Θύμα του πολέμου του δολαρίου η Ελλάδα και «λανθασμένων» χειρισμών

Τον Δεκέμβριο του 2009 σε πολλά Αμερικάνικά site δημοσιεύονταν πληροφορίες ότι η Πολιτεία της Καλιφόρνια (7η μεγαλύτερη οικονομική οντότητα στον κόσμο) οδεύει σε πτώχευση. Αλλά και η δημοσιοοικονομική κατάσταση σε άλλες 42 Πολιτείες των ΗΠΑ ήσαν στα όρια της πτώχευσης.

Ξαφνικά στην Ελλάδα, μια Χώρα του Ευρώ, που όλοι θεωρούσαν μέχρι τότε ευλογημένη για πολλούς λόγους, ο Υπουργός Οικονομικών της βγήκε και δήλωσε στους ντόπιους Δημοσιογράφους ότι η Ελλάδα βουλιάζει σαν τον Τιτανικό, ότι τα Ταμεία είναι άδεια κλπ. Η είδηση, που κατευθυνόταν στην εσωτερική, κομματική, πελατεία, έκανε αυτοστιγμεί τον γύρω του κόσμου.

Ταυτόχρονα «αρμόδιοι» έκαναν παιδαριώδεις δηλώσεις του τύπου: όλοι οι Έλληνες θα δηλώνουν πόσες καταθέσεις έχουν στην αρχή του χρόνου και πόσες καταθέσεις στο τέλος του χρόνου και έτσι θα υπολογίζεται το πραγματικό τους εισόδημα (!!!) με αποτέλεσμα 32 δισεκατομμύρια καταθέσεων να φύγουν από τις Ελληνικές Τράπεζες για το εξωτερικό και να μείνει το τραπεζικό μας σύστημα και η αγορά από ρευστότητα.

Η Ελλάδα είχε περίοπτη θέση και από πλευράς οικονομικής, μια και έχει τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, πρώτες ύλες- όπως βωξίτες, απ’ όπου παράγεται το αλουμίνιο, και πιθανά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Ιόνιο Πέλαγος.

Αλλά και από πλευράς γεωπολιτικής και πολιτιστικής, που της επιτρέπει να έχει χιλιάδες σημεία Τουριστικού ενδιαφέροντος, που της αποφέρουν τεράστια ποσά, μια και την επισκέπτονται κάθε χρόνο 12 εκατομμύρια Τουρίστες.

Και στον χάρτη του Διεθνούς Εμπορίου είναι το κοντινότερο σημείο μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, που φαίνεται και από την εκμετάλλευση του κεντρικότερου Λιμανιού της Χώρας μας από την κινεζική COSCO, που διακινεί τον μεγαλύτερο αριθμό κοντέινερ στον κόσμο ημερησίως (περισσότερα από 1 εκατομμύριο κοντέινερ την ημέρα).

Στις 6 Φεβρουαρίου 2010, όπως απεκάλυψε ο ραδιοφωνικός σταθμός ΣΚΑΙ, βασιζόμενος σε δημοσιεύματα Αμερικανικών εφημερίδων, έγινε μια μυστική σύσκεψη στην Νέα Υόρκη μεταξύ χρηματο-οικονομικών παραγόντων των ΗΠΑ, και απεφάσισαν να στρέψουν την προσοχή της διεθνούς οικονομικής κοινότητας στα προβλήματα μιας Χώρας του Ευρώ, με στόχο της εξασθένηση του Ευρώ και την στήριξη του δολαρίου.

Το δολάριο για 60 χρόνια παίζει δύο ρόλους:

«Νόμισμα αναφοράς» για το διεθνές εμπόριο, τις τιμές του πετρελαίου και των πρώτων υλών, για τις τιμές του πετρελαίου και των ναύλων.

Παράλληλα έπαιζε και τον ρόλο «νομίσματος αποταμίευσης» για εκατομμύρια ανθρώπους και για χιλιάδες Τράπεζες, Οργανισμούς, Επενδυτές, που διαχειρίζονται δισεκατομμύρια δολάρια. Το Ευρώ, που έχουν σαν νόμισμα τους 470 εκατομμύρια άνθρωποι και θεωρείται σαν το σταθερότερο νόμισμα στον κόσμο, τράβηξε το ενδιαφέρον των καταθετών και των επενδυτών και η μάζα του Ευρώ ξεπέρασε το 2008 παγκοσμίως την μάζα του δολαρίου.

Τα πάμφθηνα Κινεζικά προϊόντα κατέστρεψαν εκατοντάδες χιλιάδες μικρές και μεγάλες Επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον Κόσμο. Και το γεγονός αυτό δημιούργησε την αρχή της κρίσεως το 2007 μια και πολλές Τράπεζες είχαν χρηματοδοτήσει χιλιάδες Επιχειρήσεις, που έκλεισαν, και εκατομμύρια ανθρώπων με στεγαστικά δάνεια, που δεν μπορούσαν πλέον να αποπληρώσουν λόγω της μεγάλης ανεργίας.

Σήμερα οι ΗΠΑ εξάγουν ελάχιστα προϊόντα (κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες, οπλικά συστήματα, software) και η εσωτερική αξία του δολαρίου είναι μηδαμινή μια και το εξωτερικό της χρέος είναι τεράστιο και ανέρχεται σε 13,8 τρισεκατομμύρια δολάρια. [http://www.usdebtclock.org ] Το εξωτερικό της χρέος καλύπτεται κατά το 1/3 από την Κίνα για πολιτικούς και άλλους λόγους αλλά και από την Ινδία για εμπορικούς λόγους.

Ήδη η τιμή του πετρελαίου και η τιμή του χρυσού ενώ οι τιμές τους εκφράζονται ακόμη σε δολάρια, είναι άμεσα συνδεδεμένα με το Ευρώ, μια και μόλις πέφτει η ισοτιμία του δολαρίου έναντι του Ευρώ, η τιμή του πετρελαίου και του χρυσού ανεβαίνει ανάλογα.



Το 2010 ήταν μια εξαιρετικά επικίνδυνη για το δολάριο χρονιά. Αν η Καλιφόρνια και άλλες Πολιτείες πήγαιναν για χρεωκοπία, η ισοτιμία του δολαρίου θα βυθιζόταν. Αν οι αγορές συμφωνούσαν να χρησιμοποιούν το Ευρώ σαν νόμισμα αναφοράς για το πετρέλαιο, τα ναύλα, τον χρυσό, το διεθνές εμπόριο, τότε το δολάριο θα κατέρρεε μέσα σε 4 εργάσιμες ημέρες.

Ο έξυπνος χειρισμός του θέματος και η στροφή της προσοχής της διεθνούς κοινότητας από τα Αμερικανικά και Αγγλικά Μέσα Ενημέρωσης προς την Ελλάδα, δημιούργησε έναν νέο στόχο, που απομάκρυνε την προσοχή από τα εσωτερικά προβλήματα των ΗΠΑ, όπου έπεσαν έξω μεγάλες διεθνείς Τράπεζες και έκλεισαν οι κολοσσιαίες Αυτοκινητοβιομηχανίες της.

Οι Έλληνες εφοπλιστές προσφέρθηκαν να βοηθήσουν την Ελληνική Οικονομία, καλύπτοντας Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με 5%. Δεν πήραν καμία απολύτως απάντηση. Και οι «αρμόδιοι» προτίμησαν να βγαίνουν στις διεθνείς αγορές και να δανείζονται με 9% και 10%, αυξάνοντας έτσι ακόμη πιο πολύ το Δημόσιο Χρέος και καθιστώντας αδύνατη την αποπληρωμή του.

Το παιχνίδι με το κυνήγι των μαγισσών συνεχίστηκε στην Ευρώπη με στόχο άλλες Χώρες – αλλά και την Αγγλία, που χτυπούσε την Ελλάδα για το χρέος της, ενώ οι Πολιτείες των ΗΠΑ έμειναν στο απυρόβλητο.

Και εδώ αναμασώντα οι προφητείες Αμερικανών και Άγγλων Οικονομολόγων, που μας συνιστούν φιλικά να επανέλθουμε στην δραχμή. Ξεχνούν όμως να αναφέρουν ότι μετά την επιστροφή μας στην δραχμή θα ακολουθήσουν μία ή δύο υποτιμήσεις 15% - 20% και η αποπληρωμή των δανείων, που πήραμε σε Ευρώ και σε δολάρια, θα είναι πλέον απολύτως αδύνατη.
πηγη:
Ίων Στεριώτης
Πολιτικός και Οικονομικός Αναλυτής, τ. Καθηγητής European University

Πώς το life style εκμαύλισε τη Δημοκρατία

«Φαίνεται πως εκείνοι που κατάντησαν την πολιτική ζωή της Ελλάδας, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, γνώριζαν πολύ καλά ..πολιτικη,ζωη,τον Αριστοτέλη». Με τα χαρακτηριστικά λόγια του Έλληνα φιλοσόφου, Αριστοτέλη, που προβληματίζεται για το πολίτευμα και περιγράφει την Δημοκρατία -χωρίς πάντως ο ίδιος να την υιοθετεί -ξεκινά το βιβλίο «Αριστοτέλης Πολιτικά, ποιοι πρέπει να μας κυβερνούν, ή πώς το life style εκμαύλισε τη Δημοκρατία», που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες, από τις εκδόσεις Αποτύπωμα, σε μετάφραση Διονύση Βίτσου. Πρότυπο πολιτεύματος και ιδανικό αποτελεί σήμερα η περίφημη Αθηναϊκή Δημοκρατία, την οποία υμνολογεί κανείς χωρίς να ξέρει τι ακριβώς ήταν. Σπάνια αναφέρεται ότι ο Αριστοτέλης, από τα τέσσερα είδη δημοκρατίας, που διέκρινε, θεωρούσε χειρότερο πολίτευμα τη δημοκρατία της εποχής του -την Αθηναϊκή Δημοκρατία- και καλύτερο το «γεωργικό» είδος της δημοκρατίας, τη δημοκρατία του Σόλωνα, το οποίο πολύ απέχει από την άμεση δημοκρατία. Πρόκειται για το πρωτόγονο είδος της δημοκρατίας, όπου κυβερνούν το γεωργικό πλήθος και οι κάτοχοι περιουσίας- με άλλα λόγια όλοι όσοι έχουν κάποιο ορισμένο εισόδημα- αλλά βάσει νόμων και χωρίς προσωπικό όφελος.

Για τον Αριστοτέλη, λέει ο μεταφραστής του αρχαίου κειμένου Διονύσης Βίτσος: «Το καλό πολίτευμα είναι το συμφέρον για την Πολιτεία και έχει να κάνει με το κατά πόσο ένα πολίτευμα συντελεί στο να μπορέσει να κατακτήσει ο κάθε πολίτης -το κατά τον φιλόσοφο- ύψιστο αγαθό, την Ευδαιμονία, που δεν είναι ούτε ο πλούτος, ούτε η ηδονή, αλλά κάτι σχετικό και διαφορετικό για κάθε άνθρωπο. Η Ηδονή είναι το φυσικό επακολούθημα και ο Πλούτος η συνήθης προϋπόθεσή της».

Ιδιαίτερα επίκαιρος ο λόγος του Αριστοτέλη, σχεδόν σε κάθε του φράση, φτάνει στο αποκορύφωμά της, όταν θέτει το ερώτημα «τι γίνεται αν η ποιότητα της ζωής πάψει να αποτελεί το μέτρο της ευτυχίας; Αν δεν υπάρχουν όρια στην επιθυμία απόκτησης χρημάτων, επειδή θεωρείται πως αυτά είναι ό,τι σπουδαιότερο στη ζωή;» Και, όπως σχολιάζει ο μεταφραστής «πρόκειται γι αυτό που οδήγησε τον σημερινό Ελληνα στην τωρινή του κοινωνική, ηθική και οικονομική κατάσταση. Φτάσαμε να σκεφτόμαστε ότι "αφού πουλήσω μέχρι και την ψυχή μου για να αποκτήσω τη δυνατότητα να αγοράσω όλα όσα επιθυμώ και τα οποία δεν τελειώνουν, διαπιστώνω για άλλη μια φορά πως είμαι δυστυχής"».

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ στα αρχαία Στάγειρα της Μακεδονίας που σήμερα φέρουν την ονομασία Λιοτόπι και βρίσκονται μισό χιλιόμετρο νότια της Ολυμπιάδας. Ήταν από τους επικρατέστερους διαδόχους του Πλάτωνα στη διεύθυνση της Σχολής, μαζί με τον Ξενοκράτη και τον Σπεύσιππο.

Οι Αλεξανδρινοί υπολόγιζαν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε συνολικά 400 περίπου βιβλία. Μεγάλο μέρος από το έργο αυτό χάθηκε. Σώθηκαν 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα υπόλοιπα, χωρίς και αυτά να θεωρούνται όλα γνήσια.

πηγη sofokleous10.gr

Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει

Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν.
«Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας». Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.

Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ''έσωσε'' τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ»
Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

πηγη thepressproject.gr

«Βλέπει» σκηνές..Αργεντινής στις ελληνικές τράπεζες η Moody’s!

Σκηνές από το παρελθόν της Αργεντινής, με τους εξαγριωμένους καταθέτες που έχασαν σε μια νύχτα το 75% των χρημάτων τους, προβάλλει στο μέλλον της Ελλάδας το τμήμα αναλύσεων του οίκου Moody’s (Moody’s Analytics). Η έκθεση με προβλέψεις για τον επόμενο χρόνο προδιαγράφει ως σχεδόν βέβαιη την αποτυχία των πολιτικών του μνημονίου και προχωρά σε ανατριχιαστικούς παραλληλισμούς Ελλάδας-Αργεντινής. Σύμφωνα με την έκθεση, για την Ελλάδα και τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης τα σκληρά προγράμματα λιτότητας δεν θα είναι αρκετά για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της υπερχρέωσης και θα καταλήξουν σε αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών τους: «Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς το συμπέρασμα, ότι η λιτότητα δεν θα δώσει τέλος στην κρίση χρέους και ότι η αναδιάρθρωση θα είναι απαραίτητη, όπως έχει προτείνει η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ», τονίζεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.

Πρόκειται, βέβαια, για ένα σενάριο βγαλμένο από τους εφιάλτες των Ελλήνων τραπεζιτών, οι οποίοι, όπως έχει αποκαλύψει το «Β», επιχειρούν με κάθε τρόπο να σταματήσουν το «κούρεμα» ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας, που θα εξανέμιζε την κεφαλαιακή βάση των ελληνικών τραπεζών και πιθανότατα θα οδηγούσε σε κρατικοποίησή τους. Αντί του «κουρέματος», που εισηγείται η Άνγκελα Μέρκελ, οι ελληνικές τράπεζες επιχειρούν να προωθήσουν ένα «ήπιο» σενάριο αναδιάρθρωσης του κατεχόμενου από ιδιώτες χρέους το 2013, με επιμήκυνση και σχετικά χαμηλά επιτόκια για το Δημόσιο.

Πάντως, η Moody’s εμφανίζεται ιδιαίτερα απαισιόδοξη για την εξέλιξη της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, φθάνοντας ακόμη και σε συγκρίσεις με την κρίση στην Αργεντινή το 2001, όπου μεταξύ πολλών άλλων δεινών χάθηκε το 75% της αξίας των καταθέσεων. Ανάλογες πιέσεις προβλέπονται από την Moody’s σε χώρες όπως η Ελλάδα, καθώς:

n Τα δρακόντεια προγράμματα λιτότητας που επιβάλλονται στις υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης πιθανόν να εξαντλήσουν τις αντοχές του πληθυσμού, προκαλώντας πολιτική και κοινωνική κρίση, που θα εκτροχιάσει τα προγράμματα σταθεροποίησης, όπως συνέβη και στην Αργεντινή.

n «Οι δόσεις της λιτότητας που χρειάζονται για να διορθωθούν οι ανισορροπίες στην Ευρώπη μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι σε πολιτικό επίπεδο εξίσου μη βιώσιμη, όπως ήταν και στην Αργεντινή το 2001», τονίζεται χαρακτηριστικά.

n Ακόμη και αν οι πληθυσμοί υπομείνουν στωικά τη λιτότητα, εκτιμά η Moody’s, η ύφεση που θα προκαλέσει θα είναι τόσο βαθιά, που θα γίνει αδύνατη η εξυπηρέτηση του χρέους.

n Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες αντιμετώπισαν εσφαλμένα την κρίση, καθώς στην αρχή πίστευαν ότι με χρηματοδοτήσεις διάσωσης και λιτότητα θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί. Τώρα που η Μέρκελ και η ΕΚΤ αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το σφάλμα τους, επισημαίνει η Moody’s, «είναι πια πολύ αργά για να αποφευχθούν οι δρακόντειες περικοπές, η αύξηση της ανεργίας και η συρρίκνωση του ΑΕΠ στις χώρες της περιφέρειας».

n Επιπλέον, τη διαχείριση της κρίσης δυσκολεύει το γεγονός, ότι ακόμη και οι ισχυρές οικονομικά χώρες της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία, ακολουθούν δημοσιονομικές πολιτικές λιτότητας, που θα επιτείνουν την ύφεση στις περιφερειακές οικονομίες. Έτσι, «μια συντεταγμένη διαδικασία αναδιάρθρωσης κρατικών χρεών φαίνεται πιο επιθυμητή, καθώς η καταστροφή από τις δημοσιονομικές περικοπές κλιμακώνεται, ενώ οι υπερχρεωμένες χώρες δυσκολεύονται να βγουν από την ύφεση».

Πέρα από τη μάλλον κινδυνολογική και ευρωσκεπτικιστική «γραμμή» της έκθεσης, που χωράει αρκετή συζήτηση και μένει στο μέλλον να αποδειχθεί πόσο εύστοχη θα είναι, ο αναλυτής της Moody’s Αντρές Καρμπάτσο-Μπούργκος συνοψίζει με αρκετή ευστοχία μια από τις σημαντικότερες αιτίες της παγκόσμιας οικονομικής ανισορροπίας: η Ευρώπη έχει εγκαταλείψει εντελώς τις πολιτικές δημοσιονομικής τόνωσης της οικονομίας (ακόμη και η ισχυρή Γερμανία βρίσκεται σε συνεχή λιτότητα), ενώ στον αντίποδα οι ΗΠΑ δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο, ώστε η συνεχής δημοσιονομική στήριξη της οικονομίας τους να μην παρέχεται με τρόπο, που διογκώνει ανεξέλεγκτα το χρέος.

πηγη banksnews.gr

Τα εαυτού πράττειν και το δημόσιο συμφέρον

Ξέρετε γιατί βρισκόμαστε σε διαρκές οικονομικό αδιέξοδο και σε κοινωνική τύφλωση; Διότι εμπιστευτήκαμε τη ζωή μας σε μια πολιτικο-επιχειρηματική τάξη που δεν ξέρει να «διαβάζει» και να «γράφει».
Η ανάγνωση και η γραφή αν δεν έχουν παραγωγικό αποτέλεσμα, αλλά απλώς διαχειρίζονται την κατανάλωση, τότε είναι επιζήμιες μακροχρονίως για την κοινωνία. Οδηγούν στην οπισθοδρόμηση και όχι στην ανάπτυξη. Εκεί όπου η κριτική δεν αποσκοπεί στην αλλαγή των πολιτικών όρων των κοινωνικών σχέσεων, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, είναι παιδαριώδης άσκηση και συντηρητική προσέγγιση. Αποτελεί στοιχείο διασκέδασης. Είναι κοινωνικό σκουπίδι που ρυπαίνει τον δημόσιο χώρο.

Ας μην αυταπατώμεθα, η Ελλάδα δεν αποτελείται από ένα σύνολο αυτόνομων, αναρχικών κοινοτήτων. Είναι Δυτικό κράτος που διακυβερνάται από μια άρχουσα τάξη, η οποία στήριξε τον δικομματισμό τής μεταπολίτευσης και στηρίχθηκε σε αυτόν. Αυτή η τάξη οδήγησε τη χώρα σε πτώχευση, αλλά τώρα θρασύτατα επιχειρεί να μετακυλήσει την ευθύνη στην κοινωνία. Είναι τόσο αχρείοι που αντί να ομολογήσουν την ήττα τους, είναι ικανοί να πράξουν αυτό που έκαναν όμοιοί τους στην Ευρασία. Μέσα σε έναν αιώνα από διαπρύσιοι καπιταλιστές να μεταβληθούν σε σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές, για να μεταμορφωθούν και πάλι σε μέλη της καπιταλιστικής ολιγαρχίας.

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας δεν διακρίνεται από «αριστοκρατική» αξιοπρέπεια, αλλά από ξετσιπωσιά. Πολιτικοί και μεγαλοεπιχειρηματίες συμπεριφέρονται σαν τους χειρότερους παραγοντίσκους ποδοσφαιρικών σωματείων, που έπεσαν στην Β’ Εθνική. Φταίει ο κακομαθημένος λαός για την διακυβέρνηση και όχι όσοι ασκούσαν την εξουσία, την παραεξουσία, την εξουσιαστική σημειολογία (βλέπε TV) και ελάμβαναν τις αποφάσεις στο όνομά του, διαλαλούν με τον βασανιστικά υποκριτικό τρόπο τους. Προκαλούν, διότι δεν μάθανε ότι υπάρχουν όρια στη φτήνια και στον εκχυδαϊσμό του λόγου. Δεν μάθανε ότι υπάρχουν όρια, διότι ο λαός δεν έμαθε, από την πλευρά του, πώς να αντιδρά πολιτικά όταν οι αντιπρόσωποί του και οι «εκλεκτοί» του ξεπερνούν τα όρια της αντοχής του. Πώς να το μάθει και από πού; Δικό τους πολιτισμικό προϊόν είναι, το οποίο τώρα αρνούνται και εξευτελίζουν. Όσοι αντισταθήκαμε..εξαφανιστήκαμε και εάν δεν υπήρχαν τα blogs μάλλον θα είχαμε σβήσει κοινωνικά δια παντός. Μετά θα μας κατηγορούσαν για υπερατομισμό, για ελιτισμό και για «selfism», μπορεί και για τρέλα, που όμως δεν ..το παίζει «τρέλα», ώστε να την σκαπουλάρει από το στρατό και τις κοινωνικές ευθύνες! Έτσι συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν τους ανυπότακτους στην σύγχρονη ελληνική νταβαδοκρατία, πελατών, οπαδών και πατρώνων.

Παρακολουθώ, μάλλον αποσβολωμένος, τον πολιτικό λόγο στην πατρίδα μας να περιστρέφεται γύρω από τα δημοσιονομικά και τον περιορισμό της κατανάλωσης, δικαιολογώντας την ύφεση που προκαλεί η στρατηγική του ΔΝΤ, δίχως κανείς να συνδέει την κρίση με την παραμορφωτική διάσταση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα. Είναι σαν να μην καταλαβαίνει κανείς ότι η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, με τον μεταπρατικό της χαρακτήρα, που επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην καταναλωτική αγορά, είναι η οικονομική αιτία του σημερινού αδιεξόδου. Ενός αδιεξόδου, το οποίο επιχειρείται να ξεπεραστεί μέσω της διεύρυνσής του και όχι με την επιλογή μιας άλλης οδού, μιας άλλης πιθανότητας κοινωνικής οργάνωσης που θα επαναπροσδιορίζει το δημόσιο συμφέρον.

Η «επιχειρηματικότητα» στη χώρα μας προφανώς «παρεξήγησε» την ιδέα του Πλάτωνα, «τα εαυτού πράττειν», μια και λόγω αγραμματοσύνης δεν εννόησε βαθύτερα το «The wealth of nations» του ταλαίπωρου Adam Smith. Δεν κατάλαβε η επιχειρηματική τάξη ότι για να υπάρξει ως προοδευτικός παράγοντας θα πρέπει να βλέπει μακρύτερα από την τσέπη της. Υπεξαιρώντας διαρκώς περισσότερο πλούτο από τις ροές της πραγματικής οικονομίας καταλήγεις να κατασπαράζεις τις σάρκες της κοινωνίας που είναι αυτή, που μέσω της συμπυκνωμένης εργασίας και εμπειρίας της θα σου προσφέρει τη δυνατότητα να συνεχίσεις να κερδίζεις. Η δημοσιονομική κρίση είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της μεγάλης «παρεξήγησης» που υπήρξε στο ζήτημα της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα. Ο Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας θεώρησε ότι το ατομικό του συμφέρον εξυπηρετείται καλύτερα, αν λειτουργούσε ως πολιτικός μεγαλοπαράγοντας και νταβάς στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική σφαίρα. Δεν έμαθε από τον Γερμανό ή τον Σουηδό «συνάδελφο του», ούτε καν από τον Τούρκο, αλλά μάλλον από πρακτικές μαυραγοριτών και μαφιόζων. Κρίμα, καθώς ο γράφων είχε τη τύχη να γνωρίσει και μια άλλη, διαφορετική, φιλοπρόοδη κατηγορία επιχειρηματιών στην Ελλάδα, την οποία, στο βαθμό που δεν πέτυχαν να ενσωματώσουν οι νταβατζήδες στο σύστημα τους, την εξόντωσαν σε συνεργασία με τους πολιτικούς της διαπλοκής.

Σήμερα όσοι θρηνείτε για την φτωχοποίηση της κοινωνίας, κλάψτε διπλά για την εξάλειψη της επιχειρηματικότητας. Αυτός δεν είναι ο τρόπος για να πλουτίζεις, αλλά για να κερδίζεις, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Γνώρισα Γερμανούς επιχειρηματίες που καθόλου δεν τους ενοχλούσε η «χρυσή μετοχή» του γερμανικού δημοσίου. Ανθρώπους που θεωρούν ότι τα δημόσια αγαθά πρέπει να παραμείνουν υπό τον έλεγχο του κράτους και να διευρυνθούν, δίχως να στερούν την δυνατότητα ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, καί εντός του δημόσιου χώρου, με την προϋπόθεση ότι η καινοτομία θα αυξάνει την παραγωγικότητα της εργασίας και ότι η ανταγωνιστικότητα δεν θα στηρίζεται στην εσωτερική υποτίμηση. Αυτή η προσέγγιση παράγει κοινωνικό πλούτο, ενώ η ελληνική πλουτοκρατική πρακτική είναι βόμβα στα θεμέλια του κράτους και παράγοντας κοινωνικής αποσύνθεσης.

Εδώ, φτάσαμε να θεωρούμε «δημόσιο συμφέρον» την ύπαρξη ενός ισχυρού ευρώ, και ευλογία την κατάρρευση της κατανάλωσης στην Ελλάδα για την συγκυριακή διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των αναπτυγμένων βιομηχανικών χωρών της ΕΕ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το καθεστώς προπαγανδίζει την εκποίηση του δημοσίου, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα, μέσω της εσωτερικής υποτίμησης σε συνδυασμό με την εξάλειψη του ανταγωνισμού από τις ΔΕΚΟ! Άρα, το «δημόσιο συμφέρον» συνηγορεί κατά την γνώμη τους υπέρ του ιδιωτικού συμφέροντος αυτών που μέχρι τώρα έδειξαν να περιφρονούν τα συμφέροντα των δύο-τρίτων της κοινωνίας, ώστε να στραφούν στις εξαγωγές με έναν τρόπο μαγικό! Με τη συγκεκριμένη διάσταση της επιχειρηματικότητας στη χώρα και «κινεζικοί μισθοί» να επιβληθούν, η χώρα ελάχιστα θα αυξήσει τις εξαγωγές της, ενώ μάλλον θα δει το ΑΕΠ της να καθηλώνεται για πολλά χρόνια. Αντί να εξετάσουν οι κυβερνώντες (ποιοι κυβερνώντες!!) πώς θα αναπτύξουν την παραγωγικότητα του δημοσίου με νέες, σύγχρονες οργανωτικές δομές και τεχνολογικές εφαρμογές, προβληματίζονται πώς θα ξεφορτωθούν εργαζόμενους και μονάδες, παραδίδοντας στην αποτυχημένη επιχειρηματική τάξη της χώρας, ότι επικερδές. Σήκω Πλάτωνα να δεις τα παιδιά της αλλαγής!

Αυτή καθαυτή η επιχειρηματικότητα είναι υπόθεση δημοσίου συμφέροντος και ως δημόσιο αγαθό θα έπρεπε να αναπτύσσεται. Αυτό προϋποθέτει την ανάπτυξη μιας μορφής παιδείας που θα επικεντρώνεται στην ανάπτυξη. Δηλαδή, στην ανάπτυξη της δημιουργικής «ανάγνωσης»και «γραφής». Μην διαβάζεις τούτες τις αράδες για να εξετάσεις την ορθότητά τους ή την προσαρμογή τους στη «κοινή λογική», ή ακόμη για να «ψυχολογήσεις» τον γράφοντα, αλλά προχώρα να κατασκευάσεις τις δικές σου..όχι κατ’ ανάγκην αράδες! Τούτο απαιτεί εξοικείωση με τη γραμματική της επιστήμης και της τεχνολογίας. Γνώση των βασικών εννοιών και πώς αυτές κατασκευάζουν πραγματικότητες μέσω ιδιαίτερων discourses: αυτοκίνητα, αεροπλάνα, λογισμικά, οργανωτικές δομές, πληροφορικά συστήματα, θεωρία ή ποίηση, λόγο, τέχνη και τεχνική.

Στην Ελλάδα η επιχειρηματικότητα συκοφαντήθηκε, διότι συνδέθηκε με την σημειολογία του καταναλωτισμού και όχι με εκείνη της παραγωγής. Ο νεοφιλελεύθερος λόγος αναμείχθηκε με τον ψευδομαρξιστικό για να εμφανίσουν την επιχειρηματικότητα ως τεχνική ή στρατηγική δημιουργίας αποκλειστικά κερδών και όχι κοινωνικής ευημερίας. Για να προσεγγίσεις το τελευταίο πρέπει να ξεκινήσεις από τα βασικά: από τον σαφή προσδιορισμό του δημόσιου συμφέροντος, το οποίο εξυπηρετείται με την ανάπτυξη παραγωγικών θεσμών, που με τη σειρά τους προνοούν για την κοινωνική δικαιοσύνη. Η τελευταία δεν θα πρέπει να συνδέεται με την κατανάλωση, την καταναλωτική δύναμη κλπ, αλλά την ισότιμη συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία (από την παιδεία και την εκπαίδευση έως την βιομηχανία και την αγορά). Μόνον έτσι ο φιλελευθερισμός μπορεί να συνυπάρξει με την δημοκρατία. Σε αντίθετη περίπτωση βρίσκεσαι υπό την απειλή καπιταλιστικών κρίσεων, οι οποίες μπορεί να καταστούν πολιτικά ανεξέλεγκτες, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Εδώ, πήραμε τον καπιταλισμό μας λάθος και αποφασίσαμε να υποβαθμίσουμε τη ζωή και το μέλλον των πολιτών, αντί να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την πολιτική, την ζωή και τον κόσμο, με ένα δημιουργικό τρόπο και παραγωγική διάθεση. Αντί να μάθουμε ξανά πώς να παράγουμε, προσπαθούμε να μάθουμε πώς θα καταναλώνουμε λιγότερα. Αυτό είναι το ιδεολόγημα των νεο-αποικιών και όχι αυτόνομων κρατών, που παλεύουν να βρουν τον δόμο τους στη μεταβιομηχανική εποχή.

Εύχομαι το 2011, οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν το.. πάρουμε από την αρχή, δεν θα μπορέσουμε με αυτοπειθαρχία και λαϊκή οργάνωση να απαλλαγούμε από την παρασιτική πολιτικο -οικονομική τάξη των αγραμμάτων που μας έκατσε στο σβέρκο και μας καθοδηγεί «υπεύθυνα» στην καταστροφή. Η απελευθέρωση περνά μέσα από τη δημιουργία, την γνώση, τον κόπο και το ρίσκο της, αλλιώς είναι φενάκη, η οποία καταλήγει σε αλλαγή νταβά. Τα εαυτού πράττειν λοιπόν, αλλά μόνον στο πλαίσιο ενός δημοσίου συμφέροντος που θα υποστηρίζει και θα υπερασπίζεται την ευημερία των δύο-τρίτων της κοινωνίας σε ένα περιβάλλον διαρκούς εκδημοκρατισμού.

Εύχομαι, λοιπόν, καλή χρονιά με τα λόγια του πιο παρεξηγημένου ίσως Έλληνα, διαχρονικώς, όχι του Πλάτωνα, αλλά του Επίκουρου: ΖΗΝ ΗΔΕΩΣ, αλλά πάντα με τη συνείδηση του ΔΗΜΟΥ!

Article Author: Δημήτρης Γιαννακόπουλος, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία

Δημόσιο Χρέος: Ποιας περιόδου τα σπασμένα πληρώνουμε… και θα πληρώνουμε;

Μία εικόνα χίλιες λέξεις λένε οι Κινέζοι, και στην περίπτωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το www.bankingnews.gr, δείχνει ξεκάθαρα την περίοδο που ο δανεισμός της χώρας εκτοξεύθηκε υποθηκεύοντας όχι μόνο το σήμερα αλλά και το αύριο της χώρας.

Στον πίνακα, διαφαίνεται χαρακτηριστικά ότι στην εποχή της δικτατορίας της περιόδου 1967-1973 το δημόσιο χρέος ενώ σταθεροποιείται τα πρώτα χρόνια, από το 1972 αρχίζει εμφανώς η αποκλιμάκωση του, καθώς ο δανεισμός του κράτους εξασφαλίζεται από το ντόπιο κεφάλαιο και την εσωτερική αγορά φτάνοντας το 1974 στα 115 δις. δραχμές .
Η ίδια πολιτική του εσωτερικού δανεισμού ακολουθείται και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, φτάνοντας το δημόσιο χρέος το 1981 στα 1,2 τρις δραχμές περίπου στο 22-30% του ΑΕΠ. Ωστόσο, μετά το 1974 ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά, ενώ αρχίζουν σταδιακά να διογκώνονται και τα ελλείμματα.
Από το 1981 και μετά ξεκινά ο εκτροχιασμός. Σύμφωνα με τα τότε στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό. Πλέον η χώρα μας έγινε συχνός «πελάτης» των ξένων δανειστών, με το χρέος να ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ από το 25% των περιόδων της δικτατορίας και του Καραμανλή.
Από την περίοδο του 1994 και μετά, ο στόχος της ΟΝΕ φέρνει την πολιτική ηγεσία να ακολουθήσει το δρόμο της σταθεροποίησης. Η κυβέρνηση Σημίτη περιορίζει το χρέος κοντά στο 100% του ΑΕΠ, αλλά τα τοκοχρεωλύσια της προηγούμενης δεκαετίας έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους, προκαλώντας ολοένα και περισσότερο δανεισμό. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή προσπαθούν να σταθεροποιήσουν, και ορισμένες φορές καταφέρνουν να φέρουν το χρέος κάτω από το 100% του ΑΕΠ, αλλά την τελευταία διετία φαίνεται ότι το χρέος ξεφεύγει και πάλι, για να το παραλάβει η νυν κυβέρνηση κοντά στο 120% του ΑΕΠ.

Δημόσιο Χρέος (ποσοστό του ΑΕΠ)
1974 22,5% του ΑΕΠ
1981 31,2% του ΑΕΠ
1987 56,1% του ΑΕΠ
1990 80,7% του ΑΕΠ
1993 111,6% του ΑΕΠ
2004 108,5% του ΑΕΠ
2008 110% του ΑΕΠ



www.bankingnews.gr

Ανοιχτή επιστολή στους 300 της Βουλής

Του Νίκου Μίνη
Δικηγόρου-Πρώην Αθλητικού Δικαστή

"Αγαπητοί κύριοι,

Επειδή, κατά την προσωπική ταπεινή μου άποψη, οφείλετε , περισσότερο παντός άλλου, να σέβεστε τον εαυτόν Σας και παράλληλα τον Ελληνικό λαό που σας ψήφισε, στη δύσκολη σημερινή περίοδο που περνά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, παρακαλώ καθένας σας, ας μας απαντήσει στα παρακάτω ερωτήματα. 1.Ποιός ή ποιοι συγκεκριμένα οδήγησαν τη χώρα μας σ’ αυτή τη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση με συνέπεια την απώλεια μέρους της Εθνικής μας κυριαρχίας, κατά δήλωση όλων των πολιτικών αρχηγών και τι έκανε κάθε ένας σας για την αποτροπή αυτής της κατάστασης.

2.Εάν ο άνω η οι άνω υπεύθυνοι έχουν πολιτικές ή και ποινικές ευθύνες τι προτίθεστε να κάνετε ώστε να επιβληθούν σε εύλογο χρονικό διάστημα κατ’ αυτών οι νόμιμες κυρώσεις.

3.Γιατί ανέχεστε να περικόπτονται οι κατώτατες συντάξεις των αναξιοπαθούντων και των εν γένει συνταξιούχων του Δημοσίου, καθώς επίσης και μισθοί πείνας πολλών κατηγοριών μισθωτών, ενώ δεν δίνετε πρώτοι το παράδειγμα για μείωση των μισθών σας τουλάχιστον κατά το ήμισυ, των μισθών των ειδικών συμβούλων σας, των μισθών των Δικαστικών, των μισθών των Διοικητών των μεγάλων Οργανισμών του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ.

4.Γιατί ψηφίσατε νόμους με τους οποίους καταργήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα εργασιακά δικαιώματα, για την απόκτηση των οποίων χύθηκαν ποτάμια αίματος.

5.Σε πιο πολιτισμένο κράτος του κόσμου το αδίκημα της κλοπής δημόσιας περιουσίας από εν ενεργεία υπουργό παραγράφεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως προβλέπει το ισχύον σύνταγμά μας και γιατί μέχρι σήμερα δεν έχετε ενεργήσει τα δέοντα, ώστε να παύσει ισχύουσα η απαράδεκτη αυτή διάταξη, που αν μη τι άλλο, μας προσβάλλει όλους σαν Έθνος.

6.Γιατί τέλος θάψατε τα όνειρα των νέων μας, με αποκορύφωμα την κατάργηση του δικαιώματος οι αξιότεροι εξ’ αυτών με πανεπιστημιακά πτυχία και ξένες γλώσσες να εισέρχονται στο Δημόσιο για να προσφέρουν στην πατρίδα, αυτούς που πράγματι χρειάζεται και έχει απόλυτη ανάγκη, ενώ αντίθετα επιτρέπετε να το υπηρετούν αυτοί που εισήλθαν σ’ αυτό χωρίς διαγωνισμό, χωρίς γνώσεις, αλλά με μόνο όπλο την κομματική ταυτότητα που τους χορηγήσατε.

Προκαταβολικά ευχαριστώ σ’ όσους με τιμήσουν με την απάντησή τους.

Με απεριόριστο σεβασμό στο θεσμό που υπηρετείτε".

πηγη:dikisports.blogspot.com

4 τράπεζες σε τιμή ευκαιρίας..11 δις. ευρώ!

Σε όρια πρωτοφανούς απαξίωσης κινούνται πλέον οι μετοχές των ελληνικών τραπεζών: μετά τη χθεσινή απογοητευτική συνεδρίαση, που έφερε το Γενικό Δείκτη σε επίπεδα 1998, όταν άρχιζε η μεγάλη ανοδική κούρσα ενόψει της ένταξης στην ευρωζώνη, η χρηματιστηριακή αξία των τεσσάρων μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών μόλις που ξεπερνά τα 11 δις. ευρώ!
Με τον τραπεζικό δείκτη σε ελεύθερη πτώση, η κεφαλαιοποίηση της Εθνικής Τράπεζας δεν ξεπερνούσε χθες τα 5,8 δις. ευρώ, της Eurobank και της Alpha μόλις υπερέβαινε τα 2 δις. ευρώ και της Τράπεζας Πειραιώς τα 1,2 δις. ευρώ. Με τη σημερινή απαξίωση των τραπεζικών μετοχών, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, αν παρενέβαινε για να ενισχύσει κεφαλαιακά τις μεγαλύτερες τράπεζες με τα 10 δις. ευρώ που έχει διαθέσιμα από το δάνειο των 110 δις. ευρώ προς την Ελλάδα, θα μπορούσε να κρατικοποιήσει τις κορυφαίες ελληνικές τράπεζες, όπως σχολίαζαν με πικρία τραπεζικά στελέχη.
Για να γίνει αντιληπτό το εύρος της υποτίμησης των τραπεζικών μετοχών, αρκεί να αναλογισθεί κανείς, ότι ο όμιλος της Εθνικής Τράπεζας αποτιμάται πλέον με συνολική αξία, που δεν ξεπερνά πολύ την αξία της τουρκικής θυγατρικής Finansbank! Όσο και αν φαίνεται παράλογο, η αγορά σχεδόν «μηδενίζει» την αξία των εκτός Τουρκίας δραστηριοτήτων της μεγαλύτερης ελληνικής τράπεζας, παρότι μάλιστα μόλις πρόσφατα ολοκλήρωσε μεγάλη αύξηση κεφαλαίου, με την οποία κατατάσσεται στις καλύτερα κεφαλαιοποιημένες τράπεζες της ευρωζώνης.

Την ίδια ώρα, οι εκθέσεις των διεθνών επενδυτικών οίκων για τις ελληνικές τραπεζικές μετοχές συναγωνίζονται σε διατύπωση απαισιόδοξων εκτιμήσεων μόνο τις αντίστοιχες εκθέσεις των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης, που αναμένεται να υποβαθμίσουν και πάλι τις ελληνικές τράπεζες μέσα στο α’ τρίμηνο του 2011, αφού πρώτα ολοκληρώσουν τις αντίστοιχες διαδικασίες υποβάθμισης του Δημοσίου.

Η Credit Suisse, σε πρόσφατη έκθεση με τις επενδυτικές προβλέψεις της για το 2011, είναι χαρακτηριστικό ότι διατηρεί την αρνητική της στάση για τις ελληνικές τραπεζικές μετοχές, ξεχωρίζοντας ανάμεσα στις οκτώ τράπεζες που παρακολουθεί μόνο την Τράπεζα Κύπρου, την οποία κατατάσσει στην κατηγορία «outperform», προβλέποντας αποδόσεις υψηλότερες από το μέσο όρο της αγοράς. Ακόμη και για την Τράπεζα Κύπρου, που ξεχωρίζει ακριβώς επειδή δεν έχει μεγάλη έκθεση στην Ελλάδα, η ελβετική τράπεζα «ψαλιδίζει» την τιμή στόχο από τα 4,2 στα 3,4 ευρώ. Όλες οι υπόλοιπες τράπεζες κατατάσσονται στις κατηγορίες «neutral» και «underperform», δηλαδή οι αποδόσεις που αναμένεται να προσφέρουν το 2011, ύστερα από τη σχεδόν καταστροφική χρηματιστηριακή χρονιά του 2010, προβλέπονται ίσες ή κατώτερες της απόδοσης της ευρύτερης αγοράς.

Η Credit Suisse, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι αναλυτές, εστιάζει τις ανησυχίες της για το τραπεζικό σύστημα στις δυσμενείς μακροοικονομικές προβλέψεις για την Ελλάδα και επισημαίνει ότι οι ελληνικές τράπεζες βρίσκονται στο «σωστό δρόμο» της ενίσχυσης των κεφαλαίων τους, αλλά το κακό μακροοικονομικό περιβάλλον θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στα κέρδη (μεγαλύτερες απομειώσεις λόγω διαγραφών προβληματικών δανείων και συμπίεση επιτοκιακού περιθωρίου, εξαιτίας της συνεχούς επιδείνωσης της σχέσης χορηγήσεων-καταθέσεων).

Παρά τις δυσμενείς αυτές προβλέψεις, όμως, χρηματιστηριακοί αναλυτές συμφωνούν, ότι η υπερβολή της απαξίωσης είναι τέτοια στην παρούσα φάση, που ίσως οι τραπεζικές μετοχές να αποτελούν πραγματικές επενδυτικές ευκαιρίες. «Οι αποτιμήσεις σήμερα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν μόνο σε περίπτωση αναδιάρθρωσης χρέους με κούρεμα της ονομαστικής αξίας των ομολόγων, ή στην περίπτωση που αποτύχει πλήρως η εφαρμογή του τριετούς σταθεροποιητικού προγράμματος», τονίζει αναλυτής μεγάλης ευρωπαϊκής τράπεζας στην Αθήνα. «Σε κάθε άλλη περίπτωση, ακόμη και αν προχωρήσει η αναδιάρθρωση χρέους με επιμήκυνση διάρκειας και μείωση επιτοκίων, οι σημερινές αποτιμήσεις ίσως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ευκαιρίες για τοποθετήσεις μακροπρόθεσμου ορίζοντα», προσθέτει ο ίδιος.

Πόσο σύντομα, όμως, μπορεί η αγορά να διορθώσει αυτές τις υπερβολές; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι, ότι τουλάχιστον μέχρι να οριστικοποιηθεί η εκταμίευση της τέταρτης δόσης του διεθνούς δανείου, οι τραπεζικές μετοχές στο ΧΑ θα παραμείνουν σε κατάσταση.. συμπίεσης αποτιμήσεων. Από τον Μάρτιο και μετά, όμως, αν η περιπέτεια της εκταμίευσης της τέταρτης δόσης τελειώσει χωρίς απρόσμενες αρνητικές εκπλήξεις, αναμένεται ότι οι τραπεζικές μετοχές θα είναι οι πρώτες που θα «τρέξουν» στο..ράλι της ανακούφισης. Ευκαιρίες, λοιπόν, ίσως υπάρχουν για «ψώνια» τραπεζικών μετοχών στο ΧΑ, μόνο που θα μπορέσουν να τις αξιοποιήσουν μόνο οι επενδυτές με πραγματικά «γερό στομάχι»..

πηγη banksnews.gr

Μία..νοητή επιστροφή στη δραχμή.

Η δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουμε, έχει φέρει τα Ελληνικά νοικοκυριά σε απόγνωση, με την αγοραστική τους δύναμη να έχει φθάσει σε δραματικά χαμηλά επίπεδα, ενώ παράλληλα, οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών να έχουν εκτοξευτεί στα ύψη.
Μια πρόταση
του Γιώργου Δ. Μητροπέτρου
Οικονομολόγου
Τηλ. Επικοινωνίας:
2221082661-6932603718
Χαλκίδα 27/12/2010
Για την κρίση..είναι μια λύση !!!

Σε Δραχμές οι Τιμές,
σε Ευρώ οι Συναλλαγές..!

Η δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουμε, έχει φέρει τα Ελληνικά νοικοκυριά σε απόγνωση, με την αγοραστική τους δύναμη να έχει φθάσει σε δραματικά χαμηλά επίπεδα, ενώ παράλληλα, οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών να έχουν εκτοξευτεί στα ύψη. Επειδή, όπως όλοι γνωρίζουμε, την εποχή της νομισματικής μετάβασής μας στο ΕΥΡΩ, και της μετατροπής των τιμών από δραχμές σε ευρώ, υπήρξε ένα κύμα ανατιμήσεων σε αγαθά, χαμηλής κατά μονάδα αξίας, χωρίς την κατάλληλη ενημέρωση και εκπαίδευση του λαού, με αποτέλεσμα η αγοραστική δύναμη των πολιτών να μειωθεί κατά πολύ. Την διαφορά αυτή, της απώλειας της αγοραστικής δύναμης, δυστυχώς, την αναπλήρωσαν με τραπεζικό δανεισμό, με αποτέλεσμα σήμερα, πολλοί συμπολίτες μας, να είναι υπερχρεωμένοι στις Τράπεζες.
Επειδή, μέσα σε αυτή την οικονομική κρίση, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει «τι μέλλει γενέσθαι» με τις αγορές , τους δανειστές , την τρόικα, την οικονομική αλλά και την κοινωνική σταθερότητα, καθώς και την δυνατότητα ανάπτυξης της χώρας,
Επειδή, έστω και τώρα, θα πρέπει να μάθουμε να υπολογίζουμε την αγοραστική αξία των εναπομεινάντων χρημάτων που βρίσκονται στα χέρια μας,
Επειδή, θα πρέπει οι τιμές να εκλογικευτούν, ώστε η απώλεια των εισοδημάτων και των συντάξεων να είναι μικρότερη,
Προτείνουμε,
όλες οι αναγραφόμενες τιμές των αγαθών και υπηρεσιών να είναι και σε δραχμές, ώστε να κατανοούμε καλύτερα την αξία τους και οι συναλλαγές στο τέλος να γίνονται σε ευρώ!
Με αυτό τον τρόπο πιστεύουμε, πως όλοι μας, θα κατανοήσουμε την πραγματική αξία των αγαθών και θα αντιδρούμε στις υπερβολικές τιμές, οι οποίες «καμουφλαρισμένες» πίσω από το ευρώ, μας πλασάρουν.
Είναι μια νοητή μετάβαση στην δραχμή χωρίς να φύγουμε από το ευρώ.!

Το παράδοξο 1939

Γιατί δεν έγινε δυνατή η αποφυγή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αυτής της μεγάλης παγκόσμιας καταιγίδας; Ποιες αιτίες τον προκάλεσαν; Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Όβερι θεωρεί ότι οι λόγοι για τους οποίους ξέσπασε η φονικότερη πολεμική αναμέτρηση στην ιστορία μπορούν να εξηγηθούν μόνο στο πλαίσιο της επιδεινούμενης ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, όταν «η οικονομική κρίση, η ανάδυση αυταρχικών καθεστώτων, οι βαθιές διαχωριστικές γραμμές, οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί και η κατάρρευση των προσπαθειών της Κοινωνίας των Εθνών να διαφυλάξει την ειρήνη συνδυάστηκαν όλα μαζί καθιστώντας πιθανή μια γενική σύρραξη». Στο βιβλίο του τίθεται, εκ των πραγμάτων, και ένα θέμα περί της μεθόδου των ιστορικών. (Richard Overy, 1939. Η αντίστροφη μέτρηση για τον πόλεμο, μετάφραση Τιτίνα Σπερελάκη, Πατάκη, Αθήνα 2009, σελ. 204)



Η κρίση ιστορικών αποφάσεων μοιάζει εύκολη δουλειά εκ των υστέρων. Γνωρίζουμε τον δρόμο που πήρε η ιστορία και μπορούμε με σχετική ασφάλεια να κρίνουμε το ορθό και το λάθος. Είναι όμως πολλά και αυτά που δεν γνωρίζουμε. Όχι μόνο εμείς οι αδαείς εραστές της ιστορίας, αλλά και εκείνοι που επαγγελματικά και συστηματικά εντρυφούν σ’ αυτή.

Ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι οι ιστορικοί έχουν πρόσβαση σε γνώση που οι πρωταγωνιστές των ιστορικών γεγονότων δεν είχαν, π.χ. στα αρχεία των αντιπάλων σε μια σύγκρουση. Ένα πράγμα, που κανείς δεν γνωρίζει, είναι οι εναλλακτικοί δρόμοι που θα μπορούσε να πάρει η ιστορία. Ξέρουμε για παράδειγμα ότι η συμφωνία του Μονάχου ήταν κακή διότι εξέθρεψε την επιθετικότητα του Χίτλερ. Δεν μπορούμε να ξέρουμε όμως ποια θα ήταν η ροή τής ιστορίας χωρίς αυτή. Θα ξέσπαγε ο πόλεμος τον Σεπτέμβριο του 1938; Ποια θα ήταν η έκβασή του, με τη Βρετανία λιγότερο εξοπλισμένη απ’ ό,τι ένα χρόνο μετά κι ένα ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα στους κόλπους της;

Αν, πάλι, η απόρριψη τής Συμφωνίας κατεύναζε τον Χίτλερ και δεν γινόταν ποτέ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ποια θα ήταν η πορεία του κόσμου, αν επιζούσε ως εναλλακτικό «παράδειγμα» και ο ναζιστικός ολοκληρωτισμός; Πολλές χώρες της Ευρώπης τότε είχαν φασιστικά καθεστώτα, αλλά και εντός των δημοκρατιών υπήρχαν ισχυρά φασιστικά κινήματα. Το πιθανότερο, βέβαια, θα ήταν ότι και ο φασιστικός ολοκληρωτισμός θα κατέρρεε από τις εσωτερικές του αντιφάσεις, αλλά στην περίπτωση του κομμουνισμού αυτό χρειάστηκε εβδομήντα χρόνια. Πώς θα ήταν ο κόσμος αν δίπλα στον «κόκκινο φάρο της αλήθειας» υπήρχε κι ένας αντίστοιχος «μαύρος φάρος»; Θα επιζούσαν τα φιλελεύθερα αστικά κράτη ή οι πληθυσμοί τους θα σαγηνεύονταν από την «αποτελεσματικότητα» των δύο ολοκληρωτισμών;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν η φρίκη τού πολέμου που απονομιμοποίησε στη συνείδηση των ανθρώπων τον φασισμό. Κι εδώ μπαίνουμε σε ένα βαθύτερο μεθοδολογικό πρόβλημα. Πώς μπορούμε να κρίνουμε την ιστορία, όταν η σκέψη μας και συνεπώς η κρίση μας διαμορφώνεται από την ιστορία, δηλαδή είναι προϊόν αυτής της ιστορίας;

Ένα ακόμη μεθοδολογικό πρόβλημα είναι η στάθμιση των παραγόντων που παράγουν τις ιστορικές εξελίξεις. Επειδή δεν υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός κανόνας, συχνά ξεσπούν διαμάχες μεταξύ των ιστορικών για τα αίτια των μεγάλων ιστορικών γεγονότων. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι γνωστή η διαμάχη για τις απαρχές του Εμφυλίου· στο εξωτερικό γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για τις απαρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για το παράδοξο έτος 1939. Μία από αυτές τις διαμάχες ήταν μεταξύ των ιστορικών Ρίτσαρντ Όβερι (Richard Overy) και Τίμοθι Μέισον (Timothy Mason), από τις στήλες της επιθεώρησης Past and Present Journal. Ο Μέισον είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Αδόλφος Χίτλερ οδηγήθηκε στον πόλεμο επειδή η γερμανική οικονομία αντιμετώπιζε δομικές αδυναμίες και είχε να επιλέξει μεταξύ επιθετικότητας και δύσκολων οικονομικών αποφάσεων που θα υπέσκαπταν τη λαϊκή νομιμοποίηση του καθεστώτος. Ο Όβερι απάντησε ότι, παρ’ όλο που η Γερμανία είχε μεγάλα οικονομικά προβλήματα το 1939, ήταν οι αποφάσεις, οι παρεξηγήσεις, οι κακές εκτιμήσεις που δημιούργησαν τη δυναμική η οποία οδήγησε στο αιματοκύλισμα.*

Στο βιβλίο του 1939. Η αντίστροφη μέτρηση για τον πόλεμο, ο Όβερι υποστηρίζει ότι η πορεία προς τον πόλεμο δεν ήταν αναπόφευκτη.

«Το σενάριο της τελικής κρίσης δεν ήταν προδιαγεγραμμένο. (…) Δεν είναι απίθανο να είχαν παρθεί διαφορετικές αποφάσεις σε συγκεκριμένες στιγμές της κρίσης εξαιτίας παραγόντων που δημιούργησε η ίδια η αυξημένη ένταση, όπως καταδεικνύει η απόφαση του Χίτλερ να ακυρώσει την εισβολή στις 25 Αυγούστου ή την πολωνική προθυμία για διαπραγμάτευση ή τον κλεφτοπόλεμο μεταξύ Μπονέ και Νταλαντιέ (σ.σ.: ο υπουργός Εξωτερικών και ο πρωθυπουργός της Γαλλίας). Όλες οι διεθνείς κρίσεις που επιδεινώθηκαν, από τον Κριμαϊκό Πόλεμο μέχρι την εισβολή στο Ιράκ, οδήγησαν αρχικά σε σύντομες περιόδους ασταθών πολιτικών αλληλεπιδράσεων και απρόβλεπτων συγκυριών πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών» (σ. 164).

Δεν ήταν μία, αλλά πολλές οι πεταλούδες που έφτιαξαν την μεγάλη παγκόσμια καταιγίδα. Αλλά όλα αυτά σε περιβάλλον που έκανε πολύ πιθανό έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αυτός «μπορεί να εξηγηθεί σωστά μόνο στο πλαίσιο της επιδεινούμενης ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων στην διάρκεια της δεκαετίας του 1930, όταν η οικονομική κρίση, η ανάδυση αυταρχικών καθεστώτων, οι βαθιές διαχωριστικές γραμμές, οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί και η κατάρρευση των προσπαθειών της Κοινωνίας των Εθνών να διαφυλάξει την ειρήνη συνδυάστηκαν όλα μαζί καθιστώντας πιθανή μια γενική σύρραξη» (σ. 15).

Στις δραματικές διαπραγματεύσεις του Αυγούστου πριν από την εισβολή στην Πολωνία υπήρχαν κακές εκτιμήσεις εκατέρωθεν. Ο Χίτλερ πίστευε ότι οι δυτικές δυνάμεις απλώς μπλόφαραν με την «κόκκινη γραμμή» και ότι δεν θα πολεμούσαν. Στις 30 Αυγούστου, «ο Γκέρινγκ παραπονέθηκε στον Γκέμπελς ότι δεν είχαν ανοικοδομήσει τη Γερμανία σε έξι χρόνια "για να τα διακινδυνεύσουν τώρα όλα μ’ έναν πόλεμο". Ο Γκέμπελς σημείωσε στο ημερολόγιό του ότι ο κίνδυνος έμοιαζε πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο συνειδητοποιούσε ο Χίτλερ αλλά εισέπραξε και πάλι την απάντηση ότι "ο φύρερ δεν πιστεύει πως η Αγγλία θα επέμβει"» (σ. 95). Από την άλλη στο Λονδίνο και στο Παρίσι υπήρχαν λανθασμένες πληροφορίες περί εσωτερικής αντίδρασης στον πόλεμο:

«Οι Βρετανοί έδωσαν μεγαλύτερη προσοχή στις φήμες περί διαφορών στην ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Επί αρκετό καιρό κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι ο στρατάρχης Χέρμαν Γκέρινγκ, επικεφαλής της γερμανικής αεροπορίας, πληρεξούσιος υπουργός για το οικονομικό τετραετές πρόγραμμα της Γερμανίας, θα μπορούσε να οργανώσει κάποιο πολιτικό πραξικόπημα ή να φανεί χρήσιμος πείθοντας τον Χίτλερ να δεχθεί μια ειρηνική λύση» (σ. 74).

Το ότι αυτές οι εκτιμήσεις ήταν λανθασμένες το γνωρίζουμε εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος.

Η μεγάλη χρησιμότητα του βιβλίου 1939. Η αντίστροφη μέτρηση για τον πόλεμο είναι ότι μας μεταφέρει στα κέντρα λήψης αποφάσεων εκείνης της εποχής, χωρίς την υπεροψία της μετέπειτα γνώσης. Μας δείχνει τις δυσχέρειες στη λήψη των αποφάσεων, αφ’ ενός λόγω της έλλειψης σαφούς πληροφόρησης, αφ’ ετέρου και επειδή μια πολιτική απόφαση πρέπει να συνυπολογίζει πολλούς παράγοντες. Βλέποντας την ιστορία χωρίς το φακό της ύστερης γνώσης δεν μπορεί κανείς παρά να συμπάσχει με τις αγωνιώδεις προσπάθειες του βρετανού πρωθυπουργού να διατηρήσει την ειρήνη:

«Η ιστορική εικόνα του Νέβιλ Τσάμπερλαιν είναι αυτή ενός ανθρώπου ο οποίος, το 1939, αναζητούσε πάση θυσία τρόπο για να αποφύγει την σύγκρουση, αλλά, παρότι πάντα θεωρούσε την ειρήνη προτιμότερη από τον πόλεμο, στις αρχές του 1939 ελάχιστες αυταπάτες έτρεφε πια για τον Χίτλερ. Τον Μάρτιο περιέγραψε τον Χίτλερ σ’ έναν επισκέπτη ως «τον πιο μαύρο διάβολο που είχα συναντήσει ποτέ» (σ. 30).

Αυτό πιστοποιείται και από το γεγονός ότι η επιστράτευση στην Βρετανία είχε ξεκινήσει από την άνοιξη του 1939.

Μοιάζει παράδοξο ότι ακόμη και δημοκράτες ειρηνιστές μέμφονται τον Τσάμπερλαιν για τη στάση υπέρ της ειρήνης που κράτησε στο Μόναχο. Αυτό όμως γίνεται αφ’ ενός επειδή έχουν την ύστερη γνώση και αφ’ ετέρου διότι υποτιμάται ή αποσιωπάται ένας μείζων παράγων, που ήταν η λαϊκή βούληση κατά του πολέμου. Σε μια δημοκρατία ένας πρωθυπουργός έχει μεγάλα περιθώρια ελιγμών, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να εναντιώνεται πλήρως στην λαϊκή βούληση. Το 1938 οι μνήμες του Μεγάλου Πολέμου ήταν ακόμη νωπές. Είχαν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τη λήξη του. Οι ανάπηροι βρίσκονταν σε χιλιάδες σπίτια για να υπενθυμίζουν την φρίκη του, η απώλεια αγαπημένων προσώπων δεν είχε ξεπεραστεί. Ήταν φυσικό λοιπόν να δρα στις δυτικές χώρες ένα ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα – και η λαϊκή επιταγή ήταν να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια για ειρήνη.

Υπήρχαν όμως και άλλοι παράγοντες. Το 1938, οι δυτικές δυνάμεις βρίσκονταν στο μέσον ενός μεγάλου εξοπλιστικού προγράμματος που δεν είχε ολοκληρωθεί. Το 1939 «πολλοί από τους παράγοντες που απέτρεπαν μια σθεναρή στάση στην περίπτωση της τσεχικής κρίσης την προηγούμενη χρονιά είχαν εκλείψει. Τόσο η Βρετανία, όσο και η Γαλλία στην διάρκεια του 1939, είχαν επιταχύνει τον επανεξοπλισμό τους, ειδικά στον αέρα. (…) Ένας δεύτερος παράγοντας ήταν η κοινή γνώμη η οποία είχε μετατοπιστεί από τον τρόμο για τον πόλεμο και τη σφοδρή επιθυμία για ειρήνη, που ήταν πασιφανής τον Σεπτέμβριο του 1938, σε μια μοιρολατρική αποδοχή ότι ο πόλεμος ήταν τώρα αναπόφευκτος και ήταν καλύτερα να διεξαχθεί το συντομότερο δυνατόν» (σσ. 44-45).

Εκτός αυτού όμως, «για να ικανοποιούν οι πολεμικές προετοιμασίες τις όποιες φιλοδοξίες τους, η Βρετανία και η Γαλλία καλούνταν να ξεπεράσουν πολλά προβλήματα, όπως την ανάδυση οικονομικών και χρηματοδοτικών δυσχερειών» (σ. 159). Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε ότι κατά τη δεκαετία του 1930 η οικονομική κρίση είχε φτάσει στο ζενίθ και το ερώτημα «ψωμί ή κανόνια;» θεωρούνταν αντανακλαστικά ορθό – όπως αντανακλαστικά ορθή ήταν και η απάντησή του: «ψωμί».

Πώς φτάσαμε λοιπόν στον πόλεμο του 1939; Σαφώς υπήρχε η επιθετικότητα της ναζιστικής Γερμανίας. Από την άλλη πλευρά, «παρά τη ρητορεία περί τιμής, η πραγματικότητα του πολέμου το 1939 δεν ήταν η σωτηρία της Πολωνίας από μια βάναυση κατοχή, αλλά η σωτηρία της Βρετανίας και της Γαλλίας από τους κινδύνους ενός κόσμου που κατέρρεε» (σ. 170). Υπήρχε επίσης η «μπερδεμένη διπλωματία» που τόσο φοβόταν ο Τσάμπερλαιν και η οποία είχε οδηγήσει τον κόσμο στον πρώτο μεγάλο πόλεμο. Τέλος, υπήρχε η δυναμική των πραγμάτων που δημιουργούσε πια τα δικά της γεγονότα:

«Η αναζήτηση μιας πειστικής και πρόχειρης δικαιολόγησης [του πολέμου] στη διάρκεια της κρίσης δεν έκανε τον πόλεμο εντελώς αναπόφευκτο, κατέστησε όμως δύσκολη την αποτροπή του. Η δοκιμασία θέλησης τις τελευταίες ημέρες της ειρήνης, κυρίως μεταξύ δύο τελείως ανόμοιων πρωταγωνιστών, του Χίτλερ και του Τσάμπερλαιν, προσέλαβε τη δική της διάσταση, ανεξάρτητη σε μεγάλο βαθμό από τη μακρά προϊστορία στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτικών γεγονότων που τους είχε οδηγήσει εξ αρχής στην επικείμενη αντιπαράθεση» (σ. 169).

---

* Αυτή ίσως είναι μετεγγραφή της μεγάλης συζήτησης που έγινε πριν από πολλά χρόνια περί της «δομής» της φεουδαρχίας ή της «συγκυρίας» η οποία οδήγησε τις δυτικές κοινωνίες στον καπιταλισμό. Η διαφωνία μεταξύ ιστορικών, κοινωνιολόγων και οικονομολόγων ήταν για το αν και κατά πόσο το πέρασμα από τη φεουδαρχική στην καπιταλιστική κοινωνία ήταν αποτέλεσμα της συγκρότησης της φεουδαρχικής κοινωνίας (δηλαδή της «δομής» της) ή αν ήταν αποτέλεσμα της συγκυρίας, τυχαίων φαινομένων τα οποία άλλαξαν σιγά σιγά την κοινωνική οργάνωση για να φτάσει στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία. Πρβλ. Η μετάβαση από τον φεουδαλισμό στον καπιταλισμό (συλλογικό), Θεμέλιο, Αθήνα 1986

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Books’ Journal» τ. Νοεμβρίου

Πάσχος Μανδραβέλης

B.Μαρκεζίνης & Θ. Καρυώτης – Ανοιχτή επιστολή για ΑΟΖ: Η «τραγωδία» του Καστελόριζου

Ανοιχτή επιστολή προς την πολιτική ηγεσία του τόπου απηύθυνε ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης και ο καθηγητής πανεπιστημίου του Maryland Θεόδωρος Καρυώτης αναφορικά με το νομικό καθεστώς που διέπει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και ιδιαίτερα αυτό της οριοθέτησης στο Καστελόριζο. Το θέμα είναι κρισιμότατης σημασίας για τα εθνικά θέματα καθώς εμπίπτει και στην εκμετάλλευση των πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων του Αιγαίου.


Η επιστολή των δύο ακαδημαϊκών ανδρών έχει ως εξής: "Η δια μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής (ΑΟΖ) το 2004 από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διεμαρτυρύθη, η απόφαση έγινε αμέσως αποδεκτή και από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ. Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την Ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, του έμειναν αναπάντητες. Η πρόσφατη απόφαση της μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνει πλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιωματά της.

Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία - η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου - είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ' αυτή της ΑΟΖ.

Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μεχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.

Επίσης η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.
Κλειδί σ' αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της ΕΕ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!

Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες απο αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες πού, προφανώς, ειδοποίησαν τους Τούρκους γι΄αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοι αρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.
Τελευταία ακούονται πολλά γύρω από την παλαιά Αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως.

Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι΄αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χώρες που αντιμετώπισαν τα προβλημάτων που έχουμε με την Τουρκία. Συνεκμετάλλευση λοιπόν θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.
Εν όψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ ΗΠΑ, Ρωσία, των περισσοτέρων χωρών της ΕΕ, Ισραήλ) να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.

Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.

Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στην Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ.

Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνoμες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει» που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;"

Με φιλικόυς χαιρετισμούς,
Βασίλειος Μαρκεζίνης, Ακαδημαικός
Θεόδωρος Καρυώτης, Καθηγητής Πανεπιστημίου

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Θα παρασύρει η Ελλάδα και την Κύπρο;

Στον γερμανικό τύπο κυριαρχούν σήμερα τα σχόλια για την καταδίκη Χοντορκόφσκι στη Ρωσία. Πάντοτε παρούσα όμως και η ελληνική κρίση, σήμερα μάλιστα με τις ενδεχόμενες επιπτώσεις της στην Κύπρο.


«Καινούργιος χρόνος, νέες θυσίες για την Αθήνα», είναι ο τίτλος ρεπορτάζ του Γκερντ Χέλερ στη Frankfurter Rundschau για τις περικοπές και τα νέα μέτρα κυρίως στο δημόσιο τομέα: «Το 2011 περιμένουν τους Έλληνες νέες περικοπές. Μισθολογικές περικοπές στο δημόσιο, αυξήσεις στους φόρους κατανάλωσης και πάγωμα των μισθών στην οικονομία. Θα αποδώσουν όμως όλες αυτές οι στερήσεις;

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και το ΔΝΤ επαινούν μεν τις προσπάθειες της κυβέρνησης για μείωση του δημοσίου χρέους και εξυγίανση, αλλά οι οίκοι αξιολόγησης παραμένουν επιφυλακτικοί. Εκτιμούν ότι άμεσα θα προχωρήσουν σε νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας της Ελλάδας.

Ο οίκος Fitch εξετάζει ήδη τώρα την πιθανότητα υποβάθμισης της χώρας, αλλά θα κοινοποιήσει την απόφασή του τον Ιανουάριο. Μέχρι τώρα ο οίκος Fitch σε αντίθεση με τους οίκους Moody’s και Standard & Poor’s έχει κατατάξει την Ελλάδα στην κατηγορία ΒΒΒ-, δηλαδή ένα βήμα πριν από τη λεγόμενη κατηγορία των ‘σκουπιδιών’. Εάν και ο οίκος Fitch προχωρήσει όντως στη νέα υποβάθμιση, τότε η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για επιστροφή στις αγορές εντός του 2011 για την εξυπηρέτηση του χρέους. Επιφυλακτικοί οι αναλυτές των οίκων αξιολόγησης



Οι αναλυτές του οίκου υπολογίζουν αυτή τη στιγμή τις δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσει η ελληνική οικονομία. Εάν το πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής κυβέρνησης εφαρμοστεί κατά γράμμα, τότε η αύξηση του χρέους θα αγγίξει μέχρι το 2014 το 154% του ΑΕΠ, κατόπιν όμως θα μειωθεί.

Αυτά εάν όλα πάνε καλά. Αλλά επειδή το δημόσιο χρέος εξαρτάται και από την ανάπτυξη, τον πληθωρισμό και την εξέλιξη των επιτοκίων ενδέχεται μέχρι το 2014 η αύξηση του ποσοστού να αγγίξει το 192%. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η χώρα θα βρεθεί ξανά στο χείλος της χρεοκοπίας.

Αυτοί ακριβώς οι υπολογισμοί μπορεί να οδηγήσουν τους οίκους αξιολόγησης σε νέα υποβάθμιση της Ελλάδας, μια υποβάθμιση που θα εκτινάξει σε νέα ύψη ρεκόρ επιτόκια και ασφάλιστρα και θα καταστήσει αδύνατη την εξυπηρέτηση του χρέους.»


Θα συμπαρασύρει η ελληνική κρίση και την Κύπρο;

«Το μικρό νησί με τις μεγάλες τράπεζες», γράφει για την Κύπρο και το τραπεζικό της σύστημα ο Γκερντ Χέλερ σε άλλο άρθρο του στην οικονομική εφημερίδα Handelsblatt: «Όταν το 2008 η Κύπρος εντάχθηκε στην ευρωζώνη ήταν μια χώρα - υπόδειγμα στα οικονομικά της. Ο προϋπολογισμός της είχε πλεόνασμα 3,4% και το δημόσιο χρέος της έφθανε το 58,3% του ΑΕΠ, δηλαδή δεν ξεπερνούσε το όριο του 60% που έθετε το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Και όμως η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να εξελιχθεί σε προβληματική περίπτωση, επειδή η οικονομία της και το τραπεζικό της σύστημα συνδέεται στενά με τον μεγάλο ασθενή της ευρωζώνης, την Ελλάδα. Οι συναλλαγές των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα είναι σχεδόν δυόμισι φορές υψηλότερες από τη συνολική οικονομική απόδοση της Κύπρου, ενώ το 22% των εξαγωγών της έχουν επίσης αποδέκτη την Ελλάδα.»

«Οι κυπριακές τράπεζες επωφελούνται βεβαίως από την ελληνική κρίση, εφ΄όσον μόνον φέτος μεταφέρθηκαν ελληνικά κεφάλαια ύψους 30 δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ελλάδα στην Κύπρο. Όμως αυτό μπορεί γρήγορα να αλλάξει, εάν η Κύπρος παρασυρθεί στη δίνη της ελληνικής κρίσης. Πέραν τούτου οι κυπριακές τράπεζες έχουν αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας περίπου 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τι αξία θα έχουν αυτά τα ομόλογα, εάν η Ελλάδα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της ουδείς γνωρίζει.

Επιπλέον οι οίκοι αξιολόγησης βλέπουν με πραγματική ανησυχία τη στενή σύνδεση της κυπριακής οικονομίας με την ελληνική. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον προηγούμενο μήνα ο οίκος Standard & Poor’s υποβάθμισε την Κύπρο στην κατηγορία Α από την Α+, δηλαδή η χώρα εξακολουθεί ακόμη να ανήκει στην κατηγορία των αξιόπιστων, αλλά στην ευρωζώνη ταξινομείται πλέον μετά την Ιταλία και την Σλοβακία.»



Κύπρος – Ελλάδα τα ίδια λάθη;



Και η εφημερίδα καταλήγει: «Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου Αθανάσιος Ορφανίδης προειδοποιεί ότι η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει στην εξυγίανση των δημοσιονομικών. Σύμφωνα με τον Κύπριο τραπεζίτη τα κυπριακά χρηματοπιστωτικά ινστιτούτα δεν κινδυνεύουν, διότι διαθέτουν επαρκή κεφαλαιοποίηση και συντηρητική διαχείριση. Εκείνο όμως που προκαλεί ανησυχίες είναι η δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης και η διαχείριση του δημόσιου χρέους που σύμφωνα με τις προβλέψεις του οίκου αξιολόγησης Standard & Poor’s την επόμενη χρονιά ενδέχεται να αγγίξει το 79% του ΑΕΠ.»

«Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν τολμά να βάλει χέρι στο δημόσιο. Αντίθετα χορήγησε υψηλούς μισθούς στους δημόσιους υπαλλήλους και δεν προχώρησε στην εξυγίανση των συνταξιοδοτικών ταμείων.

Η Κύπρος κάνει τα ίδια λάθη που έκανε η Ελλάδα και τα οποία την οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, υποστηρίζουν Κύπριοι διπλωμάτες, ενώ αρκετές κυπριακές εφημερίδες σημειώνουν πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο ίδιος ο πρόεδρος Χριστόφιας που δεν γνωρίζει καλά οικονομικά, αλλά αρνείται να ακούσει τους ειδικούς.»


Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου

deutsche welle

Πέτερ Μπόφινγκερ: ναι στο ευρω-ομόλογο

Ο Πέτερ Μπόφινγκερ, ένας από τους 5 "σοφούς" της γερμανικής οικονομίας δηλώνει ότι το ευρω-ομόλογο θα ήταν ένας τρόπος ανταμοιβής για χώρες, όπως η Ελλάδα, που καταβάλλουν προσπάθειες να απαλλαγούν από το χρέος τους.


To 2011 είναι για η ώρα της αλήθειας για το ευρώ. Πολλά λέγονται για την ανθεκτικότητα του κοινού νομίσματος απέναντι στις αφόρητες πιέσεις των χρηματαγορών, και ακόμη περισσότερα για την ανθεκτικότητα χωρών με ισχυρή οικονομία σε περίπτωση που η κρίση χτυπήσει την πόρτα τους. Ένας εκ των 5 "σοφών" της γερμανικής οικονομίας, ο Πέτερ Μπόφινγκερ, εξέφρασε δυνατά τις σκέψεις του σε συνέντευξη που παραχώρησε στο γερμανικό ραδιόφωνο.

«Δυσβάστακτο το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας»


Για τη Γερμανία τόνισε ότι οι εξελίξεις ήταν θετικές φέτος, αλλά αυτό δεν πρέπει να μετατραπεί σε ευφορία. «Είναι αδύνατο να φανταστώ τη Γερμανία ως νησίδα ευδαιμονίας μέσα σε ένα κόσμο με οικονομικά προβλήματα και μόνη αχτίδα φωτός την Ασία και τη Βραζιλία», είπε χαρακτηριστικά

Ο δημοσιογράφος ρώτησε το Γερμανό οικονομολόγο για την Ελλάδα, αν το πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση θα πνίξει τελικά τη χώρα και τους Έλληνες. «Βρίσκω την στρατηγική της Ελλάδας πολύ φιλόδοξη για να το εκφράσω με θετικό τρόπο. Το πρόγραμμα είναι περισσότερο αυστηρό από όσο αντέχει η χώρα και με αποτελέσματα πολύ μακροπρόθεσμα. Ακόμη κι αν όλα έχουν τελικά καλή έκβαση, τα επόμενα δύο χρόνια η ανεργία θα ανέβει αισθητά, όπως και το χρέος, γιατί με αυτό το σχέδιο πρέπει να περιοριστούν καταρχήν τα επιπλέον χρέη, αλλά το ύψος του χρέους, δηλαδή το χρέος σε σχέση με το ρυθμό ανάπτυξης θα ανέβει αισθητά. Και με όλα αυτά οι Έλληνες θα αναρωτηθούν σε ένα - δύο χρόνια, αν άξιζε τον κόπο η θυσία, και εφόσον το χρέος και η ανεργία αναβαίνουν, αν είναι σκόπιμη η παραμονή στη ζώνη του ευρώ. Νομίζω ότι θα πρέπει να γίνουν σκέψεις και να βρεθούν λύσεις για να ξεπεράσει η Ελλάδα αυτήν την δύσκολη φάση».

Στις αμφιβολίες για το αν ακόμη και η Γαλλία θα παραμείνει αλώβητη από την κρίση ο Πέτερ Μπόφινγκερ έχει ξεκάθαρη άποψη. «Η Γαλλία», υποστηρίζει, «κατάφερε τα τελευταία χρόνια να διαχειριστεί την οικονομία της, γι' αυτό και θα με προβλημάτιζε το ενδεχόμενο μια τέτοια χώρα να έμπαινε στο στόχαστρο των χρηματαγορών. Αν και τελικά δεν μπορεί τίποτα να αποκλείσει κανείς, νομίζω ότι είναι σχεδόν απίθανο να βρεθεί αντιμέτωπη με προβλήματα χρηματοδότησης».


Ανταμοιβή το ευρω-ομόλογο


Ο Γερμανός "σοφός" υπογραμμίζει ότι το πιο βασικό σημείο, για το οποίο όμως δεν γίνεται πολύς λόγος, είναι η ενιαία εποπτεία των τραπεζών στη ζώνη του ευρώ, καθώς το 80 με 90% των προβλημάτων σχετίζονται με την αποτυχία των χρηματαγορών, με την αποτυχία της εποπτείας τους. Σε ότι αφορά τα ευρω-ομόλογα ο Μπόφινγκερ δηλώνει ότι δεν διαφωνεί:

«Καταρχήν πιστεύω ότι τα ευρωομόλογα είναι μια καλή λύση, που θα αποδέσμευε την ευρωζώνη από τις πιέσεις των χρηματαγορών. Με την έκδοση ευρω-ομολόγων θα γινόταν σαφές ότι οι χώρες τις Ευρώπης δεν αντιμετωπίζουν δυσκολίες πληρωμών, ότι δεν τίθενται υπό καθεστώς πιέσεων από ενδεχομένως εξαιρετικά υψηλά επιτόκια δανεισμού. Το ερώτημα είναι τί κοστίζει όλο αυτό. Ο υπολογισμός των 17 δις ευρώ που έκανε η γερμανική κυβέρνηση είναι πρόχειρος και βασίζεται στο ότι σε ορισμένες χώρες τα ασφάλιστρα κινδύνου είναι υψηλά. Με το ευρω-ομόλογο θα γινόταν σχεδόν αδύνατη η στάση πληρωμών για μια χώρα, γι αυτό και τα επιτόκια θα ήταν και πιο χαμηλά από το μέσον όρο. Νομίζω, λοιπόν, πως ακόμη κι αν δεν είναι και τόσο δημοφιλή στη Γερμανία, τα ευρω-ομόλογα αποτελούν τη μοναδική δυνατότητα να κρατηθεί σταθερή η ζώνη του ευρώ τα επόμενα δύο χρόνια και παράλληλα θα ήταν μια ανταμοιβή προς τις χώρες που πραγματικά καταβάλουν προσπάθειες, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ισπανία ή η Πορτογαλία, να τους δοθεί η πρόσβαση σε ένα τρόπο δανεισμού με χαμηλά επιτόκια».



Επιμέλεια Ειρήνη Αναστασοπούλου

Υπεύθ. Σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

deutsche welle

"Βουτιά" στο τζίρο των καταστημάτων της Θεσσαλονίκης

Με πτώση μεγαλύτερη του 15% στον τζίρο τους, πρόκειται να αποχαιρετίσουν το 2010 οι ιδιοκτήτες των εμπορικών καταστημάτων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι αντιμετωπίζοντας ήδη προβλήματα «επιβίωσης» βλέπουν ολοένα και περισσότερο να περιορίζεται το αγοραστικό ενδιαφέρον των καταναλωτών, ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Και σαν μη φτάνει η τρέχουσα δύσκολη συγκυρία για τους καταστηματάρχες, το 2011 αναμένεται ακόμα πιο δύσκολο, σύμφωνα με εκτιμήσεις που διατύπωσε ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Χατζαρίδης, στη διάρκεια γεύματος που παρατέθηκε ενόψει της γιορτής της Πρωτοχρονιάς.

Όπως είπε, ενώ πρόσφατη έρευνα του συλλόγου έδειξε ότι στο ιστορικό κέντρο της πόλης έβαλαν φέτος λουκέτο περίπου 800 καταστήματα σε σύνολο 4.400, ήτοι το 17,8%, το 2011 δεν αποκλείεται το ποσοστό αυτό να ξεπεράσει το 30%.

Διευκρίνισε ότι σε πανελλαδική βάση 65.000 εμπορικά καταστήματα βρίσκονται στο «κόκκινο», με πολλά μάλιστα από αυτά να δηλώνουν αδυναμία ακόμα και για την κατάθεση του ενοικίου τους, εκτός από τις οφειλές τους σε ΙΚΑ, τράπεζες και εφορία.

Μεταξύ άλλων, ο κ. Χατζαρίδης μίλησε για γεωγραφική συρρίκνωση των αγορών το 2011, αναφέροντας ότι από δέκα περιφερειακές που λειτουργούν σήμερα στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, δεν αποκλείεται αυτές να μειωθούν σε πέντε.

Τόνισε ότι πάγιες θέσεις του συλλόγου είναι η κατάργηση του πλανόδιου εμπορίου, παράνομου και μη, και η μετατροπή των λαϊκών αγορών σε αγορές αγροτικών και βιολογικών προϊόντων αποκλειστικά.

Στην έσχατη των περιπτώσεων ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης προτείνει το χωροταξικό σχεδιασμό κάθε αγοράς, είτε αφορά το νόμιμο πλανόδιο εμπόριο είτε τις λαϊκές αγορές.

πηγη:nooz.gr

ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ... ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΑΝ ΟΙ ΝΤΟΛΜΕΔΕΣ !

Ποτέ ξανά, από τον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης-189 χρόνια μετά-, οι Έλληνες δεν αισθανθήκαμε την ανάγκη να ξαναφτιάξουμε μια "Νέα Φιλική Εταιρεία"...

Μια "επαναστατική" συνάθροιση που θα μας απελευθερώσει από το ζυγό.. Τον πολιτικό - οικονομικό που στην ουσία ποτέ δεν είχαμε απελευθερωθεί..

Τώρα Αδέλφια, που πέσαν οι μάσκες και, γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες - βουλευτάδες, υπουργοί .... και πρωθυπουργοί - έχουνε από γεννησιμιού τους την ψυχή τους πουλημένη στο Διάολο..

Τώρα είναι η Ώρα να Επαναστατήσουμε Αληθινά και να Απελευθερωθούμε από τον πραγματικό Ζυγό που ποτέ ΔΕΝ αποτινάξαμε από τη χώρα !

Η Τουρκοκρατία ήτανε καλύτερη από την Κομματοκρατία των σημερινών και χθεσινών Αρχιλησταρχών που μας κυβερνούνε... Με βίλες, κότερα, ασυλίες, παραγραφές και δισεκατομμύρια στην Ελβετία !

Από antartis

ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΑΓΕ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ COOPER;

Υπάρχει μια τρομακτική για το Ελληνικό κράτος σύμβαση η οποία λήγει φέτος. Σύμβαση αρκούντως σοβαρή που δείχνει ότι αυτή η χώρα από την δουλεία δεν έφυγε ποτέ! Γιατί; Μα γιατί λείπουν οι Έλληνες πολιτικοί.
Η σύμβαση λέγεται Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation !
Ο μακαρίτης ο Δ.Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947 με τίτλο “Η Βαρεια βιομηχανία στην Ελλάδα”, αποκάλυψε την ύπαρξη της λεγόμενης “σύμβασης cooper” (υπεγράφη το 1940 και λήγει το 2010 και είμαι περίεργος να δω αν οι ξεφτιλισμένοι οι πολιτικάντηδες θα την ανανεώσουν!
Υπάρχει στο Yπουργείο Bιομηχανίας και παραδίδεται-σαν “ιερό κείμενο”- από υπουργό σε υπουργό) !!!, βάσει της οποίας τα λεγόμενα “στρατηγικά ορυκτά” της Ελλάδας καθώς και ο υδάτινος μας πλούτος, τίθενται υπό την αιγίδα ενός Αμερικανικού consortium εταιρειών! Το αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης ήταν να τουφεκιστεί ο Δ.Μπάτσης μαζί με τον Ν.Μπελογιάννη το 1952 !!!
Από τους 12 που ήταν για “ντουφέκι”, επέλεξαν μόνον 3, ένας εκ των οποίων ήταν και...


ο Δ.Μπατσης! Καταλάβατε γιατί κανένας πολιτικός δεν αποτολμά να ακουμπήσει τα παρθένα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου που βρίσκονται στην Ελλάδα. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με σίδερο – χρώμιο και νικέλιο και δεν παράγουμε ούτε γραμμάριο ανοξείδωτου χάλυβα.
By Amynias.blogspot.com

Ο Γενάρης των εξελίξεων...

Αν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, τότε οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν την ευκαιρία από τον Ιανουάριο κιόλας να αντιληφθούν πώς θα πάει ολόκληρο το κρίσιμο 2011. Γιατί ο πρώτος μήνας του νέου έτους θα είναι τόσο πυκνός, από πλευράς εξελίξεων, όσο κανένας άλλος τα τελευταία χρόνια. Μόνο οι προγραμματισμένες εξελίξεις είναι τόσες και τέτοιες, που η παραμικρή ανατροπή τους μπορεί να προκαλέσει «πάταγο» πολλών ρίχτερ. Το σημαντικότερο; Θα πρέπει να λάβουν χώρα εν μέσω ενός αρνητικού οικονομικού περιβάλλοντος, γεγονός που καθιστά το όλο στοίχημα ακόμα δυσκολότερο να κερδηθεί. Εμμέσως, άλλωστε, το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλης Σάλλας, ο οποίος στις αρχές της εβδομάδας δήλωσε ότι λόγω της ρευστότητας των ημερών αναβάλλεται για μετά από δύο εβδομάδες η ανακοίνωση των όρων της επικείμενης αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζάς του. Η ίδια η αύξηση, βεβαίως, δεν τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς, όπως υπενθυμίζουν με νόημα από το επιτελείο του κ. Σάλλα, είναι εγγυημένη από τους αναδόχους της. Ομως το γεγονός αυτό δεν μπορεί να μετριάσει τον προβληματισμό για το αντικειμενικό γεγονός του κακού κλίματος που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στην αγορά. Επιπλέον, είναι άγνωστο κι εν πολλοίς αμφίβολο αν το κλίμα αυτό θα φτιάξει από τις αρχές του νέου χρόνου, όταν μάλιστα επίκεινται, μεταξύ και πέραν όλων των άλλων, οι ανακοινώσεις των Moody's – Fitch για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και οι αντίστοιχες αξιολογήσεις τους.

Η αύξηση της Marfin

Σημειώνεται δε ότι η αύξηση της Πειραιώς δεν είναι η μοναδική που προγραμματίζεται για τον Ιανουάριο, καθώς και η Marfin Popular Bank έχει ανακοινώσει ανάλογη πρωτοβουλία για τις αρχές του νέου χρόνου, ήδη από τον περασμένο Οκτώβριο. Τότε που το spread των 10ετών ομολόγων πλησίαζε προς την περιοχή των 650 μονάδων βάσης κι όλα έδειχναν ότι θα έσπαγε προς τα κάτω το φράγμα των 600, στο τέλος του χρόνου. Μεσολάβησε όμως η πρωθυπουργική απειλή περί πρόωρων εθνικών εκλογών, που εκτόξευσε και πάλι το κόστος του χρήματος στα ύψη, ενώ ακολούθησε η ένταξη της Ιρλανδίας στο μηχανισμό στήριξης και η ενδεχόμενη ένταξη της Πορτογαλίας, για να χαλάσει παντελώς το κλίμα. Θα ξαναφτιάξει; Στο ερώτημα αυτό, απάντηση δεν είναι σε θέση να δώσει κανένα επιτελείο. Και είναι πολλά τα άμεσα ενδιαφερόμενα. Γιατί μπορεί Πειραιώς και Μarfin να έχουν ανακοινώσει αυξήσεις κεφαλαίου, όμως υπάρχει και η περίπτωση της Αγροτικής, με την οποία η κυβέρνηση κάτι θα πρέπει να κάνει το συντομότερο δυνατό. Ολες οι έως τώρα προσπάθειες που έγιναν για την κεφαλαιακή της ενίσχυση σκόνταψαν στην άρνηση της τρόικας, η οποία δεν επιτρέπει καμία μη συμβατή με το μνημόνιο λύση. Τα περιθώρια που υπάρχουν όμως δεν είναι ανεξάντλητα και στο μεταξύ η πίεση για να βρεθεί μια οποιαδήποτε αυξάνεται.

Eurobank και Εθνική

Επίσης, μέσα στον Ιανουάριο η Eurobank, η οποία αντί της αύξησης επέλεξε άλλες λύσεις για να ενισχύσει τη ρευστότητά της, θα πρέπει να ολοκληρώσει την πώληση του δικτύου καταστημάτων της στην Πολωνία. Υπό άλλες συνθήκες θα το απέφευγε, καθώς η συγκεκριμένη αγορά θεωρείται και είναι από τις δυναμικότερα αναπτυσσόμενες, όμως από την άλλη πλευρά η ελληνική τράπεζα από αυτήν την κίνηση υπολογίζεται ότι μπορεί να εξασφαλίσει έως και 800 εκατ. ευρώ. Το ποσό αυτό σε αυτήν τη συγκυρία κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο είναι. Και θα είναι μέσα στον Ιανουάριο που θα κριθεί αν θα το πάρει. Οπως, τέλος, μέσα στον Ιανουάριο θα ολοκληρωθεί και η πώληση του 20% των μετοχών της Finansbank, της τουρκικής θυγατρικής τράπεζας της Εθνικής. Κι αυτή η κίνηση έχει προαναγγελθεί εδώ και καιρό και αυτή θα αποφέρει καλά έσοδα για τον ελληνικό όμιλο (κάπου 1 με 1,2 δισ. ευρώ) και αυτή θα γίνει μέσα στον Ιανουάριο, που εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω από κομβικό μήνα για τις χρηματοπιστωτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

πηγη:agelioforos.gr

Αν σας “πνίγει” η δουλειά σας, ίσως ήρθε ο καιρός να αλλάξετε καριέρα

Ο 46χρονος Πέτρος Σεπετίδης από τη Θεσσαλονίκη είναι σήμερα ψυχοθεραπευτής. Το 1987, όταν έπαιρνε το πτυχίο του από το τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, δεν φανταζόταν ότι μερικά χρόνια αργότερα θα αποφάσιζε να ανατρέψει τη ζωή του και να αλλάξει εντελώς επαγγελματική κατεύθυνση. Της Μπέττυς Κυριακίδου
kiriakidoub@makthes.gr

Ξεκινώντας την επαγγελματική του σταδιοδρομία αρχικά ως λογιστής και αργότερα ως οικονομικός διευθυντής σε επιχειρήσεις της πόλης, διαπίστωσε ότι αυτό που επέλεξε τελικά δεν ήταν αυτό που του ταίριαζε. Έτσι, σε ηλικία 30 ετών αποφασίζει να σταματήσει την οικονομικής κατεύθυνσης καριέρα του και να αναζητήσει τις κλίσεις και βαθύτερες επιθυμίες του. “Ένιωσα βαθιά συναισθήματα πνιγμού και κατάθλιψης και κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω επάγγελμα”, λέει στη “ΜτΚ”.
Τέσσερα χρόνια μετά, και αφού “έψαξε” τον εαυτό του, αποφασίζει να στραφεί προς την ψυχολογία, πραγματοποιώντας ανάλογες σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έτσι, από το 2002 ασκεί το επάγγελμα του συμβούλου ψυχικής υγείας-ψυχοθεραπευτή και νιώθει ότι κάνει κάτι που του ταιριάζει.

Να αγαπάς αυτό που κάνεις
Συμβουλεύοντας όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του ο κ. Σεπετίδης αναφέρει: “Αν κάποιος πιστεύει ότι πραγματικά εκπληρώνει το όνειρό του ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο επάγγελμα -ακόμη και αν αυτό είναι κορεσμένο-, θα έχει επιτυχία” λέει, προσθέτοντας ότι όταν ένας εργαζόμενος θέλει να αλλάξει επαγγελματική κατεύθυνση δεν πρέπει να στραφεί εκεί που υπάρχει ζήτηση, αλλά εκεί από όπου πιστεύει ότι θα αντλήσει ευχαρίστηση. “Αν δεν αγαπώ αυτό που κάνω δεν μπορώ να είμαι καλός σε αυτό”, σημειώνει χαρακτηριστικά, καταλήγοντας ότι οι αποφάσεις για την επαγγελματική ζωή δεν πρέπει να είναι μόνο αποφάσεις επιβίωσης αλλά αποφάσεις βαθύτατης ικανοποίησης.

Αλλαγές στα δεδομένα φέρνει η κρίση
Μέχρι και πριν λίγο καιρό ο Πέτρος Σεπετίδης ανήκε σε μια μικρή μειοψηφία ελλήνων εργαζομένων που τολμούσε να ανατρέψει τα εργασιακά του δεδομένα και να αλλάξει καριέρα.
Μάλιστα, σε ό,τι αφορά την εργασιακή κινητικότητα (αλλαγή καριέρας, εργοδότη, πόλης ή και χώρας εργασίας) η Ελλάδα βρισκόταν πριν μερικά χρόνια στη δεύτερη χαμηλότερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την Ολλανδία, με ποσοστό 2,2%, όταν ο μέσος όρος της ΕΕ ήταν 4,4%, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.
Ωστόσο σήμερα τα δεδομένα φαίνεται ότι αλλάζουν. Δεδομένων των δύσκολων συνθηκών που επικρατούν στην αγορά εργασίας εξαιτίας της κρίσης, η αλλαγή καριέρας πολλές φορές αποτελεί μονόδρομο.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που πραγματοποίησε η Adecco, το 36% των σύγχρονων εργαζομένων έχει αλλάξει αντικείμενο επαγγέλματος κατά την πορεία του στην αγορά εργασίας. Το 64% εξ αυτών πραγματοποίησε την αλλαγή λόγω κορεσμού του αρχικά επιλεγμένου κλάδου.
“Πολλές φορές σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε είναι πιο εύκολο να πάρει ένας εργαζόμενος την απόφαση να πραγματοποιήσει το μεγάλο βήμα. Αιτίες ώθησης μπορεί να είναι η ανασφάλεια που νιώθει στην παρούσα εργασία του, η επιθυμία για μια δική του επιχειρηματική πρωτοβουλία ή ακόμα και μια απόλυση. Εξάλλου, ακόμη και σε εποχές οικονομικά επισφαλείς πολλές είναι οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται”, λέει ο διευθυντής του τμήματος μόνιμης στελέχωσης της Adecco Ελλάδας, Χάρης Κωνσταντινίδης. Εάν ο εργαζόμενος νιώθει ανικανοποίητος από την εργασία του, η συνεχής παράταση της αντιμετώπισης της κατάστασης το πιθανότερο είναι να τον τελματώσει και να τον οδηγήσει σε αδράνεια.
Φυσικά, αναφέρει ο ίδιος, οποιαδήποτε απόφαση ληφθεί και για οποιαδήποτε αιτία, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι βεβιασμένη. Ακόμη και μια οικονομικά δύσκολη περίοδος μπορεί να είναι κατάλληλη για να τεθούν σταθερές βάσεις, που θα επιτρέψουν στον εργαζόμενο να κάνει την αλλαγή που επιθυμεί με επιτυχία.

Ποια είναι τα βασικά βήματα
Η αλλαγή καριέρας δεν είναι μια απλή διαδικασία και όχι αποτελεσματική από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζονται ώριμη σκέψη για τη σωστή επιλογή, μεθοδικές κινήσεις και προσεκτικός σχεδιασμός, σύμφωνα με τον κ. Κωνσταντινίδη.
Συγκεκριμένα:
Η αξιολόγηση των προσωπικών στόχων και επιθυμιών είναι απαραίτητη. Πριν ξεκινήσει η έρευνα των νέων επιλογών πρέπει ο ίδιος ο εργαζόμενος να έχει ερευνήσει τις δικές του κλήσεις και επιθυμίες και να έχει ξεκαθαρίσει τι του αρέσει και τι όχι σε έναν επαγγελματικό χώρο. Εάν λοιπόν είναι το ίδιο το αντικείμενο που δεν του ταιριάζει, τότε πράγματι πρέπει να προχωρήσει σε αναζήτηση νέας πορείας. Εάν απλά δεν του ταιριάζει η νοοτροπία ή το περιβάλλον εργασίας της εταιρείας ή του φορέα όπου απασχολείται, τότε θα πρέπει να επιδιώξει να αλλάξει εργοδότη μεν, αλλά όχι απαραίτητα και τομέα απασχόλησης.
Μετά τον προσδιορισμό του επιθυμητού επαγγελματικού κλάδου, το επόμενο βήμα είναι η έρευνα των επιλογών καριέρας που ανταποκρίνονται στα νέα ενδιαφέροντα και ταυτόχρονα αξιοποιούν στο μέγιστο ήδη υπάρχουσες ικανότητες και δεξιότητες. Η αλλαγή επαγγελματικής πορείας είναι μια διαδικασία που προκαλεί αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον. Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα περιορίζονται όταν οι ικανότητες και δεξιότητες του εργαζομένου είναι χρήσιμες και στη νέα καριέρα που θα επιλέξει. Όταν π.χ. ένας χημικός μηχανικός επιλέξει να ακολουθήσει καριέρα μηχανικού πωλήσεων, οι ήδη υπάρχουσες γνώσεις και ικανότητές του μπορούν να του δώσουν τη σιγουριά πως θα μπορέσει να επιτύχει στη νέα θέση εργασίας που επέλεξε.
Παρ’ όλα αυτά, όσο ανεπτυγμένες και αν είναι οι ήδη υπάρχουσες γνώσεις και δεξιότητες, ένας νέος επαγγελματικός κλάδος δεν παύει να έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Είναι λοιπόν απαραίτητο ο εργαζόμενος να εμπλουτίσει τα γνωστικά του πεδία, εξειδικεύοντάς τα πλέον με βάση τις νέες ανάγκες. Τα σεμινάρια και γενικότερα η κατάρτιση είναι το μέσο για να επιτύχει ένα στέλεχος που αποφασίζει να αλλάξει επαγγελματική πορεία. Σεμινάρια μετεκπαίδευσης ή ακόμα, αν υπάρχει η σχετική δυνατότητα -οικονομική και χρονική- παρακολούθηση κάποιου μεταπτυχιακού προγράμματος, που προσδίδει εξειδίκευση στο χώρο που πρόκειται ο εργαζόμενος να απασχοληθεί μελλοντικά, είναι τις περισσότερες φορές απαραίτητες ενέργειες.
Η δικτύωση επίσης στον χώρο που στοχεύει ο εργαζόμενος να απασχοληθεί μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την επιτυχή εξέλιξή του. Ακόμη και αν στο άμεσο περιβάλλον δεν διακρίνονται πιθανοί σύνδεσμοι με τον επιθυμητό επαγγελματικό χώρο, υπάρχουν τρόποι να εισχωρήσει ο ενδιαφερόμενος σε αυτόν μέσω επαγγελματικών οργανώσεων και των συναντήσεων που διοργανώνουν.
Τέλος, ο εργαζόμενος θα πρέπει πάντα να έχει κατά νου πως στην προσπάθειά του αυτή ίσως και να χρειαστεί να δείξει ευελιξία και προσαρμοστικότητα, αν θέλει τελικά να πετύχει. Η ευελιξία αυτή μπορεί να περιλαμβάνει υποχωρήσεις τόσο σε επίπεδο ιεραρχίας της θέσης εργασίας που θα καταλάβει στο νέο του επαγγελματικό αντικείμενο όσο και σε επίπεδο οικονομικών απολαβών.

Ποιες είναι οι αιτίες για την αλλαγή εργασιακής πορείας
Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι προχωρούν σήμερα σε αλλαγή αντικειμένου στην καριέρα τους κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής τους πορείας. Σημαντική αιτία αποτελεί η αλλαγή ενδιαφερόντων του εργαζομένου, καθώς η επιλογή επαγγελματικού αντικειμένου γίνεται σε στιγμή που δεν έχει ακόμη ώριμα κατασταλάξει στο τι είναι αυτό που πραγματικά τον ενδιαφέρει. Οι αιτίες που διαφοροποιούν τα ενδιαφέροντα είναι ποικίλες.
“Ο τρόπος ζωής μπορεί να αλλάξει (η αλλαγή π.χ. οικογενειακής κατάστασης είναι πιθανό να οδηγήσει σε αναθεώρηση παλαιότερων στόχων), επίσης ένας κλάδος που αρχικά φαινόταν πολλά υποσχόμενος μπορεί να αποδειχθεί στείρος σε σχέση με τις αρχικές επιδιώξεις ή ακόμη ζώντας την καθημερινότητα της εργασίας μπορεί ο εργαζόμενος να συνειδητοποιήσει τελικά πως ο χώρος που επέλεξε είναι υπερβολικά στρεσογόνος και του δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στην προσωπική του ζωή”, υπογραμμίζει ο κ. Κωνσταντινίδης.
Ένας ακόμα λόγος αλλαγής επαγγελματικού προσανατολισμού είναι η δυσκολία εύρεσης εργασίας στον κλάδο της αρχικής επιλογής, ενώ η οικονομική κρίση δημιουργεί και άλλες αιτίες, όπως η εργασιακή ανασφάλεια ή μια απόλυση.
“Όταν λοιπόν ο εργαζόμενος βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδο εξαιτίας των παραπάνω παραγόντων, είναι θεμιτό και ίσως απαραίτητο να πραγματοποιήσει στροφή στην καριέρα του και να επιδιώξει την επαγγελματική επιτυχία σε άλλο αντικείμενο εργασίας”, καταλήγει ο ίδιος.

Στην εργασιακή μετανάστευση στρέφονται οι νέοι
8.709 ελληνικά βιογραφικά σημειώματα που καταχωρήθηκαν στο EURES (ευρωπαϊκή πύλη για την κινητικότητα στην εργασία)
12η είναι η θέση Ελλάδα που κατέλαβε τη δωδέκατη θέση από τα 27 κράτη-μέλη.
81.298 αιτήσεις προέρχονται από την Ισπανία που είχε τον υψηλότερο αριθμό αιτήσεων
63.444 αιτήσεις προέρχονται από την Ιταλία
20.523 αιτήσεις προέρχονται από την Πολωνία
1,3 εκατομμύρια υπήκοοι της ΕΕ μετανάστευσαν σε άλλο κράτος-μέλος το 2008

Πιο «αλμυρή» από τις αρχές του έτους η ζάχαρη

Η αύξηση στο προϊόν έχει ήδη εξασφαλίσει το «πράσινο φως» και του υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας

Ελαφρώς πιο αλμυρή θα είναι, πολύ σύντομα, η ζάχαρη που θα προμηθεύονται τα νοικοκυριά για τις καθημερινές τους ανάγκες, καθώς η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ ΑΕ) είναι αποφασισμένη να «τσιμπήσει» λίγο την τιμή της. Η απόφαση για την επιβολή μιας αύξησης στη λιανική τιμή του προϊόντος έχει ήδη ληφθεί από τη διοίκηση της επιχείρησης και έχει εξασφαλίσει και το πράσινο φως του υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης κι Ανταγωνιστικότητας. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μόλις πριν λίγες ημέρες το ίδιο υπουργείο έκανε πράξη τις (μέχρι τότε «άσφαιρες») διακηρύξεις περί της «κήρυξης πολέμου» κατά της ακρίβειας, ανακοινώνοντας μειώσεις τιμών σε 661 προϊόντα. Άβυσσος. Όσον αφορά στην περίπτωση της ΕΒΖ, η νέα τιμολογιακή πολιτική της προβλέπει «καπέλο» της τάξης των 20 ευρώ ανά τόνο. Κάτι που σημαίνει ότι ως ποσοστό, η μεταβολή που δρομολογείται και που θα ισχύσει από τις αρχές του νέου έτους, θα κυμανθεί σε περίπου 3,5% - 4%, ανά κιλό ζάχαρης. Επίσημη δικαιολογία για την επιβολή της αύξησης είναι οι ζημιές στην παραγωγή φθηνής ζάχαρης που έχουν υποστεί τόσο η Βραζιλία, όσο και η Ινδία, αλλά και οι περιορισμένες αποδόσεις της ευρωπαϊκής παραγωγής ζάχαρης, που οδήγησαν σε αναντιστοιχία μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης για το προϊόν. Έδρασε, δηλαδή, ο νόμος της αγοράς. Οι προωθούμενες αυξήσεις λιανικής σύμφωνα με πληροφορίες πρόκειται να έχουν οριζόντια εφαρμογή, γεγονός που μεταφράζεται ότι θα επιβληθεί τόσο επί της ζάχαρης που παράγεται με ελληνικά τεύτλα και σε ελληνικά εργοστάσια, όσο και στις άλλες κατηγορίες προϊόντος που εισάγει η ΕΒΖ, και θα πουλά, εφεξής, στο πλαίσιο της πολιτικής της για να καταστεί εκ νέου απόλυτος ηγέτης της αγοράς. Θυμίζουμε ότι σήμερα η βιομηχανία –έχοντας απεμπολήσει το 50,1% της εθνικής ποσόστωσης ζάχαρης- κατέχει μερίδιο περίπου 60% στην εμπορία ζάχαρης και ο στόχος που έχει τεθεί είναι να ανακαταλάβει το χαμένο έδαφος, κάνοντας χρήση του «όπλου» των εισαγωγών. Έτσι, βάσει του υπάρχοντος σχεδιασμού πρόκειται να γίνει εισαγωγή περίπου 60 χιλ. τόνων ζάχαρης από τις δύο θυγατρικές εταιρείες που διατηρεί η ΕΒΖ στη Σερβία, ενώ άλλοι σχεδόν 65.000 τόνοι θα είναι ζάχαρη την οποία θα παράγουν για την ελληνική βιομηχανία (με τεύτλα που έχει αγοράσει η ίδια) με τη μορφή φασόν η γαλλική ζαχαροβιομηχανία Crystal και η αντίστοιχη γερμανική Nort Zucker. Επειδή, όμως, η συνολική εγχώρια κατανάλωση ζάχαρης ξεπερνά τους 320.000 τόνους (μαζί και με τη βιομηχανία όπως π.χ. coca cola κλπ) και η φετινή παραγωγή περιορίζεται σε μόλις 78.000 τόνους (συν άλλοι 12-13.000 οι οποίοι θα «μεταφερθούν» από την προηγούμενη χρονιά, σύνολο δηλαδή περί τους 90.000), το υπόλοιπο που χρειάζεται η ΕΒΖ για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς, θα το προμηθευτεί στο πλαίσιο της στρατηγικής συνεργασίας την οποία έχει συνάψει με τον κολοσσό της EDF – MAN. Ήδη προς την κατεύθυνση αυτή για το διάστημα Σεπτέμβριος 2010 – Μάρτιος 2011, θα προμηθευτεί περί τους 50 χιλ. τόνους κι εφόσον μελλοντικά χρειαστούν και άλλοι όγκοι, θα πράξει ανάλογα. πηγη:voria.gr

Στο 14% οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων αλλά κανείς δεν τις αγγίζει…. Γιατί; Την απάντηση θα την διαβάσετε εδώ…

Έφθασαν αισίως στο 14% οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων ειδικά της περιόδου του 2014.
Στην 10ετία η απόδοση στο 12,10%.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί κανείς δεν αγοράζει τα ομόλογα λήξης 2013 και 2014;

Η πρώτη εύλογη και αναμενόμενη απάντηση είναι γιατί εκείνη η περίοδος χαρακτηρίζεται επίμαχη καθώς λήγει η περίοδος δανεισμού της χώρας και για τον λόγο αυτό το ρίσκο έχει αυξηθεί κατακόρυφα.
Το χρέος θα επιμηκυνθεί όπως έχει επισημανθεί και το νέο των 110 δις ευρώ και το παλαιό των 336 δις ευρώ , ωστόσο η αγορά ακόμη δεν το έχει συμπεριλάβει στις αποτιμήσεις της.
Αν στο μέλλον δούμε αποδόσεις υψηλότερες δεν θα πρέπει να προκαλεί προβληματισμό η πλειοψηφία των επενδυτών δεν ανησυχεί τόσο για την επιμήκυνση όσο για την αναδιάρθρωση μέσω haircut.
Πιστεύουν πολλοί ότι θα υπάρξει επιμήκυνση δεν θα λύσει τα προβλήματα της χώρας και στο τέλος θα έρθει και το haircut.
Οι ανησυχίες έκδηλες ωστόσο το πλέον σημαντικό στοιχείο είναι ότι από μια επιμήκυνση η χώρα θα χάσει. Βραχυπρόθεσμα θα διευκολυνθεί και μακροπρόθεσμα θα επιβαρυνθεί πολλαπλώς καθώς θα αυξηθούν σημαντικά τα τοκοχρεολύσια.
Άρα διαφαίνεται στο βάθος αδιέξοδο αλλά ακόμη πολλοί δεν το βλέπουν ακόμη.

www.bankingnews.gr

«Αυτή είναι… μαύρη τρύπα»

«Ελλάς Ελλήνων ανέργων… Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, στο τρίτο τρίμηνο φέτος η ανεργία σημείωσε νέο άλμα 10ετίας, με τον αριθμό των ανέργων να φτάνει στα 621.938 άτομα, καθώς η παρατεταμένη ύφεση στη χώρα ανάγκασε πολλές εταιρείες, κυρίως στις κατασκευές και τη μεταποίηση, να προχωρήσουν σε μειώσεις – απολύσεις προσωπικού.
Βάσει των τελευταίων στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), το ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε στο 12,4% στο τρίτο τρίμηνο, από 11,8% στο προηγούμενο τρίμηνο και από το 9,3% που είχε διαμορφωθεί στο τρίτο τρίμηνο πέρυσι, και δεν έχει τελειωμό αφού οι εκτιμήσεις ειδικών μιλούν για περισσότερη ανεργία στο τέταρτο τρίμηνο.

Στην ευρωζώνη το ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε στο 10,1% τον Σεπτέμβριο, παρά την υποχώρηση του αριθμού των ανέργων στη Γερμανία, σύμφωνα με την Eurostat. Υπάρχουν ορισμένοι που εκτιμούν ότι το χρονικό διάστημα που η Ελλάδα θα διαθέτει ένα εκατομμύριο ανέργους δεν είναι πολύ μακρινό.

Δυσοίωνες εκτιμήσεις

Οι απολύσεις, μόνο τον Νοέμβριο, ξεπέρασαν τις 90.000, αριθμός που είναι αυξημένος κατά 4,2% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2009. Τον Νοέμβριο, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία του ΟΑΕΔ, πραγματοποιήθηκαν 61.870 προσλήψεις, αριθμός κατά 20,5% μειωμένος σε σύγκριση με τον περσινό.

Από το σύνολο των απολύσεων, δύο στις τρεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τον συγκεκριμένο μήνα αφορούσαν λήξεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Συνολικά, ο ΟΑΕΔ αναφέρει 627.301 εγγεγραμμένους ανέργους, από τους οποίους οι επιδοτούμενοι είναι 206.779, αριθμός που αυξήθηκε κατά 12,9% την περίοδο Οκτωβρίου – Νοεμβρίου. Η αύξηση αυτή, σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, οφείλεται πρωτίστως στους ανέργους που εργάζονται κατά τη θερινή περίοδο στον τουριστικό τομέα.

Κατά το τρίτο τρίμηνο του 2010 πάντως ο αριθμός των απασχολούμενων ανήλθε σε 4.402.931. Αυτό σημαίνει ότι η απασχόληση μειώθηκε κατά 0,5% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και κατά 3,0% σε σχέση με το γ’ τρίμηνο του 2009. Ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 4,7% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και κατά 33,7% σε σχέση με το γ’ τρίμηνο του 2009.

Το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας, 24,2%, καταγράφεται στους νέους ηλικίας 15-29 ετών, ενώ στις νέες γυναίκες το ποσοστό άγγιξε το 30,6%. Από το σύνολο των ανέργων, 48,4% είναι μακροχρόνια άνεργοι.

Σε επίπεδο περιφέρειας, το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας παρατηρείται στη Δυτική Μακεδονία με 14,8% και στην Κεντρική Μακεδονία με 13,5%.

Δυσοίωνες είναι οι εκτιμήσεις των οικονομολόγων για την εξέλιξη της ανεργίας μέχρι το τέλος του έτους. Επισημαίνουν ότι οι συνθήκες αναμένεται να δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο στο τελευταίο τρίμηνο του έτους, οπότε η περαιτέρω κάμψη της εσωτερικής ζήτησης θα οδηγήσει το ποσοστό ανεργίας σε επίπεδο υψηλότερο από το 13%. Βάσει του τελικού σχεδίου του προϋπολογισμού του 2011, το ποσοστό ανεργίας προβλέπεται να κλείσει στο 12,1% φέτος και να σημειώσει περαιτέρω άνοδο στο 14,6% του χρόνου.

Ο κλάδος των κατασκευών και η μεταποίηση συνεχίζουν να συρρικνώνονται με επιταχυνόμενο ρυθμό, ενώ ο κλάδος των λιανικών και χονδρικών πωλήσεων εμφανίζει μεγαλύτερες αντοχές, κάνοντας περισσότερο χρήση ελαστικότερων μορφών εργασίας.

Παρά τη βελτιωμένη εικόνα της τουριστικής ζήτησης κατά το τρίτο τρίμηνο, η απασχόληση στους κλάδους που συνδέονται με τον τουρισμό εμφάνισε ταχεία πτώση.

Όλα στο σφυρί

Αρχίζει το fast track ξεπούλημα και τα «επενδυτικά» κοράκια πιάνουν θέση στο τραπέζι όπου η κυβέρνηση εκθέτει την πραμάτεια: δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, τράπεζες, ύδρευση, τρένα, ιππόδρομος, καζίνο… τα πάντα!

Το ξεπούλημα εμφανίζεται καταρχήν ως σχέδιο για την αξιοποίηση 15 ακινήτων του δημόσιου τομέα. Το σχέδιο περιλαμβάνει και εκτάσεις όπως το αεροδρόμιο του Ελληνικού, η αξιοποίηση του οποίου έχει κολλήσει για πολλά χρόνια στη γραφειοκρατία.

Στο υπουργείο Οικονομικών εξετάζουν ακόμη τη δημιουργία εταιρειών ακινήτων ομοειδούς χαρακτήρα (π.χ. αστικά ακίνητα, τουριστικά ακίνητα, εμπορικά ακίνητα) με σκοπό την εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο. Η αξιοποίηση (ξεπούλημα) των κρατικών ακινήτων αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση, αφού υπολογίζει σε έσοδα 700 εκατ. ευρώ μέσω των συμβάσεων παραχώρησης για την επόμενη τριετία.

Σύμβουλοι

Από τον προγραμματισμό που έχουν κάνει στο υπουργείο Οικονομικών, τα υπόλοιπα 6 δισ. ευρώ θα προέλθουν από τα «πακέτα» συμφωνιών σε κρατικές εταιρείες που θα κλείσει το Δημόσιο με στρατηγικούς επενδυτές. Στην πρώτη τριάδα βρίσκεται η ΔΕΠΑ, τα ΕΛΤΑ, το Τ.Τ. και τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα. Για το αεροδρόμιο η κυβέρνηση σχεδιάζει την επέκταση της σύμβασης παραχώρησης, ενώ στην αναζήτηση στρατηγικού επενδυτή θα αποδυθεί και για την περίπτωση των κρατικών λαχείων.

Η κυβέρνηση θα εξετάσει ακόμη το ενδεχόμενο διάθεσης του ποσοστού που κατέχει στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αλλά και της έμμεσης συμμετοχής της στην Τράπεζα Αττικής. Για την ώρα, ετοιμάζεται να τρέξει τον διαχωρισμό των λειτουργιών του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων.

Αναλυτικότερα, το Δημόσιο θα προσλάβει συμβούλους για την:

*Είσοδο στρατηγικών επενδυτών στα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας μέσω συμβάσεων παραχώρησης. Ο ίδιος προγραμματισμός υπάρχει και για τα αεροδρόμια στο Καστέλι Κρήτης και την του αεροδρομίου Ηρακλείου Ν. Καζαντζάκης.

* Αξιοποίηση της συμμετοχής του δημοσίου στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

- Αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του ομίλου ΟΣΕ.

- Επέκταση συμβάσεων παραχώρησης στην Αττική Οδό και Εγνατία Οδό.

- Είσοδο στρατηγικού επενδυτή στα ΕΛΤΑ.

- Αξιοποίηση του Φάσματος Συχνοτήτων και του Ψηφιακού Μερίσματος.

- Αξιοποίηση της συμμετοχής του Δημοσίου στο Αττικό Λιμενικό Σύστημα.

- Μελέτη στρατηγικής και συμβάσεων παραχώρησης για λιμάνια και ιδιαίτερα για 11 περιφερειακούς οργανισμούς λιμένων.

- Μελέτη στρατηγικής και συμβάσεων παραχώρησης για 850 περιφερειακούς λιμένες (μαρίνες).

- Αξιοποίηση της συμμετοχής του Δημοσίου στη βιομηχανία ΛΑΡΚΟ.

- Αξιοποίηση της συμμετοχής του Δημοσίου σε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ.

- Παράταση της σύμβασης παραχώρησης του ΟΠΑΠ και διαχείριση της συμμετοχής του Δημοσίου.

- Αναζήτηση στρατηγικού επενδυτή στον ΟΔΙΕ.

- Πώληση της συμμετοχής του Δημοσίου στο καζίνο της Πάρνηθα.

- Μετοχοποίηση – είσοδο στρατηγικού επενδυτή στα λαχεία (Εθνικό, Λαϊκό).»

(Από το «Ποντίκι«)

Το χρονικό της υποταγής: Ποιοί, πως και γιατί κάλεσαν το ΔΝΤ

Οι προφάσεις της κυβέρνησης ότι αναγκάστηκε να αποδεχτεί το Μνημόνιο κάτω από την πίεση των πραγμάτων, ότι ήταν αναγκαίο προκειμένου να εξασφαλίσει η χώρα τα δανεικά που χρειαζόταν και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι πάσχει ολοένα και πιο σοβαρά. Η τελευταία Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επισημαίνει ξεκάθαρα τις ευθύνες του σημερινού οικονομικού επιτελείου και δικαιώνει απόλυτα τις επισημάνσεις ότι η κυβέρνηση παρέλαβε ένα πρόβλημα ελλείμματος κοινό σε όλη την Ευρώπη και το μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού, μοναδική, την ώρα εκείνη, σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η αλήθεια –και η κυβέρνηση την ξέρει πολύ καλά– είναι πως μπορούσε να δανειστεί –και μάλιστα με χαμηλά επιτόκια– και τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 2009. Μπορούσε με άνεση να δανειστεί και στους πρώτους μήνες του 2010, όταν τα επιτόκια βρίσκονταν στην αρχή της ανηφόρας. Μπορούσε να βρει διεξόδους, αλλά είχε πάρει τις αποφάσεις της από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε. Και πάνω σε εκείνες τις αποφάσεις πορευόταν, χωρίς κανένα άλλο σχέδιο. Το ομολόγησε και αυτό, αλλά πολύ αργότερα. Τα γεγονότα από τη συγκρότηση της κυβέρνησης μέχρι την υποταγή στο Μνημόνιο μιλούν από μόνα τους. Είναι, μάλιστα, εξόχως διδακτικά για όλα όσα συμβαίνουν την ώρα αυτή, αλλά και για όλα όσα εκκολάπτονται. Το ιστορικό του εγκλήματος δεν μπορεί πλέον ούτε να αμφισβητείται ούτε να αγνοείται ούτε να λησμονείται.

Αποκλείουν προσφυγή στο ΔΝΤ
Οκτώβριος 2009: Η νέα κυβέρνηση παίρνει το τιμόνι της διακυβέρνησης του τόπου με τη διαβεβαίωση ότι «λεφτά υπάρχουν», ότι θα ρίξει χρήμα στην αγορά και ότι θα δώσει έμφαση στην ανάπτυξη. Κυρίως, όμως, ότι δεν πρόκειται να προσφύγει ποτέ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς μια τέτοια επιλογή όχι μόνο δεν θα έδινε λύση σε κανένα από τα προβλήματα του τόπου, αλλά θα επέφερε και πολύ σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην αναπτυξιακή διαδικασία και την κοινωνική συνοχή.

Πέρα, όμως, από τις ρητές διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, το ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ αποκλειόταν και από τα πραγματικά δεδομένα, αφού η χώρα –παρά τη διεύρυνση του ελλείμματος– μπορούσε άνετα να δανειστεί από τις αγορές. Άλλωστε, ανάλογα προβλήματα ως προς το δημόσιο έλλειμμα αντιμετώπιζαν πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σχεδόν όλες είχαν πέσει έξω στις προβλέψεις τους, τόσο για την ύφεση, όσο για το μέγεθος των ελλειμμάτων. Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε αναθεωρήσει τρεις φορές έως τότε τις προβλέψεις που έκανε για ολόκληρη την Ευρώπη.

Αποφασίζουν προσφυγή στο ΔΝΤ
Παρ’ όλα αυτά, η ηγεσία της κυβέρνησης –κόντρα στους προεκλογικούς της όρκους, κόντρα στα δεδομένα και τη διεθνή εμπειρία– καταλήγει σε μια ανεξήγητη επιλογή. Αποφασίζει –και μάλιστα από την πρώτη στιγμή– να καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στην αρχή, ωστόσο, δεν το λέει ούτε καν στα βασικότερα από τα μέλη της. Το αποκαλύπτει, όμως, λίγο αργότερα ρητά και ξεκάθαρα ο αρμόδιος υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης. Σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση, στις 5 Μαΐου 2010, ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

«Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που είχε ήταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Για να μην αφήσει, μάλιστα, καμιά αμφιβολία σε ό,τι αφορά το χρόνο διαμόρφωσης και οριστικοποίησης της κυβερνητικής απόφασης, ο αρμόδιος υφυπουργός διευκρινίζει, χωρίς περιστροφές, ότι το ΔΝΤ αντιμετωπίστηκε «ως η πρώτη επιλογή και η μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου».

Φουσκώνουν το έλλειμμα
Οι μεθοδεύσεις για το προαποφασισμένο έγκλημα ξεκινούν λίγο μόλις καιρό μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης. Ενώ η χώρα χρειάζεται, χωρίς καμιά άλλη καθυστέρηση, αυστηρά μέτρα για να προλάβει την περαιτέρω διόγκωση του ελλείμματος, αλλά –και προπάντων μάλιστα– για να πείσει τις αγορές ότι ξέρει το πρόβλημα και είναι αποφασισμένη να το αντιμετωπίσει, η κυβέρνηση παίρνει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Προβάλλει το υπέρογκο δημόσιο χρέος, προαναγγέλλει ότι το έλλειμμα του 2009 θα ξεπεράσει το 12% και αφήνει να διαφανεί πως δεν πρόκειται να πάρει κανένα από τα μέτρα που απαιτούνται για να αποτρέψει το αρνητικό αυτό ενδεχόμενο. Όχι μόνο δεν κάνει οτιδήποτε για να συγκρατήσει τη διόγκωση του ελλείμματος, αλλά διαπράττει και τα εντελώς αντίθετα.

Με τις πρώτες αποφάσεις της, η κυβέρνηση καταργεί σοβαρές πηγές είσπραξης πρόσθετων πόρων που είχε δρομολογήσει η προηγούμενη και αυξάνει τα έξοδα του τελευταίου τριμήνου. Ακυρώνει την έκτακτη εισφορά των ιδιοκτητών σκαφών αναψυχής και τις ρυθμίσεις για την τακτοποίηση ημιυπαίθριων χώρων. Αυξάνει τις δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Μοιράζει επιδόματα, αλλά αφήνει την είσπραξη των αντίστοιχων πόρων για την επόμενη χρονιά. Εγκαταλείπει ακέφαλους τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και προκαλεί πλήρη κατάρρευση των κρατικών εσόδων. Με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, αντί να συγκρατήσει το έλλειμμα, το φουσκώνει τουλάχιστον κατά 2 με 3 ποσοστιαίες μονάδες.

Διασύρουν την εικόνα της χώρας
Στην προσπάθειά του να εκθέσει την προηγούμενη κυβέρνηση, το οικονομικό επιτελείο παρουσιάζει τις εκτιμήσεις του για το έλλειμμα του 2009 σαν πλασματικά στοιχεία, γεγονός που πλήττει άδικα τη χώρα. Τόσο γιατί δεν επρόκειτο για παραποιημένα στοιχεία, αλλά για εκτιμήσεις, όσο και γιατί είχαν ήδη πέσει έξω όλες οι εκτιμήσεις όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Σχεδόν ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός ελεεινολογεί την κατάσταση της οικονομίας, αλλά και την εικόνα της χώρας γενικότερα. Μιλά για «εκτεταμένη διαφθορά που έχει προσλάβει δια στάσεις πανδημίας», για σοβαρούς κινδύνους «χρεοκοπίας», για μια χώρα που «βρίσκεται στην Εντατική». Οι δηλώσεις του, σε συνδυασμό με την άρνηση της κυβέρνησης να πάρει μέτρα εξυγίανσης και ακόμη περισσότερο με τις αποφάσεις που φουσκώνουν, αντί να περιορίζουν το έλλειμμα, προκαλούν έντονη ανησυχία στις διεθνείς αγορές. Η κρίση ελλείμματος –κρίση κοινή για ολόκληρη την Ευρώπη– μετατρέπεται σε κρίση εμπιστοσύνης, μοναδική στην Ευρώπη. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, ο ένας μετά τον άλλο, υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και τα επιτόκια δανεισμού παίρνουν την ανηφόρα. Μέσα σε δύο μήνες, τα spreads ξεπερνούν τις 250 μονάδες βάσης.

Διαπραγματεύονται παρασκηνιακά
Σε όλο αυτό το διάστημα, μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2010, η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια ρεαλιστική και δοκιμασμένη συνταγή: Να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές σε ανεκτά επιτόκια, να καλύψει τις ανάγκες της χώρας για ολόκληρο το 2010 και να ανακόψει τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Αυτό, άλλωστε, είχε κάνει και η προηγούμενη, ένα χρόνο πρωτύτερα, παρόλο που οι καταστάσεις δεν ήταν το ίδιο πιεστικές.

Παρά την έγκαιρη επισήμανση, αλλά και την εξέταση της δυνατότητας αυτής, η κυβέρνηση κλοτσά τη δυνατότητα που έχει μπροστά της για μια επαρκή δανειοδότηση. Αντί να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας για το μέγιστο που μπορεί και να αποκτήσει άνεση χρόνου για τα επόμενα βήματά της, στρέφεται αμέσως προς το ΔΝΤ.

Τα σχέδια της κυβέρνησης αρχίζουν να διακρίνονται στα τέλη Νοεμβρίου, όταν γίνεται γνωστό ότι αρμόδια κυβερνητικά στελέχη ξεκινούν προπαρασκευαστικές συζητήσεις με παράγοντες της Κομισιόν και του ΔΝΤ για το ενδεχόμενο που η Ελλάδα δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές.

Λίγο αργότερα, στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο πρωθυπουργός αφήνει έκπληκτους τους ομολόγους του, καθώς δηλώνει πως κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα. Διαψεύδει, πάντως, τα σενάρια που αναφέρονται σε πιθανή προσφυγή στο ΔΝΤ και υποστηρίζει ότι «η χώρα μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της».

Στις αρχές του χρόνου, η κυβέρνηση αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον προϋπολογισμό που μόλις είχε ψηφίσει και να ανακοινώσει μέτρα λιτότητας. Λίγο αργότερα, στα μέσα Φεβρουαρίου, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι «έτσι όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά μάς αφαιρέθηκε ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας». Σχεδόν ταυτόχρονα, ο υπουργός Οικονομικών παρομοιάζει με την ελληνική οικονομία με «Τιτανικό» που βουλιάζει. Οι αρνητικές εικόνες που εκπέμπει η ίδια η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τις συζητήσεις για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης και τις γερμανικές αντιδράσεις, ανεβάζουν ακόμη περισσότερο τα spreads.

Βάζουν στο τραπέζι το «πιστόλι» του ΔΝΤ
Στις αρχές Μαρτίου –υποκύπτοντας σε νέο τελεσίγραφο των Βρυξελλών– η κυβέρνηση ανακοινώνει νέα εισπρακτικά και περιοριστικά μέτρα. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να πείθει κανέναν και το κόστος του δανεισμού συνεχίζει τη δραματική ανηφόρα. Τα σενάρια χρεοκοπίας πανικοβάλλουν τον κόσμο, χιλιάδες καταθέτες αναζητούν τραπεζικά καταφύγια στο εξωτερικό και η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία.

Στο μεταξύ, η προσπάθεια δημιουργίας Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης εξακολουθεί να προσκρούει σε γερμανικές αντιρρήσεις και ο πρωθυπουργός αρχίζει να περιφέρει ανάμεσα στους εταίρους μας το «πιστόλι» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Υποστηρίζει, καταρχάς, ότι «δεν ζητούμε από την ΕΕ χρήματα, αλλά πολιτική στήριξη». Θέτει, ωστόσο, σε αμφισβήτηση ο ίδιος τις διαβεβαιώσεις του, καθώς –στα μέσα Μαρτίου– αποκαλύπτει πως η κυβέρνηση είχε ήδη ξεκινήσει σχετικές συζητήσεις με το ΔΝΤ. «Συζητήσαμε», λέει, «με το ΔΝΤ και μας είπαν πως δεν θα μας ζητούσαν παραπάνω μέτρα από όσα πήραμε».

Λίγο αργότερα κάνει ένα ακόμη βήμα, υπογραμμίζοντας –στο Υπουργικό Συμβούλιο– ότι το σενάριο της προσφυγής στο ΔΝΤ ενισχύεται εξαιτίας «εσωτερικών αντιθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Τελικά, στις 25 Μαρτίου, η ΕΕ αποφασίζει να προχωρήσει στη συγκρότηση Μηχανισμού για τη Στήριξη της Ελλάδας, αλλά το ΔΝΤ ανακοινώνει πως, εάν δεχτεί αίτημα βοήθειας, θα θέσει τους δικούς του όρους. Τα spreads συνεχίζουν την ανηφόρα.

Υποτάσσουν τη χώρα στο Μνημόνιο
Στις αρχές Απριλίου (9/4), ύστερα από κινητοποίηση Ευρωπαίων ηγετών, στελεχών της ΕΚΤ και παραγόντων του ΔΝΤ, οριστικοποιούνται οι λεπτομέρειες για το Μηχανισμό Στήριξης προς την Ελλάδα και το ύψος της βοήθειας. Ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι «έχουμε πια ένα δίχτυ ασφαλείας» και ότι «το όπλο στο τραπέζι είναι πλέον γεμάτο».

Περίπου δέκα ημέρες αργότερα, η κυβέρνηση ξεκινά τις τελικές διαβουλεύσεις με την Ευρωπαϊ κή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, για την προσφυγή στον «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό» (!). Ο υπουργός Οικονομικών διαβεβαιώνει ότι η έναρξη διαπραγμάτευσης δεν σημαίνει προσφυγή, αλλά ο πρωθυπουργός τονίζει προς το Υπουργικό Συμβούλιο πως, «αν το συμφέρον της χώρας επιτάσσει να χρησιμοποιήσουμε το Μηχανισμό, θα το κάνουμε χωρίς δισταγμό».

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 23 Απριλίου, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει από το Καστελόριζο την απόφασή του να προσφύγει στο Μηχανισμό Στήριξης, χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στο ΔΝΤ. Παρουσιάζει την απόφασή του σαν απολύτως αναγκαία και τονίζει: «Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό». 

πηγη:epikaira.gr