Τήν ἠμέρα έκείνη, μετά ἀπό σκληρές μάχες ὁ στρατός καταλαμβάνει τόν Γράμμο, τερματίζοντας -κατά μία ἔννοια- τήν ἔνοπλη ἀνταρσία τοῦ ΚΚΕ, πού ξεκίνησε τήν νύχτα 30/31 Ἀπριλίου 1946, ξημερώνοντας κυριακή, ὅταν ὁ κομμουνιστής καπετάν-Μπαρούτας, χτύπησε τόν σταθμό χωροφυλακῆς Λιτοχώρου.
Τήν κυριακή 31 Ἀπριλίου, ἦταν προγραμματισμένες ἐκλογές.
Τό ΚΚΕ ὅμως διάλεξε τήν ἡμέρα έκείνη γιά νά
κηρύξει τόν λεγὀμενο "τρίτο γύρο" γιά τήν ἔνοπλη κατάληψη τῆς έξουσίας.
Τό ΚΚΕ, γιά τήν αὐξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν άνταρτῶν στηρίχθηκε στήν βίαιη στρατολογία τῶν νέων ἀπό τήν ὕπαιθρο, σέ τόσο μεγάλο βαθμό ὥστε ὁ ἀρχηγός τῶν ἀνταρτῶμ μέχρι τό 1947, Μάρκος Βαφειάδης, ἔγραψε ὅτι,
"κατά τό 1947 μόνο 10% τῶν ἀνταρτῶν προσέρχονταν ἀπό ἐθελοντική στρατολογία"
Λίγο ἀργότερα ὁ Μ. Βαφειάδης, κατέπεσε ἀπό τό ἀξίωμα του, καί κατόπιν καθαιρέθηκε ἀπό τό Κόμμα του.
Τήν ἀρχηγία τῶν ἀνταρτῶν ἀνέλαβε κατόπιν ὁ Νίκος Ζαχαριάδης, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε στήν Ἑλλάδα τό 1945 ἀπό τό 'Ἄουσβιτς, ὅπου ἦταν κρατούμενος. Ἐπέστρεψε μέ βρεταννική στολή, καί μέ βρεταννικό ἀεροπλάνο !!!
Ὁ Νίκος Ζαχαριάδης, βοηθήθηκε ἀπό τίς κομμουνιστικές γείτονες χῶρες Ἀλβανία, Γιουγκοσλαυΐα καί Βουλγαρία τόσο σέ ὑλικά, ὅσο καί σέ παραχώρηση χώρου, κυρίως ἀπό τήν Γιουγκοσαλαυΐα τοῦ Τίτο. Ὅταν ὁ Τίτο συγκρούστηλε μέ τόν Στάλιν, τό ΚΚΕ ἐπέλεξε νά ταυτισθεῖ μέ τήν πολιτική τῆς Σοβιετικῆς Ἔνωσης, καί ἔτσι νά ἔρθει ἀντίπαλο μέ τόν Τίτο.
Ὁ τελευταῖος τότε σέ μιά πράξη ἐκδίκησης ἀπέναντι στό ΚΚΕ, κλείνει τά σύνορα, στερῶντας ἔτσι ἀπό τούς ἀντάρτες τό ἀπαραίτητο στρατηγικό βάθος.
Τότε γιά πολλούς σήμανε ἡ άρχή τοῦ τέλους γιά τό ΚΚΕ.
Προσωπικά θάλεγα, ὅτι ἄρχισε τότε ἡ πλέον ἐγκληματική πλευρά τῆς ἀνταρσίας, ἀφοῦ χωρίς τόν Τίτο τό ΚΚΕ ἦταν ἀδύνατο νά νικήσει.
Κατά συνέπεια, ἔπρεπε ὁ Ζαχαριάδης νά βρεῖ πολιτικό τρόπο νά σταματήσει τήν αἰματοχυσία.
Ἔπραξε τό ἀντίθετο, ρίχνοντας καί ἄλλο αἶμα στίς ἰδεολογικές του μυλόπετρες. Μοιραῖα λοιπόν οἱ ἀντάρτες, τόσο ἀπό τήν πίεση τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ ὅσο καί ἀπό τό κλείσιμο τῶν συνόρων, ὑποχωροῦν στόν Γράμμο καί τό Βίτσι ὅπου δίνουν τίς τελευταῖες ἀπέλπιδες μάχες τους.
Μοιραῖα ἦλθε ἡ ἦττα, καί τά ὑπολείμματα τῶν άνταρτῶν ζητοῦν τήν σωτηρία στήν κομμουνιστική Ἀλβανία τοῦ κόκκινου δικτάτορα Ἐνβέρ Χότζα.
Ἀπό ἐκεῖ, οἰ ἀντάρτες μέ πλοῖα θά διανεμηθοιῦν στίς "σοσιαλιστικές χῶρες" κάι θά αὐτοονομασθοῦν πολιτικοί πρόσφυγες ὅρο τόν ὁποῖο δέχθηκε ἀργότερα καί τό Ἑλληνικό Κράτος.
Θά πρέπει νά τονίσουμε τό ἐξῆς: Ἡ ἦττα στόν Γράμμο, δέν σήμανε γιά τό ΚΚΕ, ὁριστική παύση γιά ἔνοπλη κατάκτηση τῆς ἐξουσίας.
Στό διάγγελμα του κατά τήν διαφυγή τῶν ἀνταρτῶν στήν Ἀλβανία, ὁ ἡγέτης τῶν ἀνταρτῶν Νίκος Ζαχαριάδης, μίλησε γιά "ὅπλο παρά πόδας". Πολλοί λένε ὅτι δέν μποροῦσε νά κάνει ἀλλιῶς, καί ὅτι εἶναι ἀστεῖο ὅτι ἔννοοῦσε πώς τό ΚΚΕ μποροῦσε νά ξαναπάρει τά ὅπλα. Δυστυχῶς γι΄αὐτούς ὑπάρχουν μαρτυρίες, πώς στίς ἀρχές καί τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ΄50, μέλη τοῦ ΚΚΕ, έκπαιδεύτηκαν στήν σοβιετική στρατιωτική ἀκαδημία τοῦ Φροῦνζε. Γιατί ἄραγε; Μάλιστα, τό γεγονός ἀποκαλύφθηκε καί σέ σχετικό ντοκυμαντέρ στήν τηλεόραση.
Τά ἀλλά δύο σημαντικά κατά τήν διάρκεια τοῦ συμμοριτοπολέμου, ἤταν τό ἀπάνθρωπο παιδομάζωμα, ἀλλά καί ἡ διακήρυξη τοῦ ΚΚΕ (5η ὁλομέλεια, Ἰανουάριος 1949) δίνει γῆ καί ὑδωρ στό "μακεδονικό κατασκεύασμα"τοῦ Τίτο, διακηρύσσοντας σέ ὅλους τούς τόνους πῶς:
"Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος..."
Τό ΚΚΕ, πιστό καί συνεπές στήν μονολιθικότητα του, δέν ἀλλαξε οὔτε στό ἐλάχιστο τίς ἀπόψεις του γιά τήν αίματοχυσία στήν ὁποῖα παρέσυρε τό Ἔθνος.
Εἶναι δέ σημαντικό νά σημειώσουμε ὅτι ὁ σταλινικός Νίκος Ζαχαριάδης σέ ρήξη μέ τό καθεστώς Χρουτσώφ, τό ὁποῖο τόν έξόρισε.
Στόν τόπο τῆς ἐξορίας του (ἀλήθεια, οί κομμουνιστές ἔστελναν ἐξορία τούς κομμουνιστές;) ὁ Ζαχαριάδης κρεμάστηκε στό 1973.
Στό μεταξύ ἡ σοβιετόδουλη ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ τόν καθαίρεσε, γιά νά τον άποκαταστήσει καί πάλι κομματικά πρίν ἀπό ἕνα περίπου χρόνο, ἀποκαθιστῶντας ἔτσι καί τίς τρομερές πράξεις τοῦ παιδομαζώματος καί τῆς ἐκχώρησης τῆς Μακεδονίας.
Στήν μνήμη τῶν Nεκρῶν τοῦ ἀντι-ἀνταρτικοῦ ἀγῶνα ἡ Ἑλληνική Πολιτεία δέν κάνει ἐπισήμως τίποτε.
Οἱ Νεκροί αὐτοί δέν ὑπάρχουν. Ἡ μεταπολιτευτική Ἑλλάδα, ἔχει παραχωρήσει τούς Νεκρούς της στήν Λήθη, καί τήν Ἱστορία στήν Άριστερά. Μιά Ἀριστερά ἡ ὁποῖα πλάθει ὅπως θέλει τά γεγονότα καί τά περνάει σάν Ἀλήθειες στήν ἑλληνική κοινωνία.
Ὁ Τζώρτζ Ὀργουελ, πού γνώρισε καλά τίς κομμουνιστικές πρακτικές γράφει στό ἐκπληκτικό "1984" τό ἐξῆς, λές καί γνώριζε τήν μεταπολιτευτική Ἑλλάδα:
"Αὐτός πού ἐλέγχει τό παρελθόν - ἐλεγε ἕνα σύνθημα τοῦ Κόμματος- ἐλέγχει τό μέλλον.
Αὐτός πού ἐλέγχει τό παρόν, έλέγχει τό παρελθόν" γιά νά συμπληρώσει πώς,
"Τό κάθε τι τό ἔσβησε ἡ ὀμίχλη. Τό παρελθόν εἶχε σβηστεἶ, τό σβήσιμο εἶχε ξεχασθεῖ, τό ψέμμα γίνονταν ἀλήθεια"
απο το http://cummulus4.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου