Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Το τύπωμα χρήματος ως λύση

Μέσα στην όλη προσπάθεια μου να αποφετιχοποιήσω διάφορα οικονομικά εργαλεία ως κοινωνικώς ωφέλημα a priori, είπα να κάνω ταληράκια για ποιο λόγο το τύπωμα χρήματος δεν είναι απαραίτητα μια λύση που ωφελεί τους πολλούς. Με αυτό δεν θέλω να πω πως είναι μια λύση που δεν μπορεί να ωφελήσει, τους πολλούς. Λέω πως -όπως και πολλά άλλα εργαλεία- δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σύνθημα χωρίς έναν μικρό τόμο από ψιλά γράμματα που να ορίζει τους όρους που το εργαλείο θα χρησιμοποιηθεί υπέρ των πολλών.



Και ως παράδειγμα θα πάρουμε το τύπωμα του Ομπάμα (από εδώ και στο εξής “Ο Μπάμια”) που γίνεται από τον κεντρικό τραπεζίτη των ΗΠΑ Μπερνάνκι. Τυπικά ο ίδιος ο Μπερνάνκι διαφωνεί πως είναι τύπωμα, αλλά για τις ανάγκες αυτού του άρθρου είναι άχρηστο να ασχοληθούμε με τις δημόσιες σχέσεις της FED. Διότι είναι η καλύτερη απόδειξη πως μπορείς να τυπώνεις χρήμα και ταυτόχρονα να ωφελείς μονάχα τους πολύ πλούσιους.



Όλο το σχήμα του QE (Quantitive Easing) από τις ΗΠΑ, για το οποίο η (τρισάθλια κατά τα άλλα) ΕΚΤ δέχεται την κριτική από την αριστερά πως δεν αντιγράφει, βασίζεται στην εξής απλή διαδικασία: Η κεντρική τράπεζα αγοράζει ομόλογα του κράτους με χρήματα που στην ουσία δημιουργεί από το πουθενά. Με αυτόν τον τρόπο χρηματοδοτεί τα ελλείμματα του κράτους με φρεσκοτυπωμένο χρήμα κάτι το οποίο επιτρέπει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να έχει ελλείμματα χωρίς να αντιμετωπίζει προβλήματα δανεισμού όπως άλλες κυβερνήσεις που δεν το κάνουν.

Ας δούμε όμως για ποιο λόγο αυτή η διαδικασία δεν ωφελεί παρά μόνο τους πολύ πλούσιους.



Πρόταση 1.

Ο Μπάμιας τυπώνει χρήμα βάζοντας την κεντρική τράπεζα να αγοράζει ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά με χρήματα που δημιουργεί από το πουθενά (creatio ex nihilo).



Ερώτηση 1α (Ε.1α)

ποιοι διαθέτουν τα ομόλογα που αγοράζει O Mπάμιας?



Απάντηση 1α (Α.1α)

αυτοί που διαθέτουν συσσωρευμένο κεφάλαιο και δανείζουν το κράτος, δηλαδή κατά τεκμήριο και ιστορικά οι πιο πλούσιοι.



Πόρισμα 1

Οι πλούσιοι παίρνουν το φρεσκοτυπωμένο χρήμα κατευθείαν από τα χέρια του O Mπάμια και της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ.







Πρόταση 2.
Η αύξηση της ποσότητας του χρήματος (το τύπωμα δηλαδή περισσότερων χαρτιών), οδηγεί στη μείωση της αξίας του, ένα φαινόμενο που στην καθομιλουμένη το βάζουμε συχνά κάτω από την ομπρέλα του πληθωρισμού. Υπάρχουν πολλές παράμετροι σε αυτό, και συχνά κρύβεται με διάφορα κόλπα όπως πχ όταν ακρίβαιναν τα σπίτια δεν λέγαμε πως το χρήμα έχασε την αξία του, αλλά πως το σπίτι κέρδισε αξία. Το οποίο στην ουσία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Πάντως οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο μπορούν να δεχθούν πως: όταν περισσότερα χαρτάκια κυνηγάνε την ίδια ποσότητα αγαθών, η αξία των χαρτακίων μειώνεται και τα ίδια αγαθά “κοστίζουν” περισσότερα χαρτάκια. Από αυτή τη διαδικασία ωφελείται περισσότερο, όποιος παίρνει τα καινούργια χαρτάκια πρώτος (διότι οι τιμές δεν έχουν προλάβει να αλλάξουν και επωφελείται πριν οι τιμές ανέβουν).



Ερώτηση 2α (Ε.2α)

Ποιος παίρνει πρώτος το φρεσκοτυπωμένο χρήμα από το τύπωμα του μπάμια?



Απάντηση 2α (Α.2α)

Όπως είπαμε στο Α.1α , αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα ομόλογα, δηλαδή οι κατά τεκμήριο πιο πλούσιοι.



Ερώτηση 2β (Ε.2β)

Άρα σύμφωνα με την πρόταση 2, ποιος επωφελείται περισσότερο από τη διαδικασία του τυπώματος?



Απάντηση 2β (Α.2β)

Φυσικά οι πλούσιοι που έδωσαν ομόλογα και πήραν φρεσκοτυπωμένο χρήμα πριν προλάβει το χρήμα αυτό να αυξήσει τις τιμές των αγαθών.



Πόρισμα 2

Από τη διαδικασία του τυπώματος τύπου Ο Μπάμια, επωφελούνται οι πιο πλούσιοι και μάλιστα η συγκεκριμένη υποκατηγορία που ασχολείται με ομόλογα κερδοσκοπικά. Δηλαδή ο αγαπημένος μας χρηματο-οικονομικός τομέας κι όχι τα ασφαλιστικά ταμεία που συνήθως αγοράζουν ομόλογα και τα κρατούν μέχρι τη λήξη τους.





Τελειώσαμε? Νομίζετε. Προσέξτε τώρα πως αυτοί οι πλούσιοι μας πηδάνε ακόμα περισσότερο με το φρεσκοτυπωμένο χρήμα στα χέρια τους.





Πρόταση 3.

Αν οι πλούσιοι κρατούσαν το χρήμα στα σεντούκια τους, απλά θα ήταν ακόμα πιο πλούσιοι σε σχέση με εμάς τους κοινούς θνητούς. Αλλά επειδή γνωρίζουν κι αυτοί πως το φρεσκοτυπωμένο χρήμα θα χάσει κι άλλο την αξία του (από τη στιγμή που ο Μπάμιας συνεχίζει να τυπώνει), προσπαθούν να το ξεφορτωθούν. Στην ουσία ακολουθούν τον λεγόμενο “νόμο” του Gresham που μας λέει πως: “Το φθηνό χρήμα διώχνει το ακριβό, όταν και τα δύο ανταλλάσσονται στην ίδια τιμή”. Αν ο κόσμος είχε μόνο Fiat (φθηνό) και Volkswagen (ακριβό) και η τιμή τους ήταν ίδια, όλοι θα προσπαθούσαν να πάρουν στα χέρια τους τα VW και να ξεφορτωθούν τα Fiat. Έτσι κάποια στιγμή το φθηνό Fiat θα ήταν το μόνο διαθέσιμο στην αγορά καθώς θα είχε διώξει το ακριβό VW που όλοι θα κράταγαν ζηλόφθονα στο γκαράζ τους.

Το χρήμα μετά την QE (δηλαδή το τύπωμα) είναι “φθηνότερο” από πριν, κι έτσι οι πλούσιοι με το νέο χρήμα στα χέρια τους προσπαθούν να το ξεφορτωθούν, πριν αυτή η νέα “φθήνια” αντικατοπτριστεί και στις τιμές των αγαθών.



Ερώτηση 3α (Ε.3α)

Με ποιο τρόπο ξεφορτώνονται αυτό το φρέσκο χρήμα?



Απάντηση 3α (Α.3α)

Πουλώντας το και αγοράζοντας διάφορα αγαθά (assets), όσο ακόμα αυτά τα αγαθά κρατάνε την παλιά τιμή τους.



Ερώτηση 3β (Ε.3β)

Τι είδους αγαθά αγοράζουν?



Απάντηση 3β (Α.3β)

Ο,τιδήποτε κινείται και δεν είναι δολάρια. Βίλες στη βραζιλία, λόφτ στην Ταιλάνδη, και κυρίως ο,τιδήποτε υπάρχει σε διάφορα καζινοεργαλεία που υποτίθεται πως αντιπροσωπεύουν πραγματικά αγαθά. Συμβόλαια χρυσού, συμβόλαια πετρελαίου, συμβόλαια από κοιλιές γουρουνιών, συμβόλαια καλαμπόκι, συμβόλαια από κατεψυγμένο χυμό πορτοκαλιού. Με αποτέλεσμα οι τιμές αυτών των αγαθών να φουσκώνουν από την εισροή του φρεσκοτυπωμένου χρήματος.



Ερωτήση 3γ (Ε.3γ)

Γιατί λες πως αυτά τα καζινοεργαλεία δεν αντιπροσωπεύουν πραγματικά αγαθά?



Απάντηση 3γ (Α.3γ)

Διότι τα συμβόλαια αυτά, αντιπροσωπεύουν ποσότητες αγαθών που δεν υπάρχουν πάνω στη γη. Άρα στην ουσία είναι εικονικά συμβόλαια. Αυτοί που επενδύουν στα καζινοεργαλεία δεν ενδιαφέρονται να ξεφορτώσουν μια μέρα στην αυλή τους 8 τόνους από κοιλιές γουρουνιών, ή 2 τόνους παγοκολώνων πορτοκαλοχυμού μέναν φορτηγατζή να ψάχνει κάποιον να υπογράψει το δελτίο παραλαβής. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να προφυλαχθούν από την αναμενόμενη πτώση της αξίας του νομίσματος που συμβαίνει λόγω τυπώματος και ταυτόχρονα να κερδίσουν από το φούσκωμα των τιμών.



Ερώτηση 3δ (Ε.3δ)

Άρα όλο αυτό το τύπωμα που πηγαίνει σε διάφορα εικονικά εργαλεία, δεν απασχολεί κανέναν παρά μόνο τους πλούσιους που παίζουν μεταξύ τους στο καζίνο?



Απάντηση 3δ (Α.3δ)

Κάθε άλλο. Διότι το τεχνητό φούσκωμα της πορτοκαλοπαγοκολώνας, αυξάνει την τιμή του “φυσικού” χυμού πορτοκαλιού που αγοράζουμε στο σουπερ μάρκετ.



Πόρισμα 3 (Π3)

Κι έτσι αυτός ο εικονικός πληθωρισμός χρήματος που παράγει Ο Μπάμιας παίζοντας μπάλα με τα φιλαράκια του στη Wall Street, στην ουσία δημιουργεί πραγματικό πληθωρισμό στις τιμές των προϊόντων. Κι επειδή εμείς οι μουζίκοι δεν είδαμε τον μισθό μας να αυξάνεται ανάλογα από αυτό το επιπλέον τύπωμα, στην ουσία χάνουμε ακόμα κι αν παίρνουμε ονομαστικά τον ίδιο μισθό. Γιατί? Διότι αυτός ο μισθός αγοράζει πια λιγότερο μπέικον και λιγότερο χυμό πορτοκαλιού.





Τώρα όλα αυτά συμβαίνουν εδώ και καιρό. Αν θυμάστε τα έχετε ξαναδιαβάσει στο μαγαζάκι μου στις αρχές οκτώβρη. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε μάλιστα, πως η αδυναμία διάφορων χωρών με φτωχούς πληθυσμούς να προστατέψουν το επίπεδο διαβίωσης των λαών τους από αυτή την αύξηση των τιμών, αποτέλεσε τον καταλύτη της έκρηξης και την άνοιξης των λαών της αραβίας. Που φυσικά μπορεί να πνιγεί στο αίμα ή στους δαιδάλους των παζαριών, αλλά αυτό που μας λέει περισσότερο είναι ότι οι εξελίξεις δεν είναι προδιαγεγραμμένες και οι καραμπόλες αυτού του μπιλιάρδου είναι πολλές φορές τόσο απρόβλεπτες, που καλό θα ήταν να είμαστε λίγο σεμνοί στις προβλέψεις. Διότι σίγουρα οι πλούσιοι και οι κυβερνώντες που τους στηρίζουν δεν είναι.





Έχεις τίποτα άλλο να πεις γιατί μας έπριξες?

Αν θέλω να πω κάτι είναι πως δεν υπάρχουν κάποια ταξικώς ωφέλημα εργαλεία που αν ζορίσουμε τον ΓρΑΠ αρκετά να τα εφαρμόσει θα σωθούμε. Συγνώμη αλλά δεν υπάρχει τεμπέλικος τρόπος. Ο μοναδικός τρόπος για να γλυτώσουμε από την κατάρρευση, είναι να ξεφορτωθούμε αυτή τη δεισιδαίμονα ολιγαρχία που μας έχει κατσικωθεί στον σβέρκο, κάτι που γίνεται μόνο μέσω της κατάληψης της κρατικής εξουσίας. Κι αυτό θα συμβεί μόνο αν πεισθούν οι περισσότεροι πολίτες πως υπάρχουν λύσεις και εργαλεία για το όσο πιο ευτυχές πέρασμά τους από το μάταιο τούτο κόσμο.



Κι όσο για τους πονηρούς που ονειρεύονται την παράκαμψη μίας ακόμα ηρωικής επαναστατικής πρωτοπορίας, η ιστορική εμπειρία δεν είναι καθόλου μα καθόλου με το μέρος τους. Είτε κερδίσουν (που δεν το έχουμε δει ποτέ να συμβαίνει σε ανεπτυγμένο κράτος), είτε όχι.

πηγη:techiechan.com
Διαβάστε περισσότερα...
read more “Το τύπωμα χρήματος ως λύση”

ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΧΩΡΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ...

undefined

Τα μηδέν ωφελούντα μη πόνει μάτην...

ΕΠΕΙΔΗ: Μας έχουν ζαλίσει οι δηµοσιογράφοι µε το ότι δεν παράγουµε τίποτα.
ΕΠΕΙΔΗ: Έχουν απαξιώσει οτιδήποτε κάνει αυτή η χώρα και οι άνθρωποί της.
ΕΠΕΙΔΗ: Μας παρουσιάζουν συνέχεια -και προσπαθούν να μας πείσουν- ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, κλέφτες και βολεψάκηδες.
ΕΠΕΙΔΗ: Μας λένε -και προσπαθούν να μας πείσουν- ότι ζούμε με δανεικά.


Διαßάστε εδώ εξαγωγικές ''πρωτιές'' της χώρας

Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στοτο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.


Η Ελλάδα είναι 3η στην παγκόσµια παραγωγή ελιάς και λαδιού (15% της παγκόσµιας παραγωγής)
Η Ελλάδα είναι 3η σε παραγωγή κρόκου. (saffran)
Η Ελλάδα είναι 5η σε εξαγωγες σπαραγγιων
Η Ελλάδα είναι 7η παγκοσµίως σε εξαγωγές ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 11η σε παραγωγή ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 14η σε αφίξεις τουριστων. 18,2 εκ
Η Ελλάδα είναι 16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων
Η Ελλάδα είναι 1η στην παγκόσµια ναυτιλία

Γιατί υποτιμώνται και αποσιωπούνται όλα αυτά; Ποιοί τα έχουν πετύχει ;
Ας σταματήσει η προσπάθεια αυτο-υποτίμησης ! Το μόνο που προσφέρει, είναι να δείχνει άλλους "καλύτερους" και να μας κάνουν τελικά αυτοί κουμάντο.
Γιατί τελικά παρόλα τα αρνητικά, μπορούμε και μόνοι μας !

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΧΡΕΗ....ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΕΦΑΓΑΝ
ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ.....ΟΛΟΙ!!

πηγη:www.ramnousia.com

Διαβάστε περισσότερα...
read more “ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΧΩΡΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ...”

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ρωσία: Να ιδρυθεί ευρωπαϊκό ταμείο για την απορρόφηση μέρους του ελληνικού χρέους, προτείνει ο πρώην ΥΠΕΞ της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ

Την ίδρυση ευρωπαϊκού Ταμείου, το οποίο θα μπορούσε να εξαγοράσει μέρος του ελληνικού χρέους, καθώς και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, πρότεινε ο Γιόσκα Φίσερ, σημαίνον στέλεχος των Γερμανών οικολόγων και πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, σε αποψινή ομιλία του στη Μόσχα.

Σε διάλεξή του για τις ρωσο-γερμανικές σχέσεις στο Γερμανικό Ιστορικό Ινστιτούτο της Μόσχας, ο κ. Φίσερ είπε ότι «οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν πλεονάσματα στον προϋπολογισμό τους και ειδικότερα η Γερμανία, που έχει και σημαντικά κέρδη, η Γαλλία και η Ολλανδία» θα πρέπει να δημιουργήσουν με δικά τους μέσα ευρωπαϊκό Ταμείο για την απορρόφηση «σημαντικού μέρους του χρέους της Ελλάδας και άλλων χωρών», καθώς η ευρωπαϊκή κρίση είναι πρωτίστως κρίση χρέους και όχι κλασική οικονομική κρίση.

Ο κ. Φίσερ δέχθηκε πολλές ερωτήσεις για τις ευρωρωσικές σχέσεις και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις και εισέπραξε και αντιδράσεις από το κοινό της διάλεξής του όταν άσκησε κριτική στην Ελλάδα, ως προς το χειρισμό των στατιστικών μεγεθών της οικονομίας της χώρας.

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα...
read more “Ρωσία: Να ιδρυθεί ευρωπαϊκό ταμείο για την απορρόφηση μέρους του ελληνικού χρέους, προτείνει ο πρώην ΥΠΕΞ της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ”

«Σκοτώνοντας» τη δημόσια περιουσία...

Η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο και ακριβό κέντρο αδυνατίσματος! Η φορολογική πολιτική που ακολουθείται εδώ και καιρό, μας έχει οδηγήσει σε θεαματικό συμμάζεμα των εξόδων μας. Έτσι, τα… ανθυγιεινά βραδινά σε διάφορα εστιατόρια έχουν κοπεί, όπως και το κρέας σε πολλές οικογένειες που αναγκάζονται να στραφούν στα όσπρια, στις σούπες, τα λαχανικά και γενικά στη μεσογειακή διατροφή.

Με τη νέα υψηλότερη φορολόγηση των αναψυκτικών, ποτών κ.ά, θα περιοριστεί ακόμη περισσότερο η κατανάλωση της ζάχαρης με άλλες θετικές συνέπειες στο αίμα!. Βέβαια μια τέτοια πολιτική μπορεί να ενισχύσει την τάση προς φυγή των βιομηχανιών αναψυκτικών, όπως της 3 Έψιλον (Coca Cola)…Ποιος όμως νοιάζεται!!!

Και δεν τελειώσαμε. Η νέα ομοβροντία των φορολογικών μέτρων που ετοιμάζονται, θα θυμίσουν την αναγκαιότητα της… γιόγκα, της αυτοσυγκέντρωσης και άλλων τεχνικών (βλ. Γκάντι) που συνιστούν την εγκράτεια!.

Ο κος Παπακωνσταντίνου, στην τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη παρουσιάστηκε σαν ένας καλός «υπεύθυνος ταμειακής διαχείρισης» μιας εταιρίας. Η φαντασία, οι νέες ιδέες και κάθε τι που ξεφεύγει από την παραδοσιακή λογική μιας λογιστικής τακτοποίησης των περιορισμένων πόρων της οικονομίας, εκλείπουν. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούμαστε, βλέποντας την έλλειψη βαθιάς γνώσης για μια σειρά, εκ των προτέρων γνωστών σε ένα έμπειρο μάτι υπουργού, εξελίξεων.

Αναλυτικότερα, η προοπτική της εκποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου ήταν γνωστή πριν την υπογραφή του Μνημονίου. Στο Σύμφωνο που υπογράφηκε πέρυσι, η προοπτική αυτή σφραγίσθηκε με την αποδοχή εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης, της απώλειας κάθε μορφής ασυλίας από τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού κράτους, στην περίπτωση μη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων μας στους πιστωτές των 110 δις ευρώ. (Βλ. Άρθρα 4, 6 και 14).

Ερώτηση απλή αδαούς: Εφόσον ο λογαριασμός δεν έβγαινε, κάτι γνωστό από τις αρχές του 2010, γιατί δεν μπήκαν οι ένθερμοι θιασώτες τέτοιων λύσεων, στην ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ κ.ά. πέρυσι, όπου η αξία τους ήταν θεαματικά υψηλότερη από ότι φέτος; Πόσο φθηνότερα θα πουλήσουμε φέτος τις μετοχές των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ΔΕΚΟ –και όχι μόνο– υπό τη διαχείριση της τρόικας πια; Ποιος θα είναι ο κύριος ωφελημένος, που καρτερικά περίμενε τον προαναγγελθέντα θάνατο των εταιριών του Δημοσίου;

Το “όφελος” που προκύπτει από τα προαναφερθέντα είναι ένα: Θα απαλλαγούμε από τους κάθε λογής ρουσφέτια, εγκάθετους των πολιτικών γραφείων (απρεπής έκφραση αλλά απόλυτα ακριβής) χωρίς δεξιότητες, που παρασιτικά ζουν σε βάρος των οργανισμών αυτών. Στις ημέρες αυτές, πολλοί από αυτούς με τις καυστικές τους δηλώσεις, έχουν μεταλλαχθεί σε τιμητές ενός σαθρού πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται.

Κλείνοντας, σημειώνεται το εξής. Αν αντέχαμε να μην ξεπουλήσουμε τα πάντα έως την έναρξη του 2013, τότε οι πιέσεις για κάτι τέτοιο θα ήταν λιγότερο ισχυρές. Αυτό θα συνέβαινε γιατί στο πλαίσιο του νέου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (EMS), το «κούρεμα» του χρέους αποτελεί μέρος του συστήματος. Η αδυναμία «κουρέματος» στις ημέρες μας, σε συνδυασμό με την ύφεση που διακρίνει την οικονομία, οδηγούν λοιπόν στα μέσα του 2011, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Το «κούρεμα», ως αναπόφευκτο γεγονός, θα λάβει τελικά χώρα το 2013. Τότε όμως θα έχουν πουληθεί μισοτιμής όλα τα φιλέτα της ελληνικής περιουσίας.

Σ’ ό,τι αφορά τον κύριο μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας τις ξένες επενδύσεις, εκεί υπάρχει η σιγή ιχθύος. Όλα κινούνται στο νέφος μιας νησίδας αδιαφάνειας, με ένα και μόνο πρωταγωνιστή πολιτικό και το γραφείο του, που κινεί (αφιλοκερδώς άραγε;) τα αόρατα νήματα των προσδοκιών για προσέλευση ξένων.

πηγη:www.mardas.gr,
Διαβάστε περισσότερα...
read more “«Σκοτώνοντας» τη δημόσια περιουσία...”

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει λογική και φαντασία, οδηγεί όχι μόνο στην ανάγκη να έχει αίσθηση της δικής του ταυτότητας αλλά, επίσης, στην ανάγκη να προσανατολίζεται στον κόσμο πνευματικά. Η λογική είναι η ικανότητα του ανθρώπου να συλλαμβάνει τον κόσμο νοητικά – σε «αντιδιαστολή» με τη διάνοια, η οποία είναι η ικανότητα του να χειρίζεται τον κόσμο με τη βοήθεια της νόησης. Έτσι λοιπόν, η λογική είναι το όργανο του ανθρώπου για να φτάνει στην αλήθεια, ενώ η διάνοια είναι το όργανο του ανθρώπου για να χειρίζεται τον κόσμο με περισσότερη επιτυχία”. (E. Fromm)

Σύμφωνα με τα παραπάνω η ανάγκη ανάπτυξης της λογικής, αν και απαραίτητη, δεν είναι τόσο πολύ επιτακτική, όσο η ανάγκη διαμόρφωσης κάποιου πλαισίου προσανατολισμού - αφού αυτό που διακυβεύεται για τον άνθρωπο, στη δεύτερη περίπτωση, είναι η ευτυχία και η διαύγεια του: η διάνοια του.

Με βάση το συγκεκριμένο γεγονός θεωρούμε ότι, αυτό που λείπει σήμερα από τη χώρα μας, αυτό δηλαδή που αδυνατεί να μας προσφέρει η Πολιτική στο σύνολο της, είναι ένα λογικό πλαίσιο προσανατολισμού μας - χωρίς το οποίο είναι αδύνατον να χειρισθούμε τα προβλήματα μας με επιτυχία, αφού οι Έλληνες διακρίνονταν ανέκαθεν περισσότερο για τη διάνοια τους και πολύ λιγότερο για την αναλυτική, «συμβατική» τους λογική.

Εάν λοιπόν η Πολιτική έλεγε στους Έλληνες Πολίτες την αλήθεια, η οποία θα ήταν το προϊόν της αντικειμενικής ανάλυσης των σημερινών, εθνικών και διεθνών συνθηκών με τη βοήθεια της απλής λογικής, «χαράσσοντας» μία συγκεκριμένη πορεία, η χώρα μας θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαχειριστεί όλα της τα προβλήματα με απόλυτη επιτυχία – αφού σε αυτήν την περίπτωση οι Έλληνες θα αποκτούσαν ένα πλαίσιο προσανατολισμού, το οποίο σήμερα δεν διαθέτουν.

Εάν όμως η Πολιτική μας συνεχίσει να υποκρίνεται, να διασπείρει ψευδείς ελπίδες ή να κινδυνολογεί, να αναφέρεται διαρκώς σε επώδυνα μέτρα και να ενδιαφέρεται μόνο για την «επιβίωση» της, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες, τους εκβιασμούς καλύτερα των παιδιών του Σικάγου, η Ελλάδα θα καταστραφεί - χωρίς να υπάρχει κανένας αντικειμενικός λόγος, αφού είναι αναμφίβολα μία πάμπλουτη, προικισμένη πολλαπλά χώρα, η οποία όμως δεν έχει κατανοήσει ότι οφείλει να προστατεύει συνεχώς τα «υπάρχοντα» της.

Στα πλαίσια αυτά επαναλαμβάνουμε ότι, η Ελλάδα οφείλει είτε να απαιτήσει έναν βιώσιμο διακανονισμό του δημοσίου χρέους της (ενδεχομένως με τον παράλληλο «συμψηφισμό» των γερμανικών αποζημιώσεων), χωρίς τον αποκλεισμό της από τις αγορές και τη λεηλασία του εθνικού πλούτου της, είτε να αποφασίσει ψύχραιμα την «άρση» κάποιων πληρωμών – παραμένοντας φυσικά εντός της Ευρωζώνης, αφού κανένας δεν μπορεί να απαιτήσει την έξοδο της.

Ανάπτυξη ή αναβολή πληρωμών λοιπόν - με την ανάπτυξη να απαιτεί αφενός μεν την εκδίωξη του ΔΝΤ, αφετέρου την έντιμη και εφικτή αποπληρωμή του συνολικού δημοσίου χρέους μας, σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες (με το βασικό της ΕΚΤ), ταυτόχρονα με το «άνοιγμα» των αγορών της ΕΕ στα ελληνικά προϊόντα (αυξήσεις των μισθών των πλεονασματικών χωρών, για την τόνωση της εσωτερικής τους κατανάλωσης, με εμπορεύματα ή με υπηρεσίες των ελλειμματικών).

Παράλληλα, άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπιση του τεράστιου πολιτισμικού μας προβλήματος - συμπεριλαμβανομένου του «αφελληνισμού», ο οποίος μάλλον «καλλιεργείται» σκόπιμα, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της λαθρομετανάστευσης. Πρόκειται αναμφίβολα για έναν «θανατηφόρο ιό», ο οποίος γιγαντώθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ενώ είναι ίσως πολύ πιο σημαντικός από τον «οικονομικό».

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Ανεξάρτητα από την προηγούμενη αναφορά μας στην ελληνική ιδιαιτερότητα, στο επίκεντρο των οικονομικοπολιτικών συζητήσεων της εποχής μας, με αφετηρία το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ευρίσκονται οι δύο διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης της - οι οποίοι «ανακαλύφθηκαν» στο παρελθόν από τη Δύση:

(α) Η πολιτική του «επεκτατικού προϋπολογισμού», με στόχο την καταπολέμηση της ύφεσης και της ανεργίας, η οποία στηρίζεται ουσιαστικά στη θεωρία του Keynes - αν και σήμερα έχει άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού εφαρμόζεται από τη νεοφιλελεύθερη αμερικανική «σχολή» και το ιδιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος που έχει επιβάλλει. Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής επιλέγεται η στοχευμένη αύξηση των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης της ποσότητας χρήματος, ταυτόχρονα με την «υιοθέτηση» χαμηλών παρεμβατικών επιτοκίων από την κεντρική τράπεζα.

Πρόκειται ουσιαστικά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κρίσης με τη βοήθεια της ανάπτυξης - με απώτερο στόχο όχι τόσο τον απόλυτο περιορισμό των δημοσίων χρεών, όσο τη μείωση του δείκτη του χρέους, σε σχέση με το ΑΕΠ. Σε τελική ανάλυση, επιλέγεται πολύ λογικά ο ελεγχόμενος πληθωρισμός, αντί της ύφεσης και της ανεργίας, ενώ το κράτος που ακολουθεί τη συγκεκριμένη πολιτική σήμερα, οι Η.Π.Α. δηλαδή, είναι αφενός μεν υπερχρεωμένο και ελλειμματικό, αφετέρου πολυπολιτισμικό – όπου τυχόν αύξηση της ανεργίας θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές αναταραχές.

Ίσως οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, σύμφωνα ουσιαστικά με τον Keynes: “Η ευημερία ενός έθνους δεν μετριέται με τα υλικά στοιχεία του Ενεργητικού του - αφού το χρυσάφι, τα κτίρια, οι δρόμοι, τα ορυχεία, τα εργοστάσια και τα δάση δεν εξανεμίσθηκαν το 1932, παρά το ότι το ΑΕΠ των Η.Π.Α. περιορίσθηκε στο μισό, μέσα σε τρία μόλις έτη”. Κατ’ επέκταση, η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της Ελλάδας, η χρηματιστηριακή αξία των επιχειρήσεων της, ο πλούτος της γενικότερα δεν έχει χαθεί, ούτε περιοριστεί, επειδή αντιμετωπίζουμε μία μεγάλη κρίση - όπως μάλλον θέλουν οι διεθνείς τοκογλύφοι να πιστεύουμε, τοποθετώντας μας ψευδή και εκβιαστικά διλήμματα.

Συνεχίζοντας στον Keynes, “Η ευημερία, όπως και οι οικονομικές κρίσεις, δεν είναι θέματα «δόξας» του παρελθόντος, όσο επιτευγμάτων του παρόντος. Ακριβώς για το λόγο αυτό μετριέται με βάση τα εισοδήματα που κερδίζουμε. Όταν λοιπόν οι περισσότεροι από εμάς σε ατομικό επίπεδο (άρα όλοι μας σε συλλογικό επίπεδο) απολαμβάνουμε υψηλά εισοδήματα, τότε το έθνος μας ευημερεί. Όταν μειώνεται το συνολικό ατομικό (ή εθνικό) εισόδημα, τότε έχουμε ύφεση και το έθνος μας υποφέρει”.

Επομένως, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε άμεσα, εάν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε τη χώρα μας (πλαίσιο προσανατολισμού), είναι να αρχίσουμε όλοι μαζί να κερδίζουμε χρήματα – να έχουμε εισοδήματα δηλαδή και όχι απλά να περιορίζουμε τις ζημίες. Στα πλαίσια αυτά, το να «φυγαδεύονται» οι αποταμιεύσεις στο εξωτερικό ή να σταματούν οι επενδύσεις, δεν είναι μόνο εγκληματικό, αλλά και ανόητο – επειδή αφενός μεν σήμερα οι ευκαιρίες στην Ελλάδα είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τα ρίσκα, αφετέρου δε αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για να οδηγηθούμε στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

(β) Η πολιτική του «ισοσκελισμένου προϋπολογισμού», με στόχο τη σταθερότητα του νομίσματος, η οποία στηρίζεται ουσιαστικά στη θεωρία του Hayek (treasury view) – αν και σήμερα έχει άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού «επιβάλλεται» από τη Γερμανία: από ένα επίσης ιδιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος, με απώτερο σκοπό την κυριαρχία του στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο (εννοούμε πάντοτε το τευτονικό κράτος εν κράτει, το οποίο «επιβάλλεται» αυταρχικά από το κλαμπ του Βερολίνου – σε καμία περίπτωση τους Γερμανούς Πολίτες, οι οποίοι ήδη υποφέρουν τα πάνδεινα από τον συγκεκριμένο «μηχανισμό εξουσίας»).

Για την αντιμετώπιση της κρίσης επιλέγεται η μείωση των δαπανών ή/και η αύξηση των φόρων, καθώς επίσης η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων - με στόχο την εξοικονόμηση πόρων, καθώς επίσης τον περιορισμό των δημοσίων χρεών, σαν απόλυτο μέγεθος.

Εάν κατανοήσουμε εδώ ότι τα κράτη δεν έχουν παραδόξως Ισολογισμούς, οπότε «προβάλλεται» μόνο το Παθητικό τους (δημόσιο χρέος), ενώ δεν υπολογίζεται καθόλου το εκάστοτε Ενεργητικό (δημόσιες επιχειρήσεις, έργα υποδομής κλπ.), θα συνειδητοποιήσουμε πως τα περιουσιακά στοιχεία τους δεν αποτυπώνονται πουθενά - παρά το ότι περιορίζουν το Παθητικό, μειώνουν το χρέος δηλαδή, εάν πουληθούν. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα εξαιρετικό τέχνασμα των υποστηρικτών των ιδιωτικοποιήσεων, με τη βοήθεια του οποίου εξαναγκάζουν τα κράτη να ακολουθούν τις εντολές τους – με απώτερο στόχο τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων και την αποκρατικοποίηση της εξουσίας.

Συνεχίζοντας, υπό τη συγκεκριμένη πολιτική, η εσωτερική ανάπτυξη δεν αποτελεί στόχο, όπως επίσης όχι η αύξηση της ποσότητας χρήματος και η μείωση των παρεμβατικών επιτοκίων. Σε τελική ανάλυση, «προτιμώνται» η ύφεση και η ανεργία (των άλλων), αντί του πληθωρισμού, αφού το κράτος που επιβάλλει σήμερα τη συγκεκριμένη πολιτική, η Γερμανία δηλαδή, είναι πλεονασματικό - με ισχυρές εξαγωγικές επιδόσεις, με υψηλή ανταγωνιστικότητα, με ελάχιστη ανεργία, με τις αποταμιεύσεις των Πολιτών της σε μετρητά, καθώς επίσης με τεχνητά υποτιμημένο νόμισμα, λόγω της «συμμετοχής» της στην Ευρωζώνη.

Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης «προκρίθηκε» η θεωρία του Keynes (ενεργητική καθοδήγηση της Ζήτησης), αντί αυτής του Hayek - η οποία δήθεν «φοβόταν» περισσότερο τον πληθωρισμό από την ανεργία. Στα πλαίσια αυτά, ειδικά μετά τα 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η δύση δεν επέστρεψε στον κλασσικό φιλελευθερισμό (A.Smith) - αφού σε όλα σχεδόν τα βιομηχανικά κράτη παρέμβαινε ενεργά το δημόσιο και εγκαταστάθηκε ο κοινωνικός καπιταλισμός.

Για αρκετά χρόνια (μέχρι τη δεκαετία του 70, όπου «απελευθερώθηκε» το δολάριο από τα «δεσμά» του πολυτίμου μετάλλου, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και ξεκίνησε η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού), τα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το χρυσό. Υπήρχαν επίσης τελωνεία και δασμοί, ενώ ελέγχονταν η κυκλοφορία των κεφαλαίων – πολύ σοσιαλιστικές και επικίνδυνες «πρακτικές» κατά τον Hayek και ειδικά κατά τον μαθητή του M.Friedmanσχολή του Σικάγου»).

Τέλος, ειδικά όσον αφορά την πολυσυζητημένη σήμερα «ανταγωνιστικότητα», πρέπει να κατανοήσουμε ότι αποτελεί ένα συγκριτικό και όχι ένα απόλυτο «μέγεθος». Για παράδειγμα, εάν οι βόρειες ευρωπαϊκές χώρες (η Κίνα για τους δικούς της λόγους) επιλέξουν να εργάζονται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επειδή ζουν σε παγωμένα κλίματα και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ιδιωτική τους ζωή ή για τις όποιες απολαύσεις, τότε οι χώρες του νότου θα πρέπει υποχρεωτικά να κάνουν το ίδιο - εάν επιθυμούν να διατηρήσουν την «συγκριτική» ανταγωνιστικότητα τους, τη «θελκτικότητα» τους καλύτερα για το διεθνές Κεφάλαιο.

Κατά την ίδια λογική, εάν οι βόρειες χώρες συνεχίσουν να διατηρούν περιορισμένη την κατανάλωση τους, αυξάνοντας τις αποταμιεύσεις τους (οι οποίες «εκβάλλουν» στις επενδύσεις και από αυτές στην παραγωγικότητα), τότε οι νότιες θα χρεοκοπήσουν - εάν δεν τις μιμηθούν επακριβώς.

ΟΙ ΤΟΚΟΙ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ

Αν και διαδίδεται ότι, η επικράτηση της θεωρίας του Keynes οδήγησε τη δύση στην υπερχρέωση, έχουμε την άποψη ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει – πόσο μάλλον αφού οι Η.Π.Α. κατόρθωσαν να μειώσουν το δημόσιο χρέος τους στο 32% του ΑΕΠ τους, από περίπου 120% μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Η υπερχρέωση της δύσης οφειλόταν κυρίως στην πολιτική των υψηλών επιτοκίων, την οποία επέβαλλε ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης των Η.Π.Α. P. Adolf Volcker (από 11,2% το 1979, στο 20% τον Ιούνιο του 1981 – με το prime rate στο 21,5% το 1981) για την καταπολέμηση του πληθωρισμού και της ύφεσης (stagflation) – μία πολιτική που οδήγησε κυρίως τις χώρες της Ν. Αμερικής στη χρεοκοπία (ο P.A.Volcker, μετά την θητεία του στη Fed, διηύθυνε τη γνωστή αμερικανική επενδυτική τράπεζα J.Rothschild).

Εάν θέλουμε δε να είμαστε περισσότερο λεπτομερείς, η υπερχρέωση ήταν αρχικά το αποτέλεσμα του συνδυασμού των υψηλών επιτοκίων με έναν σχετικά χαμηλό πληθωρισμό - αφού «περιορίζεται» η άνοδος και του ονομαστικού ΑΕΠ, ενώ «επιτρέπονται» αυξημένοι πραγματικοί τόκοι (στη συνέχεια βέβαια, η υπερχρέωση επιδεινώθηκε από τα χαμηλά επιτόκια, τα οποία διευκόλυναν τον περαιτέρω δανεισμό των ήδη χρεωμένων κρατών). Κάτι τέτοιο συνέβη στη δεκαετία του ’80, όπου ο πληθωρισμός στις Η.Π.Α. μειώθηκε στο 3,2% το 1983 - από το 13,5% του 1981. Για παράδειγμα, εάν έχουμε πληθωρισμό 3% και επιτόκιο 15%, με μηδενική ανάπτυξη, τότε το εκάστοτε χρέος αυξάνεται κατά 12% ετήσια, μόνο από τους «πραγματικούς» τόκους.

Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί περιγράφει το πρόβλημα του ανατοκισμού, ο οποίος λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των «τοκογλύφων». Σε αυτόν φαίνεται η διαμόρφωση ενός δανείου ύψους 20 δις €, το οποίο «ανατοκίζεται» ετήσια, χωρίς να εξοφλούνται «χρεολύσια» (δόσεις δανείου), με επιτόκιο της τάξης του 15%:

ΠΙΝΑΚΑΣ I: Εξέλιξη αρχικού δανείου 20 δις €, με ετήσιο ανατοκισμό και με επιτόκιο 15% (για ολόκληρες χρονικές περιόδους 01.01.85 – 31.12.89 κλπ.)

Έτος

Αρχικό Κεφάλαιο

Κεφάλαιο συν τόκοι

1985 (αρχή)

20.000.000.000

./.

1989

20.000.000.000

40.227.143.750

1994

20.000.000.000

80.911.154.714

1999

20.000.000.000

162.741.232.583

2004

20.000.000.000

327.330.747.859

Πηγή: Υπολογισμοί Excel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε εύκολα από τον Πίνακα I το αρχικό κεφάλαιο, με συνεχώς ανατοκιζόμενο (ετήσια) επιτόκιο 15%, διπλασιάζεται ανά πέντε έτη (με 5% διπλασιάζεται ανά 15 έτη, όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα μας). Για παράδειγμα, εάν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα είχε δανεισθεί το 1985 το ποσόν των 20 δις €, με σταθερό επιτόκιο 15%, ενώ δεν εξοφλούσε έκτοτε ούτε το κεφάλαιο, ούτε τους τόκους, στα τέλη του 2004, είκοσι χρόνια δηλαδή αργότερα, θα ήταν χρεωμένη με περίπου 330 δις €! (δηλαδή, θα είχε πληρώσει το αρχικό δάνειο, το κεφάλαιο, σχεδόν 16,5 φορές παραπάνω – κάτι που από νομικής πλευράς είναι μάλλον «αντισυμβατικό»).

Περαιτέρω ο Πίνακας ΙΙ, ο οποίος αφορά την εξέλιξη του δημοσίου χρέους στις Η.Π.Α. μετά το 1980 (περίοδος υψηλών επιτοκίων) τεκμηριώνει απόλυτα τη θέση μας - σύμφωνα με την οποία η υπερχρέωση του δημοσίου (όπως και ο υπερβολικός πλουτισμός της εκάστοτε ελίτ) είναι, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα των υψηλών επιτοκίων, αφού το δημόσιο χρέος της υπερδύναμης 15πλασιάστηκε (από 1 τρις $ στα 15 τρις $), μέσα σε τριάντα περίπου έτη:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη δημοσίου χρέους σε τρις $, Δημόσιο χρέος σε ποσοστά του ΑΕΠ, έλλειμμα (πλεόνασμα) σε τρισεκατομμύρια $

Έτος

Δημόσιο Χρέος

Δημόσιο Χρέος/ΑΕΠ

Έλλειμμα

1981

1,0

32,5%

-0,08

1985

1,8

43,8%

-0,21

1990

3,2

55,9%

-0,22

1995

4,9

67,0%

-0,16

2000

5,6

57,3%

+0,24

2005

7,9

63,5%

-0,32

2009

11,9

83,4%

-1,41

2010*

13,8

94,0%

-1,42

2011*

15,1

100,0%

-1,27

* Πρόβλεψη της αμερικανικής κυβέρνησης

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Το χρέος των νοικοκυριών στη χώρα πλησιάζει τα 14 τρις $ (100% του ΑΕΠ), ενώ έχει 20πλασιασθεί, σε σχέση με τη δεκαετία του ’70.

Από τον Πίνακα ΙΙ τεκμηριώνονται, μεταξύ άλλων, τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού, του κυρίαρχου δόγματος καλύτερα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στις Η.Π.Α. - από τον τότε πρόεδρο Ronald Reagan, για τον οποίο το κράτος δεν αποτελούσε τη λύση για τα προβλήματα, αλλά ήταν το ίδιο πρόβλημα (ως γνωστόν, «απελευθέρωσε» τις αγορές, άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, αποκρατικοποίησε ακόμη και τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, ενίσχυσε τα μέγιστα το Κεφάλαιο, το οποίο σήμερα προσπαθεί να διαφύγει στην Ασία από την «έξοδο κινδύνου», μείωσε τους ανώτατους φορολογικούς συντελεστές από το 70% στο 28% κλπ.).

Ολοκληρώνοντας, στην εποχή του δόθηκε δυστυχώς τεράστια σημασία στον τραπεζικό κλάδο, ο οποίος διπλασίασε έκτοτε την κερδοφορία του – ενώ πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση, το 40% των κερδών όλων των αμερικανικών επιχειρήσεων προερχόταν από τον τραπεζικό τομέα.

Εάν λοιπόν θέλουμε να ακολουθήσουμε τις προτροπές των «συνδίκων του διαβόλου», την απελευθέρωση δηλαδή των πάντων, θεωρώντας ότι αυτές θα μας επιλύσουν το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, οφείλουμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στην πατρίδα τους – αντλώντας τα συμπεράσματα μας από τις τραυματικές εμπειρίες εκατομμυρίων Αμερικανών Πολιτών, οι οποίοι κοιμούνται εξαθλιωμένοι κάτω από τις βρώμικες γέφυρες των πόλεων τους (σε μία απόσταση λίγων μόλις λεπτών από το Λευκό Οίκο, «σαπίζουν» χιλιάδες άνθρωποι σε ένα φρικιαστικό «γκέτο», χωρίς την παραμικρή φροντίδα της Πολιτείας).

Επίσης οφείλουμε να γνωρίζουμε πως το μυστικό της «σταθεροποίησης» μίας ελλειμματικής και υπερχρεωμένης Οικονομίας, με τις μεθόδους του ΔΝΤ, είναι το ότι ένα μεγάλο μέρος των Πολιτών της χώρας εξαθλιώνεται (αντί να πεθάνει, όπως συμβαίνει σε έναν συμβατικό πόλεμο). Δηλαδή, η ισορροπία επιτυγχάνεται με την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων του δημοσίου τομέα, με τη χρεοκοπία των μικρών επιχειρήσεων, καθώς επίσης με την «περιθωριοποίηση» της πλειοψηφίας των ιδιωτικών υπαλλήλων και των αγροτών - οι οποίοι ουσιαστικά πληρώνουν το κόστος της «αλλαγής», καταλήγοντας να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.

Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει, τα πραγματικά αίτια της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους είναι οι οικονομικές ανισότητες των διαφόρων χωρών της ΕΕ - όπου κάποια κράτη εμφανίζουν τεράστια πλεονάσματα του εξωτερικού ισοζυγίου τους (μόνο το Μάρτιο η Γερμανία εξήγαγε εμπορεύματα κατά 15 δις € περισσότερα από αυτά που εισήγαγε), παράγοντας περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες από όσα χρειάζονται ή καταναλώνουν, ενώ κάποια άλλα εμφανίζουν αντίστοιχα σχεδόν ελλείμματα, παράγοντας λιγότερα από όσα απαιτούνται (ή καταναλώνοντας περισσότερα, όπως δυστυχώς στο παράδειγμα της Ελλάδας).

Το πρόβλημα τώρα επιδεινώνεται, εάν τα μεγάλα ελλείμματα συνοδεύονται από υψηλά δημόσια χρέη, για την αντιμετώπιση των οποίων δεν επιλέγεται, ως οφείλει, ο πληθωρισμός, αλλά ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός – η οικονομική λιτότητα δηλαδή η οποία, σε κράτη με έντονα ελλειμματικά Ισοζύγια (αδύναμα εξαγωγικά κλπ.), «εκβάλλει» υποχρεωτικά σε καταστροφικές υφέσεις (στασιμοπληθωρισμός, ανεργία). Πόσο μάλλον αφού ο προερχόμενος εξ αυτών περιορισμός του ΑΕΠ, ονομαστικός ή πραγματικός, επιβαρύνει τη σχέση Δημόσιο χρέος/ΑΕΠ, προς όφελος των τοκογλύφων – οι οποίοι, με κριτήριο το συγκεκριμένο δείκτη, απαιτούν συνεχώς υψηλότερα επιτόκια (spreads). Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, έλλειμμα και ανεργία της Ευρωζώνης, το έτος 2010

Κράτος

Δημόσιο Χρέος/ΑΕΠ

Έλλειμμα

Ανεργία

Ελλάδα

142.8

-10,5

12,6

Ιταλία

119,0

-4,6

8,4

Βέλγιο

96,8

-4,1

Ιρλανδία

96,2

-32,4

13,7

Πορτογαλία

93,0

-9,1

11,0

Γερμανία

83,2

-3,3

Γαλλία

81,7

-7,0

Αυστρία

72,3

-4,6

Μάλτα

68,0

-3,6

Ολλανδία

62,7

-5,4

Κύπρος

60,8

-5,3

Ισπανία

60,1

-9,2

20,1

Φιλανδία

48,4

-2,5

Σλοβακία

41,0

-7,9

Σλοβενία

38,0

-5,6

Λουξεμβούργο

18,4

-1,7

Μέσος Ευρωζώνης

85,1

-6,0

10,1

Πηγή: Eurostat (Απρίλιος 2011)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Όπως το έλλειμμα της Ιρλανδίας αυξήθηκε απότομα, διπλασιάζοντας σχεδόν το δημόσιο χρέος της λόγω της διάσωσης των τραπεζών της, το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο, στην Ιταλία κλπ. (ειδικά στην Αυστρία, οι τράπεζες της οποίας είναι εξαιρετικά εκτεθειμένες στην Α. Ευρώπη - όπως και στο Βέλγιο, τράπεζες του οποίου διατηρούν στα χαρτοφυλάκια τους αρκετά τοξικά ομόλογα).

Σύμφωνα με τον Πίνακα ΙΙΙ, αρκετές χώρες της Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν ήδη προβλήματα με το δημόσιο χρέος τους – ενώ θα αντιμετωπίσουν σύντομα πολύ μεγαλύτερα, εάν αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού (τόσο από την «τευτονική» ΕΚΤ, όσο και από τις τοκογλυφικές αγορές), σε συνδυασμό με την πολιτική λιτότητας που επιβάλει, ουσιαστικά «μονομερώς», η Γερμανία (σε συνεργασία με τις ελάχιστες ακόμη «ευρωζωνικές» οικονομίες, οι οποίες έχουν θετικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών).

Ο Πίνακας IV τώρα που ακολουθεί, τεκμηριώνει τον κίνδυνο των χωρών της GIIPS, από τη χρηματοδότηση των ληξιπρόθεσμων ομολόγων τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Λήξη ομολόγων του δημοσίου σε δις €, με ημερομηνία καταγραφής την 5η Μαΐου 2011

Χώρα

2011

2012

2013

2014

2015

2016-2021

Ελλάδα

30,5

33,7

30,6

31,8

56,5

81,4

Ιταλία

204,2

231,9

139,8

99,9

137,6

434,1

Ιρλανδία*

4,4

5,9

6,0

11,9

0,2

67,9

Πορτογαλία

16,8

18,3

10,8

16,0

11,8

50,8

Ισπανία

95,8

97,6

72,9

62,1

40,7

155,4

* 2025

Σημείωση: Η Ιρλανδία, αν και θεωρητικά ελάχιστα εκτεθειμένη στα ομόλογα, έχει ήδη τυπώσει χρήματα ύψους 60 δις € για τη διάσωση των τραπεζών της, για τις οποίες όμως θα χρειαστεί στο μέλλον τεράστια ποσά – τα οποία δυστυχώς θα πληρώσουν οι συμβιβασμένοι Πολίτες της, σε αντίθεση με τους υπερήφανους, μαχητικούς και αξιοπρεπείς Ισλανδούς.

Πηγή: Bloomberg

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα IV, παρά το ότι η Ιταλία και η Ισπανία έχουν πολύ μεγαλύτερο ΑΕΠ από τις υπόλοιπες χώρες, τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα τους είναι αφενός μεν υψηλά σε απόλυτα μεγέθη, αφετέρου επικίνδυνα κατανεμημένα για την εποχή – αφού λήγουν εντός των δύο πρώτων ετών. Επομένως, είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί ότι δεν απειλούνται – εάν όχι με τη δανειοδότηση τους, τουλάχιστον με υψηλά επιτόκια.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Περαιτέρω, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η «πολιτική» των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, η οποία αποκλείει τον περιορισμό των δημοσίων χρεών με τη βοήθεια του πληθωρισμού και των χαμηλών επιτοκίων, καθώς επίσης με την αύξηση της ποσότητας χρήματος («τύπωμα» από την ΕΚΤ), η κατάσταση θα παραμείνει εκρηκτική.

Εάν δε η «τευτοκρατούμενη» Ευρώπη «επιμείνει» προκλητικά στην υπερβολική εσωτερική υποτίμηση (μειώσεις μισθών και λοιπών «αξιών»), με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η οποία δυστυχώς δεν συνοδεύεται από την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης εκ μέρους των Πολιτών των πλεονασματικών χωρών, αλλά ούτε και από τις παραγωγικές επενδύσεις τους εντός της Ευρωζώνης, η χρεοκοπία πολλών χωρών της ζώνης του Ευρώ είναι μάλλον δεδομένη – εάν δεχθούμε καλοπροαίρετα ότι δεν είναι προγραμματισμένη από τη Γερμανία.

Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό ότι, το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι σε καμία περίπτωση η Ελλάδα, αλλά η Γερμανία – η οποία αναπτύσσεται μάλλον «μερκαντιλιστικά», εις βάρος όλων σχεδόν των εταίρων της.

Ειδικότερα, εάν υποθέσουμε ότι η χώρα μας «εγκατέλειπε» τη ζώνη του Ευρώ, αναγκαζόμενη να υποτιμήσει το νόμισμα της και να χρεοκοπήσει «νομοτελειακά» (λόγω του διπλασιασμού των εξωτερικών χρεών της κλπ.), όλες οι υπόλοιπες χώρες δεν θα είχαν απολύτως κανένα όφελος – αντίθετα, θα υποχρεώνονταν σε τεράστιες, αλυσιδωτές χρηματοπιστωτικές ζημίες, τις οποίες έχουμε την άποψη ότι δεν μπορεί να αντέξει ούτε καν ολόκληρο το σύστημα (άρθρο μας).

Από την άλλη πλευρά, εάν τυχόν εγκατέλειπε τη ζώνη του Ευρώ η Γερμανία, θα μπορούσε ίσως να αντέξει την υποχρεωτική ανατίμηση του νομίσματος της, χωρίς να χρεοκοπήσει - παρά τη σημαντική μείωση των εξαγωγών που θα είχε τότε, αφού κατευθύνονται κυρίως εντός Ευρώπης (κατά σχεδόν 75%).

Οι υπόλοιπες όμως χώρες θα είχαν πλέον τεράστια οφέλη – μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να επιλέξουν τον ελεγχόμενο πληθωρισμό αντί για τη χρεοκοπία τους, να διατηρήσουν ανταγωνιστικό το υπερτιμημένο Ευρώ («συμπλέοντας» με τις Η.Π.Α. και χωρίς να υποχρεώνονται στις «αμυντικές επιθέσεις» της υπερδύναμης, μέσω του ΔΝΤ), να αυξήσουν τις εξαγωγές τους στον υπόλοιπο πλανήτη, να μειώσουν πληθωριστικά τα ελλείμματα και τα χρέη τους, καθώς επίσης πάρα πολλά άλλα - τα οποία θα μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο εάν «ανεξαρτητοποιούνταν» από τη Γερμανία.

Βέβαια, υπάρχει μία ακόμη λύση, στην οποία έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν: η ομοσπονδιακή ένωση ή, καλύτερα, η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Εν τούτοις, επειδή η λύση αυτή προϋποθέτει αφενός μεν «αρετές», τις οποίες δεν διαθέτει δυστυχώς η σημερινή, τευτονική Γερμανία (αλληλεγγύη κλπ.), αφετέρου πολλούς συμβιβασμούς εκ μέρους όλων των κρατών-μελών, ιδίως των Πολιτών τους, θεωρούμε ότι η μόνη ρεαλιστική εκδοχή, η οποία τουλάχιστον θα εμποδίσει τις αλλεπάλληλες χρεοκοπίες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ισπανία, Ιταλία κλπ.), είναι η άμεση απομόνωση της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την «δασμολογική» προστασία της ΕΕ από την κίτρινη γάγγραινα.

Κλείνοντας, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές στο παρελθόν, όλα όσα ακούγονται περί αδυναμίας της χώρας μας να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα ή το δημόσιο χρέος της, αλλά και τα διάφορα διλήμματα που συχνά τοποθετούνται από το «παρασκήνιο», δεν υπηρετούν σε καμία περίπτωση την αλήθεια. Κατά την άποψη μας, αυτό που «υπόγεια» επιχειρείται είναι ο εκφοβισμός των Ελλήνων – όχι μόνο με στόχο τη λεηλασία του εθνικού πλούτου τους αλλά, επίσης, με απώτερο σκοπό είτε την κατάλυση της «τευτονικής» Ευρωζώνης εκ μέρους των Η.Π.Α., έτσι ώστε να μην διακινδυνεύσει η ηγεμονία του δολαρίου, είτε την πλήρη υποδούλωση της ΕΕ, εκ μέρους της Γερμανίας (άρθρο μας).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σύμφωνα με το γνωστό Αμερικανό οικονομολόγο K.Rogoff και την πολιτική λιτότητας που ακολουθείται, “Είναι αναπόφευκτη μία σημαντικού ύψους διαγραφή των οφειλών αρκετών υπερχρεωμένων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας – παρά το ότι οι πολιτικοί επιμένουν πως κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Τα χρέη δεν έχουν αυξηθεί μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά σε ολόκληρη τη Δύση – στην «τριάδα», όπως αποκαλούνται από κοινού οι Η.Π.Α., η ΕΕ και η Ιαπωνία”.

Οι οφειλές της υπερδύναμης υπερβαίνουν πια το 120% του ετήσιου ΑΕΠ της, εάν συνυπολογίσει κανείς τις Πολιτείες και τις κοινότητες. Όσον αφορά την Ιαπωνία, με δημόσιο χρέος στο 220% του ΑΕΠ της πριν από τη Fukushima, η Πολιτική της δεν διανοείται καν να συζητήσει για δόσεις δανείων (χρεολύσια) - προσπαθώντας όσο μπορεί να εξυπηρετεί μόνο τους τόκους, παρά τα μηδενικά σχεδόν επιτόκια δανεισμού της. Εάν δεν λογικευθούμε λοιπόν άμεσα θα βρεθούμε ξαφνικά, εντός του έτους, αντιμέτωποι με ένα μίγμα «νομισματικών καταρρεύσεων» και «υποτιμητικών συναλλαγματικών πολέμων» - κινδύνους για τους οποίους δεν υπάρχει η παραμικρή προετοιμασία.

Συνεχίζοντας, όπως αναφέρει ένας σημαντικός Ιάπωνας οικονομολόγος, “Μία αξιόπιστη στρατηγική πληθωριστικής υποτίμησης του νομίσματος μας, θα ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στην πατρίδα μου”, ενώ οι υπόλοιπες ασιατικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, διατηρούν από καιρό τώρα υποτιμημένα τα νομίσματα τους, χωρίς να φοβούνται τον πληθωρισμό ή τις νομισματικές πιέσεις των Η.Π.Α. (άρθρο μας).

Παρά το ότι λοιπόν στις δύο άλλες περιοχές της «τριάδας», στις Η.Π.Α. και στην Ιαπωνία, ο ελεγχόμενος πληθωρισμός αντιμετωπίζεται σαν τη «σωτήρια βροχόπτωση εν μέσω ξηρασίας», η Ευρωζώνη, αδικαιολόγητα «τυφλωμένη» και υπό την «επήρεια» της αμετανόητα επεκτατικής Γερμανίας, αδυνατεί να κατανοήσει τη θέση της – ειδικά η Γαλλία, η οποία υπέφερε ανέκαθεν από τη γείτονα της χώρα.

Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, εφόσον η Ευρωζώνη παραμείνει αμετακίνητη στην πολιτική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, της λιτότητας και του ισχυρού Ευρώ, όλες οι χώρες-μέλη της θα βρεθούν σύντομα αντιμέτωπες, η μία μετά την άλλη, με το τέρας της χρεοκοπίας – το οποίο θα διευκολύνει τα μέγιστα την περαιτέρω επέλαση των συνδίκων του διαβόλου (την αναβίωση του ναζισμού επίσης, σε ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης).

Το ΔΝΤ στη συνέχεια, ακολουθώντας τις οδηγίες των εντολέων του (του Καρτέλ και των τοκογλύφων) σχεδιάζει να εγκαταστήσει, ενδεχομένως σε συνεργασία με το Γερμανικό Καρτέλ, ένα απίστευτα ιδιωτικοποιημένο, ένα απολυταρχικό αστυνομικό κράτος, με αυστηρότερα κριτήρια από αυτά των Η.Π.Α. – καταλύοντας μία για πάντα ακόμη και τη «μεταλλαγμένη» Δημοκρατία που έχουμε σήμερα: την Κοινοβουλευτική.

Ευτυχώς όμως για όλους μας, η ξαφνική «έκρηξη ωριμότητας» των Πολιτών, Ελλήνων και Ευρωπαίων, φαίνεται πως τείνει να εξισορροπήσει την απίστευτη ανεπάρκεια των πολιτικών - οι οποίοι, κινούμενοι μέσα στα στενά πλαίσια του «δημοσκοπικού καιροσκοπισμού» τους, «υποτακτικοί εάν όχι μπάτλερ των αγορών», έχουν πλέον χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα.

Οι Πολίτες λοιπόν, κατανοώντας ότι η δύναμη δεν δημιουργεί Δίκαιο, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υπακούσουν παρά μόνο σε νόμιμες δυνάμεις (J.J.Rousseau) – γεγονός που ενδεχομένως θα τεκμηριώσει ακόμη μία φορά το ότι, οι κρίσεις αποτελούν ευκαιρίες, εάν ερμηνευθούν σωστά και αξιολογηθούν ανάλογα, από τα άτομα και τις κοινωνίες.

Βασίλης Βιλιάρδος


πηγη:www.casss.gr

Διαβάστε περισσότερα...
read more “ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ”