης μιας χώρας σε πρόγραμμα «διάσωσης».

Την ίδια ώρα, το αδιέξοδο που παρατηρείται μέχρι τώρα στη διαπραγμάτευση Γερμανίας και Γαλλίας με τη νέα ιρλανδική κυβέρνηση για το «καυτό» για τους Ιρλανδούς θέμα των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων έχει προκαλέσει μεγάλη νευρικότητα στις αγορές, εκτινάσσοντας χθες την απόδοση των δεκαετών ιρλανδικών ομολόγων πάνω από το 10%.

Αναλυτής της Citi, σε μια απρόσμενα «μαύρη» ανάλυση για την Ιρλανδία, άφηνε σαφώς να εννοηθεί, ότι η σκληρή σύγκρουση Ιρλανδών-Γερμανών μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες εξελίξεις στο προσεχές διάστημα και πρότεινε στους επενδυτές να καλυφθούν άμεσα έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αγοράζοντας συμβόλαια CDS.

Από τις περσινές δραματικές διαπραγματεύσεις για το ελληνικό πρόβλημα, που είχαν διεξαχθεί υπό τη δαμόκλειο σπάθη του αποκλεισμού της Ελλάδας από τις αγορές και της επαπειλούμενης πρώτης χρεοκοπίας στην ευρωζώνη, έχει αποδειχθεί ότι πριν από τις Συνόδους Κορυφής η κρίση κλιμακώνεται σε βαθμό παροξυσμού και τελικά οι ηγέτες, λειτουργώντας υπό την πίεση μεγάλων διλημμάτων, καταλήγουν κάθε φορά σε λύσεις, που έστω και πρόσκαιρα διορθώνουν την κατάσταση στις αγορές.

Αυτή την φορά, το νέο στοιχείο της κρίσης είναι οι τεράστιες πολιτικές εντάσεις που έχουν δημιουργηθεί, τόσο στο εσωτερικό των χωρών που καλούνται να εφαρμόσουν ακραία προγράμματα λιτότητας (βλ. Πορτογαλία), όσο και μεταξύ υπερχρεωμένων κυβερνήσεων και ισχυρών δυνάμεων της Ευρώπης (βλ. τη σύγκρουση Ιρλανδών-Γερμανών). Μένει να δούμε την Παρασκευή πώς ο νέος παροξυσμός της κρίσης, που φαίνεται να την οδηγεί εκτός ελέγχου, θα επηρεάσει τις αποφάσεις των ηγετών


πηγη banksnews.gr

Ε.Ε.: Δανεικά με το ζόρι σε Πορτογαλία!

Με το ζόρι η Ε.Ε. θέλει να δώσει στην Πορτογαλία με ποσό οικονομικής βοήθεια που ανέρχεται στα 75 δισεκατομμύρια ευρώ.

Μια ημέρα μετά την παραίτηση του Πορτογάλου πρωθυπουργού Ζοζέ Σόκρατες και τη δημοσιονομική κρίση στη χώρα που προκαλεί τριγμούς στη ζώνη του ευρώ η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να τείνει χείρα σημαντικής οικονομικής βοηθειας.

Ο Σόκρατες παραιτήθηκε μετά την απόρριψη από το πορτογαλικό κοινοβούλιο ενός νέου προγράμματος λιτότητας με σκοπό η χώρα να μην προσφύγει στη διεθνή βοήθεια.

Τα νέα μέτρα απέβλεπαν στη μείωση του δημοσίου ελλείμματος στο 4,6% του ΑΕΠ το 2011, κατόπιν στο 3% από το 2012 και στο 2% το 2013.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Λιβύη και Ιαπωνία είναι οι διαφορετικές όψεις του ιδίου νομίσματος

* Στην Ιαπωνία «πλημμύρισε» η Νέα Τάξη... και στην έρημο της Λιβύης «ξεβράστηκε»
* Όλοι οι λαοί βρίσκονται ανάμεσα σε μία λιβυκή «σφύρα» και έναν ιαπωνικό «άκμονα»

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού

Είναι πλέον ορατό - και από τον τελευταίο άνθρωπο - ότι βαδίζουμε τα τελευταία "μέτρα" της ανθρώπινης ιστορίας, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει γνώσεις αποκρυφισμού και να πιστεύει στις εσχατολογικές προφητείες. Φαίνεται πλέον και δια γυμνού οφθαλμού ότι η κατάσταση "δεν πάει άλλο". Δεν μπορεί η ανθρωπότητα να συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο. Αν δεν βρει έναν νέο τρόπο να "πορευτεί", θα αυτοκαταστραφεί. Είναι θέμα χρόνου. Όταν έχει παραδοθεί όχι μόνον ο ανθρώπινος πολιτισμός, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη, στα ιδιωτικά συμφέροντα, είναι θέμα χρόνου ο όλεθρος.

Αυτά, τα οποία συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο, είναι αποκαλυπτικά.

Αυτά, τα τόσο διαφορετικά πράγματα, που συμβαίνουν σε τόσο διαφορετικά μέρη του κόσμου, είναι στην πραγματικότητα ίδια …Είναι οι όψεις του ιδίου νομίσματος. Η τεράστια ανθρώπινη καταστροφή στην Ιαπωνία και το αιματοκύλισμα στη Λιβύη είναι αποτελέσματα του ιδίου φαινομένου. Το ίδιο "τσουνάμι" χτύπησε καί τις δύο αυτές χώρες …Το "τσουνάμι", το οποίο θα συνεχίσει και θα χτυπάει όλα τα κράτη και όλους τους λαούς, μέχρι να τους εξαφανίσει όλους …Το "τσουνάμι", που, αν η ανθρωπότητα δεν βρει τρόπο να το σταματήσει, θα την εξαφανίσει.

Ποιο είναι αυτό το "τσουνάμι"; Η απόλυτη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας …Η ιδιωτικοποίηση των πάντων …Η χωρίς κανένα μέτρο και λογική παραχώρηση των πάντων σε ιδιώτες …Η "ζουγκλοποίηση" των πάντων, εφόσον ιδιωτικοποίηση χωρίς όρους και κανόνες σημαίνει ταυτόχρονα και την ιδιωτικοποίηση και της εξουσίας. Ξεκινάμε από την επιβολή της άποψης του επενδυτή και καταλήγουμε στην επιβολή της άποψης του εξουσιαστή. Υποτάσσεται πρώτα ο εύκολος καταναλωτής και στη συνέχεια υποτάσσεται και ο δυσκολότερος πολίτης. Με αυτόν τον τρόπο οδηγούμαστε στην κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας και στην καθολική επιβολή του "δίκιου" του ισχυρού ιδιώτη όλων των τύπων …Οδηγούμαστε στον απόλυτο Μεσαίωνα.

Τόσο η Ιαπωνία όσο και η Λιβύη αυτό ακριβώς πληρώνουν. Πληρώνουν τα μεσαιωνικά "ξεσπάσματα" της σημερινής Νέας Τάξης, που οι ίδιες είχαν την ατυχία να πέσουν ως τα πρώτα θύματά τους. Είναι τα δύο άκρα από το ίδιο "κύμα", το οποίο, αν αφεθεί ανεξέλεγκτο, σταδιακά θα "σαρώσει" όλα τα κράτη και θα καταστρέψει όλους τους λαούς. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στο άμεσο μέλλον κάθε κράτος και κάθε λαός θα βρεθεί είτε στη θέση της Ιαπωνίας είτε στη θέση της Λιβύης. Είτε θα απειλείται με "καταστροφή", εξαιτίας της ιδιωτικής αντίληψης των πραγμάτων πάνω σε θέματα τα οποία δεν επιδέχονται τέτοιου είδους αντίληψη, είτε θα απειλείται με "μακελειό", αν αντιδράσει στα ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία έχουν οικειοποιηθεί την πατρίδα του και διαχειρίζονται τα πάντα με αυτού του είδους την αντίληψη.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε …Να καταλάβει ότι η "απόσταση" μεταξύ Ιαπωνίας και Λιβύης δεν είναι τόσο "μεγάλη" όσο δείχνει ο χάρτης …Να καταλάβει ότι ο κόσμος είναι πλέον μικρός και ότι τον αφορούν όλα όσα συμβαίνουν πάνω σ' αυτόν …Να καταλάβει ότι, ακόμα κι ένα κράτος, όπως η Ελλάδα, είναι θέμα χρόνου να βρεθεί είτε στην κατάσταση της Ιαπωνίας είτε στην κατάσταση της Λιβύης. Στην πραγματικότητα φτάσαμε στο σημείο να έχει απομείνει στους λαούς μόνον η επιλογή του τρόπου με τον οποίο θέλουν να υποφέρουν. Να διαλέξουν αν θέλουν να υποστούν το δράμα της Ιαπωνίας ή τη σφαγή της Λιβύης.

Θα ξεκινήσουμε από την Ιαπωνία. Η Ιαπωνία αυτήν τη στιγμή "πληρώνει" την αντίληψη, η οποία θέλει να παραδίδονται στα χέρια ιδιωτών - και άρα των κερδοσκόπων - τα πάντα …Ακόμα κι αυτά που δεν πρέπει, γιατί τίθεται θέμα επιβίωσης να τηρούνται οι πανάκριβοι κανόνες ασφαλείας …Οι πανάκριβοι κανόνες, οι οποίοι κάνουν τους ιδιώτες κερδοσκόπους - και μόνον στο άκουσμά τους - να βγάζουν "σπυριά" …Οι κανόνες, οι οποίοι ωθούν τους ιδιώτες στο ρίσκο εκεί όπου δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μαθηματικά μια τέτοια περίπτωση.

Τα πυρηνικά εργοστάσια της Ιαπωνίας είναι υπό ιδιωτική διαχείριση. Ιδιώτες αποφασίζουν για τη λειτουργία τους. Ιδιώτες αποφασίζουν τι είναι "σωστό" να ξοδευτεί για την ασφάλεια, προκειμένου να έρθουν τα "σωστά" έσοδα για τους αρπακτικούς "επενδυτές" …Είναι λοιπόν δυνατόν να μην γίνει λάθος; Είναι δυνατόν ν' αποφευχθεί το λάθος; Αν δεν γινόταν αυτό το ατύχημα σήμερα, θα γινόταν αύριο …Θέμα χρόνου ήταν. Τα ιδιωτικά συμφέροντα μετέτρεψαν τα πυρηνικά εργοστάσια της Ιαπωνίας σε πυρηνικές βόμβες. Είναι δυνατόν να δώσουμε πυρηνικά όπλα σε ιδιώτες, επειδή απλά βρήκαν χρήματα να τ' αγοράσουν; Όχι βέβαια. Τότε πώς είναι δυνατόν να τους δώσουμε το μάνατζμεντ πυρηνικών μέσων, τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε τέτοιες βόμβες; Αυτό έγινε στην Ιαπωνία.

Η ιστορία της αμερικανικής ιδιωτικής αντίληψης των πραγμάτων στην Ιαπωνία, που ξεκίνησε με την έκρηξη δύο πυρηνικών βομβών, θα κλείσει με την έκρηξη έξι τέτοιων …Απλά πράγματα. Οι Αμερικανοί πήραν τις αποφάσεις, που σήμερα καλείται ο ιαπωνικός λαός να πληρώσει …Οι Αμερικανοί και οι λακέδες τους, που κυβερνούν την Ιαπωνία. Όλοι αυτοί γνώριζαν τι συνέβαινε στα πυρηνικά εργοστάσια, εκτός από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, που είναι ο ιαπωνικός λαός. Γνώριζε ο προσευχόμενος τώρα αυτοκράτορας, γνώριζαν οι πολιτικοί ηγέτες, γνώριζαν οι ιδιώτες "επενδυτές", που έγιναν μεγιστάνες με τα πρώην κρατικά εργοστάσια, όπως γνώριζαν και οι μάνατζερ των εργοστασίων, οι οποίοι απολάμβαναν μισθούς Golden Boys.

Όλοι γνώριζαν, γιατί όλοι εισέπρατταν κέρδη από αυτήν την κατάσταση. Ο ιαπωνικός θρόνος εισέπραττε νομιμότητα από το State Department, τα κόμματα εισέπρατταν μεγαλύτερες χορηγίες, οι επενδυτές μεγαλύτερες αποδόσεις για τις μετοχές τους, τα στελέχη μεγαλύτερες αυξήσεις στους μισθούς τους …Όλοι γνώριζαν, εκτός από αυτόν, ο οποίος τώρα θ' αναγκαστεί να υποστεί το ανυπόφορο …όπως θα έλεγε και ο Χιροχίτο …Ο πατέρας αυτού, που σήμερα προσεύχεται… Ο πατέρας αυτού, ο οποίος είχε την εξουσία και το κύρος να μην επιτρέψει στην κυβέρνηση να παραδώσει την πυρηνική ενέργεια σε ιδιώτες. Όλοι τώρα κάνουν τα "κορόιδα" και ψάχνουν τους υπεύθυνους στη φύση, στην πίεση, στη θερμοκρασία, στη βαρύτητα και στα ιόντα.

Εδώ και δύο χρόνια έχουν ενημερωθεί από τα αρμόδια επιστημονικά όργανα ότι πρέπει να πάρουν γενναίες αποφάσεις, προκειμένου να συνεχιστεί η λειτουργία των εργοστασίων… Των χρυσοφόρων εργοστασίων, εφόσον μέσω αυτών καλυπτόταν το συντριπτικό ποσοστό των αναγκών της θηριώδους ιαπωνικής παραγωγικής "μηχανής". Πρακτικά όλα αυτά σήμαιναν για τους ιδιώτες ένα απλό πράγμα. Είτε έπρεπε να "πληρώσουν", για να συνεχίσει η λειτουργία τους -πράγμα που δεν τους άρεσε καθόλου-, είτε να τους έβαζαν "λουκέτο" -πράγμα που δεν τους άρεσε ακόμα περισσότερο-.

Ως γνήσιοι ιδιώτες τι έκαναν; Αυτό, το οποίο πάντα κάνουν οι ιδιώτες, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο. Ρίσκαραν. Όχι μόνον δεν έκλεισαν τα εργοστάσια, αλλά ούτε καν τα αναβάθμισαν στοιχειωδώς. Τους έπιασε "αλλεργικό σοκ" όταν έμαθαν πόσο αυτά τα δύο κοστίζουν. Τι έκαναν; Το πιο φτηνό. Αντί ν' ανοίξουν την "κάνουλα" του χρήματος, έκλεισαν την "κάνουλα" της πληροφόρησης. Αντί να δώσουν παραπάνω χρήματα, έδωσαν λιγότερη ενημέρωση. Σιώπησαν και απέκρυψαν πληροφορίες. Έκρυψαν το πρόβλημα κάτω από το "χαλί" και παρίσταναν ότι αυτό δεν υπήρχε.

…Το αποτέλεσμα; … Τραγικό … Τραγικό για όλους. Το "χαλί" δεν άντεξε και τα "σκατά" πετάχτηκαν έξω κι απειλούν να πνίξουν τον Πλανήτη ολόκληρο. Τώρα απειλούνται όχι μόνον οι Ιάπωνες, αλλά η ανθρωπότητα ολόκληρη. Εξαιτίας μερικών ηλιθίων και εγκληματιών Ιαπώνων, που ήθελαν μεγάλα κέρδη, κινδυνεύουν με θάνατο, νεοπλασίες ή καρκίνους εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια ανθρώπων. Εξαιτίας αυτών των Ιαπώνων κινδυνεύουν όχι μόνον Ιάπωνες, αλλά και Κορεάτες και Κινέζοι και Ρώσοι και όσοι είχαν την ατυχία να "γειτονεύουν" με τον "γίγαντα" της ιδιωτικής οικονομίας.

Τώρα τι πρέπει να γίνει με όλους αυτούς; Όταν εισέπρατταν τα εκατομμύρια ήταν πετυχημένοι και τους θαυμάζαμε να ποζάρουν στα διάφορα περιοδικά. Τώρα, που σκορπούν τον θάνατο, δεν πρέπει να τους θαυμάσουμε σε πόζες πάνω σε κρεμάλες; Αυτοί, οι οποίοι δεν άντεξαν να πληρώσουν μερικά δολάρια παραπάνω, για να διασφαλίσουν την ασφάλεια του λαού, τι πρέπει να πληρώσουν τώρα μετά από αυτές τις καταστροφικές εξελίξεις; Δεν πρέπει να στηθούν δικαστήρια για τους εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας; Δεν πρέπει όλοι αυτοί να κλάψουν όσο δεν αντέχει ο άνθρωπος;

Ποιος όμως θα στήσει αυτά τα δικαστήρια; Η αμερικανοεβραϊκή Νέα Τάξη και οι υπεύθυνοί της; …Αυτοί, οι οποίοι είναι κυρίαρχοι και είναι οι οικονομικοί παράγοντές της; … Αυτοί, οι οποίοι στην πραγματικότητα αποφάσιζαν για τους Ιάπωνες; … Τα αφεντικά των Ιαπώνων; … Πώς θα δικάσουν αυτοί τους υπαλλήλους τους; … Αυτούς, οι οποίοι με τα "οικονομικά" εργοστάσια έφερναν τόνους κερδών στη Wall Street; … Αυτούς, οι οποίοι κατάφερναν και με ελάχιστο κόστος μεγιστοποιούσαν τα κέρδη και γίνονταν "πετυχημένα" παραδείγματα προς διδασκαλία και μίμηση στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και του Γέιλ; Μπορούν να δικαστούν όλοι αυτοί, οι οποίοι υπηρέτησαν και εξυπηρέτησαν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό εις βάρος του ίδιου του λαού τους;

Μπορεί να δικαστεί ο αυτοκράτορας, ο οποίος παρέδωσε για πάντα την Ιαπωνία στους Αμερικανούς με αντιπαροχή τον θρόνο του; Μπορεί να δικαστεί η πολιτική ηγεσία της Ιαπωνίας, που, ακολουθώντας τις εντολές των Αμερικανών, παρέδωσε τα πυρηνικά εργοστάσια στους ιδιώτες με αντιπαροχή την ύπαρξή της; Μπορεί να δικαστεί το στελεχιακό δυναμικό της Ιαπωνίας, που, κάνοντας ακριβώς ό,τι έμαθε στα αμερικανικά Χάρβαρντ, "έφτυσε" τον λαό, για να φέρει κέρδη στη Wall Street; Μπορούν με λίγα λόγια οι Αμερικανοί να δικάσουν τους εαυτούς τους; Αυτοί κατέστρεψαν την Ιαπωνία και είναι υπεύθυνοι γι' αυτό το αποτρόπαιο συμβάν που βλέπουμε. Την καταστρέφουν για δεύτερη φορά με τον ίδιο τρόπο μέσα σε διάστημα μικρότερο του αιώνα.

Αν υπάρχει ένα μικρό κέρδος με μεγάλη σημασία, εξαιτίας αυτής της ανθρωπιστικής καταστροφής στην Ιαπωνία, είναι η γνώση. Στην Ιαπωνία καταρρίπτεται ο βασικός μύθος της Νέας Τάξης. Ο μύθος της απόλυτα εξιδανικευμένης ιδιωτικής διαχείρισης. Της δήθεν τέλειας μορφής διαχείρισης, που δήθεν συμφέρει τον πολίτη ως καταναλωτή.

Αποδεικνύεται ότι στο τέλος η ιδιωτική διαχείριση δεν σέβεται τον άνθρωπο, ούτε ως καταναλωτή ούτε ως πολίτη. Αποδεικνύεται ότι η ιδιωτική διαχείριση σέβεται τον άνθρωπο μόνον όταν δεν μπορεί να κάνει τίποτε διαφορετικό.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, μιλάμε πάντα για τις ιδιωτικοποιήσεις των μέσων και των κεφαλαίων που ανέπτυξαν οι λαοί για την εξυπηρέτηση των ζωτικών τους αναγκών. Δεν μιλάμε γενικά για τον ιδιωτικό τομέα. Δεν μιλάμε για τη βιομηχανία των ιδιωτών, η οποία παράγει προϊόντα που καταλήγουν στην αγορά. Μιλάμε για τα θηριώδη δημόσια κεφάλαια και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, που, στο όνομα της ιδιωτικής οικονομίας, παραχωρούνται σε ιδιώτες. Μιλάμε για τομείς, που, εξαιτίας της Νέας Τάξης, έφυγαν από τον έλεγχο των λαών και "άνοιξαν" για τους ιδιώτες … Τομείς, που τώρα περιμένουμε την "τήξη" τους, για να δούμε αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως "είδος" στον Πλανήτη.

Με βάση αυτά που είδαμε, καταλαβαίνουμε πλέον ότι, μόλις ο καταναλωτής φάει το μικρό "τυράκι", που του δίνουν οι ιδιώτες, για να ξεκινήσουν τη μάχη εναντίον των κρατικών επιχειρήσεων, η κατάσταση επανέρχεται στα ίδια. Λίγο φτηνά προϊόντα και υπηρεσίες, λόγω "ανταγωνισμού" μεταξύ ιδιωτών και δημοσίου και μετά ακριβά, λόγω καρτέλ ιδιωτών. Λίγο φτηνά σε "στημένο" ανταγωνισμό μεταξύ διεφθαρμένων δημοσίων ΔΕΚΟ και διαπλεκομένων ιδιωτών και στο τέλος ο καταναλωτής πληρώνει όλες τις ζημιές μαζί. Το ίδιο έργο έχει παιχτεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Βάζουν τα ιδιωτικά ΜΜΕ να διαφημίζουν τις ιδιωτικές εταιρείες που "συμφέρουν" τον καταναλωτή και με αυτόν τον τρόπο παγιδεύουν τους πολίτες.

Λέμε παγιδεύουν, γιατί στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει. Αν το μοναδικό κέρδος, που αφήνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι η μεγαλύτερη "φτήνια", στην πραγματικότητα ούτε κι αυτό ισχύει. Φαίνεται ότι είναι έτσι, αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα. Φαίνεται, γιατί απλά ιδιωτικός και δημόσιος τομέας ξεκινάνε από διαφορετικές αφετηρίες. Ξεκινάνε από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά ο χρόνος αποδεικνύει αναμφισβήτητα πλέον ότι καταλήγουν σε ένα ίδιο ακριβό αποτέλεσμα, αλλά με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Ο δημόσιος τομέας ξεκινάει "πλαδαρός", αλλά λειτουργεί στο τέλος με γνώμονα την ασφάλεια, ενώ ο ιδιωτικός τομέας ξεκινάει "αθλητικός", αλλά στο τέλος λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος. Ο πρώτος είναι "άρρωστος" αλλά αξιόπιστος, αλλά ο δεύτερος είναι "καρκινοπαθής" και δεν γνωρίζεις πότε θα πεθάνει ο ίδιος και μαζί του θα καταστρέψει κι εσένα. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο κόσμος, ενώ δεν γλιτώνει τίποτε από τις ιδιωτικοποιήσεις, φτάνει στο σημείο να κινδυνεύει. Δεν γλιτώνει τίποτε, γιατί αυτά, τα οποία η δημόσια διαχείριση "σκορπά" σε μισθούς και τεμπελιές, ο ιδιωτικός τομέας τα "αποταμιεύει", για να τα δώσει σαν κέρδος στους επενδυτές.

Ο κόσμος, ως καταναλωτής, στην πραγματικότητα δεν γλιτώνει τίποτε. Ενώ όμως ως καταναλωτής δεν γλιτώνει τίποτε, ως πολίτης απειλείται με απόλυτη καταστροφή. Γιατί; Γιατί συνάνθρωποί μας, με τη λεηλασία των δημοσίων κεφαλαίων και των μονοπωλίων πάνω σε ζωτικών μορφών υπηρεσίες, αποκτούν ισχύ, την οποία δεν μπορεί ν' αντέξει η ισονομία και η ισοπολιτεία της δημοκρατίας. Πόσο ίσος μπορεί να είναι ένας Ιάπωνας εργαζόμενος με τον Ιάπωνα ιδιοκτήτη των πυρηνικών εργοστασίων, ο οποίος τροφοδοτεί την Ιαπωνία με ρεύμα και μπορεί να την εκβιάζει με έναν διακόπτη, τον οποίο μπορεί να τον βάλει και στην τουαλέτα του;

Όμως, οι ανεξέλεγκτες ιδιωτικοποιήσεις δεν απειλούν μόνον τη Δημοκρατία. Απειλούν και την ίδια την οικονομία. Την απειλούν, γιατί οδηγούν στην υπερσυγκέντρωση ιδιωτικού πλούτου. Ο ιδιωτικός πλούτος λιμνάζει και στο τέλος γίνεται εμπόρευμα και ο ίδιος, που στρέφεται εναντίον της ίδιας της οικονομίας. Δεν μοιάζει με τον δημόσιο πλούτο, ο οποίος μετατρέπεται σε κοινωνικό κράτος, υποδομές, περίθαλψη, εκπαίδευση ή ποιότητα ζωής για τον λαό. Ο ιδιωτικός πλούτος γίνεται Fund κι αναζητά τον πολλαπλασιασμό του χωρίς κανέναν περιορισμό … Αυτό, που είδαμε να συμβαίνει στη Δύση και είναι το αίτιο της σημερινής καταστροφής της.

Ο τεράστιος πλούτος των μεταπολεμικών παραγωγικών πολυεθνικών της Δύσης έγινε νεοταξικό Fund και στη συνέχεια διέλυε τα ίδια τα εργοστάσια της. Όταν τα διέλυσε κι αυτά, άρχισε να το ρίχνει στον "τζόγο". Άρχισε να "στοιχηματίζει" για το πιο κράτος θα πτώχευε νωρίτερα. Όλα αυτά έγιναν, γιατί η παραγωγή έχασε το νόημά της και η ισχνή κερδοφορία της δεν ενδιέφερε τους επενδυτές. Σταδιακά οι επενδυτές αποτραβήχτηκαν από τη βιομηχανία και μπήκαν στην χρηματοοικονομική αγορά. Έβαλαν "λουκέτο" στα εργοστάσιά τους και η παραγωγή μεταφέρθηκε στην Κίνα κι αλλού. Επειδή όμως η συσσώρευση πλούτου συνεχιζόταν, άρχισαν να βάζουν "χέρι" κι εκεί όπου δεν έπρεπε … Εκεί όπου είχαν επενδύσει οι λαοί για την ευημερία τους και βέβαια ως πρώτιστη προτεραιότητα για τη λειτουργία τους έθεταν την ασφάλειά τους.

Οι πρώην εργοστασιάρχες, που έγιναν κερδοσκόποι, μπήκαν εκεί όπου επί αιώνες απαγορευόταν να μπουν. Θέλησαν και κατάφεραν να βάλουν "χέρι" στα δίκτυα των υποδομών των κρατών … Στα δίκτυα των κρατών, που αποτελούσαν ιδιοκτησίες και επενδύσεις των λαών τους … Στον τομέα εκείνον, που, ως κοινοί βιομήχανοι, δεν είχαν καμία δυνατότητα να το πετύχουν. Άρχισαν να διεκδικούν οδικά δίκτυα, δίκτυα τηλεπικοινωνιών, ενεργειακά δίκτυα. Ό,τι δηλαδή ανέπτυξαν οι λαοί με τους δικούς τους πόρους, σε δικά τους κεφάλαια, για να πετύχουν καλύτερη ποιότητα ζωής, το διεκδίκησαν οι ιδιώτες.

Πώς κατάφεραν οι ιδιώτες και λεηλάτησαν τα κεφάλαια των λαών; Αναγκάζοντας τους λαούς να τα ξεπουλήσουν. Οι ίδιοι κερδοσκόποι ήταν αυτοί, οι οποίοι δημιούργησαν τον παγκόσμιο εφιάλτη των κρατικών "χρεών" και οι ίδιοι είναι οι χρηματοδότες των κυβερνήσεων που δανείζονται και νομοθετούν. Οι ίδιοι χαφιέδες τους είναι αυτοί, οι οποίοι αλυσοδένουν τα κράτη στα "χρέη" και είναι οι ίδιοι που αναλαμβάνουν να ξεπουλήσουν τις κρατικές περιουσίες, προκειμένου να "ξεχρεώσουν". Κράτη και λαοί έχουν μπει σε μια κινούμενη "άμμο", η οποία στο τέλος θα τους σκοτώσει. Δανείζονται, για να ξεχρεώσουν τα παλαιά χρέη και δημιουργούν νέα χρέη … ακόμα μεγαλύτερα. Ξεπουλάνε δημόσια περιουσία για να ξεχρεώσουν και πληρώνουν μόνον τους τόκους, χωρίς ν' αγγίζουν καθόλου τα χρέη.

Όλα αυτά χωρίς αντίδραση. Ανέχονται το ξεπούλημα, γιατί έχουν "πειστεί" ότι έχουν κέρδος από την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων κεφαλαίων. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα της Νέας Τάξης. Η οικονομία, που πετυχαίνουν οι ιδιώτες, όχι μόνον δεν αποδίδεται στους λαούς μέσω φτηνότερων υπηρεσιών, αλλά δεν επιστρέφει ούτε καν στην αγορά. Μπαίνει απευθείας σε τραπεζικούς λογαριασμούς λιμναζόντων υπερκερδών … Σε λογαριασμούς, που, για ν' "ανασάνουν" οι ίδιοι, θα σφίξουν ακόμα πιο πολύ τις θηλιές γύρω από τον λαιμό των λαών… Σε λογαριασμούς, που, για ν' "αποδώσουν", θ' αναζητήσουν ακόμα μεγαλύτερα δάνεια από τα κράτη και ακόμα μεγαλύτερο πλιάτσικο κρατικών περιουσιών.

Ακόμα δηλαδή κι αν οι ιδιωτικές υπηρεσίες ή προϊόντα τού κοστίζουν τα ίδια με την περίοδο της δημόσιας διαχείρισης, η οικονομία χάνει πολύ περισσότερα. Γιατί; Γιατί συμφέρει την οικονομία να μοιράζονται σχετικά πολλοί άνθρωποι σχετικά λίγα κέρδη, παρά ν' αρπάζουν εξαιρετικά λίγοι άνθρωποι εξαιρετικά πολλά κέρδη. Ακόμα και η πάγια αθλιότητα της κρατικής δυσλειτουργίας δεν είναι καταστροφική. Συμφέρει να εισπράττουν κάποιες παράνομες αυξήσεις ή υπερωρίες ακόμα και κάποια κοπρόσκυλα, παρά όλα αυτά τα χρήματα να πηγαίνουν σε ελάχιστους λογαριασμούς.

Συμφέρει, για παράδειγμα, να υπάρχει μια κρατική ΔΕΚΟ, που να έχει μερικούς υπεράριθμους εργαζόμενους των ταπεινών μισθών του δημοσίου, παρά η ίδια ΔΕΚΟ ν' ακολουθεί την ιδιωτική λογική και προκειμένου να προσφέρει υπέρογκα κέρδη στους μετόχους, να δρα εις βάρος των εργαζομένων και της ίδιας της ασφάλειας… Είναι δεδομένο ότι θα λειτουργήσει εις βάρος της ασφάλειας. Τουλάχιστον οι δημόσιες ΔΕΚΟ δεν έχουν πρόβλημα με την ασφάλεια. Δεν έχουν λόγο να κάνουν οικονομία. Κανένας υπάλληλος δεν βάζει την "υπογραφή" του για κάτι που εμπεριέχει την έννοια του ρίσκου… Δεν έχει κέρδος. Προκειμένου να είναι ασφαλής ο ίδιος, είναι ασφαλής και η επιχείρηση.

Παντού στον κόσμο αυτό γίνεται. Η ιδιωτικοποίηση των μεγάλων στρατηγικών επιχειρήσεων τις κάνει επικίνδυνες για τους λαούς. Γιατί; Γιατί οι "μέτοχοι" δεν θέλουν ν' ακούν για ασφάλεια. Η λέξη ασφάλεια γι' αυτούς σημαίνει έξοδα. Έξοδα, που για τους επενδυτές δεν μπορούν να μπουν καν στη λογική των επενδύσεων, εφόσον δεν φέρνουν νέα έσοδα. Παντού στον κόσμο η ιδιωτικοποίηση είχε τέτοια φαινόμενα.

Ξεκινάει με "θεαματικά" αποτελέσματα, εκμεταλλευόμενη τα "λίπη" και τα "πάχια" μιας πρώην ΔΕΚΟ και στη συνέχεια απειλείται η ασφάλεια, εφόσον δεν μπαίνουν τα χρήματα που πρέπει, για να προστατεύσουν την ασφάλεια. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, τα τραίνα ήταν "ακριβά" για τη θατσερική λογική, αλλά αναμφισβήτητα ασφαλή για τον βρετανικό λαό. Από τότε που ιδιωτικοποιήθηκαν, παραμένουν εξίσου "ακριβά", αλλά πλέον σκοτώνουν. Τα περισσότερα θανατηφόρα δυστυχήματα στους βρετανικούς σιδηροδρόμους οφείλονται στην έλλειψη συντήρησης των υποδομών από τους ιδιώτες, που τους έχουν αναλάβει.

Όμως, αυτό δεν γίνεται μόνον σε πρώην ΔΕΚΟ, τις οποίες οι ιδιώτες "κληρονομούν" και λεηλατούν. Συμβαίνει σε όλες τις δραστηριότητες που το θέμα της ασφάλειας είναι το μείζον για τον άνθρωπο… Σε δραστηριότητες όπου δεν "συγχωρούνται" λάθη και οικονομίες, γιατί σκοτώνουν… Σε δραστηριότητες όπως, για παράδειγμα, η αερομεταφορά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το δυστύχημα της "Ήλιος"; Το δυστύχημα με ένα γιγαντιαίο αεροπλάνο, το οποίο πετούσε ακυβέρνητο μέχρι να του τελειώσουν τα καύσιμα και να πέσει. Ένα αεροπλάνο, το οποίο ήμασταν τυχεροί που σκότωσε μόνον τους επιβάτες του και δεν έπεσε πάνω σε κάποια πυκνοκατοικημένη περιοχή. Για ένα ανταλλακτικό σκοτώθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Για να μην χαθεί ένα δρομολόγιο, δεν του επέτρεψαν να επιστρέψει στην Κύπρο και στην πραγματικότητα κάποιοι ιδιώτες έστειλαν συνειδητά στον θάνατο δεκάδες ανθρώπων.

Αυτό ακριβώς έγινε στην Ιαπωνία. Με την ιδιωτικοποίηση των πυρηνικών εργοστασίων αφαιρέθηκε η διαχείριση από αυτούς που έπρεπε και παραδόθηκε σ' αυτούς που δεν έπρεπε. Αν η κρατική διαχείριση έδινε τη διοίκηση των εργοστασίων σε μηχανικούς, οι οποίοι λειτουργούσαν χωρίς να σκέφτονται τα κόστη, η ιδιωτική διαχείριση έδινε τη διοίκηση σε οικονομολόγους, οι οποίοι κοιτούσαν μόνον τα κόστη… Οικονομολόγους, οι οποίοι θα διαχειρίζονταν με τον ίδιο τρόπο τόσο μια πυρηνική μονάδα όσο και μια κτηνοτροφική μονάδα. Ενώ όμως οι αγελάδες δεν ανατινάζονται όταν δεν τις ταΐζεις, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους αντιδραστήρες.

Αυτό έγινε στην Ιαπωνία. Κάποιοι κοιτούσαν μόνον τα ταμεία της επιχείρησης και αγνοούσαν τους κινδύνους, εξαιτίας της λειτουργίας των παρωχημένης τεχνολογίας εργοστασίων. Κάποιοι κοιτούσαν τα "ταμπλό" της Wall Street και όχι τα "ταμπλό" ελέγχου των πυρηνικών αντιδραστήρων. Τα εργοστάσια τα διοικούσαν οικονομολόγοι λογιστές, οι οποίοι αναζητούσαν τα μέγιστα κέρδη και όχι μηχανικοί, οι οποίοι αναζητούσαν την τελειότητα στη λειτουργία τους. Οι οικονομολόγοι αναζητούσαν τα μέγιστα κέρδη, για να δώσουν μεγάλα μερίσματα στους μετόχους - και άρα και μπόνους στους εαυτούς τους - και την ίδια ώρα οι αντιδραστήρες ανέβαζαν "θερμοκρασίες". Στο τέλος ήρθε και το "τσουνάμι" και τους τίναξε όλους μαζί στον αέρα …Τους "τίναξε", ενώ είχαν προειδοποιηθεί ότι θα "τιναχτούν".

Αν όμως στην Ιαπωνία "καταρρίπτεται" ο μύθος της "ιδανικής" ιδιωτικής και άρα καπιταλιστικής διαχείρισης στην οικονομία, στη Λιβύη καταρρίπτεται ο μύθος της "ιδανικής" σοσιαλιστικής διαχείρισης στην εξουσία… Της διαχείρισης, όπου κανένας νόμος και καμία έλλειψη κρατικών πλουτοπαραγωγικών πηγών δεν υπάρχει, ώστε να "εμποδίσει" την ηγεσία να οδηγήσει τον λαό στον "παράδεισο"… κι όμως αυτή τον πάει στην "κόλαση". Αν, δηλαδή, εξαιτίας της Ιαπωνίας, πρέπει και ο πιο φιλελεύθερος άνθρωπος να κατανοήσει την ανάγκη του κρατισμού στη διαχείριση κάποιων στρατηγικών κοινωνικών αγαθών, εξαιτίας της Λιβύης θα πρέπει να κατανοήσει και ο πιο σοσιαλιστής ότι καμία "επαναστατική" κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς Σύνταγμα και με βάση τη "φώτιση" του ηγέτη.

Καμία "σοσιαλιστική" κυβέρνηση δεν μπορεί να παρακάμπτει την καθημερινή Δημοκρατία και να λειτουργεί επ' άπειρον με τα "τετελεσμένα" μιας παλαιάς "επανάστασης". Καμία "σοσιαλιστική" κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργεί με διατάγματα ενός δογματικού και υπεράνω λαϊκής κρίσης "πολιτμπιρό"… Με νόμο το "δίκιο του εργάτη", που γίνεται εύκολα το "δίκιο του πελάτη". Με την "αυθαιρεσία" των "σοσιαλιστών" εύκολα περνάμε στην κληρονομική "βασιλεία". Με την υπερσυγκέντρωση πλούτου, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης εξουσίας, εύκολα η "βασιλεία" μετατρέπεται σε οικογενειακή Α.Ε.. Χωρίς Σύνταγμα τόσο ο στρατός όσο και η αστυνομία ενός κράτους θα υποτάσσεται στους κληρονομικούς "πατερούληδες" και βέβαια στους "πελάτες" τους. Χωρίς Σύνταγμα ακόμα και το ίδιο το κράτος περιέρχεται στις ιδιοκτησίες των πατερούληδων.

Αυτό ακριβώς είδαμε να συμβαίνει στη Λιβύη και το οποίο βέβαια είναι πέρα από κάθε λογική για τον πολιτισμό μας. Η ιδιοκτήτρια οικογένεια της Λιβύης ήρθε σε σύγκρουση με τον ίδιο τον λαό. Κανένας δεν έλεγξε κανέναν και η ιδιοκτησία στράφηκε εναντίον των "αντικειμένων" της. Αφέθηκε μια οικογένεια ψυχοπαθών να αιματοκυλίσει έναν ολόκληρο λαό. Αφέθηκαν συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα να επιβληθούν πάνω στα γενικά λαϊκά συμφέροντα. Με τα μέσα, τα χρήματα και τον στρατό του λαού, μια οικογένεια τού αφαιρεί την πατρίδα. Τον αιματοκυλάει και φτάνει στο σημείο να παράσχει "ασφαλείς" διαδρόμους, για ν' αποχωρήσει από την πατρίδα του το μέρος εκείνο του λαού, που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τις απαιτήσεις αυτής της οικογένειας… Το μέρος εκείνο του λαού, που δεν μπορεί να "καταπιεί" τον νέο ιδιωτικό εθνικό "μύθο" ότι ναρκομανείς και συνεργάτες της Αλ Κάιντα ήταν αυτοί, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν εναντίον της "αγίας" οικογένειας του Καντάφι… Μιλάμε για πρωτοφανή πράγματα. Μέχρι τώρα είχαμε λαούς να συγχωρούν και να αμνηστεύουν οικογένειες. Οικογένεια, που να αμνηστεύει λαό, πρώτη φορά βλέπουμε.

Η Δύση επιτρέπει αυτά τα εγκλήματα, γιατί απλούστατα δεν μπορεί ν' αντιδράσει …Και να θέλει, δεν μπορεί. Γιατί; Γιατί ο ανθρωπισμός των λαών της έρχεται και συγκρούεται με τα ιδιωτικά συμφέροντα των ηγετών τους. Γιατί ο πολιτισμός της κοινωνίας των Εθνών έρχεται σε σύγκρουση με τους χορηγούς των ηγετών των πολιτισμένων… Το δήλωσε ευθέως ο Καντάφι. Έχει πληροφορίες, για να "ξεσκεπάσει" τον καραγκιόζη τον Σαρκοζί, ο οποίος είναι ένας από αυτούς, οι οποίοι επιθυμούν τη διεθνή επέμβαση… Το δήλωσε ευθέως ο υιός Καντάφι, ο οποίος αποκάλυψε ότι η Λιβύη χρηματοδότησε την προεκλογική εκστρατεία του Σαρκοζί. Όταν κόμματα και ηγέτες σε όλα τα κράτη λειτουργούν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις και μάνατζερ αντίστοιχα, πόσο μπορούν να επέμβουν κάπου και να προστατεύσουν τους λαούς;

Τα ίδια αφορούν τους πάντες. Η Ιταλία, η Γερμανία, η Βρετανία κλπ., έχουν συνάψει εμπορικές συμφωνίες με τον Καντάφι εις βάρος του λιβυκού λαού. Διψήφιο ποσοστό εξάρτησης έχουν όλα αυτά τα κράτη από το λιβυκό πετρέλαιο. Του "χρωστάνε" και δεν μπορούν να τον "καταδικάσουν", χωρίς να κινδυνεύσουν από αποκαλύψεις. Το πιθανότερο είναι να έχουν διαφθαρεί από τον ίδιο, γιατί τη διαφθορά του την εκλάμβαναν αν όχι για ασφαλή, τουλάχιστον για όχι επικίνδυνη. Γιατί; Γιατί τα πάντα γίνονταν εις βάρος του λιβυκού λαού. Όταν κάνεις μια συμφωνία "υπέρ" του λαού σου και ταυτόχρονα τα "παίρνεις", γιατί αυτό συμφέρει τον Καντάφι, θεωρείς ότι δεν κινδυνεύεις. Στη χώρα σου δεν έχει λόγο κανένας να σε ψάξει και οι "απέναντι" έχουν τον Καντάφι, ο οποίος γνωρίζει τι συμβαίνει, γιατί αυτός το έκανε. Σαρκοζί, Μέρκελ, Μπερλουσκόνι και Κάμερον όλοι έχουν συνάψει συμφωνίες με τον Καντάφι. Προνομιακές συμφωνίες, εφόσον ο Καντάφι με αυτόν τον τρόπο "αγόραζε" τη διεθνή νομιμοποίησή του. Ποιος από όλους αυτούς δεν πήρε ένα "δωράκι" παραπάνω, ακόμα κι όταν εξυπηρετούσε τα δικά του εθνικά συμφέροντα;

Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Οι Καντάφι λεηλατούσαν έναν ολόκληρο λαό στο όνομα του σοσιαλισμού και ευεργετούσαν έναν ολόκληρο Πλανήτη στο όνομα του καπιταλισμού. Ο Μπλερ, ο οποίος μετά την Πρωθυπουργία της Βρετανίας είχε προταθεί για την Προεδρία της Ε.Ε., είναι σύμβουλος του Καντάφι. Ο Σαίφ Καντάφι δεν είναι μόνον "διδάκτωρ" του LSE, αλλά και μέγας ευργέτης του. Όταν όλα τα brain tank της Δύσης έχουν ευεργετηθεί από αυτήν την οικογένεια, ποιος θα τολμήσει να υποστηρίξει την επέμβαση στη Λιβύη; Έχουν αφήσει έναν ολόκληρο λαό να σφαγιάζεται, γιατί απλά τα ιδιωτικά συμφέροντα των ηγεσιών της Δύσης συμπίπτουν με τα ιδιωτικά συμφέροντα μιας οικογένειας που αιματοκυλάει έναν λαό.

Ακόμα και στην Ελλάδα μπορεί να βρει κάποιος τέτοια "διαπλοκή", που δεν της επιτρέπει ν' αρθρώσει έναν απλό λόγο υποστήριξης και συμπαράστασης σε έναν λαό, ο οποίος δολοφονείται. Πριν γίνει πρόεδρος ο Giorgo, έγινε Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Πήρε "χάρη" από "δημοκράτες", όπως ο Καντάφι, ο Μουμπάρακ, Μπεν Αλί ή ο Σαλέχ; Μπορεί τώρα ο Giorgo να τους απειλήσει, επειδή κάνουν εγκλήματα κατά των λαών τους; Μπορούν τα κόμματα να πιέσουν τον ιδιώτη ηγέτη τους, επειδή υποτίθεται αυτά αντιπροσωπεύουν πιο γενικά συμφέροντα; … Συμφέροντα μερίδων του ελληνικού λαού, που πραγματικά δείχνουν ευαισθησία στο δράμα του λιβυκού λαού;

Πόσο όμως αυτή η λαϊκή βάση των κομμάτων μπορεί να επηρεάσει τις ηγεσίες τους; Πόσο μπορούν τα ελληνικά κόμματα να πιέσουν; Μπορεί κάποιος να το σκεφτεί; Τα δύο μεγάλα κόμματα χρωστάνε δεκάδες εκατομμύρια στις τράπεζες. Η κυρίαρχη ιδιωτική τράπεζα - πέρα από τις κρατικές - όπου χρωστάνε, είναι η Τράπεζα Πειραιώς και άρα βρίσκονται υπό την ομηρία της … Υπό την ομηρία της τράπεζας του Βαρδινογιάννη… Της τράπεζας ενός πετρελαιά, που είναι βέβαιον ότι συνδέεται επαγγελματικά με όλα τα αιμοσταγή καθεστώτα της περιοχής και φιλικά με όλα τα υπόλοιπα.

Ποιο κόμμα θα κινητοποιηθεί υπέρ του δίκιου των λαών; Όλα τα κόμματα χρωστούν της "Μιχαλούς" στον συνεργάτη του Καντάφι και κολλητού του Μουμπάρακ; Ακόμα και το δήθεν "ευαίσθητο" ΚΚΕ χρωστάει σε ιδιωτικές τράπεζες. Πώς θα καβαλήσει τώρα τα κάγκελα της λιβυκής πρεσβείας, για να διαμαρτυρηθεί; Ακόμα κι αν αγνοήσει ότι ο Καντάφι είναι "ομοϊδεάτης" του, δεν μπορεί να τον καταγγείλει, γιατί το κόμμα του " λαού" χρωστάει σε "δάνειες δυνάμεις"… όπως θα έλεγε και ο Vlakogiorgo. Για μια τέτοια ώρα δάνειζαν όλοι αυτοί στα κόμματα. Για ποιον άλλο λόγο να δανείσει μια εμπορική τράπεζα σε ένα πολιτικό κόμμα, το οποίο ούτε καν ΑΦΜ δεν έχει; Με ποια λογική η Τράπεζα Πειραιώς έχει δανείσει δεκάδες εκατομμύρια σε δύο αναξιόπιστους δανειολήπτες, όπως είναι τα δύο κόμματα εξουσίας; Γιατί κανένας Εισαγγελέας δεν έκανε μια έρευνα, για μια τέτοιου είδους προφανώς παράνομη πράξη;

Η κοιμισμένη και διεφθαρμένη ελληνική Δικαιοσύνη δεν μπορεί να καταλάβει τι είδους δοσοληψία κρύβεται πίσω από αυτά τα δάνεια; Δεν μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται περί κατάφορης παραβίασης του νόμου περί χρηματοδότησης των κομμάτων από ιδιώτες; Τι άλλο εκτός από παράνομη χρηματοδότηση μπορεί να είναι ένα δάνειο σε ένα κόμμα χωρίς καμία εγγύηση και χωρίς καμία προοπτική εξόφλησής του; Τι ακριβώς έχει "αγοράσει" ο Βαρδινογιάννης με αυτά τα χρήματα; Μήπως αγόρασε τα ίδια τα κόμματα; … Τα κόμματα που ελέγχουν την εξουσία; … Τα κόμματα που ελέγχουν την δικαιοσύνη; … Τα κόμματα που μοιράζουν ΔΕΚΟ κοψοχρονιά;

Η ελληνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να συνδέσει αυτά τα χρήματα με τις πολιτικές που επιβάλουν τα κόμματα στον λαό; Εκατό δισεκατομμύρια ευρώ πήραν οι τράπεζες από τα δύο αυτά κόμματα. Εκατό δισεκατομμύρια έδωσαν τα κόμματα στους δικούς τους δανειστές και για όσο διάστημα δεν αποπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στους δυνάμει εκβιαστές τους. Όμως, αυτά τα δισεκατομμύρια θα μπορούσαν να τα δώσουν, αν δεν μπαίναμε στο ΔΝΤ; Άρα; Άρα ποιος αποκλείει την πιθανότητα να μας έβαλαν στο ΔΝΤ γι' αυτά τα κομματικά δάνεια; Το ΔΝΤ δεν είναι αυτό, το οποίο σήμερα μας "αναγκάζει" να ξεπουλήσουμε τις μεγάλες ΔΕΚΟ; Οι ίδιοι εκβιαστές δεν αυτοί, οι οποίοι εμφανίζονται ως υποψήφιοι αγοραστές; Άρα; Άρα η ελληνική Δικαιοσύνη όχι απλά κοιμάται, αλλά έχει βυθιστεί σε κώμα προ πολλού.

Ποιος λαός μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον, όταν το κράτος του το εξουσιάζουν οι "μαριονέτες" της οικογένειας Βαρδινογιάννη; …Της οικογένειας, που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη ΔΕΗ. Η ΔΕΗ οσονούπω ιδιωτικοποιείται. Η διαπλοκή, που τη διεκδικεί είναι όλη νεοταξίτικη. Δεν είναι μόνον οι Βαρδινογιάννηδες. Είναι οι Μπομπολαίοι, οι Μυτιλιναίοι και όλα τα "καλά" παιδιά". Όποιος δεν είναι κολλητός πετρελαιάδων, είναι κολλητός της Goldman Sachs. Όλοι αυτοί είναι ομοϊδεάτες και συνοδοιπόροι μ' αυτούς που επέβαλαν στην Ιαπωνία την ιδιωτική διαχείριση στα πυρηνικά. Είναι "υπάλληλοι" αυτών, οι οποίοι "πουλάνε" την πυρηνική τεχνολογία σαν "πράσινη" και φτηνή μορφή ενέργειας.

Η ΔΕΗ έχει έτοιμη υποδομή, για να μετατραπεί σε μερικά χρόνια - για να μην πούμε μήνες - σε πυρηνική. Τα εργοστάσια της Πτολεμαΐδας έχουν "πρόβλεψη" για τη μετατροπή τους σε πυρηνικά. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Όταν τα ιδεολογικά και τα οικονομικά τους συμφέροντα συγκλίνουν προς το ίδιο αποτέλεσμα; Όταν μπορούν με αυτήν την επιλογή να έχουν καί την πίτα ολόκληρη καί τον σκύλο χορτάτο, εφόσον καί τα αφεντικά τους θα εξυπηρετήσουν καί θα μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους; Να κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν οι Ιάπωνες μέχρι σήμερα, οι οποίοι κινδυνεύουν να "εξατμιστούν" ως είδος. Σήμερα η ΔΕΗ δεν αφήνεται να "φλερτάρει" με τα τεράστια κέρδη τής επικίνδυνης πυρηνικής ενέργειας, επειδή είναι κρατική και ο λαός έχει "λόγο" στη λειτουργία της.

Τι θα γίνει αν αυτή περάσει στα χέρια του Μπόμπολα ή του Βαρδινογιάννη ή του Μυτιληναίου; Σήμερα ο λαός απειλεί με τη ψήφο του αυτούς, οι οποίοι αποφασίζουν για τις επιλογές της ΔΕΗ. Τι θα γίνει όταν γι' αυτές τις επιλογές θ' αποφασίζουν τα "συμφέροντα" των μετόχων;… Όταν θα βάλουν στη ΔΕΗ κάποιον Βουρλούμη ή Τσαμάζ ν' αναζητά τα μέγιστα κέρδη μετά από οδηγίες της λέσχης Μπίλντεμπεργκ; Τι θα γίνει αν ανάμεσα στους στρατηγικούς "επενδυτές" της ΔΕΗ είναι και οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν πυρηνικά εργοστάσια και τεχνογνωσία στη Γερμανία; Θα τους σταματήσει ο Γιώργος… ο φίλος του Καντάφι και πελάτης του Βαρδινογιάννη;… Θα τους σταματήσει ο Σαμαράς, ο οποίος φοβάται τους ταμίες της Τράπεζας του Βαρδινογιάννη;… Θα τους σταματήσει η Αλέκα, που φοβάται τους πάντες;

Πόσο απέχουμε λοιπόν από μια καταστροφή τύπου Ιαπωνίας; Όσο καιρό μας δίνει η Τρόικα, η οποία μας ωθεί βιαίως στην απόλυτη και χωρίς έλεγχο ιδιωτικοποίηση των πάντων; Και τί θα γίνει αν ο λαός αντιδράσει σ' αυτό το ιαπωνικό μοντέλο; Θα περάσουμε απευθείας στο λυβικό μοντέλο; Αν δεν κλάψουμε εξαιτίας των παραλείψεων των ιδιωτών, θα κλάψουμε εξαιτίας της βίας τους; Σήμερα βλέπουμε ότι ο λαός, ο οποίος αμφισβητεί τα διόδια του Μπόμπολα, έρχεται σε σύγκρουση με μηχανισμούς του κράτους. Το σχεδόν ιδιωτικοποιημένο κράτος υπηρετεί τον Μπόμπολα και όχι το αφεντικό του, που είναι ο λαός. Αν αύριο-μεθαύριο αυτό το κράτος ιδιωτικοποιηθεί σε απόλυτο βαθμό και ο λαός θα έχει πρόβλημα επιβίωσης κι αμφισβητήσει όλο το "κύκλωμα" της διαπλοκής, τι θα γίνει; Πόλεμος της εξουσίας, που υπηρετεί τους ιδιώτες απέναντι στον λαό;

Αυτά να μην μας φαίνονται μακριά. Δεν είμαστε μακριά από το φαινόμενο της Λιβύης. Ήδη βλέπουμε τα αρχικά συμπτώματα μιας τέτοιας πάθησης. Ήδη, όταν διαφωνούμε με τις παρανομίες του Μπόμπολα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ και τις αστυνομικές δυνάμεις. Όταν ερχόμαστε δηλαδή σε σύγκρουση με έναν παράνομο ιδιώτη, ερχόμαστε σε σύγκρουση με την κρατική καταστολή. Στα διόδια ή στην Κερατέα κάποιοι νιώθουν στο πετσί τους πώς αισθάνονται οι Λίβυοι. Τι θα γίνει όμως αν έρθουμε σε σύγκρουση με όλους αυτούς τους ιδιώτες μαζί;… Με όλους τους Μπόμπολες της χώρας;… Με το κατεστημένο;… Με το "κανταφικό" καθεστώς της χώρας; Θα βάλουν τον στρατό να μας αιματοκυλίσει; Μήπως θα μας αφήσουν κι "ασφαλείς" διεξόδους να διαφύγουμε υπό την προϋπόθεση ότι θ' "αναγνωρίσουμε" ότι όλοι οι εξεγερμένοι ήταν ναρκομανείς και τρομοκράτες;

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Σήμερα ανεχόμαστε τη διαπλοκή να παίζει με τους νόμους και το κράτος, που ακόμα είναι αδύναμη. Τι θα γίνει αν αυτή η διαπλοκή γίνει ο μεγαλύτερος εργοδότης της κοινωνίας; Πόσες δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλων έχει η ΔΕΗ; Πόσες χιλιάδες εργαζομένων έχει ο ΟΤΕ; Αν σ' αυτούς προσθέσεις τους εργαζομένους των διυλιστηρίων, των εθνικών οδών, των δικτύων ύδρευσης, αποχέτευσης κλπ., ποιο είναι το αποτέλεσμα; Αυτός είναι ένας τεράστιος ιδιωτικός στρατός. Ένας στρατός, ο οποίος θα πληρώνεται από τη διαπλοκή και θα την έχει ανάγκη. Πιστός όσο πιστός είναι και ο "στρατός" της Motor Oil στους Βαρδινογιάννηδες. Ένας στρατός, ο οποίος μαζί με τους κρατικούς υπαλλήλους θα μπορεί ν' απειλεί την κοινωνία ολόκληρη.

Αν σήμερα δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε όλους αυτούς, θα τους ελέγχουμε όταν θ' αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο μεγάλου ποσοστού της ελληνικής κοινωνίας; Σήμερα δεν τους ελέγχουμε, που έχουμε μερικές ψωροφυλάδες και μερικές μπουλντόζες και θα τους ελέγξουμε όταν θα πάρουν στα χέρια τους όλους τους "διακόπτες" της χώρας;… Όταν ο Βαρδινογιάννης από την τουαλέτα του σπιτιού τους θα μας απειλεί με black out;… Όταν μερικές οικογένειες θα γίνουν ισχυρές όσο η οικογένεια του Καντάφι στη Λιβύη ή η αυτοκρατορική οικογένεια στην Ιαπωνία; Θα πάρουν αυτοί μια πυρηνική ΔΕΗ στα χέρια τους και εμείς θα προσευχόμαστε να πληρώσουν για την ασφάλειά μας; Θα υπομένουμε τα πάντα, για να μην κινδυνεύουμε να μπούμε στο ιαπωνικό δράμα; Αν τους αμφισβητούμε αυτό το δικαίωμα, θα μας στέλνει η κυβέρνηση του Giorgo τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα, για να μας βομβαρδίζουν και να μας βάλουν στο λιβυκό δράμα;

Γιατί να μην το κάνει αυτό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Επειδή είναι σοσιαλιστές; Και η κυβέρνηση της Λιβύης, που σφάζει τους πολίτες της, σοσιαλιστική είναι!!! Σε τι λοιπόν μπορεί να έχει ενδοιασμούς μια κυβέρνηση, η οποία έχει ήδη "βομβαρδίσει" τον λαό με φτώχεια;… Μια κυβέρνηση, η οποία δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να κλέψει την εξουσία με ψέματα και στη συνέχεια να "επιτεθεί" στο σύνολο των εργαζομένων… Μια κυβέρνηση, η οποία ορκιζόταν πως "έβλεπε" χρήματα και την ίδια στιγμή συνομιλούσε κρυφά με το ΔΝΤ… Μια κυβέρνηση, η οποία έχει υπογράψει μνημόνιο παράδοσης της χώρας σε ξένες δυνάμεις… Μια κυβέρνηση, η οποία ομολόγησε δια του προέδρου της πως "ονειρεύεται" να γίνει ένα απλό "γρανάζι" της παγκόσμιας διακυβέρνησης… Μια κυβέρνηση, η οποία έχει δηλώσει ότι θ' απεμπολήσει μεγάλο μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Μήπως αποτελεί κάποια ασφαλιστική "δικλείδα" ο πρόεδρός της; Γιος του Ανδρέα - του κολλητού του Καντάφι - είναι. Ομοεπίπεδος του γιου του Καντάφι είναι. Σε ίδια οικογενειακά και ιδεολογικά περιβάλλοντα μεγάλωσαν. Με ίδιους σεξομανείς, δειλούς, χαφιέδες και κλέφτες πατέρες μεγάλωσαν. Τις ίδιες περίπου σπουδές έχουν στα ίδια Πανεπιστήμια… με τον Καντάφι μάλιστα να υπερέχει αισθητά μπροστά στον Vlaka Giorgo. Γιατί λοιπόν να θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να γίνουμε Λιβύη στα καλά καθούμενα; Ο γιος του Καντάφι δεν είναι "παραγωγή" κάποιων μεντρεσέδων. Δεν είναι "ταλιμπάν" του Ισλάμ. Απόφοιτος του LSE είναι. Εκλεκτός της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ είναι. Συμμαθητής και ομοτράπεζος του Παπακωνσταντίνου είναι. Χορηγός πολλών ηγεσιών Δύσης κι Ανατολής. Στην ίδια Σοσιαλιστική Διεθνή με τον Vlaka Giorgo ανήκει.

Αν δηλαδή αύριο-μεθαύριο η πυρηνική ΔΕΗ ανάμεσα σε όλους τους άλλους ανήκει και στον κολλητό του Μουμπάρακ και του Καντάφι Βαρδινογιάννη, τι να περιμένουμε για το πυρηνικό της πρόγραμμα; Αν γίνει ατύχημα ή αν αντιδράσει ο λαός, τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Αυτό, το οποίο έκαναν πάντα. Θα δώσουν εντολή στον Giorgo να μεριμνήσει. Αν τους αγνοήσει, θα δώσουν εντολή στον Σαμαρά. Πρόβλημα δεν έχουν. Ελέγχουν απόλυτα τον δικομματισμό. Ελέγχουν τα δάνεια των κομμάτων και μπορούν να τα εκβιάσουν. Ελέγχουν τους διεφθαρμένους των κομμάτων, γιατί αυτοί οι ίδιοι τους διέφθειραν.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Του λύθηκε η απορία γιατί ο Ρέππας νομοθετεί μέσα στα άγρια μεσάνυκτα, τώρα που ξεσηκώθηκε ο λαός για τα διόδια. Πρέπει να εξυπηρετηθούν τα αφεντικά της πολιτικής εξουσίας και αυτά δυστυχώς δεν είναι εκείνα, τα οποία περιγράφει το Σύνταγμα… Το Σύνταγμα, το οποίο χρειάζεται ανανέωση, εφόσον έχει αλλάξει η κυριαρχία στη χώρα. Κυρίαρχος δεν είναι πλέον ο λαός. Κυρίαρχη είναι η συμμορία του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Λάτση, του Κόκκαλη κλπ... Η συμμορία, την οποία συνέφερε να μπούμε στο ΔΝΤ και γι' αυτό μπήκαμε. Όταν λοιπόν στο μέλλον ο λαός θα ξεσηκωθεί για πιο σοβαρά πράγματα, δεν θα "φάει" νέους νόμους, αλλά βόμβες πραγματικές.

Αυτά όλα τα γράφουμε, για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι δεν βρισκόμαστε μακριά ούτε από την Ιαπωνία ούτε από τη Λιβύη. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα κράτη… Όλα τα κράτη, τα οποία μπήκαν στη Νέα Τάξη… Όλα τα κράτη με τις διεφθαρμένες "ιδιωτικοποιημένες" ηγεσίες, που, ως υπάλληλοι των ισχυρών της Νέας Τάξης, παραδίδουν τα πάντα στα αφεντικά τους. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Έχει ιδιωτικοποιηθεί ο Πλανήτης. Έχουν ιδιωτικοποιηθεί τα κράτη. Έχουν ιδιωτικοποιηθεί οι πατρίδες των λαών. Μερικοί ιδιώτες ελέγχουν το σύνολο του Πλανήτη. Αυτών τα λάθη και οι παραλήψεις είναι εκείνα, τα οποία δημιουργούν τα "τσουνάμι" που βλέπουμε… Όλα τα "τσουνάμι"… όποια φορά κι αν έχουν. Τα "τσουνάμι" των δυνάμεων, που στρέφονται εναντίον των λαών και τα "τσουνάμι" των λαών, που στρέφονται εναντίον των ηγεσιών τους.

Ο κόσμος όλος έγινε ένα "χωριό", αλλά αυτό το "χωριό" εκτός από μικρό αποδεικνύεται κι επικίνδυνο. Ένα παραθαλάσσιο "χωριό", το οποίο κοιτάζει "αμέριμνο" έναν "ωκεανό" συμφερόντων και δεν γνωρίζει πότε θα σκάσει πάνω του το "τσουνάμι". Το "τσουνάμι" προβλημάτων, τα οποία είναι αναπόφευκτα, γιατί απλούστατα το ιδιωτικό κεφάλαιο και οι κερδοσκόποι δεν μπορούν να περιοριστούν. Όπως δεν μπορεί να αυτοπεριοριστεί ένα λιοντάρι μέσα σε ένα κοτέτσι, έτσι δεν μπορούν να αυτοπεριοριστούν και τα κολοσσιαία ιδιωτικά συμφέροντα σε έναν απροστάτευτο Πλανήτη… Θα απειλήσουν ακόμα και τους εαυτούς τους, γιατί αυτή είναι η φύση τους. "Αν δεν το κάνω εγώ, θα το κάνει κάποιος άλλος"… σκέφτεται ο ιδιώτης και με αυτόν τον τρόπο μπήγει ακόμα πιο βαθιά το "μαχαίρι" του στα πλευρά της ανθρωπότητας.

Στην πραγματικότητα αυτό, το οποίο είδαμε σήμερα, είναι η "τήξη" του "πυρήνα" της Νέας Τάξης. Ο "αντιδραστήρας" της Wall Street έχει λεηλατήσει τα πάντα και έχει αρχίσει να στερείται ψυκτικού "υγρού". Αυτή η έλλειψη είναι που αποκαλύπτει τα "στοιχεία" των "καυσίμων" της. Τώρα είναι θέμα χρόνου να "εκραγεί" και να καταστρέψει όχι μόνον τους λαούς, αλλά και τους διαχειριστές της… Απλά πράγματα. Η ιδιωτικοποίηση του Πλανήτη έφτασε στα όρια της απόδοσής της και άρχισε να λειτουργεί εις βάρος της. Αρκούσε κάπου να ξεπεραστούν τα όρια για τον οποιονδήποτε λόγο και θα είχαμε το "ατύχημα"… Το "ατύχημα", που θα ήταν η "σταγόνα" που θα ξεχείλιζε το "ποτήρι"… Η "σταγόνα", που θα έλειπε από τον "αντιδραστήρα" της οικονομίας και θα την οδηγούσε στην "υπερθέρμανση".

Στην Ιαπωνία αρκούσε το τσουνάμι, για να φανεί πού οδηγεί η "οικονομία" της ιδιωτικής διαχείρισης. Στη Λιβύη αρκούσε το "τσουνάμι" της ακρίβειας στην Αίγυπτο και την Τυνησία, για να φανεί η "κονόμα" της ιδιωτικής εξουσίας. Καί τα δύο αυτά "τσουνάμι" ξεκίνησαν από το ίδιο αίτιο. Η απληστία των ιδιωτών για κέρδος οδήγησε σ' αυτήν την κατάσταση… Η απληστία της Wall Street για κέρδη από την ιαπωνική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας και η απληστία της ίδιας Wall Street από το εμπόριο τροφίμων. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. "Αποκαλύφθηκαν" οι "ράβδοι" καυσίμων της Νέας Τάξης… Αποκαλύφθηκε το αίτιο, το οποίο προκάλεσε το πρόβλημα… Αποκαλύφθηκε το καλά κρυμμένο μυστικό της Νέας Τάξης… Ο μύθος, ο οποίος θέλει την ιδιωτικοποίηση των πάντων να "συμφέρει" τους λαούς… Τους "συμφέρει" όσο συμφέρει τους Ιάπωνες η ιδιωτική διοίκηση των πυρηνικών αντιδραστήρων και όσο συμφέρει τους Λίβυους η ιδιωτική διοίκηση της Καντάφι Α.Ε..

Η Νέα Τάξη αργά αλλά σταθερά βαδίζει προς την αυτοκαταστροφική της "έκρηξη". Η Νέα Τάξη, την οποία σχεδίασαν οι άσχετοι τοκογλύφοι, κερδοσκόποι και λοιπά παράσιτα, βαδίζει προς το τέλος της… Στο αναπόφευκτο τέλος της. Όχι επειδή ξύπνησαν οι λαοί απότομα, αλλά επειδή δεν μπορεί να αυτορυθμιστεί. Δεν μπορεί να πετύχει αυτό, το οποίο θεωρούσε ως βασική της αρχή ο "μηχανικός" Γκρίνσπαν. Δεν μπορεί να πετύχει την αυτορύθμισή της και έτσι η ανεξέλεγκτη "σχάση" οδηγεί στην "υπερθέρμανση" και στην "έκρηξη"… Στην "υπερθέρμανση", η οποία εμφανίζει ιδιωτικές περιουσίες τύπου Μπάφετ και στην "έκρηξη" από τις συνέπειες αυτής της "υπερθέρμανσης" της απληστίας. Στην Ιαπωνία πνίγηκε στο "τσουνάμι" η καπιταλιστική αντίληψη του Γκρίνσπαν και στη Λιβύη πνίγηκε στο "αίμα" η σοσιαλιστική αντίληψη των υπαλλήλων του Γκρίνσπαν.

Αυτή ακριβώς η αντίληψη σήμερα καταρρέει. Το πρόβλημα της Νέας Τάξης είναι πλέον μη αναστρέψιμο. Γιατί; Γιατί στην ουσία κρίνεται η "ψυχή" της. Κρίνεται η επιστημοσύνη της. Κρίνεται η παιδεία της και ο προσανατολισμός της. Κρίνεται ο τρόπος αντίληψής της σ' ό,τι αφορά τη διαχείρισή της. Οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι στο σημείο αυτό απέτυχαν. Αφού μετέτρεψαν τις πραγματικές επιστήμες σε "καρότο" για τους φτωχούς, παρέδωσαν τη διαχείριση στα δικά τους παιδιά. Μετέτρεψαν σε κυρίαρχη επιστήμη την παπαρολογία των τοκογλύφων και έδωσαν στα παιδιά τους τα κορυφαία πτυχία… Τα πτυχία, τα οποία αγόρασαν από τα διάφορα LSE και Χάρβαρντ οι Παπανδρέου, οι Καντάφηδες και οι Παπακωνσταντίνου.

Αυτοί οι διάσημοι τενεκέδες και οι συμμαθητές τους απέτυχαν με ό,τι κι αν καταπιάστηκαν και αυτοί θα παρασύρουν τα πάντα στην κατάρρευση. Όπου τους έβαλαν, έκαναν τα ίδια και απειλούν τα πάντα με ιαπωνικές και λιβυκές καταστάσεις. Έχοντας υιοθετήσει άκριτα τη λογική των τοκογλύφων "δασκάλων" τους και αναζητώντας τα μέγιστα κέρδη, για ν' αρπάξουν τα μέγιστα μπόνους, λειτούργησαν σαν τις "ακρίδες". Όπου μπήκαν, "αφυδάτωσαν" και τελικά νέκρωσαν τα πάντα. Πουθενά δεν άφησαν έργο, γιατί δεν είχαν γνώσεις για ν' αφήσουν έργο. Άχρηστοι τοκογλύφοι αποδείχθηκαν, οι οποίοι πούλησαν, διέλυσαν και επινοικίασαν τα έργα όλων των άλλων… Κουτορνίθια, που όμοιά τους δεν έχει "ξαναδεί" η ανθρώπινη ιστορία.

Τους δόθηκαν εργοστάσια να διαχειριστούν και τους έβαλαν "λουκέτο", αναζητώντας τα μεγαλύτερα κέρδη πέρα από τους ωκεανούς. Τους δόθηκαν τράπεζες να διαχειριστούν και δημιούργησαν "φούσκες" και "τοξικά", αναζητώντας τα μεγαλύτερα κέρδη. Τους δόθηκαν κράτη να διαχειριστούν και διέλυσαν τις κοινωνικές τους πολιτικές, ποντάροντας σε επισφαλή δομημένα ομόλογα. Τους δόθηκαν ΔΕΚΟ να διαχειριστούν και τις παρέδωσαν στους "γαλαντόμους" προμηθευτές τους. Μετέτρεψαν τη Δύση σε κρανίου τόπο, όπου η φτώχεια και η ανεργία απειλεί τα πάντα. Στο όνομα του κέρδους κατέστρεψαν όλους όσους εξαρτώνταν από τη μεγάλη ή τη μικρή εξουσία τους. Οι άνθρωποι, ως πολίτες, ως εργαζόμενοι ή καταναλωτές, υπέφεραν εξαιτίας τους. Τώρα θα έρθουν αντιμέτωποι με τα έργα τους. Τώρα έχουν "φουσκώσει" τον κόσμο και περιμένουν να δουν πού θα τους χτυπήσει το "κύμα"… Το "κύμα", το οποίο άρχισε από το νότιο μέρος της Μεσογείου και είναι θέμα χρόνου να περάσει στην απέναντι "όχθη".

Με πυρηνικές εκρήξεις στην Ιαπωνία ξεκίνησε κάποτε η Αμερικανική Τάξη Πραγμάτων και με τέτοιες εκρήξεις θα κλείσει. Τα πυρηνικά μάς έβαλαν στον σύγχρονο Μεσαίωνα και αυτά θα μας βγάλουν από αυτόν. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι ελάχιστες στιγμές πριν την ανατολή. Στην πιο σκοτεινή περίοδο της ανθρωπότητας ανατέλλει η ελπίδα. Η ελπίδα για ολόκληρο τον κόσμο. Από την Άπω Ανατολή θα ξεκινήσει η νέα ημέρα για την ανθρωπότητα. Αυτό, το οποίο βλέπουμε σήμερα, είναι η Ανατολή του Ηλίου. Η Ανατολή, η οποία θα φέρει στο φως έναν νέο κόσμο. Έναν κόσμο πιο όμορφο, πιο δίκαιο, πιο πλούσιο και πιο ασφαλή για όλους τους ανθρώπους.