Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Βασίλης Βιλιάρδος: Το ευρώ δεν έχει μέλλον

Η μοίρα του ευρώ είναι ήδη προδιαγεγραμμένη, αφού δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει μακροπρόθεσμα ένα νόμισμα χωρίς πατρίδα, κοινό σε χώρες που δεν έχουν καμία διάθεση να ενωθούν - πόσο μάλλον να εκβιασθούν από το νόμισμα τους

“Έτσι ή αλλιώς, το πείραμα του Ευρώ έχει εισέλθει σε μία επικίνδυνη καμπή: είτε θα ακολουθήσει ένας καταναγκαστικός
γάμος των ευρωπαίων εταίρων, είτε το νόμισμα θα καταρρεύσει – αργά ή γρήγορα. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει, εάν οι λαοί της Ευρώπης είναι σύμφωνοι με έναν τόσο μη ρομαντικό γάμο – μάλλον συμβαίνει το αντίθετο”.

 Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, οι οποίες συνεχίζουν να επιδεινώνουν σταθερά τις προοπτικές της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, έχουμε την άποψη ότι, το Ευρώ χάνει ακόμη και τις τελευταίες άμυνες του.

 Φυσικά, το κοινό νόμισμα θεωρούταν ανέκαθεν ως το πλέον επικίνδυνο παγκοσμίως - μεταξύ άλλων επειδή πρόκειται για ένα «δομημένο προϊόν».
 Ειδικότερα, το ευρώ διαφέρει ελάχιστα από ένα δομημένο ομόλογο (CDO), αφού αντιπροσωπεύεται από δεκαεπτά ανεξάρτητες, εχθρικές πολλές φορές μεταξύ τους χώρες, με μεγάλες αποκλίσεις στα οικονομικά μεγέθη τους, με διαφορετικά ρίσκα, με ανεπαρκή ηγεσία, καθώς επίσης με μία απίστευτη ιδιοτέλεια (εθνικισμούς).

 Εκτός αυτού, όλα τα «κράτη-χρήστες» του λειτουργούν εντός ενός μη άριστου νομισματικού χώρου, ο οποίος διαθέτει μία πολύ αδύναμη αγορά ομολόγων, χωρίς πραγματική κεντρική τράπεζα και χωρίς καμία κεντρική πολιτική ηγεσία 
 (όπως πολύ σωστά είχε δηλώσει στο παρελθόν ο υπουργός οικονομικών της Ρωσίας, «Με ποιόν να συνεννοηθείς στην ΕΕ και με ποιόν να μιλήσεις, αφού δεν διοικείται από κανέναν;») 

 Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες έχουμε την άποψη ότι, τα ως άνω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ευρώ, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση σε αυτό ενός ποσού ίσου με το 30% των παγκοσμίων συναλλαγματικών αποθεμάτων, συνιστούν μία όχι και τόσο βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του χρηματοπιστωτικού συστήματος – ενώ η Γερμανία, η κυριότερη «χώρα-προστάτης» του, δεν έχει σε καμία περίπτωση την οικονομική δύναμη για να το διατηρήσει «εν ζωή». 

 Αυτό λοιπόν που ξεκίνησε στην Ευρώπη με την κρίση δανεισμού της Ελλάδας, η οποία ήταν η συνέχεια της χρεοκοπίας της Lehman Brothers στις Η.Π.Α., έχει πάψει πλέον να εξαρτάται από τη χώρα μας. 
Δεν πρόκειται άλλωστε για μία ύφεση, έστω μεγάλου μεγέθους, αλλά για μία μεγάλη οικονομική κρίση, αντίστοιχη με αυτήν του 1930 – γεγονός που δυστυχώς έχει γίνει κατανοητό από ελάχιστους μέχρι σήμερα.

 Ακριβώς για το λόγο αυτό, η αρχική κρίση εμπιστοσύνης εξελίχθηκε σε μία κρίση ρευστότητας και χρέους, η οποία οδήγησε αρκετές χώρες στην αδυναμία πληρωμών. 

Περαιτέρω, παρά το ότι οι πολιτικοί της ΕΕ θεωρούν ότι, εάν διαθέσουν αρκετά χρήματα θα καταπολεμηθεί το πρόβλημα και θα επανέλθει η ανάπτυξη, έχουν κάνει λάθος στη «διάγνωση» τους – αφού πολλές χώρες είναι αντιμέτωπες με τη χρεοκοπία. 

Εάν δεν διαγραφούν χρέη, καθώς επίσης εάν δεν προβούν σε στάση πληρωμών οι χώρες που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με το δανεισμό τους, δεν πρόκειται να αποφευχθεί το μοιραίο.

 Η κρίση της περιφέρειας θα επεκταθεί στο εξωτερικό «κέλυφος» της Ευρωζώνης, ενώ στη συνέχεια θα μολύνει τον πυρήνα της – ένα γεγονός που δεν προβληματίζει απλά, αλλά προξενεί φόβο (εάν όχι πανικό) σε ολόκληρο τον πλανήτη.

 Όπως συμβουλεύει τώρα την ΕΕ ο Κ.Rogoff, «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκρίνεστε απέναντι στις αγορές, ισχυριζόμενοι ότι η Ευρωζώνη είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις των χωρών-μελών της, εξαγοράζοντας την έξοδο της από την κρίση χρέους και δανεισμού, με μία συνεχώς μεγαλύτερη τραπεζική επιταγή. Εκείνη η επιταγή, η οποία θα ήταν τόσο μεγάλη για να μπορέσει τελικά να εξοφληθεί το χρέος της Ισπανίας και της Ιταλίας, δεν υπάρχει. 
Οι αγορές έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους απέναντι στην Ευρώπη».

 Ολοκληρώνοντας, μία ενδεχόμενη αδυναμία δανεισμού της Ιταλίας με επιτόκια κάτω από 7%, πόσο μάλλον της Γαλλίας, θα είναι μάλλον αρκετή για να δώσει τη χαριστική βολή στο κοινό νόμισμα – προφανώς με σοβαρότατες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη. 

Εάν δε η Ιταλία ελεγχθεί από έναν οργανισμό όπως το ΔΝΤ, η χρεοκοπία της είναι μάλλον δεδομένη – κρίνοντας κυρίως από τα μη καταγεγραμμένα χρέη των νοσοκομείων κλπ., από τα προβλήματα των τραπεζών της, καθώς επίσης από την ανισορροπία μεταξύ Βορά και Νότου .
 Επίσης θα καταλάβουμε ότι, είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει με ένα δημόσιο χρέος που υπερβαίνει επίσημα το 120% του ΑΕΠ της, πλησιάζοντας τα 2.000 δις € (ανεπίσημα ίσως φθάνει το 150%) – πόσο μάλλον εάν αυξηθεί το επιτόκιο δανεισμού της ακόμη μία φορά (πρόσφατα δανείσθηκε με 5,85%).

                                                            ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

“Ο Γερμανός δεν καταλαβαίνει και δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα, παρά μόνο τον εκφοβισμό, δεν δείχνει καμία γενναιοδωρία ή ενδοιασμό στις διαπραγματεύσεις, δεν υπάρχει πλεονέκτημα που δεν θα κοιτάξει να εκμεταλλευθεί και κανένα σημείο στο οποίο δεν θα ξέπεφτε χάριν του κέρδους - ενώ είναι άνευ τιμής, υπερηφάνειας ή οίκτου. Ως εκ τούτου δεν πρέπει ποτέ να διαπραγματεύεσαι με ένα Γερμανό ή να συμφιλιώνεσαι μαζί του – πρέπει να του υπαγορεύεις….Η Γερμανία θα μπορούσε να εξακοντίσει ξανά ενάντια στη Γαλλία το μεγαλύτερο πληθυσμό της, τις ανώτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της και την τεχνική της δεξιότητα” (Keynes)

 Εάν κρίνουμε την αναμενόμενη από πολλούς γερμανική «βοήθεια», στηριζόμενοι στην παραπάνω διαπίστωση από γνωστή μελέτη του Keynes, θα συμπεράνουμε ότι, στην καλύτερη περίπτωση, είμαστε αντιμέτωποι με μία προσπάθεια οικονομικής κατοχής της πατρίδας μας – κάτι που δεν είναι επιθυμητό από την πλειοψηφία των Ελλήνων, με μοναδική ίσως εξαίρεση (ως συνήθως) μία μικρή και ενδοτική εγχώρια ελίτ.

 Έχουμε την άποψη λοιπόν ότι, παρά τα τεράστια οικονομικά μας προβλήματα, οφείλουμε να αποφύγουμε την παγίδα – όσο και αν μας κοστίσει.

 Φυσικά οι λύσεις, τις οποίες είχαμε ένα χρόνο πριν (μείωση των επιτοκίων στο 1,5%, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής όλων των δανείων, χωρίς καμία διαγραφή, έγκαιρη εκδίωξη του ΔΝΤ, ευρωπαϊκό σχέδιο ανάπτυξης κλπ.), έχουν πάψει πια να υφίστανται – με εξαίρεση ίσως τις πολεμικές αποζημιώσεις, τις οποίες προσπαθεί να αποφύγει η Γερμανία, με το τέχνασμα των επενδύσεων (για τις οποίες όμως ζητάει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις!).

 Εν τούτοις, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να τα καταφέρει – αφού έχει τη δυνατότητα, λόγω του τεράστιου πλούτου της, ενδεχομένως με νέους συμμάχους, να επιβιώσει μέσα στην μεγάλη καταιγίδα, η οποία σύντομα θα ξεσπάσει στον πλανήτη.

 Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι η προστασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, η οποία είναι εφικτή μόνο με τη βοήθεια της στάσης πληρωμών – μία εξαιρετικά οδυνηρή απόφαση, η οποία όμως δεν είναι το τέλος του κόσμου. 

 Η παραμονή της Ελλάδας φυσικά εντός του Ευρώ, μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία θα εξέλθουν μαζικά οι «εταίροι» της, είναι μάλλον απαραίτητη – εκτός εάν εξαγοραστεί αδρά η έξοδος της, με μία «εθελούσια» διαγραφή χρεών ύψους άνω του 80%.

 Διαφορετικά προβλέπεται δυστυχώς η ελεγχόμενη χρεοκοπία, το αργότερο εντός του 2013, η οποία θα συνοδεύεται με νέα καταναγκαστικά μέτρα «δήμευσης» της ιδιωτικής περιουσίας – παράλληλα με την «εκποίηση» της δημόσιας.

 Η χρεοκοπία και τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να οδηγήσουν λίγους μήνες αργότερα σε τεράστιες κοινωνικές εξεγέρσεις, οι οποίες θα επεκτείνονταν με καταιγιστικό ρυθμό στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – προκαλώντας ταξικούς, ευρύτερους εμφυλίους και διακρατικούς πολέμους, οι οποίοι θα κατέληγαν σε έναν γενικότερο: σε αυτόν των φτωχών, εναντίον των πλουσίων.

 Βασίλης Βιλιάρδος 

 πηγη:casss.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου