Ανοίγουν ευκαιρίες στην αγορά ακινήτων

Του Χρ. Δασκαλόπουλου

Υπερτιμημένα, υπερφορολογημένα αλλά και ελκυστικά συνεχίζουν να είναι τα ακίνητα για ορισμένους πολίτες -έστω και λίγους- που δεν βρίσκουν πού αλλού να τοποθετήσουν τις μικρές ή μεγαλύτερες αποταμιεύσεις τους. Ακόμη και στις σημερινές οικονομικές συνθήκες, καταγράφονται έστω και λίγες αγοραπωλησίες διαμερισμάτων. Πρόκειται για τοποθετήσεις μετρητών από ιδιώτες που θεωρούν το ακίνητο ασφαλέστερο και σταθερότερο από μία τραπεζική κατάθεση.

Η Δέσποινα Μπουλούκου, αρμόδια για τον τομέα Οικιστικού Ακινήτου στη Δανός & BNP Paribas Real Estate, επιβεβαιώνει ότι το περασμένο διάστημα σημειώθηκε κινητικότητα στα μικρά παλαιά και φτηνά διαμερίσματα. «Οι πολίτες, φοβούμενοι χρεοκοπία της χώρας, μετέφεραν σημαντικά κεφάλαια από τις τράπεζες σε μεταχειρισμένα ακίνητα.
Με την είσοδο στους καλοκαιρινούς μήνες, η ένταση των αγορών αυτών μειώθηκε, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι δεν θα συνεχιστεί μετά το πέρας των διακοπών. Η τάση, σύμφωνα με εκτιμήσεις, είναι δυνατόν να ενταθεί στο προσεχές διάστημα. Πρώτη αιτία, είναι η αύξηση των αντικειμενικών αξιών που τοποθετείται στο 2011 -μπορεί να εφαρμοστεί νωρίτερα- που θα οδηγήσει σε σημαντική επιβάρυνση των εξόδων μεταβίβασης για τον αγοραστή.

Μεγαλύτερης σημασίας μπορεί να αποδειχτεί η κίνηση των τραπεζών να μειώσουν τα επιτόκια καταθέσεων και χορηγήσεων που ανακοινώθηκε από το διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Βασίλη Ράπανο στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Αν η προσπάθεια των τραπεζών προς αυτή την κατεύθυνση ευοδωθεί, η αγορά των ακινήτων μπορεί να αναθερμανθεί. Υπό την προϋπόθεση πάντα ότι τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα εγκρίνουν μεγαλύτερο αριθμό δανείων, οι αποδόσεις των καταθέσεων θα είναι ασύμφορες και όλοι αναμένουν ότι οι ιδιώτες θα στραφούν ξανά στα ακίνητα για να εξασφαλίσουν την περιουσία τους και να έχουν κάποια απόδοση.

Οι κατασκευαστές πάντως δεν βλέπουν αισιόδοξες προοπτικές ως προς τα νεόδμητα ακίνητα. Τα λιγοστά ακίνητα της τάξης των 100.000 ευρώ που πωλούνται σήμερα για επένδυση, είναι διαμερίσματα δεύτερο χέρι, είπε στην «Ι» ο πρόεδρος της Ένωσης Κατασκευαστών Κτιρίων Ελλάδας Δημήτρης Καψιμάλης, που επισήμανε ότι φέτος έχουν διακόψει τη λειτουργία τους 800 γραφεία τεχνικών κατασκευών.

Ο πρόεδρος των κατασκευαστών τόνισε ότι με το υπάρχον νομικό πλαίσιο που απαιτεί «πόθεν έσχες» ακόμα και για την πρώτη κατοικία, η τοποθέτηση χρημάτων στην οικοδομή είναι απαγορευτική.

Σε επισήμανσή μας ότι καταβάλλεται σοβαρή προσπάθεια από την πολιτεία ώστε να πατάξει τη φοροδιαφυγή και τα κεφάλαια να δικαιολογούνται, μας απάντησε: «Γιατί χρειάζεται πόθεν έσχες για την πρώτη κατοικία και όχι για την αγορά ενός ρολογιού 50.000 ευρώ ή για ένα αντίστοιχο λογαριασμό σε νυχτερινό κέντρο;».

Οι προτάσεις

«Στις ΗΠΑ, μία χώρα όπου αν δεν κόψεις απόδειξη πας φυλακή, καταργήθηκε πριν από λίγο καιρό το πόθεν έσχες για την αγορά σπιτιού, προκειμένου να στηριχτεί η οικοδομή», λέει ο Δημήτρης Καψιμάλης. Υποστηρίζει ότι η Ένωση Κατασκευαστών θα προτείνει συγκεκριμένη δέσμη μέτρων στην πολιτεία μετά το καλοκαίρι.

Σ’ αυτά περιλαμβάνονται οι κρατικές εγγυήσεις για όσους λαμβάνουν στεγαστικά δάνεια, η επιστροφή στο παλαιότερο καθεστώς χωρίς πόθεν έσχες για την πρώτη κατοικία αλλά και ένας νέος αναπτυξιακός νόμος για το real estate.

Η ανάγκη ρίχνει τις τιμές σε σπίτια και καταστήματα

Ευκαρίες στην κτηματαγορά βλέπει, η εταιρεία εκτιμητών ακινήτων ΔΑΝΟΣ. Σύμφωνα με μελέτη της, λόγω των τελευταίων εξελίξεων αρκετοί δανειολήπτες δεν μπορούν να καλύψουν τις δόσεις τους. Η αναγκαστική πώληση των κατοικιών είναι το επόμενο βήμα και δημιουργεί ευκαιρίες παρά την ανασφάλεια των επενδυτών.

Σύμφωνα με την έρευνα της ΔΑΝΟΣ, το κοινό έχει στραφεί σε μεταχειρισμένες κατοικίες προκειμένου να αποφύγει τα φορολογικά μέτρα, όπως ο αυξημένος ΦΠΑ, η αλλαγή του αφορολόγητου στην πρώτη κατοικία αλλά και η υψηλή αντικειμενική αξία. Αρνητική είναι η εικόνα και στις εμπορικές μισθώσεις όπου καταγράφεται εντυπωσιακή μείωση των απαιτήσεων των ιδιοκτητών σε σχέση με περασμένες χρονιές.

Η αιτία εντοπίζεται στην μετεγκατάσταση αρκετών επιχειρήσεων σε μικρότερα γραφεία ή καταστήματα. Έτσι οι ιδιοκτήτες εμπορικών ακινήτων κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις προκειμένου να κρατήσουν τους ενοίκους. Οι μειώσεις στα ενοίκια των επαγγελματικών μισθώσεων φτάνει ακόμα και το 25%.
ΠΗΓΗ:isotimia.gr

«Δυσκολεύει ο δανεισμός των τραπεζών από την ΕΚΤ »

ΚΛΕΙΝΕΙ ακόμη περισσότερο η στρόφιγγα του δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προς τις τράπεζες, εξέλιξη που θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στα πιστωτικά ιδρύματα του ευρωπαϊκού Νότου. Η ΕΚΤ αποφάσισε να επιβάλει πιο δυσμενείς όρους δανεισμού στις τράπεζες δηλώνοντας ότι από το επόμενο έτος τα πιστωτικά ιδρύματα θα αντιμετωπίζουν αυστηρότερες ποινές, όταν χρησιμοποιούν «αδύναμα» ενεργητικά ως εγγυήσεις για να δανειστούν προκειμένου να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους. Η απόφαση αυτή καθιστά πιο δύσκολη την άντληση κεφαλαίων και για τις ελληνικές τράπεζες, καθώς η ΕΚΤ αναμένεται ότι θα δανείζει σε ακόμη χαμηλότερο ποσοστό από το σημερινό έναντι της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που παίρνει ως εγγύηση. Μέχρι σήμερα οι ελληνικές τράπεζες έχουν δανειστεί γύρω στα 90 δισ. ευρώ από την ΕΚΤ.

Νέα κλίμακα για τα «κουρέματα»
Σύμφωνα με τηλεγράφημα του πρακτορείου Reuters, η νέα κλίμακα της ΕΚΤ για τα «κουρέματα»- τα ποσοστά που θα αφαιρούνται από την αξία των εγγυήσεων- θα τεθεί σε ισχύ στο ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς και θα καλύπτει τις περισσότερες από τις εγγυήσεις που δέχεται η ΕΚΤ. Τα «κουρέματα», πάντως, για τα εθνικά ομόλογα με αξιολόγηση από ΑΑΑ έως Α- δεν έχουν μεταβληθεί, ενώ τα asset backed securities (τα ενεργητικά που είναι δύσκολο να αποτιμηθούν και εκτιμάται από αναλυτές ότι έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην κρίση) θα διατηρήσουν επίσης τις δικές τους αυστηρές ποινές.

Τα αποκαλούμενα «haircuts» θα κυμανθούν από το 0,5% για τα υψηλής αξιολόγησης κρατικά ομόλογα έως το 69,5% για τα χαμηλής ποιότητας «inverse floaters», τα «εργαλεία» που κατά κανόνα εκδίδουν εταιρίες για να προστατευθούν από αυξήσεις επιτοκίων. Επιπλέον, τα μη καλυμμένα κρατικά ομόλογα, ο πιο δημοφιλής τύπος εγγυήσεων που χρησιμοποιήθηκε στην ΕΚΤ πέρσι, θα φέρουν σκληρότερες ποινές από τις τρέχουσες, όταν η ωρίμασή τους απέχει ένα έτος και πλέον.

http://www.tanea.gr

ΕΕ: Έρευνα για συγχώνευση Olympic Air - Aegean

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κίνησε έρευνα σε βάθος βάσει του κανονισμού συγκεντρώσεων της ΕΕ σχετικά με την προτεινόμενη συγχώνευση της Olympic Air με την Aegean Airlines, αμφότερες ελληνικές αεροπορικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα της αεροπορικής μεταφοράς επιβατών.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση η αρχική έρευνα της Επιτροπής στην αγορά έδειξε ότι η προτεινόμενη συγχώνευση μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα ως προς τον ανταγωνισμό, ιδίως εξαιτίας του ότι νέα επιχείρηση που θα προκύψει θα έχει πολύ μεγάλα μερίδια αγοράς, αν όχι το μονοπώλιο σε όλες τις εγχώριες διαδρομές και σε ορισμένες διεθνείς διαδρομές στις οποίες πραγματοποιούν δρομολόγια και οι δύο επιχειρήσεις. Η Επιτροπή τρέφει επίσης σοβαρές αμφιβολίες ως προς τη συμβατότητα της πράξης αυτής με τον κανονισμό συγκεντρώσεων όσον αφορά την υποχρεωτική παροχή δημόσιας υπηρεσίας σε διαδρομές στην Ελλάδα και την παροχή υπηρεσιών εδάφους στην Ελλάδα.

Η απόφαση για την έναρξη σε βάθος έρευνας δεν προδικάζει το τελικό αποτέλεσμα της έρευνας.

Η Επιτροπή έχει πλέον προθεσμία 90 εργάσιμων ημερών, δηλαδή έως τις 7 Δεκεμβρίου 2010, προκειμένου να λάβει οριστική απόφαση ως προς το εάν η συγκέντρωση θα εμποδίσει σε σημαντικό βαθμό την άσκηση αποτελεσματικού ανταγωνισμού στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (ΕΟΧ) ή σε σημαντικό τμήμα αυτού. Ο Αντιπρόεδρος της Επιτροπής, αρμόδιος για την πολιτική ανταγωνισμού, Joaquín Almunia έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Η Επιτροπή πρέπει να διασφαλίσει ότι οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να έχουν μια ανταγωνιστική επιλογή αεροπορικών υπηρεσιών στην Ελλάδα, όσον αφορά τόσο τους ναύλους όσο και τις διαδρομές, ιδίως σε περίοδο οικονομικής δυσπραγίας.»

Στις 24 Ιουνίου 2010, η Επιτροπή έλαβε γνωστοποίηση προτεινόμενης συγκέντρωσης με την οποία ο όμιλος επιχειρήσεων Βασιλάκη, ο όμιλος Marfin Investment Group και ο όμιλος Λασκαρίδη θα αποκτήσουν κοινό έλεγχο μιας νέας επιχείρησης που θα προκύψει από την συγχώνευση των δραστηριοτήτων δύο ανεξάρτητων μεταξύ τους ελληνικών επιχειρήσεων:

•της Aegean Airlines Α.Ε

•της Olympic Air Α.Ε., της Olympic Handling Α.Ε. ("Olympic Handling") και της Olympic Engineering Α.Ε ("Olympic Engineering") (από κοινού "Olympic").

Ο όμιλος Βασιλάκη πραγματοποιεί επενδύσεις στους τομείς της εκμίσθωσης αυτοκινήτων, της χρηματοδοτικής μίσθωσης αυτοκινήτων, της εισαγωγής και διανομής αυτοκινήτων, των υπηρεσιών εδάφους σε αερολιμένες και των αεροπορικών μεταφορών (μέσω της Aegean Airlines)·

Ο όμιλος Marfin πραγματοποιεί επενδύσεις στους τομείς των τροφίμων και ποτών, των θαλασσίων μεταφορών (ιδίως μέσω του ομίλου Attica, στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκουν οι εταιρείες Superfast Ferries και Blue Star Ferries), των αεροπορικών μεταφορών (μέσω της Olympic Air), των υπηρεσιών εδάφους σε αερολιμένες (μέσω της Olympic Handling), των υπηρεσιών συντήρησης, επισκευών και τεχνικού ελέγχου αεροσκαφών (μέσω της Olympic Engineering), της περίθαλψης υγείας, των ακινήτων, της πληροφορικής & των τηλεπικοινωνιών, του τουρισμού και αναψυχής, καθώς και των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.

Ο όμιλος Λασκαρίδη πραγματοποιεί επενδύσεις στους τομείς των αεροπορικών επενδύσεων (μέσω της Aegean Airlines), των υπηρεσιών εδάφους σε αερολιμένες, των θαλασσίων μεταφορών και των ναυπηγείων, του τουρισμού και των ακινήτων.

Η Aegean Airlines και η Olympic Air παρέχουν αμφότερες υπηρεσίες αεροπορικής μεταφοράς επιβατών και εμπορευμάτων.

Εκτός αυτού η Olympic δραστηριοποιείται στον τομέα της παροχής υπηρεσιών εδάφους σε αερολιμένες και υπηρεσιών συντήρησης, επισκευών και τεχνικού ελέγχου.

Η αρχική έρευνα της Επιτροπής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η προτεινόμενη συγκέντρωση θα οδηγήσει σε πολύ μεγάλα μερίδια αγοράς και ίσως σε μονοπωλιακή θέση σε πολλές εσωτερικές διαδρομές στην Ελλάδα καθώς και σε διάφορες διεθνείς διαδρομές.

Περαιτέρω αμφιβολίες δημιουργούνται σε σχέση με την αγορά υποχρεωτικής παροχής δημόσιας υπηρεσίας σε διαδρομές στην Ελλάδα και με την παροχή υπηρεσιών εδάφους σε ορισμένους ελληνικούς αερολιμένες. Όσον αφορά τον πρώτο τομέα, η συγκέντρωση θα συνενώσει τους δύο ισχυρότερους και πλέον αξιόπιστους φορείς, σε σύγκριση με άλλες μικρότερες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, που υποβάλουν προσφορές σε διαγωνισμούς για διαδρομές προς αποκλειστική εκμετάλλευση έναντι επιδότησης. Όσον αφορά τις υπηρεσίες εδάφους, η συγκέντρωση οδηγεί τουλάχιστον σε καθετοποίηση μεταξύ των μερών σε διάφορους ελληνικούς αερολιμένες.
ΠΗΓΗ:euro2day.gr

Ατλάντικ: Ένα άρθρο 99 που βάζει φωτιά στην αγορά

Πως η νεότερη ελληνική αλυσίδα σούπερ μάρκετ με τη ραγδαία ανάπτυξη αγωνίζεται να μην κηρύξει πτώχευση. Ο μετοχικός "εμφύλιος" που σπάραξε την εισηγμένη, ποιες οι συνέπειες για προμηθευτές, πιστωτές και λιανεμπόριο.

ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΗ ΧΑΪΚΟΥ

Η μπλε καρδιά... της Ατλάντικ αγωνίζεται για να μη σταματήσει να χτυπά και το άρθρο 99 είναι η... Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Αλλά όπως και το κρεβάτι στις ΜΕΘ των ελληνικών κρατικών νοσοκομείων είναι δυσεύρετο, έτσι είναι δύσκολη και η διαδικασία συνδιαλλαγής με τους πιστωτές της Ατλάντικ.

Στην αγορά εκφράζονται φόβοι πως αν η Ατλάντικ... πέσει, μπορεί να πάρει κι άλλους μαζί της, όχι τους μεγάλους προμηθευτές της, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό είχαν λάβει τα μέτρα τους, αλλά εγχώριους παραγωγούς, βιοτεχνίες κ.λπ. που έβρισκαν πρόσφορο χώρο παρουσίας στα ράφια των σούπερ μάρκετ της αλυσίδας. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές της εταιρείας ανέρχονται στο ποσό των 20,6 εκατ. ευρώ, με βάση τα όσα έχει ανακοινώσει μέχρι σήμερα, και πολλοί μεγάλοι προμηθευτές της έχουν ήδη λάβει μέτρα προστασίας απέναντι στο ενδεχόμενο πτώχευσης της (κάποιοι προέβησαν σε διακανονισμό, άλλοι διέκοψαν τη συνεργασία). Όχι όμως και οι μικρότεροι, αφού στην αγορά ψιθυρίζεται πως είναι πάνω από 2.000 οι ελληνικές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις τροφίμων που προμηθεύουν την Ατλάντικ.

Ωστόσο, παραμένουν οι πληροφορίες για σημαντικά ανοίγματα της Ατλάντικ, ενώ για να γίνει αποδοχή της αίτησης για το άρθρο 99 από το Πρωτοδικείο, θα πρέπει να έχει συμφωνήσει στο διακανονισμό το 51% των μετόχων και το 51% των πιστωτών.

Οι εμπλεκόμενοι καλούνται να βρουν λύση για τα 194 εκατ. ευρώ που ήταν οι υποχρεώσεις της Ατλάντικ στους πιστωτές της στο τέλος του πρώτου τριμήνου του 2010, αλλά και τα σχεδόν 41 εκατ. ευρώ που ήταν τα μακροπρόθεσμα δάνειά τόης. Και όλα αυτά για μια εταιρεία που το 2009 είχε ζημιές 14,8 εκατ. ευρώ και στο πρώτο τρίμηνο εφέτος αρνητικό αποτέλεσμα 2,9 εκατ. ευρώ, με περίπου 3.500 εργαζόμενους και ένα δίκτυο εκατοντάδων καταστημάτων ανά την Ελλάδα.

Ακόμη και αν αυτά τα εμπόδια ξεπεραστούν και στεφθεί με επιτυχία το «εγχείρημα άρθρο 99», παράγοντες της αγοράς εξέφραζαν αμτφιβολίες για το κατά πόσο οι προμηθευτές θα εξακολουθήσουν να δίνουν πιστώσεις και αν θα ρισκάρουν σε δεύτερο χρόνο να γεμίζουν τα ράφια της εταιρείας υπό το φόβο μιας πτώχευσης.

Ενδεικτικό της ανησυχίας που επικρατεί στην αγορά είναι το γεγονός πως οι μεγάλοι προμηθευτές είτε επίσημα είτε ανεπίσημα προσπαθούν να απαλύνουν το σοκ από την πτώση του... Άτλαντα, δηλώνοντας πως έχουν διακόψει τη συνεργασία τους με την αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Ενδεικτικά, ο όμιλος Σαράντη ανακοίνωσε πως δεν επηρεάζεται από την εν λόγω εξέλιξη, καθώς «έχει διακόψει προ καιρού τη συνεργασία του με τη συγκεκριμένη εταιρεία». Οι πρώτες απαντήσεις για το μέλλον της Ατλάντικ θα δοθούν στις 27 Οκτωβρίου ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, στη δικάσιμο για την αίτηση υπαγωγής της στη διαδικασία συνδιαλλαγής του άρθρου 99 του Ν. 3588/2007.

Δεν είναι λίγοι και αυτοί που αφήνουν αιχμές για τον τρόπο χειρισμού της κρίσης από τη διοίκηση της εταιρείας, κυρίως οι μικρότεροι προμηθευτές, λέγοντας πως δεν πέρασαν δύο μήνες από τη γενική συνέλευση της Ατλάντικ στην οποία ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, κ. Μανώλης Αποστόλου, είχε δηλώσει κατηγορηματικά πως «οποιαδήποτε αναφορά στο άρθρο 99, το οποίο πριν το φέρουν οι φήμες στην επιφάνεια δεν γνωρίζαμε τι ακριβώς περιλαμβάνει, κάνει κακό στην εταιρεία και επηρεάζει χωρίς λόγο την ψυχολογία των περίπου 4.000 ανθρώπων με τους οποίους συνεργαζόμαστε». Στο ίδιο μήκος κύματος και ορισμένοι μέτοχοι της εισηγμένης, που μιλούν για «παραπλάνηση του επενδυτικού κοινού από τη διοίκηση της Ατλάντικ».

Τα σύννεφα πάνω από την Ατλάντικ έδειχναν την επερχόμενη καταιγίδα ήδη από τον Απρίλιο, αφού υπήρχαν έντονες πληροφορίες από την πλευρά των προμηθευτών για σφράγισμα επιταγών ύψους 1,5 εκατ. ευρώ, έκδοσης Ατλάντικ. Ωστόσο, τραπεζικές πηγές σημείωναν πως η εταιρεία κατάφερνε να καλύπτει τις επιταγές της, έστω και την τελευταία στιγμή, δηλαδή πριν αυτές φτάσουν να μπουν στα μαύρα κατάστιχα του «Τειρεσία».


Οι επόμενες κινήσεις

Μέχρι τον Οκτώβριο η διοίκηση της εταιρείας φιλοδοξεί να καταφέρει οι πιστωτές και οι μέτοχοι να συναινέσουν στο πρόγραμμα εξυγίανσης, ενώ παράλληλα υλοποιεί και κινήσεις για την αναδιάρθρωση των λειτουργιών και του δικτύου με στόχο τη μείωση του κόστους και την εξοικονόμηση ρευστότητας.

Έτσι υλοποιείται πρόγραμμα κλεισίματος καταστημάτων σε περιοχές όπου δεν ήταν αποδοτικά ή μεταφορά τους σε άλλες περιοχές με φθηνότερα μισθώματα και ευκαιρίες ανάπτυξης. Επίσης, εξετάζει τη διάθεση μη παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων της και μελετά τρόπους περαιτέρω αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας που διαθέτει.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η πώληση της θυγατρικής της εταιρείας στον κλάδο του χονδρεμπορίου ΒΗΤΑ ΠΙ στην ΕΛΓΕΚΑ, αποφέροντάς της 14,8 εκατ. ευρώ.

Η συμφωνία, η οποία ολοκληρώθηκε πριν από μερικές εβδομάδες, έχει αμφισβητηθεί από το μέτοχο μειοψηφίας κ. Γαληνό Λαουτάρη, ενώ κατά αυτής φέρεται να έχει κινηθεί και η εταιρεία κρεάτων Φλωρίδης ΑΕΒΕΚ, η οποία ουσιαστικά οδήγησε την Ατλάντικ στο άρθρο 99, καθώς πέτυχε να εκδώσει διαταγές πληρωμής για ποσό 516.686 ευρώ.

Υπό αυτή την πίεση και προκειμένου να προλάβει και άλλους προμηθευτές της από ανάλογες κινήσεις, η διοίκηση της Ατλάντικ αποφάσισε να ζητήσει την προστασία του πτωχευτικού κώδικα για να αποσοβήσει τον κίνδυνο οριστικής αδυναμίας πληρωμών.


Αποστόλου vs Λαουράρη
Ο μετοχικός σπαραγμός καλά κρατεί

Σε περιόδους κρίσης η ενότητα και η συσπείρωση δυνάμεων είναι μονόδρομος για να ξεπεράσει κανείς τις δυσκολίες. Όταν τα προβλήματα γιγαντώνονται, το να βρίσκονται σε ρήξη οι μέτοχοι μας εταιρείας μάλλον δεν βοηθάει να γίνει πιο... γαλανός ο ουρανός.

Η κόντρα της οικογένειας Αποστόλου με την οικογένεια Λαουτάρη κρατά 5 από τα 9 χρόνια που έχουν ενώσει τις επιχειρήσεις και τις τύχες τους, με εκατέρωθεν κατηγορίες, αντεγκλήσεις και ανταλλαγές εξωδίκων. Ο κ. Γαληνός Λαουτάρης κατ’ επανάληψη έχει κατηγορήσει τη διοίκηση της Ατλάντικ για αδιαφανείς διαδικασίες, για κακοδιαχείριση, ακόμη και για πλαστούς ισολογισμούς.

Μετά την ανακοίνωση για το αίτημα υπαγωγής στο άρθρο 99, με ανακοίνωσή του επιτέθηκε εκ νέου κατά της διοίκησης Αποστόλου για μια σειρά καταστροφικών, όπως τις χαρακτήρισε, κινήσεων, ενώ κάνει λόγο και για παράνομες ενέργειες. Στην ανακοίνωση ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα των τελευταίων ετών. Με πρωτόγνωρες και παράνομες μεθοδεύσεις και ενέργειες της ΄επικίνδυνης και ανύπαρκτης΄ διοίκησης της εταιρείας έχει στηθεί ΄πάρτι΄ ξεπουλήματος της εταιρείας ΑΤΛΑΝΤΙΚ».

Ο «ψυχρός πόλεμος» των δύο μετόχων ξεκίνησε στα τέλη του 2005 - αρχές 2006, όταν υπήρξαν φήμες για πρόθεση πώλησης του ποσοστού που κατείχε η οικογένεια Λαουτάρη στην Carrefour. Αφού υπήρξε διάψευση από πλευράς Ατλάντικ περί οποιασδήποτε πρόθεσης πώλησης μεριδίου στο γαλλικό κολοσσό, η οικογένεια Αποστόλου αρνήθηκε να εξαγοράσει την Εύβοια Μάρκετ Προμηθευτική (ΕΜΠΡΟ), συμφερόντων Λαουτάρη. Ως απάντηση, έστειλε εξώδικο με το οποίο αμφισβητούσε τα οικονομικά στοιχεία της χρήσης 2006 και κατήγγειλε τη διοίκηση για κακοδιαχείριση.

Λίγους μήνες μετά, η οικογένεια Λαουτάρη συνάπτει συνεργασία με την Carrefour-Μαρινόπουλος και μετονομάζει τα 18 καταστήματα ΕΜΠΡΟ σε «Μαρινόπουλος 5΄». Τον Απρίλιο του 2008, η ρελάνς των Αποστόλου ήταν να βάλουν τέλος στη συνδιοίκηση της Ατλάντικ, για να ακολουθήσει ένα μήνα αργότερα η οικογένεια Λαουτάρη αμφισβητώντας εκ νέου τα οικονομικά αποτελέσματα του 2007.

Το 2009 οι καταγγελίες της οικογένειας Λαουτάρη επιμένουν για κακοδιαχείριση, προειδοποιώντας ότι η Ατλάντικ βρίσκεται «στα πρόθυρα της καταστροφής», τονίζοντας παράλληλα ότι έχει αθετηθεί το συμφωνητικό συγχώνευσης που είχαν υπογράψει οι εταιρείες Ατλάντικ και Γαληνός Α.Ε. το 2001.

Όλο αυτό το διάστημα η οικογένεια Αποστόλου καταγγέλλει ότι η οικογένεια Λαουτάρη δυσφημεί την Ατλάντικ, ενώ την κατηγορεί ότι με τις κινήσεις της ενισχύει τον ανταγωνισμό εις βάρος του ομίλου.

Ο κ. Λαουτάρης, πάντως, δεν δίστασε σε συνέντευξή του στο Capital.gr τον περασμένο Νοέμβριο να χαρακτηρίσει «μεγάλο λάθος» τη συγχώνευση της εταιρείας του με την Ατλάντικ, λέγοντας πως «ήμασταν μια πετυχημένη εταιρεία και τελικά γίναμε κομμάτι μιας ζημιογόνας επιχείρησης».

Δεν ήταν ωστόσο πάντα έτσι οι σχέσεις των δύο πλευρών. Μάλιστα, όταν τον Φεβρουάριο του 2001 αποφάσισαν να συνενωθούν επιχειρηματικά, δεν ήταν λίγοι εκείνοι στον ανταγωνισμό που έχασαν τον ύπνο τους, αφού η Λαουτάρης είχε σημαντική παρουσία στην Εύβοια και η Ατλάντικ χρόνο με το χρόνο αναπτυσσόταν δυναμικά και με υγιή οικονομικά αποτελέσματα.




Το χρονικό της ανάπτυξης και της πτώσης

1980: Ιδρύθηκε το 1980 από τον κ. Παναγιώτη Αποστόλου. Μέσα σε πέντε χρόνια είχε 5 καταστήματα με τζίρο 16,7 εκατ. ευρώ.

1985: Στο διοικητικό επιτελείο μπαίνουν τα παιδιά του ιδρυτή, Περικλής, Ελπίδα και Μανώλης Αποστόλου.

1990: Το δίκτυό της φτάνει τα 10 καταστήματα με την απορρόφηση μιας μικρής αλυσίδας στον Πειραιά.

1992-1996: Επενδύονται 44 εκατ. ευρώ σε νέα καταστήματα, ανακαινίσεις παλαιών, όσο και την εσωτερική αναδιοργάνωση της εταιρείας.

1994: Με την εξαγορά της εταιρείας Χριστόπουλος ΑΕΒΕ η Ατλάντικ έρχεται σε επαφή με τη χονδρική πώληση. Την ίδια χρονιά εξαγοράζεται και η ΦΑΡΜΑ ΤΕΤΡΑΣ ΑΕΒΕ. Στο τέλος του 1994 ο όμιλος είχε 85 καταστήματα.

1997: Από 31/7 λειτουργεί μία ενιαία εταιρεία η οποία έχει συγχωνεύσει όλες τις θυγατρικές.

2000: Πλέον διαθέτει 118 καταστήματα με συνολικό τζίρο 235 εκατ. ευρώ και τον Δεκέμβριο μπαίνει στο Χρηματιστήριο.

2001: Συμφωνία με την οικογένεια Λαουτάρη για την απορρόφηση της εταιρείας Γαληνός-Λαουτάρης Α.Ε. Τα καταστήματά της αυξάνονται στα 163 και ο τζίρος της τα 384 εκατ. ευρώ χωρίς Φ.Π.Α.

2002: Ανακοινώνεται η συγχώνευση με απορρόφηση της εταιρείας ΑΡΙΣΤΑ Α.Ε. με 18 καταστήματα στη Βόρεια Ελλάδα και ισχυρό δίκτυο χονδρικής πώλησης.

2003: Επεκτείνεται σε χονδρική και franchising μέσω της ΑΡΙΣΤΑ, αρχικά από τη Βόρεια Ελλάδα.

2005: Προσανατολίζεται στη δημιουργία τμημάτων με φρέσκα προϊόντα. Στο τέλος του χρόνου ο κύκλος εργασιών της ξεπερνά τα 577 εκατ. ευρώ.

2006: Κηρύσσεται ο «πόλεμος» των μετόχων, μετά από φήμες για πρόθεση πώλησης του ποσοστού που κατείχε η οικογένεια Λαουτάρη στην Carrefour.

2008: Η οικογένεια Αποστόλου βάζει τέλος στη συνδιοίκηση της Ατλάντικ και η οικογένεια Λαουτάρη καταγγέλλει τους συνεταίρους της αμφισβητώντας τα οικονομικά αποτελέσματα.

2009: Η πλευρά Λαουτάρη προειδοποιεί ότι η Ατλάντικ βρίσκεται «στα πρόθυρα της καταστροφής», ενώ οι Αποστόλου την κατηγορούν για δυσφήμιση.

2010: Ο Ιανουάριος τη βρίσκει με νέα εταιρική ταυτότητα. Λίγο καιρό μετά, η διοίκηση διαψεύδει τα περί άρθρου 99. Η ανακοίνωση έρχεται στις 14 Ιουλίου να επιβεβαιώσει τα προβλήματα της Ατλάντικ.

* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 24ης Ιουλίου

ΠΗΓΗ:capital.gr

Μείωση 7,3% κατέγραψαν οι πωλήσεις στο λιανικό εμπόριο

Μείωση 7,3% σημείωσε ο δείκτης όγκου των πωλήσεων (κύκλος εργασιών σε σταθερές τιμές) στο λιανικό εμπόριο της χώρας τον Μάιο εφέτος, σε σύγκριση με τον δείκτη του Μαΐου 2009, έναντι μείωσης 14,5% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του 2009 προς το 2008.

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), η εξέλιξη αυτή προήλθε από τις μειώσεις του όγκου των πωλήσεων, στα είδη ένδυσης- υπόδησης κατά 19,6%, στα πολυκαταστήματα κατά 14,8%, στα καύσιμα και λιπαντικά αυτοκινήτων κατά 14,6%, στα έπιπλα- ηλεκτρικά είδη- οικιακό εξοπλισμό κατά 10,4%, στα φαρμακευτικά- καλλυντικά κατά 7,8%, στα βιβλία- χαρτικά- λοιπά είδη κατά 5,9%, στα μεγάλα καταστήματα τροφίμων κατά 3,9% και στα τρόφιμα- ποτά- καπνό κατά 2,5%.

Εξάλλου, ο δείκτης κύκλου εργασιών (σε τρέχουσες τιμές) στο λιανικό εμπόριο της χώρας σημείωσε τον Μάιο εφέτος μείωση 1,2%, σε σύγκριση με τον δείκτη του Μαΐου 2009, έναντι μείωσης 13,9% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του 2009 προς το 2008.
ΠΗΓΗ:express.gr

Μία σημαντική λεπτομέρεια της προσφυγής στο ΔΝΤ/ΕΕ

Μία σημαντική λεπτομέρεια που ίσως έχει ξεφύγει απο κάποιους. Σύμφωνα με ένα άρθρο στο capital τα δάνεια που θα λάβουμε απο τις χώρες της ΕΕ θα είναι με εγγύηση των κινητών και ακίνητων αξιών της χώρας μας!

“Τα διμερή δάνεια θα είναι στηριγμένα στη νομοθεσία της χώρας που θα δώσει το δάνειο και στην βάση αυτής της νομοθεσίας θα λειτουργήσουν και οι εγγυήσεις της αποπληρωμής τους. Αυτό σημαίνει όπως εξήγησε στο Capital.gr αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος ότι η χώρα που δέχεται το δάνειο το εγγυάται με τις κινητές και ακίνητες αξίες που διαθέτει εντός και εκτός της επικράτειάς της…”

Τα ομόλογα συνήθως διέπονται απο το εθνικό δίκαιο και τελικά υποστηρίζονται μόνο απο την εγγύηση της αποπληρωμής τους μέσω των μελλοντικών εσόδων του εκδότη κράτους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς νέο. Η αποπληρωμή των δανείων γίνεται με εγγύηση της περιουσίας του κράτους. Αν δηλαδή υπάρξει πρόβλημα θα έχουμε άμεση μεταβίβαση κρατικής περιουσίας στους πιστωτές μας.

ΠΗΓΗ:kkalev4economy.wordpress.com

Αρκούν οι επιχειρήσεις για την αμερικανική ανάκαμψη;

Για πολύ καιρό οι διευθύνοντες σύμβουλοι των μεγαλύτερων αμερικανικών εταιριών, από τον Τζεφ Ίμελτ της General Electric ως τον Σκοτ Ντέιβις της United Parcel Service, υποστήριζαν ότι οι επενδύσεις των επιχειρήσεων θα οδηγούσαν την ανάκαμψη και, έτσι, θα επιτυγχάνονταν η έξοδος των Ηνωμένων Πολιτειών από τη χειρότερη ύφεση μετά τη Μεγάλη Ύφεση. Από μια πλευρά είχαν δίκιο. Με την ανεργία να φτάνει στο 10%, τις αξίες των ακινήτων να είναι 30% χαμηλότερα από τα ανώτατα της κορύφωσής τους και την καταναλωτική εμπιστοσύνη να παραμένει στα χαμηλά, ο κόσμος προφανώς δεν μπορούσε να αυξήσει την κατανάλωσή του.

Οι εταιρείες από την άλλη πλευρά, εξαιτίας του πανικού ότι ο κόσμος βυθίζεται στην ύφεση, έκοψαν πέρσι ό,τι κόστος μπορούσε να κοπεί και συσσώρευσαν ρευστότητα. Επομένως έχουν τα ταμεία τους γεμάτα. Στα τέλη του πρώτου τριμήνου, οι εταιρείες του δείκτη Standard & Poor’s 500 έχουν 10% περισσότερη ρευστότητα στα βιβλία τους από ό,τι 1 χρόνο πριν, σύμφωνα με τα στοιχεία της Thompson Reuters. «Σαφώς και πρόκειται για μια ανάκαμψη που οδηγείται από τις επιχειρήσεις», δήλωσε την περασμένη εβδομάδα o Ντέιβις της UPS . «Βλέπεις ότι η βιομηχανική παραγωγή μεγεθύνεται ταχύτερα από το ΑΕΠ. Συνεπώς η ανάκαμψη οδηγείται από τη βιομηχανία».

Το πρόβλημα όμως, παρατηρούν επενδυτές και στελέχη, είναι ότι οι επιχειρήσεις φοβούνται να κάνουν επενδύσεις μέχρις ότου οι καταναλωτές να αρχίσουν ξανά να αγοράζουν – και όχι άδικα, αφού στις Ηνωμένες Πολιτείες η καταναλωτική δαπάνη αντιπροσωπεύει άνω των δύο τρίτων της οικονομικής δραστηριότητας.

Η συγκεκριμένη τάση ήρθε στο φως με ιδιαίτερη ένταση χτες, όταν η εταιρεία Rockwell Automation, που κατασκευάζει συστήματα διευκόλυνσης της εργοστασιακής παραγωγής και μείωσης του κόστους, δημοσίευσε αποτελέσματα. Η εταιρεία είχε ξεπεράσει τα κέρδη στόχο της Γουόλ Στριτ και αναβάθμισε προς τα πάνω τις προβλέψεις της για το έτος, αλλά η μετοχή της κατέγραψε πτώση επειδή ανακοίνωσε ότι οι πελάτες της στις ΗΠΑ και την Ευρώπη αποφεύγουν την έναρξη μεγάλων προγραμμάτων κεφαλαιακών επενδύσεων.

«Υπάρχει υπερβολική αβεβαιότητα κι έτσι ο κόσμος αναβάλει τις αποφάσεις του», δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Κιθ Νόσμπους στη συνέντευξη.

Η βιομηχανία τα πήγε πολύ καλά μέχρι στιγμής φέτος, κι αυτό αντανακλάται στην αύξηση των εταιρικών κερδών, σε εταιρείες όπως η United Technology, η Caterpillar και η 3M. Αλλά το γεγονός ότι ο κλάδος δεν είναι καθόλου έτοιμος για επενδύσεις σε εξοπλισμό ενισχύει τις ανησυχίες για την βιωσιμότητα της οικονομικής ανάκαμψης στα μάτια του Νόσμπους και των επενδυτών.

«Είναι σαφές ότι η βιομηχανία οδηγεί την ανάκαμψη, αλλά η βιομηχανία από μόνη της δεν μπορεί να διασφαλίσει μια βιώσιμη ανάκαμψη», λέει. «Επειδή η καταναλωτική δαπάνη αντιπροσωπεύει τόσο μεγάλο μέρος της οικονομίας, η ανάκαμψη δεν είναι βιώσιμη δίχως τη συμμετοχή των καταναλωτών».


Γιατί πρέπει να ανησυχούμε



Δύο κύριοι συντελεστές ήταν που αύξησαν τα έσοδα της αμερικανικής βιομηχανίας στο πρώτο ήμισυ του έτους: η κατανάλωση στην Ασία, που επιβραδύνθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης για να αποκατασταθεί πλήρως μετά, και η αποκατάσταση των αποθεμάτων στις ΗΠΑ που οι εταιρείες μείωσαν δραστικά τον καιρό που συσσώρευαν ρευστότητα. Από αυτούς τους δύο παράγοντες μόνο ο πρώτος, δηλαδή η ασιατική κατανάλωση, μπορεί να αποδώσει βιώσιμη ζήτηση.

«Δεν μπορούν οι πάντες να βρουν το δρόμο τους για έξοδο από την ύφεση», παρατηρεί ο Πίτερ Σορεντίνο, αντιπρόεδρος και διαχειριστής χαρτοφυλακίου στην Huntington Asset Advisors. «Αν δεν υπάρξει καταναλωτική δυναμική, σε τι να επενδύσεις;. Ναι μεν μπορεί να γλιτώσουμε τη διπλή ύφεση, αλλά δεν έχουμε την κρίσιμη εκείνη μάζα που απαιτείται για την ενίσχυση της καταναλωτικής ζήτησης προς αντικατάσταση της σημερινής πολύ μέτριας ανάκαμψης με οδηγό τη βιομηχανία».

Κι αυτό είναι που ανησυχεί τους επενδυτές, οι δε ανησυχίες τους αντανακλώνται στο φαινόμενο των μετοχών εταιρειών σαν της GE και της Boeing, που κινούνται πτωτικά παρά το ότι ανακοινώνουν καλύτερα των αναμενόμενων αποτελέσματα.

«Η αίσθηση είναι ότι δόθηκε μια μεγάλη τόνωση στη οικονομική δραστηριότητα», λέει ο Σορεντίνο. «Τώρα όμως τα πράγματα επιβραδύνονται και θα επιβραδύνονται ως το βαθμό της στασιμότητας ίσως». Με άλλα λόγια δίχως την ενίσχυση της καταναλωτικής ζήτησης, οι επενδυτές φοβούνται ότι η ανάκαμψη που ανέφεραν οι εταιρείες δεν θα έχει συνέχεια τους επόμενους μήνες.

«Ας το δούμε. Η ανάκαμψη δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την κατάσταση στις ΗΠΑ», δηλώνει ο Πίτερ Κλάιν, διαχειριστής χαρτοφυλακίου στην Fifth Third Asset Management. «Για να αυξηθεί το αμερικανικό ΑΕΠ εν τέλει χρειάζεστε τη συμμετοχή των καταναλωτών».

Αλλά μέχρι στιγμής η συμμετοχή των καταναλωτών απουσιάζει, οι πωλήσεις των μεγαλύτερων αμερικανικών εταιρειών λιανικής ήταν τον Ιούνιο χαμηλότερες των προσδοκιών της Γουόλ Στριτ, οι δε επενδυτές φοβούνται ότι οι μεγάλες προωθητικές εκστρατείες αυτού του μήνα σημαίνουν ότι τον Ιούλιο οι πωλήσεις θα είναι ακόμα πιο κάτω.

Η Γουόλ Στριτ, συνεπώς, ανησυχεί ότι παρά τα ισχυρά αποτελέσματα της βιομηχανίας το πρώτο ήμισυ του έτους, οι αμερικανικές εταιρείες δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν αυτή τη δυναμική το 2011.

«Γι' αυτό η αγορά έπεσε την άνοιξη και το καλοκαίρι. Οι προσδοκίες του κόσμου ήταν ότι η ανάκαμψη θα έρθει αύριο», λέει ο Κλάιν. «Και τώρα δε φαίνεται πιθανό κάτι τέτοιο, αργεί, πρέπει να την περιμένουμε ίσως 2, ίσως 4 τρίμηνα. Κι αυτό είναι πολύς καιρός».ΠΗΓΗ:sofokleous10.gr

Αποχαιρετούμε τον καλύτερο μήνα της χρονιάς;

Για όσους δεν το πρόσεξαν ο Ιούλιος ήταν ο πρώτος ανοδικός μήνας από το Μάρτιο και μόλις ο δεύτερος από τον Οκτώβριο του 2009, καθώς από τους τελευταίους 9 μήνες οι 7 έκλεισαν με απώλειες. Τα μέχρι στιγμής κέρδη του ράλι του Ιουλίου είναι της τάξης του 19,11%, ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο από τον Απρίλιο του 2009 και το δεύτερο μεγαλύτερο από το Σεπτέμβριο του 2000. Αν η ιστορία είναι καλός σύμβουλος τότε θα είναι πολύ δύσκολο για το ΓΔ να καταγράψει αντίστοιχου μεγέθους μηνιαία άνοδο μέχρι το τέλος του έτους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως παρά τη θεαματική άνοδο του ο ΓΔ παραμένει υποτιμημένος στον πολυετή ορίζοντα, με το ΧΑ να εξακολουθεί να είναι ένα από φθηνότερα χρηματιστήρια του κόσμου με βάση το δείκτη p/e. Ωστόσο οι αποδόσεις του στα τελευταία 11 χρόνια δείχνουν ότι, στατιστικά, είναι πιθανότερο ο καλύτερος μήνας του έτους να είναι πίσω μας παρά μπροστά μας. Προς αυτήν την κατεύθυνση δείχνουν και τα στοιχεία από τον έλεγχο της εποχικότητας του ελληνικού χρηματιστηρίου, καθώς, σύμφωνα με το 3F2010, ο Ιούλιος είναι από το 2000 και μετά, δηλαδή από την αρχή της περιόδου με χειμερινό χρηματιστηριακό κλίμα, ο καλύτερος μήνας του έτους, με κέρδη στο 56,25% των περιπτώσεων και μέση απόδοση της τάξης του 3,62%.

Από την άλλη πλευρά σύμφωνα με την εποχικότητα του Αυγούστου η μέση απόδοση του από το 2000 είναι αρνητική, της τάξης του –0,66%, ενώ καταγράφει απώλειες στο 51,96% των περιπτώσεων. Ενδιαφέρον είναι και το τεχνικοστατιστικό στοιχείο ότι ο Σεπτέμβρης είναι για τις ΗΠΑ ο χειρότερος μήνας του έτους στα τελευταία 20, 50 και 100 χρόνια και με τον Αύγουστο να αποτελεί τον τελευταίο μήνα πριν από αυτόν, η δοκιμασία που αναμένεται να κληθούν να δώσουν οι διεθνείς μετοχών στο κοντινό μέλλον, μοιάζει να γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.

Στην θετική πλευρά της εικόνας κατά τον Ιούλιο έγιναν πολύ μεγάλες τοποθετήσεις από οργανωμένα κεφάλαια στη διεθνή αγορά μετοχών ενώ και στο ΧΑ ήταν αρκετά τα μεγαλοστελέχη ελληνικών τραπεζών που πόνταραν στην άνοδο τους αγοράζοντας τραπεζικές μετοχές. Επίσης, σύμφωνα με το panagiotouvip.com η μεσοπρόθεσμη βαθμολογία του ΓΔ παραμένει θετική ενώ προκειμένου να μην ακυρωθεί η θετική βαθμολογία και για τη βραχυπρόθεσμη τάση, το 3F2010 θέλει την παραμονή του ΓΔ πάνω από τις 1654 μονάδες.

EKTA - info@ekta1.gr

«Λουκέτο» σε επιχειρήσεις με ληξιπρόθεσμα χρέη στο ΙΚΑ

«Λουκέτα» έρχονται από το φθινόπωρο για όσες ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις –συμπεριλαμβανομένων και των ΔΕΚΟ- δεν ρυθμίσουν τις οφειλές τους προς το ΙΚΑ Κατηγορηματικός εμφανίστηκε χθες, μιλώντας στην Επιτροπή ΔΕΚΟ της Βουλής, ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος, ξεκαθαρίζοντας ότι από τις αρχές Οκτωβρίου και μετά θα πρέπει να κλείσουν όσες επιχειρήσεις οφείλουν χρήματα στο ΙΚΑ και αρνηθούν να ενταχθούν στις διατάξεις του νέου ασφαλιστικού νόμου για τη ρύθμιση των οφειλών τους.

Τόνισε μάλιστα ότι καμία ειδική μεταχείριση δεν θα υπάρξει για τις ΔΕΚΟ. «Υπάρχουν ΔΕΚΟ οι οποίες είναι στην κορυφή των οφειλετών. Θα πρέπει να κλείσουν και αυτές, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν εξαιρέσεις και να συμμετέχει το ίδιο το κράτος στο πρόβλημα», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Λοβέρδος, διαβεβαιώνοντας ότι θα τηρηθούν στο ακέραιο τα λεγόμενά του.

Πάντως, ο υπουργός δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι οι συνεχείς ρυθμίσεις οφειλών, αποτελούν και αυτές μέρος του προβλήματος της εισφοροδιαφυγής, σημειώνοντας ότι σήμερα υπάρχουν 800.000 εισφοροδιαφεύγοντες.

Σημείωσε ωστόσο ότι οι πρόσφατες ρυθμίσεις της κυβέρνησης επιτρέπουν σε όλες τις επιχειρήσεις να ρυθμίσουν τα χρέη τους, καθώς μειώνουν στο 80% τις προσαυξήσεις, ενώ δεν προβλέπεται και υποχρέωση προκαταβολής.ΠΗΓΗ:naftemporiki.gr

«Οι τουρίστες παγιδευμένοι στα νησιά», γράφει ο γερμανικός Τύπος

«Η Αθήνα επιδιώκει να τερματίσει την απεργία με πολιτική επιστράτευση», «Μαραθώνιος διαβουλεύσεων για τη βενζίνη», «Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης η Ελλάδα λόγω της βενζίνης», «Οι τουρίστες παγιδευμένοι στα νησιά» είναι ορισμένοι από τους τίτλους του γερμανικού Τύπου για την απεργία των ιδιοκτητών ΦΔΧ στην Ελλάδα.

Η απεργία των βυτιοφόρων και οι σοβαρές ελλείψεις σε καύσιμα απασχολούν από το πρωί επίσης τα δελτία ειδήσεων στα ραδιόφωνα και τα ειδησεογραφικά μαγκαζίνο των τηλεοπτικών σταθμών.

Ενδεικτικό είναι το ρεπορτάζ της Süddeutsche Zeitung του Μονάχου με πρωτοσέλιδη επισήμανση «Τελειώνει η βενζίνη στην Ελλάδα» που παραπέμπει σε ρεπορτάζ άλλης σελίδας με τίτλο «Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης η Ελλάδα λόγω της βενζίνης». «Με ειδική διάταξη για πολιτική επιστράτευση, η οποία εφαρμόζεται συνήθως σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών ή πολέμου, αντέδρασε η ελληνική κυβέρνηση στην γενική απεργία των οδηγών και ιδιοκτητών βυτιοφόρων βενζίνης. Σύμφωνα με την Ομοσπονδία των πρατηριούχων βενζίνης υπάρχει απόθεμα σε βενζίνη και πετρέλαιο μόνον γύρω στο 5%. Η κυβέρνηση Παπανδρέου θέλει να αναγκάσει τους απεργούς σε πολιτική επιστράτευση μέτρο που μέχρι στιγμής έχει εφαρμοστεί δύο φορές, μία το 1983 με τους απεργούς οδηγούς - φορτηγών και μία το 1987 για τους απεργούς της τότε κρατικής Ολυμπιακής», σημειώνεται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας.

Αναφερόμενη στους λόγους της απεργίας και στην κατάσταση που υπάρχει για την παροχή ή μεταπώληση αδειών, η εφημερίδα επισημαίνει: «Πριν αποφασίσει η κυβέρνηση να προχωρήσει στην εφαρμογή του μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης η έλλειψη βενζίνης και πετρελαίου έλαβε δραματικές διαστάσεις. Χιλιάδες τουρίστες ακύρωσαν το ταξίδι τους στην Ελλάδα, γιατί φοβούνται μήπως μείνει το αυτοκίνητό τους από βενζίνη, ενώ στην Κρήτη πάνω από 200 τουρίστες εγκατέλειψαν τα νοικιασμένα αυτοκίνητά τους, γιατί δεν είχαν βενζίνη. Φαίνεται ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε επειδή πολλοί Έλληνες αμέσως μετά την αναγγελία της απεργίας έτρεξαν να βάλουν βενζίνη, ενώ οι τουρίστες δεν αντιλήφθηκαν αμέσως το μέγεθος του προβλήματος. Σύμφωνα με ξένους τουρίστες στην Πελοπόννησο δεν μπορούσαν να βρουν βενζίνη σε απόσταση 200χλμ. Στη Χαλκιδική, όπου βρίσκονται ήδη 100.000 τουρίστες δεν υπάρχει σταγόνα βενζίνη. Καλύτερη είναι η κατάσταση στις συνοριακές περιοχές, διότι οι γειτονικές χώρες προμηθεύουν με βενζίνη τουρίστες και ιθαγενείς».

«Φέτος έσπασαν πραγματικά τα νεύρα των τουριστών που προτίμησαν την Ελλάδα. Πότε οι απεργίες των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, πότε οι διαμαρτυρίες των λιμενεργατών και τώρα η απεργία των μεταφορέων βενζίνης και πετρελαίου κατά της φιλελευθεροποίησης του επαγγέλματος τους», προστίθεται στο ίδιο ρεπορτάζ.

Πηγή: Deutsche Welle

Με το "πιστόλι" της χρεοκοπίας στο κρόταφο...

Το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας της χώρας ενδέχεται να εξελιχθεί σε καταλύτη που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από το τέλμα των τελευταίων δεκαετιών.

Το νεοελληνικό κοινωνικό μόρφωμα των συντεχνιών που άκμασαν εκβιάζοντας κάθε μια χωριστά μέσω του κράτους όλες τις υπόλοιπες και σίγουρα ολόκληρη την κοινωνία, βρίσκεται με το «πιστόλι» στον κρόταφο.

Δεν υπήρχε καμία άλλη πειθώ ικανή να αποκτήσει δυναμική αλλαγής των κακώς κείμενων και των μικρών και μεγάλων διαπλοκών, παρά η απειλή της ολικής κατάρρευσης και της παύσης πασών των πληρωμών.

Η επιστράτευση των αυτοκινητιστών αποτελεί μια πολύ ήπια αντίδραση του κράτους στην εκβιαστική αυθαιρεσία. Αλλά αποτελεί μια αρχή...
Το 1981 όταν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας των ΗΠΑ προσπάθησαν να υπερασπίσουν τα κεκτημένα παραβιάζοντας τα δικαιώματα της υπόλοιπης κοινωνίας στην ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και αγαθών, ο Ρόναλντ Ρήγκαν απέλυσε 11.000, φυλάκισε τους συνδικαλιστές ηγέτες για παραβίαση των δικαιωμάτων της υπόλοιπης κοινωνίας και επέβαλε στα συνδικάτα να πληρώνουν αποζημίωση ενός δισ. για κάθε μέρα που τα αεροπλάνα έμεναν κολλημένα στο έδαφος.

Σίγουρα η αυταρχική διακυβέρνηση δεν αποτελεί το ζητούμενο για την διακυβέρνηση μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Το αποτέλεσμα όμως της πολιτικής Ρήγκαν ήταν οι ΗΠΑ από μια φθίνουσα υπερδύναμη στραπατσαρισμένη από το πόλεμο του Βιετνάμ, και την ύφεση της δεκαετίας του ΄70, η οποία αντιμετώπιζε επί ίσοις όροις αν όχι από μειονεκτική θέση την ΕΣΣΔ, να εξελιχθεί 20 χρόνια αργότερα στην μοναδική υπερδύναμη αφού αφάνισε με ειρηνικό τρόπο τη Σοβιετία που δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει την οικονομική της έκρηξη...

Ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων μιας κοινωνίας είναι η δημοκρατική συναίνεση και μια δίκαιη κατανομή βαρών και διανομή πλούτου. Οι αυθαιρεσίες και οι εκβιασμοί από συντεχνίες προνομιούχων εργαζομένων, επαγγελματιών ή διαπλεκόμενων επιχειρηματιών, μοιραία οδηγούν σε αδιέξοδα όπως αυτό του ενδεχόμενου της χρεοκοπίας.

Επειδή οι κοινωνίες σπάνια αυτοκτονούν, τα αδιέξοδα μοιραία οδηγούν σε αυταρχικές λύσεις με την αποδοχή της ευρείας πλειοψηφίας της κοινωνίας. Αν οι συντεχνίες μας είχαν δείξει φειδώ στα προνόμια, ίσως να μην είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε και τα μέτρα αναδιάρθρωσης που θα χρειάζονταν να ήταν πιο ήπια.

Εδώ που φτάσαμε όμως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την μεταρρύθμιση και την πολιτιστική επανάσταση. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα περάσει το οδυνηρό σκέλος της υπόθεσης.

Νόμος σκούπα, λοιπόν, για τα κλειστά επαγγέλματα, ελεγκτές στα υπουργεία τα νοσοκομεία και οτιδήποτε ξοδεύει χρήματα των φορολογούμενων. Αν κάτι είναι βέβαιο, αυτό είναι ότι έχει δρομολογηθεί η επόμενη μέρα.

Το πότε θα έρθει δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί ακόμη. Ούτε το πως θα είναι μπορεί να προσδιοριστεί. Απλά δεν υπάρχουν περιθώρια να είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Το χρηματιστήριο αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να προεξοφλεί αυτή την κατάσταση και μετά από λίγα χρόνια, όταν θα εδραιώνεται μια νέα κατάσταση στην οικονομία, θα αρχίσει να ενσωματώνει τα νέα δεδομένα και να αφήνει πίσω, πολύ χαμηλά, τα υψηλά του 1999.

Πρέπει να είναι στραβός κάποιος για να μην μπορεί να το δει...
ΠΗΓΗ:capital.gr

Κινδυνολογούν οι Financial Times περί κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας;

Στο στόχαστρο των Financial Times και πάλι η Ελλάδα. Η εκτεταμένη απεργία των οδηγών φορτηγών δημοσίας χρήσης και το συνεπακόλουθο πανδαιμόνιο σχετικά με την... εξεύρεση βενζίνης που ακολούθησε έδωσε αφορμή στην εφημερίδα να ασχοληθεί και πάλι με την τεταμένη κατάσταση στη χώρα.
Οι συντάκτες του άρθρου, David Gardner και Kerin Hope υπενθυμίζουν τους επικούς καβγάδες στα ελληνικά λιμάνια με τις απεργίες των ναυτεργατών που κατέληξαν στο να απομακρύνουν τους τουρίστες από την Ελλάδα, φέρνουν στο νου των Ευρωπαίων τις έξι πανελλαδικές απεργίες του δημοσίου τομέα, όπου “πάγωσε” η χώρα το τελευταίο έτος και παρά τη στήριξη της Ευρώπης και τις εμπιστοσύνης της οικονομίας της χώρας που απορρέει από τις δηλώσεις της κυβέρνησης εκφράζουν φόβους για πραγματική κατάρρευση.
Συγκρίνει τους τεχνοκράτες της τρόικας που βρίσκονται αυτές τις ημέρες στην Αθήνα με τους Οθωμανούς και Γερμανούς κατακτητές της ιστορίας της χώρας με την αιτιολογία ότι στο μυαλό των Ελλήνων το ΔΝΤ συμπεριφέρεται στην ίδια τους τη χώρα ως προτεκτοράτο του.
Εκφράσεις όπως “η Ελλάδα έχει τη φήμη ότι μαγειρεύει τα οικονομικά βιβλία και ο δημόσιος τομέας της μαστίζεται από ληθαργική αναποτελεσματικότητα” βρίσκουν θέση στο δημοσίευμα.
Φιλοξενούν επίσης δηλώσεις της ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ, Έλενας Παναρίτη η οποία τονίζει ότι “το τελευταίο εξάμηνο οι Έλληνες είναι σαν να μεγάλωσαν κατά έναν ολόκληρο αιώνα” και δηλώσεις του Νίκου Καραμούζη, αναπληρωτή διευθύνοντα συμβούλου της Eurobank που υποστηρίζει ότι “η Ελλάδα ζει μια δομική επανάσταση με αλλαγές που έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί πριν από 30 χρόνια”.
Τα στοιχεία που δίνει ο Υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου χαρακτηρίζονται θετικά αλλά η απόκλιση 19 μονάδες στο ποσοστό μείωσης του ελλείμματος του προϋπολογισμού κατά το πρώτο εξάμηνο (49% αντί του προσδοκώμενου 64%) προβληματίζει. Οι Financial Times αναφέρονται επίσης στη δυσφορία των πολιτών απέναντι στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και στις αντίθετες φωνές εντός του κυβερνώντος κόμματος σχετικά με τα μέτρα που λαμβάνονται για τη δημοσιονομική και ασφαλιστική εξυγίανση.
Σύμφωνα με τους συντάκτες, η Ελλάδα είναι η πρώτη “φούσκα” της ευρωζώνης που εξερράγη με τις Ιρλανδία και Ισπανία σύμφωνα με τα παρόντα στοιχεία να έχουν πολλές πιθανότητες να ακολουθήσουν δείχνοντας την ασθενική συμπεριφορά της περιφέρειας της Ευρώπης.

www.bankingnews.gr

Από το όργιο κερδοσκοπίας, στη λιτότητα για όλους Η κυβέρνηση των τραπεζών Του SERGE HALIMI

Η ασυδοσία των κερδοσκόπων προκαλεί έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια και υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να πάρουν κάποιες αποστάσεις από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στις 20 Μαΐου, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αποκάλεσε «ορδές των λόμπι» τους τραπεζίτες που αντιδρούσαν στο νομοσχέδιο για τη ρύθμιση της Wall Street. Θα εξακολουθήσουν, άραγε, αυτοί που υπογράφουν τις επιταγές, να υπαγορεύουν και τους νόμους;

Δέσμιος των λόμπι και των... χορηγών ο Μπαράκ Ομπάμα.Στις 10 Μαΐου 2010, λίγο αφότου είχαν πέσει στο καζάνι της κερδοσκοπίας άλλα 750 δισεκατομμύρια δολάρια, οι κάτοχοι τίτλων της Societe Generale κέρδισαν 23,89%. Την ίδια κιόλας μέρα, ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε ότι για λόγους δημοσιονομικής λιτότητας δεν θα ανανέωνε το έκτακτο βοήθημα των 150 ευρώ προς τις οικογένειες που βρίσκονται σε οικονομική στενότητα. Ετσι, καθώς η μία χρηματοπιστωτική κρίση διαδέχεται την άλλη, ενισχύεται η πεποίθηση ότι η πολιτική εξουσία ευθυγραμμίζεται με τις διαθέσεις των μετόχων. Κατά περιόδους, όπως επιβάλλει η δημοκρατία, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι καλούν το λαό να πριμοδοτήσει κάποια κόμματα τα οποία έχουν «προεπιλέξει» οι αγορές ακριβώς για το λόγο ότι είναι ακίνδυνα. Η υποψία της απάτης υποσκάπτει σταδιακά την αξιοπιστία της οποιασδήποτε επίκλησης περί κοινού καλού. Οταν ο Μπαράκ Ομπάμα καυτηριάζει την Goldman Sachs για να δικαιολογήσει καλύτερα τα μέτρα για τη χρηματοπιστωτική ρύθμιση, οι Ρεπουμπλικάνοι, μεσούσης της συνεδρίασης, βγάζουν στην κυκλοφορία ένα διαφημιστικό σποτ(1) το οποίο παρουσιάζει συγκεντρωτικά τη λίστα με τις δωρεές που έλαβαν ο πρόεδρος και οι πολιτικοί του φίλοι από την «Εταιρεία» κατά τις εκλογές του 2008: «Δημοκρατικοί: 4,5 εκατομμύρια δολάρια. Ρεπουμπλικάνοι: 1,5 εκατομμύρια δολάρια. Κάποιοι πολιτικοί επιτίθενται στη βιομηχανία του χρήματος, ωστόσο δέχονται τα εκατομμύρια που τους προσφέρει απλόχερα η Wall Street».

Οταν οι Συντηρητικοί στη Βρετανία, με την πρόφαση ότι νοιάζονται για τον προϋπολογισμό των φτωχών οικογενειών, δηλώνουν αντίθετοι στην καθιέρωση ελάχιστης τιμής για το αλκοόλ, οι Εργατικοί τούς αντικρούουν λέγοντας ότι αυτό που μάλλον τους ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσουν τους ιδιοκτήτες των σουπερμάρκετ, οι οποίοι αντιδρούν σε ένα τέτοιο μέτρο. Επόμενο, αφού το αλκοόλ, χάρη στην τιμή του, έχει γίνει ένα δελεαστικό προϊόν για τους έφηβους, οι οποίοι είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα ότι η μπίρα κοστίζει φτηνότερα από το νερό.

Τέλος, όταν ο Σαρκοζί καταργεί τη διαφήμιση στα κρατικά κανάλια, ο καθείς οσφραίνεται τι κέρδη θα αποκομίσει η ιδιωτική τηλεόραση που βρίσκεται στα χέρια των φίλων του, Βενσάν Μπολορέ, Μαρτέν Μπουίγκ και λοιπών, χάρη σε μια κατάσταση που την απαλλάσσει από κάθε μορφή ανταγωνισμού για τη μοιρασιά της διαφημιστικής πίτας.

Παρόμοιες υποψίες ανάγονται στο βάθος της ιστορίας. Διότι, ενώ πολλές αλήθειες θα έπρεπε να μας σκανδαλίζουν, παραιτούμαστε μπροστά τους λέγοντας «αυτά συνέβαιναν πάντα». Σίγουρα, το 1887, ο γαμπρός του γάλλου προέδρου Ζιλ Γκρεβί επωφελήθηκε από τη συγγένειά του με το μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων για να κάνει εμπόριο παρασήμων.

Ορια στο κεφάλαιο

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η Standard Oil υπαγόρευε τη βούλησή της σε πολλούς κυβερνώντες στις ΗΠΑ. Τέλος, όταν μιλάμε για τη δικτατορία του χρήματος, από το 1924 γινόταν ήδη λόγος για την «καθημερινή ψήφο εμπιστοσύνης των κατόχων των συναλλαγματικών» -οι δανειστές του δημόσιου χρέους εκείνη την εποχή- που το άλλο τους όνομα ήταν «ο τοίχος του χρήματος». Εν πάση περιπτώσει, με τον καιρό, κάποιοι νόμοι είχαν θέσει όρια στο ρόλο του κεφαλαίου στην πολιτική ζωή.

Ακόμα και στις ΗΠΑ: κατά τη διάρκεια της «προοδευτικής εποχής» (1880-1920), κατόπιν μετά το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, πάντα ύστερα από πολιτικές αναταραχές. Σε ό,τι αφορά τον «τοίχο του χρήματος», στη Γαλλία το χρηματοπιστωτικό σύστημα τέθηκε υπό κηδεμονία την επομένη της απελευθέρωσης. Εν ολίγοις, αυτά «συνέβαιναν πάντα», αλλά μπορούσαν και να αλλάξουν.

Κι ύστερα, να αλλάξουν κι άλλο... αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Από τις 30 Δεκεμβρίου του 1976, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ άρχισε να ακυρώνει πολλές διατάξεις νόμων που περιόριζαν το ρόλο του χρήματος στην πολιτική και τις οποίες είχε ψηφίσει προηγουμένως το Κογκρέσο (νόμος Buckley εναντίον Valeo). Ποια ήταν δικαιολογία των δικαστών; «Η ελευθερία της έκφρασης δεν πρέπει να εξαρτάται από την οικονομική άνεση του ατόμου που επιθυμεί να παρέμβει στο δημόσιο λόγο». Με άλλα λόγια, η οριοθέτηση των δαπανών ισοδυναμεί με καταπίεση της έκφρασης... Τον περασμένο Ιανουάριο, ο νόμος αυτός διευρύνθηκε ώστε να επιτρέπει στις εταιρείες να ξοδεύουν ό,τι θέλουν προκειμένου να προωθήσουν (ή να πολεμήσουν) έναν υποψήφιο. Αλλού, εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια, στους κόλπους των πρώην σοβιετικών απαράτσικ που μεταμορφώθηκαν σε ολιγάρχες της βιομηχανίας, μεταξύ των κινέζων εργοδοτών που κατέχουν θέση ισχύος στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ανάμεσα στους ευρωπαίους επικεφαλείς κυβερνήσεων, υπουργούς και βουλευτές που προετοιμάζουν μια αμερικανικού τύπου στροφή τους προς τον «ιδιωτικό τομέα», ανάμεσα τους ιρανούς κληρικούς και τους πακιστανούς στρατιωτικούς που χρηματίζονται(2), η διολίσθηση προς την αισχροκέρδεια έχει ξαναγίνει σύστημα. Αλλάζει την πορεία της πολιτικής ζωής του πλανήτη.

Την άνοιξη του 1996, κοντά στο τέλος μιας μετριότατης πρώτης θητείας, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον ετοίμαζε την εκστρατεία για την επανεκλογή του. Του έλειπαν χρήματα. Για να τα αποκτήσει, είχε την ιδέα να προσφέρει στους πιο γενναιόδωρους δωρητές του κόμματός του την ευκαιρία να περάσουν μια νύχτα στο Λευκό Οίκο, για παράδειγμα στο «Δωμάτιο του Λίνκολν». Επειδή όμως το να κοιμηθούν στον ίδιο χώρο με τον «Μεγάλο Απελευθερωτή» δεν ήταν εφικτό για τα πιο μικρά βαλάντια ούτε απαραίτητα το όνειρο των πιο μεγάλων, βγήκαν και άλλες δελεαστικές προσφορές σε πλειστηριασμό, όπως, «ένας καφές» στο Λευκό Οίκο παρέα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ.

Οι δυνάμει χρηματοδότες του Δημοκρατικού Κόμματος συνάντησαν, λοιπόν, ολόκληρες φουρνιές μελών της κυβέρνησης που είχαν ως καθήκον να ελέγχουν τις δικές τους δραστηριότητες. Ο εκπρόσωπος τύπου του προέδρου Κλίντον, Λάνι Ντέιβις, έδωσε την αφελή εξήγηση ότι ο σκοπός ήταν «να επιτραπεί στα μέλη των οργανισμών οικονομικής ρύθμισης να γνωρίσουν καλύτερα τα θέματα της εν λόγω βιομηχανίας»(3). Ενας από αυτούς τους «καφέδες εργασίας» θα μπορούσε να κοστίσει μερικά τρισεκατομμύρια δολάρια στην παγκόσμια οικονομία, να εκτοξεύσει στα ύψη το χρέος των ΗΠΑ και να επιφέρει την απώλεια δεκάδων εκατομμυρίων θέσεων εργασίας.

Στις 13 Μαΐου του 1996, λοιπόν, ορισμένοι από τους σημαντικότερους τραπεζίτες των ΗΠΑ έγιναν δεκτοί για 90 λεπτά στο Λευκό Οίκο από τα βασικότερα μέλη της κυβέρνησης. Δίπλα στον πρόεδρο Κλίντον βρίσκονταν επίσης ο υπουργός Οικονομικών, Ρόμπερτ Ρούμπιν, ο αρμόδιος υφυπουργός νομισματικών υποθέσεων, Τζον Χοκ, και ο υπεύθυνος ρύθμισης των τραπεζών, Γιουτζίν Λούντβιγκ. Κατά μία εντελώς διαβολική σύμπτωση, στη συνάντηση συμμετείχε επίσης ο υπεύθυνος για τα οικονομικά του Δημοκρατικού Κόμματος, Μάρβιν Ρόζεν. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου του κυρίου Λούντβιγκ, «οι τραπεζίτες συζήτησαν για τη μελλοντική νομοθεσία, μεταξύ άλλων, ορισμένες ιδέες που ίσως μας επιτρέψουν να γκρεμίσουμε το φράγμα που χωρίζει τις τράπεζες από τους άλλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς».

Εχοντας αντλήσει τα διδάγματα από το κραχ του χρηματιστηρίου το 1929, το Νιου Ντιλ είχε απαγορεύσει στις αποταμιευτικές τράπεζες να ρισκάρουν απερίσκεπτα τα λεφτά των πελατών τους, γεγονός που εν συνεχεία υποχρέωνε το κράτος να τις διασώζει από φόβο μήπως μια ενδεχόμενη χρεοκοπία τους επιφέρει και την οικονομική καταστροφή των πολυάριθμων καταθετών τους.

Η ρύθμιση, η οποία υπεγράφη από τον πρόεδρο Φρανκλίνο Ρούσβελτ το 1933 και εξακολουθούσε να ισχύει το 1996 (νόμος Glass - Steagall), δυσαρεστούσε σφόδρα τους τραπεζίτες, οι οποίοι αδημονούσαν να επωφεληθούν, με τη σειρά τους, από τα θαύματα της «νέας οικονομίας». Ο «καφές εργασίας» είχε ως στόχο να υπενθυμίσει αυτή τη δυσαρέσκεια στον επικεφαλής της αμερικανικής κυβέρνησης, ακριβώς τη στιγμή που η δική του αγωνία ήταν να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της επανεκλογής του από τις τράπεζες.

Λίγες εβδομάδες μετά τη συνάντηση στο Λευκό Οίκο, ανακοινώθηκε με έκτακτο δελτίο ότι ο υπουργός Οικονομικών θα έστελνε στο Κογκρέσο ένα νομοθετικό οπλοστάσιο, το οποίο «αναθεωρεί τους τραπεζικούς κανόνες που θεσπίστηκαν έξι δεκαετίες νωρίτερα, γεγονός που θα επιτρέψει στις τράπεζες να πραγματοποιήσουν ευρύτατο άνοιγμα στον τομέα της ασφάλισης, στο χρηματιστήριο και τις επενδύσεις». Τη συνέχεια τη γνωρίζουν όλοι.

Η μεγάλη ανατροπή

Η κατάργηση του νόμου «Glass - Steagall» υπεγράφη το 1999 από τον πρόεδρο Κλίντον, που είχε επανεκλεγεί τρία χρόνια νωρίτερα, εν μέρει χάρη στα οικονομικά εκλογικά του πολεμοφόδια(4). Το αποτέλεσμά της ήταν το κερδοσκοπικό όργιο της δεκαετίας του 2000 (διαρκώς μεγαλύτερη εξειδίκευση σε νοθευμένα οικονομικά προϊόντα, όπως υποθηκευτικά δάνεια τύπου subprime κ.λπ.) και η επιτάχυνση του οικονομικού κραχ τον Σεπτέμβριο του 2008.

Στην πραγματικότητα, ο «καφές εργασίας» του 1996 (έλαβαν χώρα 103 τέτοιοι καφέδες την ίδια περίοδο και στο ίδιο μέρος) απλώς επιβεβαίωσε ότι η πλάστιγγα έγερνε υπέρ των συμφερόντων του χρήματος. Διότι, την ταφόπλακα στο νόμο «Glass - Steagall» την έβαλε το Κογκρέσο που τότε είχε ρεπουμπλικανική πλειοψηφία, ακολουθώντας τη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία του και τις επιθυμίες των «μαικήνων» του -οι ρεπουμπλικανοί βουλευτές δέχονταν κι εκείνοι σωρηδόν τα δολάρια των τραπεζών.

Οσο για την κυβέρνηση Κλίντον, είτε με είτε χωρίς «καφέ εργασίας», δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για καιρό στα κελεύσματα της Wall Street, καθώς ο υπουργός της των Οικονομικών, ο Ρούμπιν, είχε διατελέσει διευθυντής της Goldman Sachs. Οπως εξάλλου και ο Χένρι Πόλσον, ο οποίος κρατούσε το μοχλό του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών όταν ξέσπασε το κραχ τον Σεπτέμβριο του 2008. Ο Πόλσον, αφού άφησε την Bear Stearns και τη Merryl Lunch -δύο ανταγωνίστριες της Goldman Sachs- να πεθάνουν, διέσωσε την American Insurance Group (AIG), μια ασφαλιστική εταιρεία που η χρεοκοπία της θα έπληττε τον μεγαλύτερο δανειστή της... την Goldman Sachs.

Γιατί, άραγε, ένας λαός που στην πλειονότητά του δεν απαρτίζεται από πλούσιους, αποδέχεται το γεγονός ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί του ικανοποιούν κατά προτεραιότητα τις απαιτήσεις των βιομηχάνων, των νομικών συμβούλων των εταιρειών και των τραπεζιτών, σε σημείο μάλιστα η πολιτική να διασφαλίζει τις σχέσεις ισχύος που κατέχουν στην οικονομία, αντί να τους αντιπαραθέτει τη δημοκρατική νομιμότητα;

Γιατί, αυτοί οι πλούσιοι, όταν εκλέγονται οι ίδιοι, νιώθουν ότι έχουν το ελεύθερο να αυξάνουν τον πλούτο τους και να διατείνονται ότι το γενικό συμφέρον επιβάλλει να ικανοποιούνται τα ιδιαίτερα συμφέροντα των προνομιούχων τάξεων, των μόνων που διαθέτουν την εξουσία να κάνουν επενδύσεις ή να εμποδίζουν τις μετακινήσεις επιχειρήσεων και τις οποίες επομένως πρέπει διαρκώς να δελεάζουμε («να καθησυχάσουμε τις αγορές») ή να συγκρατούμε (λογική της «φορολογικής ασπίδας»);

Τέτοιου είδους ερωτήματα μας οδηγούν στην περίπτωση της Ιταλίας. Εκεί, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη δεν έγινε μέλος κάποιου κόμματος με την ελπίδα ότι θα το επηρεάσει, αλλά ίδρυσε το δικό του, το «Forza Italia», για να υπερασπιστεί τα επιχειρηματικά του συμφέροντα. Στις 23 Νοεμβρίου του 2009, η «La Repubblica» δημοσίευσε τον κατάλογο με τους 18 νόμους που ευνόησαν την εμπορική αυτοκρατορία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι από το 1994 και μετά ή που του επέτρεψαν να ξεφύγει από τις δικαστικές διώξεις.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης της Κόστα Ρίκα, Φρανσίσκο Νταλ' Ανάσε, από την πλευρά του, απευθύνει από τώρα προειδοποίηση για το απώτερο στάδιο στο οποίο, σε ορισμένες χώρες, το κράτος θα τίθεται όχι μόνο στην υπηρεσία των τραπεζών, αλλά και ορισμένων εγκληματικών ομάδων: «Τα καρτέλ των ναρκωτικών θα παρεισφρέουν στα πολιτικά κόμματα, θα χρηματοδοτούν προεκλογικές εκστρατείες και εν συνεχεία θα παίρνουν τον έλεγχο της κυβέρνησης» (5).

Τι αντίκτυπο είχε, αλήθεια, η (νέα) αποκάλυψη της «La Repubblica» στην έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος για την ιταλική δεξιά; Αν κρίνουμε από την επιτυχία της στις περιφερειακές εκλογές του περασμένου Μαρτίου, κανένα. Ολα γίνονται λες και η συνήθης χαλάρωση του δημόσιου ήθους έχει εθίσει στο μιθριδατισμό ολόκληρους λαούς οι οποίοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά απέναντι στη διαφθορά του πολιτικού βίου. Ποιος ο λόγος να αγανακτήσει κανείς αν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι φροντίζουν μονίμως να ικανοποιούν τους νέους ολιγάρχες -ή να τους κάνουν παρέα στην κορυφή της πυραμίδας του πλούτου; «Οι φτωχοί δεν κάνουν πολιτικές δωρεές», παρατηρούσε ορθά ο πρώην ρεπουμπλικανός υποψήφιος για την αμερικανική προεδρία, Τζον Μακέιν, ο οποίος, από τότε που έπαψε να είναι γερουσιαστής, έγινε λομπίστας της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας.

Μέσα στον ένα μήνα που ακολούθησε την αναχώρησή του από το Λευκό Οίκο, ο Κλίντον κέρδισε μαζεμένα όσα χρήματα δεν είχε βγάλει τα προηγούμενα 53 χρόνια της ζωής του. Η Goldman Sachs του έδωσε αμοιβή 650.000 δολάρια για τέσσερις ομιλίες. Μία μόνο ομιλία που έβγαλε στη Γαλλία του απέδωσε 250.000 δολάρια, επιπλέον. Εκείνη τη φορά πλήρωσε η Citigroup. Το τελευταίο έτος της θητείας του Κλίντον, το προεδρικό ζεύγος δήλωσε εισόδημα 357.000 δολάρια. Στο διάστημα 2001-2007, έφτασε συνολικά τα 109 εκατομμύρια δολάρια. Στο εξής, η διασημότητα και οι επαφές που αποκτά κάποιος κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας, αρχίζουν να εξαργυρώνονται κατά κύριο λόγο μετά το τέλος αυτής της καριέρας. Οι διοικητικές θέσεις στον ιδιωτικό τομέα ή οι θέσεις τραπεζικού συμβούλου αποτελούν ένα πλούσιο υποκατάστατο μιας δημοφιλούς θητείας που φτάνει στο τέλος της. Ομως το να κυβερνάς σημαίνει να προβλέπεις...

Πάντως, το «βόλεμα στον ιδιωτικό τομέα» δεν εξηγείται μόνο με την επιθυμία κάποιου να παραμείνει διά βίου μέλος της ολιγαρχίας. Η ιδιωτική επιχείρηση, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και οι ΜΚΟ που σχετίζονται με διάφορες επιχειρήσεις έχουν εξελιχθεί, ενίοτε περισσότερο κι από το κράτος, σε τόπους στους οποίους η εξουσία συναντά την ηγεμονία της διανόησης. Στη Γαλλία λοιπόν, τόσο το κύρος που προσδίδει το χρήμα, όσο και η επιθυμία να χτίσεις ένα λαμπρό μέλλον, έκαναν πολλούς πρώην φοιτητές της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ), της Ecole Normale ή του Πολυτεχνείου να λοξοδρομήσουν από την αρχική τους κλίση να υπηρετήσουν το κοινό καλό.

Ο πρώην απόφοιτος της ΕΝΑ και της Ecole Normale και πρώην πρωθυπουργός Αλέν Ζιπέ ομολόγησε ότι υπέπεσε σε έναν ανάλογο πειρασμό: «Ολοι θαμπωθήκαμε, ανάμεσά τους, συγγνώμη που το λέω, και τα μέσα ενημέρωσης. Τα golden boys, τι φοβερά που ήταν! Οι νέοι που έρχονταν από το Λονδίνο και ήταν εκεί, μπροστά από τα μηχανήματά τους και μετέφεραν δισεκατομμύρια δολάρια μέσα σε δευτερόλεπτα, που κέρδιζαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το μήνα, όλοι είχαν θαμπωθεί! [..] Δεν θα ήμουν απόλυτα ειλικρινής αν αρνιόμουν ότι κι εγώ ο ίδιος, κατά καιρούς, έλεγα μέσα μου: για δες, αν είχα ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόμο, ίσως να ήμουν διαφορετικά σήμερα» (6).

Απ' τις εταιρείες στην πολιτική

«Κανέναν ενδοιασμό», αντίθετα, δεν έχει ο Ιβ Γκαλάν, πρώην υπουργός Εμπορίου της Γαλλίας, ο οποίος έγινε γενικός διευθυντής της Boeing France, ανταγωνίστριας εταιρείας της Airbus. Κανέναν ενδοιασμό δεν έχει επίσης και η Κλάρα Γκεμάρ, σύζυγος του Ερβέ Γκεμάρ, πρώην υπουργού Οικονομίας, Οικονομικών και Βιομηχανίας: αφού διετέλεσε υπάλληλος στο Μπερσί (7) και εν συνεχεία υπεύθυνη στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, κατέληξε πρόεδρος της General Electric France. Εξίσου ήσυχη έχει τη συνείδησή της και η Κριστίν Αλμπανέλ, η οποία για τρία χρόνια ήταν υπουργός Πολιτισμού και Επικοινωνίας. Από τον Απρίλιο του 2010, είναι και πάλι υπεύθυνη επικοινωνίας... αλλά αυτή τη φορά στη France Telecom.

Οι μισοί από τους πρώην γερουσιαστές των ΗΠΑ γίνονται λομπίστες, συχνά στην υπηρεσία επιχειρήσεων για τη λειτουργία των οποίων είχαν θέσει τους κανόνες. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με 283 πρώην μέλη της κυβέρνησης Κλίντον και 310 πρώην μέλη της κυβέρνησης Μπους. Στις ΗΠΑ, ο ετήσιος τζίρος των λόμπι φέρεται να πλησιάζει τα 8 δισεκατομμύρια δολάρια. Τεράστιο ποσό, αλλά με τι τίμημα!

Το 2003, για παράδειγμα, ο φόρος στα κέρδη που πραγματοποιούσαν στο εξωτερικό η Citigroup, η JP Morgan Chase, η Morgan Stanley και η Merril Lynch μειώθηκε από το 35% στο 5,25%. Ο λογαριασμός από τη δράση των λόμπι: 8.500.000 δολάρια. Φοροαπαλλαγή: 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Ονομα της σχετικής διάταξης: «νόμος για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ»...(8)

«Στις σύγχρονες κοινωνίες, το γενικό συμφέρον μπορεί να υπηρετηθεί και εκτός του κράτους. Μπορεί να υπηρετηθεί στις επιχειρήσεις»(9), συνοψίζει ο Αλέν Μενκ, απόφοιτος της «ΕΝΑ» (αμισθί), σύμβουλος του Σαρκοζί και (έμμισθος) πολλών μεγάλων γάλλων εργοδοτών. Το γενικό συμφέρον. Για αυτό γίνονται όλα.

Αλλά και η αριστερά έχει ενδώσει στη γοητεία που ασκούν οι «επιχειρήσεις» (και οι αμοιβές τους). «Η μεγαλοαστική τάξη ανανεώθηκε, τη στιγμή που η αριστερά ανέλαβε θέση ευθύνης, το 1981. [...] Ο κρατικός μηχανισμός είναι αυτός που προμήθευσε στον καπιταλισμό τα καινούρια ηγετικά του στελέχη. [...] Ξεκίνησαν από τη νοοτροπία του Δημοσίου, σκαρφάλωσαν στις τάξεις των νεόπλουτων και άρχισαν να μιλούν σαν αφεντικά στους πολιτικούς που τους είχαν διορίσει»(10), εξηγούσε το 2006 ο Φρανσουά Ολάντ, πρώτος γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος εκείνη την εποχή. Και οι οποίοι πολιτικοί μπήκαν στον πειρασμό να τους ακολουθήσουν.

Κάτι τέτοιο δεν τους φαίνεται τόσο κακό τη στιγμή που, χάρη στα συνταξιοδοτικά ή τα έντοκα κεφάλαια, ένα ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου έχει συνδέσει, ενίοτε χωρίς να το θέλει, τη μοίρα του με τη μοίρα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Στο εξής, θα μπορούμε λοιπόν να προστατεύουμε τις τράπεζες και το χρηματιστήριο προσποιούμενοι ότι νοιαζόμαστε για την άπορη χήρα και για τον υπάλληλο που αγόρασε μετοχές για να συμπληρώσει το μισθό του ή για να εξασφαλίσει τη σύνταξή του.

Η «τάξη των πολιτικών»

Το 2004, ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους στήριξε την εκστρατεία για την επανεκλογή του στην «τάξη των επενδυτών». Η «Wall Street Journal» εξηγούσε: «Οσο περισσότεροι είναι οι ψηφοφόροι που γίνονται μέτοχοι, τόσο περισσότερο υποστηρίζουν τις φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές που συνδέονται με τους Ρεπουμπλικάνους. [...] Το 58% των Αμερικανών έχει κάνει άμεσα ή έμμεσα κάποια επένδυση στις οικονομικές αγορές, σε σχέση με το 44% πριν από έξι χρόνια. Οπότε, σε όλες τις τάξεις των εισοδημάτων, υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να δηλώσουν Ρεπουμπλικάνοι οι άμεσοι επενδυτές συγκριτικά με τους μη επενδυτές».(11) Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί ο Μπους ήθελε να ιδιωτικοποιήσει τις συντάξεις.

«Οι κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν υποδουλωθεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα εδώ και δύο δεκαετίες, δεν θα στραφούν εναντίον του από μόνες τους, παρά μόνο εάν αυτό τους εξαπολύσει μια επίθεση που θα είναι τόσο ευθεία ώστε να μη μπορούν πια να την ανεχθούν», έγραφε τον περασμένο μήνα ο οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν(12). Η έκταση των μέτρων κατά της κερδοσκοπίας που θα υιοθετήσουν η Γερμανία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ και το G20 θα μας δείξει σύντομα αν ο καθημερινός εξευτελισμός που επιβάλλουν «οι αγορές» στα κράτη και η λαϊκή οργή που οξύνει τον κυνισμό των τραπεζών, θα ξυπνήσουν στους κυβερνώντες μας, που έχουν κουραστεί να τους φέρονται σαν να είναι υπηρέτες, την ελάχιστη αξιοπρέπεια που τους έχει απομείνει. ΠΗΓΗ:enet.gr

Συγχωροχάρτι για την Goldman Sachs

Με τίμημα 550 εκατ. δολάρια και με τις ευλογίες της κυβέρνησης Ομπάμα ο αμερικανικός επενδυτικός κολοσσός «καθάρισε» από το μεγάλο σκάνδαλο εξαπάτησης των πελατών του Την καημένη την Goldman Sachs... Οπως σίγουρα θα διαβάσατε τις τελευταίες ημέρες, το αμερικανικό επενδυτικό μεγαθήριο απογοήτευσε, λέει, τους επενδυτές του, σημειώνοντας το δεύτερο τρίμηνο του έτους «βoυτιά» 82% στα κέρδη, λόγω της σημαντικής υποχώρησης των εσόδων από δραστηριότητες επενδυτικής τραπεζικής, αλλά και εξαιτίας του προστίμου των 550 εκατ. δολαρίων που επέβαλε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ (SΕC).

Με συγκίνηση διαβάζει κανείς ότι τα καθαρά κέρδη του χρηματοοικονομικού κολοσσού συρρικνώθηκαν σε «μόλις» 613 εκατ. δολάρια ή 78 σεντ ανά μετοχή, έναντι 3,4 δισ. δολαρίων ή 4,93 δολάρια ανά μετοχή το δεύτερο τρίμηνο του 2009- απογοητεύοντας αναλυτές και επενδυτές, οι οποίοι σε δημοσκόπηση του Βloomberg εμφανίζονταν να περιμένουν κέρδη περίπου 2 δολαρίων ανά μετοχή- και παρασύροντας, για λίγο έστω, σε αρνητικό έδαφος τον Dow. Τα έσοδά της, πάλι, υποχώρησαν σε «μόλις» 8,84 δισ. δολάρια, 34% χαμηλότερα σε σχέση με πέρυσι και 31% χαμηλότερα σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο. Τη χειρότερη εικόνα παρουσίασε ο τομέας επενδυτικής τραπεζικής- η «ατμομηχανή» της θρυλικής κερδοφορίας της-, καθώς τα έσοδα από πράξεις στις αγορές εμπορευμάτων και νομισμάτων υποχώρησαν σε 4,4 δισ. δολάρια από 6,8 δισ. δολάρια το αντίστοιχο διάστημα του 2009 και 7,39 δισ. δολάρια το πρώτο τρίμηνο. Ακόμη και στον ελληνικό Τύπο, που θα έπρεπε πια να είναι πιο υποψιασμένος, διαβάσαμε θλιμμένα δημοσιεύματα για αυτή την κάθετη μείωση των κερδών- λες και μισό δισ. ευρώ καθαρά κέρδη σε ένα τρίμηνο είναι καμιά καταστροφή. Ορισμένα δημοσιεύματα οικονομικών ενθέτων και εφημερίδων, μάλιστα, δεν έκρυβαν την αποστροφή τους για το «πρόστιμο-ρεκόρ» που επεβλήθη στην Goldman την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο του ντροπιαστικού (για την πρώτη...) συμβιβασμού της Ουάσιγκτον με την Goldman: όπως διαβάζουμε χαρακτηριστικά σε ένα από αυτά, «ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της αμερικανικήςτράπεζας, Λόιντ Μπλανκφάιν, καλείται τώρα να αποκαταστήσει την εικόνα της Goldman μετά τη δίωξή της από τη SΕC».

Αιδώς, Αργείοι! Τα 550 εκατ. δολάρια που συμφώνησε να πληρώσει η μεγάλη τράπεζα στο πλαίσιο του συμβιβασμού με τη SΕC, εκ των οποίων τα 250 εκατ. δολάρια θα επιστραφούν στους ζημιωθέντες επενδυτές και τα υπόλοιπα 300 εκατ. δολάρια θα καταβληθούν στο υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, μπορεί να ακούγονται τεράστιο ποσό στους αδαείς, αλλά στην πραγματικότητα- όπως εύκολα μπορείτε να διαπιστώσετε από τα παραπάνω στοιχεία- αντιπροσωπεύουν λιγότερο από δύο εβδομάδες τζίρο για το συγκεκριμένο μεγαθήριο. Σε αντάλλαγμα, η Goldman, και η εγκληματική της ηγεσία, κάνει μακροβούτι στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, από όπου αναδύεται άσπιλη και αμόλυντη, αθώα περιστερά. Δεν πρόκειται για κόλαφο, ούτε καν για ράπισμα, αλλά μάλλον για χάδι- ένα χάδι που, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει σαφείς πολιτικές αποχρώσεις.

Η κορυφή του παγόβουνου

RΕUΤΕRS/ΒRΕΝDΑΝ ΜCDΕΕSΜΙD Οι κυβερνήσεις αλλάζουν ανά πενταετία, αλλά η πραγματική εξουσία παραμένει αναλλοίωτη στα χέρια των «κυρίαρχων του κόσμου» της Wall Street
Η κατηγορία για την οποία είχε παραπεμφθεί η Goldman τον περασμένο Απρίλιο αφορούσε απάτη ύψους τουλάχιστον 2 δισ. δολαρίων σε βάρος των ίδιων της των πελατών, η οποία είχε πραγματοποιηθεί το 2007: σε αγαστή συνεργασία με το hedge fund του μεγαλοκερδοσκόπου Τζον Πόλσον, η Goldman έσπρωχνε τους πελάτες της να επενδύσουν δισεκατομμύρια στο δομημένο προϊόν Αbacus, παρουσιάζοντάς το ως σίγουρη πηγή υψηλής κερδοφορίαςενώ γνώριζε (όπως γνωρίζουμε πλέον ξεκάθαρα από την εσωτερική αλληλογραφία των στελεχών της) ότι ήταν συνδεδεμένο με επισφαλή, τοξικά στεγαστικά δάνεια και ότι όσοι το αγόραζαν σύντομα θα έκλαιγαν τα λεφτά τους, καθώς η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος- συμπαρασύροντας ταχύτατα την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία.

Το Αbacus ήταν μόνον η κορυφή του παγόβουνου: η πραγματική αξία της υπόθεσης είναι ότι ρίχνει φως στον μηχανισμό συστηματικής εξαπάτησης και υπονόμευσης που οδήγησε την ανθρωπότητα στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά το 1929- έναν μηχανισμό που φέρει από πάνω ως κάτω τα «αποτυπώματα» της Goldman, της αγαπημένης τράπεζας της κυβέρνησης Μπους, αλλά και άλλων επενδυτικών μεγαθηρίων της Γουόλ Στριτ, του λονδρέζικου Σίτι, και- για να μην ξεχνιόμαστε- της Φραγκφούρτης, των Παρισίων και της Ζυρίχης, όπου χτυπά η καρδιά του παγκόσμιου χρέους. Ακόμη και από τη στοιχειώδη έρευνα της SΕC, ψήγματα της οποίας είδαν το φως της δημοσιότητας στη θυελλώδη ακρόαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Γερουσίας πριν από λίγους μήνες, προέκυψαν σαφέστατες ενδείξεις, αν όχι και αποδείξεις, για την ξεκάθαρη ενοχή της Goldman και των ομογάλακτων μεγαθηρίων (σε συνεργασία πάντα με τα funds και τις αγέλες των οίκων αξιολόγησης), όσον αφορά όχι μόνο το ξέσπασμα, αλλά και τη συστηματική εκμετάλλευση της κρίσης, που καταπίνει αυτή τη στιγμή ολόκληρες κοινωνίες- με την Ελλάδα να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του εκτελεστικού αποσπάσματος.

«Γην και ύδωρ» στη Γουόλ Στριτ
Η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση Ομπάμα προχώρησε στον συγκεκριμένο συμβιβασμό θα πρέπει βέβαια να μας οδηγήσει και σε ένα ευρύτερο πολιτικό συμπέρασμα- ιδιαίτερα σε μια στιγμή όπου πολλοί αναλυτές και στις δύο πλευρές, αργυρώνητοι ή άσχετοι, συνεχίζουν να ραίνουν με μύρα την περίφημη «χρηματοπιστωτική μεταρρύθμιση», που πρόσφατα υπέγραψε σε νόμο ο αμερικανός ηγέτης, παρουσιάζοντάς τη σαν άγριο μαστίγωμα των κακών τραπεζιτών κ.ά. Στην πραγματικότητα, ο συμβιβασμός αυτός είναι πλήρως εναρμονισμένος με τα υπόλοιπα οικονομικά πεπραγμένα της συγκεκριμένης κυβέρνησης, που μέσα σε 18 μήνες έδωσε κυριολεκτικά «γην και ύδωρ» στη Γουόλ Στριτ: η «λυπητερή» της «διάσωσης» των τραπεζών μέσω του προγράμματος ΤΑRΡ, το οποίο ξεκίνησε ο Μπους και επεξέτεινε ο Ομπάμα, ξεπέρασε ήδη το 1 τρισ. δολάρια, ενώ η «χρηματοπιστωτική μεταρρύθμιση», ύστερα από το εντατικό «μαγείρεμα» του τραπεζικού λόμπι (και τους διαδοχικούς εκβιασμούς των τριών Ρεπουμπλικανών γερουσιαστών, αλλά και αρκετών διαπλεκόμενων Δημοκρατικών συναδέλφων τους, χωρίς τις ψήφους των οποίων δεν θα περνούσε ποτέ από την Ανω Βουλή των ΗΠΑ), απέμεινε ουσιαστικά ένα άδειο κέλυφος, ένα συνονθύλευμα ημιμέτρων.

Στον τελικό νόμο δεν υπήρχε ούτε η εισφορά 19 δισ. δολαρίων προς τις μεγάλες- και ένοχες- τράπεζες, που υπήρχε στο σχέδιο που ψήφισε το Κογκρέσο, ούτε ο πλήρης διαχωρισμός εμπορικών και επενδυτικών δραστηριοτήτων και ο αυστηρός έλεγχος στα hedge funds και στην αγορά παραγώγων που προβλεπόταν αρχικά. Αντίθετα, περιλήφθηκε την τελευταία στιγμή η θεσμοποίηση της ad hoc, το 2008, «διάσωσης» των «τοξικών» τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων. Γι΄ αυτό άλλωστε και ο Ρας Φάινγκολντ, ο Δημοκρατικός επικεφαλής της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων που πριν από μερικούς μήνες εξευτέλισε δημόσια τον Μπλανκφάιν και τα στελέχη του, με αφορμή την υπόθεση του Αbacus, αρνήθηκε κατηγορηματικά να το ψηφίσει...

Αbacus όπως... Ελλάδα

Την ίδια ακριβώς μεταχείριση που επεφύλαξε στους αγοραστές του Αbacus, ενός δομημένου ενυπόθηκου προϊόντος της κατηγορίας CDΟ (Collateralized Debt Οbligation), προσέφερε η Goldman και στην Ελλάδα, στην Ιταλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες- «ψήνοντας» διαδοχικές κυβερνήσεις τους να καμουφλάρουν το συνεχώς αυξανόμενο χρέος τους σε δομημένα προϊόντα για να μπουν στην ΟΝΕ, ενώ την ίδια στιγμή πόνταραν στη χρεοκοπία τους μέσω της παντελώς αδιαφανούς αγοράς των ασφαλίστρων κινδύνου CDS (Credit Default Swaps). Μόνο η κατάληξη αλλάζει: το modus operandi του εγκλήματος παραμένει το ίδιο.

Από αυτή την άποψη ο συμβιβασμός της προπερασμένης Παρασκευής υπήρξε ένα από τα πλέον οικονομικά και αποδοτικά «κουκουλώματα» στην τραπεζική ιστορία. Με μισό μόλις δισεκατομμύριο η Goldman εξασφάλισε την πλήρη ατιμωρησία της ηγεσίας της αποφεύγοντας την πιθανότητα μιας δημόσιας δίκης όπου όλες αυτές οι ενοχλητικές λεπτομέρειες μπορεί να έβγαιναν στο φως. Για την ακρίβεια, το βασικό στοιχείο του συμβιβασμού είναι ότι απαγορεύει την περαιτέρω δικαστική ή υπηρεσιακή διερεύνηση του θέματος και απαλλάσσει την Goldman (και φυσικά τον συνένοχό της Πόλσον) από κάθε ευθύνη. Το «ντιλ» με τον παλιό της γνώριμο υπουργό Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ (φωτογραφία), δεξί χέρι του κεντρικού τραπεζίτη Μπεν Μπερνάνκι στη Fed πριν από την εκλογή Ομπάμα, πρωταγωνιστή στη «διάσωση» της ΑΙG αλλά και στην κατάρρευση της Lehman Βrothers και ως εκ τούτου βασικό υπεύθυνο για την καταστροφή των subprime δανείων και τη σημερινή κρίση, της επιτρέπει άλλωστε να παραστήσει πως όλα ήταν ένα λάθος, μια κακή στιγμή- και ας πιάστηκε κυριολεκτικά με το όπλο στο χέρι και εκατομμύρια θύματα στα πόδια της. Απολαύστε τη διατύπωση της ίδιας της Goldman: «Το προσωπικό της SΕC ολοκλήρωσετην έρευνά του για μια σειράάλλα ενυπόθηκα προϊόντα τύπουCDΟ της Goldman Sachs και δεν αναμένεται να αξιώσει οποιαδήποτε πρόσθετη αποζημίωσησε βάρος της Goldman Sachs ή οποιουδήποτε από τους εργαζομένους σε αυτήν»!

http://www.tovima.gr

Οι συνηθέστερες ερωτήσεις δανειοληπτών για το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά

Η υπερχρέωση αναδεικνύεται ως ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα και στη χώρα μας και κανείς δεν μπορεί να αγνοεί την αδήριτη ανάγκη να δοθεί η πραγματική δυνατότητα στους υπερχρεωμένους καταναλωτές και επαγγελματίες να πραγματοποιήσουν πλέον ένα νέο οικονομικό ξεκίνημα στη ζωή τους. Με αυτό το σκεπτικό η κυβέρνηση υλοποίησε την πρεοκλογική της δέσμευση και κατέθεσε το υπουργείο Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στη Βουλή, σχέδιο νόμου για τα υπερχρεωένα νοικοκυριά Με τις διαδικασίες και τους θεσμούς που εισάγει το σχέδιο νόμου, οι υπερχρεωμένοι πολίτες που έχουν αποδεδειγμένη και μόνιμη αδυναμία να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους μπορούν να ρυθμίσουν την εξόφλησή τους με ευνοϊκότερους όρους, αλλά και να απαλλαγούν από τα χρέη τους, εφόσον εξυπηρετήσουν για τέσσερα έτη -με βάση το εισόδημα από την εργασία τους- ένα μέρος των χρεών που καθορίζεται από το Δικαστήριο.

Συμφωνα με όσα προβλέπονται στο σχέδιο νόμου και λόγω του αυξημένου ενδιαφέροντος δανειοληπτών για τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, παραθέτουμε τις συνηθέστερες ερωτήσεις που δέχονται οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομίας για το θέμα και τις απαντήσεις που λαμβάνουν οι ενδιαφερόμενοι.



Τι επιδιώκει το σχέδιο νόμου (συνοπτική παρουσίαση της ρύθμισης);

Να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία στους υπερχρεωμένους. Με το σχέδιο νόμου οι υπερχρεωμένοι πολίτες που έχουν αποδεδειγμένη μόνιμη αδυναμία να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, μπορούν να ρυθμίσουν την εξόφλησή τους και να απαλλαγούν από σημαντικό μέρος των χρεών τους, εφόσον εξυπηρετήσουν για τέσσερα έτη με βάση το εισόδημα τους, ένα μέρος αυτών που καθορίζεται από το δικαστήριο. Κατά το διάστημα της εξυπηρέτησης του χρέους διαφυλάττεται ένα ελάχιστο επίπεδο οικονομικής διαβίωσης. Ο υπερχρεωμένος καταναλωτής ή επαγγελματίας,εφόσον ανταποκριθεί στη «δοκιμασία» που προβλέπει το σχέδιο νόμου, θα αποκτήσει το δικαίωμα για ένα νέο οικονομικό ξεκίνημα στη ζωή του, απαλλασσόμενος από το υπόλοιπο των χρεών του.



Ποιους καλύπτει το σχέδιο νόμου:

Στις ρυθμίσεις του σχεδίου νόμου υπάγονται όλα τα φυσικά πρόσωπα, καταναλωτές και επαγγελματίες, με εξαίρεση τους εμπόρους, οι οποίοι όμως έχουν από την υφιστάμενη νομοθεσία τη δυνατότητα να προσφύγουν στη διαδικασία του πτωχευτικού κώδικα.



Ποια χρέη αφορά:

Όλα τα χρέη με εξαίρεση οφειλές από αδικοπραξία που διαπράχθηκε με δόλο, διοικητικά πρόστιμα, χρηματικές ποινές, οφειλές από φόρους και τέλη προς το Δημόσιο και εισφορές προς τους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης. Δεν υπάγονται επίσης σε ρύθμιση οφειλές που έχουν αναληφθεί το τελευταίο έτος πριν την υποβολή της αίτησης ρύθμισης. Στην τελευταία δηλαδή περίπτωση, ο οφειλέτης, εφόσον επιθυμεί να ρυθμίσει και αυτές τις οφειλές θα πρέπει να περιμένει να παρέλθει ένα έτος από τότε που αναλήφθηκαν για να υποβάλει την αίτηση.



Πότε οι οφειλέτες μπορούν να υπαχθούν σε ρύθμιση;

Όταν έχουν περιέλθει σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών.Προϋπόθεση να μην έχει συμβεί αυτό δόλια.

Επισήμανση: Ο οφειλέτης μπορεί να αξιοποιήσει τον νόμο για τη ρύθμιση χρεών και απαλλαγή μόνο μία φορά στη ζωή του.



Τι γίνεται αν ο οφειλέτης δεν έχει τη δυνατότητα να καταβάλει κανένα ποσόν για την εξόφληση μέρους των χρεών;

Το δικαστήριο έχει τη δυνατότητα να ορίσει πολύ μικρό ποσόν για καταβολή στους πιστωτές. Μάλιστα καταργήθηκε το 10% ως αρχικά ελάχιστο ποσοστό χρεών που θα πρέπει να εξοφλεί ο οφειλέτης με τις καταβολές των τεσσάρων ετών προκειμένου να επιτύχει την απαλλαγή από τα χρέη. Το δικαστήριο είναι ελεύθερο να κατέβει, εφόσον δεν επαρκούν τα εισοδήματα του οφειλέτη, και αυτό το όριο. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί ακόμη να επιτρέψει στον οφειλέτη, ιδίως αν αυτός είναι άνεργος ή έχει σοβαρά προβλήματα υγείας να μην δίνει για ορισμένη περίοδο κανένα απολύτως ποσόν. Το δικαστήριο όμως επανεξετάζει μετά από 5-6 μήνες την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο οφειλέτης.



Τι γίνεται με την ακίνητη περιουσία του οφειλέτη;

Αυτή ρευστοποιείται από το σύνδικο που ορίζει το δικαστήριο για να πληρωθούν χρέη προς τους πιστωτές.



Μπορεί ο οφειλέτης να εξαιρέσει και να σώσει από τη ρευστοποίηση την ιδιόκτητη κύρια κατοικία μου;

Ναι, ο οφειλέτης έχει τη δυνατότητα να εξαιρέσει από τη ρευστοποιήσιμη περιουσία την κύρια κατοικία του, εφόσον αυτή δεν υπερβαίνει σε εμβαδόν το προβλεπόμενο από τις ισχύουσες διατάξεις όριο αφορολόγητης απόκτησης πρώτης κατοικίας, προσαυξημένο κατά 30%. Προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να αναλάβει ο οφειλέτης με το μέσο επιτόκιο ενός στεγαστικού δανείου, για χρονικό διάστημα που μπορεί να φθάνει μέχρι 20 έτη την εξυπηρέτηση χρεών που αντιστοιχούν στο 85% της εμπορικής αξίας της κατοικίας. Αν δεν τηρήσει την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους (εμφανίζει καθυστερήσεις μεγαλύτερες των δύο μηνών), προχωρούν οι διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης (πλειστηριασμού της ακινήτου).



Πότε επέρχεται η απαλλαγή από το υπόλοιπο των χρεών;

Εφόσον παρέλθουν τα τέσσερα έτη και έχει τηρήσει ο οφειλέτης τις υποχρεώσεις της ρύθμισης. Η απαλλαγή είναι δηλαδή ανεξάρτητη από την εξυπηρέτηση του πρόσθετου χρέους για τη διάσωση της κύριας κατοικίας.



Που υποβάλλεται η αίτηση για τη ρύθμιση;

Η αίτηση για τη ρύθμιση των οφειλών υποβάλλεται στο Ειρηνοδικείο του τόπου που κατοικεί ή διαμένει ο οφειλέτης. Εφαρμόζεται η εκούσια δικαιοδοσία που επιτρέπει στο δικαστήριο την αυτεπάγγελτη έρευνα των γεγονότων.



Η προσπάθεια συμβιβασμού πρέπει να έχει προηγηθεί της αίτησης. Ποιος την αναλαμβάνει;

Πριν την υποβολή της αίτησης ο οφειλέτης υποχρεούται να κάνει προσπάθεια συμβιβασμού με τους πιστωτές. Την προσπάθεια συμβιβασμού πριν την υποβολή της αίτησης για τον οφειλέτη αναλαμβάνει ο Συνήγορος του Καταναλωτή ή Επιτροπή Φιλικού Διακανονισμού που λειτουργεί ήδη σε κάθε νομαρχία ή Ένωση Καταναλωτών ή ο Μεσολαβητής Τραπεζικών Επενδυτικών Υπηρεσιών ή δικηγόρος ή άλλος δημόσιος ή ιδιωτικός φορέας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα φορέας που συνδράμει καταναλωτές σε ζητήματα υπερχρέωσης.



Πως γίνεται και αποδεικνύεται η προσπάθεια συμβιβασμού πριν την υποβολή της αίτησης;

Δεν υπάρχει κάποια διαδικασία που θα πρέπει απαραίτητα να ακολουθηθεί. Η προσπάθεια συμβιβασμού γίνεται προς όλους τους πιστωτές και αποδεικνύεται με βεβαίωση του φορέα που την έχει αναλάβει. Τα μέρη είναι ελεύθερα να συμφωνήσουν ότι κρίνουν προς το συμφέρον τους. Για το συμβιβασμό συντάσσεται πρακτικό που επικυρώνεται από τον αρμόδιο Ειρηνοδίκη.



Τι πρέπει να περιέχει η αίτηση και ποια έγγραφα θα πρέπει να προσκομιστούν;

Η αίτηση πρέπει να περιέχει α) κατάσταση της περιουσίας του οφειλέτη και των κάθε φύσης εισοδημάτων του ίδιου και του συζύγου του, β) κατάσταση των πιστωτών του και των απαιτήσεων τους κατά κεφάλαιο, τόκους και έξοδα και γ) σχέδιο διευθέτησης οφειλών, που να λαμβάνει υπόψη με εύλογο τρόπο και συσχέτιση, τόσο τα συμφέροντα των πιστωτών, όσο και την περιουσία, τα εισοδήματα και την οικογενειακή κατάσταση του οφειλέτη. Με την αίτηση ή μέσα σε ένα μήνα από την υποβολή της αίτησης, θα πρέπει να προσκομιστούν η βεβαίωση για την διενέργεια του εξωδικαστικού συμβιβασμού, υπεύθυνη δήλωση για την ορθότητα των στοιχείων που δηλώνει και τα έγγραφα που έχει και αποδεικνύουν τις οφειλές του.



Μπορεί ο οφειλέτης να συντάξει μόνος του την αίτηση;

Τα αρμόδια υπουργεία θα εκδώσουν υποδείγματα αιτήσεων, πιστοποιητικών, δηλώσεων, καταστάσεων και σχεδίων διευθέτησης οφειλών με σκοπό να διευκολύνουν τη σύνταξή τους από τον ίδιο τον οφειλέτη.



Είναι υποχρεωτική η παράσταση δικηγόρου;

Όχι, δεν είναι. Ο οφειλέτης μπορεί να υποβάλει και να παρασταθεί μόνος στο δικαστήριο. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει χωρίς αμοιβή τη βοήθεια ενός από τα πρόσωπα ή τους φορείς που συνδράμουν τους καταναλωτές σε θέματα υπερχρέωσης.



Τι γίνεται με τα μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης (διαδικασίες πλειστηριασμού) που βρίσκονται σε εξέλιξη ή με τα οποία απειλείται ο οφειλέτης;

Δεν σταματούν αυτομάτως. Ο οφειλέτης όμως μπορεί να τα σταματήσει με αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, και εφόσον πιθανολογείται ότι η αίτηση για τη ρύθμιση των οφειλών θα ευδοκιμήσει.

Προσοχή: Στην περίπτωση των στεγαστικών δανείων, για να είναι ισχυρή η αναστολή, ο οφειλέτης θα πρέπει να καταβάλει από το χρονικό διάστημα της αίτησης και μέχρι την έκδοση της απόφασης τη δόση ενήμερης οφειλής. Δεν υποχρεούται δηλαδή να αποπληρώσει τις ληξιπρόθεσμες δόσεις πριν την υποβολή της αίτησης.



Νέα προσπάθεια συμβιβασμού ενώπιον του δικαστηρίου;

Το σχέδιο νόμου υποχρεώνει τα μέρη (οφειλέτη και πιστωτές) σε μία νέα προσπάθεια επιδίωξης συμβιβασμού ενώπιον του δικαστηρίου. Ο συμβιβασμός ενώπιον του δικαστηρίου είναι δυνατόν να επιτευχθεί ακόμη κι αν δεν συμφωνούν όλοι οι πιστωτές, αλλά συμφωνούν μόνο πιστωτές με απαιτήσεις που υπερβαίνουν το ήμισυ των οφειλών. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα πρέπει να συμφωνούν οι πιστωτές που έχουν εμπράγματες εξασφαλίσεις (υποθήκες κλπ).



Ποια είναι η διαδικασία του δικαστικού συμβιβασμού:

Στο πρώτο μήνα από την υποβολή της αίτησης, επιδίδεται η αίτηση στους πιστωτές. Στο δεύτερο μήνα οι πιστωτές απαντούν αν αποδέχονται το σχέδιο διευθέτησης (ρύθμισης) των οφειλών που προτείνει ο οφειλέτης. Οι πιστωτές μπορούν να προτείνουν τροποποιήσεις. Στο πρώτο ήμισυ του τρίτου μήνα ο οφειλέτης μπορεί να υποβάλει τροποποιημένο σχέδιο. Στις επόμενες είκοσι ημέρες, απαντούν οι πιστωτές αν αποδέχονται το τροποποιημένο σχέδιο.



Τι γίνεται σε περίπτωση που ο πιστωτής δεν υποβάλει παρατηρήσεις στο σχέδιο ρύθμισης μέσα στις προηγούμενες προθεσμίες;

Θεωρείται ότι αποδέχεται το σχέδιο ρύθμισης.



Πως παρακολουθούν ο οφειλέτης και οι πιστωτές τη διαδικασία;

Στη γραμματεία του αρμόδιου Ειρηνοδικείου τηρείται φάκελος για τον συγκεκριμένο οφειλέτη στον οποίο έχουν πρόσβαση όλοι οι πιστωτές, και ο οποίος φάκελος ενημερώνεται με όλες τις εξελίξεις.



Σε περίπτωση που προκύπτει ο συμβιβασμός γίνεται η δίκη;

Όχι. Ο Ειρηνοδίκης επικυρώνει τον συμβιβασμό.



Συμφέρει τα μέρη ο συμβιβασμός;

Το κρίνουν ασφαλώς οι ίδιοι. Υπάρχουν όμως σημαντικά κίνητρα να συμβιβαστούν. Για τους οφειλέτες: Μπορούν να επιτύχουν πιο ευέλικτη ρύθμιση, να μειώσουν το κόστος της διαδικασίας, να αποφύγουν τα μειονεκτήματα και τους κινδύνους της δικαστικής ρύθμισης (μακρόχρονη παραμονή στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ, δημοσιότητα της υπαγωγής σε ρύθμιση, περιορισμοί στην υποβολή νέας αίτησης, παρακολούθηση των περιουσιακών στοιχείων, τήρηση αυξημένων υποχρεώσεων, κ.ά). Για τους πιστωτές: Μπορούν να επιτύχουν εξυπηρέτηση μεγαλύτερου ποσοστού του χρέους, ταχύτερη έναρξη της αποπληρωμής, εξασφαλίσεις από τρίτα πρόσωπα κ.ά.



Πως γίνεται η δικαστική ρύθμιση των οφειλών σε περίπτωση που αποτύχει ο δικαστικός συμβιβασμός;

Το δικαστήριο ελέγχει κατά τη δικάσιμο που έχει οριστεί τη συνδρομή των προϋποθέσεων για τη ρύθμιση των χρεών και κρίνει ότι δεν επαρκούν τα περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματά του για την αποπληρωμή των χρεών προχωρά στη ρύθμιση των οφειλών. Ο οφειλέτης αναλαμβάνει την υποχρέωση να καταβάλλει κάθε μήνα και για χρονικό διάστημα τεσσάρων ετών μέρος του εισοδήματός του στους πιστωτές. Το ύψος των μηνιαίων καταβολών καθορίζεται από το δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη τα εισοδήματά του, τη δυνατότητα συνεισφοράς του συζύγου και σταθμίζοντας αυτά με τις βιοτικές ανάγκες του ιδίου και των προστατευομένων μελών της οικογενείας του.



Αναπροσαρμόζονται οι μηνιαίες καταβολές κατά τη διάρκεια της ρύθμισης;

Το δικαστήριο μπορεί να προβλέπει την αναπροσαρμογή τους με έναν αντικειμενικό δείκτη αναφοράς (π.χ. τιμάριθμο). Μπορεί όμως το δικαστήριο με αίτηση του οφειλέτη ή πιστωτή να διατάξει την αναπροσαρμογή της δόσης σε περίπτωση ιδίως που βελτιωθεί το εισόδημα του οφειλέτη. Η αναπροσαρμογή θα ισχύσει αναδρομικά από το χρόνο υποβολής της αίτησης αναπροσαρμογής.



Τι πρέπει να κάνει ο οφειλέτης αν το εισόδημά του αυξηθεί κατά τη διάρκεια της τετραετούς περιόδου ρύθμισης;

Να το γνωστοποιήσει μέσα σε ένα μήνα στη γραμματεία του δικαστηρίου και στους πιστωτές του, ώστε να ληφθεί υπόψη (συμβιβαστικά ή με απόφαση του δικαστηρίου) για την αναπροσαρμογή της μηνιαίας καταβολής. Αν δεν το κάνει, κινδυνεύει να εκπέσει από τη ρύθμιση και να αναβιώσουν όλα τα χρέη. Ο οφειλέτης δεν επιτρέπεται να αγνοεί τους πιστωτές του και τα συμφέροντά τους. Αν έτσι είναι άνεργος, οφείλει να προσπαθεί να βρει μία κατάλληλη εργασία.



Ποιες είναι οι συνέπειες αν ο οφειλέτης δεν είναι ειλικρινής και συνεπής στις δηλώσεις του;

Ο οφειλέτης έχει την υποχρέωση να υποβάλει ειλικρινή δήλωση για τα περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματά του και να δηλώνει κατά τη διάρκεια της ρύθμισης όλες τις περιουσιακές μεταβολές που ενδιαφέρουν τους πιστωτές. Αν δεν το κάνει, από δόλο ή βαριά αμέλεια, θα εκπέσει από τη ρύθμιση οφειλών και την απαλλαγή που έχει ήδη αποφασιστεί. Μπορεί μάλιστα να ανακληθεί η απαλλαγή, αν αποδειχθεί η αποσιώπηση ή απόκρυψη εισοδημάτων μετά την περίοδο της τετραετίας. Η ψευδής δήλωση συνεπάγεται εξάλλου και ποινικές ευθύνες.



Τι δυνατότητες έχουν οι πιστωτές να πληροφορούνται τις περιουσιακές μεταβολές του οφειλέτη;

Ο οφειλέτης υποχρεούται καταρχήν να επιτρέπει στους πιστωτές την πρόσβαση σε στοιχεία που απεικονίζουν την οικονομική του κατάσταση και τα τρέχοντα εισοδήματά του. Εξάλλου ο εργοδότης, η αρμόδια υπηρεσία και ο αρμόδιος οικονομικός έφορος είναι υποχρεωμένοι, σύμφωνα με μία προβλεπόμενη συνοπτική διαδικασία, να δίνουν στους πιστωτές κάθε χρήσιμη πληροφορία για την περιουσιακή κατάσταση και τα εισοδήματα του οφειλέτη.



Πόσο καιρό μένουν τα δεδομένα του οφειλέτη για τη ρύθμιση στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ;

Η αίτηση ρύθμισης καταχωρείται στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ και η υπαγωγή του οφειλέτη στη διαδικασία ρύθμισης των χρεών καταχωρείται στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ, μέχρι πέντε χρόνια μετά την απαλλαγή του από τα χρέη.



Προβλέπεται κάποια άλλη διαδικασία δημοσιοποίησης για την αίτηση και υπαγωγή σε ρύθμιση χρεών με απαλλαγή;

Στη γραμματεία κάθε Ειρηνοδικείου, και στο Ειρηνοδικείο Αθηνών για όλη τη χώρα, τηρείται αλφαβητικό αρχείο των προσώπων που έχουν υποβάλει την αίτηση ρύθμιση χρεών με απαλλαγή. Τα ονόματα διαγράφονται από το αρχείο ένα έτος μετά την απόρριψη ή την επέλευση της απαλλαγής από τα χρέη.



Από πότε θα μπορούν να υποβάλλουν αίτηση για ρύθμιση των οφειλών τους με απαλλαγή σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου οι οφειλέτες;

Αιτήσεις θα μπορούν να υποβληθούν μετά την πάροδο τεσσάρων μηνών από τη δημοσίευση του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αυτό προκειμένου να οργανωθούν τα Ειρηνοδικεία για την αποδοχή των αιτήσεων και την κατάλληλη γραμματειακή εξυπηρέτηση των προβλεπόμενων διαδικασιών. Στο διάστημα αυτό θα τρέχουν οι διαδικασίες του εξώδικου συμβιβασμού, στο ίδιο διάστημα απαγορεύεται να γίνει πλειστηριασμός ακινήτου που χρησιμεύει ως μοναδική κατοικία του οφειλέτη.



Τι εννοεί ευνοϊκό επιτόκιο (άρθρο 9 παρ.2 εδάφιο 4);

Ρυθμίζεται στην ίδια παράγραφο. Θα εφαρμοστεί το μέσο επιτόκιο στεγαστικού δανείου, όπως προκύπτει από το μηνιαίο στατιστικό δελτίο που έχει εκδοθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος για τον τελευταίο μήνα, για τον οποίο υφίσταται μέτρηση, αναπροσαρμοζόμενο με επιτόκιο αναφοράς το επιτόκιο των πράξεων κύριας αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ.



Γιατί 5 χρόνια στον Τειρεσία;

Στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ οφειλές για χρέη που έχουν εξοφληθεί, για τα οποία έχουν εκδοθεί διαταγές πληρωμής, μένουν έτσι κι αλλιώς τρία χρόνια. Το γεγονός της πτώχευσης και απαλλαγής από τα χρέη είναι ακόμη πιο σημαντικό και δικαιολογείται να μένει δύο χρόνια περισσότερο. Με το συμβιβασμό δεν εκδίδεται δικαστική απόφαση και μπορεί να εξέλθει νωρίτερα από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ.



Τι συμβαίνει με τους εγγυητές, ισχύει και για αυτούς το ίδιο (μόνιμη αποδεδειγμένη ανικανότητα εξόφλησης οφειλών);

Ισχύει πράγματι το ίδιο. Οι εγγυητές πρέπει να κάνουν οι ίδιοι αίτηση και να διαπιστωθεί και για αυτούς μόνιμη αδυναμία. Οι εγγυητές εμπορικών χρεών, μπορούν να υπαχθούν στη ρύθμιση (όπως λ.χ. συμβαίνει με τους μετόχους μίας ΑΕ ή ΕΠΕ) αν δεν είναι οι ίδιοι έμποροι. Οι διευθύνοντες σύμβουλοι, διαχειριστές κεφαλαιουχικών εταιρειών δεν θεωρούνται εξάλλου έμποροι. Η



Πως γίνεται να πληρώνουν επί 6 μήνες τις ενήμερες οφειλές για στεγαστικά δάνεια αφού δεν μπορούν να πληρώσουν τις παρελθούσες δόσεις;

Ας μη ξεχνάμε ότι παγώνουν όλες οι άλλες οφειλές. Εκεί δηλαδή που εξυπηρετούσε ή θα έπρεπε να εξυπηρετεί περισσότερα χρέη, πλέον για αυτό το χρονικό διάστημα θα δίνει μόνο τη δόση του στεγαστικού δανείου. Δεν θα πληρώνει ούτε τα καταναλωτικά, ούτε άλλα δάνεια που έχουν υποθήκες, ούτε οφειλές προς τρίτους. Εξάλλου, αυτό ισχύει για ένα μικρό χρονικό διάστημα (6-8 μήνες). Επίσης, η πληρωμή δεν είναι προϋπόθεση για να ρυθμιστεί το στεγαστικό δάνειο αλλά για την αναστολή των διαδικασιών αναγκαστικής εκτέλεσης.



Τι μπορούν να κάνουν όταν οι δικηγόροι των πιστωτών με αιτήσεις τους ή άλλα ένδικα μέσα για να μην εκδίδονται οι αποφάσεις ή να μην εφαρμόζονται;

Καταρχήν, η απόφαση που εκδίδεται από το Ειρηνοδικείο είναι εκτελεστή σε κάθε περίπτωση. Ακόμη δηλαδή και αν οι πιστωτές ασκήσουν έφεση. Έχουμε προβλέψει προθεσμίες για την έκδοση των αποφάσεων και την υποχρέωση του δικαστή να εκδίδει κατά προτεραιότητα αυτές τις αποφάσεις.
ΠΗΓΗ:express.gr

«Δίχτυ» ΣΔΟΕ σε μαφιόζικα γιοτ

ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΝ 10 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΣΚΑΦΗ OFF SHORE, «ΜΑΪΜΟΥ» ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΞΕΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ

Σε 8.200 κροίσους με πολυτελή γιοτ έχει στραφεί το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, βάζοντας στο στόχαστρο φοροδιαφυγή άνω των 10 δισ. ευρώ. Με την πολιτική εντολή «ξετρυπώστε τους όλους» ειδική ομάδα του ΣΔΟΕ, της οποίας ηγείται ο ειδικός γραμματέας Γιάννης Καπελέρης, βρίσκεται αντιμέτωπη με την πλέον μαφιόζικη εικόνα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας; εισαγόμενους Ανατολικοευρωπαίους που ξεπλένουν μαύρο χρήμα νοικιάζοντας πολυτελή γιοτ για αποδράσεις ολίγων ημερών. Η τριπλέτα της φοροδιαφυγής έχει ως εξής:

* Από τη μια Ρώσοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι και γενικώς «μαφιόζοι» από τις ανατολικές χώρες της Ευρώπης έρχονται στην Ελλάδα παριστάνοντας τους επαγγελματίες ναύλωσης πολυτελών σκαφών, που συνοδεύονται από κάθε είδους υπηρεσίες. Μεταφορά στο σκάφος με πολυτελείς λιμουζίνες ή ακόμα και ελικόπτερα, υπερπολυτελή διαμονή με όλες τις ανέσεις και ό,τι άλλο βάζει ο ανθρώπινος νους. Σκοπός τους, να ξεπλύνουν χρήμα από ναρκωτικά ή όπλα.

* Από την άλλη, εφοπλιστές και βιομήχανοι που μετατρέπουν σε επαγγελματικά τα ιδιωτικά τους σκάφη αναψυχής. Σκοπός, η αποφυγή πληρωμής φόρων και δασμών κατά τον εκτελωνισμό του σκάφους, καθώς απαλλάσσονται εξ αυτών αν δηλώσουν επαγγελματίες, πλέον τού ότι γλιτώνουν κάθε χρόνο τον φόρο εισοδήματος.

Με ξένη σημαία

* Σε αυτούς έρχονται να προστεθούν και οι Ελληνες που πλέουν τα σκάφη τους με ξένη σημαία μέσω off shore εταιρειών, απολαμβάνοντας αφορολόγητα καύσιμα, ποτά, τσιγάρα και γλιτώνοντας εκατομμύρια από φόρους και δασμούς.

Οι φόροι που χάνονται κάθε χρόνο ξεπερνούν τα 10 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τον πρώτο υπολογισμό της ειδικής ομάδας του ΣΔΟΕ. Από σκάφος 15 μέτρων που έχει τεκμήριο 100.000 ευρώ υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο χάνεται φόρος εισοδήματος άνω των 45.000 ευρώ.

Από τα 8.000 σκάφη των off shore εταιρειών υπολογίζεται ότι χάνονται φόροι τουλάχιστον 8 δισ. ευρώ. Από τα 200 παράνομα επαγγελματικά σκάφη με ελληνική σημαία χάνονται 600 εκατ. ευρώ φόροι εισαγωγής, πλέον του ετήσιου φόρου εισοδήματος που εκτιμάται ότι ξεπερνάει τα 40 εκατ. ευρώ, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο ειδικός φόρος κατανάλωσης καυσίμων (παίρνουν αφορολόγητο καύσιμο με φόρο 0,60 με 0,65 ευρώ ανά λίτρο), ποτών και τσιγάρων.

Οι πρώτοι έλεγχοι του ΣΔΟΕ έφεραν στα τελωνειακά γραφεία εφοπλιστές και βιομήχανους, οι οποίοι θορυβήθηκαν και έσπευσαν πριν δεχθούν την επίσκεψη των φοροελεγκτών να τακτοποιήσουν το σκάφος μετατρέποντάς το σε ιδιωτικό, δηλαδή αυτό που πραγματικά είναι. Με ποσά 7 ή 3 ή 1 εκατομμυρίου ευρώ, ανάλογα με την αξία του σκάφους, που μπορεί να κυμαίνεται από μερικές δεκάδες εκατομμύρια ή σε ορισμένες περιπτώσεις να ξεπερνάει κατά πολύ και τα 200 εκατ. ευρώ.

«Πόθεν έσχες»

Μέχρι στιγμής 10 γνωστοί επιχειρηματίες έχουν μετατρέψει από επαγγελματικά σε ιδιωτικά τα σκάφη αναψυχής. Το ζήτημα, όμως, είναι τι θα γίνει με τον φόρο εισοδήματος που γλίτωσαν όλα αυτά τα χρόνια. Πάντως, από εδώ και στο εξής θα λογίζεται κανονικά σε ετήσια βάση.

Οι ιδιοκτήτες των σκαφών αυτών όχι μόνο θα κληθούν να πληρώσουν τους νόμιμους φόρους, γυρίζοντας τα σκάφη τους σε ιδιωτικά, αλλά θα πρέπει να αποδείξουν και πού βρήκαν τα χρήματα και αγόρασαν σκάφη αξίας 4 ή 40 ή 200 εκατ. ευρώ.

Μετά τις μαρίνες του Τροκαντερού, του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και του Καλαμακίου, το ΣΔΟΕ επεκτείνει τους ελέγχους του και στις μαρίνες της Βουλιαγμένης, της Γλυφάδας, του Λαυρίου, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας και της Λευκάδας. Στόχος, να βρεθούν όσοι φοροδιαφεύγουν διάγοντας ζωή κροίσου.

Επίσης βρίσκεται σε στενή συνεργασία με Παρθένες Νήσους (Ηνωμένο Βασίλειο) και Γιβραλτάρ, προκειμένου να εντοπίσει κυρίως όσους ξεπλένουν μαύρο χρήμα, θέτοντας υπό έλεγχο και περίπου 8.000 πολυτελή γιοτ του ελληνικού τζετ σετ, με ξένη σημαία στο όνομα off shore εταιρειών. Ελληνες ιδιοκτήτες σκαφών με σημαία Λιβερίας, Αντίγκουας, Αγ. Βικέντιου, Γιβραλτάρ, Μάλτας απολαύουν των διεθνών προνομίων, που δεν είναι τίποτε άλλο από περιορισμένους φόρους. *

www.enet.gr

Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει εκτιμούν τώρα Moody�s και Financial Times

Σωτηρης Νικας

Θετικά μηνύματα στέλνει η αγορά για την Ελλάδα, ενόψει και της έλευσης των εκπροσώπων της τρόικας στην Αθήνα για την πρώτη επίσημη έκθεση προόδου της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο της εφαρμογής του Μνημονίου. Ο ξένος οίκος αξιολόγησης Moody's θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει, ενώ οι Financial Times φιλοξενούν δημοσίευμα στο οποίο η κ. Ανκε Ρίχτερ (Anke Richter), υψηλόβαθμο στέλεχος της Conduit Capital Markets, εκφράζει τη βεβαιότητά της ότι η Ελλάδα θα λάβει επιπλέον στήριξη αν αποδείξει ότι την αξίζει. Οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Ε.Ε. και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) θα έρθουν στην Αθήνα για να πραγματοποιήσουν από τη Δευτέρα, 26 Ιουλίου, έως και την Παρασκευή 6 Αυγούστου, ελέγχους στην ελληνική οικονομία και την πρόοδό της. Από την έκθεση που θα καταρτίσουν θα εξαρτηθεί και η εκταμίευση της δεύτερης δόσης δανεικών ύψους 9 δισ. ευρώ στις αρχές Σεπτεμβρίου. Το μεγαλύτερο «αγκάθι» παραμένει για την ελληνική οικονομία η οικονομική κατάσταση των νοσοκομείων και των φορέων της γενικής κυβέρνησης εν γένει (ΟΤΑ, ασφαλιστικά Ταμεία). Ωστόσο, δεν αναμένεται η τρόικα να εντοπίσει κάποια σημαντικά προβλήματα στην εφαρμογή του Μνημονίου, που θα αποτρέψουν την παροχή της δεύτερης δόσης.

Επίσης, το μέχρι σήμερα αρνητικό κλίμα στις αγορές απέναντι στην Ελλάδα φαίνεται ότι αρχίζει να αντιστρέφεται. Ο αντιπρόεδρος του διεθνούς οίκου αξιολόγησης Moody's - που υποβάθμισε προσφάτως τα ελληνικά ομόλογα στην κατηγορία των «σκουπιδιών» (junk) - κ. Τόμας Μπάιρν (Thomas Byrne) δήλωσε σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο CNBC ότι «δεν νομίζουμε ότι επίκειται χρεοκοπία της Ελλάδας, ειδικά με τη «μαζική» βοήθεια που έχει λάβει από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., η οποία της επιτρέπει να χρηματοδοτεί τα ελλείμματά της για τα επόμενα τρία χρόνια χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στις αγορές». Πάντως, ο ίδιος σημείωσε ότι «υπάρχουν σίγουρα προκλήσεις για την Ελλάδα μακροπρόθεσμα, οι οποίες είναι εξαιρετικά σοβαρές».

Από την πλευρά της η κ. Ρίχτερ μιλώντας στους Financial Times υποστήριξε πως «η Ελλάδα σίγουρα θα σημειώσει πρόοδο όσον αφορά τη δημοσιονομική της προσαρμογή», αν και συμπλήρωσε ότι «δεν είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα επιτύχει τους στόχους της». Επίσης, ανέφερε πως «θεωρούμε ότι η Ελλάδα θα λάβει περαιτέρω στήριξη εάν καταφέρει να αποδείξει ότι αξίζει κάτι τέτοιο».

Μάλιστα, εκτίμησε ότι η επιλογή της αναδιάρθρωσης θα συζητηθεί μόνο αν διαφανεί ότι η δημοσιονομική πρόοδος δεν επιτυγχάνεται και στην περίπτωση αυτή προέβλεψε ότι η απομείωση της αξίας των ελληνικών ομολόγων (haircut) θα φτάσει στο 40-50% και το πιο πιθανό θα είναι η Ελλάδα να φύγει από τη Ζώνη του Ευρώ

http://news.kathimerini.gr

Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας

Μετά την κατάρρευση της Ισλανδικής τράπεζας Icesave τον Οκτώβριο του 2008, η Ισλανδική κυβέρνηση βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο για να σταματήσει ένα εκκολαπτόμενο σχέδιο αποζημίωσης της Βρετανίας και της Ολλανδίας, πραγματοποιώντας ‘χρηματοπιστωτικό δημοψήφισμα’, στο οποίο έθεσε στο λαό της χώρας το εξής, ‘δύσκολο’, δίλλημα: ‘να χρεωθείτε προκειμένου να πληρωθεί η αποζημίωση ή όχι;’ Το προφανές αποτέλεσμα της κάλπης ήταν ένα βροντερό ‘όχι’ καθώς η συλλογιστική διαδρομή που ακολούθησε ο λαός προκειμένου να αποφασίσει θετικά ή αρνητικά στηρίχτηκε στην οργή του για την κρίση, την οποία ‘θα πρέπει να πληρώσουν οι τραπεζίτες’, αδιαφορώντας για τις οικονομικές, εμπορικές, πολιτικές και διπλωματικές επιπλοκές και συνέπειες που μπορούσε να επιφέρει μία τέτοια απόφαση.

Η αντίδραση των δανειστών ήρθε άμεσα και ιδιαίτερα αφού τα δύο κράτη αναγκάστηκαν να αποζημιώσουν τα ίδια τους Βρετανούς και τους Ολλανδούς πολίτες τους που έχασαν τα κεφάλαια τους εξαιτίας της πτώχευσης της Icesave, πληρώντας 5 δις δολάρια, και υποσχόμενα πως ‘θα πάρουμε πίσω όσα μας χρωστά η Ισλανδία έστω και αν περάσουν πολλά χρόνια πριν συμβεί αυτό’. Η αντίδραση ήρθε και από διεθνείς οργανισμούς 1, 5 χρόνο αργότερα, όταν η υποψηφιότητα της Ισλανδίας στην ΕΕ τέθηκε υπό αμφισβήτηση, ενώ το ΔΝΤ ανακοίνωσε πως η χώρα δε μπορεί να συνεχίσει να λαμβάνει δάνεια πριν βρεθεί λύση σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα.

Παρά τα πρωτοφανή πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, παρόμοιες περιπτώσεις εκμετάλλευσης από κράτη ιδιόμορφων χρηματοπιστωτικών / νομικών οδών προκειμένου να αποφύγουν να πληρώσουν δανειστές τους ή να πετύχουν ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής, δεν είναι σπάνια. Η Ρωσία, προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση του 1998, έχοντας μολυνθεί από τον ‘ιό’ της ασιατικής κρίσης του 1997, τροποποίησε τη σχετική με τα ομόλογα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της κρίσης νομοθεσία, ενώ παράλληλα προχώρησε σε αναδιάρθρωση του από το αγγλικό δίκαιο διεπόμενου χρέους της. Η Ουρουγουάη προχώρησε σε αλλαγή της νομοθεσίας για τα ομόλογα που διέπονταν από το τοπικό της δίκαιο το 2003.

Με την Ελλάδα να βρίσκεται στο επίκεντρο της τρέχουσας, παγκόσμιας, κρίσης κρατικού χρέους και να αποτελεί την πρώτη χώρα της ΕΕ που αναγκάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του ΔΝΤ, το ερώτημα αν υπάρχουν κρυφοί χρηματοπιστωτικοί / νομικοί δρόμοι τους οποίους θα μπορούσε να διαβεί ώστε να βρεθεί σε μία λιγότερο αρνητική, από τη σημερινή της, χρηματοπιστωτική θέση, είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Ιδιαίτερα, δε, αν αυτό μπορεί να συμβεί με τη συγκατάθεση των δανειστών μας και τελικά ισχυροποιώντας την Ελλάδα τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.

Χρηματοπιστωτικές / νομικές εκθέσεις για το ελληνικό χρέος και τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του

Σύμφωνα με συμπεράσματα από ειδική έρευνα για το ελληνικό χρέος, που πραγματοποιήθηκε με τη συνδρομή μεγάλης δικηγορικής εταιρίας της Νέας Υόρκης και ενός καθηγητή από τη νομική σχολή αμερικανικού πανεπιστημίου, η ‘ελληνική κρίση χρέους είναι ιδιάζουσα με έναν τρόπο που δίνει στην Ελλάδα ορισμένα εξαιρετικά και σπάνια νομικά πλεονεκτήματα’. Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία από έρευνα του πανεπιστημίου Harvard για την επαναδιαπραγμάτευση κρατικού χρέους, όταν συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, υπάρχει ένας δρόμος που εξυπηρετεί στο μέγιστο εφικτό βαθμό τόσο τη δανειολήπτρια χώρα όσο και τους δανειστές της.

Ύψος χρέους - συμμετοχή ευρωπαϊκών & ελληνικών τραπεζών – λιανική κατοχή

Κατ’ αρχήν και για να βάλουμε τα στοιχεία σε μία σειρά, το σύνολο του ελληνικού χρέους υπολογίζεται στα 319 δις ευρώ (τέλη Απριλίου, δε συμπεριλαμβάνεται η πρώτη δόση του πακέτου στήριξης). Από αυτά, τα 294 δις ευρώ είναι στη μορφή ομολόγων και 8, 6 δις ευρώ σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν επενδύσει περισσότερο από 240 δις ευρώ στο ελληνικό δημόσιο χρέος, με το μερίδιο των γαλλικών τραπεζών να ανέρχεται στα 55 δις, των ελβετικών στα 47 δις και των γερμανικών στα 30 δις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες έχουν μερίδιο 40 δις στο χρέος (σύμφωνα με στοιχεία της Morgan Stanley).

Ένα σημαντικό ποσοστό του χρέους έχει αγοραστεί από αμοιβαία κεφάλαια, συνταξιοδοτικά ταμεία, hedge funds και διάφορες κατηγορίες επενδυτικών σχημάτων αλλά η λιανική κατοχή ελληνικού χρέους (όχι από επενδυτικά σχήματα) είναι πολύ μικρή. Αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα καθώς καθιστά μία ενδεχόμενη διαπραγμάτευση του χρέους ευκολότερη απ’ ότι αν αυτό ήταν αγορασμένο από χιλιάδες διαφορετικούς επενδυτές, όπως για παράδειγμα ίσχυε στην περίπτωση της Αργεντινής, που ήταν, σχεδόν, αδύνατο ακόμη και για την ίδια να υπολογίσει ποιος κατέχει το χρέος της.

Γιατί η συγκέντρωση ελληνικού χρέους από λίγες τράπεζες κάνει την ελληνική κρίση διεθνές πρόβλημα

Καθώς το ελληνικό χρέος είναι ιδιαίτερα συγκεντρωμένο σε τράπεζες, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα μετά το Μεξικό, το 1982, που μπορεί με μία ενδεχόμενη πτώχευση της να προκαλέσει διεθνή τραπεζική κρίση και μάλιστα πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από αυτήν του Μεξικό, δεδομένου του ύψους των οφειλών της και των συνθηκών που έχει δημιουργήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση. Επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό των γερμανικών τραπεζών που κατέχουν ελληνικό χρέος, είναι κρατικές, γεγονός που κάνει το πρόβλημα πιο άμεσα συνδεδεμένο με το γερμανικό κράτος. Το αποτέλεσμα είναι πως η αποφυγή της πτώχευσης της Ελλάδας συνδέεται με την αποφυγή μίας ευρωπαϊκής και διεθνούς τραπεζικής κρίσης, η οποία αλλιώς θα ήταν, σχεδόν, δεδομένη.

Πώς το ύψος ασφαλίστρων από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας (CDS) κάνει την κρίση ευρωπαϊκή

Το ύψος των ασφαλίστρων από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας ξεπερνά τα 85 δις δολάρια, κάτι που σημαίνει πως αν αυτό το ενδεχόμενο λάβει χώρα, τα χρηματιστηριακά σχήματα που έχουν πουλήσει τα συγκεκριμένα ασφάλιστρα, θα πρέπει να προβούν σε αποζημιώσεις των ασφαλισμένων, με αποτέλεσμα μία νέα κρίση να προστεθεί στην τραπεζική, που ήδη, τότε, θα υπάρχει.

Το νόμισμα του χρέους - εξωτερικό χρέος – χρέος σε συνάλλαγμα

Σχεδόν το σύνολο του ελληνικού χρέους είναι εκφρασμένο σε ευρώ. Μόλις το 2% είναι σε δολάριο, γεν και ελβετικό φράγκο. Εξωτερικό θεωρείται το χρέος που είναι εκφρασμένο σε οποιοδήποτε άλλο πλην του εθνικού νομίσματος. Μέχρι την 1η Ιανουαρίου του 2000, που η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ ως εθνικό νόμισμα, ένα πολύ μεγάλο τμήμα του χρέους ήταν εξωτερικό αλλά από το σημείο εκείνο και μετά, το 98%, περίπου, του χρέους μετατράπηκε σε χρέος σε ευρώ. Είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία που χώρα η οποία κινδυνεύει με πτώχευση, πέρα από το ότι συγκαταλέγεται στις αναπτυγμένες οικονομίες, έχει και κοινό νόμισμα με μερικές από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου.

Το δίκαιο που διέπει το ελληνικό χρέος – η ιδιάζουσα και ιδιαίτερα πλεονεκτική περίπτωση της Ελλάδας

Το δίκαιο το οποίο διέπει τις δανειακές συμβάσεις ενός κράτους είναι εξαιρετικά σημαντικό. Όπως είδαμε παραπάνω με την περίπτωση της Ισλανδίας, όταν το κράτος καταφέρει να υπογράψει δανειακές συμβάσεις που διέπονται από το δικό του δίκαιο, αποκτά ένα πανίσχυρο πλεονέκτημα έναντι των δανειστών του καθώς μπορεί, σε οποιαδήποτε κρίσιμη χρονική στιγμή, να τροποποιήσει όχι τις ίδιες τις συμβάσεις αλλά τον αναγκαστικό νόμο που τις καθορίζει, έτσι ώστε να επιτύχει μία de facto διαπραγμάτευση του χρέους, χωρίς, στην ουσία, οι δανειστές να μπορούν να αμυνθούν νομικά. Το αγγλικό δίκαιο είναι αυτό που ευνοεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τους δανειστές, στην περίπτωση κρατικής πτώχευσης, ενώ το γαλλικό είναι ένα από τα πλέον ‘φιλικά’ για το δανειολήπτη.

Το πρωτοφανές χαρακτηριστικό όσο αφορά το ελληνικό χρέος, είναι ότι περισσότερο από το 90% αυτού διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Μόνο 25 δις ευρώ, περίπου από το σύνολο του χρέους διέπεται από διαφορετικό από το ελληνικό δίκαιο, το οποίο, στην πλειοψηφία των συγκεκριμένων δανειακών συμβάσεων, είναι το αγγλικό.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω ‘στην περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους της, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Ελλάδας, μακράν, είναι πως τόσο μεγάλο ποσοστό αυτού διέπεται από το ελληνικό δίκαιο. Σε καμία άλλη περίπτωση στη μοντέρνα οικονομική ιστορία δεν υπήρξε χώρα που να μπορούσε να επηρεάσει αποφασιστικά μία ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της με το να τροποποιήσει μερικά νομικά χαρακτηριστικά που διέπουν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαλείων με τα οποία αυτό έχει εκδοθεί. ’

Ρήτρες συλλογικής δράσης – ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα για την Ελλάδα

Κατά κανόνα, σε μία κρατική δανειακή σύμβαση οι δανειστές έχουν το δικαίωμα να τροποποιήσουν τους όρους της μετά την υπογραφή της, κάτω από ορισμένες συνθήκες και με πλειοψηφία της τάξης του 51%, 66% ή 75%. Ένα ακόμη σημαντικό πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι πως για το χρέος που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, αυτό δηλαδή που αντιστοιχεί στο 90% του συνόλου του ελληνικού χρέους, οι δανειστές δεν έχουν κανένα δικαίωμα τροποποίησης των όρων, ενώ για το χρέος που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, μετά το 2004 έγινε αλλαγή έτσι ώστε να απαιτείται πλειοψηφία της τάξης του 75% αντί για 66% προκειμένου μία τροποποίηση είναι νόμιμη. Αυτό συνεπάγεται πως για το 90% του χρέους της, μόνο η Ελλάδα μπορεί να τροποποιήσει του όρους των σχετικών δανείων.

Εμπράγματες ασφάλειες / ενέχυρα – απόλυτα πλεονεκτική η θέση της Ελλάδας

Κατά κανόνα, οι κρατικές δανειακές συμβάσεις περιλαμβάνουν όρους που ενεργοποιούν εμπράγματες ασφάλειες και ενέχυρα στην περιουσία του κράτους, σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής. Είναι άκρως εντυπωσιακό πως στο 90% του ελληνικού χρέους δεν υπάρχει κανένας τέτοιος όρος. Με απλά λόγια οι δανειστές μας βασίζονται στην αξιοπιστία, την ικανότητα και τη καλή διάθεση της Ελλάδας να πληρώσει το χρέος της και δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα στην περιουσία του κράτους στην περίπτωση πτώχευσης ή κωλύματος αποπληρωμής.

Όσον αφορά το χρέος που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, υπάρχει μία ρήτρα που ενεργοποιεί εμπράγματη ασφάλεια και η οποία ορίζει πως στην περίπτωση που ή Ελλάδα αποδεχτεί τη δημιουργία εμπράγματης ασφάλειας πάνω στην περιουσία της για νέο χρέος της όχι σε ευρώ (εξωτερικό χρέος), τότε θα πρέπει να εξασφαλίσει ταυτόχρονα με εμπράγματη ασφάλεια και τα συγκεκριμένα δάνεια, ύψους 25 δις δολαρίων.

Τα παραπάνω συνεπάγονται πως από τη μία το 90% του ελληνικού χρέους είναι πλήρως απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες ή ενέχυρα, ενώ το χρέος των 25 δις δολαρίων, ίσως να πρέπει να εξασφαλιστεί με εμπράγματη ασφάλεια αν το δάνειο του ΔΝΤ στο δικό του, ειδικό, νόμισμα, (SDR), θεωρηθεί δανεισμός σε συνάλλαγμα, ειδάλλως, θα πρέπει να εξασφαλιστεί μόνο στην περίπτωση σύναψης νέου δανείου σε συνάλλαγμα, ή στην περίπτωση που η χώρα επιστρέψει στη δραχμή.

Όροι κήρυξης πτώχευσης

Η πλειοψηφία των ελληνικών ομολόγων περιλαμβάνει τους εξής όρους για την ενεργοποίηση Γεγονότων Πτώχευσης:

αδυναμία πληρωμής τόκων (περίοδος χάριτος 30 ημέρες)
αδυναμία πληρωμής τόκων σε εξωτερικό χρέος ή επίσπευση (πρόωρη εξόφληση) του εξωτερικού χρέους από τους δανειστές
ανακοίνωση γενικού χρεοστασίου για το εξωτερικό χρέος
κυβερνητική διαταγή που απαγορεύει στην Ελλάδα να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της
Σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης με χώρες της ΕΕ (πακέτο στήριξης 80 δις ευρώ) – πλεονεκτήματα για τους δανειστές

Η σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης δεν έχει κανένα, σχεδόν, από τα πλεονεκτήματα των προηγούμενων δανειακών συμβάσεων της Ελλάδας. Έτσι, το δίκαιο που την διέπει είναι το Αγγλικό, ενώ η Ελλάδα παρέχει εμπράγματη ασφάλεια για όλο το ύψος του δανείου και κατά προτεραιότητα στις χώρες που υπογράφουν τη συμφωνία, δεσμεύοντας την δημόσια περιουσία. Επίσης, οι δανειστές μπορούν να ωθήσουν την Ελλάδα σε αναγκαστική πτώχευση ακόμη και στην περίπτωση που εκείνη πληρώνει κανονικά τους τόκους της, αν αθετήσει, σύμφωνα με την ερμηνεία των δανειστών, οποιαδήποτε υποχρέωση της σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου Συνεννόησης.

Διακανονισμός Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας του Δ. Ν. Τ - πλεονεκτήματα για τους δανειστές

Όπως και με τη σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης, το δίκαιο του διακανονισμού με το ΔΝΤ είναι το αγγλικό ενώ τα δάνεια εξασφαλίζονται από εμπράγματη ασφάλεια στην περιουσία του ελληνικού δημοσίου. Αν μάλιστα θεωρηθεί πως το δάνειο του ΔΝΤ είναι σε συνάλλαγμα, τότε, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της σχετικής έρευνας, ενεργοποιείται και η εμπράγματη ασφάλεια στα δάνεια των 25 δις ευρώ.
Πώς μπορεί η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της ότι ότι το 90% του χρέους (αυτού προ συμφωνίας με ΕΕ – ΔΝΤ) διέπεται από το ελληνικό δίκαιο.

Πώς θα μπορούσε να τροποποιήσει η Ελλάδα το εθνικό της δίκαιο εκμεταλλευόμενη τη διεθνή συγκυρία

Οι διεθνείς επενδυτές είναι πολύ διστακτικοί στο να αγοράσουν ομολόγα που εκδίδονται από αναδυόμενα κράτη γιατί φοβούνται πως το εκδίδον κράτος μπορεί κάποια στιγμή να μπει στον πειρασμό να αλλάξει το δίκαιο του με τρόπο που να θέσει σε κίνδυνο την αξία ή τη δυνατότητα αναγκαστικής εκτέλεσης αυτών των ομολόγων. Τέτοιου είδους αλλαγές γίνονται, κατά κανόνα, αποδεκτές και από τα αμερικανικά και τα αγγλικά δικαστήρια αν το δίκαιο που διέπει τα ομόλογα επιβεβαιωθεί ότι είναι αυτό του εκδίδοντος κράτους. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Ρωσίας και της Ουρουγουάης.

Όταν, όμως, η έκδοση ομολόγων γίνεται από αναπτυγμένα κράτη, μέσω της οργανωμένης διεθνούς αγοράς κεφαλαίων, τότε η αποδοχή του όρου τα ομόλογα να διέπονται από το κρατικό δίκαιο γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή, καθώς ένα αναπτυγμένο κράτος πολύ δύσκολα θα ρισκάρει την αξιοπιστία του και την καλή πιστοληπτική του αξιολόγηση από τους διεθνείς οίκους, προκειμένου να τροποποιήσει προς δικό του όφελος το νόμο που διέπει το υπάρχον χρέος του.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, ωστόσο, η χώρα έχει, ήδη, υποβαθμιστεί σε μη επενδυτικό επίπεδο από όλες τις εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης, έχει, ήδη, βγει εκτός της αγοράς κεφαλαίων για διάστημα, τουλάχιστον, 2 ετών και έχει ήδη αναγκαστεί να στραφεί σε μηχανισμούς στήριξης, παρά το γεγονός πως δε χρησιμοποίησε το πλεονέκτημα της δυνατότητας αλλαγής του αναγκαστικού νόμου που διέπει τις δανειακές της συμβάσεις.

Έτσι, η Ελλάδα θα μπορούσε να τροποποιήσει το εθνικό της δίκαιο με τρόπο τέτοιο που να της επιτρέπει, όταν θα υπάρχει διαπιστωμένη διεθνής κρίση ή διεθνής ύφεση, η οποία να επιβεβαιώνεται τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την ΕΕ, την ΕΚΤ και την FED (Κεντρική Τράπεζα Νέας Υόρκης) ο δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) να μπορεί μονομερώς και για όσο διάστημα η διεθνής ύφεση και οι συνέπειες που έχουν πηγάσει αυτήν είναι παρούσες:

α) να αυξήσει την περίοδο χάριτος (διάστημα αδυναμίας αποπληρωμής)
β) να έχει το δικαίωμα έκδοσης νέων ομολόγων προς αντικατάσταση των παλιών που λήγουν στο διάστημα κατά το οποίο η κρίση και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν παραμένουν σε ισχύ.

Τα νέα ομόλογα να παρέχουν εύλογο περιθώριο λήξης, που να διευκολύνει την Ελλάδα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της χωρίς να υπονομεύει την σταθερότητα της οικονομίας και του πολιτικού της συστήματος. Το διάστημα παράτασης της λήξης να μπορεί να ορίζεται ανάλογα με την πρόβλεψη των διεθνών φορέων που αναφέρθηκαν παραπάνω για το πέρας της κρίσης ή της ύφεσης, με τη δυνατότητα για επαναδιαπραγμάτευση της εν λόγω ημερομηνίας στην περίπτωση αποδεδειγμένης επιδείνωσης ή βελτίωσης της διεθνούς οικονομίας.
Στις ρυθμιστικές των παραπάνω διατάξεις, να ορίζεται η υποχρέωση για προσπάθεια εξωδικαστικού διακανονισμού μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της, τα αποτελέσματα του οποίου, επιτυχή ή όχι, να πρέπει να υποβάλλονται στο αρμόδιο ελληνικό δικαστήριο προκειμένου να αποφασίσει για τους όρους των νέων ομολόγων.
Οι νομοθετικές τροποποιήσεις να στηρίζονται σε αντικειμενικούς μηχανισμούς ενεργοποίησης μέτρων προστασίας του δανειολήπτη σε περιπτώσεις κρίσης & να λαμβάνουν υπόψη και το συμφέρον των δανειστών
Το παραπάνω είναι, απλά, ένα παράδειγμα των νομοθετικών τροποποιήσεων στις οποίες μπορεί να προβεί η Ελλάδα. Η ουσία είναι πως το γεγονός ότι το 90% του χρέους διέπεται από το ελληνικό δίκαιο δίνει το νομικό δικαίωμα στην Ελλάδα να βάλει, μονομερώς, ‘τέλος’ στην κρίση με μία απλή αλλαγή νόμου ενώ όσο πιο λογική και λιγότερο προκλητική είναι αυτή και όσο περισσότερο στηρίζεται σε αντικειμενικές συνθήκες προκειμένου να πραγματοποιηθεί ενεργοποίηση των σχετικών με την προστασία του δανειολήπτη ρητρών, στην περίπτωση διεθνούς κρίσης ή ύφεσης, τόσο περισσότερες θα είναι και οι πιθανότητες να γίνει αποδεκτή και από τα αμερικανικά και αγγλικά δικαστήρια, όπως είναι, εξάλλου, ο κανόνας σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και προκλητικών μονομερών τροποποιήσεων ανάλογων νομοθεσιών.

Το δικαίωμα αυτό της Ελλάδας υπήρχε τόσο πριν ξεσπάσει η κρίση ενώ υπάρχει και σήμερα και μπορεί να ασκηθεί ανά πάσα στιγμή. Αυτό παρέχει ένα εξαιρετικά ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στη χώρα, καθώς οι δανειστές της γνωρίζουν πως εξ αρχής είχε και μέχρι σήμερα συνεχίζει να έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει το συμφέρον της, χωρίς να κινδυνεύει από νομικές κυρώσεις, με μία απλή αλλαγή του εθνικού νόμου και παρόλα αυτά επέλεξε το δύσκολο δρόμο της λήψης πολύ σκληρών μέτρων χωρίς να βλάψει στο ελάχιστο τα συμφέροντα τους (των δανειστών).

Συμπεράσματα από την έκθεση του Harvard και το ελληνικό πλεονέκτημα – πώς να αποφύγουμε την πτώχευση με τον ιδανικότερο δυνατό τρόπο
Σύμφωνα με έκθεση του Harvard για τις αναδιαρθρώσεις κρατικού χρέους, ο ‘ιδανικός’, ίσως, τρόπος, φαίνεται να είναι η πρόταση για εθελοντική ανταλλαγή των παλιών ομολόγων, για τα οποία υπάρχει δυσκολία αποπληρωμής εις ολόκληρο και στην ώρα τους, με νέα ομόλογα. Αν οι δανειστές αρνηθούν να συμμετάσχουν στην εθελοντική ανταλλαγή, τότε κινδυνεύουν διπλά, σύμφωνα με την έκθεση. Από τη μία υπάρχει ο κίνδυνος να συμφωνήσει το 75% των υπόλοιπων δανειστών και έτσι αυτοί που δε συμμετείχαν να μείνουν με τα παλιά ομόλογα, τα οποία θα πρέπει να επισπεύσουν, οδηγούμενοι σε μία πολυετή δικαστική διαμάχη και από την άλλη αν η πλειοψηφία των δανειστών δε συμμετέχει στην εθελοντική ανταλλαγή, το κράτος, κατά πάσα πιθανότητα, θα πτωχεύσει και κινδυνεύουν όλοι να χάσουν σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου τους και φυσικά να οδηγηθούν σε μία πολυετή δικαστική διαμάχη.
Όλα τα παραπάνω αφορούν σε περιπτώσεις που το δίκαιο που διέπει το κρατικό χρέος δεν είναι αυτό του δανειολήπτη αλλά το αγγλικό ή αυτό του δανειστή. Ακόμη και σε αυτήν τη, μη πλεονεκτική, για τον δανειολήπτη περίπτωση, η έκθεση αναφέρει πως η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων είναι, μάλλον, η ιδανική λύση και για τους δανειστές.
Μάλιστα, σύμφωνα με δεδικασμένο στα αμερικανικά δικαστήρια, μετά από μία εθελοντική ανταλλαγή χρέους δεν τίθεται θέμα πληρωμής ασφαλίστρων χρέους ούτε σε αυτούς που συμμετείχαν αλλά ούτε και σε αυτούς που δε συμμετείχαν σε αυτήν. Η συλλογιστική του δικαστηρίου στην απόρριψη σχετικού αιτήματος από δανειστή που συμμετείχε σε εθελοντική αναδιαπραγμάτευση ήταν πως α) δεν υπήρξε υποχρεωτική συμμετοχή και β) δεν υπήρξε καν αλλαγή των όρων της αρχικής δανειακής σύμβασης αφού αυτή δεν καταργήθηκε αλλά ανταλλάχτηκε με νέα.
Λαμβάνοντας υπόψη το επιπλέον ιδιάζον πλεονέκτημα της Ελλάδας, η πιθανότητα αποδοχής μίας εθελοντικής ανταλλαγής χρέους από τους πιστωτές μας αγγίζει το 100%, καθώς αν αρνηθούν, η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της για αλλαγή του νόμου και να τους υποχρεώσει να δεχτούν πολύ χειρότερους όρους.
Κίνδυνος απώλειας του μοναδικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας – συμπεράσματα – προτάσεις

Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της κρίσης με συνολικό χρέος ύψους, περίπου, 319 δις ευρώ, τα 296 δις από τα οποία διέπονται από το ελληνικό δίκαιο. Μετά την προσφυγής της στο ΔΝΤ και της αίτησης για δανεισμό από την ΕΕ, οδηγήθηκε στην υπογραφή δανειακών συμβάσεων ύψους 110 δις ευρώ, με νέους, μη συμφέροντες, όρους. Τα δάνεια αυτά, ωστόσο, χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή τμήματος του αρχικού χρέους της, των 319 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει, ουσιαστικά, πως η Ελλάδα ανταλλάσσει παλιό χρέος, το οποίο διέπεται από ελληνικό δίκαιο και στο οποίο δεν υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία, με νέο χρέος, το οποίο διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και στο οποίο υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία.
Επιπλέον, μετά την απόφαση της ΕΚΤ για την αγορά ελληνικών ομολόγων, έχουν πραγματοποιηθεί αγορές ύψους, περίπου, 25 δις ευρώ. Αυτό συνεπάγεται πως οι δανειστές μας, πουλούν ομόλογα από το παλιό χρέος στην ΕΚΤ, η οποία το αγοράζει με τη δέσμευση της Ελλάδας να τα καλύψει με τη δημόσια περιουσία της. Αν και τα ομόλογα αυτά εξακολουθούν να διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, επιβαρύνονται, πλέον, με εμπράγματη ασφάλεια.
Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω μηχανισμών απειλεί να οδηγήσει την Ελλάδα μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια, σε μία κατάσταση όπου από τη μία το χρέος της θα έχει αυξηθεί σημαντικά, σε σχέση με αυτό πριν τις συμφωνίες στήριξης, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό του θα έχει μετατραπεί από υποκείμενο στο ελληνικό δίκαιο και χωρίς εμπράγματες ασφάλειες, σε υποκείμενο στο αγγλικό δίκαιο και με εμπράγματες ασφάλειες. Μία τέτοια εξέλιξη θα φέρει την Ελλάδα σε πολύ χειρότερη διαπραγματευτική θέση απ’ ότι πριν από την κρίση ή ακόμη και σήμερα, αφαιρώντας της σε πολύ μεγάλο βαθμό τα πλεονεκτήματα που έχει, τα οποία αναγνωρίζονται ως εξαιρετικά σημαντικά και σπάνια με βάση τις προαναφερόμενες σχετικές εκθέσεις.
Αυτό σημαίνει πως είναι επιτακτική ανάγκη η Ελλάδα να προσαρμόσει, άμεσα, την διαπραγματευτική της πολιτική με τους δανειστές της, να εκμεταλλευτεί τη διαφαινόμενη νέα διεθνή ύφεση ως ευκαιρία για την πρόταση εθελοντικής ανταλλαγής παλαιών ομολόγων με νέα, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ήπιας αλλαγής του νόμου που διέπει το ελληνικό χρέος. Σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να ζητήσει να οριστεί ως διαμεσολαβητής των διαπραγματεύσεων της με τους δανειστές της το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ΕΕ, ή οποιοσδήποτε άλλος φορέας δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας τόσο στην ίδια όσο και στους δανειστές της. Οι δανειστές δε θα απολέσουν καθόλου από το κεφάλαιο τους αλλά, απλά, θα διευκολύνουν την Ελλάδα παρέχοντας της τον απαραίτητο χρόνο για να ανασυνταχτεί οικονομικά και δημοσιονομικά.
Επιπλέον, καθώς η Ελλάδα έχει, ήδη, λάβει πολύ σκληρά μέτρα για τη μείωση των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων, έχει καταφέρει να ανακτήσει σε σημαντικό βαθμό τη χαμένη αξιοπιστία της αλλά και να δείξει τη μεγάλη προθυμία της να ξεπληρώσει τους δανειστές της πλήρως. Έτσι, με μία προσαρμογή της διαπραγματευτικής της πολιτικής, μπορεί να βρεθεί μέσα σε λίγους μήνες σε εξαιρετικά καλύτερη θέση από τη σημερινή της, βοηθώντας, ταυτόχρονα στην αποκλιμάκωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρώπη και εξυπηρετώντας με αυτόν τον τρόπο τόσο τους δανειστές της όσο και άλλα κράτη τα οποία βρίσκονται σε δεινή χρηματοπιστωτική θέση, καταλήγοντας να παίξει ένα διεθνή σταθεροποιητικό ρόλο.
Καθώς, μάλιστα, τα ελληνικά ομόλογα που έχει αγοράσει η ΕΚΤ είναι χαμηλότερης αξίας, σήμερα, από αυτήν που κατέβαλλε η Τράπεζα, μία τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε και την ΕΚΤ, αποκαθιστώντας τη πληγωμένη αξιοπιστία της και συμβάλλοντας στη μείωση του ποσού των ομολόγων που θα πρέπει να αγοράσει αν η ελληνική κρίση επιδεινωθεί.
Ακόμη, το παραπάνω σενάριο θα διαλύσει κάθε ελπίδα κερδοσκοπίας στα ελληνικά ομόλογα αλλά και τα ελληνικά CDS, με ουσιαστική και αυξημένη πιθανότητα αποκλιμάκωσης των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων, επιτρέποντας στην Ελλάδα τόσο να προετοιμαστεί για την επιστροφή της στις αγορές κεφαλαίων ως νικήτρια, όσο και να βρει συνθήκες που θα της επιτρέψουν την ομαλή ένταξη της σε αυτές. Μία τέτοια εξέλιξη είναι πιθανό να βοηθήσει στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων και των τιμών των CDS και άλλων περιφερειακών ευρωπαϊκών κρατών. Τέλος, το παράδειγμα της Ελλάδας δε κινδυνεύει να γίνει αντικείμενο προς αντιγραφή και από άλλες χώρες με πρόβλημα, γιατί, από τη μία η Ελλάδα θα έχει λάβει σκληρότερα μέτρα από κάθε άλλη χώρα, πριν φτάσει στο σημείο να προτείνει εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων και από την άλλη η χρηματοπιστωτική της θέση, όπως είδαμε παραπάνω, είναι ιδιάζουσα.
Έτσι, η Ελλάδα θα πάρει μία μεγάλη ανάσα και κατά πάσα πιθανότητα θα αρθεί η ανάγκη για τη λήψη και νέων μέτρων, κάτι που θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και θα συμβάλλει στη γέννηση βάσιμων ελπίδων για ουσιαστική βελτίωση της ελληνικής οικονομίας, γεγονός που θα επηρεάσει θετικά και την οικονομική και καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων, εγκαινιάζοντας την αρχή του τέλους της περιόδου απαισιοδοξίας και φόβου.
Πάνος Παναγιώτου – διευθυντής ΕΚΤΑ – 3FVIP. com